คุณพ่อสายลับ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 curiosity killed the cat (1)

ต่อข้างล่างน้าาาาา

บทที่ 1 curiosity killed the cat

                ‘ช่วยด้วย...ช่วยหนูด้วย’

                เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากที่ไกลๆ จนณดานิ่วหน้า คิดว่าเป็นแค่ความฝัน แต่ทำไมเสียงนั้นกลับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว ต่อให้อยากนอนต่อเพียงไร แต่เพราะเสียงนั้นรบกวนการนอนอย่างมาก ณดาจำต้องลืมตาอย่างเกียจคร้าน แล้วเดินสะลึมสะลือไปเปิดม่านที่ปิดไว้ตลอดทั้งคืน ทั้งที่ปกติแล้วเธอแทบไม่เคยต้องปิดม่านนอนเลยสักครั้ง

                เพราะผู้ชายหน้าโจรคนนั้นแท้ๆ

                แค่คิดไปถึง ‘พี่โจร’ หุ่นล่ำตาดุ ณดาก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เธอเพ่งมองไปยังชั้นบนบ้านข้างๆ ตรงที่เป็นตำแหน่งห้องนอนเหมือนกัน นึกสงสัยว่าดึกป่านนี้ทำไมบ้านนั้นยังเปิดไฟสลัว บรรยากาศวังเวงชวนหลอนเสียจนเธอรู้สึกว่าขนลุกเกรียว

                ถ้ามีหมาหอนนี่ใช่เลย...

                ณดาคิดแล้วก็มองไปรอบตัวอย่างหวาดระแวง มือบอบบางเตรียมจะปิดม่านดังเดิม แต่กลับได้ยินเสียง...

                โบร๋วววววว

                หมาหอน!

                พูดถึงหมา หมาก็หอนทันที ทำเอาคนขวัญอ่อนถึงกับผวา เธอมองไปยังหน้าต่างบ้านข้างๆ อีกครั้ง แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นมือขาวซีดกลมป้อมของเด็กคนหนึ่งตะปบลงบนกระจกอย่างแรง

                ปึง!

                ณดาผวาเฮือก ลนลานถอยหลังไปทันทีที่เห็นมือน้อยขาวซีดเหมือนศพในภาพยนตร์สยองขวัญค่อยๆ เลื่อนลงอย่างสิ้นแรงจนกระทั่งหายไปจากหน้าต่างห้องนอน ตอกย้ำข้อสันนิษฐานที่ว่าผู้ชายแปลกหน้าข้างบ้านเธอคือโจร!

                อารามตกใจทำให้ร่างเล็กบบอบบางก้าวถอยหลังไปชนขอบเตียงและเสียหลักหงายท้องตึงลงไปทันที แต่ทว่าแผ่นหลังของเธอกลับไม่กระทบกับฟูกบนที่นอนอย่างที่คิด เพราะแท้จริงแล้ว...เธอนอนอยู่!

                ฝันหรอกหรือ!

                คนที่เพิ่งฝ้ายร้ายผวาลุกขึ้นนั่งแล้วเสยผมตัวเองแรงๆ นึกโทษเพื่อนบ้านคนใหม่ท่าทางลึกลับคนนั้น เพราะสายตาดุจัดของเขาแท้ๆ ทำเอาเธอหลอนจนเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ

                ณดาลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดม่านหน้าต่างห้องนอนตรงที่ติดกับบ้านของชายแปลกหน้า ก็เห็นว่าบ้านนั้นยังสงบดี ไม่มีแสงไฟสลัวรางเหมือนอย่างในฝัน หญิงสาวจึงถอนหายใจโล่งอก คิดว่าไม่มีอะไรแล้วจึงตั้งใจว่าจะกลับไปนอน แต่ก็ไม่อาจทำได้ดังใจ เมื่อ...

                “กรี๊ด!”

                สาวร่างเล็กบอบบางสะดุดขาตัวเองหน้าคะมำไปข้างหน้า ดีที่สองมือค้ำยันไปที่กระจกหน้าต่างไว้ไม่อย่างนั้นเธอคงโขกหน้าต่างหัวปูดเป็นลูกมะนาวแน่นอน เมื่อตั้งหลักได้ ตากลมโตก็มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่ออยู่ๆ ก็มือกลมป้อมซีดขาวราวกับศพของเด็กหญิงคนหนึ่งตะปบลงบนกระจกหน้าต่างเหมือนอย่างในฝันไม่มีผิด

                นี่ไม่ใช่โจรแล้ว...นี่ฆาตกรโรคจิตแน่นนอน!

                ณดารู้สึกว่าตัวเองใกล้ประสาทเสียเต็มทน เธอรีบพุ่งตัวไปคว้าผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนคลุมโปง แต่แทนที่หัวจะถึงหมอนอย่างที่คิด กลับกลายเป็นว่าเธอกลิ้งตกจากเตียงโครม

                พลั่ก!

                “อูย...” หญิงสาวสูดปากหวังบรรเทาความเจ็บพร้อมกับคลำก้นตัวเองป้อยๆ จากนั้นจึงมองไปรอบตัว นึกสงสัยว่านอนอยู่บนเตียงดีๆ ทำไมถึงกลิ้งตกลงมาได้ ทว่าเมื่อเพ่งมองผ่านความมืดรอบตัว เธอก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอนอย่างที่เข้าใจ แต่เป็นที่เซฟาเบดในห้องนั่งเล่นต่างหาก

                ภาพความทรงจำค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นมาอีกครั้ง ณดาจำได้ว่าหลังจากรีบเผ่นแน่บกลับมาในบ้านแล้วไปมุดโปงอย่างหลอนๆ เพราะสายตาของเพื่อนบ้านคนใหม่ แต่นอนไปสักพักก็หิวจึงลงมาต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปพร้อมทั้งนั่งทำงานไปด้วย สังเกตจากแม็กบุ๊กที่ยังวางบนโต๊ะเตี้ยที่ปลายเท้า เดชะบุญแค่ไหนที่เธอไม่ทำมันพัง

                แล้วที่เกิดขึ้นเรื่องครู่...อย่าบอกนะว่าฝันคือฝัน ที่อยู่ในฝัน และอยู่ในฝันอีกที

                คนเราฝันซ้ำซ้อนได้ขนาดนี้เชียวเหรือ!

                “หลอนไปหมดแล้วณดาเอ๊ย!” คนช่างจินตนาการบ่นตัวเองเบาๆ แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าทำไมเธอไม่เอะใจตั้งแต่ฝันครั้งแรก ว่าบ้านของเธอเป็นทาวโฮมติดกันเป็นคู่ๆ มีที่ว่างเล็กๆ ด้านหน้าและบริเวณริมรั้วไว้ปลูกต้นไม้คนละด้านกัน จะมีหน้าต่างมองไปข้างบ้านได้ยังไง!

                “ให้มันได้อย่างนี้สิ” เหมือนว่าแค่บ่นตัวเองจะไม่สาสมกับความขี้ลืมของตัวเองเสียแล้ว ณดาจึงขยี้หัวตัวเองแรงๆ จนผมเผ้าฟูกกระเซิง จากนั้นจึงลุกขึ้นเก็บผ้าห่มและแม็กบุ๊ก จากนั้นจึงเดินไปเปิดไฟและหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลา...เจ็ดโมงเช้า

                “สายแล้ว!” เจ้าของเสียงหวานร้องลั่นแล้วเร่งทำธุระส่วนตัวและเตรียมตัวไปทำงาน วันนี้มีพิธีเปิดสาขาใหม่ของห้างสรรพสินค้าเซีย คิงดอมส์ที่เธอทำงานอยู่ ถ้าไปช้า...เธอไม่อยากคิดสภาพเลย!

ต่อเลยนะคะ

                หญิงสาวร่างเล็กบอบบางรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานพร้อมกับวิ่งพล่านไปทั่วห้องเพื่อเก็บของ กำลังจะออกไปแล้วแท้ๆ แต่กลับนึกขึ้นได้ว่าลืมบัตรพนักงาน จึงต้องรีบวิ่งกลับมาอีก ของก็เต็มมือท้องก็หิว จึงวิ่งไปหยิบแซนวิสที่ซื้อติดทิ้งไว้ในครัวแล้วคาบมันไว้ จากนั้นจึงคว้ารองเท้าส้นสูงออกไปใส่ที่หน้าบ้าน

                ชีวิตยามเช้าแสนเร่งรีบทั้งยังต้องเดินทางจากบ้านไปยังที่ทำงานที่อยู่ไกลพอสมควร ถ้าออกไปสายถึงขนาดนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปทัน นั่นยิ่งทำให้ณดาโมโหตัวเองเข้าไปใหญ่ที่มัวแต่ฝันเป็นตุเป็นตะ หลอนในหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แน่นอนว่าเรื่องทั้งหมดเพราะผู้ชายหน้าโจรข้างบ้านนั้นแท้ๆ ณดาตวัดตามองไปยังบ้านด้านข้างอย่างพาลๆ แต่แล้วก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างที่ผิดปกติ

                “ฮือๆ”

                นี่มัน...เสียงร้องไห้หรือ

                หญิงสาวสะบัดหน้าแรงๆ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และอีกอย่างเธอก็คิดว่าตัวเองอาจจะหูเพี้ยนไปเอง หลอนจากความฝันจนหลอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

                ไม่ได้มีเด็กร้องจริงๆ หรอกน่า...

                คนกลัวผีเป็นชีวิตจิตใจส่ายหน้าอย่างสับสน แล้วจึงก้มลงสวมรองเท้าทั้งที่ยังคาบห่อแซนวิสไว้ในปาก แต่แล้วเสียงร้องไห้คร่ำครวญทั้งยังสะอึกสะอื้นจนน่าสงสารของเด็กผู้หญิงก็ดังมาให้ได้ยินอีกจนได้

                “ฮือๆ มอมมี่ แด๊ดดี้ ฮือๆ”

                อีกแล้วเรอะ!

                ได้ยินเสียงคร่ำครวญของเด็กหญิงที่หลอกหลอนเธอมาทั้งคืนส่งผลให้คนขี้กลัวขนหัวลุกไปหมด ณดาส่ายหน้าแรงๆ หวังจะสลัดเสียงนั้นออกไปจากหัว คิดว่าตัวเองฝันอยู่แน่แท้ จึงตบแก้มตัวเองเบาๆ ก็พบว่ามันเจ็บมาก

                “เรื่องจริงหรือเนี่ย” ความเจ็บที่ข้างแก้มนวลยืนยันว่าครั้งนี้เธอไม่ได้ฝัน ไม่ใช่ฝันซ้อนฝันอย่างที่คิด แต่มันคือเรื่องจริง!

                เสียงร้องไห้น่าสงสารของเด็กหญิงคนนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ  ย้ำเตือนว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ผีเด็กในความฝันอย่างที่คิด แต่เป็นเด็กกำลังร้องไห้จริงๆ จนณดาไม่อาจทนเมินเฉยได้อีกต่อไป

                ร่างเล็กบอบบางผลุนผลันออกไปด้อมๆ มองๆ แถวหน้าบ้านข้างๆ  พยายามมองหาต้นเสียง แต่แล้วตากลมโตก็เบิกกว้าง ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นว่าร่างเล็กกลมป้อมของเด็กผู้หญิงตัวขาวผมบลอนด์เข้มตาสีน้ำตาลอ่อนกำลังเกาะกระจกร้องไห้อย่างน่าสงสาร

                “เด็กที่ไหนเนี่ย” ถ้าเด็กเป็นเด็กไทยหรือหน้าตามาทางคนเอเชียเธอจะไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย แต่นี่เป็นเด็กฝรั่ง ถึงผมจะเป็นสีบลอนด์เข้ม แต่ก็เห็นชัดว่าไม่ใช่สีผมแบบคนเอเชีย ไหนจะดวงตาสีน้ำตาลนั่นก็อีก จะว่าเป็นลูกผู้ชายคนนั้นหรือ...

                แค่คิดไปถึงใบหน้าเคร่งขรึมไว้หนวดเครารกครึ้มผมเผ้ายาวไม่เป็นทรง ชายแปลกหน้าหน้าตาออกมาทางเอเชียชัดเจน เธอมั่นใจว่าเขาเป็นคนไทย ถึงจะดูมีเชื้อสายไปทางจีนหรือเกาหลีหรือไม่ก็ญี่ปุ่น แต่ตาสีดำผมสีดำไม่มีทางเป็นพ่อเด็กหญิงคนนี้ได้แน่นอน

                หรือว่าจะเป็น...แก๊งค์ลักพาตัวเด็ก!

                ณดาทำตาโต ไม่รอช้า เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรแจ้งตำรวจ แต่กลับเห็นข้อความของคุณป้าทองกวาวที่ส่งมายังห้องแชท ‘คุณพี่ซีไอเอ’ ตั้งแต่ตอนเช้าเหมือนอย่างทุกวัน แต่เพราะเธอมัวแต่รีบอาบน้ำแต่งตัวจึงไม่ทันเปิดอ่าน ทว่าเมื่อกดเข้าไปดูข้อความแล้ว เธอก็ช็อกเป็นครั้งที่สอง

                คุณพี่ซีไอเอ : เห็นรายการข่าวเมื่อกี้ไหม ที่ตลาดมีคนบอกว่าเด็กหาย ว่ากันว่าเป็นแก๊งค์ลักเด็กขึ้นรถตู้ มีคนเห็นครั้งล่าสุดอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านเราเลยนะ

                คิ้วเรียวสวยเหนือดวงตากลมโตขมวดคิ้ว อ่านข้อความจากคุณป้าทองกวาวว่าตกใจแล้ว แต่ที่ตกใจกว่าคือรูปประกอบข่าวที่เป็นภาพจากกล้องวงจรปิด ในรูปเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผมยาวประบ่ามัดลวกๆ ไม่เป็นทรง เหมือนผู้ชายที่อยู่ข้างบ้านเธอไม่มีผิด!

เดี๋ยวนะณดาาาาาาาาาาาา ใจเย็นนนนนนนนนน

พี่เขาแค่เซอร์ๆ ดิบๆ ยูโน้วววววววววว เซอร์ๆไม่ใช่เถื่อน ไม่ได้เป็นโรคจิตเว้ยยยยยยยยย

ทำอะไรให้ณดาคิดว่าพี่เป็นฆาตกรโรคจิตเนี่ยยยย

รอลุ้นค่ะ รับรองแซ่บบบบบ นางแจ้งตำรวจแล้ว เอาไงต่อ...บุกบ้านพี่เค้าเลยมะ???

อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างงงง บอกกันบ้างน้าาาาาาา

โหวตและแอดแฟนพันธุ์แท้กันเยอะๆ เน้อออออออ

นิยายทั้งหมดของชุดแสนกลรัก

แสนกลรัก (เฮคเตอร์-อุรัสยา) /แสนกลดลรัก (ราพณ์-นวินดา (เนย) /แสนเล่ห์กลรัก (เชษฐา-ตุลยดา)

พิเศษ เลศซ่อนรัก (ปรมัตถ์_ชญานิน)

รักคนอ่านที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตูน

กรรัมภา

ฝากกดไลค์แฟนเพจด้วยน้าาาาาาาาาาาาา ติดตามข่าวสาร + พูดคุยได้ที่เพจนี้เลยค่ะ ^^

ฝากกดไลค์แฟนเพจด้วยน้าาาาาาาาาาาาา

.

.