คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่
วันต่อมา
กว่า มิชิโยะ จะตื่นขึ้นมาก็เกือบๆเที่ยง มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังลอดออกมาจากด้านนอก เมื่อเปิดประตูออกไปก็เห็นว่า มีพวนเด็กในหอพักเริ่มทยอยกลับมาอย่างที่ผู้ดูแลหอพักบอกเธอ
เช้าวันใหม่กับสถานที่ต่างถิ่น อืม...ก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างจากตอนสมัยที่เธออยู่หอพักที่โรงเรียนเดิมซักเท่าไหร่จะต่างไปบ้างก็ ห้องนอนที่ให้อยู่กันห้องละสองคน((ที่เดิม นอนห้องล่ะ6คน)) กับห้องอาบน้ำที่เมื่อวานนี้เธอสำรวจดู เอ่อ.......มีห้องอาบน้ำห้องใหญ่ที่ดูจะเอาไว้สำหรับอาบน้ำรวม ที่เธอคิดว่าจะไม่ใช้แน่หากมีคนอื่นอาบด้วย((ก็มันเขินอ่ะ)) แต่ยังโชคดีที่มีห้องอาบน้ำที่แยกออกมาต่างหาก ไม่งั้นมีหวังได้ออกมาอาบตอนดึกๆผิดกฎหอพักแน่ๆ หรือไม่งั้นคงได้ไปอาบที่ห้องสุขาตลอดที่อยู่ที่นี่แน่ - -"
เอาล่ะ...อึ้บ!.......เฮ้อ!.......บิดขี้เกียจซักทีแล้วออกไปดูข้างนอกห้องดีกว่า
ตลอดทางที่เธอเดินมานับตั้งแต่ออกจาห้อง รู้สึกว่าจะมีคนหันมามองอย่างสนใจใคร่รู้ตลอดทาง ทำไมหว่า!?
"นี่คนนั้นใช่ป่ะที่เขาว่าเป็นเด็กทุนที่มาจากประเทศไทยน่ะ"
เสียงซุปซิป เริ่มผ่านเข้าหู เธอพอเดาออกแล้วว่า คนพวกนี้มองอะไร......ทำไมหว่าเห็นเราเป็นของแปลกไปได้.....
เธอทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินตรงไปยังโรงอาหาร เลือกที่นั่งในมุมเพื่อจะได้ไม่ค่อยมีใครมาจ้อง แต่ดูจะไม่ได้ผลเพราะพวกในโรงอาหารยังต่างพากันจ้องมองมาไม่วางตา 'จะมองไรกันนักหนาเนี่ย'
แล้วในที่สุดก็มี ผู้หญิง3คนเดินมาหาเธอ "นี่ขอพวกเรานั่งด้วยนะ"
"อืม...เชิญ" มิชิโยะตอบรับ
"นี่เธอชื่อไรอ่ะ..ฉันเอมิ ริโอะ แล้วสองคนนั้นชื่อ ฟูจิโนะ โตโกะส่วนอีกคนก็ทากาฮาระ เมอิ" คนที่มีผมยาวหยักศกแนะนำตัวเธอเองกันเพื่อนๆ คนที่ชื่อฟูจิโนะ โตโกะ มีลักษณะเหมือนกันตุ๊กตาญี่ปุ่น((ในความรู้สึกของฉัน)) ส่วนอีกคนไว้ผมยาวตรง
"ฉันยามาชิตะ มิชิโยะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"ฉันแนะนำตัวเองพอเป็นพิธีแล้วก็ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้า ทั้งสามคนมองมาอย่างอึ้งๆ
"หง่า.....ยามาชิตะซัง คุณกินข้าวเช้าเยอะขนาดนี้เลยหรอ" เอมิ ริโอะ เป็นคนถาม
"ทำไมหรอ? ...ปกติฉันก็กินแบบนี้แหล่ะ"
"แต่...มันเยอะมากเลยนะเนี่ย เท่ากันเราสามคนกินเลยอ่ะ" คราวนี้ทากาฮาระ เมอิเป็นฝ่ายพูดบ้าง
"อ่ะหรอ...((ก้มลงไปมองที่จานข้าว ของทั้งสามคน)) หง่า.....แต่ถ้าให้ฉันกินแค่นั้นมันไม่อิ่มอ่ะ"
คราวนี้ทั้งสามคนมองมาที่ มิชิโยะ สายตาแบบว่า อยากรู้เหลือเกินว่ากินเข้าไปแล้วเอาไปไว้ตรงไหนหมดหว่าตัวก็นิดเดียว? - -"
"ยามาชิตะซัง กินเท่านี้ประจำเลยหรอ" เอมิ ริโอะ ถามอีก
"ใช่ โดยปกติก็เท่านี้ แต่ส่วนใหญ่ตอนเย็นจะกินได้มากกว่านี้อ่ะ แต่ก็มีบ้างที่กินน้อยกว่านี้หน่อย"
ทั้งสามคนพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว แล้วทั้งสามก็ทำหน้าประหลาดใจอีกครั้งเมื่อฉันกินข้าวเสร็จแล้วทั้งๆที่ปริมาณมันต่างกันมากแต่ฉันกลับกินเสร็จก่อนสามคนนั้นเสียอีก
"หง่ะ.....ยามาชิตะซัง กินเร็วจังนะคะ" คราวนี้ฟูจิโนะ โตโกะเป็นคนพูด
"อ่ะ..ค่ะ แล้วต้องเอาไปวางไว้ที่ไหนรู้รึเปล่าอ่ะคะ" เมื่อฉันถาม ริโอะก็ชี้มือไปทางที่ๆเก็บจานชามที่ใช้แล้ว "ขอบคุณค่ะ" มิชิโยะกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อเอาจานไปวางแล้ว เธอก็กลับมานั่งที่เดิมนั่งรอซักพักทั้งสามคนก็กินเสร็จแล้วเอาจานชามไปวาง จากนั้นจึงกลับมานั่งคุยกันซักพักก่อนที่จะชวนกันพา มิชิโยะ ไปเดินดูหอพัก และอธิบายอะไรหลายๆอย่างให้เธอฟัง
"ฉันกับโตโกะ นอนอยู่ห้อง319 ส่วนริโอะอยู่ห้อง333 แล้วยามาชิตะซังอยู่ห้องไหนหรอ?"
"อยู่ห้อง335 น่ะ อ่า.....แล้วก็นะเรียกชื่อฉันดีกว่าอ่ะไม่ต้องมี ซังก็ได้มันฟังแล้วจั๊กจี้ไงไม่รู้"
"อืม...งั้นเรียกฉันว่า เมอิ นะ"
"เรียกฉันว่า โตโกะ ก็ได้ค่ะ"
"เรียกฉันว่า ริโอะ ก็ได้"
ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เป็นเวลาเดียวกันที่โทรศัพท์มือถือของฉันดังจึงขอตัวคุยโทรศัพท์แป็ปนึง คนที่โทรมานี่ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นแม่ของฉันเอง โทรมาถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยใช่มั้ยและพูดคุยกันอีกนิดหน่อยก่อนจะวางสายไปเพราะ ค่าโทรมันแพงอ่ะ - -"
"แหม ใครโทรมาหรอจ๊ะ แฟนรึเปล่า?" เมื่อหันไปก็แทบจะร้องจ๊าก เมื่อจู่ๆริโอะก็เข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะติดกัน แล้วถามเสียงทะเล้น
"ง่ะ...ไม่ใช่หรอก คุณแม่นะโทรมาเพราะเป็นห่วง"
"อ่ะหรอ แล้ว มิชิโยะจังไม่มีแฟนหรอ แล้วมาอย่างงี้ก็อยู่ห่างกันไม่ได้เจอกันเลยนะซิ" ริโอะท่าทางจะเป็นคนช่างซักในขณะที่ โตโกะ กับเมอิ ท่าทางจะเป็นผู้ฟังที่ดี
"ฮ่ะ ฮะ ไม่มีหรอก เพิ่งเลิกเพราะเรื่องที่ต้องมาอยู่ที่นี่แหล่ะ"
ทันทีที่ฉันพูดจบ ริโอะ ทำหน้าตกใจทันทีแล้วกล่าวขอโทษเป็นการใหญ่ "ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"อืม...ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว เลิกก็ๆเลิก มันก็แค่นั้น แค่เรามาอยู่ที่นี่แล้วไม่อยากให้เรามาแล้วมาบังคับไม่ให้มาแบบนี้ก็เลิกกันไปเลยดีกว่า" มิชิโยะพูดตัดรอน ทั้งสามคนมองมาอย่างอึ้งๆ
"แล้วแบบนี้ไม่เสียใจหรอ" เมอิเริ่มอยากรู้มากขึ้น
"ไม่นะ ดีออกไม่มีใครมาสร้างความรำคาญ อย่างงี้ก็สบายดี"
"สุดยอดเลย แล้วไม่รู้สึกไรเลยหรอ" ริโอะซักต่อ
"ไม่" สั้นๆง่ายๆ - -
"ว่าแต่พวกเธอสามคนไม่มีแฟนหรอ เห็นว่าแต่ฉันอ่ะ" มิชิโยะเริ่มอยากรู้อยากเห็นบ้าง
"เมอิ นะมีตั้งหลายคนใช่ป่ะ" ริโอะหันไปกัดเพื่อนซี้
"ไม่ใช่ ไม่ได้มีหลายคนย่ะ ฉันยังไม่มีแฟนมีแต่พวกมาตามตื้น แต่ฉันยังไม่ได้บอกคบกับใครนี่" เมอิรีบแก้ตัวให้ตัวเองทันที
มิชิโยะมองดูการโต้เถียงของทั้งสองก็อดขำไม่ได้ โตโกะก็หันไปหัวเราะเพื่อนซี้ของเธอเช่นกัน
มิชิโยะ หันไปถาม โตโกะบ้าง "แล้ว โตโกะซังล่ะ"
ริโอะรีบหยุดการโต้คารมกับเมอิทันที แล้วหันมากัด โตโกะต่อ "รายนั้นน่ะไม่ต้องพูดหรอก เขามีคู่หมั้นแล้วหล่อบวกรวย กำลังเรียนต่อที่ มหาลัย T สุดยอดชายในฝันเชียวล่ะ"
"โอ้โห!" มิชิโยะหันไปมองโตโกะซึ่งบัดนี้หน้าคุณเธอแดงกำเป็นลูกตำลึงสุกทีเดียว พูดได้คำเดียว สุดยอด! คุณหนูของแท้
จากนั้นเราก็เดินไปเรื่อยๆพูดคุยกันอีกหลายๆอย่างจนสนิทกันพอควรและดูท่าทางว่าทั้งสามคนจะรับฉันเข้ากลุ่มแล้วเรียบร้อยซะด้วย
เมื่อกลับมาถึงห้อง ก็เจอกับรูมเมทกำลังจัดข้าวของอยู่ “สวัสดีค่ะ” การกล่าวทักทายเป็นพื้นฐานของการผูกมิตร ไม่ว่าที่ไหนประเทศไหนก็เหมือนแหล่ะนะ เธอคนนั้นหันหน้ามามอง........ว้าว!!! น่ารักสุดๆเลยแฮะ......เธอยิ้มแล้วกล่าวตอบกลับมา.....เวลายิ้มยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ โชคดีชะมัด “สวัสดี ฉันชื่อ คาเนโยชิ อิซุมิ ยินดีที่ได้รู้จักอาจารย์ประจำหอบอกมาแล้วว่าเธอเป็นนักเรียนทุนมีอะไรสงสัยก็ถามได้นะ” เมื่อเธอพูดจบฉันก็ยิ้มตอบ
มิชิโยะ นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงได้ซักพักก็รู้สึกเบื่ออีกรอบ ส่วนรูมเมทของเธอก็กำลังอ่านอะไรซักอย่างอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ อืม...ขยันจังแฮะ (-_-) เธอจึงเดินออกจากห้องไปเดินสำรวจข้างนอกอีกรอบ
.............ที่นี่กว้างจังน๊า แล้วจะไปไหนดีล่ะเนี่ย ไม่มีจุดมุ่งหมายซะด้วยซิ.............
มิชิโยะเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงด้านหอพักชาย ‘พวกผู้ชายก็เริ่มกลับกันมาแล้วเหมือนกันนี่ โอ๊ะ! ตรงนั้นมีเด็กผู้หญิงมายืนอยู่หน้าหอกันเพียบเลย อ๊ะ! เด็กผู้หญิงตรงนั้นน่ารักจัง’ ขณะที่กำลังสำรวจสาวๆ??? ทีมายืนอยู่หน้าหอพักชายได้ซักพัก อาการเซงก็กำเริบขึ้นมาอีกรอบ ‘ทำไมเป็นแบบนี้นะเรา -_-‘
ความคิดเห็น