คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 7 ภารกิจซ่อนเร้น (2)
“ทำตัวดีๆ หน่อย คืนนี้แม่ที่แท้จริงของพวกแกจะมารับกลับแล้ว” รามบ่นขณะนำอาหารเม็ดถุงสุดท้ายตามที่เมลิสสาคำนวณไว้แจกจ่ายแมวทั้งสี่ ทั้งที่มีชามของใครของมันแท้ๆ แต่สุดท้ายมันก็แย่งกันไปเล่นกันไปเหมือนเดิม
หนุ่มมาดเข้มมองแมวสี่ตัวด้วยสายตาเรียบเฉย ดวงตาคู่คมเข้มล้ำลึกอ่านยาก ในสายตาของอนินทิตาและเมลิสสา เขาคือผู้ชายรักสัตว์ ทำอาหารได้ และนั่นอาจจะเป็นอย่างเดียวที่ทำให้เมลิสสาวางใจให้รามเลี้ยงดูลูกๆ ทั้งสี่รวมทั้งดูแลน้องสาวของเธอด้วย
ซึ่งเมลิสสาคิดผิด...
เขาไม่ใช่ผู้ชายรักสัตว์อย่างที่แสดงออกมา เขาแค่เคยใช้ชีวิตข้างถนนที่มีทั้งหมาและแมวจรมากมาย และเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับพวกมันได้ เข้าใจจิตวิทยาของพวกมันก็แค่นั้นเอง แต่ก็ดีแล้วที่เธอเข้าใจอย่างนั้น เพราะอย่างน้อย...มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาอยู่ที่นี่ต่อไปได้
รามผละจากลูกๆ หน้าขนของเมลิสสาแล้วเดินกลับมายืนหน้าเดย์เบดที่อนินทิตายังคงหลับสนิท ท่าทางเธอเพลียมาก แต่ก็เข้าใจได้เพราะเขา ‘รู้’ ทุกความเคลื่อนไหว ทุกการเดินทางของเธอมาตลอดนับตั้งแต่ที่อาศัยอยู่ร่วมกัน และรู้ว่าวันนี้เธอเข้าไปในสำนักงานใหญ่มาด้วย เห็นได้ชัดว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับ ‘เป้าหมาย’ ของเขามากทีเดียว
เสียงโทรศัพท์สั่นทำให้รามชะงักไปเล็กน้อย เขามองอนินทิตาแวบหนึ่งแล้วเดินเลี่ยงเข้าไปในครัว จากนั้นจึงกดรับสาย
“วันนี้มีข่าวใหญ่นี่” ‘ใครคนนั้น’ ถามขึ้นทันทีโดยไม่รอให้รามกล่าวทักทายอย่างที่แล้วมา ทั้งยังมีน้ำเสียงร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“ครับ” รามตอบตามข่าวที่ได้รู้จากการ ‘สอดแนม’ อนินทิตาเช่นกัน
“ใกล้ถึงเวลาแล้วใช่ไหม”
“ครับ” ตอบพลางลอบมองไปทางประตูตลอดเวลาว่าอนินทิตาจะตื่นและเดินเข้ามาหรือไม่
“จัดการให้เรียบร้อย”
“ครับ” รามรับคำสั้นๆ แล้วกดวางสาย
อดีตนักวิเคราะห์ข้อมูลหนุ่มใช้พีดีเออีกเครื่องส่งข้อความรายงานความคืบหน้ากับ ‘อีกคน’ แล้วจึงเดินออกไปด้านนอก และก็พบว่าอนินทิตายังนอนหลับเหมือนเดิม เขามองเธออยู่นานจนกระทั่งเธอเริ่มขยับและลืมตาอย่างช้าๆ สายตางุนงงก่อนจะเปลี่ยนเป็นโล่งใจของเธอทำให้รามตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด
ใกล้ถึงเวลาเต็มที...
ทั้งที่อนินทิตาอยู่ในแผนของเขาตั้งแต่แรก แต่สายตาที่อ่อนลงเรื่อยๆ ของเธอก็เหมือนหนามแหลมทิ่มแทงจิตสำนึกอันน้อยนิดที่มี รามทั้งสมใจและยอกแสยงในคราวเดียวกัน และแผนอาจไม่สำเร็จเลยถ้าเขายัง ‘ใจอ่อน’ อยู่อย่างนี้
“คุณมายืนจ้องฉันทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
หนุ่มมาดเข้มขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้นแล้วมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย ต่อให้จะพยายามปกปิดอย่างไรก็เถอะ แต่เขารู้...รู้มาตั้งแต่ช่วงแรกๆ ที่อยู่ด้วยกัน
“ผมจะมาเรียกให้คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”
“มื้อค่ำล่ะ”
“ผมเอามาจากร้านเจนเซนด้วย เมบอกว่าจะมารับแมวคุณตอนสี่ทุ่ม” บอกพลางก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ “ก็อีกแค่หนึ่งชั่วโมงครึ่ง”
“โอเคๆ ฉันจะรีบ”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ คุณควรนอนแช่น้ำอุ่นสบายๆ ผมจัดการอาหารเย็นเอง”
อนินทิตาหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตกลงแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทันที
หญิงสาวแช่น้ำอุ่นอยู่นานจนรู้สึกสบายตัวขึ้น กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบชั่วโมงทั้งที่ปกติแล้วเธอเป็นคนทำอะไรเร็วมาก จากนั้นจึงเดินออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่น่าแปลก ชุดชั้นในตัวโปรดที่ชอบสวมทุกครั้งเวลานอน...มันหายไปไหน
อนินทิตาเดินหาจนทั่วห้องน้ำชั้นบนและในห้องนอนของเธอเอง แต่ก็ไม่เจอ จึงตัดสินใจสวมชุดนอนเนื้อหนาเดินลงไปชั้นล่าง แล้วดูในเครื่องซักผ้าแทน
“หาอะไร” รามถาม มองเธอสวมชุดนอนสีน้ำเงินเข้มด้วยความสงสัย อยู่ด้วยกันมาก็นาน ปกติแล้วอนินทิตามักสวมชุดนอนสีอ่อน หรือไม่ก็เสื้อกล้ามกับกางเกงขายาวตลอด
“ก็...” คนถูกถามทำหน้าปั้นยาก จะให้บอกว่าทำชุดชั้นในหายหรือ...คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร
“โนบราด้วยหรือ”
คำถามทื่อๆ ของเขาทำเอาอนินทิตาสะดุ้ง สองมือยกขึ้นกอดอกอย่างรวดเร็ว แล้วหันไปทำตาดุใส่ราม แต่เขาก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ทั้งยังยิ้มตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก
“ปกติคุณสวมบรานอนตลอดนี่”
“นี่จะช่างสังเกตเกินไปแล้วนะ” อนินทิตาทั้งโกรธทั้งอาย เธอจะสวมหรือไม่สวมแล้วอย่างไร มันใช่เรื่องที่เขาจะมาถามต่อหน้าอย่างนี้เสียที่ไหน
“ผมว่าจะถามหลายครั้งแล้วว่าไม่อึดอัดหรือ”
“ฉัน...”
รามปรายตามองหน้าอกสาวตรงหน้าด้วยสายตาชั่วร้าย “ลืมไปว่าคงไม่อึดอัดหรอก”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันที...นี่เขาหมายความว่ายังไง หาว่าของเธอ ‘เล็ก’ หรือ!
“อีตาบ้า!” อนินทิตาโวยลั่นแล้วก้าวเข้าไปตีเขาอย่างหมดความอดทน ถ้าเขาจะเอาดีด้านการยั่วยุอารมณ์ (โทสะ) คนแล้วละก็...รับรองรุ่งแน่นอน
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น