คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : บทที่ 8 เธอตกหลุมรักผู้ชายประหลาดเข้าแล้ว (2)
หนุ่มสาวมาถึงเวอร์จิเนียบีช
ก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย และพากันเข้าพักในโรงแรมแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมหาดระหว่างรอเมลิสสากับแดเนียลที่จะมาสมทบในวันรุ่งขึ้น
พอมาถึงห้องพักอนินทิตาก็นอนทันที โดยไม่สนใจว่ารามจะนอนเลยหรือไม่
แต่พอหลับไปสักพักกลับรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก จนต้องลืมตาขึ้นมาอย่างหัวเสีย
เอาอีกแล้ว...อนินทิตาโอดครวญเมื่อถูกรามกอดก่ายไว้ราวกับเธอเป็นตุ๊กตาตัวโปรด
แล้วแขนขาเขาก็หนักมาก ถ้ากอดเธอไว้อย่างนี้ เช้ามาคงปวดเมื่อยไปทั้งตัว
ไม่ต้องไปเที่ยวที่ไหน หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ ไหนล่ะฉากโรแมนติกแบบที่เคยดูในซีรีส์หรืออ่านจากในนิยาย
เวลามีพระเอกนอนกอดมันควรจะอบอุ่นและปลอดภัยไม่ใช่หรือ แต่นี่อะไร
ทั้งกอดทั้งก่ายจนเธอแทบขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว!
“ราม” เธอเรียกเขา สองมือก็พยายามดันใบหน้าคมเข้มที่ซุกอยู่ตรงซอกคออย่างยากลำบาก
แค่นี้เธอก็เผลอใจไปหลายครั้งแล้ว ยังมาหายใจรดต้นคอให้เธอสติแตกกว่าเดิมขึ้นไปอีก
แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรเขาก็ไม่มีทีท่าจะตื่น
ทั้งยังกอดรัดเธอแน่นจนเธอเริ่มสงสัยว่านี่คนหรืองูเหลือมกันแน่ เธอจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
หรือเขากำลังทำให้เธอหวั่นไหว...
แค่คิดไปถึงดวงตาทอประกายแพรวพราวของเขาทุกครั้งที่มองมา
อนินทิตาก็นึกหมั่นไส้ หว่านเสน่ห์ใส่ดีนักใช่ไหม…เดี๋ยวแม่จับปล้ำมันตอนนี้เสียหรอก!
อนินทิตาสบถหยาบคายอยู่ในใจแล้วมองค้อนเขาอย่างลืมตัว
เขาทำให้เธอตื่นมากลางดึกทั้งที่ตัวเองนอนสบายใจเฉิบนี่น่ะหรือ จะเอาเปรียบกันเกินไปไหม
หญิงสาวคิดอย่างแค้นๆ
แล้วเริ่มดิ้น ยิ่งเธอดิ้น เขายิ่งรัดแน่น พอเขารัดแน่น เธอก็ดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าจะปล่อยเธอแต่อย่างใด ทั้งยังนอนหลับตาพริ้ม มีความสุขบนความทุกข์ของเธอนี่ละ
“ราม” แม้จะเหนื่อยจนหอบ เธอก็ลองเรียกเขาอีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่ได้ผล
คนกวนประสาทยังนิ่ง ไม่สะทกสะท้าน
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาประสาทไวจะตาย ดูอย่างวันแรกที่มาบาดเจ็บนอนกองอยู่ตรงหน้าบ้านเธอปะไร
แค่เธอเข้าไปใกล้ๆ เขาก็รู้ตัวแล้ว เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลับราวกับซ้อมตายทั้งที่เธอดิ้นเหมือนปลาขาดน้ำอยู่อย่างนี้
เจ้าเล่ห์นัก!
อนินทิตาได้แต่คิดอย่างแค้นๆ
แต่ทำอะไรไม่ได้ อยากกอดนักก็กอดไป แต่ตื่นมาเมื่อไรเธอจะเล่นงานให้น่าดูเชียว!
แต่แล้วอนินทิตาก็พบว่าการนอนข้างๆ ‘ปลาหมึก’ ในร่างคนอย่างรามไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด ทำเอานอนไม่หลับแทบทั้งคืน เช้านี้จึงเป็นวันแรกที่เธอตื่นก่อนราม
ทันทีที่เขาผละออกเล็กน้อย เธอก็รีบผลักเขาออกไปแรงๆ แล้วกลิ้งตัวหนีลงมาจากเตียงทันที
“อีตาบ้า” เธอจ้องมองคนบนเตียงอย่างแค้นๆ
แล้วก็แทบกรี๊ดเมื่อเห็นคนบ้านอนถ่างขาสบายใจ ทั้งยังล้วงไปเกาในกางเกงตัวเองอีก
อย่าบอกนะว่าเกาอย่างนี้แล้วไปทำอาหารเช้าให้เธอทุกวัน!
อนินทิตาทำตาเหลือก
แทบจะเป็นลมเสียเดี๋ยวนั้น เริ่มเข้าใจรางๆ แล้วว่าทำไมอยู่ๆ ถึงหลงเสน่ห์แปลกประหลาดผิดปกติของเขา
สาวคนเก่งคิดอย่างหัวเสีย
เธอส่ายหน้าเล็กน้อย
ตัดใจจากภาพอุจาดตาแล้วเดินออกจากห้องตรงไปยังสัมภาระจากที่ทำงานที่นำติดมาด้วย
จากนั้นจึงนั่งลงบนโซฟากลางห้องนั่นเล่น หยิบแมคบุ๊กออกมาเช็กดูว่าแม็กซ์ส่งงานมาเพิ่มเติมหรือไม่
แต่ก็ไม่มี เขาคงให้เธอพักอย่างเต็มที่ในช่วงวันหยุดกระมัง
“ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกผม”
เสียงรามดังมาจากทางห้องนอน
อนินทิตาละสายตาจากแมคบุ๊ก มองร่างสูงโปรงที่เดินเปลือยอกเข้ามาหาด้วยสีหน้าเหมือนคนยังไม่ตื่นเต็มที่
แล้วมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ เธอ
“ง่วงก็ไปนอนต่อสิ คุณขับรถมา
น่าจะเหนื่อย”
“ไม่ละ หิว สั่งอาหารดีกว่า”
ว่าพลางเอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์แล้วสั่งอาหารเช้ามาส่งบนห้อง
จากนั้นจึงหันมาหาอนินทิตา “ยังจะเอางานมาทำอีกหรือ”
“เปล่า
เมื่อคืนยังไม่ได้ขนของลงจากรถด้วยซ้ำ คุณก็ลากฉันมาเลย”
“เมมาถึงเมื่อไหร่ล่ะ”
“บ่ายๆ มั้ง”
“งั้นเราลงไปเดินเล่นที่หาดก่อนดีกว่า”
รามเสนอ แต่อนินทิตาส่ายหน้ารัว
“ฉันอยากนอนต่ออีกหน่อย”
“คุณจะนอนทำไมนักหนา”
เจ้าของเสียงเข้มถามพลางทำหน้ารำคาญ
“กล้าถามนะ”
เธอมองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ ใช่สิ...เขาก็พูดได้สิว่าเธอจะนอนทำไมนักหนา
ในเมื่อเขาเอาแต่นอนก่ายเธอทั้งคืนจนนอนไม่หลับ ส่วนตัวเองนี่นอนสบายใจเฉิบ
“ทำไม” หนุ่มมาดเข้มขมวดคิ้วถาม
แต่พอเห็นสองแก้มแดงปลั่งของเธอก็ยิ้มร่าทันที “อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนผมกอดคุณ”
“ยังจะถามอีก!” เธอแหวเสียงฉิว แสร้งทำเป็นดุทั้งที่ใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะรอยยิ้มและสายตาแพรวพราวของเขาอีกแล้ว
“ใช่แน่ๆ” รามยิ้มเจ้าเล่ห์
แล้วขยับเข้ามานั่งประชิดเสียจนอนินทิตากระโดดหนีไม่ทัน
“ก็ใช่ไง
จนฉันหายใจไม่ออกแทบทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนี่ไง”
“ผมติดตุ๊กตาน่ะ”
“ฉันไม่ได้ถาม ไม่อยากรู้ด้วย
ฉันต้องการคำขอโทษต่างหาก” ดวงตากลมโตตวัดมองค้อนคนหน้าด้านที่ยังทำเฉย
รามยังทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วแถข้างๆ
คูๆ “ผมเคยบอกแล้วไงว่าถ้าไม่มีน้องคิตตี้แล้วนอนไม่หลับ เลยต้องกอดคุณแทน”
“ฉันไม่ต้องการคำอธิบาย
ฉันต้องการคำขอโทษต่างหาก”
“ไม่เป็นไร
ขอบใจนะที่ให้ผมยืมกอด” คนกะล่อนไม่ฟังเสียง ไม่ขอโทษ ยังเฉไฉต่อไปเรื่อยๆ
โดยไม่สนใจนัยน์ตาวาววับของสาวเจ้าเลยแม้แต่น้อย
“นี่!”
“โกรธ...แสดงว่าอยากให้ผมตอบแทนใช่ไหม”
พูดพลางขยับเข้ามาใกล้อีกนิดจนแนบชิดกัน ทั้งยังโปรยสายตากะลิ้มกะเหลี่ยใส่
ก่อนหน้านี้ทั้งโกรธทั้งโมโหจนแทบจะพ่นไฟใส่หัวเขาได้อยู่แล้ว
แต่พอเจอนัยน์ตาทอประกายแพรวพราวนี้เข้าไป อนินทิตาถึงกับผงะ
ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงจัดยิ่งขึ้นจนแทบจะระเบิดตัวเองได้แล้ว เธอขยับหนี
ในขณะที่รามก็เข้าใกล้มาเรื่อยๆ
“เราไม่ได้จูบกันนานแค่ไหนแล้วอนิน”
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น