เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 2 : 1.1 สิ่งแลกเปลี่ยนที่ตีราคาไม่ได้ 1(รีไรท์)

  สิ่งแลกเปลี่ยนที่ตีราคาไม่ได้(1)

รถยนต์สัญชาติยุโรปคันหรู  วิ่งลัดเลี้ยวเข้าไปตามตรอกซอยเล็กๆ ย่านชุมชนแออัดของกรุงเทพมหานคร   สาวน้อยร่างบางนั่งตัวลีบแบนจนหญิงชราสังเกตได้  ด้วยจนปัญญาที่จะทัดทานมาดามผู้ทรงอำนาจ  ที่ยืนยันว่าจะขอพบครอบครัวของเธอให้ได้ สาวน้อยจึงต้องยอมขึ้นรถแล้วบอกทางไปบ้านตัวเองในที่สุด ระหว่างทางมาดามดารินจึงชวนเธอคุยเพื่อคลายความอึดอัด

"ฉันชื่อดารินจ้ะ ส่วนผู้ชายคนนั้นชื่อรีแกนแล้วหนูล่ะจ๊ะ ชื่ออะไร"

มาดามบอกชื่อตัวเองพร้อมผู้ติดตามที่กำลังทำหน้าที่พลขับ การแนะนำตัวแบบเป็นกันเองทำให้เธอเริ่มผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ    

"หนูชื่อมาลัยแก้ว เรียกว่ามะนาวก็ได้ค่ะ"

สาวน้อยตอบเสียงใส จะว่าไปเธอเองก็รู้สึกถูกชะตากับหญิงสูงวัยเหมือนกัน

"ดีเลย  ถ้าอย่างนั้นฉันขอเรียกหนูว่ามะนาวนะจ๊ะ"

"ไม่มีปัญหาค่ะ"

ใช้เวลานานพอสมควร ทั้งสามก็มายืนที่หน้าบ้านเช่าหลังเล็ก มาลัยแก้วรู้สึกไม่มั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ด้วยไม่รู้จะตอบคำถามของบิดา มารดา ว่าอย่างไรดี เกี่ยวกับผู้มาเยือน อีกทั้งอาการบาดเจ็บของตัวเองนี่อีก สาวน้อยสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อเรียกความมั่นใจให้กับตนเอง   

"เชิญคุณทั้งสองเข้าไปข้างในก่อนค่ะ  อาจจะคับแคบไปบ้างแต่ขอรับรองว่าสะอาดชัวร์"

มาลัยแก้วเชื้อเชิญ  พร้อมบอกสรรพคุณที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของบ้านเช่า  เธอเดินนำหน้าเข้าไปตามด้วยมาดามดาริน  ส่วนผู้ติดตามร่างยักษ์ที่สูงเกินมาตรฐานชายไทย  กลับเดินชนด้านบนของช่องประตูเข้าอย่างจัง  สาวน้อยร่างบางหันมาเห็นเข้าจึงหัวเราะอ้าปากกว้างแบบไม่สงวนท่าทีแม้แต่น้อย  รีแกนได้แต่ลูบหน้าผากป้อยๆด้วยความเก้อเขิน  เมื่อเห็นว่าหน้าผากชายหนุ่มเริ่มบวมแดง  มาลัยแก้วจึงรีบเดินไปหยิบยาหม่องมาให้ทา  มาดามดารินจึงพูดด้วยความขบขันบอกรีแกนว่า

"เข้าเมืองตาหลิ่ว  ต้องหลิ่วตาตามนะรีแกน"

สุภาษิตไทยที่ว่าทำเอาฝรั่งตาน้ำข้าวงงเป็นไก่ตาแตก  ไม่เข้าใจว่าหลิ่วตาแล้วจะรอดพ้นจากการเฉี่ยวชนอย่างนั้นหรือ

บ้านที่หลังเล็กอยู่แล้วยิ่งแลดูเล็กลงไปถนัดตา เมื่อทุกคนเข้าไปนั่งด้านใน   แล้วมาดามก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่า  สาววัยกลางคนนางหนึ่งนั่งร้อยมาลัยได้ทั้งๆที่เธอตาบอด 

 "หนูน้ำอ้อยมาด้วยหรือจ๊ะ"

เป็นเพราะเสียงฝีเท้าที่มากกว่าหนึ่งคู่  ทำให้นางมะลิผู้เป็นมารดาถามออกไปเช่นนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกที่มารดาจะเข้าใจว่าเป็นน้ำอ้อย  เพราะแขกประจำหนึ่งเดียวของบ้านเช่าหลังนี้   มีเพียงคุณหนูน้ำอ้อยผู้อาภัพกำพร้าทั้งพ่อและแม่  เนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของลูกสาว  ส่วนบรรดาญาติๆนั้น  มาลัยแก้วไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ายังมีอยู่บนโลกนี้หรือไม่  ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของมารดา นายสนผู้เป็นบิดาก็กลับมาจากส่งมาลัยพอดี  เมื่อเข้ามาในบ้านพบแขกทั้งไทยและเทศก็ต้องตกใจ  คิดว่าลูกสาวตัวแสบไปก่อเรื่องอะไรอีก  และต้องตกใจอีกเท่าตัวเมื่อพบว่า  ที่หัวไหล่ของลูกสาวคนสวยมีผ้าพันแผลปิดอยู่เป็นคืบ  อีกทั้งเสื้อที่เต็มไปด้วยรอยเลือด

"ไอ้นาว!  เกิดอะไรขึ้นทำไมลูกถึงได้มีสภาพแบบนี้ฮึ!"

มาลัยแก้วรีบเอานิ้วจุที่ปาก และอีกนิ้วชี้ไปที่มารดาบอกเป็นนัยว่า  อย่าเสียงดังไปเพราะเกรงว่าแม่มะลิของเธอได้ยินเข้าจะเป็นกังวล  ทำให้มาดามและรีแกนรู้สึกชื่นชมในตัวเธอ   ที่ห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง  พอนึกขึ้นได้ผู้มาเยือนจึงรีบเอ่ยขึ้น

"คือว่า..หนูมะนาวช่วยฉันไว้จาก คนร้ายวิ่งราวจนเธอได้รับบาดเจ็บ เธอมีน้ำใจและกล้าหาญมาก ฉันอยากตอบแทนน้ำใจแต่เธอก็ไม่ยอมรับ  เลยขอร้องให้เธอพามาพบกับพวกคุณค่ะ"

น้ำเสียงที่ดังพอสมควรของมาดามดาริน  ทำให้นางมะลิได้ยินชัดเต็มสองหู  เป็นผลให้มาลัยที่ร้อยอยู่ในมือร่วงหล่นกระจาย

"ตายจริง! แล้วลูกบาดเจ็บตรงไหน เป็นอะไรมากรึเปล่า"

มาลัยแก้วส่ายหน้าแบบเซ็งๆ  นี่สินะที่เค้าว่า ความลับไม่มีในโลก

"อย่าห่วงไปเลยจ้ะแม่  แผลเล็กนิดเดียวเท่าแมวข่วนเอง"

สาวน้อยปดคำโตพร้อมกับขยิบตาให้กับทุกคนเพื่อให้แม่สบายใจ  รีแกนเลิกคิ้วมองเธอแกมทึ่ง  'หากการที่แผลเย็บเกือบยี่สิบเข็มของเธอมันเล็กเท่าแมวข่วนอย่างที่ว่า  เห็นทีงานนี้มาดามดารินคงต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย ในการที่จะให้เธอยอมรับการตอบแทนน้ำใจในครั้งนี้' บอดีการ์ดหนุ่มครุ่นคิดในใจ

***********

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ

กลิกา