คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 2 ผู้ชายประหลาดจากดาวอังคาร (1)
2
ผู้ชายประหลาดจากดาวอังคาร
การกลับบ้านคือช่วงเวลาที่ชวนลำบากใจที่สุดของอนินทิตา
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงดีใจที่ได้พักหลังจากลุยงานหนักมาทั้งวัน
แต่พอคิดว่ามีใครบางคนอยู่ที่บ้าน ก็ทำเอาเธออยากแล่นกลับไปทำงาน
ไปกินไปนอนที่สถาบันให้รู้แล้วรู้รอด
ถึงจะไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา
แต่ก็ปล่อยให้เขายึดบ้านเธอไม่ได้ สุดท้ายอนินทิตาก็ลงจากรถ
น่าแปลกที่บ้านยังเงียบเชียบ ไม่มีไฟสักดวงเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเพราะรามไม่อยู่หรือเพราะเขากำลังทำอะไรแผลงๆ
อยู่กันแน่ แค่คิดไปถึงใบหน้าเข้ม ดวงตาหวานคมเป็นประกายฉายแววเจ้าเล่ห์ตลอดเวลาเธอก็อยากหันหลังกลับไปเสียเดี๋ยวนี้
แต่ถ้าไม่เข้าบ้านแล้วเธอจะไปอยู่ไหนเล่า
สาวคนเก่งถอนหายใจเป็นรอบที่ล้าน แล้วจึงตัดสินใจลองผลักประตูเบาๆ
ว่าล็อกหรือไม่ ถ้าเขาอยู่ก็ไม่ควรล็อกไม่ใช่หรือ แต่ปรากฏว่าประตูล็อกไว้
หรือจะไม่อยู่จริงๆ...
อนินทิตาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
เธอไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าในบ้านเงียบงันราวกับไม่มีคนอยู่
แต่พอจะเอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟเท่านั้น ก็มีมือหนากร้านของใครบางคนตะปบไว้อย่างแรง
เธอเผลอกลั้นหายใจด้วยความหวาดหวั่น แต่พอได้กลิ่นกายคุ้นเคยหลังจากอยู่ร่วมบ้านกันมาหลายวันก็ร้องลั่นด้วยความโมโห
“ราม!”
“ผมเอง” เขาบอกสั้นๆ
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขบขัน
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวขำไม่ออก
เธอตบสวิตช์ไฟแรงๆ จนสว่างไปทั้งห้อง แล้วหันไปมองตัวต้นเหตุด้วยสายตาเอาเรื่อง
“ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมาจะทำยังไง”
“ผมก็อยู่บ้านคุณต่อไง”
รามหัวเราะเบาๆ เดินกลับไปนั่งที่เดย์เบดแล้วถามว่า “มีอะไรกินไหม”
“คุณไม่ได้ออกไปไหนเลยหรือ”
“ผมจะออกไปไหนได้ล่ะ
เดี๋ยวก็มีคนเห็นพอดีว่ามีผู้ชายเข้าออกบ้านคุณ”
“แล้วไม่หิวหรือ”
“ถ้ากินประตูบ้านคุณแล้วอิ่มผมก็กินไปแล้วละ”
หนุ่มมาดเข้มประชด ทั้งยังชักสีหน้ากวนๆ ใส่ จนคนมองนึกอยากตีหัวเขาให้สลบนัก
คนอะไรกวนประสาทจนเธอแทบบ้าอยู่แล้ว
สาวเจ้าของบ้านถอดเสื้อโคตรวางพาดเดย์เบดแล้วเดินเลี่ยงไปโทร.
สั่งอาหารจากร้านประจำที่อยู่ไม่ไกลและมีบริการส่งให้ถึงที่
จากนั้นจึงเดินกลับมาหาเขา
“ฉันสั่งอาหารมาแล้ว”
“ดี” รามตอบสั้นๆ
แล้วนั่งอ่านหนังสือที่หยิบมาจากตู้หนังสือของเธออย่างถือวิสาสะ
“อะไรนะ!” เธอถามอย่างเหลือเชื่อ จนป่านนี้เธอยังไม่เคยได้ยินคำว่า ‘ขอบคุณ’ ออกมาจากปากเขาเลย ทั้งที่เธอช่วยเขา
ทำแผลให้เขา ให้เขาอยู่ในบ้าน และล่าสุด...เพิ่งสั่งอาหารให้เขาด้วย
“ผมบอกว่าดีไงล่ะ”
“คุณพูดคำว่าขอบคุณไม่เป็นหรือ”
“ผมเป็นคนไม่ค่อยพูดนะ”
รามยิ้มมุมปาก ยิ่งส่งผลให้ใบหน้าคมเข้มดูเจ้าเล่ห์ไม่น่าคบเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
“ผมชอบให้ ‘อย่างอื่น’ พูดมากกว่า”
อนินทิตาปรายตามองอาวุธปืนที่ยังวางบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้ารามแล้วก็ชะงัก
นึกกลัวใจรามจะเล่นอะไรแผลงๆ อย่างวันแรกที่เจอกัน
จึงเดินหนีไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“แล้วนั่นจะไปไหน”
หนุ่มมาดเข้มถามกลั้วหัวเราะอย่างขันท่าทางหวาดๆ ของสาวคนเก่งที่เมื่อครู่ยังจะหาเรื่องเขาอยู่แท้ๆ
แต่อยู่ๆ ก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เปลี่ยนเสื้อผ้า”
เธอตอบเสียงดังแล้วปิดประตูโครม ยุติสงครามประสาทระหว่างเขากับเธอแต่เพียงเท่านี้
รามหัวเราะลงคอแล้วเก็บเครื่องติดตามขนาดจิ๋วใส่ในกระเป๋ากางเกงยีนพลางนึกถึงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนตอนที่เขาจู่โจมเธอ
จุดประสงค์หลักแค่เพื่อแอบเอาเครื่องติดตามออกมา และสองก็เพื่อแกล้งเธอเล่นสนุกๆ
เท่านั้น
ไม่อยากเชื่อว่าอนินทิตาจะทำงานให้องค์กรใหญ่ระดับนี้
เธอเป็นนักจิตวิทยา รู้จักใช้คำพูดหลบเลี่ยงสถานการณ์อันตรายระหว่างเขากับเธอก็จริง
แต่เรื่องการควบคุมอารมณ์และการแสดงออกทางสายตา ไม่ว่าจะโกรธ เกลียด ไม่ชอบใจ หรือแม้กระทั่งความหวั่นไหวนั้นยังไม่แนบเนียนเท่าไร
เขารู้...ว่าเธอกำลังหวั่นไหวแน่ๆ
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่จู่โจมเธอเมื่อครู่
จูบเมื่อเช้า หรือกระทั่งครั้งแรกที่เจอกันและทุกครั้งที่อยู่ตามลำพังกับเขา แม้เธอจะไม่พูดหรือพยายามปกปิดอย่างไร
แต่อนินทิตาไม่ได้แกร่งจริงอย่างที่พยายามแสดงออกมา
และที่สำคัญเขามองออกว่าเธอก็มีปีศาจในใจเช่นกัน...และตอนนี้เขาก็อยากรู้เต็มแก่ว่าผู้หญิงอย่างอนินทิตามีอะไรซุกซ่อนอยู่กันแน่
เสียงคนเดินลงมาจากชั้นสองทำให้รามต้องหยุดความคิดไว้แค่นั้น
แล้วหลับตากลบเกลื่อนพิรุธของตัวเอง ทั้งที่อยากรู้เต็มแก่ว่าอนินทิตาจะทำอย่างไรกับเขาต่อ
“วันนี้คุณไม่ได้ออกจากบ้านเลยใช่ไหม”
เสียงเธอถามอยู่ใกล้ๆ จนเขาต้องลืมตาขึ้น
“ไม่นี่” รามตีหน้าซื่อ
“ก็บอกแล้วว่าไม่อยากให้ใครเห็นว่ามีคนเข้าออกบ้านคุณ”
“แล้วคุณเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไง
ไหนว่าเอาซักทุกวัน” สาวเจ้าของบ้านเท้าเอวมองเขาด้วยสายตากังขา
“ก็ซักไปตามปกติ
ระหว่างรอก็แก้ผ้าไปสิ ไหนๆ ก็ไม่มีใครอยู่นี่”
เจอคำตอบไม่ทุกข์ร้อนของรามแล้ว
อนินทิตาก็ได้แต่ถอนใจแล้วส่ายหน้าปลงๆ เธอจะด่าเขาต่อแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงสัญญาณที่ประตูเสียก่อน
“หลบไปเลย อาหารมาส่งแล้ว”
พอได้ทีเธอก็ดุเขาอีกครั้ง ซึ่งรามจะยอมทำตามง่ายๆ หรือก็ไม่
แล้วทุกอย่างก็ลงเอยอีหรอบเดิม คือเถียงกันอยู่หลายยก
และจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเธอเอง
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น