The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 50 : ตกลงว่าผมเนี่ยมีธงไว้ปักสาวบ้างมั้ยฟะเนี่ย

                                                                                                                                                               "ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ~" ผมพูดพลางมองไปรอบๆด้วยเสียงโมโนโทน

       "ยังคงสะดวกเหมือนเดิมเลยนะ เวทของเจ้าเนี่ย" ดรากูนพูด แต่เหมือนเขาฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

      "แล้วไม่ทราบว่าจะขี่หลังข้าไปมาซากอะไร"

       "พูดอะไรอย่างน้าน เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้วนี่"

       "ความรู้สึกที่ได้ขี่หลังมังกรเนี่ย มันยอดไปเลยนะ" ผมพูดโดยมีเซ็ทพยักหน้าสนับสนุน

       "ข้าล่ะอยากฆ่าพวกเจ้าทิ้งจริงๆ" ดรากูนส่ายหัวอย่างระอา เครียดบ่อยๆทำให้อายุสั้นนะเออ~

      "แล้วมาทำอะไรที่แบบนี้กันล่ะ" ดรากูนถามหลังจากมองไปรอบ

       ไม่เห็นจะมีอะไรซักอย่างนอกจากป่ากับถ้ำ ดรากูนคิด

       "มาหาเเรงงานเเบบผลิตจำนวนมาก" ผมตอบดรากูน

       ใช่แล้วล่ะ ผมมานี่เพื่อที่จะหาประชากรเพิ่มไงล่ะ พวกในรายการที่อยากผูกมิตรน่ะมีเยอะแยะไปหมด แต่ถ้าจะเอาความรวดเร็วและเน้นจำนวนมันก็มีแค่เจ้าพวกนี้เท่านั้นนี่นะ

        ก็อปลิน เจ้าพวกที่พบได้ตามนิยายแฟนตาซีกับโดมืดนั่นแหล่ะ

        ถึงแม้น่าจะมีปัญหากับเรื่องการสืบพันธุ์ซักหน่อย    แต่เท่าที่ผมลองถามจากพระเจ้าดู เพราะว่าเจ้าพวกนั้นชอบผสมข้ามสายพันธุ์ เลยทำให้แม้จะมีประชากรเพิ่มขึ้นมากจนถึงขั้นที่เรียกว่ายั้วเยี้ย แต่คุณภาพประชากรก็ต่ำเรี่ยดินเพราะเรื่องสายพันธุ์อะนะ ไอ้ที่เค้าเรียกว่า โครโมโซมไม่ครบคู่ไงล่ะ

       เพราะงั้นถ้าไปเจอพวกนั้นเมื่อไรล่ะก็....จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยฟะ 

       พวกแมร่มจะเข้าใจหลักพันธุกรรมมั้ยฟะเนี่ย ไม่สิ มันต้องไม่เข้าใจแหงๆ

       ...เอาเหอะ ถ้ามันหมดทางเลือกจริงๆ ตูเอาพวกตัวลูกๆมาแก้สามัญสำนึกซะใหม่แล้วฆ่ารุ่นพ่อรุ่นแม่ทิ้งก็แล้วกัน

         'ทรราชชัดๆเลยนะครับเนี่ย'

          เออ! ไม่ทำหรอกเฟ้ย! อย่างมากก็เอามาปล่อยที่เดิมนั้นแหล่ะ!

         "อืม พวกนายรออยู่ข้างนอกแล้วกัน เดี๋ยวขอไปคุยธุระซักครู่นะ"

          "ในถ้ำ? นี่มีธุระกับตัวอะไรของเจ้ากันเนี่ย" ดรากูนเอียงคอสงสัย

         "ก็อปลินน่ะ"

         "หะ หา!?!?"  ผมยักไหล่เบาๆก่อนที่จะก้าวเข้าไปในถ้ำที่ตั้งอยู่กลางป่า โดยทิ้งดรากูนที่ยืนตะลึงกับเซ็ทที่หัวเราะท่าทางของดรากูนไว้ข้างหลัง

       .

       .

      .

      "ไม่มีอะไรเลยรึไงน้า" ผมบ่นเบาๆ หลังจากเดินลึกเข้ามาพอสมควร

      พูดจากใจเลยนะ ผมไม่อยากจะเข้ามาในถ้ำเท่าไหร่เลยล่ะ เหตุการณ์ที่โดนยัยเทเรซ่าอัดยับยังติดอยู่ในหัวผมอยู่เลย แถมถ้ำนี่ยังมีทางแยกยิบย่อยให้มึนหัวเล่นอีก ไม่ไหวๆ ผมล่ะเกลียดไอ้ของแบบนี้ที่สุดเลย ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นแหล่งที่อยู่ของก็อปลินที่ใกล้ที่สุดละก็ ผมจะไม่เข้ามาใกล้เลยล่ะ

       ในขณะที่ผมกำลังบ่นไปเรื่อยๆผมก็เดินมาเจอโพรงภายในถ้ำที่อยู่ๆก็ขยายขึ้นจากทางเดินแคบๆขึ้นมามากพอตัว 

     "หืม มีสัญญานชีพอยู่ด้วยแฮะ ก็นะ นี่มันถ้ำก็อปลินนี่นะ....เอ๋?"

      ผมพูดแล้วเดินไปทางที่จับสัญญานชีพ ได้  พลางคิดหาวิธีพูดคุยกับเจ้าพวกที่อายุสมองประมาณเด็กสามขวบ แต่ผมก็ต้องหยุดฝีเท้าทันทีที่เดินมาถึง.....

       "อุ...เห็นของไม่สมควรซะแล้วแฮะ" ผมพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวเนื่องจากภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า

     หญิงสาว6คนถูกมัดติดอยู่กับเสาหินกลางโพรงกว้างนั่น โดยสภาพของพวกเธออยู่ในสภาพที่ไม่อาจจะบรรยายได้     

      ....เอาเป็นว่าไปคิดเองละกัน แต่ที่แน่ก็อยู่ในสภาพไม่สู้ดีนักหรอกนะ ตอนนี้พวกเธอสลบไสลไม่ได้สติอยู่

       "อืม...เอาไงดีฟะ" ผมล่ะอยากต่อยหน้าตัวเองที่ไม่รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ซักหมัดจริงๆ แต่ก็เอาเถอะมันไม่ใช่ความผิดผมซะหน่อยนี่นะ

     'ขอโทษนะครับ~ แต่ก็เข้าใจผมหน่อยเถอะนะครับ~ ถ้าไม่แก้สำนึกของคุณมันจะลำบากในหลายๆเรื่องนะครับ แต่ผลก็ออกมาโอเคนี่ครับ เพราะงั้นช่างมันเหอะเนอะ~'

      เออ เข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ ว่าเอ็งมันไม่ได้สำนึกผิดซักนิด

      ตอนนี้ช่างหัวพระเจ้าก่อนก็แล้วกัน ผมถอนหายใจแล้วมุ่งความสนใจกลับมาที่หญิงสาวทั้ง6อีกครั้ง

        ผมควรทำยังไงดีล่ะเนี่ย ผมขมวดคิ้วแน่น

        ผมไม่ได้พูดเรื่องช่วยไม่ช่วยพวกเธอหรอกนะ ไอ้เรื่องนั้นหน่ะมันต้องทำอยู่แล้ว เนื่องด้วยเหตุผลทั้งทางด้านมนุษยธรรมที่ถึงแม้จะไม่ค่อยเหลือแล้วก็เถอะของผม และก็ด้านชื่อเสียงด้วยอะนะ

         แต่ผมกำลังติดใจอยู่ตรงเรื่องที่พวกเธอตั้งครรภ์นี่สิ ถ้าเอาจริงๆผมอยากจะพาพวกเธอกลับไปทั้งๆที่ยังตั้งท้องอยู่นี่แหล่ะ

        อ่า ผมรู้ว่ามันต้องฝืนใจพวกเธอแหงๆ แต่ว่าโอกาสอย่างงี้มันก็ไม่ได้ได้มาง่ายๆนี่นะ เพราะการล้มสามัญสำนึกเดิมมันยากมากจนถึงขั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยล่ะ  เพราะอย่างนั้นการเอามาเลี้ยงตั้งแต่เพิ่งเกิดมันเลยเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดละนะ แถมพวกก็อปลินก็แพร่พันธุ์เร็วซะด้วยสิ

       อืม...ทำยังไงดีหว่า  ใน ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้นเอง ผมก็รู้สึกได้ว่าจังหวะการหายใจของหนึ่งในหญิงสาว6คนนั้นเปลี่ยนไป ตื่นมาได้จังหวะพอดีเลยนะเนี่ย

        คนที่เงยหน้าขึ้นมามองผม คือหญิงสาวผมทองยาวสลวย  ตอนแรกเธอมองมาที่ผมด้วยดวงตาที่ไร้แวว แต่เมื่อเธอจ้องผมไปซักพัก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอค่อยๆเปล่งเสียงแหบแห้งออกมา

       "คะ คุณคือนักผจญภัยจากทางกิลด์ใช่มั้ยคะ! ขอบพระคุณที่มาช่วยพวกเราจริงๆคะ!" เธอพูดทั้งน้ำตา พร้อมดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังว่าจะได้หลุดออกไปจากนรกที่เจออยู่นี่ซักที

       "แต่ข้าไม่ได้ถูกส่งมาจากทางกิลด์หรอกนะ"

       "ถะ ถ้าอย่างนั้นขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถอะค่ะ! ท่านนักผจญภัย!" เธอขอร้องทั้งน้ำตา

      ‘ไม่ลองบอกเธอไปว่า“ข้าเป็นปีศาจ”ดูล่ะคะ ดิฉันละอยากเห็นหน้าตาที่สิ้นหวังของเธอจริงๆเลยล่ะค่ะ’      

       ก็เXยละ!! นี่หล่อนคิดว่าตูเป็นคนยังไงกัน!!!

       ‘ล้อเล่นค่า~’

      ลองพูดจากใจจริงดูดิ! ตูจะตัดแขนทิ้งแล้วเอาไปเผาพร้อมหล่อนเลยคอยดู!

        "อ่า เข้าใจแล้ว ข้าจะช่วยเจ้าและเพื่อนเอง" ผมตอบกลับไปโดยพยายามใช้น้ำเสียงนุ่มนวลที่สุด ตัดสินใจล่ะ เรื่องอื่นช่างหัว น้ำตาของหญิงงามน่ะไม่มีบุรุษใดทนได้หรอกนะเฟ้ย!!!

        "ขะ ขอบพระคุณมาก...จริงๆค่ะ"  เธอขอบคุณผมก่อนที่จะสลบไปเพราะได้ผ่อนคลายจากความเครียดที่สะสมมานาน

        ผมยิ้มบางๆพลางร่ายเวทหลับไหลให้พวกเธอที่เหลือทุกคน แล้วผมก็ใช้การควมคุมพลังเวท(และถามเอาจากพระเจ้า)เพื่อทำคลอดเอาเจ้าพวกทารกก็อปลินทั้งหกออกมา หืม คลอดก่อนกำหนดจะไม่เป็นไรงั้นรึอย่างนั้นเหรอ ของแบบนั้นใช้เวทเร่งโตได้อยู่ละ โลกนี้มันบ้าบอแบบนี้แหล่ะ

       'เจ็บจี๊ดยังไงไม่รู้นะครับเนี่ย~'

      เรื่องของเอ็ง ผมบ่นในใจแล้วเดินออกไปหาดรากูนแล้วเอาพวกทารกออกมาให้ดรากูน

        "นี่มันเรื่องบ้าอะไร…"  ดรากูนมองทารกก็อปลินทั้งหกที่ถูกส่งมาให้อย่างงๆ

       "ฝากเอากลับไปรอที่บ้านทีนะ เดี๋ยวจะตามไปทีหลัง รายละเอียดถามเจ้าโครงกระดูกนั่นได้เลย" ผมพูดตัดบทแล้วเปิดเกตแล้วส่งดรากูนกับเซ็ทกลับไป

      "เฮ้ยเดี๋ยวเซ่! อธิบายมาให้หมดก่อนเซ่!!!"

      "น่าๆ เดี๋ยวกลับไปค่อยถามน่า" ผมว่าแล้วดันหลังดรากูนเข้าไปในเกต

      "ผมมาด้วยทำไมกันครับเนี่ย" เสียงบ่นของเซ็ทลอยหายไปตามสายลม

      หลังจากส่งสองคนนั้นกลับไปแล้ว ผมก็พาหญิงสาวทั้ง6คนออกมาข้างนอก เนื่องจากพวกเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แล้วผมเองก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียวเหมือนกัน ผมจึง...ทำไงดีฟะ

       'หมู่นี้ถามแบบนี้บ่อยจังนะครับ'

        'บ่งบอกว่าชีวิตตูมันบัดซบดีแท้ไงล่ะ'

       ผมพูดแล้วคุ้ยหาในช่องเก็บของของผมว่าพอจะมีอะไรที่มันใช้แทนเสื้อผ้าได้บ้างมั้ย ซึ่งสรุปว่าไม่มี ผมจึงต้องเดินเข้าป่าแล้วกระทืบหมีมาถลกหนังตัวนึง ซึ่งขั้นตอนขอข้ามไปเพราะไม่ได้สำคัญอะไร

        แล้วผมก็พาพวกเธอไปส่งที่ถนนหลัก โดยฝากพวกเธอไปกับรถม้าของพ่อค้าที่ผ่านทางมา

       หลังจากส่งพวกเธอไปแล้วผมก็เตรียมตัวที่จะกลับ...เดี๋ยวนะ

        "ไม่ใช่ว่าผมควรจะได้พวกเธอมาเป็นฮาเร็มของผมหรอกเรอะ"

         'เอ๋~ เพิ่งคบกันไม่กี่วันก็คิดนอกใจซะแล้วเหรอคะเนี่ย~'

         ตูไปตกลงคบกับหล่อนเมื่อไหร่ฟะ!!!

         'คนท่าทางน่ากลัวในชุดเกราะเนี่ย ปักธงใครไม่ได้หรอกนะครับ~'

         เออ ไม่ต้องย้ำ!!!!

_________________________________________

สอบเสร็จเเล้วครับ....ตกเเม่งเกือบหมดเลยล่ะ555  //ในเลขห้ามีน้ำตาซ่อนอยู่

    ตอนหน้าซามาเอลเลื่อนคลาสเป็นคุณพ่อล่ะ