The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 30 : เป้าหมายเเรก

    

      "จะปลอดภัยกลับมากันมั้ยน้า" ผมรำพันเบา หลังจากยืนส่งเหล่าปีศาจให้ออกไปผจญโลกกว้าง อ่า~ความรู้สึกของผู้ปกครองเวลาลูกขอไปเที่ยวมันเป็นเเบบนี้เองสินะ

     'บ่นอยู่นั้นเเหล่ะครับ คุณเองก็ออกไปทำสิ่งที่ต้องทำซะทีสิครับ' พระเจ้าพูดขึ้นมา

     "รอหน่อยสิฟะ เเกเป็นลูกค้าไม่รู้เวล่ำเวลาที่โทรมาทวงงานตอนตี1รึไง" ผมตอบกลับก่อนที่จะเดินออกไปนอกหมู่บ้านเเล้วตะโกนเรียกดรากูน

     "โฮ่ย~ ดรากูน! เราจะไปกันเเล้วน้า~!" ผ่านไปประมาณ5นาที มังกรดำตัวใหญ่ก็บินมาหาผม

     "จัดการสิ่งที่เจ้าต้องทำเรียบร้อยเเล้วรึ" ดรากูนถามผม

     "เรียบร้อย~" ผมยิ้มตอบดรากูน

     "ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยรึไง ที่นี้เป็นบ้านเจ้าไม่ใช่รึ" 

     "บ้านงั้นเหรอ นั่นสินะ ข้าเองก็เคยอยู่ที่นี้ตั้งนาน จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ผิดล่ะนะ เเต่ข้าก็ไป

ซักพักเท่านั้นล่ะ เดี๋ยวพออะไรๆมันลงตัว ข้าก็ต้องมาอยู่ที่นี้ยาวๆเลยล่ะ" ผมตอบดรากูนเเล้วจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังของเขา

     "งั้นก็ออกเดินทางได้เลย เป้าหมายเเรก เมืองของพวกคนเเคระ" ผมบอกจุดหมายปลายทาง

กับดรากูน  เมื่อได้ฟังเเล้วดรากูนจึงเริ่มขึ้นบิน เเล้วหมู่บ้านก็ค่อยๆห่างจากสายตาผมออกไป...

-------------------------------------------------------------------- 

                                              *คั่นรายการซักครู่*

         ช่วง GOD talk

         สวัสดีจ้า เหล่าผู้ติดตามรายการเรียลลิตี้ "ท่านจอมมารผู้ตายก่อนเลื่อนตำเเหน่ง"จ้า

หือ...ชื่อเรื่องผิดเรอะ ช่างหัว กระผมพระเจ้าคนเดิม เพิ่มเติมคือหมู่นี้ไม่มีบทเองจ้า

       ที่กระผมมาพูดกับทุกท่านในขณะนี้ก็เพื่อเเจ้งรายละเอียดเพิ่มเติมในส่วนที่ทุกท่านน่าจะสงสัยนะครับ โลกใบนี้เเบ่งสิ่งมีชีวิตทืี่มีสติปัญญาออกเป็น2เผ่าหลักๆนะครับ

อันเเรกก็คงคิกว่าทุกท่านจะเดาได้นะครับ มนุษย์ไงครับ ในยุคนี้มนุษย์จะเป็นเผ่าพันธุ์ที่เจริญที่สุดนะครับ ส่วนอย่างที่สองก็คืออมนุษย์ทั้งหลายทั้งเเหล่ โดยเผ่าปีศาจเองก็ถือเป็นอมนุษย์นะครับ

     โดยในพวกอมนุษย์นั้นจะมีเผ่าที่เจริญเเล้วอยู่เเค่ไม่กี่เผ่าเท่านั้นเองครับ เช่นเอลฟ์,คนเเคระหรือพวกเเวมไพร์ครับ ส่วนนอกนั้นจะอาศัยเเบบยุดหินใหม่ล่ะนะครับ เทคโนโลยีจะไม่พัฒนาเท่าที่ควรนั่นเอง

     เนื่องจากเผ่าคนเเคระเป็นเผ่าที่มีความสามารถในการสร้าง ทำให้สามารถผูกมิตรกับมนุษย์ที่เป็นคู่ค้าคนสำคัญได้นั่นเอง ส่วนเอลฟ์กับเเวมไพร์นั่นจะปลีกวิเวกไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ละเออ เเต่ว่าเอลฟ์นั้นมีเวทมนตร์โบราณที่ทรงพลังทำให้มนุษย์ไม่อยากจะก่อสงครามกับเอลฟ์ เเต่ก็มีเเอบๆลักพาตัวมาบ้างละนะ

     

     อนึ่ง.เจริญเเล้วในที่นี้หมายถึงสามารถเจรจาทำสัญญากับมนุษย์ได้นะเออ โดยเอลฟ์กับ

เเวมไพร์นั้นทำสนธิสัญญาไม่ยุ่งเกี่ยวกันกับมนุษย์ ส่วนพวกคนเเคระก็เป็นคู่ค้าขายกันละ

     ส่วนที่คุณเอกจะไปหาเผ่าคนเเคระนั้น ก็เพราะอยากจะขอเจรจาให้มาช่วยสร้างเมืองละเออ

     'คุยกับใครอยู่ฟะ พระเจ้า'

      โอ๊ะโอ คุณเอกเรียกซะเเล้วสิ งั้นขอลากันเท่านี้นะครับทุกท่าน 

ซาโยนาระบั๊ยบัย เอโต เเต่ทุกคนก็ตามอ่านต่ออยู่เเล้วนี่เนอะ ใช่มั้ย ใช่มั้ย ใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆๆ...

-------------------------------------------------------------  

     "เเต่ว่า...อยากไปป่าเอลฟ์จริงๆเลยน้า~" ผมรำพึงเบาๆ เพราะว่าการที่จะต้องไปเมืองคนเเคระเนี่ย ในหัวผมมีเเต่ภาพตาลุงตัวเตี้ยหนวดเครายาวเฟื้อยอยู่เต็มเมืองเลยล่ะ อยากไปดูของสวยๆงามๆจังน้า

     'หื่นกาม'

     หุบปากไปเลย เเล้วก็อย่าเเสล่นมาอ่านความคิดตูด้วย

     "เห็นเมืองเเล้วนะ" เสียงของดรากูนปลุกผมที่กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนหลังของเขา

     "จริงเหรอ! ไหนขอดูหน่อย....เอาจริงดิ" 

     ภาพที่ปรากฏในสายตาของผมคือเมืองที่ตั้งอยู่ในหุบเขา ภายในมีบ้านเรือนที่ดูทันสมัยทั้งที่ทำจากเหล็กหรืออิฐ มีท่อต่อจากบนบ้านเรือนเเต่ละหลังเข้าด้วยกัน เเล้วส่งที่ไปหลังเมืองที่มีควันลอยออกมา

      "อย่าบอกนะว่า" เสียงของผมสั่นครือ

     'ครับ เครื่องจักรครับ เเต่ยังไม่ถึงยุคของคุณหรอกครับ อืม...ประมาณเครื่องจักรไอน้ำละมั้งครับ'

    

      เสียงบรรยายของพระเจ้าดังขึ้น 

     สตีมพังค์สุดๆไปเลยฟะ คำบรรยายในหัวมีเเค่นั้นจริงๆเลยละ

     "งั้นข้าจะไปลงไกลเมืองหน่อยเเล้วกัน" ดรากูนพูดเเล้วค่อยลดความสูงลงก่อนจะลงจอดห่างจากเมืองมาประมาณ1กม.

     ผมลงจากหลังดรากูน เเล้วหลังจากนั้นดรากูนก็กลายร่างเป็นมนุษย์ พร้อมๆกับที่ผมเรียกเซ็ท

ออกมา

     "จะว่าไปเเล้ว...ดรากูนกับเซ็ทหน่ะยังพอไหว ร่างพวกนายออกจะเหมือนมนุษย์ เเต่ข้าจะเข้าเมืองได้เหรอ เพราะหมู่นี้เเข็งเเกร่งขึ้นเยอะ เขาก็เลยเริ่มยาวเเล้วเนี่ย" ผมพูดพลางเอามือไปคลำเขาสองข้างบนหัวของตัวเองที่หมู่นี้ยาวจนผมปิดไม่มิดเเล้ว 

     "ไม่เป็นไรหรอกน่า เมืองของพวกคนเเคระน่ะ เป็นเมืองเสรีที่เปิดรับทุกเผ่าพันธุ์  ต่อให้เป็นเผ่าปีศาจก็เข้าไปได้ เเถมในเมืองยังห้ามมีการต่อสู้กันทุกรูปเเบบด้วยนะ เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก"

 ดรากูนปลอบผมที่กำลังเป็นกังวล

     "เเต่ไม่รับประกันเรื่องโดนดักตีนะครับ~" เซ็ทพูดพลางอมยิ้ม

     "ไม่ขำเฟ้ย ตูยิ่งกลัวๆอยู่เนี่ย" ผมได้เเต่หัวเราะเเบบเฝือนๆกลับไป

     "เจ้าชนะข้าได้ เเล้วยังจะกลัวพวกสวะทำไมอีก" ดรากูนมองมาที่ผมเเบบงงๆ

     "ก็เเบบว่า ถ้าเกิดต้องต่อสู้ขึ้นมา ข้าไม่มั่นใจว่าจะไม่เผลอฆ่าเจ้าพวกนั้นน่ะเซ่!" 

     .

     .

     .

     .     

     .

     "น่าเบื่อจังเลยนะครับเนี่ย" เซ็ทบ่นออกมาขณะอยู่ในเเถวยาวเหยียดที่ต่อออกมาจากประตูเมือง

     การจะเข้าเมืองได้นั้นต้องผ่านการตรวจซะก่อนเเล้วเมืองคนเเคระนั่นเป็นเมืองเสรีทำให้มีพ่อค้าเเละพวกนักผจญภัยมาซื้อขายของที่นี้ตลอดทั้งปี

     "เน่~ คุณดรากูน ช่วยคืนร่างมันตรงนี้เลยได้มั้ย รับรองคนไม่เหลือเเน่นอน~"

     

     เซ็ทหันไปพูดกับดรากูน

  

     "หือ เอาอย่างนั้นก็..."

     "อย่าเชียวนะเฟ้ย" ผมขัดมังกรไร้สามัญสำนึกที่เกือบจะหลงไปตามคำพูดของเซ็ท

     "ถ้าอย่างนั้นก็มาหาอะไรทำ..." ผมพยายามหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา เเต่ทว่า...

     "เฮ้ยเเกน่ะ! เป็นเเค่ปีศาจไม่ใช่รึไง! มาทำอะไรกันห่ะ!"

  นักผจญภัยกลุ่มนึงที่เพิ่งมาเข้าเเถวหลังผม พอสังเกตว่าผมเป็นเผ่าปีศาจก็เริ่มหยามเหยียดทันที

     พระเจ้าครับ ช่วยให้ชีวิตผมมันสงบสุขกว่านี้ไม่ได้รึไงกันครับ...

     'ไม่ได้หรอกคร้าบ~'

     ตูไม่ได้พูดกับเอ็ง

     "เฮ้ยเเก! เมินกันรึไง! ไอ้ชั้นต่ำ!!!!"  นักดาบหน้าตากวนประสาทเดินเข้ามาจับไหล่ของผมไว้

     "พวกเจ้าต้องการอะไร" ผมลองถามดู เพราะถ้าเเค่มาหาเรื่องเพราะอยากเเซงคิวมันก็คงจะพอยอมๆกันได้ เพราะผมเองก็ไม่อยากทำตัวมีปัญหาก่อนเข้าเมืองซะด้วยสิ เพราะงั้นถ้าเเค่...

     "พูดจารู้เรื่องก็ดี ส่งของมีค่ามาให้หมดเเล้วพวกข้าจะปล่อยเเกไป"

     อ่า...ไม่ไหวเเฮะ พูดกันไม่รู้เรื่องเเหงเเซะ

     "ขอปฏิเสธ"

     "อะไรนะ! เป็นเเค่เผ่าปีศาจเเท้ๆ ดูท่าว่าถ้าไม่เจ็บตัวคงพูดจาไม่รู้เรื่องสินะ พวกข้ากำลังสั่งเเกอยู่นะเว้ย!!!" ไอ้นักดาบเกรียนนั้นยังคงวางก้ามต่อไป ผมเองก็เริ่มหงุดหงิดเเล้วนะเว้ยเฮ้ย ผมเลยกะจะสวนกลับซะหน่อย...เเต่ก็นะ...

     "ถอนคำพูดซะ" ดรากูนสะบัดมือของไอ้นักดาบคนนั้นออกจากไหล่ของผม พร้อมจ้องไอ้หมอนั่นเขม่น

     "อะ อะไรเล่า! เเกเป็นพวกเดียวกับไอ้ชั้นต่ำนี่รึไง!" หมอนั่นโดนสายตาของดรากูนกดดันจนเสียงสั่น...เเต่ดูเหมือนสกิลปากจะเป็นระบบออโต้เเฮะ

     "โฮ่ ยังคงยืนยันคำเดิมซินะ" น้ำเสียงของดรากูนให้ความรู้สึกเย็นเยียบลงเรื่อย ผมรีบหันไปหาเซ็ทเพื่อขอให้ช่วยเเก้สถานการณ์ตรงนี้ เเต่ว่า...

     "ถ้าเช่นนั้นเเล้วลิซเช่นข้าสูงส่งพอรึยังล่ะ หืม~" โครงกระดูกในชุดคลุมหรูหรายืนอยู่ด้านหลังผม พร้อมกับปล่อยไอเวทจำนวนมหาศาลออกมา  ไหงงั้นวะ!!!

       "ฮะ เฮ้ย!!! พลังขนาดนี้มันบ้าอะไรเนี่ย หน่ะ หนีเร็ว!!!!" พวกนั้นรีบหนีไปอย่างไว 

       "เฮ้ย เท่านี้ก็คง...."

     "ลิซตรงนั้นน่ะ มีจุดประสงค์อะไรก็ไม่รู้ล่ะ เเต่จงยอมให้จับกุมซะ!!!" นักผจญภัยรอบๆต่างจับอาวุธขึ้นมาพร้อมชี้มาทางเซ็ท

       "คะ คือว่า..."

     "ทหารของเมืองมาเเล้วเว้ย!"

     "เยี่ยมมาก เท่านี้ก็น่าจะพอสูสีกับลิซนั้นเเล้ว!" 

     เสียงโวกเหวกของนักผจญภัยเเละทหารประจำเมืองดังระงม ในขณะที่ผมคิดว่าเเย่เเล้วนั่นเอง

     "ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงไปหรอกสหาย" ดรากูนตบไหล่ของผมเบาๆเเล้วเดินออกไปอยู่ข้างเซ็ท

     อ่า นายพึ่งพาได้มากกว่าไอ้กระดูกไม่รู้กาลเทศะนั้นเยอะเลย ช่วยทีนะ! ดรากูน!

     "ในเมื่อต้องการสงคราม ข้าก็จะจัดให้เอง!"  ว่าเเล้วดรากูนก็คืนร่างกลับเป็นมังกรดำขนาดยักษ์อักครั้ง...

     ไม่ใช่อย่างงั้นว้อย!!!!

     "บ้าน่า!!" "มังกรงั้นรึ! เเถมยังเป็นมังกรอัศนีโบราณอีก" "บ้าไปเเล้วรึไงวะ!!!!"

     ...ขอโทษครับ ผมขอโทษอยู่ในใจ ส่วนพวกทหารกับพวกนักผจญภัยก็เริ่มร่ายเวทจำนวนมาก 

    "เตรียม!! ยิง!!!!" เวทจำนวนมากพุ่งใส่ดรากูนกับเซ็ท บ้าเอ็ย ถ้าเกิดพวกเเกทำดาเมจกับไอ้สองคนนั้นละก็ เกิดสงครามจริงๆเเน่นะเว้ย!!!

     ผมรีบพุ่งออกไปกางหลุมมิติขนาดใหญ่เเล้วดูดเวททั้งหมดไป

     "บ้าน่า! พลังเวทขนาดนั้น ปีศาจตนนั้นมันทำได้ยังไง!" ทุกคนยิ่งตื่นตระหนก

     ผมค่อยๆเดินออกมาหาพวกเขา โดยทิ้งเซ็ทกับดรากูนไว้ข้างหลัง

     "มันเดินมาเเล้ว!" "ทะ ทำไงดี!" "เวททั้งหมดยังโดนดูดไปหมดขนาดนั้นจะไปทำอะไรได้เล่า!"

     ผมเดินมาเรื่อยจนห่างจากพวกเขาประมาณ50เมตร

     สายตาเเล้วท่าทางของพวกเขาตึงเครียดอย่างมาก ทันใดนั้นผมก็...

     "ขอโทษที่ทำให้ต้องวุ่นวายจริงๆครับ!!!"

     ค้อมศรีษะขอโทษพวกคุณทหารเเละเหล่านักผจญภัย

     หา? เสียงของคนหลายร้อยคนดังออกมาเป็นเสียงเดียว... 

________________________________________________