The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 40 : ภูติ

     

     ทุกคนเชื่อเรื่องภูติผีกันมั้ยครับ ถ้าหากคุณไปถามผมก่อนที่จะตายล่ะก็ คำตอบที่ได้ก็คงจะไม่พ้น

     "เอ็งจะบ้าเรอะ"

     ประมาณนั้นเเหล่ะครับ ผมเป็นคนไม่เชื่อเรื่องอะไรพรรค์นั้นหรอกนะครับ...เเต่สถานการณ์ตอนนี้น่ะมัน...

     "ก็ทำใจไว้เเล้วล่ะว่ามันต้องมีเเน่ๆเเต่ว่าเเบบนี้มัน..." ผมบ่นเบาๆอยู่คนเดียวกลางดึกท่ามกลางต้นไม้สูงใหญ่มากมาย โดยมองไปทางเจ้าตัวจิ๋วมีปีกสองตัวที่กำลังนั่งเเทะผลไม้มื้อดึกของผมอยู่ 

     "น่ารักชิบหายเลยครับท่าน" ผมพูดพลางยั้งตัวเองไม่ให้พุ่งไปกอดเจ้าสองตัวนั้น

     

     .

     .

     .

      หลังจากทานมื้อเย็นกันเสร็จเเล้ว พวกเราทุกคนก็ตั้งเต็นท์นอนกลับเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้เดินทางต่อได้ โดยผมได้ใช้เวทสร้างนกพิราบจากกระดาษจดหมายเเล้วส่งไปหากิลด์มาสเตอร์เพื่อเเจ้งข่าวเเล้ว ทำไมไม่ทำเเต่เเรกงั้นเรอะ? ผมก็เพิ่งรู้นี่หว่า อาจารย์ผมมันเป็นพวกขี้กั้กซะด้วยสิ

     พวกเราผลัดเวรเฝ้ายามกันทั้ง4คน คนละประมาณ3ชม. โดยเวรของผมอยู่รอบดึก

     ผมเดินไปรอบๆที่ตั้งเเคมป์ของพวกเราพลางคาดเดาเวลาตอนนี้ 

     อืม...น่าจะประมาณตีสองตีสามได้เเล้วละมั้งเนี่ย ผมพูด เนื่องจากที่โลกนี้ไม่มีระบบบอกเวลาที่เเน่ชัด อย่างเช่นผมนัดคุณตอนบ่าย คุณสามารถมาหาผมได้ตั้งเเต่บ่ายโมงถึง5โมงโดยไม่ผิดคำพูดเลยล่ะ ลำบากสุดๆเลยน้า~

     ขณะกำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากทางเต็นท์

     หือ? เสียงอะไรฟะ ไหนดูสกิลตรวจจับซิ...ไม่มีอะไรนี่หว่า

     "กุกกักๆ" เสียงเหมือนมีคนกำลังคุ้ยข้าวของดังขึ้น

     คราวนี้ผมรีบพุ่งตัวไปทางที่ได้ยินเสียงทันที ทันทีที่ผมมาถึงต้นกำเนิดเสียงนั่น...

     "........ตัวอะไรฟะเนี่ย" ผมจ้องมองไปทางสิ่งมีชิวิตชนิดหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์...ถ้าไม่ติดตรงที่ตัวเท่าฝ่ามือกับมีปีกที่หลังอะนะ 

     เจ้าตัวน้อยทั้งสองจ้องมาที่ผมเช่นเดียวกัน เท่าที่ผมสังเกตดูเหมือนจะเป็นผู้ชายกับผู้หญิง ต่อจากนี้ขอเรียกว่าเจ้าตัวน้อย(ช)กับเจ้าตัวน้อย(ญ)ก่อนเเล้วกัน

     โดยฝั่งเจ้าตัวน้อย(ญ)จ้องมาที่ผมตาเเป๋วด้วยสายตาไร้เดียงสาโดยปากกินผลไม้ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน...มื้อดึกตูนี่หว่า!  ในขณะที่เจ้าตัวน้อย(ช)นั่นมองมาทางผมอย่างหวาดระเเวง เเต่คล้ายไม่ใส่ใจอะไรมากนัก...ไม่กลัวคนรึไงฟะเจ้าพวกนี้...หรือเพราะตูไม่ใช่คนหว่า

     ก่อนที่ผมจะทันพูดอะไร เจ้าตัวน้อย(ญ)ก็รีบตะโกนเรียกเจ้าตัวน้อย(ช)ซะก่อน

     "ท่านพี่ๆ! เค้าจับได้เเล้วอะ! รีบขอโทษเค้ากันเถอะ!" 

     "จะบ้ารึไง! เจ้านี่ไม่มีทางเห็นพวกเราอยู่เเล้ว! พวกมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถรับรู้ถึงตัวตนของพวกเราได้ด้วยซ้ำ เจ้านี่คงคิดว่าเป็นเเค่ของตกเท่านั้นเเหล่ะ" เจ้าตัวน้อย(ช)กล่าวอย่างมั่นใจ

     "นั่นสินะคะ! ท่านพี่เก่งจังเลย!" 

     หลักฐานคาปากน้องเอ็งอยู่ชัดๆ ไม่หงไม่เห็นอะไรฟะ ผมมองเจ้าตัวน้อยทั้งสองอย่างงุนงงก่อนจะพูดออกมา

     "ขอโทษที่ต้องทำให้เสียหน้า...เเต่ข้าเห็นพวกเจ้านะ ได้ยินเสียงด้วยล่ะ" ผมกล่าวพลางขอโทษเจ้าตัวน้อย(ช)ในใจ...

      เเต่ปฏิกิริยาที่ผมหวังไว้กลับไม่เกิดขึ้น เจ้าตัวน้อย(ช)ไม่โกรธหรืออายเเม้เเต่น้อย เขากลับมองมาที่ผมของตกตะลึง ส่วนเจ้าตัวน้อย(ญ)มองอย่างตกตะลึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างด้วยความยินดี...มีตรงไหนน่าดีใจฟะ

     ไม่รอช้า เจ้าตัวน้อย(ญ)ปล่อยผลไม้ในมือลงเเล้วรีบพุ่งเข้ามาหาผมทันที

     "ท่านนักผจญภัย! ท่านมองเห็นพวกข้าจริงๆใช่มั้ย! ไม่ได้พูดลอยๆเเน่นะ! จริงๆนะ!" เธอเอาหน้าของตัวเองเเนบกับเกราะของผมจนชิดเเล้วถามย้ำเเล้วย้ำอีก ซึ่งขอบอกเลยว่าทำเเบบนี้หน่ะมัน...น่ารักโคตร! ขอเอากลับบ้านทีเถอะ! ผมน่ะชอบอะไรที่มันตัวเล็กน่ารักมานานเเล้วนะ ที่บ้านนี่มีด๋อยเต็มเลยนะเออ

      เเต่ผมก็พูดตอบไปสั้นๆเพราะกลัวจะเก็บอาการไม่อยู่

      "อืม"

      เธอยิ้มอย่างมีความสุขเเล้วรีบบินกลับไปหาพี่ของเธอ

     "ท่านพี่ๆ! นักผจญภัยคนนี้มองเห็นพวกเราด้วยล่ะ! เท่านี้เราก็ขอความช่วยเหลือได้เเล้วใช่มั้ย!" เธอกอดพี่ชายของเธอเเล้วตะโกนไม่หยุด เเล้วก็ค่อยๆร้องไห้ออกมา

     "เท่านี้...ข้าก็จะได้เจอ...ท่านพ่อท่านเเม่เเล้วใช่มั้ย..." เเล้วเธอก็เริ่มร้องไห้ไม่หยุดจนเจ้าตัวน้อย(ช)ต้องปลอบเธออยู่นาน

     "ไม่เป็นไร เจ้าจะต้องได้เจอพวกท่านเเน่นอน จะได้เจออย่างเเน่นอน..." เขาพูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมาเพื่อปลอบโยนน้องสาวของตน จนกระทั่งเจ้าตัวน้อย(ญ)ร้องไห้จนเหนื่อยเเล้วผลอยหลับไป

     เจ้าตัวน้อย(ช)ค่อยพาน้องสาวไปนอนบนที่นอนใกล้ๆ...หมอนตูนี่หว่า ช่างมันเหอะ 

     เจ้าตัวน้อย(ช)หันกลับมาทางผม เเล้วบินเข้ามาใกล้ๆ เขามองหน้าผมเเล้วพูดอย่างจริงจังว่า

     "ขอโทษที่ต้องให้เห็นอะไรที่เสียมารยาท ข้าภูติเเห่งสายลม ขอเป็นตัวเเทนเเห่งเหล่าภูติเพื่อเชิญเจ้าไปยังที่อยู่ของพวกเรา" ใบหน้าของเขาเเฝงความฝืนใจไว้อยู่บ้าง

     "ต้องการให้ข้าช่วยอะไรงั้นรึ"

     "เดี๋ยวไปถึงเจ้าก็รู้เองนั้นเเหล่ะ" เขาพูดเเล้วใช้เวทยกน้องสาวของตนพร้อมกับที่นอนเเล้วบินเข้าไปในป่า

      "เกลียดมนุษย์รึเปล่าน้า" ผมพูดเบาๆก่อนจะเดินตามร่างเล็กๆนั่นไป 

     "จะว่าไปตูก็ไม่ใช่มนุษย์นี่หว่า" เเน่นอนว่าต้องไม่ลืมตบมุกให้กับตัวเองซักเล็กน้อย 

     .

     

     .

     .

     เมื่อตามเรื่อยๆผมก็เจอกับสิ่งที่คล้ายม่านพลังอยู่ เจ้าตัวน้อย(ช)บินนำเข้าไปโดยไม่รอช้า เเต่พอผมเดินตามไป...

      "พลั้ก" ผมไม่สามารถผ่านม่านพลังนั้นไปได้ เจ้าตัวน้อย(ช)เห็นดังนั้นก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้เเล้วบินมาหาผม

     "ม่านพลังนี้ป้องกันอย่างอื่นนอกจากภูติเข้ามาได้หน่ะ เจ้ารอตรงนี้เเล้วกัน ข้าจะไปคุยกับพวกข้างในให้" เขาพูดเเล้วบินหายเข้าไปอีกครั้ง ส่วนผมที่ไม่ค่อยเข้าใจกับสถานการณ์ก็ลองเรียกหาพระเจ้าดู

     พระเจ้า~ ยังอยู่ม้าย~ ผมลองเรียกทางจิตดูเเต่เสียงที่ตอบกลับมามีเพียง...

     'พระเจ้าหลับอยู่ค่ะ จะฝากข้อความมั้ยคะ เเต่ถึงท่านไม่มีเเต่พระเจ้ามีค่ะ [คิดว่านี่มันกี่โมงกี่ยามเเล้วครับ] เขาว่างั้นน่ะค่ะ' เสียงใสเเต่ไร้อารมณ์ราวกับเครื่องตอบรับดังขึ้นมา

     หล่อนอีกเเล้วเรอะ!!! ยัยคอลเซนเตอร์!!! 

     ในเมื่อติดต่อกับพระเจ้าไม่ได้ ผมจึงนั่งลงตรวงเช็คของทั้งในเเละนอกเวทมิติของผมเพื่อรอเจ้าตัวน้อย(ช)กลับมา

     เวลาผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดเจ้าตัวน้อย(ช)ก็กลับออกมา โดยเขาถือหินประหลาดสีฟ้าออกมาด้วย เเล้วนำมันมาให้ผม

     "ถือไอ้นี่ไว้ เเล้วเจ้าก็จะผ่านเข้ามาได้ เเต่บอกไว้ก่อนเลย ห้ามเเตะต้องอะไรทั้งนั้น เข้าใจมั้ย" เจ้าตัวน้อย(ช)อธิบายเเล้วจึงบินกลับเข้าไปอีกครั้ง

     "เข้าใจเเล้วล่ะ" ผมตอบกลับสั้นๆเเล้วจึงเดินตามเข้าไปข้างใน

     

     .

     .

     .

     ภายในม่านพลังนั้นราวกับเป็นอีกโลกนึง ภายในนั้นเป็นต้นไม้เต็มไปหมดคล้ายกับป่าข้างนอก เเต่จะต่างกันข้างนอกก็ตรงที่มีบ้านหลังน้อยๆตั้งอยู่เต็มต้นไม้เเต่ละต้น มีเหล่าภูติตัวน้อยๆบินเล่นไปมา เมื่อพวกเขาเห็นผม พวกเขาก็จะเเอบหลบเข้าไปในบ้านกัน มีบางตนที่มองมาที่ผมอย่างสนใจ บางตนก็ไม่สนใจผมเเล้วตั้งใจทำงานของตัวเองต่อไป

      ผมมองทัศณียภาพเหล่านี้ด้วยความประทับใจ...น่ารักอ่า~

      "สวยจริงๆเลยนะ" 

     "เเน่นอน นี่คือบ้านของพวกเรานี่นะ" เจ้าตัวน้อย(ช)ยิ้มภูมิใจกับบ้านเกิดของตน เเล้วบินไปทางต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใจกลางต้นไม้ทั้งหมด

     ...ให้อารมณ์เหมือนต้นจามจุรีเลยนะเนี่ย ต้นไม้นี่มันใหญ่จริงๆเลยล่ะ เเค่กิ่งไม้กิ่งหนึ่งก็ยาวประมาณตัวผมเเล้วมั้งเนี่ย...ขนาดต้นประมาณดรากูน(ร่างจริง)เลยเเฮะ

     

     ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ผมก็ถูกเจ้าตัวน้อย(ช)บินมากกระชากผมเข้าไปด้านใน รุนเเรงจังฟะ

     เมื่อผมเข้ามาด้านใน ด้านในนั้นคล้ายกับห้องโถงขนาดใหญ่ มีดวงไฟสีเขียวนวลให้เเสงสว่างอยู่เต็มเพดาน

     "ที่นี่ที่ไหนล่ะเนี่ย" ผมถามเจ้าตัวน้อย(ช)

     "ที่นี่คือต้นอิกดราซิล เป็นเเหล่งพลังที่คอยหล่อเลี้ยงพวกเราทั้งหมดรวมถึงองค์ราชินีอีกด้วย"

     ต้นไม้ชื่อคุ้นโผล่มาเเล้วไง! เเกคิดจะละเมิดลิขสิทธิ์อีกกี่ตำนานกันฟะไอ้พระเจ้า!!!

      (พระเจ้า/ไรต์ : ขอโทษคร้าบ~)

      "ต้นอิกดราซิลเช่นนั้นหรือ" ผมพูดออกมาลอยๆเเบบไม่ต้องการคำตอบ เเต่ว่ากลับมีเสียงใสกังวานดังขึ้นตอบผม

     "ใช่เเล้วท่านนักผจญภัย อิกดราซิลคือชื่อของต้นไม้ต้นนี้"

     อ่อ...เดี๋ยวนะๆ เสียงมาจากไหนกันฟะ 

     ผมรีบกวาดสายตาไปทั่วสถานที่ เเล้วก็พบว่าประกายเเสงสีเขียวข้างบนค่อยๆลอยมารวมกันจนเป็นรูปเป็นร่าง

     เมื่อเเสงจางลง ผมก็พบกันหญิงสาวในชุดสีเขียวลายใบไม้ ผมสีทองอร่าม ในหน้าเรียวได้รูป ดวงตาของเธอเป็นสีเขียวราวกับมรกต 

     เธอจ้องมองผมเเล้วจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า...

     "ยินดีต้อนรับ ท่านนักผจญภัย...ไม่สิ ท่านผู้นำความโกลาหลมาสู่โลก" เธอยังคงกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม เเต่ถ้อยคำของเธอนั้นมันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะ

     "เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่า...อะไรนะ" เเม้จะไม่ต้องการคำตอบเเต่ผมก็ยังถามออกไป

     "ข้ารู้ดีว่าท่านฟังเข้าใจเเล้วใช่มั้ย ท่าน.จอม.มาร" เธอกล่าวเเล้วส่งยิ้มที่ไม่สามารถอ่านความรู้สึกได้มาให้ผม สมองทุกส่วนของผมต่างลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า... 

     "ยัยนี้เเม่มน่ากลัวฉิบหาย"

     ในขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่นั้นเธอก็พูดเบาๆออกมาว่า

     "ในที่สุด คำทำนายของข้าก็เป็นจริงจนได้" เธอกล่าวเเล้วยิ้มราวกับจะเยาะเย้ยตัวเอง...

______________________________________________________

จบตอนนนนน ช่วงท้ายจะงงๆหน่อยนะเออ~ เเต่จะมีเฉลยปมทีหลังเเน่ครับ