คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter III - Episode 5
เรือโกอิ้งแมรี่เเล่นจอดเข้าเทียบท่าที่เกาะเเห่งหนึ่งกลางทะเลหมอกหนา ทุกๆคนออกมาจากลำเรือเพื่อดูผืนหญ้าเขียวขจีที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ทั่วทั้งบริเวณมีต้นไม้ลำต้นสูงใหญ่อยู่ประปรายและบางตา รวมๆแล้วพวกเขาสามารถบอกได้คำเดียวเลยว่าที่นี่มันโล่งโจ้งสุดๆไปเลย
“ ย๊ะฮู้ว ! ”
ลูฟี่กระโดดลงจากลำเรือพร้อมกับเพื่อนๆตัวเเสบอีกสองคน ช็อปเปอร์เเละอูซป พวกเขากลิ้งไปมาบนพื้นหญ้ากว้างใหญ่อย่างสนุกสนานพร้อมทั้งหัวเราะไปพลาง ไรเดนได้เเต่มองดู กับโรซินันเต้ที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะอย่างน้อยในหมู่คนที่เขาสนิทที่สุดด็ยังคงเป็นเธอ
น่าแปลกที่ดูเหมือนเกาะเเห่งนี้จะไร้ผู้คน หญิงสาวสำรวจไปรอบๆพร้อมกับคนอื่น ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับสิ่งมีชีวิตบางสิ่งที่เดินออกมา ยืนสองขา ขนหนาเเละตัวยาวผิดปกติ
ไม่สิ จะบอกว่ามันผิดปกติก็ไม่ใช่.. คงจะต้องบอกว่าเกาะทั้งเกาะนั้นผิดปกติจนดูปกติไปเลยต่างหาก
สัตว์ทั้งหลายเเหล่ที่เดินว่อนไปมา ทั้งหมา หมี สิงโต เสือ หรือแม้เเต่ม้า ทุกๆตัวล้วนแต่มีส่วนใดส่วนหนึ่งที่ยาวเกินกว่าปกติทั้งสิ้น บ้างก็คอยาว ตัวยาว หรือขายาว
คนที่เหลือเริ่มทยอยลงจากเรือกันไปแล้ว เหลือเพียงเเต่ไรเดนเเละโรซินันเต้เท่านั้น ทั้งสองยังคงมองดูภาพตรงหน้าอยู่บนเรือ ก่อนทั้งคู่จะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างใต้หมอกทึบ คล้ายเห็นคล้ายไม่เห็นจนรู้สึกเหมือนตาฝาดไป
สุดท้ายก็ได้เเต่ปล่อยไป...
ไม่รู้ว่ามันเกิดสถานการณ์นี้ขึ้นได้อย่างไร...
เมื่อพวกเราถูกกลุ่มโจรสลัดกลุ่มหนึ่งท้าประลองให้แข่งขันกันในเกมต่างๆที่ถูกคิดค้นขึ้นมา กลุ่มโจรสลัดฟ็อกซี่ โดยแข่งขันกันด้วยกฏเหล็กที่ต้องทำตามหากฝ่ายใดพ่ายเเพ้หรือชนะ นั่นก็คือเมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งชนะการประลอง พวกเขาก็จะสามารถช่วงชิงอะไรก็ได้ไปจากอีกฝ่ายโดยไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่าจะเป็นเรือ สัญลักษณ์ของกลุ่ม ธงโจรสลัด หรือแม้เเต่สมาชิกบนเรือเองก็ตาม
และถ้าหากคนที่ถูกช่วงชิงตัวไป ได้ไปอยู่ในกลุ่มของอีกฝ่ายเเล้วละก็ จะต้องกล่าวปฏิญาณตน สาบานว่าจะจงรักภักดีกับฝ่ายนั้นทันที ห้ามไม่ให้ชิงตัวกลับไปอีก(นอกเสียจากจะชนะกันในอีกเกมหนึ่ง)
พวกเขาเรียกเกมเเห่งโจรสลัดเหล่านี้ว่า ศึกเดวี่แบ็คไฟต์
ในเกมๆหนึ่งที่นามิ อูซปและโรบินต้องพายเรือแจวเเข่งกับอีกฝ่ายสามคน โดยใครที่ชนะจะสามารถชิงอะไรไปก็ได้เป็นอย่างเเรก และกฎก็บอกเอาไว้อีกว่าคนที่อยู่บนบกจะสามารถช่วยให้ทีมของตนเองให้ถึงเส้นชัยก่อนยังไงก็ได้ ทำให้ทั้งเกมนี้เกิดการสร้างกลอุบายขึ้นมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
พวกนามิทีเเรกจะสามารถเอาชนะได้อยู่เเล้ว แต่ก็โดนกัปตันของกลุ่มโจรสลัดฝ่ายนั้นใช้ความสามารถในการทำให้ทุกอย่างเอื่อยเฉื่อยลงสามสิบวินาทีเข้าโจมตีพวกนามิซะก่อน ทำให้นามิเเละผองเพื่อนสโลว์ลงอย่างเห็นได้ชัด ถือโอกาสให้ฝั่งนั้นพายเข้าเส้นชัยไปอย่างง่ายดาย ..ในท้ายที่สุดคนพวกนั้นก็กลายเป็นฝ่ายกุมชัยชนะไป
แน่นอนว่าเมื่อตนเป็นฝ่ายชนะ ก็ไม่รอช้าที่จะช่วงชิงสิ่งใดสิ่งหนึ่งจากพวกเราไปทันที
ทุกคนรอการประกาศอย่างใจจดใจจ่อ ดูว่าพวกนั้นจะเอาอะไรจากพวกเราไป แต่ไม่ว่าจะเป็นทางไหนมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ
“ เเละลูกเรือคนเเรกที่พวกเราต้องการ... ”
ฟ็อกซี่ประกาศพร้อมกับชูนิ้วขึ้นฟ้า ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงมาด้านล่าง ปลายนิ้วหยุดอยู่ที่คนคนหนึ่งซึ่งกำลังยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางทุกคน
“ เธอคนนั้น ไรเดน เอย์ หน่วยต่อสู้ของกลุ่มหมวกฟาง !!! ”
“ ห๋า !!! ” x7
โจรสลัดฝั่งนั้นเข้ามาประกบข้างกายหญิงสาวทันทีที่กัปตันเรือประกาศจบ เสียงโห่ร้องตกใจของทุกคนดังขึ้นพร้อมๆกัน พร้อมกับซันจิที่เเทบจะกระโจนเข้ามาซัดหน้าเจ้าพวกๆนั้นออกไปให้พ้นๆทาง ข้อหากล้าเอาสมบัติอันล้ำค่าประจำเรือไปของเขาไป
ไรเดนถูกพาตัวขึ้นไปยังเวทีไปซึ่งถูกใช้เป็นที่ประกาศ ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้อันหนึ่งกลางเวที ..ในขณะที่ฟ็อกซี่บอกให้เธอกล่าวสาบานว่าจะจงรักภักดีไม่หักหลังเจ้าตัว
“ เอาล่ะ.. กล่าวสาบานซะสิ ” ฟ็อกซี่หันมาพูดกับเธอ
“ ไม่ ”
ไรเดนกล่าวเสียงเย็นชวนกระตุกขวัญเหล่าชายฉกรรจ์เเละหญิงสาวทั้งหลายแหล่ น้ำเสียงนั้นทั้งเย็นชาและเรียบนิ่งเสียจนทำเอาผู้คนขนลุกซู่กันเป็นเเถบๆ รู้สึกได้ถึงไอสังหารอันเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากร่างกายของหญิงสาวเป็นระยะๆ
น่ากลัว .. นี่คือคำที่ทุกคนคิดในแบบเดียวกัน...
ร่างบางหันหน้าหนีคนพวกนั้นอย่างรำคาญ ขณะเดียวกันเธอก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้
ถ้าหากเธอไม่สาบานต่อกัปตันของกลุ่มโจรสลัดฟ็อกซี่ ก็จะกลายเป็นกลุ่มของเธอที่เสื่อมเสียเกียรติและศักดิ์ศรีไป...
หญิงสาวใบหน้าดำทมึฬลงอย่างเห็นได้ชัด “ ฉันจะสาบาน... ก็ต่อเมื่อเกมนี้จบลงเเล้วฉันยังอยู่กับพวกแก ”
แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขัดเจ้าหล่อน ..หากคนๆนั้นไม่ได้โง่พอที่จะกล้าไปท้าทายอำนาจมืดของง้าวเล่มใหญ่ซึ่งเเฝงไปด้วยกลิ่นอายของความอันตรายนี้
เกมต่อมาที่กลุ่มพวกเราได้ลงเล่นนั่นก็คือเกมเเข่งขันโยนบอลลอดห่วง กติกาง่ายๆก็คือถ้าหากฝ่ายไหนสามารถโยนบอลได้ลอดห่วงก่อนเป็นลูกแรกละก็ฝ่ายนั้นจะเป็นฝ่ายชนะไป โดยคนที่ลงเเข่งมีอยู่สามคนของแต่ละทีมด้วยกัน นั่นก็คือโซโร ซันจิเเละโรซินันเต้
การเเข่งขันเริ่มต้นด้วยการที่โรซินันเต้ลื่นขาตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นหญ้า หัวทองๆทิ่มจุ่มลงไปกับพื้นดินจนเศษดินแตกกระเจิงออกมา ขายาวๆชี้ขึ้นฟ้าสร้างตำนานตั้งเเต่เเรกเริ่ม บวกกับสร้างความเหนื่อยใจให้กับทั้งสองฝ่ายด้วยเช่นกัน
โดยเฉพาะฝ่ายเรา...
“ เจ้าบ้าซุ่มซ่ามนั่นมันอะไรกันน่ะ.. ทำไมทีมเราถึงมีเเต่คนไม่ปกติกันละเนี่ย... ” นามิกล่าวพลางยิ้มอย่างเหยเก
โซโรเเละซันจิที่ไม่ค่อยจะลงรอยเเละสามัคคีกันสักเท่าไหร่ ทำให้ต้องทะเลาะกันเเล้วกลายเป็นว่าฝ่ายนั้นกุมข้อได้เปรียบมากกว่าเอาไว้ เเละฝ่ายเราก็โดนเล่นงานอย่างหนัก
“ บ้าเอ้ย ! แบบนี้คงต้องร่วมมือกันเเล้วล่ะ ซักสิบวิเป็นไง ? ”
ซันจิกล่าวกับโซโร
“ เออ.. อย่างน้อยก็ต้องช่วยยัยนั่นให้ได้ ” โซโรตอบกลับ
“ หา ! นั่นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะ ! อีกอย่างเอย์ซังไม่ใช่ยัยนั่นนะเฟ้ย !! แต่เป็นคุณหนู เลดี้ พริ้นเซส หรือควีนต่างหาก !! ”
“ เออ จะอะไรก็ช่างเถอะ รีบจบเกมนี้ได้เเล้ว ” คนผมเขียวกล่าวอย่างตัดรำคาญ
หลังจากที่ร่วมมือกันได้ชั่วคราว การเเข่งขันก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที ซันจิเเละโซโรสามารถเอาชนะพวกนั้นลงได้อย่างง่ายดาย เเละเป็นฝ่ายที่กุมชัยชนะในรอบนี้ไป
การเเข่งขันรอบต่อไปเป็นการเเข่งขันบนลู่วิ่ง เเละผู้ชนะก็คือฝ่ายของลูฟี่ ทำให้เรียกคืนไรเดนกลับมาได้อีกครั้ง
ผ่านมาเรื่อยๆและเเล้วก็มาถึงการเเข่งขันในรอบสุดท้าย... นั่นก็คือการเเข่งขันระหว่างกัปตันของเรือทั้งสองฝ่าย จะเรียกว่าเป็นเเมทช์ออฟเดอะแมทช์เลยก็ว่าได้ ศึกเเห่งศักดิ์ศรีที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถยอมเเพ้ได้ ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างดุเดือด ลูฟี่เเม้จะล้มลงไปก็สามารถลุกขึ้นมาใหม่ได้ตลอด ..จนสุดท้ายชัยชนะก็เป็นของกลุ่มหมวกฟางไปโดยปริยาย
ลูฟี่เลือกที่จะชิงสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรสลัดฟ็อกซี่ไป โดยไม่ได้ชิงใบเรือออกมาด้วยเพราะพวกนั้นจะเดินเรือต่อไม่ได้ ทั้งยังใจดีเขียนสัญลักษณ์ให้ใหม่จนออกมาเป็นรูปภาพบิดๆเบี้ยวๆ
ในที่สุดศึกแห่งเดวี่ก็จบลง โดยที่พวกเราไม่ได้เสียอะไรหรือใครไปเลย
เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริง ก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่พวกเราต้องเป็นโจรสลัดกันเเล้วล่ะ...
เรือลำกลางเเล่นออกจากเกาะอย่างช้าๆท่ามกลางเเสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าไป ...โรซินันเต้ซึ่งนั่งอยู่ส่วนท้ายของเรือมองดูอาทิตย์ลูกใหญ่ด้วยสายตาเลื่อนลอย สุดลูกหูลูกตาไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของดวงตาสีน้ำตาลไปตกอยู่ที่ตรงไหน
ขณะเดียวกันที่ไรเดนได้เดินผ่านเข้ามาเห็น...
หญิงสาวเมื่อเห็นว่ามีคนเเย่งที่ประจำของตนเองไปก็กำลังจะหันหลังเดินกลับ แต่ทว่าก็ถูกเสียงทุ้มหยุดเอาไว้ด้วยประโยคสนทนาสั้นๆเสียก่อน
“ ดีจังเลยนะ ”
ร่างเล็กมองเขาด้วยความงุนงง และชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะไขข้อกระจ่าง เป๊าะ ! เขาดีดนิ้วหนึ่งที เสียงทั้งหมดก็หายออกไปจากการรับรู้ของไรเดนอย่างฉับพลัน
นี่อาจจะเป็นความสามารถของผลปีศาจที่เขาได้กินเข้าไป
“ ตอนเเรกฉันระเเวงมากเลยล่ะเมื่อรู้ว่าต้องขึ้นเรือโจรสลัดมา ”
หญิงสาวยืนฟังอย่างเงียบๆ พอจะเข้าใจในความรู้สึกของโรซินันเต้ไม่น้อย โจรสลัดคืออาชญากร เเละการขึ้นเรือของอาชญากรนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยก็เพราะว่านั้นอาจจะทำเป็นที่หมายตาของรัฐบาลเอาได้
“ ฉันเคยอยู่กับโจรสลัดมาก่อน เลยรู้ว่าโจรสลัดเป็นยังไง ...แต่ว่าพวกนายที่เป็นโจรสลัดเหมือนกันกลับเเตกต่าง แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเลยล่ะ ”
ความเงียบยังคงกัดกินบรรยากาศโดยรอบ เมื่อไรเดนยังคงเงียบให้กับเขา บวกกับเสียงที่ไม่อาจเข้าถึงกับพวกเราได้เมื่ออยู่ภายใต้การควบคุมของร่างสูง โรซินันเต้ไม่ได้คิดมากอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เดินออกไปไหน ยังคงรับฟังเขาอยู่ตรงนี้
“ ถ้าเกิดว่าเขามาเจอกับโจรสลัดอย่างพวกนายตั้งเเต่เเรกก็ดีน่ะสิ ”
เขาคนนั้น
“ ชายที่ชื่อทราฟัลการ์ ลอว์น่ะเหรอ ” ไรเดนในที่สุดก็เอ่ยปาก
“ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ใช่เเล้วล่ะ ”
โรซินันเต้หัวเราะร่วนออกมาเบาๆ ใบหน้ายิ้มละอ่อนขึ้นสีเล็กน้อย ว่าเเล้วเชียว.. ไม่สามารถปิดเธอได้เลยจริงๆ
ในที่สุดเขาก็ยอมเปิดปากเกี่ยวกับตนเองออกมาอย่างหมดเปลือก ไม่ว่าจะเรื่องราวในอดีต หนือสถานะของตนในตอนนี้ คิดว่าอาจจะดีก็ได้หากได้ใครซักคนมาช่วยรับรู้เกี่ยวกับเรื่องราวของเขา ไม่ว่าคนคนนั้นจะดีหรือร้าย ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไรก็ตาม
แต่อย่างน้อย.. เขาก็เลือกที่จะไว้ใจเธอ
เหมือนกับที่ไว้ใจลอว์ในคราเเรก
“ จริงสิ.. ฉันมีเรื่องที่อยากจะขออย่างหนึ่งล่ะ ”
“ ? ”
หญิงสาวมองเขาอย่างสงสัย
โรซินันเต้หันมายิ้มให้กับไรเดนเล็กน้อย ..ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการออกมา
✿
(ต่อไปเป็นวอเตอร์เซเว่นเเล้วค้าบ)
ความคิดเห็น