ตอนที่ 7 : บทที่2 รุกเข้าไปอีกนิด(4)
รุกเข้าไปอีกนิด(4)
ตอนนี้สมองของมะลิมันพร่างพรายจนขาวโพลนไปหมด ร่างกายถูกปลุกปั่นด้วยสัมผัสรัญจวนทำให้เผลอไผลจนไม่รู้เนื้อตัวว่าตอนนี้ร่างกายถูกคุกคามมากกว่าคำว่าจูบ ได้แต่เผลอครวญครางด้วยเสียงอันน่าอายครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่อาจห้าม กระทั่งบราเซียร์ตัวงามหลุดผึงออกจากการเกาะเกี่ยวทางด้านหลังโดยฝีมือคนเจ้าเล่ห์นั่นเอง สาวใหญ่ถึงเริ่มได้สติว่าทุกอย่างกำลังจะเกินเลย
“พะ...พี่ทูน พอแล้วจ้ะ”
เสียงหวานเอ่ยห้ามอย่างตะกุกตะกัก ด้วยอารมณ์รักที่ตีตื้นขึ้นมาอย่างเปี่ยมล้นกำลังสุมแน่นอยู่ในช่วงจังหวะลมหายใจ ก่อนจะกระวีกระวาดสวมใส่บราเซียร์อย่างทุลักทุเล
“พี่ขอโทษ พี่มันเลวที่เอาแต่ใจตัวเอง”
นายเหมืองเอ่ยอย่างคนสำนึกผิดแถมยังตีหน้าเศร้าได้อย่างแนบเนียนจนคนที่กำลังวุ่นอยู่ตะขอบราเซียร์ถึงกับชะงักแล้วรีบออกตัวแทน
“พี่ทูนอย่าว่าตัวเองอย่างนั้นสิจ๊ะ มะลิเองต่างหากที่เผลอตัว”
“พี่ผิดเอง เพราะพี่รู้สึกดีกับมะลิพี่เลยไม่คิดจะหักห้ามใจ”
“พี่ทูน...”
ได้ยินแบบนี้มะลิถึงกับไปไม่เป็น น้อยนักที่จะเห็นผู้เป็นพี่เขยเอ่ยอย่างจริงจังเช่นในเวลานี้
“เอาเถอะ ในเมื่อมะลิไม่เชื่อใจว่าพี่จะรักและให้เกียรติอย่างออกหน้าออกตา ต่อไปนี้พี่จะพยายามหักอกหักใจตัวเอง ไม่จำเป็นพี่จะไม่เข้าใกล้มะลิอีกเป็นอันขาด”
หลังจากที่ทำตัวเป็นภมรตามดมดอมกลิ่นมาลีมานานนายไพทูนจึงคิดว่านี่เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมในการงัดไม้ตายตัวสุดท้ายออกมาใช้งาน ขณะเดียวกันก็แสร้งตีหน้าเศร้าเข้าไปอีกเพื่อความสมจริง ทำให้คนที่กำลังนิ่งอึ้งถึงกับหวั่นใจจนหน้าถอดสี
“มะลิไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยนะจ๊ะ มะลิแค่ไม่อยากทำผิดต่อพี่สาวกับยายน้ำ ทำไมพี่ทูนถึงไม่เข้าใจมะลิบ้าง”
น้องเมียคนงามอธิบายทั้งน้ำตา เวลานี้แอบเปิดรับพี่เขยสุดหล่อเข้ามาในหัวใจจนเต็มห้องแต่กลับไม่กล้าเอ่ยออกไปเพราะจิตใต้สำนึกมันค้ำคอ ยิ่งเห็นหลานสาวสุดที่รักหวงแหนพ่อเธอยิ่งต้องกักเก็บความรู้สึกอันมืดดำไว้ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ
“นั่นคือสิ่งที่มะลิคิดไปเอง บางทีพี่สาวมะลิอาจจะอยากให้ใครสักคนมาคอยดูแลพี่ก็ได้ ส่วนยายน้ำก็โตจนกำลังจะเป็นแม่คนอยู่แล้ว พี่คิดว่าลูกต้องมีเหตุผลพอที่จะรับฟังเรื่องของเรา ถ้ามะลิไม่สบายใจเดี๋ยวพี่จะโทรคุยกับยายน้ำเอง”
พี่เขยร่างใหญ่ชี้แจงเข้าข้างตัวเองแบบเสร็จสรรพ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงเพื่อต่อสายหาลูกสาวอย่างที่บอกไปเมื่อครู่ ทำให้ร่างแน่งน้อยต้องรีบเข้าไปคว้าแขนแกร่งเพื่อห้ามเอาไว้
“ไม่ๆๆ เดี๋ยวสิจ๊ะพี่ทูน”
“มีอะไรอีกมะลิ แบบนั้นก็ไม่ดี แบบนี้ก็ไม่ได้ หรือว่า...มะลิรังเกียจพี่”
ร่างหนาใหญ่วางโทรศัพท์ลงข้างกายแล้วทำสีหน้าเศร้าสร้อยเพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากน้องเมีย และแน่นอนว่ามันได้ผลไม่น้อย
-----------------------------
พี่รุกน้อยๆ แต่พี่รุกนานนนนนนนนนนนนนนน มีใครสงสารนายเหมืองบ้างยกมือหน่อยเร้ววววววววว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
