เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 22 : ใจดวงน้อยที่เจ็บเป็น(3)

เอาปกคุณดีนมาให้ยลโฉมค่า

***********

ใจดวงน้อยที่เจ็บเป็น(3)

"มากันแล้วหรือ  พวกนายอยากตายหรือไงถึงกล้าปล่อยฉันทิ้งไว้คนเดียว "

"ประทานโทษครับ   ผมคิดว่าเจ้านายหลับไปแล้วเสียอีก" 

จิมมี่รีบขอโทษเพราะก่อนออกจากห้องไปเห็นเจ้านายนอนนิ่งหลับตาพักใหญ่จึงคิดว่าชายหนุ่มนอนหลับ

"หึ!  ฉันคงจะหลับลงหรอกถ้ายังไม่ได้จัดการกับเด็กดื้อ   คนสวยของพวกนายน่ะ"

มาลัยแก้วที่กำลังเก็บหมอนเข้าที่ถึงกับชะงักกึก  จัดการอย่างนั้นหรือที่เธอต้องเจ็บตัวนี่มันยังพอสินะ  สาวน้อยใจกล้า เดินไปหยุดยืนต่อหน้าเจ้านายหนุ่ม

"คุณดีนจะจัดการกับฉันยังไงหรือคะ"

รีแกนรู้สึกเหนื่อยใจกับความบ้าบิ่นของเธอ คงไม่รู้ตัวว่าท้าทายผิดคน  อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเวลาคุณดีนโกรธ แม้แต่มาดามดารินยังเข้าหน้าไม่ติด   

"เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ แม่คนอวดดี  เด็กเมื่อวานซืนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

"ฉันไม่รู้ว่าใครต่ำใครสูงหรอกค่ะ  รู้แต่ว่าความเป็นคนมันมีอยู่เท่ากัน  เพียงแต่คนที่ใจบอดเท่านั้นแหละที่มองไม่เห็น"

แรงโทสะที่มีทำให้ความอดทนของชายหนุ่มขาดผึง!  กับวาจาก้าวร้าวของสาวน้อย สองมือใหญ่คว้าได้ตัวเธอจึงจับเขย่าแรงๆให้สมกับความโกรธ   สองบอดีการ์ดหนุ่มตกใจมองหน้ากันเลิ่กลั่กไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีสุดท้ายพอเจ้านายหนุ่มปล่อยมือ  ร่างแน่งน้อยถลาล้มลงมือข้างที่เจ็บฟาดลงกับท้ายเตียง  เลือดซึมออกมานั่นแหละ สองหนุ่มจึงรีบวิ่งกรูเข้าห้าม   รีแกนประคองสาวน้อยที่บัดนี้น้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บระคนเสียใจ ส่วนจิมมี่เข้าไปกอดเจ้านายหนุ่มเพื่อให้สงบสติอารมณ์

"พอเถอะครับคุณดีน  อย่าให้เรื่องมันเลวร้ายไปมากกว่านี้เลยครับ"

รีแกนบอกไม่อยากให้สถานการณ์ต้องบานปลาย

"ให้ท้ายกันเข้าไปสิรีแกน  ถึงได้เป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้  ไปให้ห่างๆฉันก่อนที่จะเผลอบีบเธอแหลกคามือ"

"ไม่ต้องมาไล่ฉันหรอกค่ะ ฉันจะไม่อยู่กับคนที่จิตใจมืดบอดอย่างคุณดีนอีกต่อไป"

มาลัยแก้วพูดด้วยกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถ

"หมายความว่ายังไง  เธอจะไม่ทำงานตามที่สัญญากับฉันอย่างนั้นหรือแม่คนไร้สัจจะ  ไหนบอกว่าเป็นคนรักษาคำพูด  ยังไม่ทันข้ามวันก็เปลี่ยนใจ  ยัยเด็กเมื่อวานซืน  ฉันไม่น่าคบเด็กสร้างบ้านเลย ให้ตายเหอะ!"

จบคำถากถางจากเสียงเกรี้ยวกราด  สาวน้อยร่างบางก็วิ่งหุนหันออกไปจากห้องทันที

ทิ้งให้สามหนุ่มยืนคว้างอยู่พักหนึ่ง 

"จิมมี่นายดูทางนี้  ฉันจะตามเธอไปเอง"

รีแกนตั้งสติได้ก่อนจึงสั่งการก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องเพื่อตามมาลัยแก้วกลัวว่าเธอจะเสียสติเผลอวิ่งไปไกล  และก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นแต่หลังเธอไวๆเข้าลิฟท์ไปแล้ว  กว่าจะเรียกลิฟท์เพื่อตามเธอลงไปก็เห็นแต่ความว่างเปล่า   ชายหนุ่มจึงรีบกลับขึ้นมาเอากุญแจรถที่เพนเฮาส์  พร้อมแวะบอกจิมมี่ในห้องนอนใหญ่

"จิมมี่ฉันตามเธอไม่ทัน  นายช่วยโทรแจ้งที่คฤหาสน์ให้ส่งคนมาที่นี่สักห้าคน  ฉันจะขับรถวนบริเวณใกล้ๆดูก่อน"

สิ้นคำสั่งการรัวเร็วรีแกนก็พรวดพลาดออกจากห้องไป  จิมมี่จึงควักโทรศัพท์ติดต่อไปที่คฤหาสน์เพื่อทำตามคำสั่งหัวหน้าบอดีการ์ด

"หึ   ผู้หญิงคนเดียว วุ่นวายกันไปหมด"

เสียงเข้มบ่นเบาๆ  แต่ในใจกลับร้อนลุ่ม  เป็นห่วงว่าผู้หญิงตัวคนเดียว  ไม่รู้จักใคร  ถ้าเกิดเธอได้รับอันตรายขึ้นมาจะทำยังไง  

"เจ้านายตั้งสติให้ดีแล้วฟังผมนะครับ  คุณแองเจลล่าจงใจปัดมือทำให้แก้วกาแฟหกรดมือมาลัยแก้วจริงๆ มันไม่ใช่อุบัติเหตุ"

"อะไรทำให้นายคิดอย่างนั้นจิมมี่"

 แดนตรัยถามเพราะไม่เชื่อว่า  คนน่ารักอ่อนหวานอย่างแองจี้จะทำแบบนั้นได้ยังไง

"ผมไม่ได้คิดครับแต่ใช้ตาคู่นี้มองก็เห็น  ผมสังเกตตั้งแต่ตอนแรกที่คุณแองเจลล่ามองสาวน้อยนั่นแล้ว  แววตาเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา   อาจเป็นเพราะเธอเคยเสนอตัวที่จะดูแลเจ้านายแล้วถูกปฏิเสธก็เป็นได้"

จากเหตุผลที่จิมมี่กล่าวมันก็มีเค้า  โอ้ยกลุ้ม! พึ่งจะคุยกันดีๆแค่ครั้งเดียวเอง

"นี่เป็นความผิดพลาดในรอบสองวันของฉันเลยใช่มั้ย  บัดซบเอ้ย!  แล้วทีนี้จะทำยังไงทำไมแกพึ่งจะมาบอกฉันหา!"

นี่สินะที่เค้าเรียกว่าโมโหแล้ว 'พาล' ของแท้   จิมมี่คิดแต่ก็ไม่ถือสาเพราะรู้ใจเจ้านายดีกว่าใครๆ

"ผมตั้งใจว่าเจ้านายอารมณ์ดีขึ้นแล้วจะบอกครับ  ใครจะคิดว่ามันจะเลยเถิดถึงเพียงนี้เฮ้อ!"   

"นายสั่งการไปที่คฤหาสน์ใหม่เอาคนมาเพิ่มเยอะๆเลย  ต้องหาตัวเธอให้พบเร็วที่สุด  ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย"

"รับทราบครับ"

สิ้นคำสั่งประกาศิต  จิมมี่รับคำเสียงดังแล้วรีบปฏิบัติตามทันที

มาลัยแก้วนั่งกอดเข่าร้องไห้จนตาบวมเป่ง   ผ้าพันที่กลายเป็นสีแดงบัดนี้ชุ่มไปด้วยน้ำตา  เธอไม่รู้จักสถานที่ใดเลยจึงตัดสินใจมานั่งหลบอยู่ใต้โคนต้นไม่ใหญ่ในสวนสาธารณะที่เคยพาเจ้านายหนุ่มมาเดินเล่นนั่นเอง   ทำให้รีแกนนึกไม่ถึงแต่สุดท้ายชายหนุ่มก็นึกขึ้นได้ว่าบางที  อาจเป็นเรื่องเส้นผมบังภูเขา  จึงตัดสินใจเดินเข้าไปในสวนสาธารณะ  แล้วก็เป็นดังที่คิดเมื่อพบคนตัวเล็กนั่งหลับอยู่ที่โคนต้นไม้  เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าแก้มใสเลอะไปด้วยคราบน้ำตา  เธอคงร้องไห้จนหลับไป   ดีที่เป็นเวลาแค่บ่ายแก่ๆ  ยังไม่มีคนเข้ามาออกกำลังกาย  ไม่เช่นนั้นแล้วชายหนุ่มไม่อยากจะคิดเลย ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยที่หน้าตาสวยราวกับนางฟ้านี้บ้าง    รีแกนอุ้มเธอขึ้นมาแนบอกแล้วตรงกลับเพนเฮาส์  โดยมีเหล่าบอดีการ์ดเปิดประตูให้   ก็พบผู้เป็นนายยืนกระวนกระวายอยู่กลางห้อง

"ว่ายังไง   พบเธอหรือยัง"

พอได้ยินเสียงเปิดปิดประตู   คนร้อนใจก็รีบถามทันที

"เธอปลอดภัย  ครบสามสิบสองครับ  จะมีก็แต่แผลที่มือโดนกาแฟลวกซ้ำยังฟาดไปโดนเตียง  คงอักเสบน่าดู"

รีแกนรายงานทุกอย่างตามความเป็นจริง เป็นผลให้คนที่เริ่มสำนึกผิดหน้าเจื่อน   เหมือนโดนแส้ฟาดตรงกลางหน้าก็ไม่ปาน