คุณพ่อสายลับ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 curiosity killed the cat (3)

 ตอนนี้เป็นเศษนะฮับบบบ เหลือมานิดเดียว 55555

               “คุณบุกรุกบ้านผมแล้วยังกล้าตบผมอีกหรือ” หนุ่มหน้าโจรถามเสียงเครียด ไม่คิดว่าตัวเล็กแค่นี้แต่มือหนักเอาเรื่อง และอีกอย่าง...ไม่เคยมีใคร ‘ลงมือ’ กับเขาได้นานแล้ว

                สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจของคนตรงหน้าถูกแปลเป็นอย่างอื่น เพียงแค่เห็นนัยน์ตาคมปลาบและใบหน้าที่เป็นรอยแดงเพราะฝ่ามือของเธอ สาวคนเก่งก็ใจฝ่อ รีบถอยหลังกรูดไปจนชิดประตูกระจกด้านหลัง

              “ก็คุณมองขาฉัน...”

               “ผมมองว่าทำไมถึงปีนเข้ามาบ้านผมจนกระโปรงขาดแบบนั้น” ถามพร้อมกับหรี่ตามองสาว

ร่างเล็กตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด “หรือคุณจะขโมยของ”

                “ฉันเปล่า!” คนถูกกล่าวหาว่าเข้ามาย่องเบาร้องเสียงหลง บ้านคนหน้าโจรอย่างเขามีอะไรให้เธอขโมยกัน!

                “ถ้าไม่ใช่แล้วเพราะอะไร” หนุ่มร่างสูงขยับเข้ามาใกล้อีกนิด แล้วถามเสียงเครียด “หรือว่าเพราะผม”

                “อะไรนะ” ณดาอ้าปากค้าง ถูกกล่าวหาว่าปีนเข้ามาขโมยของว่าแย่แล้ว แต่ถูกคนหน้าเหมือนโจรคิดว่าเธอปีนข้ามรั้วมาเพราะคิดอะไรกับเขา

                บ้าไปแล้ว!

                “ฉันมาเพราะได้ยินเสียงเด็กร้องต่างหาก” มือน้อยผลักร่างสูงสุดแรง แต่เขาตัวใหญ่กว่าเธอเหลือเกิน ออกแรงผลักเขาก็เหมือนผลักกำแพง นอกจากจะไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เขายังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

                “เด็กคนไหน”

                “ก็เด็กที่อยู่ในบ้านไง” ในเมื่อเขาไม่ยอมถอย ณดาหันหลังเข้าไปมองในบ้าน เพ่งมองอยู่นานจนเห็นว่าหนูน้อยผมสีบลอนด์เข้มจนเหมือนตุ๊กตากำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าสงสาร

                “นั่นไง” ณดาหันกลับมารวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงไปสุดแรง ปณิธานแรงกล้าตั้งใจว่าจะต้องช่วยเด็กหญิงออกมาให้ได้แม้ต้องแลกกับอะไรก็ตาม เธอวิ่งกลับไปคว้าเสียมอันเดิมไว้เป็นอาวุธแล้วเงื้อใส่คนหน้าเหมือนโจร

                “หยุด!” มือหนาคว้ามือเล็กของสาวช่างจินตาการไว้ก่อนที่เธอจะฟาดมันลงมาตีหัวเขา

                “ปล่อยเด็กออกมาสิ”

                “ไม่!” เสียงเข้มคำรามลอดไรฟัน บ่งบอกว่าใกล้หมดความอดทนเต็มแก่

                “โจรชั่ว!”

                หนุ่มสาวต่างก็ยื้อยุดกันไปมาแบบไม่มีใครยอมใคร คนหนึ่งไม่ยอมให้ตัวเองถูกทำร้าย อีกคนก็มุ่งมั่นจะช่วยเด็กให้ได้ แต่มีหรือที่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างณดาจะสู้ผู้ชายตัวสูงใหญ่ได้ เธอจวนเจียนจะหมดแรงยื้อกับเขาเต็มแก่ จึงหลับตาภาวนาให้ป้าทองกวาวพาตำรวจมาถึงเสียที

                “ทางนี้ค่ะคุณตำรวจๆ” เสียงของป้าทองกวางดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงไม่นานป้าก็ขับมอเตอร์ไซด์คันเล็กมาถึง ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากระฆังช่วยชีวิต ไม่อย่างนั้นเธออาจจะถูกเขาฆ่าหมกท่อหลังบ้านไปแล้วก็ได้

                “เร็วค่ะป้า ณดาจับโจรไว้แล้ว” ณดาตะโกนตอบป้าทองกวาว จากนั้นจึงหันมายิ้มเยาะเย้ย ‘โจรชั่ว’ ที่แม้ว่าจะได้ยินว่าตำรวจมาแล้ว แต่ก็ยังนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้าน ทั้งยังยืนจ้องเธอเขม็ง จะทำก็แค่ปล่อยมือจากเสียมที่ยื้อกันเมื่อครู่เท่านั้น จนณดาได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

                หมอนี่ไม่กลัวตำรวจด้วยหรือ...ต้องโรคจิตขนาดไหนกัน

                ไม่นานรถมอเตอร์ไซด์ของตำรวจสายตรวจก็มาถึง แล้วเดินตามป้าทองกวาวเข้ามาในบ้าน

                “ผมได้รับแจ้งความว่ามีเด็กผู้หญิงต่างชาติคนหนึ่งถูกขังไว้ในบ้าน และคุณคือผู้ต้องสงสัยว่าลักพาตัวเด็กมา” ตำรวจที่อาวุโสที่สุดพูดกับชายหนุ่มหน้าเหี้ยม จากนั้นจึงหันไปหาหญิงสาวที่ถือเสียมไว้มั่น “คุณคือคนแจ้งความใช่ไหมครับ”

                “ใช่ค่ะ” ณดาพยักหน้าแข็งขัน เธอขยับไปยืนใกล้ๆ ป้าทองกวาวอย่างต้องการหาพรรคพวก แล้วชี้เข้าไปในบ้าน “จับเขาไปเลยค่ะ เขาจับเด็กคนนั้นมา น้องร้องไห้กลัวเขาใหญ่เลย”

                คนถูกกล่าวหายังนิ่ง ไม่หวั่นแม้มีสายตาหลายคู่กดดันอยู่ ทั้งที่ป้าทองกวาวและนายตำรวจที่ยังจ้องเขาเขม็ง แต่นัยน์ตาคมปลายกลับจ้องมองสาวสวยที่บุกรุกบ้านเขาไม่วางตา

                “ถ้าอย่างนั้นผมขอแจ้งความกลับครับ” เจ้าของเสียงเข้มพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากเงียบและยืนเป็นเป้านิ่งมานาน ทำเอาทุกคนอ้าปากค้างพลางมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

                “คุณจะแจ้งความหรือ”

                “ครับ” คนหน้าดุพยักหน้า “ผู้หญิงคนนี้บุกรุกบ้านผมแล้วใส่ร้ายว่าผมจับเด็กมา ทั้งที่เด็กผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวผมเอง!”

เอาแล่วววววววววววววววววววว

พี่เขาไม่ได้เป็นโจรไง เลยไม่กลัวตำรวจ คนหน้าหนวดมาดเซอร์ๆ ไม่ใช่โจรเสมอไปนะเว้ยยยยยยยยยย

ดาด้าเอ๋ยยย แกสร้างศัตรูแล้วล่ะ!

ปูเสื่อรอได้เลยค่า

อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างบอกกันบ้างนะคะ