The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 27 : การสำรวจ

     

    มุมมองของลาส

     ออกเดินทาง

     สามวันต่อมา ข้าได้มาที่จุดนัดพบตั้งเเต่เช้าตรู่  ข้านำเสื้อผ้าไปด้วยสองชุด อาหารเเห้งจำนวนนึงเผื่อในยามฉุกเฉิน เชือกเเละตะขอที่ทำมาจากมอนเตอร์ ดาบสั้นประจำตัว ดาบสั้นสำรอง ที่ปูนอนที่ทำมาจากหนังของมอนเตอร์ เเละข้าก็ห้อยดาบประจำตัวไว้ที่ข้างเอว เเละสะพายย่ามใส่ของทั้งหมดไว้ที่หลัง 

     ข้าตอนนี้สวมชุดเกราะสีเงินที่มีสัญลักษน์เเปลกๆคล้ายๆรูปกางเขนที่ส่วนอกเเละกลางหลัง ที่ข้าได้มาจากการต่อสู้เมื่อคราวก่อน ไม่รู้ทำไมตอนใส่ครั้งเเรกถึงรู้สึกเจ็บปวดพอตัวเลยล่ะ เเต่ข้าก็ทนๆใส่ไปจนผ่านไปซัก1อาทิตย์ความเจ็บปวดที่ข้าได้ก็หายไป ข้าคิดว่าชุดเกราะคงยอมรับข้าได้เเล้วละมั้ง สัญลักษณ์เเปลกๆรูปกางเขนที่อกเเละหลังถึงได้เปลี่ยนเป็นสีดำเเทน ส่วนลวดลายก็...ดุดันขึ้นละมั้ง เเล้วขนาดก็ปรับเข้ากับข้าด้วย เอาเถอะ ดูดีก็โอเคละนะ งั้นมาเช็คของอีกครั้งก่อนเเล้วกันเพื่อว่าจะลืมอะไร...

     .

     .

     .

     "อ่าว มาตั้งเเต่เมื่อไรเนี่ย คุณลุง~"   

     "ข้าบอกเป็นรอบที่ร้อยกว่าเเล้วนะว่าเจ้ากับข้าอายุเท่ากันหน่ะ เดร็ค" 

     ข้าตอบกลับคำล้อเลียนของเพื่อนสนิทของข้าเเบบไม่ได้คิดอะไรมาก 

     เพื่อนของข้าคนนี้ชื่อ เดร็ค เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของข้าเอง พวกเราอยู่บ้านใกล้ๆกัน เราเล่นด้วยกันมาตั้งเเต่เด็กเเล้วล่ะนะ เล่นด้วยกันพร้อมๆกับยัยนั่น....ช่างมันเถอะ เรื่องเศร้าของชายวัยกลางคนเนี่ยมันไม่น่าฟังหรอกนะ มาเรื่องไอ้หมอนี่เถอะ เดร็คเป็นชายหนุ่มอายุพอๆกับข้า มีร่างกายที่ใหญ่โต ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ เเต่ก็เพราะร่างกายใหญ่โตของหมอนั่น ทำให้ความเร็วการเคลื่อนที่ของหมอนั่นค่อนข้างเชื่องช้า ก็เลยหมอนั่นให้รับหน้าทีเป็นตัวเเทงค์...คำศัพท์ต่างๆทางการต่อสู้เนี่ย ท่านซามาเอลเป็นคนสอนมาเองเเหล่ะ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าคำพวกนี้มันมาจากไหนหรอกนะ

     เดร็คตอนนี้สวมชุดเกราะเหล็กที่นำมาจากพวกมนุษย์ ตอนนเเรกข้าคิดว่าเกราะของข้าอาจจะเหมาะกับเดร็คมากกว่าเพราะว่ามนุษย์เจ้าของเกราะก็เป็นพวกใช้โล่เหมือนเดร็คด้วย เเต่เจ้านั่นบอกว่ามันเจ็บก็เลยไม่ใช้ มนุษย์คนนั้นใช้สิ่งที่เหมือนคฑาเเต่สั้นกว่าเป็นอาวุธ ตอนนี้เดร็คก็เปลี่ยนมาใช่อาวุธเเบบเดียวกัน เห็นหมอนั่นบอกว่า

     "มันเหวี่ยงได้เเรงดี" 

     เห็นว่างั้นเเหน่ะ เเล้วก็ที่เดร็คล้อว่าลุงนั้นหน่ะ เจ้านั้นมันบอกว่าข้าชอบบ่นเป็นคนเเก่ ข้าดูเหมือนยังงั้นตรงไหนฟะ  เอาเถอะๆข้าก็ไม่ได้ติดใจอะไรละนะ เเต่ตอนนี้ข้าติดใจอยู่อย่างนึง

     "เเล้วเเกเตรียมอะไรไปเดินทางบ้างฟะ นอกจากอาวุธกับชุดเกราะ"

ใช่เเล้ว ในสายตาของข้า เจ้านี่ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากอาวุธเเล้วก็ชุดเกราะของมัน

     "อาวุธเเละก็ชุดเกราะไง เเล้วก็มีเสื้อผ้าอีก1ชุด"

     "เเค่เนี้ย..."

     "เเค่เนี้ยเเหล่ะ"

     "..."

     "อะไรเหรอ~"  

     "จะบ้าเรอะ!!!!!"

     "ฮ่าฮ่าฮ่า กะเเล้วว่านายต้องพูดเเบบนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า"

     "ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่เเล้วสิเฟ้ย!!!" 

     "เอาน่าๆ ข้าเองก็วางเเผนไว้เเล้วน่า ถึงได้เอาไปเเค่นี้ไงละ"

     "..."

     "ไม่เอาน่า~   อย่ามองด้วยสายตาไม่เชื่อถืออย่างงั้นสิ~"

     "อาหาร" 

     "หิวก็ไปล่าสัตว์"

     "ถ้าล่าไม่ได้"

     "นายต้องมีอาหารสำรองเเน่นอน" 

    "เเย่งตูเรอะ!!!"

    ไอ้หมอนี่!!!

   "ที่นอน"

     "ตามต้นไม้ก็สบายดีนะ"

     "อุปกรณ์"

     "ข้าใช้อย่างอื่นนอกจากอาวุธไม่เป็นอยู่เเล้ว"

     "บ้าเอ้ย!!!!"  

     Orz

     "ไม่เอาน่า~  ชีวิตก็งี้เเหล่ะ"

     

     "เจ้าก็เป็นอย่างงี้ทุกที"  

     ข้าถอนหายใจกับความไม่รอบคอบของเดร็ค

    "เอาน่า ตอนนี้มีเเค่นายกับข้าเอง มาสามสัมพันธ์กันระหว่างรอดีกว่า~  ฮ่าฮ่าฮ่า"

     "ข้าจะสะบั้นมันซะ"

     "ใจร้าย~"  

     "หย่ะเเหยงเฟ้ย"

     .

     .

     .

     .

     1ชั่วโมงผ่านไป

     "ช้าว้อย!!!" 

     หลังจากผ่านไปประมาณ1ชั่วโมงก็ยังคงไม่มีใครมา....

     "เอาน่าๆ นี่พึ่งจะเช้าเองน้า อย่าใจร้อนนักซี่"

     "เรื่องนั้นข้ารู้น่า" ข้าพึมพำพร้อมกับล้มตัวลงนอนลงบนลานกว้าง 

     "โอ๊ะ ข้าคิดว่าข้ามาคนเเรกเเล้วนะเนี่ย" เสียงนุ่มนวลเเต่ทรงอำนาจดังมาจากข้างหลังของข้า 

     ข้ารีบลุกขึ้นเเล้วหันไปทำความเคารพทันที

     "อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านซามาเอล"

     "สวัสดียามเช้าคร้าบ ท่านซามาเอล"

     "อ่า อรุณสวัสดิ์" 

     ใช่เเล้ว เป็นท่านซามาเอลนั่นเอง หืม...ข้ารู้ได้ไง ทั้งทีข้านอนอยู่งั้นเหรอ....เรื่องเล็กน้อย

 ข้าน่ะนะ รู้กะทั่งไซส์เกราะของท่านซามาเอลเชียวนะเฟ้ย ก็อีเเค่เสียงทำไมข้าจะจำไม่ได้ จะว่าไป หมู่นี้ข้าก็เริ่มลองจดจำเสียงฝีเท้าอยู่เหมือนกันน้า ฝึกอีกซักหน่อยคงจำได้ละมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า

     ท่านซามาเอลอยู่ในชุดเกราะสีดำทมิฬ เหน็บดาบสีดำสนิทไว้ที่ข้างเอว...ข้าถามด้วยความสงสัย

     "จะออกไปรบงั้นเหรอครับ" ท่านซามาเอลมองข้ายิ้มพร้อมบอกว่า

     "ไปเจรจาหน่ะ"

     "เจรจา? กับใครหรือครับ"

     "เรื่องนั้นเดี๋ยวพวกเจ้ากลับมาก็รู้เองนั่นเเหล่ะ"

     "ครับท่านซามาเอล"

     เเล้วหลังจากนั้นท่านซามาเอลกับพวกข้าก็อยู่รอพวกที่เหลือมาจนครบ...

     "เอาล่ะในเมื่อมากันครบเเล้วงั้นข้าขอให้เเยกออกเป็นกลุ่มที่จะออกเดินทางเลยก็เเล้วกัน"

     ท่านซามาเอลกล่าวเเก่ทุกคนหลังจากทุกคนมากันครบเเล้ว 

     "รับทราบครับ" เเล้วพวกข้าก็เเยกออกเป็นสี่กลุ่มตามที่ได้เเบ่งไว้

     "อืม ดีมาก เอาล่ะ งั้นข้าจะทวนสิ่งพวกเจ้าต้องทำให้ฟังเเบบง่ายๆอีกครั้งเเล้วครับ"

     "ครับ"

     "ข้าจะเปิดประตูวาป พวกเจ้าเข้าไป หาผู้คนที่เร่ร่อน ชวนมาร่วมกับเรา เเล้วพากลับมา 

เข้าใจมั้ย" ท่านซามาเอลกล่าวอย่างเเข็งขัน

     "ครับ!!!" พวกข้าทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียง

     "เยี่ยมมาก ข้าจะไม่ถามเรื่องอื่นนะ เพราะพวกเจ้าก็โตๆกันเเล้ว เพราะงั้นข้าจะเริ่มเปิดเกตเลยเเล้วกัน" ท่านซามาเอลกล่าวก่อนที่จะเดินไปที่ลานกว้างกลางหมู่บ้าน ยกมือไปทางด้านหน้า 

     ทันใดข้างหน้าของท่านซามาเอลก็มีวงเวทปรากฏขึ้นมา

     ท่านซามาเอลพึมพำร่ายเวทอยู่ครู่นึงก่อนที่จะค่อยๆมีเเสงพุ่งออกมาจากวงเวท 

     เเสงนั่นพุ่งตรงออกไปเเล้วเเปรเปลี่ยนกลายเป็นช่องว่างขนาดใหญ่

     "เรียบร้อย~ หลังจากนี้เเค่หาอะไรมาเป็นจุดเด่นก็โอเคเเล้วล่ะนะ"

      ท่านซามาเอลยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนที่จะเดินมาหาพวกเรา

     "เเล้วพวกเจ้าพร้อมจะไปกันรึยัง ท่านซามาเอลถามพวกเรา

     พวกเราทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียง "เเน่นอนครับ!!!"

    

     "ยอดมาก! งั้นก็ขอให้โชคดีล่ะ ข้าไม่เเถมอะไรให้หรอกนา เเต่ตอนกลับมาข้าจะมีรางวัลให้พวกเจ้าทุกคนเลยนะ"

     "ขอบพระคุณมากครับ!!!"

      พวกเราโค้งหัวขอบคุณท่านซามาเอลก่อนจะเเยกย้ายไปตามเกตทั้งสี่

     "ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปล่ะนะครับ!"

     "อืม! รอดกลับมาให้ครบทุกคนล่ะ!" 

      "ครับ!!!"    พวกเรารับคำท่านซามาเอลก่อนที่จะก้าวเข้าไปในเกต

      .

     .

     .    

 

     .

     .

     .

------------------------------------------------------------------------------

     "เเล้วเอาไงต่อดีล่ะเนี่ย~" เดร็คพูดออกมาลอยๆหลังจากเราข้ามเกตมาซักพัก

     "นี่เเก สรุปว่าไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลยจริงๆสินะ" ข้าถอนหายใจก่อนที่จะเริ่มอธิบายให้เดร็คกับลูกทีมที่เหลือฟังเป็นการทบทวน

     "เราจะต้องเดินทางกลับเข้าไปทางหมู่บ้าน เพราะว่าพวกเราออกมาจากประตูทิศเหนือ ฉะนั้นเราจะต้องเดินเป็นก้นหอยไปทางตะวันออกเฉียงใต้เล็กน้อย วนเข้าไปจนถึงหมู่บ้านเข้าใจมั้ย"

     "เห เเล้วมันไกลเท่าไรละนั้น"

     "ประมาณล้านก้าวน่ะ"

     "เฮ้ยยยยยย เเกจะบ้าเรอะะะะะ ตั้งล้านก้าวใครจะไปเดินไหวฟะ!" เดร็คโวยวาย อ่า ข้าก็เข้าใจอยู่ละนะ

     "ข้าก็ไม่ได้บอกว่าต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ซะหน่อยเดินไปเรื่อยเดี๋ยวก็ครบเองนั้นเเหล่ะ"

     "เเก...คงไม่ได้กำลังคิดว่านี้มันเหมาะเเก่การฝึกฝนสุดๆอยู่หรอกนะ" เดร็คจ้องหน้าข้าเขม่น

     "เเน่นอน นี่เเหล่ะเหมาะเเก่การฝึกร่างกายเเละความอดทนที่สุดเเล้ว เจ้านี้รู้ใจข้าดีจริงๆ สนกับที่เป็นเพื่อนกันมานาน"

     "ไม่อยากได้คำชื่นชมว้อย!!!" เดร็คโวยวายเเต่ข้าก็มิได้นำพา เเล้วจึงสรุปสิ่งที่ต้องทำต่อ

     "เพราะฉะนั้นพวกเราจะเดินทางอย่างน้อยวันละ1000ก้าว ตั้งใจเข้าละ"

     ข้าพูดเเล้วจึงสั่งให้ทุกคนตรวจสอบสัมภาระของตัวเองให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้เดินทางกันซะที

     เมื่อทุกคนพร้อมข้าจึงเริ่มออกเดินทาง 

     พวกข้าเดินไปเรื่อยๆผ่านป่าไม้ใหญ่โดยพวกเรากำหนดทิศทางโดยใช้เข็มทิศที่ท่านซามาเอลให้มา โดยข้าให้เดร็คที่เป็นนักรบเกราะหนักเดินอยู่หน้า พลหอกสองคนอยู่ข้างๆ 

ข้าอยู่ตรงกลาง พลธนูหนึ่งคนอยู่ด้านหลังข้า เเล้วข้าให้พลสอดเเนมอยู่ข้างหน้าประมาณ100เมตรบนต้นไม้เพื่อส่งสัญญานเวลาเจอศัตรู

     .

     .

     .

     พวกข้าเดินไปเรื่อยๆจนพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า พวกข้าจึงตั้งค่ายชั่วคราวเพื่อพักผ่อน

     "โฮ่ย~ จุดไฟเสร็จเเล้วนะ" เดร็คส่งเสียงเรียกข้า 

     "เข้าใจเเล้ว จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" ข้าตอบกลับเเล้วเดินกลับไปพร้อมกับเนื้อที่ข้าเเล่เสร็จเเล้ว

     "โอ้~ เนื้ออะไรล่ะเนี่ย" เดร็คถามอย่างสงสัย เนื่องจากข้าออกไปล่าสัตว์เเล้วก็กลับมาพร้อมกับเนื้อที่เเล่เสร็จเเล้วจึงทำให้ไม่มีใครรู้ว่าข้าล่าอะไรมา...ซึ่งข้าจะไม่บอกละกันว่าไอ้เนื้อที่พวกเจ้า

ย่างอยู่เนี่ยมันเป็นเเมงมุมยักษ์

     "รสชาติคล้ายๆปูเลยนะ ว่ามั้ย" เดร็คหันไปถามพลหอกที่นั่งกินอยู่ข้างๆ 

     "ว่าเเต่ทำไมไม่เอาอาหารที่เจ้าเตรียมมามากินก่อนที่จะล่าสัตว์ละ"

     "หืม เเน่นอน เพราะว่าที่ข้าพกมาเป็นของสำหรับเวลาฉุกเฉิน เพราะงั้นถ้าวันไหนหาสัตว์มากินไม่ได้ค่อยเอาพวกนี้มากินเเล้วกัน"

     "โอเคเข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้น..."

     "หัวหน้าครับ!!!พบหมู่บ้านครับ!!!" พลสอดเเนมที่ไปสำรวจบริเวณรอบๆวิ่งลงมาเเจ้งข่าวเเก่ข้า

     "ยอดไปเลย ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าลองไปคุยกับพวกเค้าดูเเล้วกัน"

     "เเต่ว่าพวกเขากำลังถูกพวกออร์คโจมตีอยู่ครับ!" พลสอดเเนมพูดออกมาอย่างเร่งรีบ

     

     "อะไรนะ! งั้นรีบนำพวกเราไปเดี๋ยวนี้เลย เฮ้ย พวกเจ้าได้ยินเเล้วใช่มั้ย รีบเตรียมอาวุธได้เเล้ว!"

     "ได้เลย!/ครับหัวหน้า!" เดร็คเเละคนที่เหลือรีบวิ่งไปหยิบอสวุธของตัวเองหลังจากได้ยินคำสั่ง

     "ทางนี้ครับ!" พลสอดเเนมรีบวิ่งไป โดยมีพวกเราวิ่งตามหลังไปอยางเร่งรีบ

     .

     .

     .

     เมื่อพวกเรามาถึงเหล่าออร์คก็เริ่มที่จะพังกำเเพงของพวกเขาเเล้ว ข้าจึงรีบสั่งการณ์อย่างเร่งรีบ

     "เตรียมพร้อมรบ! เเค่ออร์คพลังพวกเจ้าน่าจะจัดการได้! เเต่จงอย่าประมาท หากเจ้าโดนล้อม 

โอกาศเเพ้ย่อมสูง เพราะฉะนั้นจงตื่นตัวตลอด! เเละพยายามอยู่ในระยะที่ช่วยเหลือกันได้เข้าใจมั้ย!"

     "รับทราบ~"/""ครับ!""

     "ถ้างั้นก็ไปได้! ขอให้โชคดีมีชัย!"

     ข้าวิ่งทะยานออกไปพร้อมกำดาบในมืออย่างหนักเเน่น

     "คราวนี้เเหล่ะ ข้าจะเป็นฝ่ายปกป้องเอง" 

     ข้ากล่าวกับตัวเองเบาๆ

------------------------------------------------------------------------

กลับมาเเล้วจ้า~ คิดถึงกันมั้ยเอ่ย~ ลืมกันไปเเล้วเเหงๆใช่มั้ยล่า สอบ+สอบซ่อมเสร็จเเล้วคร้าบ จะได้กลับมาเขียนนิยายเเย้ว ลงสองสามวันครั้งนะเออ อะไรนะ อยากเห็นลาสสู้? 

เสียใจด้วย เรื่องของลาสจบลงตรงนี้ล่ะเออ ไม่ได้ตัดจบนะเออ เเต่ไม่งั้นมันจะเด่นนเกินพระเอก

ละเออ ไม่ได้ตันว่าจะกำเนินเรื่องของลาสยังไงจริงๆนะเออ

 อนึ่ง.ล้านก้าวประมาณ500โลนะเออ เชียงใหม่-กรุงเทพน่ะเอง 

  อสอง.ตอนหน้าอาจจะเป็นซามาเอลหรือผู้กล้าจังก็ได้นะเออ

 อสาม.เขียนผิดตรงไหนบอกด้วยนะเออ จะได้ไปเเก้

 อสี่."นะเออ"จะเยอะไปไหนฟะ