ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แสนกลรัก

    ลำดับตอนที่ #52 : บทที่ ๘ นายท่านราพณ์กับนางทาสเนย (2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 24.26K
      38
      9 พ.ย. 64




     น้องคะ!

    เสียงร้องเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของเจ้าหน้าที่สาวทำให้นวินดาชะงัก แล้วหันหน้าหลับไปหา

     คะพี่

     คือว่ากระโปรงน้อง ตรงข้างหลังน่ะค่ะ...

    เด็กสาวคลำกระโปรงด้านหลังทันที วันนี้เธอสวมกระโปรงพลีตสีกรมท่ายาวครึ่งหน้าแข้ง แต่ทำไมข้างหลังมันเย็นวาบๆ แบบนี้เล่า

    แม่เจ้า...ชายกระโปรงของเธอพันอยู่ตรงเข็มขัด โชว์กางเกงในลายหมีพูห์มาตั้งแต่ออกจากหอเลยเรอะ!

    ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รีบแกะชายกระโปรงลง ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาทั้งที่น้ำตาตกใน เพราะแบบนี้ใช่ไหมทุกคนถึงมองแปลกๆ ตั้งแต่เธอเดินออกมาจากหอพัก แล้วก็ไม่คิดจะเตือนสักคนเลย มนุษย์โลกนี้ใจแคบจริงๆ!

     ขอบคุณมากค่ะพี่” เด็กสาวน้ำตาไหลพราก ถ้าไม่ติดว่าต้องไปสัมภาษณ์ราพณ์ เธอจะวิ่งออกไปซื้อพานดอกไม้ธูปเทียนเข้ามากราบกรานพี่ประชาสัมพันธ์คนสวยแน่นอน

    ช่วงเวลาแห่งความอัปยศผ่านพ้นไป แต่น้ำตายังไหลไม่ขาดสาย เด็กสาวยืนสงบจิตสงบใจอยู่ในลิฟต์ จนกระทั่งมาถึงชั้นเก้าแล้ว เธอจึงก้าวออกไปอย่างมาดมั่น แต่ม่านน้ำที่บังตาก็ทำให้มองไม่เห็นพรมตรงหน้า ผลคือ...

    พรืด!

    อีกแล้วค่ะ...ลื่นเป็นครั้งที่สองของวันอีกแล้ว! นวินดาน้ำตาตก ตั้งใจจะมาสวยๆ พิชิตใจราพณ์แท้ๆ แต่กลับล้มลุกคลุกคลานมาตั้งแต่ออกจากหอพักจนกระทั่งถึงหน้าห้องทำงานเขา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ต้องเป็นเพราะรองเท้าผ้าใบพื้นสึกนี้แน่ๆ ไม่ใช่เพราะเธอ เธอเป็นคนเรียบร้อย...ไม่ใช่ซุ่มซ่าม!

    เด็กสาวคิดอย่างแค้นๆ แล้วเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะมองหาห้องทำงานของราพณ์ คาดไม่ถึงว่าชั้นนี้เป็นชั้นบริหารที่มีห้องทำงานแค่ห้องเดียว และลิฟต์นี้ก็เป็นลิฟต์ส่วนตัวส่งตรงถึงชั้นท่านประธานอีกด้วย เธอจึงรีบเงยหน้าจากพื้นพรมแล้วเห็นรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ ตามด้วยกางเกงสแล็กส์สีดำสนิท สูทผ้าเนื้อดีตามขนาดตัวผู้สวมใส่ และสุดท้าย...ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่บึ้งตึงตลอดเวลา

    คุณพระคุณเจ้า...นี่มันฉากแอนาสตาเซียเจอกับมิสเตอร์เกรย์ชัดๆ!

    ว่าแต่ราพณ์จะมีรสนิยม โซ่ เฆี่ยน เทียน แส้ แบบพระเอกในนวนิยายอีโรติกชื่อก้องโลกหรือเปล่าหนอ ทำไมถึงได้มาดเหมือนกันขนาดนี้ แล้วถ้าใช่ล่ะ...เธอว่าเธอก็ไหวนะ!

     ลุกไหวหรือเปล่า” ราพณ์ถามเสียงดุ แล้วย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างเดียวตรงหน้าเด็กสาวที่กำลังคิดเพ้อเจ้อไปต่างๆ นานา

     ชะอุ๋ย!” นวินดาสะดุ้งเมื่อเห็นมือที่ยื่นมาหา ภาพจินตนาการวาบหวามมลายหายไปสิ้นเมื่อเห็นสีหน้าดุดันราวกับยักษ์ของคนตรงหน้า

     แหะๆ” สาวในชุดนักศึกษาหัวเราะแห้งๆ แล้วส่ายหน้า ไม่เป็นไรค่ะ

    คิ้วเข้มเหนือดวงตาคมดุเลิกขึ้นเล็กน้อย ราพณ์เดินนำไปที่โต๊ะทำงาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ

    เพราะคนที่เคยจะช่วยพยุงเกิดอาการเปลี่ยนใจแล้วเดินหนีไปเสียอย่างนั้น ทำให้นวินดาต้องกัดฟันลุกขึ้นด้วยตัวเองอย่างเก้ๆ กังๆ แผลที่หัวเข่าทำให้ลุกลำบากเล็กน้อย แต่เธอก็ใช้ความยาวกระโปรงคลุมไว้แล้วเดินตาม นายท่าน’ ไปที่โต๊ะทำงาน

     นั่งสิ

     ขอบคุณค่ะ” เด็กสาวยิ้มสู้สายตาเย็นชาของผู้บริหารหนุ่ม แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขาอย่างเกร็งๆ แล้วยกมือไหว้และสวัสดีอย่างเป็นทางการ สวัสดีค่ะ

    ราพณ์ชะงัก ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้แล้วเลิกคิ้วมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยสายตาราวกับจะถามว่า เพิ่งนึกได้หรือ

    เจอสายตาพิฆาตข่มขวัญเข้าไป สาวคนมองก็ใจสั่นระรัว จึงได้แต่ส่งยิ้มขัดตาทัพไปก่อน แล้วเริ่มพลิกแฟ้มคำถามสัมภาษณ์ด้วยมือสั่นเทา

     ครั้งแรกหรือ” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม ดวงตาคมดุวาววับอ่านยาก

     คะ?” เด็กสาวสะดุ้ง...ครั้งแรกอะไร เขาหมายถึงอะไร เรื่องมาสัมภาษณ์ หรือว่า...

     ที่มาสัมภาษณ์ไง

     อ๋อ” สาวแสบลอบถอนใจแล้วพยักหน้าแรงๆ ครั้งแรกค่ะ

     เริ่มเลยสิ” ราพณ์บอกพลางยืดตัวขึ้นเล็กน้อย สองมือประสานกันตรงหน้าแล้วใช้สายตาคมกริบจ้องนวินดาไม่วางตา

    เด็กสาวเริ่มประหม่าไปกับท่าทางเอาจริงเอาจังและสายตาคมกริบของชายหนุ่มตรงหน้า มือเปิดแฟ้มพลิกไปพลิกมาแต่กลับไม่มีตัวหนังสือผ่านเข้ามาในสมองเลย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนด้วยซ้ำ

     ผ่านไปห้านาทีแล้ว” ชายหนุ่มเตือนเสียงเรียบ แต่กลับยิ่งทำให้เด็กสาวร้อนรนกว่าเดิมขึ้นไปอีก

     เอ่อ...คือ พี่ เอ๊ย! คุณราพณ์เริ่มเข้ามาบริหารอาร์พี และ ระ...เริ่มแข่งรถก็...

     เอาละ” ราพณ์ตัดบทแล้วฉวยแฟ้มคำถามสัมภาษณ์มาไว้ในมือตัวเอง แล้วกวาดตาอ่านคำถามทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

     ไหนล่ะเครื่องบันทึกเสียง หรือว่าจะจด

     คะ?” เด็กสาวหน้าเจื่อน อึ้งและงงจนทำอะไรไม่ถูกไปแล้ว

     เธอมาสัมภาษณ์ฉันไม่ใช่หรือ” คราวนี้ราพณ์เงยหน้าจากแฟ้มคำถามแล้วมองนวินดาตรงๆ

     อ้อๆ” นวินดารับคำอย่างงงๆ แล้วก้มลงหาเครื่องบันทึกเสียงอันเดียวกับที่ใช้ประจำเวลาฟังอาจารย์เลกเชอร์ แต่ปรากฏว่า...หาไม่เจอ!

    ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอีกเท่าตัว จากที่แอบควานมือลงไปในกระเป๋าหาเครื่องบันทึกเสียงแบบเนียนๆ ก็กลายเป็นลุกลี้ลุกลนจนเห็นได้ชัด

    ผู้บริหารหนุ่มถอนใจแล้ววางแฟ้มลงบนโต๊ะ หยุดอาการร้อนรนของเด็กสาวไปได้

     อะ...อะไรหรือคะ รอเดี๋ยวนะคะพี่ราพณ์ หนูกำลังหาเครื่องบันทึกเสียง

     ถ้าไม่พร้อมก็ไม่ต้องสัมภาษณ์

     ไม่ได้นะคะ!” เด็กสาวร้องเสียงหลง หนูเพิ่งได้งานนี้งานแรก ถ้าไม่ได้สัมภาษณ์ หัวหน้าต้องไม่เซ็นให้หนูผ่านฝึกงานแน่ๆ

    ราพณ์ยิ้มมุมปากราวกับพอใจอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังคงท่าทีขึงขังไม่ผ่อนปรน จนเด็กสาวใจไม่ดี

     หนูจดได้ค่ะ จดทันแน่นอน

     แต่เธอทำฉันเสียเวลา

     ไม่ค่ะ หนูพร้อมแล้ว เราเริ่มเลยก็ได้” พูดพลางยื่นมือไปขอแฟ้มคำถามสัมภาษณ์คืนอีกครั้ง แต่ราพณ์ไม่คืนให้

     ถ้าฉันไม่ให้สัมภาษณ์ เธอก็อาจจะไม่ผ่านฝึกงานใช่ไหม



    E-book มาแล้ววววว 10 วันแรกมีโปรลดราคา 199 บาท จากราคาเต็ม 429 
    ความหนา 600 หน้า 171000+++ คำจุกๆ ไปเลยยย
     

    เหมือนเดิมค่ะ ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ

    #หากรู้สักนิดว่ารัก  (Yoursmile#ยิ้มหวานของคุณกูร (ฐากูร+กตัญญู)

    Dek-D : https://bit.ly/3xTfeLF

    อยู่ๆ เด็กคนนั้นก็บอกว่าเธอ "ท้อง" กับเขา แถมมาถามหาความรับผิดชอบ แต่ให้ตายเถอะ...เขาไม่มีทาง 'กินเด็ก' แน่ๆ!

    "ยิ้มท้องกับคุณกูรค่ะ"
    "ถ้าอย่างนั้นก็มาทบทวนกันหน่อยว่าฉันทำ 'ท่า' ไหนเธอถึงท้องได้!”

     

    #อย่าไว้ใจทาง โปรดวางใจรัก (I’ ll always be by your side) (อัศวิน + กุลนิษฐ์)

    Dek-D : https://bit.ly/3tqu8YH

    เพราะถูกคนรักเก่าหักหลัง เธอเลยตกที่นั่งลำบาก แถมยังไปมีอะไรกับผู้ชายท่าทางประหลาด หน้าดุเหมือนโจร ปากก็ร้าย ใจก็ดำ

    "คุณจะช่วยฉันใช่ไหม" 

    "ขึ้นเตียงสิ...แล้วผมจะให้ตามที่คุณต้องการ"


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×