แสนกลรัก

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ ๒ หญิงสาวในชุดแดง (6)

ชีวิตของเธอช่างเหมือนนิยายเรื่องดังพิมพ์ครั้งที่ยี่สิบแปดที่เพิ่งอ่านไปเมื่อคืนก่อนเสียเหลือเกิน 

หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันทั้งยังต้องเสียตัวให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้...ไม่สิ จะบอกว่าไม่รู้ก็ไม่ได้ ที่แน่ใจอย่างหนึ่งคือเขาเป็นคนดังระดับโลกแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีการ์ดรักษาความปลอดภัยให้ถึงหน้าลิฟต์ ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในละครหรือนิยาย นางเอกคงจะนอนร้องไห้จะเป็นจะตาย หรือไม่ก็ต้องเข้าไปอาบน้ำปล่อยให้น้ำราดผมให้เปียกปอน จนกระทั่งพระเอกใจทรามเริ่มรู้สึกผิด เริ่มสงสาร และเกิดเป็นความรัก 

เพื่อ...?!

ลืมละครน้ำเน่าประโลมโลกเบี้ยวๆ แสนโสมมใบนี้ไปได้เลย อุรัสยาไม่อยากเป็นนางเอกโดยที่พระเอกคือผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเลยสักนิด บรรดานางเอกผู้อ่อนแอพวกนั้นอาจไม่เคยรู้จักยาคุมฉุกเฉินหรือโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ก็ได้ ถึงได้ไม่คิดไปตรวจหรือป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาตามมา อาจเป็นโรคร้ายหรือตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์ เกิดเป็นปัญหาสังคมเข้าไปอีก...ซึ่งเธอไม่ใช่! ถึงจะอ่อนประสบการณ์เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง แต่อย่างน้อยก็เคยฝึกงานที่โรงพยาบาลตั้งแต่ปิดเทอมสมัยมัธยม และรู้จักยาคุมฉุกเฉินมากกว่าบรรดานางเอกในละครก็แล้วกัน

นักข่าวสาวเก็บของกลับมาที่รถ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปสวมชุดยีนทะมัดทะแมงเหมือนเดิม พยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วทำตัวเป็นปกติที่สุด แต่เธอกลัวพลาดแล้วตั้งท้อง ดังนั้นควรมองหาร้านขายยาก่อน ตอนนี้ก็ตีสามเข้าไปแล้ว แต่ร้านที่อยู่ในย่านสถานบันเทิงยังมีเปิดอยู่บ้าง เธอจึงจอดรถและเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

 “ยาคุมฉุกเฉินค่ะ” อุรัสยาบอกเสียงเครียด...พลาดแล้วก็พลาดไป เธอก็ต้องทำใจและป้องกันไม่ให้เกิดปัญหาตามมา และเมื่อได้ยามาแล้วจึงกินตามที่เภสัชกรแนะนำแล้วรีบกลับบ้าน

หญิงสาวขับรถด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติเพราะถนนโล่งและอยากถึงบ้านเร็วๆ ดึกป่านนี้ทั้งราพณ์และเชษฐาคงจะนอนกันหมดแล้ว เธอก็ได้แต่หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น เพราะไม่แน่ใจเลยว่าจะโกหกพี่ชายใหญ่และพี่ชายฝาแฝดที่เกิดพร้อมกันได้อย่างไร

รถญี่ปุ่นสีขาวมุกเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านหลังใหญ่ ไฟในบ้านมืดหมดแล้ว อุรัสยาจึงโล่งใจไปได้หนึ่งเปลาะ เธอรีบเก็บข้าวของลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านด้วยความเร็วปานพายุ

 “ทำไมกลับดึก ไหนว่าจะนอนค้างไง” 

น้ำเสียงดุๆ ของราพณ์ทำให้อุรัสยาชะงัก ใจหายวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มราวกับเด็กทำผิดแล้วถูกผู้ใหญ่จับได้ก็ไม่ปาน แต่ก็จริง...เธอผิดและพลาดไปแล้วจริงๆ

วินาทีนั้นเธออยากร้องไห้โฮออกมาแล้ววิ่งไปกอดพี่ชายให้แน่นสุดแรงที่มี แต่ทำไม่ได้ อุรัสยาจำต้องเม้มปากข่มความเสียใจไว้ เพราะถ้าทำแบบนั้นเรื่องจะไม่จบแค่นี้ พี่ชายเธอต้องเล่นงานผู้ชายเฮงซวยคนนั้นแน่ เห็นเงียบๆ แบบนี้แต่ราพณ์เป็นคนใจร้อนพอตัว เธอกลัวว่าโทสะของราพณ์จะทำให้เธอต้องพบเจอกับผู้ชายคนนั้นอีกแทนที่จะต่างคนต่างไป

 “พี่ถามเรานะเอื้อย”

ราพณ์ถามสำทับด้วยน้ำเสียงดุๆ ยิ่งทำให้ใจของคนเป็นน้องยิ่งร้อนรน กลัวจะปิดพี่ชายไม่ได้

 “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีหมอนที่โรงแรมมันแข็งไปหน่อย นอนไม่สบายเหมือนที่บ้าน”

 “แน่ใจนะ” พี่ชายใหญ่ขมวดคิ้ว ดวงตาคมหรี่ลงนิดๆ อย่างต้องการจับผิด

 “แน่สิ”

 “งั้นก็ขึ้นไปนอนไป ดึกแล้ว”

 “พี่ราพณ์ยังไม่นอนหรือ” คนเป็นน้องย้อนถาม

 “ก็เป็นห่วงเราน่ะแหละ โทร.หาก็ไม่ติด”

 “โทรศัพท์เอื้อยแบตหมดน่ะ ไม่ได้เอาเพาเวอร์แบงก์ไปด้วย” พูดพลางยกโทรศัพท์ขึ้นให้ดูแสดงความบริสุทธิ์ใจ แต่ลึกๆ แล้วก็กลัวว่าราพณ์จะจับได้ เพราะเธอไม่เคยโกหกพี่ชายคนนี้สำเร็จเลยสักครั้ง

อุรัสยาหลบสายตาพี่ชาย แต่ความเงียบของราพณ์ทำให้เธออึดอัดจนต้องเงยหน้าสบตาคมดุคู่นั้น จากที่คิดว่าจะได้เห็นแววตาดุๆ กับสีหน้า ‘ยักษ์’ ของราพณ์...ที่ไหนได้ กลับเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนจนอุรัสยากลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

 “คิดถึงพี่ราพณ์จัง” สาวร่างเล็กโผเข้าไปกอดพี่ชาย ซุกหน้ากับแผ่นอกกว้างแต่อบอุ่นสำหรับน้องเสมอ เธอพยายามแล้วที่จะไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนได้

 “เป็นอะไรเอื้อย ใครทำอะไรเราหรือเปล่า” 

เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เวลาถูกเพื่อนแกล้ง อุรัสยาก็มักจะมาฟ้องราพณ์แล้วกอดพี่ชายไว้อย่างนี้ แล้วจะไม่ให้สงสัยได้อย่างไร

 “ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีอยู่ในงานแต่งพี่ก้อย เจ้าบ่าวอายุพอๆ กับพี่ราพณ์ เลยคิดว่าถ้าพี่ราพณ์แต่งงานบ้างแล้วเอื้อยจะอยู่กับใคร”

 “เหลวไหล” พี่ชายใหญ่ดุแล้วส่ายหน้า มือหนึ่งกอดน้องไว้ อีกมือลูบเรือนผมนุ่มเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกเอื้อย พี่จะไม่แต่งงานไปไหนจนกว่าเอื้อยจะมีแฟนแต่งงานออกไป”

 “แต่พี่ราพณ์อายุมากแล้วนะ”

 “ผู้ชายบางคนแต่งงานตอนสี่สิบยังได้”

 “ก็แหม...แต่อีกสามปีพี่ราพณ์ก็สี่สิบแล้วนะ คนส่วนมากเขาแต่งงานออกไปแล้ว”

 “แต่พี่จะอยู่ดูแลเราจนกว่าเราจะไม่อยากให้พี่ดูแลแล้ว”

 “ไม่มีทาง” คำพูดของพี่ชายทำให้คนเป็นน้องบ่อน้ำตาแตกอีกจนได้ เธอกอดพี่ชายแน่นราวกับเป็นหลักยึด หวังให้ความรักของพี่ช่วยบรรเทาความหนาวเหน็บในใจ

 “ทำเป็นพูดดีไป” ราพณ์ปล่อยมือแล้วโยกศีรษะน้องสาวเบาๆ “ไปนอนได้แล้ว นี่มันดึกแล้ว”

 “ก็ได้”

อุรัสยาเช็ดน้ำตาเรียบร้อยแล้วผละจากพี่ชาย พยายามยิ้มให้เป็นปกติที่สุดแล้วขอตัวขึ้นไปนอน โดยมีราพณ์มองตามจนสุดสายตา

ราพณ์ไม่เชื่อสิ่งที่อุรัสยาพูดแม้แต่นิดเดียว...ในฐานะพี่ชายคนโต เขารู้จักน้องๆ ดีทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเชษฐาหรืออุรัสยา เรื่องแค่นี้ทำไมจะมองไม่ออกว่าอุรัสยาปิดบังบางอย่างไว้

คิดดังนั้นราพณ์จึงเดินขึ้นบ้านแล้วตรงไปหาเชษฐาทันทีเพราะรู้ว่าน้องชายยังไม่นอน แล้วก็จริงดังคาด เชษฐากำลังเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย พอเห็นว่าราพณ์เดินเข้าห้องมาก็หน้าถอดสีทันที

 “เลิกเล่นแล้ว” น้องชายบอกละล่ำละลัก กลัวถูกดุเรื่องที่ว่าโตป่านนี้แล้วแต่ยังไม่เล่นเลิกเล่นเกมเสียที

 “ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”

 “อะไรอ้ะ”

 “เรื่องเอื้อย”

 “มีอะไรหรือพี่” ชื่อของน้องสาวฝาแฝดทำให้เชษฐาสนใจขึ้นมาได้ทันที เพราะจะว่าไปวันนี้เขาก็รู้สึกแปลกๆ ปกติเคยห่วงน้องสาวจอมห้าวเสียที่ไหน แต่วันนี้ทำอะไรก็เอาแต่คิดถึงน้อง กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

 “ฉันก็ไม่รู้...รู้แต่ว่าเอื้อยกำลังปิดบังบางอย่างไว้ วันนี้น้องร้องไห้ทั้งที่ไม่เคยร้องมานานแล้ว” พี่ชายใหญ่บอกเสียงเครียด ซึ่งเชษฐาก็พยักหน้าทันที

 “ได้เลยพี่ ผมจะหาความลับให้เอง”

 “ฝากด้วยเชษ”

 “นั่นก็น้องผมเหมือนกันละน่า” เชษฐาส่ายหน้า “ผมไปเล่นเกมต่อนะ”

 “อย่าตื่นสายแล้วกัน” ราพณ์กำชับ แล้วจึงเดินออกจากห้องไป

พี่ราพณ์ไม่ทนแล้วววววววววววว ><

เหมือนเดิมค่ะ ฝากผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ

E-book เพื่อนเจ้าสาวมืออาชีพ ค่ะ  : https://bit.ly/2UDgkgi

ร้ายหวงรัก (ธิติ+คะนึงนิจ) E-book จิ้มเลย https://bit.ly/33g2aC6

#หากรู้สักนิดว่ารัก  (Yoursmile) #ยิ้มหวานของคุณกูร (ฐากูร+กตัญญู)

Dek-D : https://bit.ly/3xTfeLF

อยู่ๆ เด็กคนนั้นก็บอกว่าเธอ "ท้อง" กับเขา แถมมาถามหาความรับผิดชอบ แต่ให้ตายเถอะ...เขาไม่มีทาง 'กินเด็ก' แน่ๆ!

“ยิ้มท้องกับคุณกูรค่ะ”

“ถ้าเธอท้องกับฉันจริงๆ ก็ต้องบอกได้สิว่าฉันทำ 'ท่า' ไหนเธอถึงท้องได้!”

#อย่าไว้ใจทาง โปรดวางใจรัก (I’ ll always be by your side) (อัศวิน + กุลนิษฐ์)

Dek-D : https://bit.ly/3tqu8YH

เพราะถูกคนรักเก่าหักหลัง เธอเลยตกที่นั่งลำบาก แถมยังไปมีอะไรกับผู้ชายท่าทางประหลาด หน้าดุเหมือนโจร ปากก็ร้าย ใจก็ดำ

"ไปที่ชอบๆ เถอะคุณน่ะ"

"ไม่ไป...ผมชอบที่นี่ ชอบเวลาอยู่ใน 'ตัว' คุณ"