คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 3 บอดีการ์ดส่วนตัว (2)
“ผมจะมารับตอนเลิกงาน” เขาบอกเสียงเรียบ
สายตาล้ำลึกอ่านยากของชายตรงหน้าทำเอาอนินทิตาประหม่าและเริ่มทำตัวไม่ถูก
จากที่จะออกปากไล่ ก็กลายเป็นพยักหน้าตกลงเสียอย่างนั้น
“แล้วคุณมีเงินติดตัวไหม”
นอกจากไม่ไล่แล้ว เธอกลับถามเขาด้วยความเป็นห่วงอีกต่างหาก
เพราะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองยึดเงินเขาไว้หมด
“คุณคิดว่าผมจนขนาดนั้นหรือ”
ได้ยินคำตอบยียวนเข้าไป เธอก็นึกอยากตีหัวเขาแรงๆ
สักที แต่พอเจอสายตาของเขาทีไรก็ใจฝ่ออีกจนได้ สุดท้ายก็ได้แต่คืนเงินเขาไปจำนวนหนึ่ง
“นั่นใคร” รามพยักพเยิดไปทางด้านหน้าสถาบัน
ตรงที่มีผู้ชายตัวสูงใหญ่ท่าทางขึงขังยืนรออยู่แล้ว
“เพื่อนร่วมงานน่ะ”
“อ้อ” เขาทำเสียงรับรู้แล้วถามต่อ
“ต้องจูบลาเหมือนเมื่อวานไหม”
“ไม่ต้อง!” เธอตอบเสียงดังฟังชัดแล้วก้าวลงรถไปทันที
รามหัวเราะชอบใจที่ทำให้สาวคนเก่งหน้าแดงอีกจนได้
เขารอจนอนินทิตาลงไปแล้วจึงใช้จังหวะนั้นแอบถ่ายรูปเพื่อนร่วมงานของเธอไว้อย่างรวดเร็วและแนบเนียนเสียจนไม่มีใครทันสังเกต
...
“นั่นใคร”
แม็กซ์ถามทันทีที่อนินทิตาลงจากรถแล้วเดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาหา
“เพื่อน”
“คุณคบเพื่อนผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แล้วคุณมาสนใจเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวทำหน้าไม่พอใจ เธอทำงานกับแม็กซ์มาสองสามครั้ง
แต่เขาก็ไม่เคยมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเธอเลย นึกอย่างไรคราวนี้มาทำบึ้งตึงใส่เหมือนไม่พอใจอย่างไรอย่างนั้น
อย่าบอกนะว่า...
“ผมเห็นหน้าตาเขาไม่น่าไว้ใจ”
แม็กซ์ยักไหล่ ทำตัวแข็งอย่างมีมาด ถ้าเป็นสาวอื่นคงจะหลงเคลิบเคลิ้มไปแล้ว
แต่ไม่ใช่อนินทิตา
“คุณก็ไม่ต่างกับเขาหรอก”
“มันไม่เหมือนกัน”
“ฉันเดตกับเขา จบไหม!”
“นี่เลือกแล้วหรือ”
“แน่สิ...ฉันชอบของแปลก” นักจิตวิทยาอาชญากรสาวหัวเราะเสียงดัง
นึกอยากให้รามได้ยิน อยากเห็นว่าถ้าเธอบอกว่าเขาเป็นของแปลก
ทำลายอัตตาของเขาเสียขนาดนี้แล้วยังจะทำหว่านเสน่ห์ต่อไหม หรือว่าจะเสียศูนย์ไปเลย
แต่ทำไมหัวใจเธอมันคันยิบๆ
แบบนั้นเล่า...
อนินทิตาส่ายหน้า
อาจเพราะอยู่คนเดียวมานานเกินไป แม้ว่าพี่สาวจะพยายามแนะนำเพื่อนของพี่เขย หรือแม้แต่แอบเอาไอดีเธอไปสมัครบริษัทหาคู่
บังคับให้เธอไปดูตัวอย่างไรก็เถอะ ส่วนมากก็มักเจอผู้ชายอีโก้สูง ไอคิวสูง แต่ไร้ซึ่งอีคิวและความเป็นสุภาพบุรุษ
ส่วนเพื่อนพี่เขยก็มีแต่พวกทำงานอันตรายเกี่ยวข้องกับอาชญากรทั้งนั้น
ซึ่งเธอไม่ชอบ ถ้าจะมีแฟนกับเขาสักคนก็ขอคนปกติๆ จะดีกว่า
“ไปเถอะ
คุณต้องเริ่มรายงานแผนงานให้หัวหน้าผมฟัง”
เสียงของแม็กซ์ทำให้หญิงสาวได้สติกลับมาอยู่กับปัจจุบัน
เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา พยักหน้าเบาๆ แล้วเดินตามไปขึ้นรถแต่โดยดี
ทีมของแม็กซ์มาถึงสถานพยาบาลในที่คุมขังสตีเวนและพรรคพวกที่เกี่ยวข้องกับเดอะดาร์กแฟนทอม
และอยู่ที่นั่นทั้งวันโดยไม่ได้ความคืบหน้าอะไรเลย หลังจากถูกลอบปองร้ายเกือบตาย ทำให้เวรยามคุ้มกันแน่นหนากว่าเดิม
และนั่นก็ทำให้สตีเวนมีอาการหวาดระแวงมากขึ้น จากที่เคยไว้ใจอนินทิตาก็เปลี่ยนไป
เขาไม่พูด ไม่คุย ไม่...แม้แต่จะสบตากับเธอ
“ฉันว่าเราพอแค่นี้เถอะ”
อนินทิตาบอกกับแม็กซ์ทันทีที่เดินออกมาจากห้องสอบสวนอย่างยากลำบาก แล้วก็อดปรายตามองค้อนเจ้าหน้าที่หนุ่มไม่ได้
เธอดูแทบจะพิการอยู่แล้ว จะมีแก่ใจมาประคองเธอสักนิดหรือก็ไม่
ปล่อยให้เธอเดินกระเผลกมาจนถึงเก้าอี้หน้าห้องสอบสวน
“ทำไม”
“ก่อนที่เขาจะรู้สึกกดดันและหวาดกลัวไปมากกว่านี้
ถ้าเป็นอย่างนั้นเมื่อไหร่ก็พับโครงการที่จะทำให้เขาไว้ใจเราได้เลย”
“ก็ได้” แม็กซ์พยักหน้า “ผมไปส่งที่บ้านไหม”
“ไม่ต้องหรอก ไปแค่ที่สถาบันก็พอ”
“แฟนมารับละสิ”
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวขมวดคิ้ว
เกือบหลุดปากถามไปแล้วว่าแฟนที่ว่านี่ใคร แต่ก็คิดได้ว่าโกหกเรื่องรามไว้
จึงได้แต่พยักหน้าเบาๆ
“เดี๋ยวนะ” เสียงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋าสะพายส่งผลให้อนินทิตาชะงัก
หยุดเดินแล้วกดรับสาย “สวัสดีค่ะ”
“ผมเอง”
อนินทิตาขมวดคิ้ว นึกสงสัยว่า ‘ผมเอง’ นี่ใคร...
“ราม”
“อ้อ” เธอพยักหน้ารับรู้
มิน่าเล่าเสียงคุ้นๆ “มีอะไร”
“ผมมารอที่หน้าสถาบันจิตวิทยาของคุณแล้ว”
“โอเค ฉันกำลังกลับ รออีกสัก...ครึ่งชั่วโมงแล้วกัน”
“รับทราบ” เขารับปากแล้วตัดสายไป
อนินทิตาอ้าปากค้าง
เธอกำลังจะถามว่าเขารู้เบอร์โทร. เธอได้อย่างไร แต่เขาก็ตัดการติดต่อไปเสียก่อน
แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าแปลกใจที่เขาหาทางติดต่อเธอได้ ในเมื่อเขาเคยปลดล็อกสมาร์ตโฟนที่ตั้งค่าสแกนลายนิ้วมือเธอด้วยเวลาแค่เสี้ยววินาที
ทั้งยังรู้รหัสผ่านไปเล่นเกมในเครื่องเธอหน้าตาเฉย
เขาน่าสงสัยจริงๆ ...
“ไปเถอะ ฮ. พร้อมแล้ว” แม็กซ์กระตุ้น
เดินนำอนินทิตาออกจากห้องสอบสวนขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุดที่เป็นลานจอดเฮลิคอปเตอร์ แล้วเดินทางกลับสถาบันจิตวิทยา
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น