ตอนที่ 3 : สิ่งแลกเปลี่ยนที่ตีราคาไม่ได้(2)
สิ่งแลกเปลี่ยนที่ตีราคาไม่ได้(2)
"นี่แม่มะลิ แม่ของมะนาว ส่วนนี่ก็พ่อสน พ่อของมะนาวค่ะ"
มาลัยแก้วแนะนำนายสนจึงยกมือไหว้ทักทายตามธรรมเนียมไทย มาดามรับไหว้เสร็จก็หันไปคุยกับสาวน้อยต่อ มาลัยแก้วเก็บอุปกรณ์ร้อยมาลัยที่หล่นกระจายก่อนหน้าใส่มือให้มารดาใหม่อีกที
"แล้วมะนาวอายุเท่าไหร่จ๊ะ"
ด้วยมองจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่าจะยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำไป
“สิบแปดใกล้จะสิบเก้าแล้วค่ะ....."
และคำตอบยาวเหยียดที่ได้รับ ฟังจากหญิงสาว ทำให้มาดามดารินรู้สึกเห็นอกเห็นใจไม่น้อย โดยเฉพาะเหตุผลหลักที่ทำให้เธอตัดสินใจที่จะไม่ศึกษาต่อ แม้ว่าเธอจะสอบติดคณะพยาบาลของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
"หนูอยากช่วยพ่อกับแม่ทำงานเพื่อเก็บเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดดวงตาให้กับแม่ค่ะ แม่หกล้มหัวกระแทกกับพื้นทำให้เส้นประสาทการมองเห็นโดนกดทับ คุณหมอบอกว่าหนทางเดียวที่จะทำให้แม่กลับมามองเห็นอีกครั้งคือการผ่าตัดค่ะ"
มาลัยแก้วเล่าไปด้วยเดินไปเตรียมขันน้ำดื่มไปด้วย แล้วนำดอกมะลิโรยลงไปจำนวนหนึ่ง เพื่อเอามาเสริฟแก่ผู้มาเยือน รีแกนทำหน้าเหรอหราแต่มาดามกลับยกขันน้ำขึ้นดื่ม ทำสัญญาณบอกเป็นเชิงให้ดื่มตาม บอดีการ์ดร่างยักษ์จึงต้องปฏิบัติตามโดยปริยาย หลังจากเสริฟน้ำเป็นที่เรียบร้อย สาวน้อยร่างเล็กจึงเดินไปนั่งร้อยพวงมาลัยข้างๆมารดา แล้วนำพวงมาลัยที่ร้อยเสร็จมายื่นให้ตรงหน้าชายหนุ่ม ไม่น่าเชื่อว่าพวงมาลัยที่เธอร้อยจะมีความอ่อนช้อยงดงามขัดกับบุคลิกห้าวๆของเธอยิ่งนัก
" พวงนี้หนูยกให้คุณเอาไปใส่ไว้ที่รถค่ะ รับรองว่ากลิ่นหอมชื่นใจกว่าน้ำหอมราคาแพงเป็นไหนๆ"
รีแกนรับมาพร้อมกับสูดดมกลิ่นมะลิเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ รู้สึกสดชื่นแปลกๆอย่างที่สาวน้อยอวดอ้างจริงๆ มาดามดารินคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้า พลันสมองอันปราดเปรื่องก็คิดออก ว่าทำอย่างไรสาวน้อยคนนี้จึงจะยอมรับน้ำใจของนาง
"เอาอย่างนี้ดีไหมจ๊ะ ฉันมีข้อเสนอหากว่าหนูอยากทำงานเพื่อนำเงินมารักษาดวงตาให้กับแม่"
สิ่งที่ได้ยินทำเอาตากลมที่โตอยู่แล้ว ยิ่งโตเขาไปอีก แต่เพียงไม่นานก็กลับมาตีหน้าเศร้า เพราะคิดวาคนที่เรียนจบแค่มัธยมปลายเช่นเธอ จะสามารถทำงานอะไรที่มันจะคุ้มค่ากับการรักษาดวงตาของแม่ ที่มีคาใช้จ่ายถึงห้าแสนบาทได้
"ไม่ต้องเป็นกังวลจ้ะ งานที่ฉันบอกคิดว่าหนูจะต้องทำได้อย่างแน่นอน"
มาดามดารินพูดราวกับมานั่งอยู่ในความคิดเธอเสียอย่างนั้น
"คือว่า..ลูกชายของฉันได้รับอุบัติเหตุทางดวงตา ผ่าตัดมาสองครั้งแล้วไม่ประสพผลสำเร็จทำให้เขาท้อใจ ถ้าหากหนูช่วยดูแลและพูดให้เขายอมเข้ารับการผ่าตัดครั้งต่อไปได้ ถือว่าทำงานสำเร็จ ฉันจะตอบแทนด้วยการออกค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดให้กับแม่ของหนูทั้งหมดจนกว่าจะมองเห็นจ้ะ"
รีแกนได้ยินดังนั้นจึงรีบแย้ง
"คุณท่านจะไม่คุยเรืองนี้กับคุณหนูก่อนหรือครับ ผมเกรงว่า..."
"เรื่องนี้ทุกอย่างฉันจะรับผิดชอบเอง "
มาดามรีบออกตัวกลัวว่ามาลัยแก้วอาจไขว้เขว ไม่ยอมรับข้อเสนอของตน หารู้ไม่ว่าคนที่กำลังนั่งฟังตาแป๋วนั้น ตั้งแต่ได้ยินคำว่า'คุณหนู' เธอก็คิดเองเออเองสรุปเอง เสร็จสรรพว่า คงจะต้องเป็น'เด็ก' อย่างแน่นอน
งานกล้วยๆแบบนี้ยังไงเสียเธอต้องทำได้อยู่แล้ว
"พ่อกับแม่จะว่ายังไงจ๊ะ ถ้ามะนาวจะรับงานที่มาดามดารินเสนอ"
มาลัยแก้วหันมาปรึกษาบิดา มารดา หลังจากที่ได้คุยกับมาดามดาริน
"พ่อคิดว่ามันน่าสนใจ เพราะถ้าแม่เค้ากลับมามองเห็น ลูกจะได้กลับไปเรียนตามที่ตั้งใจ"
นายสนว่า รู้สึกเห็นใจลูกสาวไม่น้อยที่ความฝันต้องพังทลาย ทั้งๆที่สอบได้คณะพยาบาลที่ตนอยากเรียน
"แม่ก็เหมือนกันจ้ะ แล้วแต่ลูกจะตัดสินใจเลย ไม่ต้องเป็นห่วงแม่กับพ่ออยู่ได้"
มาลัยแก้วยิ้มกว้างกับทางที่เปิดสะดวก พลางคิดอย่างลิงโลดว่าอย่างน้อยโชคชะตาก็ไม่ได้โหดร้ายสำหรับครอบครัวจนๆอย่างเธอเสียทีเดียว
“นาว ทำไมตัดสินใจปุบปับแบบนั้นล่ะ เธอเชื่อใจพวกเขาได้จริงหรือ อีกอย่างเธอต้องไปถึงอเมริกาเชียวนะ เธอเคยบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่าไม่ควรไว้ใจใครง่ายๆ แล้วนี่คิดยังไงถึงได้ตกปากรับคำเขาน่ะ”
นริศราเพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวทักท้วงขึ้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด อยากจะค้านแบบหัวชนฝาเหลือเกินเพราะความห่วงใยที่มีต่อเพื่อนกลัวว่าจะไม่ปลอดภัยอาจถูกหลอกก็เป็นได้ ทุกวันนี้คนหน้าเนื้อใจเสือมันเยอะจะตายถึงเธอจะเชื่อใจคนง่ายแต่ดูจากรูปการแล้ว มันค่อนข้างจะเร็วเกินไปที่จะยอมรับ
“อย่าห่วงไปเลยจ้ะ ฉันจะใช้วิชาที่ได้ร่ำเรียนมาจากเธอให้เป็นประโยชน์กับตัวเองให้มากที่สุด อย่างน้อยภาษาอังกฤษที่เธอพยายามคะยั้นคะยอให้ฉันชอบมันคงจะช่วยให้ฉันไปสถานทูตไทยประจำประเทศสหรัฐอเมริกาได้ถูก นี่เป็นโอกาสเดียวที่ฉันจะลองเสี่ยงดูสักครั้งเพื่อแม่มะลิ”
“ถ้ามั่นใจถึงขั้นนั้น ต่อให้ฉันห้ามอย่างไรก็คงไม่สำเร็จสินะ”
มาลัยแก้วพยักหน้า แววตาฉายชัดถึงความมุ่งมั่นอย่างเด็ดเดียว
************
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ
กลิกา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อยากรู้จังว่าพระเอกเป็นแบบไหน