คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : บทที่ 7 ภารกิจซ่อนเร้น (6)
“ขึ้นกับว่าคุณอยากให้ผมไปไหม”
“ฉันบอกเมว่าเราเดตกัน
ถ้าไม่ไปก็คงแปลกๆ”
“ก็ไปสิ” รามตอบรับง่ายๆ
แล้วก้มหน้ากินต่อ
“แล้วไหนว่าจะไปแล้วไงล่ะ”
“ยังหรอก ไว้ก่อนไปจะบอก”
คนฟังใจชื้นขึ้นมาทันที อนินทิตาพยักหน้าเบาๆ
แล้วก้มหน้าซ่อนยิ้ม ทำเป็นว่าเอร็ดอร่อยกับมื้อเช้า แล้วรีบออกไปทำงาน
ท่าทางของอนินทิตาไม่อาจเล็ดลอดตาคมกริบไปได้
รามสังเกตเห็นทุกอากัปกิริยาของเธอ
ไม่ว่าจะแววตาหวั่นไหว สองแก้มนวลปลั่งที่ขึ้นสีระเรื่อ ไหนจะการที่เธอสบตาเขาแล้วหลบสายตาเขาหลายต่อหลายครั้ง
ท่าทางถือดีที่ไม่เป็นธรรมชาติเหมือนอย่างตอนแรกที่เจอกัน
ทำให้เขาค้นพบว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ได้แกร่งอย่างที่เห็นวันแรก
ความสวยมาดมั่นและท่าทางหยิ่งๆ นั้นแท้จริงแล้วเป็นเพียงแค่เปลือกห่อหุ้มความเหงาไว้
เมื่อทำลายกำแพงนั้นได้ รามจึงพบเพียงผู้หญิงว้าเหว่และแสนใจอ่อนคนหนึ่งเท่านั้น
และสายตาของเธอที่มองมาก็ก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ
อีกแล้ว...
อดีตนักวิเคราะห์ข้อมูลหนุ่มสะบัดหน้าไล่ภาพแววตาไหวระริกของอนินทิตาออกไป
เขายังมี ‘ภารกิจซ่อนเร้น’ ที่ต้องทำให้เสร็จ
และออกไปจากที่นี่ก่อนที่อะไรๆ จะสายไปกว่านี้
ชายหนุ่มร่างสูงลุกขึ้น
เก็บจานลงเครื่องล้างจานให้หมด จัดการเก็บกวาดข้าวของเรียบร้อยแล้วจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากบ้าน
ตรงไปยังร้านเจนเซนที่เป็นดังฐานปฏิบัติการลับๆ ของเขา
ภายนอกร้านเจนเซนคือร้านอาหารเม็กซิกันที่มีอยู่ทั่วไป
ขึ้นชื่อเรื่องรสชาติและเปิดมานานหลายปี แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่มีใครรู้คือที่นี่ไม่ได้เป็นแค่ร้านอาหาร
ในครัวมีห้องอีกห้องที่เป็นดังฐานลับที่เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์ไอทีมากมาย
ใช้เสียงความวุ่นวายในครัวกลบเสียงเครื่องมือต่างๆ จนไม่มีใครสงสัย รามรู้จักพิกัดร้านนี้จากงาน
‘ภารกิจซ่อนเร้น’ ที่ต้องเร่งมือให้เสร็จภายในอีกไม่กี่วันนี้
“ร้านเปิดเที่ยงตรง”
คุณนายเจนเซนคนเดิมบอกด้วยเสียงเบื่อๆ เหมือนทุกครั้งที่รามเดินเข้ามาในร้าน
“ก็ผมมาเตรียมตัวไง”
หนุ่มเจ้าเล่ห์ตอบกวนๆ แล้วเดินผิวปากเข้าไปในห้องครัว เดินเลยไปยังประตูที่อยู่มุมห้องแล้วผลุบหายเข้าไปในห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์
เปิดโปรแกรมติดตามหาตัวบุคคลที่เขาใช้ ‘สอดแนม’
อนินทิตา และเฝ้ามองงานของเธอผ่านการแฮ็กเข้าทั้งโทรศัพท์และแมคบุ๊กของเธอมาตั้งแต่แรก!
เสียงโทรศัพท์สั่นเตือนเป็นจังหวะทำให้รามละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
แล้วกดรับสาย “ครับ”
“คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว” ‘ใครบางคน’ จากปลายสายถามเสียงเข้ม
“ครับ
อีกไม่เกินหนึ่งสัปดาห์น่าจะได้ตำแหน่งที่แน่ชัด”
“ผมจะรอ” ปลายสายบอกสั้นๆ
แล้วตัดสายไป
รามวางโทรศัพท์ลงข้างคอมพิวเตอร์
เมื่ออยู่ตามลำพังเขาก็เคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีวี่แววกะล่อนขี้เล่นอีกต่อไป
ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉย
ดวงตาคู่สีดำล้ำลึกอ่านยากจับจ้องไปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังเปิดโปรแกรมสอดแนมอนินทิตาไว้
และเฝ้ามองทุกความเคลื่อนไหวของเธอ
วันนี้อนินทิตาพร้อมด้วยหมอฮาเปอร์
จิตแพทย์หนุ่มใหญ่ใจดีคนเดิมเข้ามาคุยงานกับแม็กซ์และทีมของเขาเหมือนอย่างทุกวัน
เพื่อวางแผนการเคลื่อนย้ายผู้ต้องหาไปยังแผนกจิตเวช การเคลื่อนย้ายผู้ต้องหาพ่วงคดีเดอะดาร์กแฟนทอมจะกลายเป็นข่าวใหญ่
และเป็นเป้าโจมตีทั้งจากสื่อและจากมือที่มองไม่เห็นอย่างไม่ต้องสงสัย
ซึ่งทุกอย่างต้องรัดกุมมากที่สุด ทั้งยุทธวิธีและทางด้านจิตวิทยา
เพราะการเห็นขบวนคุ้มกันยาวเหยียดอาจทำให้สตีเวนที่อยู่ในภาวะซึมเศร้ามีอาการแย่ลงได้
“มันจะเป็นแผนที่ดี”
แม็กซ์ให้คำมั่นแก่ลูกทีม และเงยหน้าขึ้นสบตาอนินทิตาและจิตแพทย์หนุ่มใหญ่ที่ร่วมเดินทางพร้อมกับสตีเวนด้วย
“คุณเคยบอกว่าจะมีแผนหลอก”
อนินทิตาถามทันทีที่เลิกประชุม คนอื่นๆ ทยอยออกไปแล้ว เหลือแค่เธอกับแม็กซ์เท่านั้น
“ใช่
แต่ผมคิดว่าคนรู้น้อยเท่าไหร่ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น”
“ฉันจะต้องเขียนรายงานหัวหน้ายังไงล่ะ”
“ไม่ต้อง” เจ้าหน้าที่หนุ่มส่ายหน้า
“ผมจะให้หัวหน้าผมส่งเอกสารลับถึงหัวหน้าคุณเอง”
“ขอบคุณค่ะ”
“สุดสัปดาห์นี้คุณว่างไหมอนิน”
แม็กซ์ถามด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อย ฟังอย่างไรก็ไม่ใช่เขาเลย
คำถามของเขาทำให้อนินทิตาชะงักมือที่กำลังเก็บของแล้วเงยหน้าขึ้น
ก็เห็นแม็กซ์กำลังเกาท้ายทอย ท่าทางเก้อๆ เธอส่ายหน้าทันทีแบบไม่ต้องคิดนาน “ฉันนัดกับครอบครัวว่าจะไปเที่ยว”
“น่าเสียดาย”
“ไม่คิดว่าคุณจะพักกับเขาได้”
เท่าที่รู้มา คนบ้างานอย่างแม็กซ์ต้องทำงานให้เสร็จสิ้นก่อนเสมอ
เขาเหมือนเครื่องจักรที่หายใจเข้าออกเป็นคำว่างานไปเสียหมด เป็นมนุษย์ที่สะกดเป็นแค่คำว่าสมบูรณ์แบบเสียจนเธอมองไม่ออกว่า
เวลาเขาไปเที่ยวผ่อนคลายแล้วจะเป็นอย่างไร
“ก็ต้องพักกันบ้างละน่า”
“เสียใจด้วย
ฉันนัดพี่สาวไว้ก่อนแล้ว”
“แฟนคุณก็ไปใช่ไหม”
คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อย...นั่นสิ
ถึงวันนั้นรามจะอยู่หรือจะไปจากบ้าน เธอก็ยังไม่รู้เลย
“อนิน...”
น้ำเสียงเจือความห่วงใยของเขาทำเอาสาวคนเก่งสะดุ้ง
ก่อนจะยืดตัวขึ้น ปรับสีหน้าหม่นหมองเมื่อครู่ให้กลับมาแช่มชื่นดังเดิม
ทั้งยังเชิดหน้าขึ้นแล้วตอบกวนๆ “ก็ใช่น่ะสิ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปนะ”
“แล้วเจอกัน”
“อะฮะ” นักจิตวิทยาสาวพยักหน้า
แล้วหอบของออกจากห้องประชุมไปสมทบกับจิตแพทย์หนุ่มใหญ่ จากนั้นจึงเดินทางกลับสถาบันจิตวิทยา
กว่าจะมาถึงก็ได้เวลาเลิกงานพอดี จึงแวะไปชวนเจฟฟ์ออกมาดื่มกาแฟด้วยกัน สักพักก็แยกย้ายกันกลับ
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น