ตอนที่ 44 : ราชินีเเมงมุม
"นี่มันอะไรกัน ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย" คุณเอ็ดการ์ดมองไปที่แมงมุมยักษ์ตัวนั้นอย่างหวาดระแวง
ตรงนั้นคือแมงมุมสีดำสนิท ขาคู่หน้ามีเคียวขนาดใหญ่อยู่ ตาทั้งแปดเป็นสีแดงฉาน
[ประเมิน] ผมเรียกใช้สกิลประเมิน คงไม่ค่อยได้เห็นผมใช้ใช่มั้ยล่ะ มันมีเหตุผลที่ไม่ใช้อยู่หน่ะ นั่นก็เพราะว่า...
[การประเมินล้มเหลว] ก็อย่างงี้ล่ะ เวลาจำเป็นไม่เคยจะมีประโยชน์ ไอ้ครั้นจะถามกูเกิ้ลก็...
พระเจ้า
'ม่ายบอก~'
ก็เป็นซะอย่างเงี้ย
จะเปลี่ยนเกราะตอนนี้ก็ไม่ได้ด้วยสิ ไม่งั้นทั้งสี่คนก็รู้หมดดิ ยิ่งคุณเอ็ดการ์ดนี่เหมือนสงสัยอะไรอยู่ด้วยแฮะ ต้องระวังไว้ละนะ ผมคิดพลางกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อประเมินสถานการณ์ แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออัลโต้ชักดาบออกมา
"คิดจะทำอะไร" ผมถาม
"ข้าจะดึงความสนใจมันไว้ให้เอง พวกเจ้ารีบไปช่วยมีอาเถอะ" เขาพูดด้วยแววตาแน่วแน่ ผมกำลังจะห้ามเขาแต่ผมได้ยินเสียงดังมาจากเจ้าแมงมุมยักษ์
"ฮ่าฮ่าฮ่า เอาจริงดิ! คิดว่าอย่างพวกเจ้าจะถ่วงชั้นได้ซักกี่วิกัน! โอ๊ย ขำตายล่ะ!" เสียงนั้นเป็นเสียงของหญิงสาวที่กำลังหัวเราะเยาะพวกเราอยู่ ตูฟังมันรู้เรื่องได้ไงอะ
'ระบบแปลภาษาของผมเป็นที่หนึ่งในโลกนะครับ'
ก็มันมีของเอ็งอยู่อันเดียวไม่ใช่รึไง ช่างหัวเอ็งก่อนแล้วกัน
'บาปนา~' ผมเมินพระเจ้าแล้วเดินออกไปข้างหน้าอัลโต้
"ให้ข้าจัดการเองเถอะ ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอก แต่ข้าว่าถ่วงเวลาได้นานกว่าเจ้าแน่นอนล่ะนะ"
"เข้าใจแล้ว ทันทีที่ช่วยยัยนั่นเสร็จต้องถอยเลยนะเข้าใจมั้ย" เอ็ดการ์ดพูดแล้วเริ่มบัพให้ผม อลันก็ทำเช่นเดียวกัน
"อืม...ข้าให้5นาที ไม่สิๆ 3นาที รีบๆช่วยให้ได้ล่ะ" ผมพูดแล้วเดินไปหาเจ้าแมงมุมยักษ์ตัวนั้น
"เข้าใจแล้ว ขอบคุณมากจริงๆ อย่าตายซะก่อนล่ะ" อัลโต้โค้งหัวขอบคุณผม
"เรื่องเล็กน้อย" ผมโบกมืออีกครั้งก็ที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าแมงมุมยักษ์
"ฮ่าฮ่าฮ่า! ส่งไส้ดินสอนี่มาถ่วงเวลาข้าเนี่ยนะ! คิดจะทำให้ข้าขำตายรึไงกัน!" แมงมุมยักษ์ยังคงหัวเราะต่อไป...
คิดว่าตูไม่ได้ยินสินะ ตอนแรกก็อยากช่วยอัลโต้อยู่หรอก แต่ตอนนี้ชักอยากตื้บหล่อนเป็นการส่วนตัวแล้วว่ะ งั้นขอเปิดก่อนเลยแล้วกัน!
"คิดว่าพูดไปคงไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ก็โดนซะเหอะ [ดาร์กเชน]!" ผมไม่รอช้าหลังจากพูดบทพูดเพิ่มความเนียนแล้วก็ร่ายเวทเรียกโซ่สีดำจำนวนมากออกมาทันที
"น่าเสียดายแต่ชั้นเข้าใจที่แกพูดว่ะ ไอ้ไส้ดินสอ!" ยัยแมงมุมนั่นสะบัดขาหน้าที่รูปร่างเหมือนเคียวเพียงครั้งเดียวโซ่ทั้งหมดของผมก็แตกไปจนหมด
ตูก็เหมือนกันเฟ้ย! ผมตะโกนอยู่ในใจแล้วเริ่มการต่อสู้กับยัยแมงมุมนี่ทันที
"งั้นจะต่อให้ก่อนก็แล้วกัน โจมตีมาได้ตามสบายเลย" ยัยนั่นหัวเราะแล้วหยุดอยู่นิ่งๆไม่เคลื่อนไหว คงคิดจะล่อให้ผมโจมตีเข้าไปหรือไม่ก็ต่อให้จริงๆ
งั้นก็จัดไปอย่าให้เสีย เวทแรงที่สุดที่สถานะตอนนี้จะทำได้[ดาร์กอินเฟอร์โนเบลด]!
ผมร่ายเวทอินเฟอร์โนโดยใส่พลังปีศาจของผมเข้าไปด้วย แล้วเอามันไปรวมไว้ที่ดาบ แล้วพุ่งเข้าไปฟันยัยนั่นอย่างรุนแรง
"เคร้ง!" เกิดเสียงโลหะกระทบกันดังไปทั่วห้องโถง...พร้อมกับที่ดาบของผมหักลงไปพร้อมกับเวทที่สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย
"อุ๊ยต๊าย~"/"บรรเทิงละ" ผมกับยัยแมงมุมส่งเสียงออกมาพร้อมกัน เราจ้องหน้ากันซักครู่ก่อนที่ผมจะเรียกม่านควันออกมา
"ขอเวลานอก!!!" ผมรีบวิ่งหายเข้าไปในม่านควันแล้วเรียกชุดเกราะกับดาบเดิมออกมาแต่แค่ไม่กี่วิหลังจากผมวิ่งหายเข้าควันทั้งหมดก็ถูกพัดปลิว
"เดทกับสาวอยู่ไม่ควรชิ่งไปเฉยๆนะจ๊ะ" เสียงเจ้าเล่ห์ดังขึ้น
"เตรียมพร้อมต้องหากเฟ้ย" ผมอดคันปากไม่ได้จึงเผลอตอบไป
"ตกลงก็รู้เรื่องนี่ ถ้างั้นช่วยๆทิ้งแม่นางผู้น่ารักนั้นไว้กับชั้นได้มั้ย พ่อไส้ดินสอ ไม่สิตอนนี้เปลี่ยนเป็นแท่งถ่านแล้วแฮะ"
"จะเอาเธอคนนั้นไปทำอะไรไม่ทราบหือ"
"แหม่~ เจ้าไม่เห็นรึไง ความงามนั้นทำเอาชั้นเพ้อไปสามวันเลยน้า~ พอเห็นหน้าแล้วอยากจะ***กับแม่นางขึ้นมาเลยล่ะ"
"เรอะ" ผมตอบกลับอย่างจืดชืดพลางยืนยันสมมุติฐานของตัวเอง
"ความแข็งแรงเนี่ยมันแปรผกผันกับระดับจิตใจจริงๆแฮะ"
"อะไรล่ะนั่นน่ะ"
"ไปคิดเองเด้"
"แหม่~ ปากดีขนาดนี้สงสัยอยากตายทั้งที่ยังซิงซะแล้วมั้ง~"
"ซิงแล้วไงฟะนังนี่! แล้วรู้ได้ไงฟะ! เดี๋ยวปั๊ดตบให้หน้าหัน!"
"ถ้ามีปัญญาล่ะก็นะ" ยัยนั่นพูดแล้วเหวี่ยงเคียวคู่หน้าใส่ผมไม่ยั้ง ผมรีบหลบอย่างรวดเร็วแต่ด้วยความเร็วของเคียวทำให้ผมโดนถากๆไปบางส่วน
"ผมหลบเคียวนั่นไปเรื่อยๆ ยิ่งนานเลือดของผมก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น
"นี่เล็งแต่ช่องว่างของเกราะงั้นเรอะ...เล่นกับตูอยู่สินะ"
"รู้ตัวเร็วไปหน่อยน้า~ ชั้นหน่ะอยากเห็นนายที่คิดว่าตัวเองหลบไปเรื่อยๆก็รอดแล้วแต่สุดท้ายก็โดนชั้นแทงตายอย่างสิ้นหวังต่างหาก"
"นังซาดิสเอ๊ย"
"มูววว ใจร้ายจริงๆ ไม่งั้นก็รีบเอาจริงได้แล้วนา~"
"ไม่ทำก็ตายอยู่ดีล่ะนะ" ผมถอนหายใจแล้วเรียกเครื่องสวมใส่ที่เหลือมาใส่ บัพตัวเองด้วยเวทที่แรงสุด ตอนนี้สภาพพร้อมรบเหมือนตอนที่สู้กับดรากูนเลยล่ะ
"เอาล่ะ ถ้างั้นก็เตรียมรับไม้ตายสุดยอดของข้าไปซะ!" ผมตะโกนแล้วเริ่มรวมพลังเวท
ยัยแมงมุมนั่นก็จ้องมาอย่างไม่ประมาท ก่อนที่ผมจะ...
"ลาขาด!!!" ผมหันแล้วพุ่งกลับไปทางที่จากมาอย่างว่องไว ก็อยากออกด้วยเทเลพ็อตอะนะ แต่ทำไมใช้ไม่ได้ก็ไม่รู้ วิ่งออกเลยแล้วกัน
ขณะกำลังวิ่งกลับอยู่นั้น ผมก็ส่งสัญญาณให้ทั้งสี่คนที่ช่วยคุณมีอาเสร็จแล้วให้วิ่งหนีไปเลย
"อะ ไอ้คนขี้ขลาด!" ยัยแมงมุมตะโกนด่าผม
"เค้าเรียกว่ารู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดีเฟ้ย!"
'ผมว่ามันไม่ได้ใช้แบบนี้นา'
"คิดว่าจะให้แกหนีได้รึไง" ยัยแมงมุมนั่นตะโกนก่อนที่ผมจะถูกกระแทกด้วยของแข็งบ้างอย่างจนกระเด็นไปติดผนัง
"ได้ไงกัน หล่อนอยู่ตรงนู้นไม่ใช่เรอะ!"
"ไม่ต้องรู้หรอกยะ"
ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงที่ติดอยู่ออกไป เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าผมไม่ได้อยู่ในถ้ำเมื่อกี้อีกแล้ว
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านจริงๆของชั้น ปรกติไม่ชวนผู้ชายเข้าบ้านหรอกน้า~ ถ้าเป็นสาวน้อยน่ารักก็ว่าไปอย่าง การเอาแกเข้ามาเนี่ยเดี๋ยวต้องทำความสะอาดใหญ่ซะแล้ว~"
"ก็ให้ตูออกไปเด้ จะรีบไสหัวไปด้วยความยินดีเลย" ผมหัวเราะแห้งๆ
"ไม่ได้หรอกน้า~ แกดันทำให้อาหารทางจิตใจของชั้นหลุดหายไป แล้วพลังเวทแกก็เยอะดีด้วย เพราะงั้นจงมาเป็นจานหลักของวันนี้ซะเถอะ~" ไม่พูดเปล่ายัยแมงมุมนั่นพ่นใยใส่ผมทันที
"ตูไม่ได้มีไว้กินเฟ้ย!" ผมร่ายเวทไฟเผาใยของยัยนั่นจนหมด "แต่ถ้าจะให้เป็นจานหลักอย่างว่าก็ไม่ขัดหรอกนะ" ผมยิ้มยียวนกลับไป...ตูใส่เกราะนี่หว่า
"โทดทีน้า~ ชั้นไม่ชอบผู้ชายอะนะ" แล้วยัยแมงมุมนั่นส่งเสียงร้องออกมา ทันใดนั้นพวกลูกแมงมุมจำนวนมากก็คลานออกมาจากช่องมิติ
"โดนชั้นฆ่าสบายกว่าโดนลูกๆที่น่ารักของชั้นฆ่านะเออ เพราะงั้นขอให้รอดมาโดนชั้นฆ่าล่ะ" แล้วยัยนั่นก็ทิ้งตัวลงนอนแล้วมองดูผมโรมรันกับฝูงแมงมุม
"ได้เสียเซ่! ไอ้พวกมินเนี่ยนนี่ตายหมดเมื่อไหร่หล่อนจะได้เป็นรายต่อไป!" ผมตะโกนปลุกใจตัวเองก็ที่จะเริ่มสู้กับพวกแมงมุม
.
.
.
"เหลือแค่ไม่กี่สิบตัวแล้วละนะ" ผมลุ้นอยู่เบาๆภายในชุดเกราะ ตอนนี้ผมแอบร่ายมหาเวทเตรียมไว้เหมือนตอนที่สู้กับดรากูนแล้ว ยัยนั่นก็ดูเหมือนจะไม่สงสัยอะไรแต่จะประมาทไม่ได้หรอก
"เอาล่ะ [ดาร์กเชน]แบบเต็มสตรีม!" ผมใช้พลังเวทที่เหลือแมดเรียกดาร์คเชนออกมารัดยัยนั่นไว้ จนร่างของยัยนั่นแทบทั้งร่างถูกโซ่มัดไว้กับพื้น
"ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ! [เอเลเมนท์บลาส]!" ลำแสงหลากสีขนาดใหญ่พุ่งลงมาใส่ยัยนั่นแต่ทว่า...
"นึกไม่ถึงว่าจะมีของแรงแบบนี้ด้วยนะเนี่ย แต่ก็นะ ไม่ว่าจะอะไรพอมาเจอกับเวทมิติมันก็ไร้ค่าทั้งนั้นแหล่ะ"
ทันใดก็มีหลุมดำโผล่ขึ้นมากลางหัวของยัยนั่นแล้วก็ดูดเวทไปจนหมด
"บ้าเอ๊ย! ถ้าอย่างนั้นละก็...อ็อก!!!" ผมกระอักเลือกออกมาคำโต โดยที่ร่างของผมมีเคียวขนาดใหญ่ของยัยนั่นเสียบอยู่
"สีหน้าเเบบนั้นเเหล่ะที่ชั้นอยากเห็น หุหุหุ"
แทงผ่านเกตมาอย่างงั้นเรอะ! ผมพยายามดิ้นรนแต่ทว่าร่างกายของผมนั้นไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน เปลือกตาของผมหนักขึ้นเรื่อย....ก่อนที่มันจะปิดลง...
------------------------------------------------------------------
ชั้นดึงเอาร่างที่สลบไม่ได้สติของไอ้เจ้าถ่านมาดูใกล้ๆ
"เกือบไปเหมือนกันนะเนี่ย ถ้านายไม่ได้หมดแรงเพราะเวทล่ะก็ อาจจะรอดก็ได้น้า แต่ก็โดนไปแล้วนี่นะ บ๊ายบาย" ชั้นบ่นเบาๆแล้วค่อยๆโยนเจ้านั่นเข้าปาก กินละนะค่า~
"กล้าดียังไงกันห๊า!!!" อยู่ๆเจ้านั่นก็แผดเสียงดังลั่น แล้วหักเคียวที่ปักหลังอยู่ของมันอย่างรุนแรง แล้วใช้มันสับตาทั้งแปดของชั้น
"กรี๊ดดดดดด ตา! ตาของช้าน!!!!" โธ้เว้ย เสียไปสี่ข้างรึเนี่ย! นี่แกไปเอาแรงฮึดมาจากไหนกัน!
เจ้านั่นถีบชั้นออกไปด้วยเรงที่มากกว่าที่ผ่านๆมา อะไรกันนี่แกเก็บพลังไว้ตลอดงั้นเหรอ! งั้นก็น่าจะใช้ออกมาก่อนหน้านี่แล้วนี่! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย
"ถ้าไม่อยู่ด้วยก็เป็นแบบนี้ทุกทีสินะ ไว้เจอกันข้าจะจับเจ้ามัดแล้วขังไว้ในถ้ำคอยดูเถอะ"
เจ้านั่นก้มหน้าพึมพำอะไรซักอย่าง ก่อนจะมองชั้นด้วยดวงตาที่เปลี่ยนไป...ตาที่กลายเป็นเหมือนของสัตว์เลื้อยคลาน แล้วเจ้านั่นก็พูดใส่ชั้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
"เฮ้ย ไอ้แมงมุมไร้คู่หมื่นปี! ข้าจะสั่งสอนเจ้าเองว่ามารังแกคู่สัญญาของคนอื่นแล้วมันจะเป็นยังไง!!!!"
_____________________________________________________
อูววว ตกลงใครมันเป็นพระเอกกันฟะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คิคิ
ตอนน้คือไรอะ? ?
ซามาเอล: ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายตูไปมากกว่านี้เลย