The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 46 : หลังจากฝนตกเนี่ย มันก็จะเปียกล่ะ

     "อึก โอ๊ย..." ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมๆกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่หน้าถ้ำของยัยแมงมุมนั้นแล้ว

     "เกิดบ้าอะไรขึ้นฟะเนี่ย" ผมบ่น พลางลูบบาดแผลที่หน้าอกของตัวเอง....เอ๋?

     "ไม่มีแผล? ได้ไง?" ผมรีบถอดชุดเกราะออกดูแล้วก็พบว่า...

     "เอ๋-------!!!"

      ร่างกายของผมมีเกล็ดสีดำขึ้นมาที่แขนและขาบางส่วน ตรงอกก็มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่กับรอยสักประหลาดอยู่ด้วย

      "ทำไมจู่ตูถึงมีเกล็ดฟะ! เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน! ไหงจะยัยแมงมุมนั่นอีก!"

      ผมมองไปรอบๆอีกครั้งอย่างงุนงง แล้วผมก็พบข้อความที่เหมือนเอาของมีคมกรีดไว้บนหินว่า

      'จัดการให้แล้ว จะทำอะไรก็ทำ'

      สั้นๆแต่ได้ใจความ....ที่ตูยังไม่ตายนี่เพราะมีคนช่วยไว้สินะ ขอบใจมากเลยล่ะ....ใครฟะ

    "เอ็งเป็นใครล่ะเฮ้ย! ว่าไปนั่น ที่จริงดูสภาพตัวเองก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าใครมาช่วย ฮาฮาฮา ขอบใจนะ ดรากูน"

     ผมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

      "งั้น....ไปหาใครก่อนดีฟะ" ผมเกาหัวแกร่กๆ แล้วเช็คตำแหน่งของพวกอัลโต้

      "หือ....กำลังเดินทางกลับ...คงไปเรียกกำลังเสริมมาสินะ งั้นต้องรีบกลับก่อนที่กำลังเสริมจะมาซะแล้วสิ ดูๆแล้วคงอีก2วัน...ท่าจะได้วิ่งกลับซะล่ะมั้งเนี่ย ฮาฮาฮา"

      "เอาเถอะ งั้นไปหายัยราชินีก่อนแล้วกัน" ผมพูดแล้วเริ่มออกเดินทางทันที

     .

     .

     .

     "แหม่~ ดีใจที่ปลอดภัยกลับมานะคะ~ ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย~" ยัยนั่นนั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้แล้วทักทายทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามา

     "นี่หล่อน รู้อยู่แล้วใช้มั้ยว่าตูต้องไปเจอกับอะไร" ผมถามพลางค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ที่เพิ่งถูกเสกออกมา

       "ไม่รู้เลยค่า~" ยัยนั่นยิ้มตอบกลับมา

       "ไร้ซึ่งความจริงใจใดๆเลยนะหล่อน" ผมพูดพลางกัดฟันอดทนไม่ให้ลุกไปตั้นหน้ายัยนี่ซักที โทษฐานทำผมเกือบตายแล้วยังตีหน้าซื่ออยู่อีก

      "เอาเถอะค่ะ ไหงก็ทำงานสำเร็จแล้ว เพราะงั้นดิฉันจะให้รางวัลก็แล้วกันนะคะ" ยัยนั่นพูดแล้วลุกมาหาผม

      รางวัลงั้นเหรอ? สกิล? อาวุธ? อะไรก็ช่างเหอะ รีบๆรับแล้วไปดีกว่า อยู่กับยัยนี่แล้วประสาทจะกิน ผมคิดพลางนั่งรออย่างสงบเสงี่ยม

       ยัยราชินีเดินมาหาผมอย่างช้าๆ หล่อนเอาเมล็ดพืชอะไรซักอย่างออกมาแล้ววางบนบ่าของผม

       "เอ๋?"

       "เจ็บเท่ามดกัดเองค่ะ" ยัยนั่นพูดยิ้มๆก่อนที่จะร่ายเวทอะไรบ้างอย่าง ทันใดเมล็ดที่ไหล่ของผมก็ส่องแสงก่อนที่มันจะ...

       ...งอกรากเข้าไปในไหล่ผม

       "อ๊ากกกกก!!!! เจ็บๆๆๆๆๆ เจ็บชิบหาย!!! เจ็บสุดตั้งกะออกจากท้องแม่เลยว้อย!!!!!"

(ไรต์:ขออภัยในคำหยาบแต่ไม่งั้นฟิลมันไม่ได้)

       "....มดทั้งรังอะนะคะ~" ยัยนั่นยิ้มกวนเบื้องล่างมาให้

       ความเจ็บปวดดำเนินไปซักครู่ ก่อนที่รากที่ฝังอยู่ตั้งแต่ไหล่จนถึงข้อมือจากซึมหายเข้าไปในแขนของผม เหลือแค่รอยสักสีดำทิ้งไว้เท่านั้น

        "รอยสักที่2ของชีวิต" ผมบ่นพลางปล่อยตัวไปตามเก้าอี้ แล้วเค้นเสียง

         "ทำอะไรกับตูมิทราบ ยัยปีศาจ"

     "ใจร้ายจังค่ะ นี่เป็นเมล็ดของต้นไม้แห่งชีวิตเชียวนะคะ เมื่อรวมเข้ากับร่างของคุณมันก็เปรียบดังพลังชีวิตให้คุณเลยน้า~ บาดแผลโหดร้ายแค่ไหนก็หายได้ในครึ่งวันเชียวนะค้า~ นอกจากนี้..."

              เธอพูดแนะนำอย่างดีแล้วดีดนิ้วหนึ่งที ทันใดก็มีดอกไม้สีขาวงอกออกมาจากไหล่ของผม

         "ใช้จีบสาวเมื่อไรก็ได้นะค้า~"

         "…" ผมเด็ดมันทิ้งอย่างไม่ใยดี

          "ทำลายธรรมชาติ~"

      ผมมองดอกไม้สีขาวในมือแล้วเอาไปเทียบกับดอกไม้สีขาวบนชุดของยัยราชินี....เหมือนกัน 

          แล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างออก

        "นี่หล่อน....คงไม่ได้กะจะใช้ตูเป็นกระถางต้นไม้เคลื่อนที่สินะ" ผมถลึงตามองอย่างหงุดหงิด

        "มุ รู้ทันซะแล้วแฮะ" ยัยนั่นว่าแล้วหันหน้าหนี

        "หล่อนนี่มัน!!!!"

        "มีสาวงามอย่างดิฉันติดตามนี่ถือเป็นรางวัลชีวิตนะค้า~"

         "ไม่ต้องการว้อย!!!"

        "สินค้าให้แล้วไม่รับคืนค่า~" ยัยนั่นพูดแล้วสลายกลายเป็นละอองแสงหายไปทันที โดยมีละอองแสงบางส่วนไหลเข้าไปในรอยสักที่แขนของผม แม้จะพยายามปัดออกแต่ก็ไร้ประโยชน์ล่ะนะ

    "คุณได้รับเกียรติพาดิฉันเที่ยวรอบโลกเชียวนะคะ~ ยินดีกับมันซะด้วยล่ะ~" เสียงหวานใสดังขึ้นภายในหัวของผม

    ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินกลับไปที่เมือง โดยไม่ลืมบอกลาพวกภูติด้วย

     .

     .

     .

     เมื่อกลับมาถึงเมืองสิ่งแรกที่ผมทำก็คือไปแจ้งที่กิลด์ว่ายังปลอดภัยดีอยู่...ทันที่เปิดประตูเข้าไปคุณพนักงานก็มองผมเหมือนเห็นผี ส่วนคุณพนักงานใส่แว่นก็ขยับแว่นเล็กน้อยเพื่อยืนยันว่ามองไม่ผิดก็ที่จะถามว่า

     "นึกว่าตายแล้วซะอีกนะคะเนี่ย ไม่ทราบว่ารอดมาได้ยังไงกันคะ"

      "ก็นะ พอดีว่ามีคนมาช่วยไว้น่ะ" ...ก็ไม่ได้โกหกนี่นะ

     "จะเชื่อก็แล้วกันค่ะ จะไปตามพวกคุณอัลโต้มาให้นะคะ" คุณพนักงานใส่แว่นพูดแล้วเดินหายไปทางชั้นสอง

      "ปรกติเป็นยังงี้ปะเนี่ย"

      "ปรกติก็อย่างงี้นั้นแหล่ะ" คุณพนักงานตอบกลับมา

      ผ่านไปซักพักพวกอัลโต้ก็วิ่งลงมาจากชั้นสองแล้วมาหาผม

   "ยังปลอดภัยอยู่รึเนี่ย! หายตัวไปตั้งหนึ่งอาทิตย์ พวกข้าทุกคนก็ทำใจไว้แล้วนะเนี่ย"

   "ยังอยู่ดีมีสุขล่ะ"

   "แล้วทำยังไงถึงรอดมาได้ล่ะเนี่ย ข้าดูยังไงเจ้าก็ไม่น่ารอดเลยนะ" คุณเอ็ดการ์ดถามอย่างสงสัย

   "มีคนช่วยผมไว้ครับ ส่วนนอกนั้นเป็นความลับ...อืม ผมต้องไปทำธุระต่อด้วย คงต้องขอลาแค่นี้นะครับ การเดินทางด้วยกันสนุกมากครับ" ผมพูดแล้วโค้งหัวให้ทุกคนก็ที่จะหันหลังเตรียมออกไปหาดรากูนกับเซ็ท

   ....ตูหลับไปหนึ่งอาทิตย์=ตูไปสายสินะ โดนด่าอีกแหงๆ ผมคิดพลางยิ้มแห้งๆภายใต้ชุดเกราะ

   "รอเดี๋ยวค่ะ" ก่อนที่ผมจะเดินออกไป เผมก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง

    เมื่อหันกลับไปก็พบเอลฟ์ที่ชื่อมีอาอยู่กับอัลโต้

    "ขอบพระคุณมากจริงครับ/ค่ะ" เธอกับอัลโต้ขอบคุณผม ผมยิ้มก่อนจะโบกมือให้แล้วเดินจากไป

_________________________________

   ตอนนี้ไม่ค่อยฮาเลยเนอะ