เกิดใหม่คราวนี้ขอใช้ให้คุ้ม(vtuber)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อุกกาบาตและต่างโลก

วันที่ 16 พฤษภาคม ปี 20XX

โลกได้พบอุกกาบาตลูกนึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประมาณ --- แต่การที่จะเตรียมแผนรับมือกับมันก็สายไปแล้วมันเร็วและกะทันหันเกินไปสำหรับโลกในตอนนี้อุกกาบาตได้เข้าไปยังชั้นบรรยากาศโลกนับว่าโชคดีที่อุกกาบาตแตกตัวออกจากกันจึงลดแรงกระแทกได้แต่ความเสียหายที่ได้ได้รับมันมากเกินไปโลกจึงมีรอยแหวงไปบางส่วนได้แก่

ไทย 2/4

อินโดนีเซีย 3/4

ญี่ปุ่น 3/4

อังกฤษ 2/4

สหรัฐ 2/4

รัสเซีย 3/4

เกาหลีรวมเหนือและใต้ 2/4

นี้ถือเป็นบทเรียนที่มีค่าต่อโลกและโลกก็ได้หมุนต่อพัฒนาไปอีกขั้น......แล้ว.....คุณรู้ไหมว่าคนที่เสียชีวิตส่วนมากไปอยู่ไหน? คงเดาไม่ยากใช่ไหมละ....ต่างโลกไง

"[........เราตายแล้วใช่ปะ.....ก็ดีตายได้ก็ดี....อ่ายังไม่ได้เห็น 3D hololive ของทุกคนเลย ............ความตายนี่มันอุ่นขนาดนี้เลยหรอ......เดี๋ยวก่อนนะเสียงอะไร?]"

ในขณะที่ชายหนุ่มคนนึงที่ตายจากอุกกาบาตกำลังคิดเพ้อไปเรื่อยก็มีเสียงนึงแทรกเข้ามาก่อนที่มันจะชัดขึ้น

"โอ้!! ตื่นแล้วหรอลูกลิเซียลูกตื่นแล้วละ!"

"โธ่ โคมะอยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ยเดี๋ยวลูกก็ตกใจร้องไห้พอดี"

"โทษทีๆมันตื่นเต้นนี่น่าดูสิลูกลืมตาได้แล้วละพึ่งคลอดได้ไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ"

"[...เอ่อ...ห้ะ...ลูก.....ลูก.......ห้ะ!!!??]"

ชายหนุ่มตกใจกับเสียงรอบๆก่อนที่จะพยายามลืมตา

"ลืมได้ก็จริงแต่เหมือนจะมองไม่เห็นเลยนะ"

"งั้นเรามาตั้งชื่อลูกกันดีกว่าไหมเอาเป็นอะไรดีละ"

"รีบจังเลยนะคุณเนี้ย"

"[เดี๋ยวก่อนนะทำไมรู้สึกสถานการณ์มันคุ้นๆจังเรียกเราลูกแถมจะตั้งชื่อให้อีกอย่างรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนกับความรู้สึกตัวเล็กแบบนี้นี่มัน....]"

บรรยากาศรอบๆที่มองแถบไม่เห็นอะไรดูเหมือนจะอยู่ในบ้านหลังนึงที่น่าแปลกคือมันโบราณสังเกตได้จากแสงไฟบนคบเพลิงและหลังคาที่ดูเหมือนจะทำจากฟางถึงแม้จะเพิ่งเกิดแต่แสงก็จ้ามากพอที่จะทำให้รู้ว่านั้นคือคบเพลิงและมันก็สว่างมากพอจึงสะท้อนกับหลังคา 

"อ่า....ไคโตะไหม"

โคมะผู้เป็นพ่อยิ้มก่อนที่จะถามคำถามกับเด็กพึ่งเกิดและน่าจะตอบอะไรไม่ได้แต่กับเด็กคนนี้น่ะไม่

"อุแว้~~!!!"

"นั้นไงลูกชอบมากกว่าที่คุณตั้งให้อีกนะ"

"[ต่างโลกนี่หว่า!!! นี้มันต่างโลกชัดๆ!!!ตาเราที่เห็นรางๆนี่ถึงจะรางมากก็เถอะแต่ก็แยกออกได้ผู้ชายที่อุ้มเราอยู่มีตาสีฟ้ากับผมสีทองอะรามเหมือนทองแท้...คนปกติไม่มีแน่ๆแล้วผู้หญิงคนนั้น...ผมสีดำกับตาสีดำพร้อมผ้าปิดตาข้างนึงแล้วนั้นอะไรที่วางอยู่ข้างๆเตียงคทาหรอแล้วนั้นดาบใช่นั้นไหมนั้น!!!]

ชายหนุ่มไม่สิเด็กน้อยได้พิจารณาและเข้าใจได้อย่างง่ายดายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เขานั้นได้กลับมาเกิดใหม่.....ในต่างโลกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"โธ่นี่ฉันจะแพ้ให้คุณหมดทุกอย่างจริงๆหรอเนี่ย"

ลิเซียผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยความเซ็งก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา

.

.

.

.

.

"[ผม ไคโตะ ฮุชิมิยะ เป็นคนที่โดนอุกกาบาตทับกะโหลกแล้วมาเกิดในต่างโลกใช่มีดาบและเวทมนต์เผ่าพันธุ์อื่นมอนเตอร์.....นับจากตรงนั้นตอนนี้ก็ 7 ปีได้แล้วถึงจะเสียดายชีวิตเก่าอยู่นิดหน่อยแต่ก็เอาเถอะก็ถ้าในเมื่อได้โอกาสที่สองมาแล้วมันก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อยแหละว่ะ!!!]"

"ทำไรอะยืนยิ้มคนเดียว....หรือว่าคิดอะไรลามกอยู่งั้นหรอ~"

เสียงของผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นมาพร้อมเอนหน้าเข้าใกล้ไคโตะ

"ใช่ก็บ้าแล้วยัยกระต่ายนี่!!!"

เธอคือเผ่ากระต่ายยังไงดีล่ะทุกส่วนยังคงเหมือนมนุษย์อยู่ต่างก็แค่หูกับประสาทสัมผัสที่เหนือกว่ามนุษย์และใช่ไม่มีหูคนหรอกชื่อของเธอคือ แคทีน่า

โป๊ะ!!

"อุก"

แคทีน่าปาโคลนอัดใส่หน้าหนุ่มน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมา

"55555 โคลนเต็มหน้าเลย"

ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเล่นกันอยู่ข้างๆแปลงนาข้าวที่ยังไม่ได้ปลูกอะไรและพึ่งเทน้ำลงไปไม่แปลกที่จะมีโคลน

"[แหวะ เข้าปาก....เล่นงี้สินะได้]"

ก่อนที่ไคโตะจะปาดออกพร้อมปากลับไป

"หึ้ย!! เอาคืนไป!!"

/โป๊ะ!!/

"อุก"

แคทีน่าพยายามวิ่งหลบแต่ก็ไม่พ้นสายตาอันแหลมคมนี้โดนอัดหน้าไปเต็มๆทันทีที่เธอปาดโคลนออกก็เห็นไคโตะวิ่งมาพร้อมกระโดดใส่เธอ

"เอ้า!! แถม!!" 

/ปั้ก!!/

หนุ่มน้อยวิ่งกระโดดถีบใส่เต็มแรงทำเอาสาวน้อยล้มลงและตัวเองก็ด้วยอย่าเข้าใจผิดล่ะถ้าไม่มีน้ำคอยรับก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก

ในระหว่างที่เด็กสองคนนี้กำลังเล่นกันแม่ลิเซียที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้จะหลับแลไม่หลับแลในสวนแอปเปิ้ลใกล้ๆก็กำลังเฝ้ามองเด็กๆอยู่

"เล่นโคลนกันเนี้ยนะเด็กจริงเลยน่าจะว่าไปก็เด็กนี่หว่า ง่วงแล้วเพี้ยนสินะเรา"

"อะโถ่อยู่ตรงนี้นี่เองหาอยู่ตั้งนานเฝ้าลูกอยู่หรอ"

โคมะที่เดินหามาตั้งนานและในที่สุดก็เจอสักทีถามด้วยความเหนื่อยหอบหลังจากไปช่วยงานมา

"แล้วคิดว่าทำอะไรละ"

ลิเซียตอบกลับหน้ามุ้ยใส่สามีตัวเองทันที

"เขาแค่ถามเฉยๆเองนะตัวเอง"

"ก็ไม่ได้ว่านี่"

"แล้ว....ลูกเล่นอยู่กับใครหรอ?"

"ก็แคทีน่าบ้านนั้นไง.....อย่าบอกนะจำไม่ได้"

"ป เปล่าก็รู้นิว่าเขาสายตาสั่นมองไกลๆไม่ค่อยเห็น.....แคทีน่าบ้านที่เป็นเผ่าครึ่งกระต่ายปะ?"

ลิเซียหันมามองพร้อมหน้าที่ดูเหมือนจะเริ่มโกรธแล้วเพราะง่วงด้วยละมั้ง?

"สรุปจำไม่ได้"

"เปล่า"

"กินตีนไหมค่ะ!!"

"เห้ยเดี๋ยวเมียจ้า!!! เม็นมาหรอเนี้ย!!!"

แล้วทั้งสองคนก็วิ่งไล่ไปรอบๆนาข้าวก่อนที่ลิเซียจะเริ่มเล่นแรงยกมือไปข้างหน้า

"mini fire bomb!!! "

mini fire bomb ระเบิดย่อม

ระเบิดเวทไฟขนาดเล็กที่พอยิงแล้วเข้าใกล้เป้าหมายก็จะระเบิดออกลักษณะเป็นลูกกลมๆเล็กๆ

"เดี๋ยวดิ!! feet soar !!!"

feet soar เท้าเบา

ใช้ลอยตัวในอากาศโดยเวทลมที่ก่อเป็นปีกเล็กๆที่เท้า

บึ้ม!!

"ไม่พ้นหรอกน่า fire shot !!!"

fire shot กระสุนเพลิง

ลูกไฟธรรมดาใช้ยิงเป้าหมาย

"พ่อแม่เล่นอะไรกันอยู่อะเหมือนเด็ก?เลย"

ไคโตะที่เดินมาถามพ่อกับแม่ของตนก่อนที่ระแวกนี้จะไฟไหม้ซะก่อน

"หืม....อะฮ่า ฮ่า ฮ่า เปล่าจ้ะไม่มีอะไรหรอก"

ทั้งคู่ตอบพร้อมกันเตรียมข้ออ้างแบบด้นสดเพื่อไม่ให้ลูกตัวเองรู้

"ก ก็แค่หยอกล้อตามประสาพ่อแม่เองเนอะแม่" 

โคมะลอยตัวลงมาแล้วเดินมาใกล้ลิเซีย

"ใช่แล้วจ้ะไม่มีอะไรหรอก"

และลิเซียหยิกเข้าไปเต็มที่ตรงกลางหลังโคมะ

"*ถ้าทีหลังจับได้ว่าลืมชื่อเพื่อนบ้านอีกเดี๋ยวแม่จะฆ่าหมกบ้านแน่เข้าใจ?*"

"อึก.....อ่าว่าแต่จะกลับแล้วหรอ"

"ครับ"

"[อยากทำแบบนั้นได้บ้างจัง]"

"แล้วแคทีน่าละ?"

โคมะเห็นไคโตะเดินมาคนเดียวเลยถามเพราะปกติตัวติดกันไม่ไปไหน

"ร้องไห้กลับบ้านไปแล้ว"

แต่ที่ได้กลับมาเป็นคำตอบหน้านิ่งของลูกตัวเอง

"เอ้าไหงงั้นละ"

"เธอแกล้งผมก่อนนิเลยแกล้งกลับไปแล้วก็.....ร้องไห้ไปแล้ว"

"หรอ....งั้นทีหลังอย่าเอานิสัยแบบแม่มาใช้อีกนะรู้ไหม"

"ห้ะ?"

ดูเหมือนกลับบ้านไปจะมีคนโดนอัดหนักเอาเรื่องแล้วล่ะ

"ไหนดูสิ blow "

blow ลมกระหน่ำ

เวทย์ลมที่ใช้ในการเป่าส่วนมากใช้ในการโจมตีศัตรูที่มาเป็นหมู่คณะ

แต่ที่ใช้อยู่นี้เป็นเวอร์ชั่นที่ปรับให้เบาลงเป็นแค่ลมไม่แรงมาก

สิ้นเสียงก็มีลมเป่าออกมาไม่ได้แรงมากนักใส่ไคโตะจนโคลนที่ติดอยู่หลุดออกไปจนเหลือแค่รอยจางๆ

"แค่นี้โคลนก็ออกหมดแล้วเอาละเราไปกันเถอะเนอะ"

ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นแล้วชวนกลับบ้าน

"ครับ"

"[เราจะใช่เวทมนต์แบบพ่อกับแม่ได้รึเปล่านะ]"

ไคโตะพลางคิดถึงเวทมนต์ที่พ่อกับแม่ใช้ก่อนที่จะพากันกลับบ้าน