แสนเล่ห์กลรัก

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 สัญญาจากว่าที่เมีย (3)

ร้านอาหารที่ทั้งคู่เลือกคือร้านอาหารตามสั่งริมชายหาดที่ดูสะอาดสะอ้านและตกแต่งได้อย่างน่ารักด้วยโมไบล์เปลือกหอยดังเคล้าไปกับเสียงคลื่นลมทะเล จากนั้นจึงเลือกนั่งด้านในสุดที่หันหน้าออกสู่ชายหาด จนกระทั่งสั่งอาหารเสร็จ เชษฐาก็เอาแต่นั่งเท้าคางมองตุลยดาตาหวานเยิ้ม

“ถามจริงเถอะเชษ วันนี้แกเป็นอะไร ขาดยามากี่เดือนแล้ว ทำไมไม่ไปหาหมอ” ถ้าแค่ถามอย่างเดียวก็จะธรรมดาไป จึงแอบจิกกัดสักเล็กน้อยตามประสาคนที่สนิทกันมานาน แต่ชอบเถียงกันตลอดเวลาจนเหมือนไม่ถูกกัน

“ไม่ได้เป็นอะไร แค่วันนี้แกสวย ได้ควงสาวสวยมาเที่ยวมันก็ต้องยิ้มหน่อยสิวะ”

“วันนี้แกชมฉันเยอะมาก ถามจริงเถอะ แกต้องการอะไรกันแน่” หญิงสาวกอดอกฉับ แล้วมองคนเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ จริงอยู่ที่เขาชอบแกล้งพูดแกล้งแซวเธอเสมอ แต่เหมือนปีหลังๆ มานี้ชักจะหนักข้อขึ้นทุกที

“ทำไมมองฉันในแง่ร้ายขนาดนี้วะตาล” เชษฐาถามกลั้วหัวเราะ “ฉันแค่หวงว่าที่เมียฉัน ฉันผิดเหรอ”

“บอกว่าอย่าพูดไง!” ตุลยดาคว้าขวดน้ำปลาใกล้มือเตรียมจะใช้มันเป็นอาวุธทุบหัวเชษฐา แต่ชายหนุ่มยกมือขึ้นยอมแพ้เสียก่อน

“อีกไม่กี่เดือนแกก็ครบสามสิบแล้วตาล” คนกะล่อนยิ้มชั่วร้าย “ฉันอุตส่าห์ถนอมตัวถนอมใจ เก็บความบริสุทธิ์ไว้รอแกตามคำสัญญาเลยนะ”

“ไม่ใช่ขึ้นครูไปแล้วตั้งแต่สิบสี่หรอกหรือ” หญิงสาวเลิกคิ้วถามอย่างรู้ทัน คนอย่างเขานี่น่ะหรือยังบริสุทธิ์ “ไปหลอกเด็กอมมือไปนายเชษ ฉันมีสมอง

ว่ะ”

“แกก็พูดไป๊” เชษฐาทำเสียงสูง แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนเกิดเป็นความเงียบปกคลุมทั้งคู่ชั่วขณะ ดีที่อาหารมาเสิร์ฟเสียก่อน ตุลยดาจึงหยิบช้อนส้อมแล้วส่งให้ชายหนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณมากว่าที่เมีย” ว่าแล้วก็ส่งจูบให้อีกครั้ง จนสาวเจ้าขึงตาใส่ แต่เชษฐาไม่รอให้เธอด่าไล่หลัง ก็รีบถามเปลี่ยนประเด็นทันที “ว่าจะถาม...ทำไมแกถึงลาออกจากงาน”

“ก็ไม่มีอะไร” คนที่ตั้งท่าจะด่ายักไหล่เบาๆ แล้วพูดต่อไปว่า “แค่เบื่อๆ ทำงานข่าวมาตั้งนาน เดินทางไปไหนต่อไหนตลอด อยากอยู่ติดที่บ้าง คิดถึงยาย อีกอย่างเดี๋ยวนี้คนไม่อ่านหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารกันแล้ว”

“แต่ข่าวกีฬาก็มีคนสนใจเฉพาะกลุ่มนะ แถมเดี๋ยวนี้สาวๆ มาดูกีฬากันเยอะแยะ”

“เขาก็ตามกันจากแฟนเพจไหมล่ะ จะมีใครมาสนใจอ่านหนังสือกัน...ว่าแต่ แกรู้ได้ไงวะเชษ” เท่าที่จำได้ เธอเพิ่งบอกอุรัสยาและนวินดาไปเท่านั้น จึงได้มาพักที่บ้านนี้ แถมเชษฐาและอเมริกาก็อยู่คนละฝั่งโลก แต่ทำไมรู้เร็วนัก

“แกถามเหมือนฉันโง่เนาะ” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปาก “ก็เพราะร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นแกหยุดงานเลยนี่หว่า แล้วนี่หนีมาเที่ยวไกลแถมจะไปฟูลมูนกับฉันได้ ถ้าไม่เพราะไม่ทำงานแล้ว จะเพราะอะไร”

“เออจริง” ตุลยดาก็เพิ่งนึกได้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองทำงานหนักเพียงไร

“แล้วแกทำงานที่ไหน”

“ก็...บริษัทโฆษณาเดียวกับไอ้ป๊อด ที่เคยเป็นช่างภาพกับฉันน่ะ”

“อ้อ...ไอ้คนที่ติดแฟน โดดงาน จนไอ้เอื้อยได้เจอเฮคเตอร์ที่สนาม” เชษฐาพยักหน้า ช่างภาพคู่หูตุลยดาก็มีแค่คนเดียว ก็คือหมอนั่นนั่นแหละ “ว่าแต่ชื่อบริษัทอะไร”

“กิงก่องแก้วเอเจนซี”

พรวด!

คนฟังถึงกับสำลักต้มยำกุ้งที่กำลังบรรจงซดอย่างเอร็ดอร่อย จนสาวเจ้าต้องช่วย ‘ทุบ’ หลังให้ “ตกใจอะไรขนาดนั้นวะเชษ หรือว่ารู้จัก”

“ไม่รู้จักหรอก” หนุ่มหน้าหวานโบกมือพัลวัน “แค่ตกใจชื่อบริษัท แค่ชื่อก็ไม่น่าทำงานด้วยแล้ว”

“ฉันพูดเล่น นั่นแค่ชื่อแก๊งครีเอทีฟของไอ้ป๊อดมัน” ตุลยดาหัวเราะเสียงดัง เห็นด้วยกับเชษฐา เพราะเธอเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตกปากรับคำไปทำงานกับเจ้าพวกนั้นได้ยังไง

สายตาของทั้งคู่สอดประสานแล้วจึงหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน จากนั้นจึงลงมือกินข้าว แล้วจึงพากันไปยังชายหาดที่กำลังจะจัดงานคืนนี้

เชษฐาขี่มอเตอร์ไซค์พาตุลยดาซ้อนท้ายไปยังชายหาดที่จัดฟูลมูนปาร์ตี จอดรถไว้ที่จุดรับฝาก จากนั้นจึงเดินพาตุลยดาเข้าไปด้านในแล้วหาที่ว่างที่จะนั่งรับลมไประหว่างรอเวลา ที่แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงบ่ายคล้อย แต่ก็มีคนเยอะเต็มหาด ส่วนมากจะเป็นนักท่องเที่ยวที่มานอนอาบแดด ครอบครัวเล็กๆ พาลูกมาเล่นทราย เล่นน้ำทะเลกันไปก่อนถึงเวลาปาร์ตี

“ฉันเอาผ้าคลุมมาด้วย” หญิงสาวบอก พร้อมกับหยิบผ้าคลุมไหล่ผืนบางออกมาจากกระเป๋าสานใบเล็กจิ๋ว แล้วกางบนพื้นทรายต่างที่นั่ง ท่ามกลางสายตาสนอกสนใจของเชษฐา

“นี่มันกระเป๋าโดราเอมอนหรือไงวะ ใบจิ๋วเดียว แต่ยัดผ้าใหญ่อย่างกับพรมอาละดินมาได้” พูดพลางนั่งลงตรงข้างหญิงสาว แล้วเอนตัวลงนอนโดยใช้สองแขนรองศีรษะไว้ แต่เหมือนจะไม่ถนัดใจ เชษฐาจึงขยับมานอนหนุนตักตุลยดาเสียเลย

“เชษ!”

“ยืมตักหนุนหน่อยน่า อย่างกนักเลย เดี๋ยวพ่อเก็บค่าเช่าบ้านเสียนี่”

คนกะล่อนทำเสียงขัดใจ แล้วขยับท่านอนให้ถนัด แต่ก็ถูกสาวเจ้าตีเข้าอีกจนได้

“โอ๊ย!”

“แกน่ะสิงก” ตุลยดาผลักศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมหนานุ่มแรงๆ

“คนมองหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวฉันขายไม่ออกพอดี อุตส่าห์แต่งมาเสียสวยพริ้ง แต่จะนกเพราะแกนี่แหละ”

เชษฐาจะฟังเสียงทัดทานของเธอสักนิดหรือก็ไม่ ทั้งยังถามหน้าตาเฉย “เท่าไหร่ล่ะจะซื้อเอง ว่าจะเอาไปตั้งไว้บนคานแล้วเก็บไว้ดูเล่น”

เอาไว้ดูเล่นหรือเอาไว้บูชา

เอาให้แน่เชษ

แหมมมมมมมมมมมมมมมม พี่แกแพรวพราวมากกกกกกกกกกกกก สุดดดดดดด

ตาลจะหนียังไงพ้นนน ><