คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part 8: The Night of Death's Arrival
..........................................................
ความเงียบที่เข้าครอบงำบนผืนทะเลทรายนอกเมืองนารัค ช่างทำให้มันดูน่ากลัวและวุ่นวายเหลือเกิน... น่าเวียนหัว... น่าเวียนหัวจริงๆ
สาวน้อยคริสตัล ไมเดนลำดับที่ 2 ได้เริ่มย่างก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ....
เรอิสอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงรังสีแปลกๆ บางอย่างพุ่งเล็งมาที่ตัวของเธอ...
...และทันใดนั้นเอง!!!
"ได้เจอกันซะที!!!" สาวน้อยผู้มีสีหน้าท่าทางมาดนิ่งและเรียบร้อย... กระโดดโผเข้ากอดเรอิสแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว!
"อ๊ะๆ!! เค้ากอดด้วยสิ!!" ยัยเมย์ตัวปัญหาก็โดดเข้ามาอีกคน... ช่างไม่สนใจคนเป็นหลักที่โดนกอดซึ่งในตอนนี้ก็แข็งทื่อช็อกค้างไปแล้วเลยว่าจะรับน้ำหนักไว้หรือไม่...
"เล่นด้วยคนสิ!" ยัยมิโกะพูดด้วยน้ำเสียงบ๊องแบ๊วอินโนเซ้นท์ แล้วพุ่งเข้าไปกอดอีกคน...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
"ปัดโธ่เอ๊ย!!! กอดกันอยู่ได้ มันร้อนนะย๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" แม่เสาหลักผู้ถูก(สาวแอ๊บ)เด็กทั้ง 3 กอดร้องเสียงหลง เมื่อเธอกำลังจะดันผู้รุมเร้าทั้ง 3 ออกไป เธอก็เสียการทรงตัวล้มลงไปพร้อมทั้งโดนทับด้วยน้ำหนักของบุคคลทั้ง 3 ที่หนักเกินกิริยาทางอายุของพวกเธอ...
"อะไรกันน่ะ... ชั้นยังไม่ทันได้กอดด้วยเลย..." มีเนียมานั่งยองๆ ทางขวาของเรอิส... ส่วนเคย์จังกำลังเมามันกับการใช้ไม้เขี่ยเรอิสเพื่อเช็คดูว่าตายรึยังอยู่ทางด้านซ้ายของเรอิส... และขณะเดียวกันที่เลเวฟาห์ยืนมือกุมขมับอยู่ด้านหลัง...
"เอาเถอะ... ยังก็ถือว่าภารกิจลุล่วงด้วยดีนะ..." มีเนียพูดขึ้น
"งั้นเราก็กลับศูนย์ฯ กันเถอะ...." ซัลเวรีนชวน
"ก็ดี..." เมย์ลุกขึ้นแล้วดึงแขนเสื้อเรอิสเพื่อเป็นการ "ลาก" กลับ...
"เฮ้! มารับกลับได้แล้ว!" มีเนียโทรเรียกรถมารับ... และไม่นานนัก... มันก็มา... และการลงจอดอย่างนิ่มนวลของมันก็ทำให้เรอิสและไคเลนเหงื่อตกพร้อมด้วยสีหน้าแหยงๆ
"ชื่ออะไรกันบ้างเหรอ?" ซัลเวรีนถาม
"เซย์โจ มิโกะ..." มิโกะแนะนำตัวคนแรก
"เลเวฟาห์ มิสควาฟิลาซจ๊ะ" ต่อด้วยเลเวฟาห์
"เรอิส เมโดเนียน่ะ..." เรอิสตามมา
"ไคเลน มาเจนติก้านะ... จะเรียกว่าเคย์จังก็ได้นะ..." ตบท้ายด้วยเคย์จัง...
"ส่วนเราคงไม่ต้องแนะนำตัวกันแล้วสิเนอะ!" เมย์เข้ามากอดคอซัลเวรีนจากข้างหลัง
"หือ?..." เคย์จังกำลังงง
"จริงสิ... เมื่อกี้ซัลเวรีนพูดว่า "กลับศูนย์" นิ่..." เลเวฟาห์พูดขึ้น...
"ชั้นรอพวกเธอมาสักพักแล้วล่ะนะ..." ซัลเวรีนพูดด้วยเสียงเบาๆ เป็นโทนเดียวกัน...
"ซัลเวรีนเค้ามาทำอะไรแถวนี้น่ะ..." เมย์ยิ้มอธิบายขณะกำลังกอดซัลเวรีนอยู่ในขณะเดียวกัน
"ว่าแต่... ยัยนั่นล่ะ?" เมย์หันมาถามคนที่ถูกกอด
"ไม่ว่างมาเจอน่ะ... เมื่อกี้เห็นอยู่ในเมืองนี้อยู่..." ซัลเวรีนยังคงตอบด้วยน้ำเสียงเดิมๆ
"คนที่ 7 เหรอ?" มิโกะถาม ด้วยท่าทางสงสัย มันคงจะเป็นท่าทางที่ปกติมาก แต่สำหรับเรอิส เธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ และไม่คุ้นเคยกับท่าทีของมิโกะแบบนี้เลย... แม้แต่เรอิสเองก็ไม่เข้าใจถึงความผิดปกตินี้ แต่มันทำให้เธอสะดุด...
"อื้ม" ซัลเวรีนตอบด้วยน้ำเสียงปกติเดิมๆ แต่สีหน้าของเธอกลับเปลื่ยนไป
"พวกเรา ไปกันได้แล้วล่ะ" มีเนียเดินเข้ามาเรียกสาวๆ คริสตัล ไมเดนขึ้นรถเหาะ
พวกเธอจึงหยุดการสนทนาลงแล้วขึ้นรถเหาะคันนี้ไป...
รถค่อยๆ ลอยตัวขึ้นอย่างช้าๆ.................................................................
................และเมื่อรถลอยขึ้นจากพื้นดินสักนิดแล้ว......................................................
.......................................................
.........................................
.............................
......................
.................
............
...มัน........................................
เฟี้ยว!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันก็พุ่งขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วทันใด!!!!!!!!!!!
คลาสโอเปร่าเฉพาะกิจดำเนินขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว... เสียงร้องจากนักเรียนโอเปร่าผู้น่ารักทั้งหลายต่างร้องประสานกันฟัง
ดูช่างไพเราะเพราะพริ้งและทรงพลังไม่แพ้คราวที่รถเหาะได้พุ่งดิ่งลงพื้นเลย...
......................................................................................
...................................................................
.................................................
..................................
......................
................
...........
........
........
........
....
..
.
.
"เธอได้ยินมั้ย?" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเรียกร้องหา... จากภายในความมืดมิด...
"ได้ยินสิ... เธอ...คือใครเหรอ?" เรอิสตอบรับเสียงเรียกนั้น... รอบๆ กายเธอมันมืดไปหมด
"ได้ยินแล้วสินะ... อย่ากลับไปที่นั่นนะ..." เสียงนั้นส่งผ่านมาหาเธอต่อ... แต่มันก็ไม่ได้ตอบคำถามของเรอิส
"ที่ไหน? กลับไปที่ไหน? ที่องค์กรเหรอ?" เรอิสพยายามร้องถาม...
"อ๊ะ! ไม่มีเวลาแล้ว!..............." เสียงนั้นตอบกลับมา
"ด...เดี๋ยวสิ!" เรอิสพยายามยื่นมือออกไปหาต้นเสียง... แล้วทุกสิ่งรอบๆ ตัวของเธอก็สว่างจ้าขึ้น!!
.............................................................
.................................
...................................................................................................
"!!" ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ... เรอิสตื่นขึ้นจากการหลับไหล... มือของเธอยังคงยื่นไปข้างหน้าข้างไว้อยู่... เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วถอนหายใจเฮือกหนึ่ง...
"ฝันอะไรเหรอ?" เสียงจากเด็กสาวผู้มีผมสีม่วงไม่แพ้สีตาของเธอ เอ่ยถามขึ้น
"ซัลเวรีนเองเหรอ?..." เรอิสหันไปหาซัลเวรีนผู้เป็นต้นเสียง ก่อนจะหันกลับมาเอามือทั้ง 2 มากุมขมับ
"ก็ไม่เชิงหรอก..." เธอตอบคำถามของซัลเวรีนด้วยเสียงอันแผ่วเบา คงเพราะเธอก็ไม่ได้อยากจะปลุกเพื่อนๆ ที่เหลือที่กำลังหลับอยู่ในรถเหาะนี้ให้ตื่นขึ้น...
"สำหรับ คริสตัล ไมเดน แล้ว... ความฝันเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ อย่างหนึ่ง..." คำพูดของสาวน้อยตุ๊กตาคนนี้ มันสะกิดใจเรอิสมากๆ
"สำคัญ...งั้นเหรอ?" เรอิสค่อยๆ หันออกไปนอกหน้าต่าง... ฟ้ามืดแล้ว... กลางคืนแล้วสินะ...
"สำหรับพวกเรา ความฝันมีมากกว่าที่มันควรจะเป็น และก็... ไม่ปกติกว่าที่คนปกติเค้าจะฝันกัน" ซัลเวรีนตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้ากว่าปกติเล็กน้อย... มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวของเรอิส...
"จริงสินะ... เพราะความฝันทำให้ คริสตัล ไมเดน ในตัวของพวกเราตื่นขึ้น..." เลเวฟาห์ผู้ที่นั่งผิงกำแพงรถข้างๆ ตรงมุมและอ่านหนังสืออยู่พูดขึ้น
"อื้ม... ความฝันมักจะทำให้เราตื่นขึ้นเสมอ... แต่... ความฝันนั้นก็กลับทำให้เรายิ่งจมดิ่งสู่ราตรีมากขึ้น ผูกมัดเราสู่การหลับไหลยิ่งขึ้น เช่นกัน..." เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและเศร้าสร้อยเล็กๆ คำพูดของซัลเวรีนนั้นชวนให้งงไม่น้อย...มันค่อนข้างจะขัดๆ กันเองด้วยซ้ำ... และมันก็ทำให้เลเวฟาห์ละสายตาออกจากหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่ด้วย... คำพูดที่ชวนงงนี้ ทำไมมันถึงให้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งและทิ่มแทงมากเลยนะ?
"มีอะไรกันเหรอ?" มิโกะค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งอย่างสะลึมสะลือ...
"...ขอโทษทีนะมิโกะจัง... เราคุยกันเสียงดังไปหน่อย..." เรอิสตอบและขอโทษมิโกะด้วยเสียงเบาๆ ในขณะที่มิโกะกำลังขยี้ตาและหาว
"จะว่าไป... ยัย 2 คนนี้ทำไมถึงได้หลับสนิทกันดีจัง..." เลเวฟาห์หันไปหาเคย์และเมย์ที่กำลังหลับอยู่อย่างสบายกาย...
"ไม่หรอก... จริงๆ ชั้นก็นอนไม่ค่อยหลับนะ..." มิโกะเอามือมากอดเข่า
.....ไม่นานนัก... เมย์ก็ตื่นขึ้น... เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง...
"ถึงรึยัง?" เมย์ถามพลางขยี้ตาเล็กน้อย
"ยังหรอก..." เลเวฟาห์ตอบ
"แต่คงใกล้ถึงแล้วล่ะ..." มิโกะหันไปหาเมย์ในท่ามือกอดเข่าอย่างเดิม เพียงแต่หัวของเธอวางแนบเข่า...
"ใกล้ถึงแล้วเหรอ?" เคย์จังลุกขึ้นมานั่งอย่างเฉื่อยๆ
"อื้ม..." เรอิสบอก...
"แต่ชั้นว่าเราอาจจะได้เลี้ยวกลับ..." เลเวฟาห์พูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง... ภาพเหตุการณ์อันหน้าประหลาดใจ..
"ทำไมเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?" เมย์รีบยื่นหน้าไปที่หน้าต่างเพื่อดูในสิ่งที่ทำให้เลเวฟาห์ต้องบอกให้เลี้ยวกลับ... ไฟ... เปลวเพลิงกำลังแผดเผา... ฐานทัพแห่งกุหลาบเงินกำลังถูกแผดเผา... สถานที่ทั้งหลาย เต็มไปด้วยเปลวเพลิง...
"ชั้นไม่ให้เลี้ยวกลับง่ายๆ หรอก!!" มีเนียตะโกนจากข้างหน้ามา บอกให้รู้ว่า พวกเราอาจจะถูกย่างสดก็เป็นได้... รถเหาะพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว!
"มีตัวอะไรบินมาแล้ว!" เมย์ผู้ซึ่งยื่นหน้าออกไปที่หน้าต่าง ตะโกนบอกคนอื่นๆ ในรถถึงบางสิ่งบางอย่างที่พุ่งตรงเข้ามาหารถเช่นกัน...
"จับไว้นะ!!" มีเนียตะโกนหาคริสตัล ไมเดนที่นั่งอยู่ที่ตู้บบรทุกด้านหลัง แล้ว.............................. รถเหาะกลับหมุน 360 องศาทันที!!!
"ตกใจหมดเลย..." ซัลเวรีนทำหน้านิ่งเฉยและน้ำเสียงโทนเดิมๆ ซึ่งมันขัดกับสิ่งที่เธอพูดออกมามากๆ
"เมื่อกี้มันอะไรน่ะ?" เคย์ถาม
"ดูแมร์[Dumaer'h] นกของยมทูติน่ะ!" เมย์ตอบพลางหันกลับไปข้างหลังเพื่อดูว่านกที่เธอได้กล่าวถึงมานั้นกำลังจะทำอะไรต่อไปอีก... และแล้วมันก็พุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว!!
"มันมาแล้ว!!" เมย์ตะโกนบอกทุกคน
"ไม่เป็นไรหรอก..." ซัลเวรีนเปรยขึ้นทันที่เจ้านกสีดำประหลาดนั่นพุ่งเข้าใส่รถเหาะ มันกลับบินโฉบออกไปทันที!!
"อ... อ่าว" เรอิสงงกับพฤติกรรมของนกนี่
"...แสงแห่งรัตติกาลนั้นจะปกป้องพวกเราเอง..." ซัลเวรีนพูดด้วยน้ำเสียงเดิมๆ แต่ใบหน้านั้นมันช่างแฝงไปด้วยเลศนัย... ส่วนรถเหาะนั้นก็พุ่งเข้าหาฐานขององค์กรอย่างรวดเร็ว
เฟี้ยว!!!
โครม!!!!!!!!!!!!!!!
"ไปกันเร็ว!!" มีเนียตะโกนเรียกเหล่าคริสตัล ไมเดนในตู้บรรทุกข้างหลัง... ที่กำลังนั่งอึ้งกับสิ่งที่มีเนียพึ่งทำ... ก่อนที่ตัวเธอเองจะกระโดดออกจากรถเหาะแล้ววิ่งออกไปทันที...
"งั้น..........เราก็.......ไปกันเถอะ..." เรอิสพูดขึ้นนำ... แล้วเลเวฟาห์ก็ค่อยๆ ดันมือออกไปเปิดประตูที่อยู่ข้างๆ เธอ... เผยให้เห็นสภาพของตึกที่กำลังถูกครอกด้วยเปลวเพลิง... ซึ่งค่อนข้างจะทำให้เหล่าคริสตัล ไมเดนกลับมาได้สติดีอีกครั้ง... พวกเธอรีบวิ่งออกจากตู้บรรทุกด้านหลังของรถเหาะ
"โห... ชั้นว่าเจ้ารถนี่คงบินไม่ขึ้นอีกนาน..." เคย์มอง "ซาก" ของสิ่งที่เธอพึ่งนั่งมาเมื่อกี้ ซึ่งมันก็เป็นซากที่ยับเยินมากๆ คงเพราะความเร็วในการพุ่งที่เร็วมากๆ ทำให้ตอนที่ชนกับพื้นกับกำแพงรุนแรงมากเช่นเดียวกัน... แต่น่าแปลกที่ตู้บรรทุกด้านหลังไม่เป็นอะไรมาก...
"ต่อไปก็ตาเจ้านั่นบ้างละกัน..." เลเวฟาห์ใช้หางตาจิกไปที่นกยมทูติที่กำลังบินตรงมาทางกลุ่มสาวๆ ทั้ง 6 แล้วค่อยๆ หันหน้าไปหาอย่างช้าๆ ทำมุมประมาณ 30 องศากับทิศทางที่เจ้านกตัวนั้นพุ่งเข้ามา... และพอมันเข้ามาในระยะแล้ว ทันใดนั้น!!! เงาดำประหลาดที่มีรูปร่างคล้ายกับมือยักษ์อันแห้งเหี่ยวก็พุ่งออกมาจากเงาของเลเวฟาห์เอง! มือนั้นคว้าเอานกยมทูติไว้อย่างรวดเร็ว มันกำเจ้านกนั้นไว้แน่นมาก
"เห... นกที่ซุกซนน่ะต้องจับให้มั่นๆ ไว้..." เลเวฟาห์พูดขึ้นอย่างน่ากลัวพิลึก... ในขณะที่มิโกะไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เรียกดาบมาถือในมือแล้ววิ่งขึ้นแขนเงาดำยักษ์ที่มาจากเงาของเลเวฟาห์ขึ้นไป แล้วใช้ดาบนั้น ฟันที่คอของเหยื่อผู้เป็นลูกไก่ในกำมือ(จริงๆ) ร่างของมัน สลายไปเป็นผงสีดำพร้อมๆ กับหัวของมันที่หลุดลอยออกไปไม่ไกลนัก...
"เท่ห์จังเลยมิโกะจัง" ซัลเวรีนยิ้มอย่างสุภาพแล้วกล่าวชมสาวน้อยที่พึ่งโดดจากมือยักษ์มาที่พื้น
"ไม่หรอก" มิโกะตอบกลับพร้อมยิ้มแป้น... เอาซะคนที่มองอยู่ต้องสงสัยว่าที่นี่มีสัตว์ประหลาดบุก ไฟไหม้ลุกลามใหญ่แน่เหรอ?
"ไปกันเถอะ..." เมย์จังพูดขึ้น
"งั้นชั้นจะอยู่รับมือกับพวกข้างนอกนี้เอง..." เลเวฟาห์พูดขึ้นและยิ้มที่มุมปาก พร้อมส่งสายตาอย่างมีเลศนัย
"ชั้นก็ขี้เกียจเข้าไปข้างในเหมือนกันแหล่ะ..." เคย์จังเสนอตัวอยู่ข้างนอกอีกคน...
"งั้นก็... ฝากด้วยนะ!" เมย์ส่งกำลังใจและฝากความหวังความเชื่อมั่นไว้ เรอิสพยักหน้าให้เพื่อนทั้ง 2 ของเธอ ทั้ง 4 ที่เหลือก็วิ่งเข้าไปข้างในกัน
"เราก็ไปกันบ้างสิ" เคย์จังพูดชักชวนพร้อมหักนิ้วเตรียมดัง กร๊อบๆ
"ใครได้มากกว่ากันชนะสินะ..." เลเวฟาห์ยิ้มที่มุมปากแบบมีเลศนัย รู้สึกว่าเธอจะไม่ได้หุบยิ้มนั้นเลย ตั้งแต่นกตัวเมื่อกี้แล้วล่ะ และเมื่อเลเวฟาห์พูดจบ ทั้ง 2 ก็พุ่งตัวออกไปคนละทางทันที!!
...............................................................
...ภายในฐานนั้นดูไม่ค่อยดีเลย... มีกองเพลิงอยู่ตามทาง กำแพงผุพัง และรอยเลือด... แปดเปื้อนไปตามทาง
"ที่นี่ดูไม่ดีเลย..." เรอิสพูดขึ้น
"มีเนียคงจะตามไปหาเอลเฟแน่ๆ" เมย์พูด... เหมือนมันจะเป็นอะไรที่เดาได้ง่ายๆ ทั้งหมด โดดข้างรูโหว่ตรงกำแพงเพื่อพังเข้าไปในหอพักของสมาชิกที่เป็นหอคอย... มีเนียผู้ซึ่งรีบวิ่งขึ้นไปหาเอลเฟอย่างรีบร้อนกำลังใช้พลังบางอย่างผลักเงาดำปริศนาออกไป
"ทางนี้ชั้นจะจัดการเอง เธอรีบไปหาเอลเฟเถอะ!!!" เมย์ตะโกนบอกมีเนียผู้ซึ่งอยู่ชั้นบน เธอคิดจะล่อถ่วงเวลาให้มีเนียที่อยู่ใกล้ห้องของเอลเฟกว่าขึ้นไปหาบุคคลเป้าหมายนี้
"งั้นพวกเราก็ไปหาคนอื่นๆ กันที่อื่นด้วยดีกว่า" ซัลเวรีนเอ่ยขึ้น เรอิสหันไปหันมาระหว่างเมย์และซัลเวรีนด้วยสีหน้าเป็นกังวล... ไม่ต่างจากสีหน้าก่อนที่เธอจะต้องทิ้งเพื่อนทั้ง 2 ไว้ข้างนอก
"ไปเถอะ ชั้นก็เป็นคริสตัล ไมเดนนะ..." เมย์พยายามพูดให้เรอิสไป และขณะเดียวกันนั้นมิโกะก็ดึงชายเสื้อของเธอไปด้วย เรอิสหันหน้าไปหามิโกะ...
"ฝากด้วยนะ..." เรอิสหันกลับไปบอกกับเมย์ ก่อนที่จะออกจากโซนหอพักไป
"เผยตัวจริงออกมาซะดีๆ" เมย์เรียกพัดติดใบมีดของเธอออกมาติดคู่มือทั้ง 2 พร้อมชี้ใส่เงามืดที่เข้าไปรบกวนมีเนียเมื่อครู่นี้ ส่วนมีเนียเองก็ไปหาเอลเฟเรียบร้อยแล้ว... เงาดำปริศนานั้นเอง ก็ได้เริ่มมีรูปร่างขึ้น... และรูปร่างนั้นเอง ก็ได้เกิดเป็นม้า... ม้าสีดำมืดเช่นเดียวกันหมอกเงาดำเมื่อกี้นี้
...................................................................
...เรอิส มิโกะ และ ซัลเวรีน วิ่งมาถึงที่ทางเดินใหญ่ ที่เชื่อมไปสู่ห้องโถงใหญ่... สภาพของมันก็ไม่ได้น่าดูชมอะไรเหมือนกับที่อื่นๆ คราบเลือดสาดกระจายทั่วตามพื้นและกำแพง รวมไปถึงเพดานเองก็ด้วย ความเสียหายที่เกิดจากการกระแทกและก็รอยข่วนที่ถูกทิ้งไว้ของเหยื่อที่เรียกร้องขอไหว้วอนให้ไว้ชีวิตตนผู้กำลังโหยหวนด้วยความทรมานที่คำปรารถนานั้นไม่ได้รับการตอบสนอง...
...เมื่อถึงตรงกลางทางนั้นเอง... มิโกะกลับหยุดวิ่งอยู่กับที่... ทำให้ทั้งเรอิสและซัลเวรีนต้องหันกลับมาด้วยความสงสัย
"พวกเธอไปกันก่อนเถอะ" นัยน์ตา 2 สีของมิโกะนั้นมันดูอบอุ่นจนยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่
"ทำไมล่ะ?" เรอิสถาม
"ชั้นจับสัญญาณแปลกๆ ได้ในห้องนี้... คลื่นวิญญาณของมันเหมือนกับ..........................................................................ยมทูติ..." มิโกะพูดพลางกวาดสายตาไปทั่วห้องทางเดินใหญ่
"เจ้านี่อาจจะเป็นตัวบงการนกยมทูติด้านนอกนั่นด้วยก็ได้..." มิโกะหันกลับมาอธิบาย เพื่อตอบคำถามในใจของทั้ง 2
"งั้น..." เรอิสกำลังเตรียมที่จะเรียกค้อนของเธอออกมาพร้อม... แต่...
"อย่าเลย... พวกเธอ 2 คนน่ะไปก่อนดีกว่า เรอิสเองก็ยังไม่รู้ลู่ทางในนี้ดี ให้ซัลเวรีนช่วยนำทางจะดีกว่า อีกอย่าง ถ้ามัวอยู่แต่ตรงนี้มันก็จะเสียเวลานะ..." มิโกะพูดขึ้น... เรอิสเองก็อยากที่จะปฏิเสธและอยากจะช่วยเหมือนกัน... แต่มันก็เป็นความจริง... มันจุกอยู่ในอก...
"ก็เหลือกัน 2 คนแล้วสินะ..." ซัลเวรีนพูดพร้อมนำเรอิสไป ซึ่งเรอิสเองก็วิ่งตาม ผ่านประตูไปสู่ห้องโถงใหญ่
"อ๊ะ!!!" เรอิสตกใจ เมื่อทันทีที่ประตูปิดนั้นเอง ก็มีม่านพลังอะไรบางอย่างมากั้นเธอไว้ไม่ให้กลับเข้าไป
"เรอิส... ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ชั้นเชื่อว่าทุกๆ คนจะต้องสามารถผ่านมาได้แน่ๆ" ซัลเวรีนก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงอันแหบราบเรียบดังเดิม... คำพูดของเธอนั่น ฟังดูจะมั่นใจมากว่าเพื่อนๆ ที่เธอทิ้งไว้ข้างหลังจะปลอดภัย...
ปังๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังลั่น ดึงความสนใจจากเรอิสไปไม่น้อย... และเมื่อเธอหันไปหาต้นเสียงนั้น เธอก็ต้องตกใจ...
สัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายงูตัวยักษ์นั้น กำลังเลื่อยไปมากลางห้องโถงใหญ่ และผู้ที่อยู่ตรงนั้นก็คือ............. หญิงสาวนางหนึ่ง...
ผมรุงรังยุ่งเหยิงสีแดงยาว ผิวขาวๆ นั้นต้องกับแสงจันทร์ดูช่างงดงาม นัยน์ตาสีเหลืองดั่งจันทราอันดุดันนั้นก็ดูจะสะกดผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย แต่ที่น่าสนใจอันเป็นสิ่งแปลกประหลาดคือ... หูสัตว์... ที่หัวของเธอมีหูของสุนัขติดอยู่ และที่ด้านหลังของเธอนั้น ก็คือหางสุนัขเช่นเดียวกัน...
หญิงสาวผู้นี้กำลังควงปืนคู่ กระโดดยิงเจ้างูยักษ์ไปมาอย่างช่ำชอง และสง่างาม..............................
และเรอิสก็อึ่งตาค้าง จนแทบจะไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า เจ้างูยักษ์ถูกกระสุนนัดสุดท้ายนั้นทะลุคางขึ้นไป และมันก็ตายและสลายกลายเป็นผงธุลีสีดำ...
"นี่คือ... คริสตัล ไมเดนคนสุดท้าย..." ซัลเวรีนเริ่มแนะนำหญิงสาวคนนี้ให้รู้จัก...
"คริสตัล ไมเดนลำดับที่ 7....................................."
......................................................................................................................
...........................................
"เอธิน เซ็ปทาแน็กท์"
แสงจันทร์ส่องต้องหญิงสาว สง่าราวกับบุตรีแห่งรัตติกาล...
............................................................................................................................
................................................................................................................................................................................
...................................................................................
.........................................
.......................................................................................................
.................
.........
......................................
..................................................................................................
...............................................................................
...........................................................
............................................
.................................
.........................
................
..........
.....
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..............................................................
..................เหล่าตัวละครหลักทั้ง 7 ได้มาอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว........................
........................................................................................................................................
..ม่านแห่งการแสดงกำลังจะเปิดฉาก..............................................
...................................................................................ฟันเฟืองกำลังหมุนไป.............หมุนไป...............................................และหมุนไป..........
............................................................................................................
.............................................
.............................
................................................................และฟันเฟืองอีกซี่ก็ได้เริ่มที่จะหมุนแล้ว.........................................
......................................................................................................................................
.......................................................................................................
...................................................................
.............................................
..............................
..................
..............................................................................................................
..........................................
......................................................................
......................................................
....................................
.....................
...........
.....
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น