คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : บทที่ ๘ นายท่านราพณ์กับนางทาสเนย (2)
“น้องคะ!”
เสียงร้องเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของเจ้าหน้าที่สาวทำให้นวินดาชะงัก แล้วหันหน้าหลับไปหา
“คะพี่”
“คือว่ากระโปรงน้อง ตรงข้างหลังน่ะค่ะ...”
เด็กสาวคลำกระโปรงด้านหลังทันที วันนี้เธอสวมกระโปรงพลีตสีกรมท่ายาวครึ่งหน้าแข้ง แต่ทำไมข้างหลังมันเย็นวาบๆ แบบนี้เล่า
แม่เจ้า...ชายกระโปรงของเธอพันอยู่ตรงเข็มขัด โชว์กางเกงในลายหมีพูห์มาตั้งแต่ออกจากหอเลยเรอะ!
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รีบแกะชายกระโปรงลง ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาทั้งที่น้ำตาตกใน เพราะแบบนี้ใช่ไหมทุกคนถึงมองแปลกๆ ตั้งแต่เธอเดินออกมาจากหอพัก แล้วก็ไม่คิดจะเตือนสักคนเลย มนุษย์โลกนี้ใจแคบจริงๆ!
“ขอบคุณมากค่ะพี่” เด็กสาวน้ำตาไหลพราก ถ้าไม่ติดว่าต้องไปสัมภาษณ์ราพณ์ เธอจะวิ่งออกไปซื้อพานดอกไม้ธูปเทียนเข้ามากราบกรานพี่ประชาสัมพันธ์คนสวยแน่นอน
ช่วงเวลาแห่งความอัปยศผ่านพ้นไป แต่น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย เด็กสาวยืนสงบจิตสงบใจอยู่ในลิฟต์ จนกระทั่งมาถึงชั้นเก้าแล้ว เธอจึงก้าวออกไปอย่างมาดมั่น แต่ม่านน้ำที่บังตาก็ทำให้มองไม่เห็นพรมตรงหน้า ผลคือ...
พรืด!
อีกแล้วค่ะ...ลื่นเป็นครั้งที่สองของวันอีกแล้ว! นวินดาน้ำตาตก ตั้งใจจะมาสวยๆ พิชิตใจราพณ์แท้ๆ แต่กลับล้มลุกคลุกคลานมาตั้งแต่ออกจากหอพักจนกระทั่งถึงหน้าห้องทำงานเขา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ต้องเป็นเพราะรองเท้าผ้าใบพื้นสึกนี้แน่ๆ ไม่ใช่เพราะเธอ เธอเป็นคนเรียบร้อย...ไม่ใช่ซุ่มซ่าม!
เด็กสาวคิดอย่างแค้นๆ แล้วเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะมองหาห้องทำงานของราพณ์ คาดไม่ถึงว่าชั้นนี้เป็นชั้นบริหารที่มีห้องทำงานแค่ห้องเดียว และลิฟต์นี้ก็เป็นลิฟต์ส่วนตัวส่งตรงถึงชั้นท่านประธานอีกด้วย เธอจึงรีบเงยหน้าจากพื้นพรมแล้วเห็นรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ ตามด้วยกางเกงสแล็กส์สีดำสนิท สูทผ้าเนื้อดีตามขนาดตัวผู้สวมใส่ และสุดท้าย...ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่บึ้งตึงตลอดเวลา
คุณพระคุณเจ้า...นี่มันฉากแอนาสตาเซียเจอกับมิสเตอร์เกรย์ชัดๆ!
ว่าแต่ราพณ์จะมีรสนิยม โซ่ เฆี่ยน เทียน แส้ แบบพระเอกในนวนิยายอีโรติกชื่อก้องโลกหรือเปล่าหนอ ทำไมถึงได้มาดเหมือนกันขนาดนี้ แล้วถ้าใช่ล่ะ...เธอว่าเธอก็ไหวนะ!
“ลุกไหวหรือเปล่า” ราพณ์ถามเสียงดุ แล้วย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างเดียวตรงหน้าเด็กสาวที่กำลังคิดเพ้อเจ้อไปต่างๆ นานา
“ชะอุ๋ย!” นวินดาสะดุ้งเมื่อเห็นมือที่ยื่นมาหา ภาพจินตนาการวาบหวามมลายหายไปสิ้นเมื่อเห็นสีหน้าดุดันราวกับยักษ์ของคนตรงหน้า
“แหะๆ” สาวในชุดนักศึกษาหัวเราะแห้งๆ แล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ”
คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมดุเลิกขึ้นเล็กน้อย ราพณ์เดินนำไปที่โต๊ะทำงาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ”
เพราะคนที่เคยจะช่วยพยุงเกิดอาการเปลี่ยนใจแล้วเดินหนีไปเสียอย่างนั้น ทำให้นวินดาต้องกัดฟันลุกขึ้นด้วยตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ แผลที่หัวเข่าทำให้ลุกลำบากเล็กน้อย แต่เธอก็ใช้ความยาวกระโปรงคลุมไว้แล้วเดินตาม ‘นายท่าน’ ไปที่โต๊ะทำงาน
“นั่งสิ”
“ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวยิ้มสู้สายตาเย็นชาของผู้บริหารหนุ่ม แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขาอย่างเกร็งๆ แล้วยกมือไหว้และสวัสดีอย่างเป็นทางการ “สวัสดีค่ะ”
ราพณ์ชะงัก ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้แล้วเลิกคิ้วมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาราวกับจะถามว่า ‘เพิ่งนึกได้หรือ’
เจอสายตาพิฆาตข่มขวัญเข้าไป สาวคนมองก็ใจสั่นระรัว จึงได้แต่ส่งยิ้มขัดตาทัพไปก่อน แล้วเริ่มพลิกแฟ้มคำถามสัมภาษณ์ด้วยมือสั่นเทา
“ครั้งแรกหรือ” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม ดวงตาคมดุวาววับอ่านยาก
“คะ?” เด็กสาวสะดุ้ง...ครั้งแรกอะไร เขาหมายถึงอะไร เรื่องมาสัมภาษณ์ หรือว่า...
“ที่มาสัมภาษณ์ไง”
“อ๋อ” สาวแสบลอบถอนใจแล้วพยักหน้าแรงๆ “ครั้งแรกค่ะ”
“เริ่มเลยสิ” ราพณ์บอกพลางยืดตัวขึ้นเล็กน้อย สองมือประสานกันตรงหน้าแล้วใช้สายตาคมกริบจ้องนวินดาไม่วางตา
เด็กสาวเริ่มประหม่าไปกับท่าทางเอาจริงเอาจังและสายตาคมกริบของชายหนุ่มตรงหน้า มือเปิดแฟ้มพลิกไปพลิกมาแต่กลับไม่มีตัวหนังสือผ่านเข้ามาในสมองเลย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนด้วยซ้ำ
“ผ่านไปห้านาทีแล้ว” ชายหนุ่มเตือนเสียงเรียบ แต่กลับยิ่งทำให้เด็กสาวร้อนรนกว่าเดิมขึ้นไปอีก
“เอ่อ...คือ พี่ เอ๊ย! คุณราพณ์เริ่มเข้ามาบริหารอาร์พี และ ระ...เริ่มแข่งรถก็...”
“เอาละ” ราพณ์ตัดบทแล้วฉวยแฟ้มคำถามสัมภาษณ์มาไว้ในมือตัวเอง แล้วกวาดตาอ่านคำถามทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
“ไหนล่ะเครื่องบันทึกเสียง หรือว่าจะจด”
“คะ?” เด็กสาวหน้าเจื่อน อึ้งและงงจนทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว
“เธอมาสัมภาษณ์ฉันไม่ใช่หรือ” คราวนี้ราพณ์เงยหน้าจากแฟ้มคำถามแล้วมองนวินดาตรงๆ
“อ้อๆ” นวินดารับคำอย่างงงๆ แล้วก้มลงหาเครื่องบันทึกเสียงอันเดียวกับที่ใช้ประจำเวลาฟังอาจารย์เลกเชอร์ แต่ปรากฏว่า...หาไม่เจอ!
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอีกเท่าตัว จากที่แอบควานมือลงไปในกระเป๋าหาเครื่องบันทึกเสียงแบบเนียนๆ ก็กลายเป็นลุกลี้ลุกลนจนเห็นได้ชัด
ผู้บริหารหนุ่มถอนใจแล้ววางแฟ้มลงบนโต๊ะ หยุดอาการร้อนรนของเด็กสาวไปได้
“อะ...อะไรหรือคะ รอเดี๋ยวนะคะพี่ราพณ์ หนูกำลังหาเครื่องบันทึกเสียง”
“ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องสัมภาษณ์”
“ไม่ได้นะคะ!” เด็กสาวร้องเสียงหลง “หนูเพิ่งได้งานนี้งานแรก ถ้าไม่ได้สัมภาษณ์ หัวหน้าต้องไม่เซ็นให้หนูผ่านฝึกงานแน่ๆ”
ราพณ์ยิ้มมุมปากราวกับพอใจอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังคงท่าทีขึงขังไม่ผ่อนปรน จนเด็กสาวใจไม่ดี
“หนูจดได้ค่ะ จดทันแน่นอน”
“แต่เธอทำฉันเสียเวลา”
“ไม่ค่ะ หนูพร้อมแล้ว เราเริ่มเลยก็ได้” พูดพลางยื่นมือไปขอแฟ้มคำถามสัมภาษณ์คืนอีกครั้ง แต่ราพณ์ไม่คืนให้
“ถ้าฉันไม่ให้สัมภาษณ์ เธอก็อาจจะไม่ผ่านฝึกงานใช่ไหม”
เหมือนเดิมค่ะ ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ
#หากรู้สักนิดว่ารัก (Yoursmile) #ยิ้มหวานของคุณกูร (ฐากูร+กตัญญู)
Dek-D : https://bit.ly/3xTfeLF
อยู่ๆ เด็กคนนั้นก็บอกว่าเธอ "ท้อง" กับเขา แถมมาถามหาความรับผิดชอบ แต่ให้ตายเถอะ...เขาไม่มีทาง 'กินเด็ก' แน่ๆ!
"ยิ้มท้องกับคุณกูรค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็มาทบทวนกันหน่อยว่าฉันทำ 'ท่า' ไหนเธอถึงท้องได้!”
#อย่าไว้ใจทาง โปรดวางใจรัก (I’ ll always be by your side) (อัศวิน + กุลนิษฐ์)
Dek-D : https://bit.ly/3tqu8YH
เพราะถูกคนรักเก่าหักหลัง เธอเลยตกที่นั่งลำบาก แถมยังไปมีอะไรกับผู้ชายท่าทางประหลาด หน้าดุเหมือนโจร ปากก็ร้าย ใจก็ดำ
"คุณจะช่วยฉันใช่ไหม"
"ขึ้นเตียงสิ...แล้วผมจะให้ตามที่คุณต้องการ"
ความคิดเห็น