เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 58 : 21 'รัก' จวนแทบคลั่ง(25+)(ลบเนื้อหาบางส่วนค่ะ)

บทที่21.1 ‘รัก’ จวนแทบคลั่ง

          แดนตรัยวางร่างบางที่เตียงอย่างทะนุถนอมพอจะลุกขึ้นสาวน้อยกลับทำในสิ่งไม่คาดคิดด้วยการ------------------cut------------------------------------------------------------------------------------------

“โอยทูนหัว   จะทำให้ผัวคลั่งตายกันไปข้างเลยใช่ไหม”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้สาวน้อยหัวเราะ  รู้สึกภูมิใจที่ได้เอาคืน  แกล้งกันไปแกล้งกันมากลับกลายเป็นว่าคนที่ทำหน้าที่พิพากษาโทษเป็นฝ่ายคลานลงจากเตียงไม่ไหวซะเอง  เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง

21.2 ‘รัก’ จวนแทบคลั่ง

          งานเลี้ยงข้างล่างเลิกราไปนานแล้วแต่งานพิพากษาโทษข้างบนห้องพักกว่าจะเลิกราได้ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง  แดนตรัยอุ้มคนตัวเล็กที่หมดเรี่ยวแรงเข้าไปแช่น้ำอุ่นที่เตรียมไว้เพื่อให้เธอได้ผ่อนคลาย แต่เมื่อร่างบางต้องกับแสงสว่างที่มากพอชายหนุ่มก็ต้องตกใจ  เมื่อผิวขาวๆของเธอเต็มไปด้วยผื่นจ้ำแดงๆไปทั่วตัว  แดนตรัยมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดรอยพวกนี้อย่างแน่นอน  จากที่คิดว่าจะพาเธอแช่น้ำอุ่นเลยต้องเปลี่ยนใจอาบน้ำจากฝักบัวให้เธอแทนอย่างรวดเร็ว

“ฮือ  หนาวจังเลยค่ะไม่เอานะคะ  คันด้วยน้ำอะไรเนี่ย”

สาวน้อยส่ายหน้าแล้วเริ่มเกาตามตัว  คิดว่าน้ำที่อาบนี่คงไม่สะอาด

“แค่แป็บเดียวหนูนาว  ฉันต้องพาเธอไปหาหมอแล้วก็เลิกเกาด้วยเล็บยาวๆเดี๋ยวก็ได้เลือดกันพอดี”

“ไม่ให้เกาได้ยังไงคะ  คันจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

เมื่อห้ามไม่เป็นผลเลยต้องรีบชะระร่างกายเธอและตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้   เสร็จแล้วจึงสวมเสื้อคลุมให้กับร่างบาง  ชายหนุ่มใช้เวลาในการสวมเสื้อผ้าให้กับตัวเองน้อยที่สุดเท่าที่เคยทำก็ว่าได้ขณะที่สวมก็ต่อสายสั่งการให้แจ็คเตรียมรถไปด้วย  ยิ่งเห็นคนตัวเล็กเกาหนักเข้าก็ยิ่งร้อนใจ  แดนตรัยอุ้มร่างบางเดินกึ่งวิ่งจนไปถึงตัวรถ

“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด่วนเลยแจ็ค”

เห็นอาการเร่งรีบและร้อนใจของเจ้านายหนุ่ม  ลูกน้องคนสนิทก็ไม่มัวถามให้เสียเวลาออกรถตามสั่งอย่างรวดเร็วไม่นานรถยุโรปสมรรถภาพสูงก็วิ่งเข้าสู่จุดรับคนไข้ฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง   คนใจร้อนร้องหาหมอเสียงดังลั่นโรงพยาบาลจนหลายคนต้องหันมามองเป็นตาเดียว    เวรเปลและเหล่าพยาบาลต้องวิ่งกันโกลาหลไปหมดเพราะคิดว่าคนไข้มีอาการสาหัส  แท้จริงแล้วเมื่อซักประวัติเสร็จเรียบร้อยแพทย์ถึงได้วินิจฉัยว่าเป็นอาการแพ้ที่เรียกว่าลมพิษ  ถึงอย่างนั้นแดนตรัยก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีเมื่อเห็นเธอเกาตามตัวไม่เลิก

“หมอทำยังไงก็ได้ให้เธอเลิกเกาซะที  หนังจะถลอกหมดแล้วเนี่ย”

แดนตรัยกล่าวกับนายแพทย์หนุ่มหลังจากที่วินิจฉัยโรคเรียบร้อย

“ถ้าญาติคนไข้เป็นกังวลมากเอาเป็นว่าหมอจะเปลี่ยนจากยากินเป็นยาฉีดพร้อมกับให้ยานอนหลับเพิ่มแล้วนอนดูอาการสักคืนก็แล้วกันนะครับ”

“ผมไม่ใช่ญาติ!  ผมเป็นสามีของเธอเข้าใจซะใหม่ด้วยนะหมอ  ส่วนเรื่องยาจะกินจะฉีดก็รีบสั่งมาเร็วๆเลย ก่อนที่เมียผมจะเกาจนเนื้อหลุดติดมือออกมาน่ะ  แล้วหมอผู้หญิงไม่มีหรือยังไงถึงต้องให้หมอผู้ชายมาตรวจเนี่ย”

เสียงสั่งการราวกับว่าเป็นคนไข้เสียเองเรียกรอยยิ้มจากหมอหนุ่มได้เป็นอย่างดี ผู้ชายด้วยกันทำไมจะดูไม่ออกว่าที่ชายหนุ่มมีอาการเช่นนี้เพราะว่าทั้งหวงและห่วงสาวน้อยคนนี้มากจนเกินเหตุนั่นเอง

“ครับสามีก็สามี  ช่วยใจเย็นๆก่อนนะครับเดี๋ยวหมอจะรีบสั่งยามาฉีดให้ตอนนี้เลย”

แค่ได้ยินว่ายาฉีดคนตัวเล็กที่กลัวเข็มเป็นชีวิตจิตใจก็เริ่มหน้าซีดตัวสั่น  มือเย็นเฉียบจนแดนตรัยผิดสังเกต

“หนูนาวเป็นอะไรไปหรือว่ามีอาการแทรกซ้อนเพิ่มหรือเปล่าทำไมมือเย็นขนาดนี้”

เสียงนุ่มทุ้มถามด้วยความอาทรแค่ที่เธอเป็นอยู่เขาก็แทบกลายเป็นพวกจอมโวยวายในสายตาชาวบ้านอยู่แล้ว   ตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆคลอที่หน่วยจนชายหนุ่มตกใจ

“ไม่ฉีดยานะคะฉันกลัวเข็ม”

เสียงหวานสั่นบอกทั้งน้ำตาพาให้ชายหนุ่มรู้สึกสงสารไม่น้อย   จึงหันไปหาหมอหนุ่มเป็นเชิงปรึกษา

“เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นเปลี่ยนเป็นยากินก็ได้ครับแต่อาจจะออกฤทธิ์ช้าหน่อย  คนไข้อดทนต้องอดทนพักหนึ่งนะครับ”

มาลัยแก้วพยักหน้าเนือยๆเพราะร่างกายที่อ่อนเพลียจากกิจกรรมเข้าจังหวะก่อนหน้านั้นบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย    พอได้ยาแก้แพ้กับยานอนหลับจึงผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเจ้าหน้าที่ส่งถึงห้องพักคนไข้คนหลับก็ยังมีอาการเผลอเกาอยู่เป็นระยะ  แดนตรัยเลยสั่งการบางอย่างกับลูกน้องคนสนิทเพื่อความปลอดภัยที่เนื้อหนังของตัวเธอเอง 

          มาดามดารินทราบข่าวจากการ์ดของลูกชายก็เกิดความร้อนใจไม่แพ้กัน  รีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากลางดึกเพื่อไปเยี่ยมว่าที่ลูกสะใภ้พร้อมกับรีแกน  ไม่นานรถยนต์คันหรูก็มาถึงที่หมาย

“น้องเป็นยังไงบ้างดีน”

มารดายิงคำถามเมื่อการ์ดเปิดประตูห้องพักคนไข้ให้นางเข้าไปด้านใน  เห็นลูกชายกำลังยืนจดๆจ้องๆอยู่ข้างเตียง  โดยมีสตรีนางหนึ่งนั่งทำอะไรบางอย่างกับมือของสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ 

“หมอให้ยาเธอหลับไปแล้วครับ  แล้วนี่มัมมาทำไมครับดึกดื่นป่านนี้แล้ว  พรุ่งนี้เช้าค่อยมาก็ได้”

ปากพูดกับมารดาแต่สายตากลับมองไปยังลูกน้องตัวดีที่ทำเกินคำสั่ง  แจ็คยิ้มแหยๆแล้วรีบหลบฉากออกจากห้องไปก่อนที่จะโดนเจ้านายเตะโด่ง

“ถึงขั้นต้องตัดเล็บเชียวหรือ  ไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงน่ะหวงเล็บเหมือนเสือหวงเขี้ยว แล้วหมอว่าอย่างไรบ้างน้องเป็นอะไร”

สิ่งที่ได้ยินทำเอาชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอแบบฝืดๆ เพราะว่านี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่สั่งตัดเล็บเธออย่างถือวิสาสะ  แสดงว่าครั้งแรกเธอคงไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้

“เป็นลมพิษครับเกิดจากการแพ้แอลกอฮอล์ที่อยู่ในเครื่องดื่ม  เธอเองก็ไม่รู้มาก่อนเพราะไม่เคยแตะต้องเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เลยสักครั้ง”

“โธ่!  เพราะมัมแท้ๆเลย  ถ้ามัมไม่ปล่อยให้เธออยู่ท่ามกลางผู้หญิงพวกนั้นก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”

มาดามรำพึงรำพันโทษตัวเองอีกครั้ง

“อย่าพูดอย่างนั้นเลยครับ  ไม่ใช่ความผิดของมัมสักหน่อย   มันเกิดจากความดื้อรั้นไม่คิดจะยอมใครของคนอวดเก่งเองต่างหาก”

แดนตรัยอธิบายเพื่อปลอบใจมารดา  นางเดินเข้าไปใกล้ๆคนไข้ที่ตอนนี้หลับสนิทตามเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยผื่นจ้ำแดงๆและรอยขูดข่วนพาให้สงสารยิ่งนัก  มือเรียวลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา

“หายเร็วๆนะลูกนะจะได้กลับบ้านเรา”

มาดามก้มลงหอมที่หน้าผากมนอย่างรักใครแกมเอ็นดู  นับวันยิ่งรู้สึกถึงความผูกพันที่มีมากขึ้นเรื่อยๆระหว่างครอบครัวตนเองกับว่าที่ลูกสะใภ้

“ลูกก็ควรจะพักผ่อนบ้างนะดีน  วันนี้ลูกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  แม่ขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้แม่จะมาเยี่ยมใหม่”

นางหันไปบอกลูกชายที่บัดนี้หน้าตาเริ่มอิดโรย

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ  ผมจะนอนเป็นเพื่อนเธอที่นี่  เดินทางปลอดภัยนะครับ”

แดนตรัยสวมกอดมารดาผู้เป็นที่รักแล้วหอมแก้มซ้ายทีขวาที  รีแกนเดินมาตบไหล่เพื่อให้กำลังใจแก่น้องชายเบาๆชายหนุ่มพยักหน้ารับน้อยๆเพื่อตอบรับ 

          ช่างเสริมสวยที่ถูกเรียกตัวด่วนในยามวิกาลด้วยค่าตอบแทนอันแพงลิ่วเก็บอุปกรณ์หลังจากที่ทำการตัดเล็บคนไข้เสร็จเรียบร้อยแดนตรัยจึงสั่งให้แจ็คไปส่งเธอ  จากนั้นจึงลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าคนตัวเล็กที่เมื่อความเหนื่อยล้าเข้าโจมตีจึงผล็อยหลับตามคนไข้ตัวเล็กไปในที่สุด

21.3 ‘รัก’ จวนแทบคลั่ง

          รุ่งเช้าเมื่อร่างกายได้นอนหลับพักผ่อนพลังงานในร่างกายจึงเริ่มกลับมาแต่ก็ยังไม่เต็มที่เท่าที่ควร   มาลัยแก้วลืมตาขึ้นช้ากลอกตาดวงโตไปรอบๆห้อง  นึกลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองก็รู้ในทันทีว่าที่นี่คงจะเป็นโรงพยาบาลนั่นเอง  พอรู้สึกตัวอาการระยิบระยับตามผิวหนังที่ยังไม่หายขาดก็กลับมาเล่นงานเธออีกครั้ง  สาวน้อยจึงยกมือขึ้นเกาโดยอัตโนมัติเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไปก็โวยวายขึ้น

“อร้าย!   คุณดีนคนบ้า!  นี่ฝีมือคุณอีกแล้วใช่มั้ยคะคนนิสัยไม่ดี!”

สาวน้อยแหกปากต่อว่าเสียงดังเป็นชุดจนคนที่เผลอข้างเตียงสะดุ้งตื่นในทันทีที่ได้ยินเสียง

“ใจเย็นๆหนูนาว  ตื่นมาก็มีแรงโวยวายเชียวนะไม่เหนื่อยหรือยังไง”

แดนตรัยงัวเงียว่าใช้นิ้วมือนวดที่ข้างขมับตัวเองเบาเพื่อให้เส้นประสารทผ่อนคลาย

“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วค่ะ  คนเผด็จการเอาแต่ใจตัวเองไม่คิดถึงจิตใจคนอื่น”

คนที่สูญเสียเล็บยังไม่เลิกราตะโกนต่อว่าอีกหลายชุดจนคนฟังเริ่มอ่อนใจแต่ก็ต้องพยายามข่มอารมณ์ให้เย็นเข้าไว้เพราะกลัวว่าเธอจะไม่พอใจจนกลายเป็นโกรธ

“เอาล่ะ  ฉันยอมรับผิดทุกข้อกล่าวหาเลย  ทีนี้ก็นอนลงก่อนเธอต้องพักผ่อนให้มากๆ  จะได้หายเร็วๆ”

น้ำเสียงนุ่มที่พูดออกมาด้วยความห่วงใยทำให้อาการไม่พอใจหายไปอย่างน่าประหลาด  แต่คนไข้หัวดื้อก็ยังไม่ยอมนอนตามที่คนตัวโตบอก

“นอนไม่หลับแล้วค่ะ  เพราะว่าตอนนี้ฉันหิวและก็หิวมากด้วยตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากเครื่องดื่มเจ้าปัญหานั่นน่ะ”

เอากับเธอสิ  เรื่องกินเรื่องใหญ่เรื่องตายเรื่องเล็กยกสโลแกนนี้ให้เธอไปเลย  หนำซ้ำยังเรียกเครื่องดื่มมีระดับราคาแสนแพงของเขาว่าเครื่องดื่มเจ้าปัญหาอีก ‘ เอาเถอะเพราะว่ารักหรอกนะจึงยอม’  ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในใจ

“อยากกินอะไรล่ะหนูนาว  ฉันจะได้ให้แจ็คออกไปซื้อมาให้”

“อะไรก็ได้ค่ะเอาที่รสจัดจัดๆเน้นเปรี้ยวมากๆ  ขอขนมหวานด้วยค่ะเอาเค้กก็ได้หน้าฟรุ้ตสลัดและที่สำคัญเอามาเยอะๆนะคะเร็วๆด้วย”

อื้อหือ!  อะไรก็ได้ของเธอไม่ค่อยจะเยอะเลยแต่ก็เอาเถอะเพราะว่ารักอีกนั่นแหละ  เลยยอม

“ได้  รอเดี๋ยวนะจะให้แจ็คไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย”

บอกคนตัวเล็กเสร็จก็ออกไปสั่งการลูกน้องคู่ใจที่ห้องพักญาติเยี่ยมไข้ทันที  ขืนชักช้าแม่คุณทูนหัวอาจจะโมโหหิวเอาได้

          ให้หลังคนตัวเล็กชายหนุ่มก็ต้องปวดประสาทเมื่อสั่งการกับลูกน้องแล้วไม่ได้ดั่งใจ  มันจะอะไรกันนักหนาทำไมชีวิตช่วงนี้มันมีแต่เรื่องให้ชวนปวดหัว  หรือว่าเวรกรรมที่ทำไว้กับเธอมันยังชดใช้ไม่หมดง่ายๆก็ไม่รู้  เฮ้อ!

“เอ่อ.. เจ้านายครับร้านอาหารที่ไหนจะเปิดตอนตีสี่  แล้วอะไรก็ได้ที่ว่าของนายหญิงก็เจาะจงเสียขนาดนั้นมันไม่ได้มีขายทั่วไปนะครับ”

มันก็จริงอย่างที่การ์ดหนุ่มว่าแต่มีหรือที่คนอยากได้อะไรก็ต้องได้จะยอม

“ไม่รู้ล่ะ  นายจะทำยังไงมันก็เรื่องของนายแล้วก็ต้องกลับมาภายในครึ่งชั่วโมงนี้ด้วย”

แจ็คอ้าปากพะงาบๆกะจะพูดแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรคนเอาแต่ใจก็เดินจากไปแล้วเรียบร้อย  ทิ้งปัญหาไว้ให้ลูกน้องไปแก้เอาเองคนเดียว  นี่ถ้าจิมมี่คู่หูอยู่ด้วยคงไม่ต้องลำบากใจแบบนี้  กรรมของไอ้แจ็คจริงๆลูกน้องหนุ่มยืนทำหน้าปั้นยากอยู่สักพักจึงรีบออกไปจัดการตามที่เจ้านายสั่ง

          เวลาผ่านไปแค่สิบนาทีคนหิวก็เริ่มทวงถามถึงอาหารที่ตนร้องขอเพราะความหิวจัดทำให้เธอรู้สึกว่าเวลาที่รอคอยมันช่างนานแสนนาน  แดนตรัยจึงต้องหาเรื่องอื่นทำเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

“คันมากหรือ  มาฉันจะทายาให้หมอบอกว่ามันจะช่วยได้อีกทาง”

แดนตรัยบอกเมื่อเห็นคนตัวเล็กยังนั่งลูบแขนขาไม่หยุด  ชายหนุ่มหยิบตลับยาแล้วนั่งลงที่เตียงติดกับสาวน้อยแตะแต้มครีมตามแขนขาแล้วลูบไล้บางเบาไปจนทั่วทุกบริเวณที่มีรอยแดง

“ทีหน้าทีหลังก็อย่าไปดื่มมันอีกล่ะเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์น่ะจะได้ไม่ต้องมานั่งทรมานแบบนี้”

เสียงนุ่มทุ้มบอกอย่างอาทรแต่คนฟังกลับรู้สึกไม่พอขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ฉันผิดหรือคะที่ไม่อยากให้ใครมาดูถูก  ว่าภรรยาเจ้าพ่อน้ำเมาดื่มเหล้าไม่เป็น  ฉันแค่อยากรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง   ศักดิ์ศรีของคุณดีน  ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมองว่าเป็นภรรยาที่ไม่เอาไหน   ฉันเลยต้องเป็นแบบนี้แค่นั้นยังไม่พอต้องมาเสียเล็บสวยๆอีกด้วยเนี่ย  ฮือออออ”

ชายหนุ่มหน้าเหวอเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆพูดถูกก็กลายเป็นผิด   เมื่อตั้งสติได้จึงรีบรวบร่างเล็กที่ร้องไห้จนตัวโยนเข้ามากอดไว้

“โอ๋ๆ  ไม่ร้องนะหนูนาวขอโทษๆ  ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอเลยนะที่พูดไปก็เพราะเป็นห่วงเท่านั้น”

“ไม่เชื่อหรอกค่ะ  คนห่วงกันที่ไหนเค้าจะทำกันแบบนี้ดูสิ  เล็บด้วนจู๋เลยเนี่ย”

คนตัวเล็กยกมือบางขึ้นมากางอวด  ไม่น่าเชื่อเรื่องที่คิดว่าไม่ติดใจเอาความแล้วเธอก็ยังขุดขึ้นมาพาลได้อีกทั้งๆที่ปกติแล้วมันไม่ใช่นิสัยของเธอเลย  จังหวะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นแจ็คหอบอาหารหวานคาวมาสามสี่อย่างแล้วกลับออกไปอย่างรู้งาน  แดนตรัยจึงเอาเรื่องอาหารมาหลอกล่อเพื่อให้เธอลืมเรื่องขุ่นข้องหมองใจเมื่อสักครู่

“อาหารที่สั่งได้แล้วหนูนาว  น่ากินทั้งนั้นเลย”

“ไม่กงไม่กินมันแล้วค่ะ”

“อ้าว!  ไหนบอกว่าหิวมากไงกินหน่อยเถอะนะ”

“ หิวมากแต่รอนานเลยกินไม่ลงค่ะ  ฉันอยากกลับบ้านช่วยหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนด้วยค่ะ”

เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นพร้อมกับความต้องการที่เปลี่ยนไปแบบหุนหันพลันแล่นทำเอาแดนตรัยแทบสติแตกแต่ก็จำต้องอดทนอดกลั้นเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วกลับมาเจิ่งนองอีกรอบ  

“ได้ๆ  รอเดี๋ยวนะ”

ร่างใหญ่หอบอาหารที่แจ็คไปจัดหามาออกไปด้านนอกเพื่อสั่งการสิ่งใหม่กับลูกน้องคนสนิท  แจ็ครีบทะลึ่งพรวดขึ้นยืนทันทีที่เจ้านายหนุ่มเปิดประตูออกมาแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นอาหารยังอยู่ดีครบทุกห่อ

“เกิดอะไรขึ้นครับทำไม....”

“นายหญิงบอกว่ารอนานเกินกินไม่ลง  ตอนนี้อยากกลับบ้านนายช่วยไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เธอที”

ว่าแล้วก็บอกขนาดสัดส่วนให้เสร็จสรรพพร้อมกับส่งถุงบรรจุอาหารคืนให้การ์ดหนุ่มทั้งยวง

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น  ฉันสั่งอะไรก็รีบๆไปทำเหอะ  เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก  อ้อ!  ด่วนเลยนะ”

บอกเสร็จก็หันหลังให้อีกตามเคย  แจ็คยืนทำหน้าเหรอหราไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตัวเอง อาหารพวกนี้กว่าจะไปจัดหามาได้มันช่างยากเย็นแสนเข็ญแต่พอได้มาแล้วกลับไม่ต้องการเอาดื้อๆ

ซ้ำยังมีคำสั่งใหม่เร่งด่วนปานสายฟ้าแลบอีก’พระเจ้า!  เวรกรรมอะไรของเราวะเนี่ย’  ชายหนุ่มสถบกับตนเองเบาๆ  แล้วรีบสาวเท้าออกจากตรงนี้ก่อนที่ฟ้าแลบจะกลายเป็นฟ้าผ่าถ้าขืนชักช้าไปกว่านี้

 ********************************

โถถถถถถถถ แจ็คผู้น่าสงสาร  แต่มันก็สมน้ำหน้าอยู่ในที  นี่รึเปล่าวิบากกรรมที่คิดแผนทำให้หนูนาวต้องเสียน้ำตา  หุหุ

ลบวันจันทร์ตามที่แจ้งไว้นะคะต้องขออภัยสำหรับแฟนนิยายที่เข้ามาอ่านไม่ทัน 

รอติดตามในเล่มนะคร้า

ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ

กลิกา