แสนเล่ห์กลรัก

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 สถานที่เกิดเหตุ (1)

หนุ่มสาววิ่งไล่กันไปทั่วหาด แต่เพราะเชษฐาเป็นนักกีฬาเก่าและยังสูงกว่าตุลยดามาก ผลคือไล่กันไปสักพัก เขาก็กลืนหายไปกับผู้คนมากมาย เพราะนี่ก็ค่ำมากแล้ว อีกไม่นานก็ได้เวลาฟูลมูนปาร์ตีพอดี

“หายไปไหนของมันวะ” เจ้าของเสียงหวานบ่นกระปอดกระแปด หลัง

จากเดินหาเชษฐาไปทั่ว แต่ไม่เจอ จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาคิดจะแกล้งด้วยการทิ้งเธอไว้ตามลำพังละเป็นเรื่องแน่ เธอขับมอเตอร์ไซค์ไม่เก่งนัก คงจะขับกลับไปบ้านพักไม่ถูก และอีกอย่างถ้ามืดสนิทเมื่อไหร่เธอได้หลงทางแน่นอน

ดังนั้น...สองหัวดีกว่าหัวเดียว

ตุลยดาเดินลัดเลาะไปทั่วหาดแต่หาไม่เจอ จึงตัดใจไปนั่งรออยู่ในบาร์เหล้าหลังที่อยู่ไกลสุดที่ตกแต่งสไตล์ชนเผ่า เพราะนัดกับเชษฐาไว้ถ้าหากันไม่เจอ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ หรือว่าถ้าแบตโทรศัพท์หมดก็ให้มาเจอกันที่นี่ แล้วจึงสั่งเบียร์มานั่งจิบตามลำพัง มือก็จิ้มมือถือติดต่อเชษฐาไปพลาง

‘อิเชษนะอิเชษ อย่าให้เจอนะ แม่จะด่าหูชา’

ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ติดต่อเชษฐาไม่ได้เสียที ตุลยดาจึงละความพยายามแล้วยกขวดเบียร์ขึ้นจ่อริมฝีปาก ทว่ายังไม่ทันดื่มลงคอ สายตาก็พลันเห็นอะไรเข้าเสียก่อน

ไม่ใช่เชษฐา...แต่เป็นผู้ชายชาวต่างชาติคนหนึ่งที่ถูกหิ้วปีกไปยังหลังร้าน!

‘อะไรกันวะ!’

ก็ว่าจะไม่สนใจ ทว่าการทำงานข่าวมาเกือบแปดปีก็ทำให้สัญชาตญาณนักข่าวของเธอถูกปลุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว สาวร่างบอบบางลงจากเก้าอี้ทรงสูง เดินปะปนกับผู้คนแล้วเลี่ยงไปยังด้านข้างของร้านเหล้า แล้วซุ่มอยู่ข้างต้นมะพร้าวใหญ่ มองชายผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นถูกหิ้วปีกขึ้นรถตู้ออกไป เธอกำลังจะหันหลังกลับ ทว่าสายตาของผู้ชายคนหนึ่งที่ทำงานในร้านเหล้ากลับหันมาเห็นเธอเสียก่อน

ซวยแล้ว!

หญิงสาวใจหายวูบ เธอลนลานถอยหลังจนกระทั่งชนกับใครบางคน ทำเอาสาวคนเก่งตกใจตัวแข็งทื่อ คิดว่าเป็นหนึ่งในพวกมันที่เล่นงานเธอแน่แท้ ร่างสูงใหญ่ขยับมาตรงหน้า บดบังภาพรถตู้คันนั้นเสียมิด บดบังทัศนวิสัยไปหมดสิ้น แต่ก็ทำให้ตุลยดามองเห็นว่าเป็นใคร

“เชษ!” เสียงหวานอุทานลั่น แต่ก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนตัวเอง

“ก็ฉันน่ะสิ แกคิดว่าใคร หรือว่าซุกชู้ไว้” คนกะล่อนยิ้มเจ้าเล่ห์

“บ้าสิ” ตอบแล้วก็ขยับตัวพร้อมกับชะโงกหน้ามองหารถตู้หรือผู้ร่วมขบวนการนั้น แต่เพราะตรงนี้มืดมาก เธอไม่เห็นพวกนั้นแล้ว แต่ก็ไม่เห็นใครเลยเช่นกัน

คงไม่มีอะไรมั้ง...

อดีตนักข่าวสาวปลอบตัวเองอย่างนั้น เพราะรอบตัวก็ยังปกติ บางทีคนที่ถูกหามออกไปนั่นอาจจะเมามากจนเพื่อนต้องช่วยกันลากออกไปก็ได้

“นั่นไง...มองใหญ่เลย แกจะทิ้งฉันใช่ไหมตาล”

จากนั้นจึงทุบอกกว้างเปลือยเปล่าแรงๆ โทษฐานที่ให้เธอเดินหาอยู่นานนับชั่วโมง

“อะไรอีกล่ะตาล แกมาทุบฉันทำไม วันนี้แกทุบจนฉันช้ำไปหมดทั้งตัวแล้วนะเว้ย” ปากบ่นว่าช้ำว่าเจ็บ ทว่าคนถูกประทุษร้ายกลับยิ้มระรื่น แล้วรวบมือเล็กทั้งสองข้างไว้ไม่ให้เธอทุบเขาได้อีก

“แกหายไปไหน จนฉันจะกลับแล้วเนี่ย”

“ฉันก็เดินหาแกนั่นแหละ” เชษฐามองสีหน้าดูไม่จืดของตุลยดาแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้

“ขำอะไร”

“ขำแก ฉันว่าแล้วว่าแกไม่เหมาะกับงานแบบนี้หรอก ออกไปหาอะไรกินกันไหม ฉันหิวแล้วว่ะ”

“อือ” หญิงสาวพยักหน้ารับ “ฉันก็หิวเหมือนกัน”

เชษฐาเดินนำตุลยดามายังจุดที่ฝากรถมอเตอร์ไซค์ไว้ แล้วส่งหมวกกันน็อกให้ แต่พอตุลยดาจะรับ เขาก็เปลี่ยนมาสวมให้เธอแทน

“ทำไมช้าจังเชษ” หญิงสาวถามเสียงขุ่น หลังจากที่เขาคลำตัวล็อกอยู่นานแต่ก็สวมให้ไม่เสร็จเสียที และเธอก็หิวมากแล้วด้วย

“เสร็จแล้วเนี่ย ตรงนี้มันมืด ฉันมองไม่ถนัด” ตอบพลางถอยหลังจากสาวเจ้า แล้วก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์เตรียมตัวออกรถ

“ไปตัดแว่นไป๊” หญิงสาวบอกเสียงสะบัด แล้วจึงก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้าย ให้เชษฐาทำหน้าที่สารถีพาเธอไปหาอะไรกินให้มันจบๆ เสียที

ลมทะเลยามค่ำคืนค่อนข้างแรง เชษฐาจึงขับรถด้วยอัตราเร็วแรงชนิดว่าเต่ายังแซงได้ ขับไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน เพื่อให้ตุลยดามองสองข้างทางหาร้านที่จะนั่งกินข้าวกันด้วย เพราะตอนนี้เพิ่งสามทุ่ม ยังไม่ดึกเท่าไร และอีกอย่างที่นี่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยว อย่างไรเสียก็มีที่กินที่เที่ยวได้ทั้งคืนอยู่แล้ว

“เลือกได้หรือยังตาลว่าจะกินอะไร” เจ้าของเสียงเข้มถามแข่งกับเสียงลม หลังจากที่นั่งรถวนแทบจะรอบเกาะอยู่แล้ว แต่ตุลยดาก็ยังเลือกไม่ได้ว่าจะกินอะไร

“แกไม่ช่วยคิดเลยนี่หว่า คิดมาสิเชษว่าอยากกินอะไร”

“ฉันก็ตามใจแกไง”

“ก็ช่วยกันคิดบ้างก็ได้”

“ผัดไทยไหม” หนุ่มหน้าหวานถาม เขาจำได้เสมอว่าเธอชอบกินผัดไทยหรือไม่ก็หอยทอด ชอบมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งถึงตอนนี้ อย่างตอนที่อุรัสยายังทำงานนักข่าว ถ้าสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรก็ชอบชวนกันไปกินผัดไทยประตูผี

ทุกที

“ก็ได้ แต่แกอย่าเอาแต่ตามใจฉันสิ แกอยากกินหรือเปล่า”

“แกอยากกินฉันก็อยากกินด้วย” เชษฐาตอบง่ายๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ไป” ตุลยดาพยักหน้า

“กอดพี่แน่นๆ นะน้อง พี่จะซิ่งแล้ว”

สุดมากเชษ

แกมันสุดๆ ไปเร้ยยยยยยยยยยยยยยย