The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 26 : ลาส

    มุมมองของทหารปีศาจนายหนึ่ง

    ข้ามีนามว่าลาส ข้าเป็นปีศาจที่อยู่ในช่วงที่ท่านซามาเอลได้มาช่วยพัฒนาหมู่บ้านของพวกเรา ตอนนั้นข้าเป็นเเค่ปีศาจหนุ่มที่อ่อนเเอตนหนึ่งเท่านั้น ตอนนั้นได้มีพวกมนุษย์เข้ามาล่าพวกเราเพื่อนำไปเป็นทาส... 

     ทำไมกัน...  ข้าได้เเต่ตัดพ้อกับชีวิต

     ทั้งที่พวกเราอยู่กันอย่างสงบ ทั้งที่พวกเราไม่เคยไม่ทำอะไรให้พวกมนุษย์ ทั้งที่พวกเราเเค่ต้องการที่จะอยู่อย่างสงบ เเต่ทำไมพวกมนุษย์ถึงต้องรุกรานพวกเราด้วย พวกมันฆ่าพ่อเเละเเม่ของข้าเพียงเพราะว่าพวกท่านเเก่เเล้วเลยเอาไปขายไม่ได้ ข้าได้เเต่ร้องไห้เเละสาปเเช่งตัวเองที่ไร้พลัง ข้าที่ไม่สามารถปกป้องใครไว้ได้...ในตอนที่ข้ากำลังจมอยู่กับความเศร้านั้นเอง...

     "อ่อก!" อยู่ๆหนึ่งในพวกมนุษย์ที่จับพวกข้าขังในกรงก็ล้มลงไป ข้างงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก บนร่างของมนุษย์คนนั้นไม่มีบาดเเผลใดๆเเม้เเต่ธนูซักดอก ข้าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...เเล้วสายตาของข้าก็มองเห็นเขา เขาอยู่ในชุดเกราะสีดำรูปร่างกะทัดรัด เขามีผมสีดำสนิท เขามีตาสีเเดงโลหิต อ่า...ใช่เเล้วเขาคือท่านซามาเอลนั่นเอง 

     ท่านซามาเอลได้สังหารพวกมนุษย์เเละขับไล่พวกมันไปได้ ข้าในตอนนั้นตกใจมาก เพราะท่านซามาเอลนั้นดูอย่างไรก็เป็นเผ่าปีศาจ เเละเป็นที่รู้กันทั่วทวีปว่าปีศาจนั้นเป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนเเอ พวกเรานั้นไม่สามารถที่จะสู้กับสัตว์อสูรในป่าได้ พวกเราได้เเต่ล่าสัตว์ป่าเพื่อประทังชีวิต....เเต่ว่าท่านซามาเอลนั้นเเข็งเเกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ท่านซามาเอลสามารถเอาชนะพวกมนุษย์ที่สามารถเอาชนะสัตว์อสูรในป่าได้อย่างง่ายดาย ข้าในตอนนั้นได้หลงใหลในความเเข็งเเกร่งของท่านซามาเอลอย่างหมดใจ...ไม่สิตอนนี้ข้าก็ยังหลงใหลอยู่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า

     นับเเต่วันนั้นท่านซามาเอลก็ได้เข้ามาเป็นผู้นำของหมู่บ้านของพวกเรา ท่านซามาเอลได้เข้ามาพัฒนาอะไรหลายอย่าง พวกคนหนุ่มที่ไม่ค่อยมีใจสู้นั้น พวกเขาขอไปทำไร่ ซึ่งข้าก็ไม่ว่าอะไรเพราะมันทำขให้พวกเรามีอาหารกิน เเต่ข้ากับคนหนุ่มอีกจำนวนหนึ่งได้เข้าไปเป็นทหารตามคำสั่งของท่านซามาเอล 

     ในตอนเเรกนั้นพวกเราได้รับคำสั่งให้ฝึกฝนร่างกายเเละดาบซะก่อนซึ่งพวกเราก็ตั้งใจฝึกดาบตามที่ท่านซามาเอลสอนเป็นอย่างดี พอเวลาผ่านไปประมาณ3เดือน ท่านซามาเอลเห็นว่าพวกเราพร้อมที่ลองไปต่อสู้กับสัตว์อสูร จึงพาพวกเราไปต่อสู้กับหมาป่าดำที่ในป่า ตอนเเรกพวกข้านั้นกลัวมา เเต่ท่านซามาเอลก็ได้กางบาเรียป้องกันพวกเราไว้ ก่อนที่จะเริ่มสอนวิธีต่อสู้กับหมาป่าดำให้เเก่พวกข้า ข้าจดจำทุกการกระทำของท่านซามาเอลไว้ นั้นทำให้ข้าสามารถต่อสู้กับพวกนั้นได้อย่างสูสี เมื่อข้าสังหารพวกมันไปป5ตัว ข้าก็รู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างไหลเวียนไปรอบตัวข้า เเละข้าก็รู้สึกไปว่าร่างกายของข้านั้นพัฒนาขึ้นไป เเล้วจะไม่มากเเต่ข้าก็เเข็งเเรงขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ ข้ารีบไปถามท่านซามาเอลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

/

      "หือ...ไอ้นั่นหน่ะเหรอ คงจะเป็นการเลเวลอัพละมั้ง" ท่านซามาเอลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เเล้วจึงตอบคำถามของข้า

     "เลเวลอัพ...?"  มันคืออะไรละนั้น

     ท่านซามาเอลคงเห็นข้าทำท่าทางสงสัยจึงอธิบายให้ข้าฟังว่า...

     "คืออย่างนี้นะ เจ้ารู้มั้ยว่าในร่างกายของสัตว์อสูรเนี่ยนะ มันจะมีพลังเวทใหลเวียนอยู่ เมื่อเจ้าสังหารพวกมัน พลังเวทพวกนั้นก็จะหลุดออกมาจากร่างของสัตว์อสูร เเล้วพลังเวทพวกนั้นมันก็จะถูกดึงดูดโดนคนที่เป็นคนเรียกพวกมันออกมา ซึ่งก็คือคนที่สังหารเจ้าของเดิมนั้นเเหละ เเล้วเมื่อเจ้ามีพลังเวทถึงจุดๆนึง ร่างกายของเจ้าก็จะพัฒนาเพื่อที่จะรองรับพลังเวทนั้น นั่นคือการเลเวลอัพไงหล่ะ"

     อ่า ข้าเข้าใจเเล้ว เพราะอย่างนี้สินะ ท่านซามาเอลถึงได้ให้พวกข้าออกมาล่าสัตว์อสูรกัน ข้าที่รู้เรื่องนั้นจึงตั้งใจที่จะเพิ่มเลเวลของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย 

     ผ่านมา1ปี จนตอนนี้ในหมู่บ้านข้าเป็นรองเเค่กรีซ่ากับเบริอัลเท่านั้นเอง

     ต่อมาท่านซามาเอลก็จากไป ข้าเสียใจกับเรื่องนั้นพอดูเลย เเต่ข้าก็กลับมาตั้งในการเก็บเลเวลเเละตรวจตราหมู่บ้านตามหน้าที่ของข้า ตอนนี้ข้าคนเดียวก็สามารถเอาชนะสัตว์อสูรเสือเขี้ยวดาบได้เเล้ว...ข้ากำลังรอท่านกลับมานะครับ ท่านซามาเอล ได้โปรดให้ข้าผู้นี้่ได้เป็นกำลังให้ท่านด้วยเถอะ....

------------------------------------------------------------------

     วันนี้อยู่ๆกรีซ่าก็มาบอกให้พวกข้ารีบรวมพลให้เร็วที่สุด ข้ารีบตื่นตัวทันที คำสั่งรวมพลอย่างเร็วที่สุดนั้นมักเป็นเหตุการณ์เร่งด่วนโดยเป็นรองเเค่คำสั่งเรียกตัวฉุกเฉินเท่านั้น พวกข้ารีบสวมใส่ชุดเกราะเเละอาวุธประจำตัวออกไปรวมกันที่ลานหน้าหมู่บ้านทันที 

     "..."

     ข้าเเละเหล่าลูกน้องรีบมาหากรีซ่าอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ พวกข้ายืนเรียงเเถวรอรับคำสั่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะปรกติเวลามีคำสั่งเรียกตัวมันจะมีศัตรูมาเสมอ

     "..."

     กรีซ่ามองมาที่พวกเราด้วยสายตาจริงจัง เเล้วพูดด้วยเสียงจริงจังว่า...

      "พวกเจ้าทุกตนฟังข้าให้ดี อีกไม่นานท่านซามาเอลจะผ่านมาทางนี้ ข้าไม่รู้ว่าท่านจะเเวะมามั้ย  เเต่คงจะเเวะมานั้นเเหล่ะ เพราะงั้นพวกเจ้าจงเตรียมตัวต้อนรับท่านซามาเอลด้วยความเเข็งขันซะ!"

     "..."

     "เงียบทำไมเล่า! ขานตอบสิ!"

     """ครับ!!!"""

     "ดี! ไปตั้งเเถวได้!"

     "ครับ!!!"

     อะไรนะ! ท่านซามาเอลจะกลับมางั้นเหรอ 

     ข้าดีใจเป็นอย่างมาก ข้ารีบไปสวมชุดเกราะที่ข้าคิดว่าดูดีที่สุดที่ข้าได้มาจากการสังหารมนุษย์ที่บุกมาหมู่บ้านคราวก่อน เกราะนี้ค่อนข้างที่จะเเข็งเเกร่งทีเดียว ข้าพบว่าดาบของข้ายังไม่สามารถเเทงทะลุเกราะนี้ได้เลย เเต่โชคดีที่คนใส่นั้นช่างอ่อนเเอ ข้าจึงเเทงเข้าไปในช่องว่างตรงคอเเล้วจึงสังหารผู้สวมเกราะนี้ได้สำเร็จ...

     อ่า...ข้านอกเรื่องไปไกลเเล้ว ข้าขอกลับมาเล่นต่อเเล้วกัน เเล้วจากนั้นท่านซามาเอลก็มาที่หมู่บ้านจริงๆ ข้ากับพวกทหารได้ตั้งขบวนต้อนรับท่านซามาเอลอย่างเป็นระเบียบ (ถึงจะเรียกว่าขบวนเเต่ก็มีคนเเค่50คนละนะฮ่าฮ่าฮ่า) ทันทีที่ท่านซามาเอลมาถึงนั้น ข้ากับทุกคนก็ต้องตกใจ ก้ท่านซามาเอลหน่ะขี่มังกรมานี่นา ข้าหน่ะได้ฟังพ่อเเม่เล่าให้ฟังว่า มังกรเป็นสิ่งมีชีวิตที่เเข็งเเกร่งจนเเทบจะทัดเทียบเทพได้เลย เเต่การที่ท่านซามาเอลขี่มังกรมาเเบบนี้ เเปลว่าท่านซามาเอลสามารถทำให้มังกรยอมรับในตัวของท่านได้ เเปลว่าท่านซามาเอลอย่างน้อยก็ต้องเเข็งเเกร่งเท่ากับ..ไม่สิ  ท่านซามาเอลจะต้องเเข็งเเกร่งกว่ามังกรอย่างเเน่นอน นั้นทำให้เป้าหมายของข้าพุ่งสุงขึ้นไปอีก

     ไม่ต้องเท่าเทียมก็ได้...ขอเเค่ไม่เกะกะท่านข้าก็ยินดียิ่งเเล้ว  นั้นล่ะเป้าหมายข้า 

     หลังจากที่ท่านซามาเอลลงมาจากหลังมังกรเเล้วนั้น มังกรตัวนั้นก็บินออกไปจนลับสายตา...เอาจริงบินไปไหนข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันนั้นเเหล่ะนะ เพราะสายตาของข้าตอนนั้นมองไปทีท่านซามาเอลอย่างเดียวเลยนี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านช่างสง่างามเสียจริง ทำเอาข้าตัวสั่นเลยนะนั่น

     หลังจากนั้นท่านซามาเอลก็เดินมาทักทายพวกเราเเละขอบคุณพวกเราที่คอยดูเเลหมู่บ้านเวลาที่ท่านไม่อยู่ 

     "เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอกนะขอรับ ที่พวกเรามีทุกวันนี้ได้ก็เพราะนายท่านนะขอรับ"  

     พูดได้เยี่ยมกรีซ่า เเต่ถ้าข้าเป็นคนพูดประโยคนั้นมันจะดีกว่านี้เยอะเลยนะ...อิจฉาว้อย! ทำไมมีเเต่เเกที่ได้คุยกันท่านซามาเอลฟะ...ก็กรีซ่าเป็นหัวหน้าของพวกข้านี่นะ มันเรื่องปรกติอยู่เเล้วละ

อ่า เอาอีกเเล้ว ข้าชอบเผลอพูดคนเดียวบ่อยๆหน่ะ พวกเจ้าอย่าไปใส่ใจเลย 

     หลังจากนั้นท่านซามาเอลก็เดินไปคุยอะไรก็ไม่รู้กับกรีซ่าสองคน...เฮ้ ทำไมทำหน้าสิ้นหวังเเบบนั้นล่ะกีซ่า มีเรื่องอะไรไม่ดีรึไง เเต่ข้าก็ไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดกัน ท่านซามาเอลคุยกันกรีซ่าอีกซักพักเเล้วจึงเดินมาทางพวกข้า ท่านซามาเอลทำหน้าเคร่งเครียดเเล้วพูดกันพวกข้า

     "พวกเจ้าทุกคน ข้ามีเรื่องที่อยากจะขอให้พวกเจ้าช่วย"

   "หือ ท่านต้องการให้พวกเราช่วยอะไรงั้นเหรอครับ"

    คนที่เเข็งเเกร่งเเบบท่านยังต้องการความช่วยเหลืออะไรอีกงั้นหรือ ข้ารอฟังท่านซามาเอลอย่างใจจดใจจ่อ

     "พวกเจ้ารู้ใช่มั้ยว่าในทวีปนี้ยังมีมนุษย์บุกเข้ามาอยู่เสมอๆ"

     "อ่า...ใช่ครับ"

     ใช่เเล้ว พวกมนุษย์มันเข้ามาล่าทาสบ่อยจริงๆ เเค่ภายในครึ่งปีมานี้ข้าก็สู้กับพวกมันมา5ได้ครั้งเเล้วล่ะนะ ไม่รู้จักเข็ดเลยน้าเจ้าพวกนี้

     พวกเราพยายามขับไล่มนุษย์ที่มาโจมตีหมู่บ้านของเรา เเละพร้อมต้อนรับเหล่าปีศาจที่ถูกโจมตีเสมอ..เเต่ว่านะ...

     ท่านซามาเอลมีสีหน้าหนักใจก่อนที่จะเอ่ยต่อว่า

     "ข้าคิดว่าเเค่ที่ทำอยู่มันไม่พอหรอก มันไม่มั่นคงพอ"

     "ไม่มั่นคงยังไงเหรอครับท่านซามาเอล" ทหารหนุ่มนายหนึ่งถามท่านซามาเอลด้วยความสงสัย...นั่นสินะ ถ้าข้าเดาไม่ผิดละก็

     "ทหารของเรามีน้อยเกินไปสินะครับ" ข้าพูดสิ่งที่คิดออกไป

     "ใช่เเล้วหล่ะ" ท่านซามาเอลพยักหน้า

     "เอ๋? ทุกครั้งเราก็ชนะไม่ใช่เหรอครับ" เเล้วทหารของเราจะไม่พอได้ยังไง ทหารหนุ่มนายนั้นยังคงถามต่อไป ข้าจึงอธิบายให้เขาฟัง

     "ฟังข้านะ ทุกครั้งเราเเค่ต่อสู้กับพวกมนุษย์กลุ่มเล็กๆเเค่10-15คนเท่านั้น โดยครั้งล่าสุดมีมาตั้งประมาณ50คนเเล้ว เเถมพวกรอบหลังๆยังมีอาวุธเเละชุดเกราะคุณภาพดีอีกด้วย ข้าเดาว่าพวกนั้นน่าจะเป็นทหารจากฝั่งของมนุษย์ เเปลว่าเรื่องของพวกเราเริ่มที่จะเป็นสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีสำหรับพวกนั้นเเล้ว ทำให้พวกนั้นเริ่มส่งทหารมา ซึ่งถ้าพวกเราชนะกองทหารของเจ้าพวกนั้นไปเรื่อยๆ ซักวันเจ้าพวกนั้นคงจะตัดสินว่าพวกเราเป็นภัยที่ต้องถูกกำจัดเเละคงส่งกองทัพมาเป็นเเน่ ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นหากเราไม่มีกำลังทหารที่มากพอเราก็จะตายกันหมดไงล่ะ เข้าใจรึยัง"

     "ขะ เข้าใจเเล้วครับ!" เจ้าหนุ่มนั้นตอบรับกลับมาด้วยเสียงสั่นๆ คงตกใจอยู่สินะ 

     "เจ้าเเย่งข้าพูดหมดเลยนะลาส" ท่านซามาเอลพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน เเต่ว่าข้าน่ะไม่ตลกด้วยหรอกนะ ข้ารีบคุกเข่าลงตรงหน้าท่านซามาเอลทั้งที

     "ข้าต้องขออภัยจริงๆครับ! ที่บังอาจฉีกหน้าท่าน! ได้โปรดลงโทษข้าเถอะครับ" ข้ารีบขอโทษท่านซามาเอลทันที การที่ข้าพูดเเบบนั้นทำให้ท่านซามาเอลต้องเสียหน้า ข้านี่ช่างโง่เขลาจริงๆ!

     "เฮ้ออออ...กรีซ่ามันสอนอะไรไปบ้างฟะเนี่ย" ท่านซามาเอลถอนหายใจออกมา

     "มิได้ครับ!!! กรีซ่าได้สั่งสอนพวกเราเรื่องมารยาทเเล้วครับ! เเต่ว่าข้าผิดเองที่ไม่ได้ปฏิบัติตาม! ได้โปรดลงโทษข้าเพียงคนเดียวเถอะครับ!"  ข้ากำลังทำให้กรีซ่าต้องมาพลอยเดือดร้อนไปด้วย ข้านี่มันเป็นคนที่เเย่จริงๆ

     "เฮ้อ...ลุกขึ้นมาเถอะ ข้าไม่ได้โกรธอะไรเจ้าซักหน่อย" ท่านซามาเอลเดินมาจับไหล่ข้าเเล้วยกข้าขึ้นมายืน....กระชากข้าขึ้นมาเลยเเหล่ะ ใจหายวูบเลยล่ะ

    "ตะ เเต่ว่า..." 

     "ไม่มีเเต่ ลุกขึ้นยืนเเล้วรอฟังข้าพูดต่อได้เเล้ว" 

     "คะ ครับ!" ข้ารีบลุกขึ้นมาทันที

     ท่านซามาเอลช่างใจดียิ่งนัก ท่านยอมยกโทษให้ข้าที่ทำตัวไม่เหมาะสม ท่านช่างเป็นคนที่ดอบอ้อมอารียิ่งนัก นั้นทำให้ข้ายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก...ดีล่ะ กลับบ้านไปข้าจะฝึกดาบเพิ่มขึ้น2เท่าของปรกติเป็นเวลา1เดือนเพื่อเป็นการลงโทษ... หือ พวกเจ้าถามว่ามันเป็นการลงโทษตรงไหนงั้นเหรอ ก็ข้าหน่ะทำงานวันละ12ชั่วโมง เมื่อกลับบ้านข้าก็ฝึกดาบต่ออีก4ชั่วโมง เมื่อข้าเพื่อน2เท่าก็เเปลว่าข้าต้องฝึกดาบเป็น8ชั่วโมง เท่ากับข้าต้องฝึกฝนตั้ง20ชั่วโมงเชียวนะ เป็นไงละ ความคิดข้าดีใช่มั้ยล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

     "เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนฟังข้าให้ดีนะ" ขณะที่ข้าเริ่มที่จะคิดเรื่อยเปื่อยท่าซามาเอลก็เริ่มพูดต่อ

     "อย่างที่ลาสได้พูดไป หากมนุษย์นำกองกำลังที่ใหญ่กว่านี้มา พวกเราก็จะพ่ายเเพ้"

     หลังจากประโยคนั้น หน้าตาของทุกคนก็เคร่งเครียดขึ้นมารวมทั้งข้าด้วย

    "เพราะฉะนั้น ข้าต้องการให้พวกเจ้าช่วยกันออกช่วยเหลือเหล่าปีศาจที่ไม่ได้อยู่ในเขตป่าทมิฬ"

     "หะ?" พวกข้าส่งเสียงเเบบนั้นออกมาพร้อมกัน

   "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสงสัย เพราะงั้นข้าจะอธิบายให้ฟังอยู่นี่ไง" ท่านซามาเอลยิ้มก่อนที่จะเริ่มอธิบาย

     "ก่อนอื่นข้าอยากจะให้พวกเจ้าจับกลุ่มกัน กลุ่มละ10คนก่อน เอ้า! ปฎิบัติ!"

     หลังจากพูดจบ ทุกคนก็เปลี่ยนจากการเข้าเเถวหน้ากระดานมาเป็นเเถวตอนเรียง5 โดยพวกเราเรียงให้คนที่เก่งที่สุดอยู่หน้าสุดเเล้วก็ค่อยๆลงหลั่งกันไป โดยข้าหน่ะเป็นคนเเรกของเเถวเเรกเชียวนะ ข้าไม่อยากอวดเลยจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่า

    "เอาล่ะจับกลุ่มตามนี้สินะงั้นข้าจะเริ่มอธิบายละนะ" หลังจากพวกเราจับกลุ่มเสร็จท่านซามาเอลก็เริ่มพูดต่อ

     "หลังจากนี้ข้าจะเปิดประตูมิติโดยใช่เวทเกต โดยข้าจะกำหนดระยะทางที่100กม.นับจากตรงนี้ไป เพื่อที่จะได้มีระยะการค้นหาที่กว้างไกล ข้าตั้งจะเปิดเกตสี่ทิศทางโดยที่จะวางเกตไว้ห่างจากหมู่บ้านซัก1กม. เเล้วนับจากประตูไปอีก300กม.ก็จะเป็นปลายทางของเกตเข้าใจนะ"

     "ครับ!" ทุกคนตอบอย่างพร้องเพรียง 

     "มีใครสงสัยอะไรมั้ย" 

     "ขออณุญาตพูดครับ!" ทหารวัยกลางคนนายหนึ่งยกมือขึ้นเพื่อถามคำถาม

     "ว่ามา"

     "หากวางทางเข้าเกตไว้ใกล้เมืองเเบบนั้น เวลาถูกบุกโจมตีจะไม่เป็นปัญหาหรือขอรับ" 

     อืม...มีเหตุผล หากพวกศัตรูสามารถบุกมาเเย่งชิงเกตได้เมื่อไหร่ ถ้าเราไม่มีมาตราการป้องกันก็คงจะถูกตีเเตกเป็นเเน่

     "เรื่องนั้นข้าจะกางบาเรียไว้ให้ โดยบาเรียนั่นจะไม่ยอมให้มนุษย์ผ่านโดยเด็ดขาด" 

     โอ้ มีพลังของท่านซามาเอลคอยปกป้องเเบบนี้ก็วางใจได้สินะ

     "เเล้วถ้าหากบาเรียนั้นถูกทำลายล่ะขอรับ" 

 

     เฮ้ย! สาวหาว! เจ้ากล้าดูหมิ่นพลังของท่านซามาเอลอย่างนั้นรึ ได้ยินอย่างนั้นข้าก็รู้สึกเคืองขึ้นมา เเต่ข้าก็อดทนไม่พูดสิ่งที่คิดออกไป เพราะมันจะเป็นการเสียมารยาทที่พูดเเทรกผู้อื่นโดยไม่ได้รับอณุญาต

     "เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผู้ที่จะสามารถทำลายบาเรียได้อย่างน้อยก็ต้องมีพลังระดับผู้กล้าที่เเข็งเเกร่งเเล้วเท่านั้นหน่ะเเหล่ะ....ถ้าไม่มีสกิลโกงอะนะ..." ประโยคสุดท้ายนั่นท่านซามาเอลพูดด้วยเสียงเเผ่วเบาพร้อมกับยิ้มเเห้งๆออกมา

     "ถ้าอย่างนั้น..."

     "เพราะงั้นถ้ามีผู้มีพลังระดับนั้นเข้ามาในทวีปปีศาจข้าย่อมรู้อยู่เเล้ว เเล้วข้าจะส่งดรากูนหรือไม่ก็เซ็ตไปดักที่หน้าประตูเอง" 

         "ดรากูนกับเซ็ท? สองคนนั้นเป็นใครรึขอรับ" ทหารหนุ่มนายหนึ่งพูดขึ้นมา...หัดขออณุญาตก่อนเซ่เจ้าหน่ะ! เดี๋ยวเลิกเเถวเเล้วคงต้องลงโทษซะหน่อยเเล้ว  

"ดรากูนก็มังกรที่ข้าขี่มานั้นล่ะ ส่วนเซ็ตก็เเข็งเเกร่งพอกับข้า เพราะงั้นพวกเจ้าสบายใจได้เลย" 

     "เข้าใจเเล้วขอรับ" พวกข้าทุกคนพยักหน้า หากมีคนที่เเข็งเเกร่งระดับเดียวกันท่านซามาเอลเเล้วละก็ คงไม่มีอะไรทำอันตรายต่อหมู่บ้านของพวกเราได้หรอก 

     "งั้นข้าว่าต่อเลยนะ ข้าจะให้พวกเจ้าสี่กลุ่มเเยกกันไปตามทิศต่างๆ เเล้วจงไปชักชวนเหล่าปีศาจมาเป็นพวกพ้องของเราซะ โดยเริ่มจากประตูเเล้วออกไปรอบนอกเเล้วพากลับมาที่เกตซะ เเล้วเมื่อคนที่หมู่บ้านมีมากพอ ข้าจะส่งทหารไปสำรวจเพิ่มโดยเริ่มจากหมู่บ้านถึงเกต หากพบเจอมนุษย์ให้ขับไล่ไปจากทวีป เเต่หากไม่มีทางเลือกให้สังหารได้เลยตามดุลพินิจของพวกเจ้า เข้าใจนะ"

     "ครับ!!!" 

     "เยี่ยมมาก เเล้วก็เขียนเเผนที่ไว้ด้วยล่ะ ส่วนอีก10คนคอยอยู่ปกป้องเมืองล่ะ เข้าใจนะ"

     "ครับ!!!"

     "ขออณุญาตพูดครับ!"  ทหารหนุ่มอีกคนนึงยกมือขึ้นถามท่านซามาเอล

     "ว่ามาเลย"

     "เเล้วท่านซามาเอลจะไปกับพวกเรามั้ยครับ!" เออจริงด้วย! ข้าลืมตรงนี้ไปได้ยังไงกัน ข้าอาจจะมีโอกาสได้ร่วมเดินทางกับท่านซามาเอลงั้นรึ ได้เดินทางด้วยกัน...ฝึกดาบด้วยกัน...ล่าสัตว์อสูรด้วยกัน...อาบน้ำด้วยกัน(ไรต์:เฮ้ยเดี๋ยวๆ).......

     "ไม่ล่ะ ข้าไม่ได้ไปกันพวกเจ้า"

     ม่ายยยยยย อ่า ข้าเกือบกรีดร้องเเล้วลงไปคุกเข่ากันพื้นเเล้วเชียว คุมสติไว้ๆ หายใจเข้า หายใจออก...

     "เเล้วท่านซามาเอลจะไปไหนหรือครับ"

   "อืม...ทำเซอร์ไพรซ์ละมั้ง" ท่านซามาเอลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดคำศัพท์เเปลกๆนั่นออกมา

     "หา?" พวกข้าทุกคนเอียงด้วยความสงสัย

     เซอร์ไพรซ์? มันเเปลว่าอะไรล่ะนั้น

        "ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าข้าไปทำธุระก็เเล้วกัน"

     "ครับ!!!"

     "โอเค! ไม่มีอะไรเเล้วสินะ งั้นก่อนจะเลิกเเถวข้าขอพูดปลุกใจพวกเจ้าหน่อยละกัน"

     

     "...." ทุกคนเงียบรอฟังท่านซามาเอลอย่างตั้งใจ

     "พวกเจ้าจำได้มั้ย วันเเรกที่ข้าได้เจอพวกเจ้า..." จำได้สิครับ วันนั้นหน่ะเป็นทั้งวันที่บัดซบที่สุดในชีวิตเเล้วก็เป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตพร้อมๆกันเลยล่ะ

     "เมื่อนั้นพวกเจ้าถูกโจมตีโดยมนุษย์ ถูกทำร้าย ถูกย่ำยี ถูกสังหารอย่างไร้เหตุผล..."

     เมื่อท่านซามาเอลพูดถึงตรงนี้ท่านก็เว้นช่วงซักพักนึง ข้ากัดฟันเเน่นเมื่อภาพของพ่อกับเเม่ที่ถูกฆ่า ปรากฏบนความคิดของข้า

     "....เเละถูกช่วยเอาไว้ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าพวกเจ้าตอนนั้นรู้สึกอย่างไร เเต่จงฟังคำของข้าไว้"

     "...."

      "พวกเจ้าจงจำความรู้สึกในวันนั้นของเจ้าไว้ให้ดี คราวนี้ เป็นคราวของเจ้าเเล้ว"

      เมื่อถึงตรงนี้ข้าเเละทุกคนก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาในใจ

     "จงปกป้อง! จงช่วยเหลือ! จงอย่าให้ใครได้มีประสบการณ์ที่เเสนเลวร้ายเเบบนี้อีก! เข้าใจมั้ย!"

      "ครับ!!!!!" พวกข้าตะโกนรับคำพูดของท่านซามาเอล 

     เข้าใจเเล้วครับ ท่านซามาเอล ข้าได้สลักคำพูดพวกนั้นลงไปในใจของข้าเรียบร้อยเเล้วครับ

     "ถ้างั้น เลิกเเถว! ไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย! เเล้วอีกสามวันเราจะเริ่มออกเดินทาง!"

     "ครับ!!!!" เเล้วท่านซามาเอลก็เดินจากไป

     .

     .

     .

     .

     คืนนั้นข้าตั้งใจฝึกดาบทั้งคืนเลยล่ะ 

     

     

 

________________________________ 

50%หลัง จะเข้าสู่เนื้อเรื่องหลักต่อเเล้วน้า เย้!

Q:สัตว์อสูรเสือเขี้ยวดาบมันเก่งประมาณไหนหน่ะเหรอ 

A:ก็ประมาณที่ต้องยัดเวทขั้นกลางประมาณ10ครั้งเเล้วถึงจะตายอะนะ555 เเต่พี่เเกใช้ดาบอย่างเดียว

3/7/59

 เสร็จเเล้วเฟ้ย!!!! ถ้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับเเผนของซามาเอลเม้นถามไว้นะครับ เดี๋ยวไปตอบให้

เเล้วก็ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็บอกผมด้วยเเล้วกันครับ ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามไรต์อยู่นะครับ 

เจอกันอาทิตย์หน้านะครับ

ปล.ผมไปเเก้บทที่ผ่านๆมาเเล้วนะ อาจจะยังผิดๆอยู่บ้างก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ