คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1 disremember (rewrite)
ตอนที่ 1
-----------
"พี่ยุนโฮ" จุนซูเรียกพี่ชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา ยุนโฮละสายตาเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าน้องชาย
"หืม?" ยุนโฮครางถาม
"มีคนมาหาพี่ยุนโฮน่ะ ผมไม่รู้ว่าเค้าชื่ออะไร ผมไม่แน่ใจก็เลยยังไม่ให้เข้าน่ะฮะ พี่ออกไปดูหน่อยสิ"
"หืม...อื้มๆ" ยุนโฮลุกจากโซฟาก่อนจะเดินออกไปหน้าประตู
ใครน่ะ...สวยชะมัด ถึงจะไกลไปนิดแต่ก็รู้ได้ว่าร่างบางที่ยืนเหงื่อแตกอยู่หน้าประตูบ้านน่ะสวยแค่ไหน ยุนโฮไม่รอช้ารีบเดินไปหน้าประตู
"เอ่อ สวัสดีฮะ ^^ ผมแจจุงลูกป้ากึนซอคนะฮะ...ไม่ทราบว่าใช่ยุนโฮหรือเปล่าฮะ" หลังจากที่ร่างสูงเปิดประตูร่างบางก็ทักด้วยน้ำเสียงสดใส
สวยกว่าเมื่อกี๊อีกแฮะ ...ผิวขาว ๆ กับเหงื่อที่ไหลอาบหน้า แก้มแดง ๆ ตากลมโต ขนตางอนสวย ปากสีแดงสดตัดกับสีขาวราวหิมะ ในฤดูหนาวได้เป็นอย่างดี ทำให้ดูสวยมากผิดปกติ เหงื่อที่ไหลมาถึงซอกคอทำให้ยุนโฮอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้
"อะ...เอ่อ ยุนโฮหรือเปล่าฮะ" เสียงเล็กถามอีกรอบ
"อื้ม" ยุนโฮครางเบา ๆ
แน่นอนน้ำเสียงแบบนี้ แจจุงลูกป้ากึนซอค เมื่อก่อนเด็ก ๆ น่ารักมาก...แต่ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารักมากขึ้น...
"ยุนโฮจำเราได้มั้ย!~ :)) แจจุงไงจำได้มั้ย" แจจุงถามอย่างดีใจ ไม่เจอกันตั้งนาน หล่อขึ้นตั้งเยอะ =..=
"จำไม่ได้" ยุนโฮตอบเสียงเรียบ
ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้สักหน่อย แต่เพราะไม่กล้าจำต่างหาก...ทำไมต้องกลับมานะ ปล่อยให้ฉันลืมนายไม่ได้หรือไง... ฉันไม่อยากร้องไห้อีกแล้วนะเวลา...นายจากไปน่ะ
"ห๊า จำไม่ได้งั้นหรอ ยุนโฮอ่ะ ผมยังจำยุนโฮได้เลย แต่ไม่เป็นไรฮะ ผมมาเรียนที่นี่ แล้วคุณน้า(แม่ยุนโฮ)ก็ให้ฉันมาอยู่นี่ ^^ อยู่กันไปเดี๋ยวนายก็จำได้เองล่ะ" แจจุงบอกยิ้ม ๆ พร้อมกับปาดเหงื่อ
"อื้ม" ยุนโฮไม่ได้พูดอะไรแต่ยิ้มน้อย ๆ
ยุนโฮไม่ใช่คนยิ้มง่าย ไม่ใช่คนหัวเราะง่าย ไม่ใช่คนพูดมากและสุดท้าย...เค้าไม่ใช่คนรักใครง่าย ๆ และเชื่อใจใครง่าย ๆ ทำไมน่ะหรอ...ไม่อยากให้ประวัติศาตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว...เจ็บจนเกินทน
"เอ่อ ผมเข้าไปได้มั้ยฮะ" แจจุงถามยุนโฮ ยุนโฮไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่หลบทางให้
"..." แจจุงเงียบ ทำไม...ยุนโฮถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ จำไม่ได้จริง ๆ น่ะหรอ...เสียใจชะมัด อุตส่าห์ตื๊อแม่เพื่อจะมาเรียนที่เกาหลีจะได้เจอยุนโฮ แต่ไหง...มันถึงเป็นแบบนี้นะ?
แจจุงเดินตามยุนโฮเข้ามาภายในบ้าน ภาพแรกที่เห็น...นี่มันบ้านของผู้ชายจริงหรือเปล่าเนี้ย ทำไมมันสะอาดอย่างงี้ล่ะ แถมยังมีเหมือนกลิ่นแอลล์กอฮอล์ฆ่าเชื้อโรค เต็มทั้งบ้านอย่างงั้นแหละ ถ้าดูดี ๆ บ้านคงไม่มีแม้กระทั่งฝุ่น
"จุนซูเค้าไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ" ยุนโฮพูดเพราะดูจากอาการร่างบางคงจะงงกับบ้านของตัวเองเล็กน้อย
"ห๊า อ่อ...อื้ม" แจจุงไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก พลางนึกถึงหน้าจุนซูที่ยุนโฮบอก สงสัยคงเป้นเด็กที่มาเปิดประตูให้เข้าสินะ น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลย
"เห...ใครหรอฮะพี่ยุนโฮ" จุนซูที่เดินออกมาจากห้องครัวเดินออกมาทักร่างบางที่เดินเข้ามา
"อ๊าา นี่คงจะเป็นจุนซูใช่มั้ย พี่แจจุงไง จำได้ป่าวจุนซู ^^" แจจุงทักจุนซู
"ห๊า~ พี่แจจุง!~ ว้าวว น่ารักขึ้นเยอะเลยฮะ" จุนซูพูดอย่างดีใจ
"เค้าจะมาอยู่บ้านเรา" ยุนโฮพูดพลางเดินไปนั่งดูทีวีที่โซฟา
"ว้าว ดีจัง~ งั้นวันนี้พี่แจจุงนอนห้องผมนะฮะ วันนี้เพื่อนผมก็จะมา" จุนซูบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับยุนโฮว่า "พี่ยุนโฮวันนี้พี่ฮีชอล พี่ซีวอน ดงแฮ คิบอม ชินดง ฮันกยอง ซองมินแล้วก็ฮยอกแจจะมาบ้านเรานะฮะ"
"ห๊ะ!! -_-;;" ยุนโฮเหงื่อแตก มันจะมาผลาญบ้านเค้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย
ทำอย่างกับว่าตัวเองไม่มีบ้าน บ้านของยุนโฮและจุนซูก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้เล็กจนเกินตัว แถมที่วิ่งเล่นเยอะแยะทำให้พวก ฮีชอล ซีวอน ดงแฮ คิบอม ฮันกยอง ซองมิน ชินดง แล้วก็อึนฮยอกมาบ่อยมาก -_-^
"พวกพี่เค้าจะมาจัดปาร์ตี้บาบีคิวที่บ้านเราฮะ !!~ "
"-_-^ อื้มๆ นายรับผิดชอบเองละกัน" ยุนโฮพูดก่อนจะเดินหยิบหนังสือขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ไม่ลืมที่จะหันมามองร่างบางที่ยืนงงอยู่ว่าสองพี่น้องนี่คุยอะไรกัน
"เฮ้อ...พี่ยุนโฮนี่จริง ๆ เลยน่าเบื่อชะมัด พีแจจุงขึ้นไปเก็บของกันเถอะฮะ" จุนซูพูดก่อนจะช่วยแจจุงยกกระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้อง
"อื้ม ^^" แจจุงตอบรับเบา ๆ ก่อนจะเดินตามจุนซูขึ้นไปบนห้อง
ภายในห้องนั้นไม่มีอะไรมาก เพียงแค่จัดได้อย่างเป็นระเบียบ เตียงใหญ่วางอยู่กลางห้อง เตียงใหญ่พอที่จะนอนได้ถึงประมาณห้าคน ดูจากหลักการ คงจะมีคนมานอนที่ห้องของจุนซูหลายคน
"อ๊าา หนักจัง พี่แจจุงแบกอะไรมาเยอะจังฮะ เดี๋ยวเก็บเสื้อผ้าไว้ในตู้เสื้อผ้าเดียวกับผมนะฮะ" จุนซุบอกก่อนจะช่วยหยิบเสื้อผ้าของแจจุงมาแขวน
"อ่ะ..อืม" แจจุงไม่ได้ขัดแต่ลงไปนั่งบนเตียงของจุนซู
เวลาผ่านไป ดูเหมือนว่าจุนซูจะชอบกับการจัดเสื้อผ้า แจจุงได้แต่มองจุนซูยิ้ม ๆ ทำไมพี่น้องสองคนนี้ถึงไม่เหมือนกันนะ? อีกคนยิ้มยาก ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ใช่ หัวเราะยาก ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะเห็นบ่อย ๆ และอีกหลายอบ่างที่ยุนโฮเปลี่ยนไปมาก สร้างความประหลาดใจให้แจจุงเป็นอย่างมาก...
แต่ดูจุนซูสิ... นิสัยราวกับเด็ก ๆ ยิ้มง่ายมาก พูดเก่ง หัวเราะง่าย เป็นคนสนุกสนาน จะว่าไปสองคนนี้ก็...ไม่มีส่วนไหนคล้ายกันเลยแฮะ ตั้งแต่ลักษณะนิสัยหรือแม้กระทั่งหน้าตาที่ต้องมีส่วนคล้ายกันบ้าง...แต่นี่กับไม่มี
"เสร็จแล้วฮะพี่แจจุง" จุนซูตะโกนเป็นเด็ก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินมานั่งเป็นเพื่อนแจจุง
"ขอบใจนะจุนซู" แจจุงขอบคุณยิ้ม ๆ
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ เอ้อว่าแต่...พี่แจจุงจะมาอยู่ที่นี่กี่วันหรอฮะ"
"เรียนจบน่ะ พี่มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่"
"อ่อ...พี่แจจุงอยู่มหาลัยอะไรหรอฮะ"
"คยองฮีน่ะ จุนซูล่ะ"
"อ๊ะ!! ก็มหาลัยเดียวกันเลยนี่ฮะ จุนซูก็เรียนคยองฮี อยู่ปีหนึ่งเพิ่งสอบเข้ามามาด ๆ" จุนซูบอกอย่างดีใจ
"ว้าวดีสิ งั้นพี่ก็ไปโรงเรียนกับจุนซูได้น่ะสิ"
"ฮะ"
ทั้งสองคุนกันอย่างสนุกสนาน เว้นอีกห้องที่ยังไม่เข้าใจว่าตอนนี้...มันจะเป็นยังไงต่อไป ...
"นาย...กลับมาทำไมกัน!?" ยุนโฮได้แต่พูดคำเหล่านี้หลายครั้ง...
กลับมาทำร้ายเขาอีกหรือไง? จะให้เขาเจ็บไปถึงไหนถึงจะพอใจ...กลับมาแล้วก็จากไป...นายคิดว่านาย...เป็นใครกัน!! คิมแจจุง!! ฉันจะไม่มีวันเอาหัวใจของฉันให้นายอีกแล้ว!!! ไม่มีวัน!!!
===============================================
"คิบอม... พี่ขอโทษ" ร่างบางได้แต่สะอื้นร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"พูดคำนี้มากี่รอบแล้ว!!! นายพูดได้แค่นี่หรือไง!!! ไสหัวออกไปซะ!!! ออกไป!!!" คิบอมตวาดร่างเล็กเสียงดัง
"คะ...คิบอม พี่ขอโทษ"
"ดงแฮ!!! ออกไปเซ่!!! ไสหัวนายออกไป...ฮึก" คิบอมพูดพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่มีทาง! เข้าจะต้องไม่ร้องไให้กับคนตรงหน้าเค้าอีกแล้ว!!!
"คะ...คิบอม" ดงแฮได้แต่ภาวนาให้เรื่องแบบนี้หายไป...ทำไม...ทำไมคิบอมถึงทำแบบนี้!
"ขอร้องล่ะ"
"...."
"ไป!!!" คิบอมตวาดก่อนจะปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้ร่างบางที่กำลังนั่งตากฝนร้องไห้อยู่หน้าประตู ไม่...ไม่ไป ไม่ไปได้ไหม...อยากอยู่ตรงนี้...อยู่นานเท่าที่จะอยู่ได้
ร่างบางไม่ขยับตัวไปไหนทั้งนั้น ยังคงนั่งอยู่หน้าประตูบ้านของคิมคิบอม... นักแสดงชื่อดัง ของเกาหลี นายรังเกียจพี่ถึงขนาดนั้นเลยรึไงกัน...ถ้าพี่รู้ว่าคนที่มารับเลี้ยงพี่เป็นพ่อเลี้ยงที่นายเกลียดที่สุด...พี่จะทำหรือไงคิบอม...ทำไมนายไม่ฟังกันบ้าง...มันจะจับพี่ไปข่มขืนอยู่แล้ว!!! ทำไมนายไม่ช่วยพี่บ้าง!!! เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว...
ผมเชื่อฮะ...คนเราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมใช่มั้ย? นั่นสินะ ทำไมกรรมผมหนักนักนะ...ทั้ง ๆ ที่ผมควรจะดีใจที่มาอุปถัมป์แต่...ผมรู้สึกเสียใจ ถ้าเป็นอย่างนี้ผมคงเป็นกำพร้าดีกว่าที่จะมนั่งเวียใจแบบนี้...
สายฝนตกอย่างกลั่นแกล้งผม...แม้ขนาดฝนที่ตกมายังกลั่นแกล้งผม ฮึก...ผมมันน่าสมเพชสิ้นดี ทำไม ทำไมนะ ผมน่าจะเลือกเกิดได้... ทำไมล่ะพรเจ้า...ผมเลือกเกิดไม่ได้ก็ไม่เห็นต้องมากลั่นแกล้งผมขนาดนี้เลย
"ทำไมกัน" ดงแฮพูดพลางร้องไห้เสียงดัง
ร่างสูงที่อยู่ข้างบนมองลงมาทางหน้าต่างอาจจะเห็นไม่ชัดหนักแต่ก็รู้ว่า...นั่นน่ะ พี่ชายเค้า ใช่!! ดงแฮเป็นพี่ชายของคิบอม ทำไม... เขาอยากเป็นพี่น้องกับผมมากรึไง!! พ่อเลี้ยงเขาเลวแค่ไหนดงแฮก็รู้ แล้วทำไมยังไปรับอุปการะจากไอ้หมอนั่น!! ไอ้หมอนั่นที่ข่มขืนแม่เขาทั้งเป็น!! ไอ้พ่อนั่นที่ทำร้ายครอบครัวของเขา!!
รุ่งเช้า
คิบอมตื่นขึ้นมาหลังจากนึกถึงหน้าร่างบางที่คอยยิ้มให้เวลามีความสุข นึกถึงน้ำตาเวลามีความเศร้า นึกถึงทุก ๆอย่างของคนท่ขึ้นชื่อว่า...พี่ของเขา
"คิบอม!! ไอ้คิบอม!!!" เสียงนอกห้องนอนของคิบอมดังขึ้น
"ฮะ" คิบอมขานรับเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง
"ดงแฮ!! แกทำไรดงแฮ!!" ฮีชอลตวาดเสียงดังใส่น้องชายแท้ ๆ ของตน
"ครับ?" คิบอมงงเล็กน้อย ใครทำอะไรดงแฮ เขาทำอะไรดงแฮ?
"ไอ้คิบอม!! แกทิ้งให้ดงแฮนอนตากฝนทั้ง ๆ ที่ไม่สบายแบบนั้นได้ยังไง นายปล่อยให้ดงแฮนั่งโดยที่ใส่เสื้อผ้าบาง ๆ ตัวเดียวแบบนั้นได้ยังไง!!! ห๊า!!! บอกฉันสิว่ะ!!! ไอ้ห่าเอ๊ย!!!" ฮีชอลตวาดเสียงดัง
"??" คิบอมค่อย ๆ นึกถึงเรื่องราวทั้งหมด
"แกไม่เข้าใจหรือไง...แกก็รูว่าดงแฮไม่ค่อยแข็งแรงแล้วปล่อยไว้อย่างงั้นได้ยังไง!!!"
"ดงแฮ!! เจ๊ฮี...ดงแฮอยู่ไหน อยู่ไหน" คิบอมเพ้อ
"ซีวอนอุ้มไปโรงบาลแล้ว!!! นายนี่มันจริง ๆ ไปขึ้นรถ!!!"
ฮีชอลลากน้องชายตัวดีขึ้นรถก่อนจะขับไปยังโรงบาลที่ซีวอนพาไป
โรงพยาบาล
ร่างสูงกับร่างบางวิ่งลิ่วมายังห้องที่ดงแฮนอนป่วยอยู่ ร่างสูงได้แต่พร่ำเพ้อ เพราะกลัวร่างบางจะเป็นอะไรไป...และที่สำคัญที่ดงแฮเป็นแบบนี้ก็เพราะเค้า...เป็นเพราะเค้า
"ซีวอน!" ฮีชอลตะโกนเรียกเพื่อนของเขาเสียงดัง
"อ้าวมาแล้วหรอ...ดงแฮไม่เป็นอะไรมากหรอกคิบอม...แค่ปอดบวมแล้วก็มีไข้หวัดน่ะ ...เพราะตากฝนนานมากกว่า 8 ชั่วโมง"
"หมายความว่ายังไง" แปดชั่วโมงงั้นหรอ...แสดงว่าดงแฮอยู่ตั้งแต่ที่เขาไล่จนถึงเช้าน่ะสิ? ดงแฮ...ไม่นะ
"คิบอม...พี่ให้เวลาแกตัดสินใจดี ๆ นะ ไปเถอะซีวอน"
ภายในห้องมีเพียงร่างสูงที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่เงียบ พลางมองหน้าคนป่วยที่สลบอยู่บนเตียง...หน้าที่เคยมีสีชมพูดสดใสบัดนี้เหบือเพียงสีซีดจางที่ดูน่ากลัว...ปากที่ปกติจะเป็นสีเชอร์รี่แต่ตอนนี้กลับเป็นสีเหลืองชีด พอ ๆ กับสีผิว...
ดงแฮ ผมขอไถ่คืนคำที่คุณพูดกับผมได้มั้ย...
"ดงแฮ...ผมขอโทษ"
"..."
"ผมขอโทษ..."
"...."
"ผมขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ"
==========================================
วู้ว ๆ ๆ
เปิดฟิคเเล้ว
เรื่องนี้แต่งเอง
อัพเอง
ทุกอย่างเอง
:)))))))
กรี๊ดดด !!
ดีจาย ~ *
เพิ่งทำไรเอง
555555
วันนี้มาทักทายค่ะ
ไรเตอร์ชื่อ เป้ นะคะ
อายุก็ปาไป 14 แล้ว
ทักได้ค่ะ ^^
ความคิดเห็น