คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เด็กสาวจากต่างแดน
สนามบิน นาริตะ
ผู้คนมากมายเดินไปมากัน ขวักไขว่ บ้างมาเพื่อรอรับผู้โดยสารจากช่องรับผู้โดยสาร บ้างกล่าวลากับคนรู้จัก แต่หญิงสาววัย 18คนหนึ่งเธอเดินมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ สองใบ เธอไม่รู้จักใครจึงเริ่มเดินออกจากสนามบิน ไปยังจุดที่ให้บริการรถโดยสาร เธอยืนรอจนกระทั่งรถแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดตรงหน้า ก้าวเข้าไปในรถพร้อมทั้งบอกจุดหมายปลายทาง
"แม่หนู เพิ่งกลับจากบ้านเหรอ" คนขับแท็กซี่ ชวนคุย เขาสังเกตเห็นข้าวของมากมายพร้อมทั้งประกอบกับจุดหมายที่แม่สาวน้อยคนนี้บอก มันเป็นหอพักสำหรับนักเรียนที่โรงเรียน W
" ไม่ใช่หรอกค่ะ " เธอพูดตอบอย่าสุภาพ ใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาสอดส่องไปนอกหน้าต่างรถตลอดเวลา "ฉันมาที่นี่เพื่อเรียนต่อ...เป็นนักเรียนทุน น่ะค่ะ เพิ่งจะเคยมา ญี่ปุ่นครั้งแรก" เธอพูดด้วยสำเนียงที่ค่อนข้างแปลกสำหรับคนญี่ปุ่น แต่ก็จัดได้ว่า พูดได้คล่องแคล่ว
"เพิ่งเคยมาญี่ปุ่น? อ้าว! นี่แม่หนูไม่ใช่คนญี่ปุ่นหรอกรึ" คนขับแท็กซี่ เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ เพราะถึงสำเนียงจะแปล่งๆ แต่หน้าตาก็ออกจะคล้ายคนญี่ปุ่นอยู่มาก "งั้นแม่หนูเป็นคนที่ไหนกันล่ะนี่"
"หนูเป็นคนไทยค่ะ" เธอเอ่ยอย่างเริงร่า สายตาก็ยังคงมองมาทางคนขับทุกครั้งที่พูดกับเขาแม้ว่าเมื่อพูดจบจะหันไปสนใจกับสิ่งที่อยู่นอกหน้าต่างรถก็ตาม
การสนทนาต้องหยุดลงเมื่อรถแท็กซี่ขับมาจนถึงที่หมาย หญิงสาวเอ่ยลาและขอบคุณคนขับแท็กซี่ ก่อนที่รถจะขับเคลื่อนออกไปจากบริเวณ
"แล้วก็มาถึงจนได้ แต่ค่ารถแพงจังแฮะ เหมือนที่พวกพี่ๆเขาบอกเลย สงสัยจะต้องตรวจสอบดูแล้วว่า เดินทางแบบไหนที่ถูกที่สุด เอาล่ะ! เข้าไปเก็บข้าวของก่อนดีกว่า" เธอ แบกสัมภาระเดินเข้าไปในหอพัก กวาดสายตามองหาจุดไหนว่าพอจะถามทางได้ "นั่นไง" เมื่อเห็นเป้าหมายเธอก็เดินตรงไปยัง ห้องเล็กๆคล้ายกับห้องประชาสัมพันธ์ "ขอโทษนะคะ ฉันเป็นเด็กนักเรียนทุน คิดว่าทางโน้นคงจะติดต่อมาแล้ว......" ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น เงยหน้าขึ้นมามองนิดนึงแล้วเริ่มเปิดหาอะไรบางอย่างในสมุดที่วางอยู่ แล้วจึงหันมากล่าวอย่างยิ้มแย้ม "คุณคือ เด็กนักเรียนทุนจากประเทศไทยที่จะเข้ามาเรียนต่อที่นี่ซินะคะ เชิญค่ะเดี๋ยวดิฉันจะพาไปยังห้องพักให้เอง" เธอเดินออกจากประตูห้องนั้นแล้วบอกให้หญิงสาวเดินตามไป แล้วพูดคุยกันเล็กๆน้อยๆค่าเวลา "แต่แย่หน่อยนะคะที่ต้องกลับมาเริ่มเรียน ปี1อีกครั้งแบบนี้ ((ปี1 ในที่นี้คือ ชั้นม.ปลาย ปี1 = ม.4บ้านเรา)) ทั้งที่เห็นว่า คุณเรียนที่โน่นอยู่เหลืออีกปีเดียวก็จะได้ต่อมหาวิทยาลัยแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ แล้วนี่ก็ก่ะว่า ไม่แน่อาจจะขอทำเรื่องมาเรียนต่อที่นี่จนจบมหาวิทยาลัยเลยก็ได้"
"แหม...ยังงั้นเชียวหรือคะ อ๊ะ!ถึงห้องของคุณแล้ว กฎของหอพักแปะเอาไว้ที่ประตูด้านในแล้ว สงสัยอะไรก็สอบถามได้จากรูมเมท แต่ต้องรอหน่อยเพราะวันเข้าหอจริงจะเป็นวันมะรืนนี้ แต่อาจมีกลับมาบ้างบางส่วนพรุ่งนี้ ส่วนอาหารเดี๋ยวฉันจะจัดการบอกกับแม่ครัวให้ค่ะเวลาอาหารก็ อยู่ในใบกฏของหอพักแล้ว อ๊ะ! ฉันนี่เสียมารยาทจริงยังไม่ได้บอกชื่อกับคุณเลย นิชิงาโนะ โอกะ นะคะเป็นคนดูแลหอพัก"
"ค่ะ ชื่อที่ใช้ที่นี่ ยามาชิตะ มิชิโยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ นิชิงาโนะซัง" หญิงสาวกล่าว เสร็จ นิชิงาโนะก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตนต่อ
มิชิโยะ เดินดูห้องของเธอก็เห็นอยู่ว่า ภายในห้องมีเพียง ตู้เสื้อผ้า เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ อย่างละสอง วางไว้คนละฝั่งแต่จัดวางเหมือนกันราวกันคู่แฝด เธอเอาข้าวของและเสื้อผ้าเก็บยังตู้ใบที่ว่างอยู่ ถึงแม้จะเป็นช่วงปิดเทอมที่นักเรียนกลับบ้าน แต่ก็ยังมีข้าวของบางส่วนที่เอาไว้ที่หออยู่บ้าง เมื่อเก็บของเสร็จ เธอจึงมายืนอ่านกฏของหอ อย่างคราวๆก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อสำรวจอะไรหลายๆอย่าง หอพักแห่งนี้แยกออกจากตัวโรงเรียนที่เป็นเครือของมันเองโดยถึงจะเรียกว่าแยกแต่ก็อยู่ห่างเพียง สองแยกเท่านั้น เมื่อเดินไปอีกซักพักก็เห็นหอพักอีกหลังตั้งอยู่ มันเป็นหอพักของนักเรียน โรงเรียนW เช่นกันแต่ป้ายบอกว่าเป็นหอพักชาย ในขณะที่ของเธอเป็นหอพักหญิง 'อยู่ว่างๆ ลองเดินเข้าไปดูหน่อยดีกว่า ยังไงก็ไม่มีคนอยู่นี่นะ เห็น นิชิงาโนะซังเขาว่า นักเรียนข้าหอก็ตั้ง มะรื่นนี้' เมื่อคิดได้แบบนั้นก็เดินเข้าไปข้างในอย่างอาจหาญ - -"
"อืม ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่แฮะ เดินรอบๆก็พอไม่เข้าไปข้างในดีกว่า" มิชิโยะ เดินดูรอบๆตามความตั้งใจของตนเอง ก่อนจะเดินออกจากหอชาย
"นั่นใครน่ะ!" กำลังจะก้าวออกจากประตูได้จู่ๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนดังก้องอยู่ข้างหลังพร้อมทั้งวิ่งมาจับแขนอย่างรวดเร็ว "เธอเป็นใคร ไม่รู้รึไงว่าที่นี่เขาห้ามคนนอกเข้า โดยเฉพาะ ผู้หญิง"
"โอ้ย! อะไรเล่า ฉันแค่มาเดินเล่นเห็นหอเลยเข้ามาดูนิดเดียว แค่นี้ไม่ได้รึไง" เธอพยายามสะบัดแขนให้หลุดแต่ดูจะไร้ผล
"ที่นี่มันหอพักชาย เธอจะเข้ามาดูอะไรไม่ทราบ เห็นชอบพูดแก้ตัวกันอย่างนี้ทุกราย แอบเข้ามาจะมาตามตื้อใครล่ะเนี่ย โทษทีนะไม่รู้รึไงว่าตอนนี้ไม่มีใครเขาอยู่หอพักกันหรอก ยัยโง่เอ้ย!"
'ปึ้ด' เหมือนเส้นอะไรบางอย่างในหัวจะขาด
"ว่าไงนะ ! ประทานโทษเฮ่อะ มาว่าฉันแบบนี้ได้ไงที่นี่มีใครบ้างฉันยังไม่รู้เลย แล้วคิดว่า ที่นี่มีดีอะไรขนาดไหนคนอย่างฉันถึงต้องเที่ยวมาทำตัว ร่านหาผู้ชาย หะ!!!!" ด้วยความลืมตัวเลยเผลอพูดภาษาไทยออกมา เจ้าคนฟังเลยทำหน้าเหลอหลา พูดอะไรไม่ออก ....อะไรฟร้ะ เมื่อกี้ก็เห็นพูดภาษาญี่ปุ่นนี่หว่า....
ซักพัก เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวว่าเผลอพูดภาษาไทยออกซะไฟแล่บไปจึงรีบเรียบเรียงคำพูดใหม่ "ขอโทษที เผลอไปหน่อย ยังไม่ค่อยชินกับภาษาน่ะ แต่ว่าคุณก็ผิดที่จู่ๆว่าว่าฉัน แต่จะว่าไปฉันก็ผิดเหมือนกันที่เดินเข้ามาในนี้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นหอชาย เอาเป็นว่าต้องขอโทษด้วย" พออารมณ์เย็นลงเลยพูดด้วยเหตุผล ชายหนุ่มยิ่ง งง แต่ "ไม่เป็นไร ฉันนึกว่าเธอเป็นพวกผู้หญิงที่ชอบแอบเข้ามาลักหลับผู้ชายตอนนอน หรือพวกที่เข้ามาแอบหยิบของน่ะ" หญิงสาวไม่รู้ว่า อะไรคือ 'ลักหลับ' แต่ไม่ได้ใส่ใจเพราะขืนมาทำตัวสงสัยมากเดี๋ยวตานี่ได้ถามนู่นถามนี่ไม่ได้หยุด
"ถ้างั้น....คุณจะปล่อยแขนฉันได้รึยัง" เธอพูดพร้อมยกมือขึ้นมาให้เห็น ชายหนุ่มหน้าแดงรีบปล่อยมือทันที "ขอบคุณ งั้นฉันไปล่ะ บาย" เธอพูดพร้อมเดินกลับหอพักของตัวเอง
เมื่อกลับถึงหอก็พอดีกับได้เวลาของอาหารเย็น จึงเดินไปในครัว ((เพราะมีนักเรียนอยู่ในหอคนเดียว เลยต้องเข้าไปกินในครัว)) กินเสร็จก็กลับเข้าไปนอนแผ่ในห้อง แล้วควั้กกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสตางค์ "มาถึงแล้ว ต้องรออีกตั้งอาทิตย์นึงแน่ะกว่าจะได้ไปดู อยากเห็นตัวจริงเร็วๆจัง" พูดเสร็จก็เก็บกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ตามเดิม ก่อนจะหลับตาลง
ความคิดเห็น