The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 43 : บุกรังเเมงมุม

       "เซฟ~ ยังไม่ตื่นกันแฮะ"  ผมรีบกลับมายังแคมป์อย่างเร่งรีบ แต่โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นมาซักคน   สมเป็นพวกใช้ชีวิตเสี่ยงตาย พักผ่อนก็คือพักผ่อนสินะ

          "เอ้า ตื่นได้แล้ว อาทิตย์จะขึ้นแล้วนะ" ผมเดินไปปลุกพวกเขาทีละคน ทันทีที่แตะตัวพวกเขาก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมระวังภัยเต็มที่ สมเป็นมืออาชีพเลยนะ 

          "เอ๋----! เช้าแล้วเรอะ ทำไมไม่เปลี่ยนกันเฝ้ายามล่ะ" อัลโต้ถาม

          "พอดีว่าทำอะไรเพลินๆไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้วน่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่า" ผมแก้ตัวแบบน้ำขุ่นๆไป

              "จะเชื่อแบบนั้นให้ก็แล้วกัน" คุณเอ็ดการ์ดพูดพลางยิ้มอย่างร่าเริง...นี่รู้อะไรมาฟะเนี่ย

            -----------------------------

            หลังจากที่เก็บข้าวของเสร็จ พวกเราก็มาวางแผนการเดินทางกัน ในขณะที่กำลังจะเริ่มเลือกเส้นทางนั้นเอง ผมก็ชิ่งพูดออกมา         

          "เมื่อคืนตอนที่ข้านั่งเฝ้ายามอยู่ ข้ารู้สึกได้ถึงคลื่นพลังที่รุนแรงมาจากทางทิศตะวันตกน่ะ" ผมเล่าเรื่องแต่งผสมข้อมูลจากราชินีให้พวกเขาฟัง

ถึงจะไม่อยากให้พวกเขาไปด้วยก็เถอะ แต่พวกแมงมุมมันต้องเยอะมากแหงๆ เลยอยากได้คนช่วยเพิ่มน่ะ ขอโทษทีนะ แต่จงมาร่วมชะตากรรมกับตูซะ 

  "ถ้างั้นเราควรต้องหลีกเลี่ยงทางนั้นสินะครับ" อลันออกความเห็น ซึ่งอัลเบิร์ตกับอัลโต้ก็เห็นด้วย       มีเพียงคุณแค่เอ็ดการ์ดที่เห็นต่างจากเพื่อน

"ต้องไปที่นั่นสิน้า~"

"เอ๋--! แล้วจะไปที่แบบนั้นทำไมกันละครับ!" อัลโต้ถามอย่างตกใจ

"เข้าใจแล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่ยัยนั่นจะอยู่ที่นั่นสินะ" หรือไม่ก็เหลือศพอยู่ที่นั่น...อัลเบิร์ด กลืนคำพูดสุดท้ายลงคอไป

"เข้าใจแล้ว งั้นก็ไปกันเถอะ" อัลโต้บอกแล้วลุกขึ้นยืน

รีบร้อนจังนะ เอาเถอะ ก็เข้าใจว่าเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นล่ะนะ

"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ"

--------

"ไอ้นี่มันเป็นถ้ำที่ใหญ่ที่สุดที่ข้าเคยเห็นมาเลยนะเนี่ย" คุณเอ็ดการ์ดพูดเมื่อเห็นถ้ำขนาดใหญ่ในทางที่พวกเรากำลังเดินอยู่

"อยู่ข้างในนี้แหล่ะ" ผมพูดออกมา ความรู้สึกของผมมันบอกว่าข้างในนี้มันมีอะไรที่น่ากลัวมากๆอยู่ละ พอเช็คจุดหมายปลายทางที่ราชินีให้มาก็พบว่ามันเป็นทีเดียวกัน

"อืม มีกระแสพลังเวทที่น่าสะอิดสะเอียนจริงๆด้วยแฮะ" คุณเอ็ดการ์ดย่นคิ้ว

"อ่า จิตด้านลบกับพลังปีศาจในนั้นมันมากสุดๆไปเลยนะครับเนี่ย" อลันพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว

"พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกันหน่ะ" อัลโต้กับอัลเบิร์ดเอียงคอสงสัย

“””เกลียดพวกความรู้สึกช้าจริงว้อย!””” สามคนที่เหลือต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียว

.

.

.

"ใยแมงมุมอันที่13" คุณเอ็ดการ์ดพูดพลางส่งไฟเล็กๆไปเผาใยแมงมุมที่เจอในถ้ำ

"เผาไปตั้งขนาดนี้ ปรกติน่าจะมีเจ้าของมาแล้วนะ" คุณเอ็ดการ์ดขมวดคิ้วคิดไม่ตก

"ไปหาอาหารละมั้ง" ผมพูดพลางนึกภาพเจ้าพวกแมงมุมที่ยกก๊วนไปที่ป่านั้นแล้วก็โดนเจื๋อน...บ้านของไอ้พวกนั้นแหงแซะ

"งั้นถ้ามันกลับมามันจะไม่แย่เอาเรอะ" อัลโต้ถาม เอ็งนี่เข้าป่าใครให้พูดถึงเสือกันฟะ เดี๋ยวมันก็...

ผมสัมผัสได้ถึงกระแสพลังเวทจำนวนมากกำลังเพิ่มขึ้นมาไม่หยุด ดูท่าว่าคุณเอ็ดการ์ดเองก็รู้สึกเหมือนกัน

"เยี่ยม/โทษฐานปากพาซวย" ผมกับคุณเอ็ดการ์ดเดินไปตบหัวอัลโต้กันคนละทีเพื่อระบายอารมณ์

"ข้าทำอะไรผิดกันเล่า!" เขากำลังจะโวยวายแต่ก็ถูกคุณเอ็ดการ์ดก็ขัดไว้ซะก่อน

        "เจ้าของบ้าน...ไม่สิๆ ลูกบ้านทั้งหลายกำลังจะมาแล้วไงเล่า เอ้า เตรียมตัวได้แล้ว [สเตตัสเอนชานต์]"  เอ็ดการ์ดหัวเราะร่า แล้วร่ายเวทเสริมค่าสถานะให้พวกเรา โฮ่ ย่อการร่ายได้ด้วยแฮะ

          "เข้าใจแล้วครับ ข้าขอวิงวอนต่อองค์เธพีผู้เปี่ยมด้วยเมตตา ขอโปรดป้องคุ้มครองข้าและสหายด้วยเถิด[โฮลี่การ์ด]" อลันร่ายเวทคุ้มครองให้พวกเรา

...มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ไม่เอาว้อย!!! ร้อน! ร้อนว้อย! อ๊าก! ควันขึ้นแล้วว้อย!!! [สลายเวท]!

ผมกรีดร้องอยู่ในใจหลังจากได้เวทป้องกันจากอลัน ถ้าธาตุแสงตูก็ไม่เจ็บเท่าไรหรอกนะ แต่เอ็งเล่นธาตุศักดิ์สิทธิ์เลยเรอะ! ดีนะตูสลายเวททัน ไม่งั้นเป็นแผลแหงๆ

"โอ้ว! งั้นพวกข้าก็เอาด้วยสิ" อัลโต้กับอัลเบิร์ดหลับตาลงรวบรวมสมาธิทันใดนั้นร่างของทั้งคู่ก็มีควันสีขาวลอยออกมา พอผมลองเข้าไปใกล้ๆดู…ร้อน?

'ไอ้นั่นเรียกว่าจิตนักสู้ครับ ถ้าจะให้พูดภาษาคุณก็พลังปราณครับ' เสียงของพระเจ้าดังขึ้น

เพิ่งจะมีแก่ใจมาสนใจตูรึไง

'แหม่~ ไม่งอนสิครับ ไว้ผมกลับบ้านจะจัดให้หน่ำใจคุณเลยนะครับ'

บ้านเตี่ยเอ็งดิ!!! มนุษย์เงินเดือนทำโอทีง้อภรรยาเรอะ!!!

"ซามาเอล พวกมันมาแล้ว" เสียงของอัลโต้เรียกสติของผมให้กลับมา

ตอนนี้เบื้องหน้าของผมนั้น...อ่า ไอ้แมงมุมพวกนั้นจริงๆด้วยสินะ

"แมงมุมบ้าอะไรใช้เวทมิติได้ฟะเนี่ย!!!" คุณเอ็ดการ์ดตะโกนอย่างหงุดหงิด(?) 

คุณควรจะตกใจไม่ใช่รึไงครับ

"ขนาดข้ายังใช้ไม่ได้เลยนะเฟ้ย!!!"

ตกลงโกรธเรื่องนั้นหรอกเรอะ!!!

"กี๊ซ-----------!!!" พวกแมงมุมเมื่อเห็นพวกเราก็คำรามออกมา แล้วพร้อมใจกันดาหน้าเข้ามา

            ตั้งขบวนเตรียมปะทะ คุณเอ็ดการ์ดสั่งอย่างรวดเร็ว ทุกคนรีบเข้าประจำที่ โดยที่อัลเบิร์ดที่ใช้โล่ยืนประจัญหน้ากับพวกแมงมุม อัลโต้คอยอยู่หลังอัลเบิร์ดเพื่อโจมตีและคอยป้องกันคุณเอ็ดการ์ดกับอลัน คุณเอ็ดการ์ดกับอลันคอยสนับสนุนทีม ส่วนผม....ตูล่ะเฮ้ย!!! ช่วยไม่ได้เข้าไปลดจำนวนพวกมันแล้วกัน

           "ซามาเอลส่วนเจ้า...เฮ้ย!" คุณเอ็ดการ์ดหันหน้ามาทางที่ผมเคยยืนอยู่ซึ่งตอนนี้มันว่างเปล่า

          บอกช้าไปแล้วว้อย! ตูโดดออกมาแล้วเนี่ย! หันหลังกลับก็ไม่เท่ด้วยสิงั้นก็เลยตามเลยละกัน

         "ข้าจะแยกทำลายขบวนของพวกมันให้เอง" ผมพูดแล้ววิ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งทั้งสี่ให้ยืนอึ้งอยู่ด้านหลัง

            "เอาล่ะ! ให้ข้าได้ยืดเส้นยืดสายก่อนไปเจองานช้างหน่อยเถอะ!" ผมพูดพลางชักดาบออกมาแล้วกระโจนเข้าไปกลางฝูงแมงมุมที่กำลังวิ่งเข้ามา

            "เฟิร์สบลัดหน่ะมันต้องอลังการ! เอาไปกินซะ! [เอิร์ทชัดเตอร์]!!!" ผมเหวี่ยงดาบที่ผนึกเวทลงไปที่พื้นดินอย่างรุนแรง

            "ตู้ม!!!" พื้นถ้ำแตกออกเป็นรอยยาวกระจายออกไป ทำให้พวกแมงมุมแถวหน้าๆเสียการทรงตัวกันแทบทุกตัว

           ผมพุ่งเข้าไปตวัดดาบผ่าร่างของแมงมุมตัวหนึ่งออกเป็นสองส่วน

          "ตัวที่หนึ่ง...คิดอีกที่ไม่นับดีกว่าแฮะ" ผมพูดยิ้มเมื่อมองพวกแมงมุมหลาบสิบตัวตรงหน้า

"เข้ามาเลย!" ผมเบี่ยงตัวหลบกรงเล็บที่ขาของเจ้าแมงมุมตัวหนึ่งแล้วฟันมัน

"โอ๊ะมาอีกแล้วแฮะ หลบได้เฟ้ย ว่าแล้วก็ขาดสองท่อนซะ"

"เป็นคนที่เก่งผิดสามัญสำนึกดีเนอะ"อัลโต้มองผมที่กำลังโรมรันกับพวกแมงมุมอย่างตื่นเต้น

"เอ้า อย่ามัวมอง ที่เหลือจะมาแล้วนะเฟ้ย" คุณเอ็ดการ์ดเตือนทั้งสามคนกำลังเหม่ออยู่

"""โอ้ส! พร้อมทุกเมื่อครับท่าน!""" ทั้งสามคนขานรับ

"กี๊ซ---!" การโจมตีของแมงมุมตัวแรกถูกอัลเบิร์ดรับไว้ แล้วมันก็ถูกอัลโต้สังหารอย่างรวดเร็ว แล้วตัวต่อๆไปก็มาเรื่อยๆ คุณเอ็ดการ์ดคอยหาจังหวะที่พวกมันอยู่เป็นกลุ่มแล้วลงเวทไฟเล็กๆทำลายเฉพาะจุดได้อย่างชำนาญ อลันเองก็คอยฮีลพวกเขาได้เป็นอย่างดี ในขณะที่ผมนั้น...

"ฮ่าฮ่าฮ่า! ยังงี้ทั้งวันก็ยังไหว!" ที่ผมทำก็แค่หลบการโจมตีแล้วเคาท์เตอร์พวกมันกลับไปเรื่อยๆ ผมจึงได้ใจไปละนะ

"อ๊ะ ตัยหอง" อยู่ๆผมก็ไปติดกับใยแมงมุมที่มีหนึ่งในพวกมันกางขึ้นมาตอนที่ผมกำลังสู้กันอยู่

พวกแมงมุมไม่รอช้า เมื่อการเคลื่อนไหวของผมชะงักไป พวกที่เหลือก็รุมพ่นใยใส่ผมไม่ยั้ง

ผมพยายามจะแกะมัน แต่ว่าใยนี่แม่งโคตรเหนียวเลยเว้ยเฮ้ย! มีแมงมุมพยายามกัดผมแต่ก่อนที่มันจะได้ทำอะไร

 "ตูม!!" ลูกไฟขนาดใหญ่ประมาณรถหนึ่งคันก็พุ่งมาใส่ผมและพวกแมงมุมรอบๆ แล้วระเบิดใส่ผม

ทำบ้าอะไรของคุณครับไอ้แก่! ตอนที่ผมกำลังจะเปิดปากด่าไป ผมก็พบว่าใยแมงมุมรอบๆตัวผมถูกไฟเผาหมดแล้ว

"นี่จะช่วยรึฆ่ากันครับท่าน!" ผมตะโกนถาม

"เอาน่า! ถ้าเจ้าตายก็แปลว่าเจ้ามันกระจอกไง! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

แหม่~ ปากยังงี้ยังอยากแก่ตายอยู่มั้ยลุง ผมบ่นในใจแล้วเข้าต่อสู้กับพวกแมงมุมต่อ

.

.

.

ผมมองไปยังแมงมุมทิ่คิดว่าน่าจะเป็นฝูงสุดท้ายแล้วพุ่งเข้าใส่พวกมัน

"นอกจากเฟิร์สบลัดจะต้องอลังแล้ว ลาสช็อตหน่ะมันก็ต้องงดงาม! [มัลติสแลช]!"

ผมใช้สกิลแล้วฟันพวกมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ผมเก็บดาบ ร่างของพวกมันทุกตัวก็แยกออกจากกัน

โคตรเท่ไปเลยนะตูเนี่ย~

'คนหลงตัวเองละครับ'

เรื่องตู!

"งั้นรังของพวกมันก็น่าจะอยู่ที่ทางที่พวกมันออกมาสินะครับ" อลันถาม

"งั้นก็รีบไปกันเถอะ" อัลโต้พูดอย่างร้อนใจ คงอยากจะไปเจอผู้หญิงคนนั้นเร็วสินะ...ถึงเป็นไปได้ว่าอาจจะตายแล้วก็เถอะ

"เข้าใจแล้ว" พวกเราทุกคนรีบออกเดินไปตามทางยาวๆของถ้ำ

เหม็นเป็นบ้า ยิ่งเดินลึกเข้าไปก็มีกลิ่นเหม็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แถมมันยังอาจจะเป็นกลิ่นศพซะด้วยสิ อัลโต้เองก็หน้าซีดขึ้นเรื่อยๆแล้วแฮะ

ที่สุดทางเดินนั้นมีโถงขนาดใหญ่อยู่ ถ้าจะให้เปรียบเทียบล่ะก็...ประมาณดรากูนมาอาศัยอยู่ที่นี่ได้สบายๆเลยละมั้ง

ทันทีที่ก้าวเข้ามากลิ่นเหม็นเน่าก็รุนแรงมากจนอลันต้องปิดจมูกเลย และที่มาของมันก็กองอยู่ที่พื้นนี่ล่ะนะ กองโครงกระดูกจำนวนมหาศาล แต่นั้นยังไม่ต้องสนใจตอนนี้ ตอนนี้สิ่งที่ต้องสนใจมีเพียงอย่างเดียว ไม่สิ สองอย่าง

อย่างแรก เอลฟ์ผมทองหน้าตาสวยสง่า ที่ถูกมัดอยู่บนใยแมงมุม

และอย่างที่สอง แมงมุมสีดำสนิทขนาดใหญ่พอๆดรากูนที่จ้องมาทางนี้เขม็ง

_________________________________________

มาเเล้วคร้าบ ขอโทษที่ลงช้าครับ ผมไม่ผิดน้า สตรีมต่างหากที่ผิด

ปล.ครั้งนี้ผมเขียนในเวิร์ดถ้าการเรียงหน้าเเปลกไปก็ขอโทษด้วยนะครับ