The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 49 : ตอนพิเศษ ปฐมบทของเหล่าผู้กล้า นักดาบเเละนักธนู (1/2)

   "ตื่นได้แล้วมาซาโยชิ!  ถ้าไม่ออกตอนนี้จะสายแล้วนะ!"

    "อือ...จะไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหล่ะ"

    เสียงของคันนะจัง...คันนะซากิปลุกผมอยู่ให้ลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ผมตอบรับแล้วรีบไปเปลี่ยนชุดทันที

    .

    .

    .

    สวัสดีครับ ทุกคน ผม คุเรไน มาซาโยชิ ครับ เป็นนักเรียนม.ปลายธรรมดาเท่านั้นเองแหล่ะครับ ผมเป็นนักกีฬาเคนโดครับ ถึงฝีมืออาจจะไม่เก่งมากก็เถอะ

    "คิดอะไรอยู่เหรอ มาซาโยชิ" คันนะซากิถามผมที่กำลังแนะนำตัวให้กับพวกคุณอยู่

    ผู้หญิงที่กำลังพูดกับผมอยู่นี้ เธอชื่อว่า อาโอโซระ คันนะซากิครับ

    เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง เธอเป็นนักยิงธนูอัจฉริยะที่มีอายุเพียง17ปีเท่านั้นครับ เทียบกับผมดูซิ สอบเลื่อนขั้นรอบที่แล้วยังไม่ผ่านเลย ผมยังฝึกฝนไม่พอล่ะนะ

     แล้วถ้าว่ากันตามรูทเพื่อนสมัยเด็กแล้วล่ะก็...ครับ แอบชอบครับ แต่เพราะว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กนี่แหล่ะครับ ผลที่ได้มันเลยจะออกมาประมาณนี่

      "แค่เหม่อหน่ะ เธอล่ะ ไปแข่งรอบที่แล้วเป็นไงบ้างล่ะ คงแพ้กลับมาอีกละสิท่า"

     ขอโทษนะคันนะซากิ ปากมันไปเองอีกแล้วแฮะ  แต่เธอน่ะก็ชนะอยู่แล้วนี่นะ ผมเองก็ดูถ่ายทอดสดด้วยล่ะ   เพราะงั้นอย่าโกรธกันเลยนะ

      "ฮิ ระดับชั้นก็ต้องชนะอยู่แล้วสิ ไม่เหมือนพวกที่สอบเลื่อนขั้นไม่ผ่านหรอกนะ" คันนะซากิยืดอกแล้วตอกกลับมา

      ผมทรุดลงไปอยู่ในท่าคุกเข่า มือสองข้างยันพื้น (orz)

      "คนเค้าอุตส่าห์ไม่นึกถึงมันแล้วแท้ๆ"  ผมแค่นเสียงอย่างเจ็บปวดก่อนจะถอนหายใจครั้งนึงแล้วค่อยๆยืนขึ้น

      เอาเถอะ ไม่โกรธผมก็ถือว่าโอเคล่ะนะ 

      ผมแอบอมยิ้มไม่ให้ใครเห็นแล้วเริ่มคุยเรื่องที่รร.กับคันนะซากิ

     "เมื่อวานหักอกชายไปกี่คนล่ะ" ผมถาม

      อ่าใช่มีอีกเรื่อง ก็ตามสูตรล่ะนะ ยัยสาวห้าวเมื่อก่อนพอโตขึ้นมาก็ป็อบซะอย่างนั้น ช่างเป็นสูตรสำเร็จที่ทำร้ายจิตใจเพื่อนสมัยเด็กทุกคนเลยจริงๆ

     "ก็เหมือนทุกทีนั่นแหล่ะ" เธอว่า หักอกหมดทุกคนเหมือนเดิมสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า

     "ไม่คิดจะหาแฟนบ้างรึไง" ผมถามลองเชิงไป ได้โปรดตอบว่าไม่อยากเถอะนะ

      "ก็นะ ถ้าชั้นมีแฟนเนี่ย ผู้ชายทั้งโลกจะต้องเสียใจแน่นอนเลยรู้มั้ย"

      "เห~  แต่รู้มั้ยจะมีชายคนนึงที่เสียใจมากที่สุด"

     "ไหนบอกซิว่าใครจะเสียใจที่สุด" เธอถามเหมือนกับกวนผม 

       แหม่ก็รู้กันๆอยู่นะ ว่าจะต้องตอบว่าไง

       "คนที่เป็นแฟนเธอไง ฮ่าฮ่าฮ่า!  อ็อก!"

      แล้วผมก็โดนคันนะซากิถีบเข้าเต็มท้องแล้วทิ้งไว้กลางถนน

      …ขอโทษที่ใจไม่กล้าพอครับ ก็นะ ผมยังไม่อยากโดนเธอปฏิเสธหรอกนะ

      ต่อให้ไม่ได้คบกับเธอก็เถอะ แต่ก็ขอได้เป็นเพื่อนกับเธอตลอดไปแล้วกันนะ คันนะจัง...

มุมมองของอาโอโซระ คันนะซากิ

    เจ้างี่เง่ามาซะโยชิ!  ไอ้คนใจร้าย! ให้ความหวังชั้นแล้วก็เหยียบมันซ้ำด้วยมุกงี่เง่าเบบนี้น่ะเรอะ!!

       ฉันด่าเจ้างี่เง่านั้นอยู่ในใจก่อนที่จะเตะเจ้าหมอนั่นแล้วรีบเดินหนีมา

    อาโอโซระ คันนะซากิเองค่ะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเจ้ามาซาโยชิเองค่ะ ฉันเป็นนักกีฬายิงธนูที่เก่งพอประมาณเท่านั้นค่ะ  ตอนที่แข่งก็เกือบแพ้ไปเหมือนกัน แต่ก็เอาชนะมาได้ล่ะนะ

      แต่เจ้ามาซาโยชินี่สิ ไปสอบเลื่อนขั้นเคนโด้ดั้ง7ไม่ผ่านแล้วดันมาทำงอแง ดั้ง7เลยนะยะ! ดั้งสองดั้งสามก็เป็นครูฝึกได้แล้วแท้ๆ จะฝึกอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้

      ก็ว่ากันตามพล็อตเพื่อนสมัยเด็กแล้วล่ะก็...ค่ะ แอบชอบค่ะ  แต่คุยกันทีไรก็กลายเป็นแบบเพื่อนทุกทีเลยน้า

     "เหมือนก่อนยังเรียกชั้นว่าคันนะจังอยู่เลยแท้ๆ" ฉันบ่นพึมพำเบาๆ

    ไม่รู้ว่าคันนะจังมันกลายเป็นคันนะซากิไปตั้งแต่เมื่อไหร่...โดนทำตัวห่างเหินรึเปล่านะ  ฉันคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆขณะเดินไปตามถนน ไม่นานมาซาโยชิก็ตามมาทัน

     "ใช้ความรุนแรง!"

    "ไม่เจ็บขนาดนั้นหรอกน่า ท่านอาจารย์ดั้ง6"

     "ก็นะ" มาซาโยชิตอบมาแบบส่งๆ  งอนอยู่สิท่า

     "ไม่งอนน่า จริงสิ ที่รร.นายก็เพิ่งหักอกสาววามจากชมรมเชียร์มาไม่ใช่รึไง" 

      ก็เหมือนพล็อตการ์ตูนสาวน้อยล่ะนะ เจ้าขี้แยเมื่อก่อนกลายเป็นหนุ่มสุดเท่ซะอย่างนั้น

     "ไปรู้มาได้ไงฟะ!"

      ฮาฮาฮา แน่นอน ผู้หญิงหน่ะเชื่อมถึงกันด้วยเรื่องชาวบ้านนะ

      "ขอโทษผู้หญิงทั่วโลกเดี๋ยวนี้เลยนะเธอ"

      "ไม่ล่ะ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันล่ะนะ"  ฉันพูดอย่างแผ่วเบา

      "ตะกี้พูดอะไรรึเปล่า  มาซาโยชิถาม

       "ไม่นี่" ส่วนฉันก็ตีมึนไม่รู้เรื่องไป

        ถึงจะไม่ได้คบกันนายก็เถอะ ขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับนายตลอดไปก็พอแล้วล่ะ มาซาโยชิ...

       แต่เค้าว่าโชคชะตามักชอบเล่นตลกในเวลาที่สำคัญเสมอล่ะนะ

        ขณะที่เราสองคนเดินไปบนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน ที่ข้างหน้าก็เกิดเสียงเอะอะขึ้นพร้อมกับที่มีเสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้น

        "กรี๊ดดดด มีคนถูกแทง!!!!!" เธอคนนั้นกรีดร้องไปทั่วบริเวณ แล้วที่ตรงหน้าของฉันห่างออกไปไม่กี่เมตรก็มีผู้ชายที่ถือมีดที่ชุ่มไปด้วยเลือดแล้ววิ่งมาทางพวกเรา

         ด้วยความตกใจทำให้ฉันไม่สามารถขยับตัวเพื่อหลบได้ ชายคนนั้นวิ่งเข้ามาทางฉันด้วยสีหน้าแตกตื่นแล้วตะโกน

        "หลบไป! หลบไป!หลบไปสิวะ!"

        แต่เพราะฉันช็อตอยู่ทำให้ฉันขยับตัวไม่ได้ ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาทางฉันอย่างรวดเร็ว  ทำไงดีล่ะ จะโดนแทงเหรอ?

         "คันนะ!!!"  ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว มาซาโยชิเข้ามาผลักฉันออกไป แล้วเขาก็ล้มลงไปพร้อมกับเลือดสีแดงฉานที่ไหลออกมาจากท้องของเขา

          "มาซาโยชิ!!!" คราวนี้เป็นเสียงกรีดร้องของฉันที่ดังกึงก้องไปทั่ว

           "มาซาโยชิ! ไม่เป็นไรนะ! อดทนไว้นะ! เดี๋ยวฉันจะเรียกรถพยาบาลให้!" ฉันรีบคุกเขjาลงแล้วจับมือของเขาไว้แน่น แล้วใช้มืออีกข้างหยิบมือถือออกมา แต่เขากลับยกมือขึ้นมาจับมืออีกข้างของฉันไว้

          "ถ้าจะเป็นครั้งสุดท้ายล่ะก็ ผมอยาก...จะคุยกับเธอมากกว่านะ"  เขาพูดด้วยรอมยิ้ม

          "ครั้งสุดท้ายบ้าอะไรกัน! นายจะต้องปลอดภัยสิ!"

           "คันนะจัง...ช่วยยิ้มให้ผมหน่อยได้มั้ย" เขาพูดแล้วมองมาที่ฉันที่กำลังร้องไห้อยู่ 

           ไอ้บ้าเอ๊ย...มาเรียกชื่อชั้นทำไมตอนนี้กันเล่า แต่ถ้านายต้องการล่ะก็

           "ในที่สุดก็เรียกชั้นว่าคันนะจังเหมือนเดิมซะทีนะ" ฉันพูดกับเขาแล้วยิ้มทั้งน้ำตา

            "ขอบใจนะ..." แล้วเขาก็ค่อยๆหลับตาลงไป

            ทิ้งให้ฉันตะโกนเรียกเขาจนน้ำเสียงแหบแห้งอยู่คนเดียว...

                                        .................................................

          ทำไมกันล่ะ มาซาโยชิ ทำไมกันล่ะ ชั้นยัง...ไม่ได้บอกความรู้สึกของชั้นเลยนะ  

          หลังจากเหตุการณ์นั้น ตอนนี้ชั้นทำได้เเค่กอดข้าวของของมาซาโยชิที่เหลือไว้เเล้วนอนร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเองเท่านั้นเอง

_____________________________

ทะ ทำไมไลค์ถึงเพิ่มขึ้นมากันเล่า! มะ มันกดดันนะคุล!