เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 20 : 7.1 ใจดวงน้อยที่เจ็บเป็น(รีไรท์)

บทที่7  ใจดวงน้อยที่เจ็บเป็น(1)

                   ล่วงเข้าเช้าวันที่สาม    มาลัยแก้วตื่นมาอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ออกไปเตรียมอาหารเช้า  ไม่ลืมที่จะแวะไปบอกจิมมี่ให้เข้าไปดูแลเจ้านายหนุ่ม  โดยไม่สนใจคนที่ตื่นแล้วแต่แกล้งหลับแม้แต่นิด   ทำเอาหนุ่มใหญ่ใจแป้ว 'ยัยตัวเล็กนี่โกรธเราจริงจังเลยวุ้ย!'  กำลังครุ่นคิดจิมมี่ก็เปิดประตูเจ้ามาพอดี

 "อรุณสวัสดิ์ครับเจ้านาย   นั่งหน้าละห้อยเลยนะครับ"

 “ไม่ต้องมากวนโมโหแต่เช้าจิมมี่   คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่    ใครจะไปคิดล่ะว่ายัยตัวแสบจะโกรธเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น"

"โหย   ตอนทำไม่คิดใครใช้ให้ไปแกล้งเธอแบบนั้นกันล่ะครับ"

"หยุดซ้ำเติมฉันเสียที   นายเอาเวลามาช่วยคิดวิธีที่จะทำให้เธอหายโกรธไม่ดีกว่าหรือ ฉันแค่อยากแกล้งเพื่อให้เธอถอดใจเลิกมาดูแลคนตาบอดอย่างฉันเท่านั้นเอง"

แดนตรัยบอกเหตุผลที่แท้จริง   ทีแรกก็คิดว่าแค่สนุกๆ แต่ทำไมทำมามันเลยเถิด  จนพอเธอโกรธเจ้าจริงๆ มันกลับรู้สึกกระวนกระวายในใจยังไงบอกไม่ถูก

"ไม่เห็นจะยากครับ   ลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ  ทำผิดก็ต้องขอโทษ  ง่ายจะตายไป"

"ง่ายสำหรับนายนะสิ    นายก็รู้นี่ว่าเกิดมาฉันเคยพูดคำนั้นที่ไหนกัน"

"เจ้านายไม่เคยได้ยินหรือครับ   คนเราต้องมีครั้งแรก"

'คิดน่ะมันง่าย   แต่จะให้พูดออกไปน่ะมันยากเฮ้อ! บอกให้ฉันไปยิงเป้าโจรโรคจิตยังจะง่ายกว่า'แต่ว่า

"จะดีหรือ" 

 ชายหนุ่มถามแบบไม่มั่นใจ

"ดีที่สุดครับ!"  

จิมมี่ช่วยตอกย้ำความมั่นใจให้

'เอาก็เอาวะ  ขอโทษแค่นี้คงไม่เสียศักดิ์ศรีถึงขั้นตายหรอก' แดนตรัยครุ่นคิดก่อนที่จะให้จิมมี่ช่วยแต่งตัวเพื่อลงไปเดินเล่นสูดอากาศยามเช้าที่สวนสาธารณะด้านล่าง

หลังจากรับอาหารมื้อเช้าเสร็จแดนตรัยก็เอ่ยขึ้นแบบไม่เต็มเสียงนัก

"ฉันมีเรื่องอยากคุยกับมาลัยแก้วเป็นการส่วนตัว   นายช่วยไปส่งฉันที่มุมพักผ่อนริมสระว่ายน้ำด้วยนะจิมมี่" 

เลขาคนสนิทถึงกับยิ้มกว้างที่เจ้านายส่อเค้าว่าจะทำตามคำแนะนำของตน  ทางด้านรีแกนรีบหันไปมองสาวน้อยที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าว  เห็นเธอเงยหน้าแล้วพยักน้อยๆเป็นเชิงบอกกลายๆว่ายอมคุยด้วย  ทำให้ชายหนุ่มโล่งใจ   อย่างน้อยน้องสาวคนสวยก็ไม่ใช่พวกแค้นฝังหุ่น  จิมมี่เหล่ตามองเห็นสาวน้อยพยักหน้าให้รีแกน จึงบอกเจ้านายให้เป็นที่รู้กันว่าโจทย์พร้อมแล้วที่จะคุยกับจำเลย

"ไม่มีปัญหาครับ  คุณดีน"

 จิมมี่กับรีแกนอาสาเก็บโต๊ะอาหาร คนที่ต้องพาเจ้านายหนุ่มไปยังมุมพักผ่อนริมสระว่ายน้ำ จึงกลายเป็นมาลัยแก้วเสียเอง

นั่งลงสักพักคนที่บอกว่ามีเรื่องจะคุยกลับเอาแต่อ้ำๆ อึ้งๆ  จนมาลัยแก้วจับสังเกตได้จึงอมยิ้มจนแก้มปริ  ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นชายหนุ่มในโหมดนี้ 'มาเฟียบ้าอำนาจก็เขินเป็นกับเค้าด้วยแฮะ'

“คุณดีนบอกมีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่หรือคะ"

สาวน้อยเป็นฝ่ายเปิดประเด็นหวังว่าจะได้ยินคำที่มีความหมาสำหรับจิตใจตัวเอง

"คือว่า....ฉันขอโทษ  ยกโทษให้ฉันได้ไหม"

น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่ออกมาจากใจจริง  ทำให้ความโกรธกรุ่นที่คุเมื่อคืนมลายหายไปจนสิ้น  ช่างน่าแปลกเพียงแค่ประโยคสั้นๆแต่กลับทำให้หัวใจคนฟังนั้นพองโต

"ฉันยกโทษให้ค่ะ  ถ้าคุณจะบอกเหตุผลว่าทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งกันด้วย"

"ฉันแค่ไม่อยากให้เด็กอย่างเธอต้องมาเสียเวลาให้กับคนไม่รู้ชะตากรรมอย่างฉัน ที่สำคัญฉันไม่อยากผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า   เธอรู้ไหมมันเจ็บปวดแทบขาดใจ"

ใบหน้าชายหนุ่มบ่งบอกตามสิ่งที่พูดอย่างเห็นได้ชัด  จนมาลัยแก้วรู้สึกสั่นไหวภายในใจพาลให้คิดไปถึงอีกคน  แม่มะลิของเธอจะรู้สึกเหมือนชายหนุ่มหรือไม่ก็ไม่อาจทราบได้  หากว่าการผ่าตัดไม่ประสบผลสำเร็จ  ก็ได้แต่หวังในใจว่าขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย

"ฉันจะช่วยเป็นกำลังใจให้คุณค่ะ  ขอแค่คุณไม่ท้อสักวันหนึ่ง   ต้องเป็นวันของคุณดีนค่ะ"

เสียงใสเจื้อยแจ้วที่พูดให้กำลังใจทำให้คนฟังอดยิ้มไม่ได้

"เวลาคุณยิ้มน่ามองกว่าตอนเก๊กหน้าขรึมตั้งเยอะค่ะ"

แน่นอนว่าประโยคนี้ทำให้คนฟังยิ้มกว้างจนเต็มดวงหน้า

"ก็ทำให้ฉันยิ้มสิ    เธอจะได้มองบ่อยๆ"

หากไม่พิการทางสายตาชายหนุ่มคงจะได้เห็นว่า ใบหน้านวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อเพียงใด

"จริงสิว่าจะถามตั้งนานแล้ว  อายุแค่นี้ทำไม่ไม่เรียนหนังสือ"

เมื่อนึกขึ้นได้แดนตรัยจึงถามขึ้น  เพราะไม่เคยพูดกันดีๆสักครั้งทำให้ลืมเรื่องนี้ไป

"ฉันตั้งใจจะกลับไปเรียนหลังจากทำภารกิจนี้สำเร็จค่ะ  แต่คงต้องทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินสักพักก่อน"

"เอางี้สิ  ฉันจะให้เงินเธอสักก้อนแล้วกลับไปเรียน ไม่ต้องมาคอยดูแลฉันถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่เธอเคยช่วยมัมไว้  ตกลงมั้ย"

ความหวังดีและมีน้ำใจของชายหนุ่มทำให้มาลัยแก้วรู้สึกซึ้งใจ  เปลี่ยนมุมมองที่มีต่อชายหนุ่มใหม่  ไอ้ที่เคยร้ายคงเป็นแค่เพียงฉากบังหน้าเท่านั้น

"ไม่ตกลงค่ะ   ฉันเป็นคนรักษาสัจจะ  ไม่ต้องหาทางเลือกอื่นมาเสนอหรอกค่ะ  ฉันตัดสินใจดีแล้วที่จะทำงานนี้แต่จะสำเร็จหรือไม่มันขึ้นอยู่กับคุณด้วย"

มาลัยแก้วพูดอย่างมุ่งมั่น  คนฟังได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความดื้อดึงของเธอ  แต่ก็ต้องยอมรับว่าสาวน้อยคนนี้มีความคิดที่โตกว่าอายุมากทีเดียว 'คิดแล้วก็ชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้วสิ  ได้ยินแจ็คคุยจริงคุยจังว่าเธอช่างสวยน่ารัก'

"สัญญาหรือเปล่าล่ะว่าจะดูแลฉันจนถึงวันที่มองเห็น"

"สัญญาค่ะ"

มาลัยแก้วยิ้มอย่างดีใจ พลางใช้นิ้วก้อยตนเองเกี่ยวกับนิ้วก้อยชายหนุ่มไว้แน่น

นี่เธอคิดไปเองหรือเปล่าว่าชายหนุ่มยอมตกลงให้เธอผ่านการทดลองงานแบบกลายๆน่ะ