เจ้าสาวจอมมาเฟีย(ฉบับรีไรท์ สนพ. ไลต์ ออฟ เลิฟ)

ตอนที่ 17 : 6.1 เจ็บกายไหนเลยจะเท่าเจ็บใจ(รีไรท์)

บทที่ 6  เจ็บกายไหนเลยจะเท่าเจ็บใจ(1)

            แสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดลอดช่องว่างระหว่างผ้าม่านภายในห้องนอน  ร่างแน่งน้อยเริ่มดิ้นหยุกหยิก  รู้สึกอึดอัดชอบกล  เมื่อดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเปลือกตาบางจึงขยับขึ้นอย่างเนิบช้า   พอเห็นสิ่งที่ยู่ตรงหน้าชัดๆเท่านั้นแหละตากลมโตเบิกกว้างปานไข่ห่าน   ไวเท่าความคิดสาวน้อยลุกขึ้นทำในทันที

"โอ๊ย!  เป็นบ้าอะไรของเธอถึงได้มากัดจมูกฉันเนี่ย"

"น้อยไปด้วยซ้ำใครใช้ให้คุณมากอดฉันกันล่ะคะ"

"ฉันนอนของฉันอยู่ดีๆจะไปรู้ได้ยังไง  เธอเองนั่นแหละนอนละเมอหรือไงยัยมะนาวเน่า"

คนเจ้าเล่ห์แสร้งตีเนียนทำหน้านิ่งลูบจมูกป้อยๆ   สาวน้อยจึงตั้งสติมองไปรอบๆ พบว่าตนเองอยู่บนเตียงของชายหนุ่มจริงๆ  ว่าแต่มันจะเป็นไปได้ยังไง   ในเมื่อเธอไม่เคยนอนละเมอถึงขั้นเดินข้ามเตียงขนาดนี้

"ฉันไม่มีทางเชื่อคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณหรอกค่ะ"

"จะบอกว่าฉันอุ้มเธอมางั้นสิ "

"แล้วจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกหรือคะ"

"ฝันไปเหอะ   ฉันมองไม่เห็นจะไปทำแบบนั้นได้ไง"

ผู้ร้ายปากแข็งไม่มีท่าทีว่าจะยอมรับแต่อย่างใด    มาลัยแก้วต้องจำนนกับเหตุผลถึงจะยังไม่ปักใจเชื่อก็ตามที  ลำพังแค่เดินยังลำบาก  การที่จะต้องอุ้มใครสักคนด้วยยิ่งเป็นเรื่องยาก   

"ครั้งนี้ฉันยอมให้คุณก็ได้ค่ะ"

สาวน้อยกล่าวอย่างจำใจ   ชายหนุ่มได้ทีเรียกร้องค่าเจ็บตัวเป็นการใหญ่

"เธอทำร้ายร่างกายฉัน เพราะฉะนั้นต้องชดใช้"

"ยังไงคะ   ฉันไม่มีเงินหรอกนะคะบอกไว้ก่อนหรือว่า...คุณจะสั่งถอนฟันฉันเหรอ ไม่เอานะคะ"

แดนตรัยอดไม่ได้จึงหัวเราะลั่น   'คิดได้ยังไงแม่คู้ณ!  นี่คงเก็บเอาคำขู่ของเรามาคิดเป็นวรรคเป็นเวรซินะ เด็กน้อย'

"ถึงฉันจะขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียจอมโหด   แต่ฉันไม่เคยทารุณผู้หญิงหรอกนะจะบอกให้เอาบุญ "

"แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ?"

มาลัยแก้วถามด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ

"ไม่ยาก  เริ่มด้วยไปเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบจมูกให้ฉันก่อนเลย   ยัยตัวแสบถ้าค่อยยังชั่วแล้ว   ฉันจะบอกว่าเธอต้องชดใช้ยังไงบ้าง"

ได้ยินดังนั้นร่างเล็กจำต้องลุกจากเตียงเพื่อไปเตรียมผ้าอุ่นอย่างกระเง้ากระงอด   กลับมาอีกทีเห็นร่างใหญ่นั่งพิงหัวเตียงแบบสบายใจเฉิบ    มือเล็กประคองผ้าอุ่นประคบจมูกชายหนุ่มที่ยังเห็นรอยฟันชัดเจนอย่างเบามือ   คิดไปคิดมาก็เริ่มรู้สึกผิด  ว่าตัวเองทำรุนแรงเกินไป เฮ้อ!

"ถอนหายใจทำไม "

"เปล่าค่ะ  คุณดีนดีขึ้นหรือยังคะ  ฉันจะได้ไปเตรียมอาหารเช้า"

"ดีขึ้นแล้ว  แต่เธอต้องโกนหนวดเคราให้ฉันก่อน"

พอเริ่มค่อยยังชั่วสมองชายหนุ่มก็คิดวิธีชดใช้ออกเป็นช็อตๆ เลยทีเดียว  ร่างเล็กที่รู้สึกผิดอยู่เป็นทุนจึงทำตามคำขออย่างไม่อิดออด   คิดว่าวันนี้คงอีกยาวไกลโดยไม่สังเกตเห็นรอยยิ้มของคนเจ้าเล่ห์เลยสักนิด

                     ก๊อกๆ ๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้น จิมมี่กับรีแกนนึกเป็นห่วงว่าสายป่านนี้ทำไมสองคนข้างในไม่ยอมออกจากห้องเสียที   สิ้นเสียงอนุญาตจากคนในห้อง  รีแกนจึงเปิดประตูเข้าไป   เห็นจมูกแดงๆของเจ้านายหนุ่มจึงทักขึ้น

"นั่นจมูกคุณดีนไปโดนอะไรมาครับ   หรือว่าหกล้ม"

"ไม่ต้องเดาสุ่มเลยรีแกน  ฉันโดนหมาบ้าแถวนี้กัดตะหากล่ะ"

รีแกนพาซื่อมองไปรอบห้องหวังว่าจะเห็นหมาที่ว่าสักตัวก็ไม่มี   มาลัยแก้วจึงยิ้มแหยๆเป็นเชิงบอกกลายๆ   ว่าหมาบ้าที่ว่าคงหมายถึงเธอ

"เกิดอะไรขึ้นครับ"

"นายไม่ต้องรู้หรอก  เอาเป็นว่าเรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้  "

ชายหนุ่มบอกปัด ขืนเล่าไปพวกลูกน้องได้รู้กันหมดสิว่าทั้งหมดเป็นแผนร้ายของตน  เรื่องอะไรจะบอกให้โง่

"พวกนายมาก็ดีแล้ว   จิมมี่นายมาช่วยฉันแต่งตัวที   ส่วนรีแกนนายไปช่วยมาลัยแก้วเตรียมอาหารเช้าแล้วกัน "

"ไม่ออกไปเดินเล่นสูดอากาศยามเช้าก่อนหรือครับ"

รีแกนถามถึงกิจวัตรประจำวัน

"ฉันคงไม่กล้าเอาจมูกที่มีรอยเขี้ยวไปอวดใครต่อใครหรอกนะ" 

ถ้อยคำเหน็บแนมจากคนตัวใหญ่ทำให้คนที่รู้สึกผิดหน้าจ๋อยเข้าไปใหญ่

"แหม  พูดซะ   เอาเป็นว่าวันนี้ฉันยอมเป็นเบี้ยล่างให้หนึ่งวันแล้วกันค่ะ"

"มันก็สมควรแล้วที่จะเป็นเช่นนั้น"แดนตรัยว่า

"เอ่อ...ที่จริงวันนี้ก็สายแล้ว  งดเดินเล่นสักวันคงไม่เป็นไร  เราไปเตรียมอาหารเช้าดีกว่าค่ะ  "

มาลัยแก้วตัดบท  ถ้าปล่อยให้คุยกันนานคงไม่พ้นกลับมาเรื่องจมูกอยู่ดี

           รีแกนจำต้องเดินตามหญิงสาวออกจากห้องไปแบบแกนๆ   สงสัยแต่ก็ต้องเก็บเอาไว้   ทางด้านจิมมี่หลังจากไปเตรียมชุดให้เจ้านายเสร็จ  เดินย่องกลับมาเงียบๆก็พบว่า   เจ้านายเหนือหัวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยังกับว่า  มีความสุขเสียเต็มประดา   เริ่มสงสัยเหมือนกันว่า   เรื่องระหว่างสองคนนี้มันชักจะไม่ชอบมาพากลซะแล้วสิ

 อาหารเช้าเป็นข้าวต้มทรงเครื่องหอมกรุ่น   มาลัยแก้วใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงในการปรุง  เธอหยิบจับโน่น นี่ นั่น อย่างคล่องแคล่ว  รีแกนที่รับหน้าที่เป็นลูกมือ   ได้แต่นั่งมองจนเพลิน   มารู้ตัวอีกทีตอนอาหารพร้อมเสริฟ  ชายหนุ่มจึงอาสายกไปที่โต๊ะให้

"มาแล้วครับ   อาหารเช้าฝีมือคนสวยเพียงหนึ่งเดียวในบ้าน"
รีแกนกล่าวติดตลก  แต่คนที่เดินตามหลังก็อดยิ้มไม่ได้   เมื่ออาหารถูกเสริฟลงตรงข้างหน้าของทุกคนเรียบร้อย   คนที่นั่งหัวโต๊ะกลับไม่มีทีท่า  ว่าจะตักอาหารเข้าปากแต่อย่างใด  จิมมี่จึงต้องซักไซ้

"คุณดีนไม่หิวหรือครับ  "

"หิว"

"อ้าว! ทำไมไม่กินล่ะครับ"

"ฉันต้องการคนป้อน"

"หา!/หา!"

บอดีการ์ดคนสนิทร้องประสานเสียงพร้อมกัน  ส่วนมาลัยแก้วนั้นแทบสำลักข้าวต้ม  ' นี่คงไม่ได้คิดจะให้เราป้อนหรอกใช่ไหม'   สาวน้อยตั้งคำถามกับตัวเอง

"พวกนายจะตะโกนหาอะไร   นี่ฉันตาบอดไม่พอ  อีกไม่นานคงจะหูหนวกด้วย   กะอีแค่ต้องการคนป้อนข้าว   มันจะอะไรกันหนักหนา"

แดนตรัยบ่นยาวเป็นหางว่าว  ไม่ได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคำพูดตัวเองเลยสักนิด

"ก็ปกติคุณดีนมักห้ามไม่ให้คนอื่นช่วยเหลือในเรื่องเล็กน้อยที่สามารถทำเองได้นี่ครับ"

จิมมี่เอานิสัยเจ้านายก่อนหน้ามาอ้าง

"ก็ใช่   แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วอยากให้คนดูแลช่วย  พวกนายมีปัญหาอะไรมั้ย"

บอกความต้องการโจ่งแจ้งแบบนี้ใครกล้ามีปัญหาก็บ้าแล้ว   จิมมี่คิด   ส่วนสาวเจ้าพอได้ยินแบบนั้นเลยย้ายก้นมานั่งข้างๆคนเอาแต่ใจแต่โดยดี  ก็ลั่นวาจาไปแล้วนี่ว่าวันนี้จะยอมเป็นเบี้ยล่างให้หนึ่งวัน  แต่ก็มิวายบ่นขมุบขมิบเบาๆ 'โดนกัดจมูกไม่ใช่มือเสียหน่อย คอยดูเหอะไม่ถึงทีไอ้นาวมั่งให้มันรู้ไป' จิมมี่ลอบมองหน้ารีแกนอย่างครุ่นคิดไปในทางเดียวกัน   'เจ้านายเปลี่ยนไป'