ตอนที่ 45 : จบการต่อสู้
ดรากูนขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด แค่ไปนอนพักแปปเดียว อยู่ๆเจ้าคู่พันธสัญญาก็เข้าสู่ภาวะอันตรายซะอย่างนั้น พอจะบินมาหาก็ดันจับสัมผัสไม่ได้อีก
ตอนแรกก็ทำอะไรไม่ถูก แต่พอผ่านไปอีกซักพัก เจ้านั่นก็ใกล้จะตายแล้ว ด้วยความร้อนใจ เขาจึงรีบถอดจิตแล้วตามร่องรอยมาจากสายเชื่อมต่อวิญญาณที่ใช้ตอนทำพันธสัญญา
ทันทีที่มาถึงเขาก็พบว่าซามาเอลนั่นหมดสติไปแล้ว เขาจึงรีบเข้าสิงร่างของซามาเอลทันที แล้วอาศัยช่วงที่เทเรซ่าเผลอโจมตีจนหล่อนบาดเจ็บ
ไหนว่าแค่ไปสมัครเข้ากิลด์อะไรนั่นไงหือ แล้วไหงมาสู้กับเทเรซ่าได้เนี่ย แถมยังถูกเอามาไว้ในมิติส่วนตัวอีก ไม่แปลกเลยที่จะตามรอยไม่ได้ ดรากูนถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย พลางคิดแล้วก็หงุดหงิดเมื่อมองบาดแผลของคู่สัญญาของตน
"เฮ้ย ไอ้แมงมุมไร้คู่หมื่นปี! ข้าจะสั่งสอนเจ้าเองว่ามารังแกคู่สัญญาของคนอื่นแล้วมันจะเป็นยังไง!!!!"
"ก็เผ่าพันธุ์ชั้นมันไม่ออกลูกเป็นตัวผู้นี่หว่า! แกจะให้ชั้นไปมีคู่จากไหนห๊า! ไอ้แย้โลลิค่อน!" เทเรซ่าตะโกนด่าอย่างฉุนเฉียว ชัดเลย ไอ้คนที่กล้าเรียกชั้นว่าอย่างงี้มันก็มีแค่แกตัวเดียวเท่านั้นแหล่ะ ไอ้มังกรหมีเอ๊ย!
"ก็บอกว่าไม่ได้ต้อยเด็กไงเฟ้ย!"
"ช่างหัวเรื่องแกต้อยเด็กเหอะ แล้วอย่าบอกนะว่าพ่อถ่านไม้คนนี่คือคู่พันธสัญญาของแก พ่อมังกรผู้สูงส่งคิดยังไงมาทำพันธสัญญากับปีศาจล่ะ"
"เรื่องของข้า! เจ้าเถอะ มาทำร้ายคู่พันธสัญญา....มาทำร้ายเพื่อนของข้าแบบนี้ อย่าคิดว่าจะรอดไปได้เชียวล่ะ" ดรากูนพูดด้วยท่าทางโกรธเคือง
"เหอะ พูดอย่างกับนายเคยเอาชนะชั้นได้อย่างงั้นเหอะ! ยิ่งอยู่ในร่างของเจ้าปีศาจนั่นอีก นายตอนนี้น่ะชนะชั้นไม่ได้หรอก!" เทเรซ่าพูดอย่างมั่นใจแต่ความขี้เล่นที่มีมาบัดนี้ได้หายไปหมดแล้ว
"ต่อให้ไม่ชนะแต่ก็ไม่เคยแพ้เหมือนกัน" ดรากูนพูดอย่างหัวเสีย จริงอย่างว่า เขาก็สู้กับเทเรซ่ามาหลายพันปีแล้ว ทุกครั้งที่สู้กันต่างก็ไม่เคยรู้ผลซักที แถมคราวนี้ยังเป็นแค่ดวงจิตที่สิงร่างซามาเอลอีก....ไม่สิ บางทีอาจจะมีโอกาสชนะอยู่ แต่มันไม่ดีต่อร่างกายของเจ้านี่นี่สิ ดรากูนคิดขณะที่แผลบนอกของซามาเอลค่อยๆสมานกัน
"เอาเหอะ ขอแค่ไม่ตายข้ารักษาให้ได้อยู่แล้ว ถือเป็นการลงโทษไปในตัวแล้วกัน" ดรากูนว่าแล้วแทงนิ้วเข้าไปตรงอกของซามาเอล แล้วส่งกระแสเวทของตนเข้าไปในแกนเวทภายในร่างของซามาเอล
"อึก!" เนื่องจากจิตของซามาเอลนั้นสลบไปแล้ว ทำให้ความเจ็บปวดที่แก่นเวทถูกแทรกแซงนั้นมาตกที่ดรากูน
"ลงคำสาปเรียบร้อย ต่อไปก็เร่งปฏิกิริยา" ดรากูนพึมพำแล้วเร่งพลังเวทของตัวที่อยู่ในแกนเวทของซามาเอลให้รุนแรงยิ่งขึ้น
ดรากูนกัดฟันต่อความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ขณะที่พลังเวทของเขาไหลไปทั่วร่างของซามาเอล
"พลังเวทพร้อมแล้ว เริ่มการแปรสภาพ"
"อึก.....อ๊ากกกกกกกก!!!" เขาร้องอย่างเจ็บปวดแล้วคุกเข่าลงกับพื้นอย่างทรมาณ
"นะ นี่ เป็นอะไรไปอะ เจ้าโลลิค่อน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ" เทเรซ่าถามอย่างงงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ๆดรากูนในร่างของเจ้าชุดเกราะก็ล้มลงไปแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด...เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย แต่แล้วเทเรซ่าก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ร่างนั่นสั่นอยู่ซักพักก่อนที่จะมีปีกมังกรสีดำขนาดใหญ่และหางมังกรแทงทะลุชุดเกราะออกมา
เทเรซ่าเดาได้เลยว่าภายในชุดเกราะนั้นจะต้องมีเกล็ดขึ้นมาเต็มร่างของเจ้าปีศาจนั่นแล้วแน่ๆ
"นี่ใช้คำสาปมังกรบรรพกาลเลยเรอะ! แกคิดจะเปลี่ยนคู่สัญญาของแกไปเป็นมังกรรึไงกันยะ!"
ไอ้วิธีที่จะเปลี่ยนสิ่งมีชีวิตไปเป็นมังกรได้เนี่ยมันมีแค่วิธีนั้นไม่ใช่รึไง แถมจะสูญเสียตัวตนแล้วกลายเป็นข้ารับใช้ของมังกรที่สาปอีกด้วยนะ!
แต่ทว่าร่างในชุดเกราะกลับยืนขึ้นด้วยสองขา ดรากูนจ้องเทเรซ่าเขม็งแล้วพูดว่า...
"ด้วยความสามารถระดับข้า จะสาปให้เป็นแค่ครึ่งมังกรก็ยังได้ แล้วค่อยกลับไปรักษากับข้าก็ได้" เขาว่าพลางถอดเกราะที่มือโยนทิ้งไป เผยให้เห็นเล็บแหลมคมที่นิ้วทั้งสิบ
"มาเริ่มการดวลยกที่4367กันดีกว่า" ดรากูนพูด
"นี่ยังนับอยู่อีกเรอะ! ชั้นเลิกนับไปตั้งแต่ครั้ง2000แล้วนะยะ!" เทเรซ่าพูดแล้วกวาดเคียวทางใส่ดรากูนทันที
ดรากูนในร่างซามาเอลหลบได้อย่างไม่ยากเย็น เมื่อรวมความสามารถของมังกรเข้ากับร่างของซามาเอลแล้วทำให้ร่างนี้แข็งแกรงขึ้นมากโข....แลกกับการที่หลังจากนี่ต้องไปรักษาตัวซักครึ่งปีล่ะนะ
"[กระสุนพิษแมงมุม]" เทเรซ่าร่ายเวทเรียกกระสุนพิษจำนวนมากออกมา ปรกติพิษที่ได้จากเวทมนตร์นั้นจะเป็นพิษเฉพาะซึ่งไม่แรงพอจะทำอันตรายมอนเตอร์ระดับสูงแบบเทเรซ่ากับดรากูนได้ แต่เทเรซ่านั้นสามารถใส่พิษแมงมุมของตนเข้าไปในเวทมนตร์ได้ ซึ่งไม่ต้องพูดถึงความรุนแรง ขนาดดรากูนยังเคยติดพิษนี่มาแล้วเลยล่ะ
ดรากูนกางปีกสีดำที่กลางหลังแล้วบินหลบกระสุนพิษพวกนั้นพลางร่ายเวทของตนไปด้วย
เมื่อร่ายจบที่มือของดรากูนก็มีสายฟ้าสีดำยาวประมาณ20เมตรโผล่ออกมา สายฟ้านั้นตอนแรกดูใหญ่มาก แต่ขนาดของมันค่อยเล็กลงเรื่อยจนเหลือประมาณ2เมตร จากสายฟ้าที่มีประกายไฟไหลออกมาจำนวนมาก กลับมีขนาดเหลือแค่หอกแถมยังกลายเป็นแค่แท่งแหลมๆอีก หากคนไม่รู้มาเห็นก็คงจะนึกว่าใช้เวทไม่เป็น แต่เทเรซ่ากลับหน้าซีดเมื่อเห็นภาพที่เกิดขึ้น
"ไม่ได้คิดมาใช้กับเจ้าหรอกนะ แต่จะให้เกียรติเป็นหนูลองยาก็แล้วกัน อาวุธใหม่ของข้า [กระสุนสายฟ้า]" ดรากูนยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนจะขว้างกระสุนสายฟ้าใส่เทเรซ่า
กระสุนสายฟ้าพุ่งไปทางเทเรซ่าด้วยความเร็วสุดจะบรรยาย เทเรซ่ารีบเรียกหลุมมิติขึ้นมาเบื้องหน้าของตน แต่ทว่ากระสุนสายฟ้าของดรากูนกลับฉีกเวทมิติกระจุก แล้วมันก็พุ่งทะลุร่างส่วนบนของเทเรซ่าไป
"กรี๊ดดดดด!!! ต่อให้บีบอัดพลังเวทยังใงก็ให้มันมีขอบเขตบ้างสิยะ!!!! ขี้โกง! ไอ้มังกรขี้โกง!"
"โฮ่ ตายยากสมเป็นแมลงเลยนะ" ดรากูนพูดเยาะเย้ยแล้วพุ่งเข้าไปที่ส่วนหัวหมายจะฉีกกระชากให้เป็นชิ้นๆ
"ชั้นเป็นแมงต่างหากเล่า! ไอ้โลลิค่อน!" เทเรซ่าตะโกนด่าก่อนที่จะงอกร่างแบบมนุษย์ออกมาจากส่วนหัวครึ่งตัว แล้วใช้หอกที่สร้างจากใยแมงมุมรับกรงเล็บของดรากูนเอาไว้
"ไม่ได้เห็นร่างของอารัคเน่มาตั้งนาน...เพราะอยู่ในร่างแมงมุมเลยดูไม่ออก แต่แก่ขึ้นนี่!"
ดรากูนเหยียดยิ้มเมื่อเห็นเทเรซ่าจนตรอกขนาดต้องใช้ร่างอารัคเน่ที่เอาไว้ใช้เฉพาะกิจมาต่อสู้
"ยังสาวย่ะ แต่โลลิค่อนน่ะไม่เข้าใจความงามของหญิงสาววัยผู้ใหญ่หรอก!" เทเรซ่าด่าดรากูนพลางสะบัดหอกปัดป้องการโจมตีของดรากูน
"ข้าไม่ได้เป็นโลลิค่อน!!!" ดรากูนว่าอย่างหงุดหงิดแล้วเริ่มกระหน่ำโจมตีโจมตีเทเรซ่าไม่ยั้ง ฝั่งเทเรซ่าเนื่องจากร่างฝั่งแมงมุมเสียหายเป็นอย่างมากจึงเหลือทางเลือกแค่ใช้ร่างฝั่งอารัคเน่ป้องกันเท่านั้น
แม้เทเรซ่าจะบาดเจ็บหนัก แต่ทางฝั่งดรากูนก็เช่นเดียวกัน เวทกระสุนสายฟ้านั้นกินพลังเวทแทบทั้งหมดของซามาเอลไป ทำให้ตอนนี้ดรากูนเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก
แต่สุดท้ายดรากูนก็เป็นฝ่ายกำชัย เขาอาศัยจังหวะที่เทเรซ่าเพลี่ยงพล้ำเปิดหมวกเกราะขึ้น แล้วใช้พลังเวทเฮือกสุดท้ายพ่นเพลิงมังกรออกมาจากปาก
เทเรซ่าที่โดนเพลิงมังกรเข้าไปในระยะประชิดร้องอย่างเจ็บปวดก่อนจะหมดแรงแล้วทิ้งตัวลงกับพื้น
"ชัยชนะครั้งที่2357" ดรากูนเหยียดยิ้มเมื่อมองสภาพของคู่แข่งของตน
"มูวววว ไอ้ขี้โกง เล่นของแรงแบบนั้นได้ไงกัน รอบนี้ข้าอาจจะตายจริงจังเลยนะเนี่ย"
เทเรซ่าพูดอย่างอ่อนแรง พลางสัมผัสได้ถึงแกนเวทของตนที่กำลังจะแตกเพราะเวทของดรากูน
"…." ดรากูนไม่พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปหาเทเรซ่าอย่างช้าๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า จะทำอะไรก็ตามใจแกเถอะ พ่อโลลิค่อน" เทเรซ่าหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะตาทั้ง6ของเธอจะปิดลง
.
.
.
ชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองอยู่ในถ้ำเก่าของตัวเอง
"อืมเกิดใหม่รอบนี้ไวดีแฮะ แสดงว่าหนึ่งในลูกๆของชั้นยังเหลือรอดอยู่สิน้า~ ไหนดูซิว่าเหลือกี่ตัว...เอ๋? ตายหมดแล้ว? อ๊ะ ก็เอาไปแกล้งเจ้าถ่านไม้นั้นหมดแล้วนี่หว่า เอ๋? งั้นก็แปลว่าควรจะฟื้นคืนชีพไม่ได้แล้วอะดิ แล้วไหงชั้นถึงยังอยู่อะ?"
ชั้นรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เมื่อสำรวจตัวเองก็พบว่า...
"หือ? ไหงถึงอยู่ในร่างแบบมนุษย์อะ แมงุมเกิดใหม่ไม่น่าจะสร้างร่างได้นี่..."
เทเรซ่ารีบสำรวจแกนเวทของตัวเองอย่างรวดเร็ว
"ไม่เสียหายแล้ว? พลังเวทตกค้างก็หายไปหมด...อย่าบอกนะว่า..."
ก่อนที่เทเรซ่าจะได้คาดเดาอะไร ชายในชุดเกราะแบบมังกรก็เดินเข้ามาจากปากถ้ำ
"เจ้าแย้? ร่างจริงด้วย นี่ข้าหลับไปกี่ร้อยปีกันล่ะเนี่ย"
"สามวัน"
"อ่อตั้งสาม....เดี๋ยว!!!!!!!!!!!!!!! โกหกหน้าด้านสันดานตอแหล อย่ามาโม้นะเจ้าแย้ แกนเวทเสียหายไม่มีทางจำศีลแค่สามวันหายหรอกเฟ้ย!!!"
"ข้ารักษาให้เอง" ดรากูนมองแบบเอือมระอาแล้วตอบกลับเทเรซ่า
"อย่ามาโม้น่า~ คนอย่างแกเนี่ยใจดีพอจะเห็นใจชั้นด้วยเรอะ"
"มีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้าน่ะ" ดรากูนพูดด้วยแววตาจริงจัง เทเรซ่าที่เจอมองแบบนั้นถึงกับออกอาการอึดอัด
"บอกไว้ก่อนนา ว่าข้าชอบผู้หญิง"
"ไม่ใช่เรื่องนั้น! ข้าอยากให้เจ้ามาช่วยซามาเอลหน่อย"
"เจ้าปีศาจนั่นหน่ะเรอะ ทำไมอะ"
"อีกไม่นานจะมีสงครามเกิดขึ้น ข้าต้องการพลังของเจ้า"
"ไม่เอาอ่ะ"
"นอกถ้ำมีสาวน่ารักๆให้จีบเยอะนะ"
"ออกเดินทางเมื่อไรดีล่ะ"
________________________________________
วันนี้ไม่รู้ไปคึกมาจากไหนเเต่ก็เขียนเสร็จด้วยความเร็วเป็นสองเท่าของเมื่อวาน...สดชื่น~
ถ้าให้เดาผมว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าเเหงเเซะ
ตอนเที่ยงผมเพิ่งตื่นเเล้วก้เห็นข้อความจากเพื่อนที่ช่วยคิดเนื้อเรื่องบทสงครามพ่วงคนตรวจคำผิด
ก็ประมาณเนี่ย เมื่อคืนผมก็ลองหาดูในชาร์ตตั้งเเล้วหน้า5ขึ้นมาจนถึงหน้าสามเเต่ก็ตัดใจว่ามันคงไม่มีหรอก พอตื่นมางี้อึ้งไปเลยล่ะครับ ส่วนยอดถูกใจก็เกิน500เเล้ว ขอบคุณจริงๆครับ
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านนิยายของผมนะครับ จะตั้งใจเขียนงานต่อไปครับ
ปล.เเต่ถ้าหมดช่วงวันหยุดก็กลายเป็นอาทิตย์ละตอนเหมือนเดิมนะครับ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ซามาเอล: กะผีเดะ!!!