คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ+อัปเพิ่ม
ลับมาอัปแล้ว่าาาาาาาาาา
ุยัน่อนน้าาาาา อนนีู้นรื้อเรื่อใหม่ทั้หม เพื่อวามสนุสนานว่าเิมนะะ ันั้นเริ่มอ่านใหม่ทั้หมเลยน้าาาา
่อนอื่น เรื่อื่ออพี่ปราป์ ึ่ในเล่ม่อนๆ มีารสะผิไว้ แ่พี่บ.ิว่าเป็นื่อเพาะ 55555 ันั้นเล่มนี้ึมาแ้ื่อพี่เ้าให้สะถูามหลัราบัิฯนะะ
ื่อริ ปราป์ ิรวรวษ์ ส่วนื่อเล่น สะว่า ปราบ แบบ่ายๆ ่ะ
มามะะะะ มาอ่านพี่ปราบอเราันนนนน แนะนำว่าอ่านใหม่ทั้หมนะะเพราะมีารเียนยายวามาแบบเิม้วย่า
สันนิษานไ้วามว่า...รั
(When I’m with you, time stands still.)
รรัมภา
บทนำ
หิสาวเริ่มไม่แน่ใเสียแล้วว่าเธอบ้าหรือเมาันแน่ถึไ้ล้าทำสิ่นี้
เธอประอใบหน้ามเ้มไว้ในอุ้มือพลาไล้ปลายนิ้วไปามสันรามอเาเบาๆ ิว่า็เหมือน่อนหน้านี้ที่แ่เธออยู่ใล้ เายัแสออว่ารำาเธอเหลือเิน
ทว่า...รั้นี้ไม่เหมือนเิมอีแล้ว
ทุอย่าเริ่ม้นาที่เธอเป็นฝ่ายเินเ้ามาลูบมเาถึที่ เ้ามาสร้าวามวุ่นวายให้เา่าๆ นานา ไม่ผิหรอที่นอย่าเาะิเอาืน
แ่...นี่ือวิธี ‘เอาืน’ อเาอย่านั้นหรือ
หิสาวมอประสานามริบล้ำลึราวับืนเือนับ ทว่าวาววามไป้วยประายไฟร้อนวนให้ใสั่นอนรหน้า หัวใอเธอ็ยิ่สั่นไหว วามประหม่าและวามอยารู้อยาเห็นีันให้ยุ่ ท่ามลาวามื่นเ้นระนสับสนนั้น สัมผัสร้อนรุ่มาปลายนิ้วสาที่ลาไล้ไปามโ้สะโพลับให้วามรู้สึหวิวไหวนเธอหายใสะุ หิสาวพยายามประอสิ แ่แล้วทุอย่า็พัทลายลเมื่อเาอบุม้นอเธอไว้เ็มมือ
่อท้ออเธอระุวูบ...
อี้านที่แสนเร่าร้อนอนที่มัแสออ้วยวามเยเมยนเป็นนิสัยทำลายสิอเธอไปหมสิ้น ทั้ที่ิว่าเาำลัเมา แ่่าหัวเรื่อนั้นเถอะ
บาที...ปล่อยให้ในำทาสัรั้ไม่ถึับายหรอ
วามิอเธอสะุลเมื่อเารวบเอวเธอึ้นไปนั่บนโ๊ะหน้าระ มือหนา้อน้านหลัศีรษะอเธอให้แหนเยึ้นเล็น้อย ่อนะูบลมาอย่าระหาย ปลายลิ้นอเาวาลิ้มิมวามหวานาปลายลิ้นเล็ เามอมเมาเธอ้วยูบร้อนแรนเธอหลลืมทุอย่าไปหมสิ้น ไม่รู้ัว้วย้ำว่าเาละมือาท้ายทอยอเธออนไหน ว่าะรู้ัว็อนที่ายหนุ่มสอมือหนาเ้ามาใ้เรสระโปรแล้วสัมผัสเธอรๆ
หัวใเธอเ้นแร...ระแสำาบ่านหวิวไหวแล่นปราไปทั่วร่าอย่าไม่อาวบุม
“ยัมีอะไร่อนไว้อีหรือเปล่า” ายหนุ่มถามเสีย่ำพร่า ริมฝีปาแนบไปามเนินออิ่ม อหนวเราสั้นๆ รูไปามผิวบอบบานเธอนลุวาบ
แ่นั่นไม่ร้ายาเท่าปลายนิ้วสาร้านที่ำลัลูบไลุ้อ่อนไหว ่อนะสอเ้ามาทีละนินร่าบอบบาสั่นสะท้าน
“หรือว่า่อนไว้...ในนี้”
“อ๊ะ!” เสียอุทานหวานแผ่ว เธอออเาแน่นแล้วุหน้าลบนอว้า ่อนะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่...ไม่ไ้่อน่ะ”
“แน่ใหรือ”
“ฮึ...พี่”
“รนี้...เปียหมแล้ว” ปลายนิ้วอเาพร่าพรมลบนุอ่อนไหว มันเป็นวามรู้สึแปลใหม่ที่ไม่เยพานพบมา่อน
ทว่า...เป็นวามรู้สึที่ีมานเธออยารู้เหลือเินว่ามันะีไ้มาว่านี้อีไหม
“มอพี่...” ายหนุ่มระิบเสียพร่า
เพราะแอบมอเาาทา้านหลัมานานเินไป ทำให้เธอไม่ล้าสบามเ้มอเารๆ ึไ้แ่้อนามอประสานามริบเ็มไป้วยประายแห่วามปรารถนาร้อนแร เพียเท่านั้นเธอ็รู้สึราวับถูึูเ้าับวัวนวามปรารถนานยาะถอนัวลับแล้ว
เพียแ่สบาเา สอแ้มอเธอ็ร้อนวูบวาบราวับถูสะ
สัมผัสร้อนรุ่มระาสิอเธอให้ลับมาอีรั้ เธอมอประสานามริบวาวเ้มไป้วยวามปรารถนาอนรหน้า ยิ่อนที่เาอรึเ้าหาอย่าหนัหน่ว เธอ็ยิ่เสียวท้อน้อยวูบวาบ
“พี่า...พอ่อน” เ้าอเสียหวานราระโหย เรี่ยวแรไม่มีเหลือ แ่เาะฟัสันิหรือ็หาไม่ ้ำยั้มลับยอออเธอสลับไล้เลียเบาๆ นนลุวาบหวามไปทั้ร่า
“ยั่วพี่่อน แล้วะมาอหยุอนนี้หรือ...” เสีย่ำพร่าระิบเหนือยออเล็ ลมหายใอุ่นอเาทำเธอสะบัร้อนสะบัหนาวไปทั้ร่า
“พี่หยุไม่ไ้แล้ว”
“แ่...อ๊า” เธอร้อราเสียแหบโหย ่อท้อเธอระุวาบ้ำแล้ว้ำเล่า ทว่าลื่นวามเสียเสียวยัโหมระหน่ำเินว่าะรับไหว
มือเล็ันหน้าท้อแร่อนที่ยัอรึวามแ็ึอเาเ้าหาวามอ่อนนุ่มอเธออย่าหนัหน่ว หวัให้เาผ่อนปรนให้เธอสันิ แ่แทนที่เาะเห็นใ นใร้าย็ระับวแนแนบแน่นนร่าบอบบาแอ่นโ้ึ้นเล็น้อยเพื่อะให้เา ‘ิน’ เธอถนัยิ่ึ้น ปลายลิ้นเารอบรอยออที่แสนอ่อนไหว ปลายนิ้วเาสะิไล้ใลาวามอ่อนหวานอเธอหนัหน่ว ลิ่นอายอเาหลอมรวมับลิ่นายอเธอ ล้ามเนื้อทรพลัอเาแนบิเนื้อเนียนนุ่มยามเาเร่ัหวะระรัวนเิเป็นเสียเนื้อระทบเนื้อหยาบโลน แ่ลับยิ่ปลุเร้านเธอแะฝั่ฝัน
อีรั้...
ร่าบอบบาสั่นสะท้านไม่่าาเรือลำน้อยลอยว้าลามหาสมุทรยามลื่นลมโหมระหน่ำ พายุวามปรารถนาร้อนแรเพิ่ผ่านพ้น พายุลูใหม่็่อัวึ้นมาอีรั้โยที่เธอยัไม่ทันั้ัว้วย้ำ ทำเอาสาวเ้าร้อเสียหล าลมโเบิว้าเมื่อรู้สึถึวามแ็ร้าวที่ำลัแนบิที่อาอเธออย่าน่าหวาเสียว ทำเอาเธอวาบหวิวสั่นสะท้าน
แ่เี๋ยวนะ…
แล้เอา ‘ไอ้นั่น’ มาิ้ม ‘ยายหนูนี่’ ในเวลาเ้า้ายเ้าเ็มแบบนี้...มันใ่เรื่อไหม!
“ออีรั้ไ้ไหม” นหน้านิ่ระิบเสียแหบพร่า ่อนะระุยิ้มร้ายวนให้ใสั่นนนถู้อรู้สึไม่เป็นัวอัวเออี่อไป ทว่าเาไม่รอฟัำอบเลยสันิ ใบหน้ามาย็แนบลลทรวอนุ่มนิ่มแล้วูบแรๆ
“อย่าทำแร เี๋ยว้ำ...อ๊ะ!” เ้าอเสียหวานอุทานเสียแหบแห้ ใที่อยู่ๆ เา็ลูบไลุ้อ่อนไหว ใบหน้ามายุอยู่รเนินออวบแล้วูบฟัอย่าแรราวับมันเี้ยวมานานแสนนาน อหนวเราสั้นๆ รูไปามผิวอ่อนๆ นเิรอยแเป็นปื้น แบบที่่อให้ไม่บอ เธอ็รู้ทันทีว่าเธอไ้้ำทั้ัวอีแน่
ไหนว่ารั้เียวไ...
นี่มันรั้ที่สอเ้าไปแล้ว แถมยัเป็นสอรั้ที่เธอแทบไม่้อออแรอะไรเลย!
แม้ายหยาบะอ่อนล้านแทบไป่อไม่ไหว แ่ใเธอยัสู้ สัมผัสปลอบประโลมแฝไว้้วยวามปลุเร้าที่แสนเร่าร้อนอเาเปลี่ยนเสียห้ามเป็นเสียราหวาน ว่าเธอะรู้ัวว่าเสียรู้ให้เาอีแล้ว็อนเห็นนที่ำลัสนุับารละเลียิมเธออย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อยำลัระุยิ้มมุมปาอย่าั่วร้าย ปลายนิ้วสาลาไล้ไปามุอ่อนไหว แล้วรอบรอเธออย่าถือสิทธิ์
นาทีนี้เธอรู้ึ้แ่ใแล้ว...
ำว่ารั้เียวที่ออาปาอผู้ายื่อ ‘ปราป์’ น่ะ...
ไม่-มี-ริ!
มาถึพี่เ้า็แรเลยนะะ
เบาไ้เบาน้าาาาา น้อหยา็ัวเล็ๆ ><
ความคิดเห็น