คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5: The Awakening Dream of Lifaria
.........................................................................................
ณ หมู่บ้านอันเงียบสงบแห่งหนึ่ง...
สาวผมทองลุกขึ้นจากเตียงด้วยความปวดหัว...
เธอพยายามรวบรวมสติให้กลับคืนมา... และภาพที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นก็คือ...
"ตื่นแล้วเหรอ?" เด็กหนุ่ม!!? เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีเหลืองออกเข้ม ผมสั้นสีน้ำเงินเข้มออกดำ ยาวปกแค่ต้นคอ ใบหน้า
หวานๆ แอบสะกดเรอิสได้ครู่หนึ่ง...
".........อ............." เรอิสพยายามรวบรวมคำพูดของเธออยู่...
"..................อ.......................ออก............................................................................................ออกไปจากตัวชั้นได้ม้าย!!!!!!???" เธอแหกปากเสียงดังแล้วใช้อวัยวะปลายสุดของร่างกาย ยันตาม...
โครม!!!!!
เรอิสหน้าแดงสุดๆ นี่เธอโดนเด็กผู้ชายที่ไหนไม่รู้คร่อมอยู่บนร่างเลยเร๊อะ!!!?? นี่เธอโดนทำอะไรไปบ้างรึเปล่าเนี่ยะ!!!??
"ปัดโธ่!! ยัยบ๊อง!!! อยู่ๆ ก็มาถีบกันทำม้าย!!!?" เด็กหนุ่มผู้รุกล้ำหญิงสาวโดยมิได้รู้ตัว แหกปากกลับ
"ก็เล่นคร่อมร่างของสาวน้อยอันบอบบางแบบนี้ได้ยังไงกันฮ้า!!!!!!!!???" เด็กสาวผู้ครองนัยน์ตาสีเขียว ทำท่าฮึดฮัด
หน้าแดงอยู่บนเตียงด้วยกิริยาที่......... แสดงออกถึงความเป็นสาวน้อยอัน "บอบบาง" มากๆ
"เอ่อ!!! สรุปชั้นผิดใช่มั้ยเนี่ย!!!!??" เด็กหนุ่มเถียงกลับเชิงประชด
"เอ่อสิย่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!" เรอิสหน้าแดงเดือด สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้อาย... ทางฝ่ายเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินแก่เองนั้นก็มีความอายไม่ได้แพ้กันเลย
"..................................................................." ทั้งคู่เงียบกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหน้าแดงเพราะทั้งอาย
และโมโห จนออกจากห้องไป...
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตามด้วยเสียงปิดประตูที่ถูกระบายอารมณ์ใส่อย่างรุนแรง
"ชิ! เป็นใครกันฟร่ะ?" หญิงสาวบ่นอยู่คนเดียวและพยายามดึงสติของเธอกลับมา
"จริงสิ................................" เธอเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้?
".......แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ยะ?................................."
..........................................................................................................................................................
..................................................................................................................................
..........................................................
เรอิสพยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่บนเตียง.... จนถึงเมื่อเธอตื่นขึ้นมาที่นี่.........
...เธอโดนทำปู้ยี้ปู้ยำอะไรไปแล้วบ้างเนี่ยะ? เธอรู้สึกปวดหัว กังวลกระวนกระวาย และก็เครียดด้วย...
"ขอโทษนะคะ?" เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งแง้มเปิดประตูห้องเข้ามา
เด็กสาวตัวเล็ก นัยน์ตาสีม่วงก่ำ ผมแดงมัดแกละไว้ 2 ข้าง ในชุดสีโทนเหลืองสลับครีม ค่อยๆ ย่างเท้าเข้ามาในห้อง
"ตาหมอนี่น่ะ เค้าก็เป็นแบบนี้แหล่ะ อย่าคิดมากเลย" เธอพยายามแก้ต่างให้เด็กหนุ่มเมื่อครู่นี้
"แล้วเธอเป็นใครกัน?"
"ชั้นก็เป็น คนที่รับเธอมาเพื่อพักฟื้นร่างกายในบ้านหลังนี้ไง..." เด็กสาวร่างเล็กตอบด้วยหน้าตาไร้เดียงสา
"ชั้นน่ะ ถามชื่อต่างหาก..." เรอิสรู้สึกปวดหัวกับคำตอบมาก
"แมร์.................... มีเนีย... เรียกชั้ยว่า มีเนีย ก็แล้วกัน" เด็กสาวตอบด้วยท่าทีแปลกๆ
"ส่วนตานั่นที่เดินออกจากห้องไปเมื่อกี้ชื่อว่า ลีฟ หมอนั่นน่ะเป็นคนพาเธอมาที่นี่เองน่ะ" คำพูดของเด็กสาวผมแกละ ทำเอาเรอิสแทบผวา หมายความว่า? อี่ตาบ้าหน้าเคะนั่นช่วยชีวิตเธอไว้?
เรอิสพยายามใช้ความคิดลำดับเหตุการณ์จากจินตนาการของเธอ และมันก็ยิ่งไปกันใหญ่เมื่อมีเนียพูดต่ออีกนิด
"หมอนั่นพาเธอมา แล้วยังคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดเลยนะ..."
หน้าของเรอิสเริ่มแดงระเรื่อขึ้น... สงสัยเธออาจจะใช้ความคิดมากเกินไปรึเปล่า?
"คิดอะไรอยู่น่ะ หือ?" มีเนียแสยะยิ้มอย่างสยองๆ ถึงแม้คนอื่นอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่อย่างน้อย ก็เธอคนนึงล่ะ
"หมายความว่าไงกั๊น!!?" เรอิสยิ้มสู้และแอบโมโหเล็กน้อย ก่อนจะหนีออกจากห้องไป
...........................................................................
"คริสตัล ไมเดนงั้นเหรอ?" มีเนียพูดกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก
.......................................................................................................................................
..............................
เรอิสเดินลงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะสังเกตุเห็นเด็กหนุ่มคนเมื่อครู่นี้ หน้าฟุบโต๊ะหลับไหลอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง สงสัยว่า
เขาคงจะเฝ้าเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน?
เด็กสาวผมทองนั่งลงที่อีกฝั่งของโต๊ะ แนบแก้มข้างหนึ่งลงกับพื้นโต๊ะ แล้วจ้องใบหน้าอันสงบเสงี่ยมของเด็กหนุ่มตรงหน้า...
"ลีฟเหรอ? ชื่อก็แปลก นิสัยก็แปลกๆ หน้าตาก็ยิ่งแปล๊ก แปลก.... แต่ก็น่ารักดีแฮะ..." บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ถึงปากจะว่าคนอื่นเค้า แต่เธอก็คงจะแปลกไม่แพ้กันแหล่ะน่า...
"หือ?" และคงจะไม่มีใครที่ไหนหลับลงหรอก ถ้ามีใครมาบ่นอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ๆ เด็กหนุ่มแง้มเปิดตาดูหน้าคนที่มานั่งบ่น
ทั้งสองคนนั่งจ้องหน้ากันด้วยความขี้เกียจอยู่สักพัก...
"จะมาทำอะไรอีกล่ะ ยัยบ๊อง..."
"อะไรอีกเล่า!......."
และทั้งสองก็อาจจะเปิดเวทีมวยอีกครั้งทั้งๆ ที่นั่งอยู่ในท่าคางเกยโต๊ะแบบนั้น....
เรอิสรวบรวมความคิด ยับยั้งชั่งใจตนเองครู่หนึ่งเพื่อที่จะพูดในสิ่งที่เธอจะมาพูด
"ช่างเถอะ... เมื่อกี้น่ะ........................................... ขอโทษนะ............" แก้มของเธอเริ่มแดงอีกครั้งด้วยความเขินอาย... (สรุป... เรื่องนี้กลายเป็นนิยายรักหวานแหววไปแล้ว?)
"................อื้ม.... ไม่เป็นไร................" และด้วยความรวดเร็ว... เด็กหนุ่มรับคำขอโทษแล้วก็หลับต่อในทันที.......
"..........................หา?......................................................" เด็กสาวสะดุ้งกับปฏิกิริยาเมื่อครู่นี้......... ก่อนจะเริ่ม
หน้าแดงเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรไม่ถูกเลย
"แล้วจะนั่งอยู่ท่านั้นอีกนานมั้ย?" และทันใดนั้น เด็กสาวผมแดง ก็เข้ามาตัดจังหวะได้จริงๆ เลยสิ
"อ่า เอ่อ........" เรอิสอยากจะล้มหน้าลงหลับ แต่เธอหลับมากเกินพอแล้วจนต้องลุกขึ้น
"อยู่ที่บ้านนี้นานๆ มันก็น่าเบื่อนะ... ออกไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยมั้ย?" มีเนียเชิญชวนด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
.............................................................
........................................................................
....................................................................
"...อากาศดีจังเลยนะนี่........." ไม่ว่าเธอจะอยากออกมาหรือไม่นั้น ก็โดนลากออกมาด้วยอยู่ดี... (ไร้ทางเลือก เหอะๆๆ)
"อื้ม...... ว่าแต่... ลืมถามไปเลยแฮะ... เธอชื่ออะไรเหรอ?" มีเนียถามขึ้น
"เรอิส... เรอิส เมโดเนีย..." ตอบตามมารยาท
"เป็นชื่อที่แปลก ไม่แพ้กันเลยนะ..." เสียงของเด็กหนุ่มแทรกเข้ามา... ดูเหมือนว่าหมอนี่ก็โดนลากมากะเค้าด้วย
"เอ่อ อ้าว...." เธอรู้สึกแปลกๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามีปฏิกิริยาแปลกๆ จากทั้งเธอและเค้าอยู่เสมอๆ เลยนะ?
"ฮ้าว............................................." และดูเหมือนว่าลีฟจะง่วงจัดเหมือนกัน...
"ง่วงเหรอจ๊ะ? งั้นเดี๋ยวชั้นมียาดีแก้ง่วง เอามั้ยล่ะ?" มีเนียถามพร้อมแสยะยิ้มอันสยองขวัญของเธอ เท้าข้างหนึ่งของเธอเตรียมพร้อมสำหรับอะไรบางอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
"อ๋อๆ ไม่เป็นไรๆ" และก็ดูเหมือนว่าเขาจะหายง่วงได้อย่างเร็วทันใจดี...
"ว่าแต่................ ที่นี่ที่ไหนเหรอ?" เรอิสไม่รอช้า เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
"...ที่นี่คือ... คาลาดีม" มีเนียตอบ
"เป็นที่ที่เงียบสงบดีเหมือนกันนะ..." เรอิสพูดขึ้น... มันก็เงียบสงบจริงๆ แหล่ะนะ สงบกว่าเมืองที่เธอเคยอยู่ก็แล้วกัน...
เป็นเมืองเล็กๆ ที่เงียบสงบมากๆ ฟ้าสีคราม ลมที่พัดอย่างเย็นสบาย... ไม่มีตึกระฟ้าใดๆ หลังคาบ้านก็ออกจะเตี้ย ต้นไม้ต้นสูงและอ่อนช้อยตามสายลมที่พัดผ่าน และกลิ่นเค็มๆ แบบนี้... ทำให้เธอรู้ได้เลยว่าทำไมที่นี่ถึงได้สบายแบบนี้...
"ที่นี่ติดทะเลเหรอ?" คำถามที่ดูเหมือนว่าจะไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้คำถาม ถูกทำให้ผู้ถามมั่นใจในความคิดของตนเองยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนก แบบที่เธอมักจะได้ยินเมื่อเธออยู่ที่ทะเล... ใช่ ที่นี่ติดทะเลจริงๆ
"ประมาณนั้นแหล่ะ... แต่ที่นี่ตั้งอยู่บนเนินน่ะ ซึ่งมันก็ติดทะเลนั่นแหล่ะนะ..." เด็กหนุ่มอธิบาย
"แปลกนะ... ที่แบบนี้มักจะเป็นที่ๆ เจริญแล้วก็ร่ำรวย เพราะน่าจะเป็นเมืองท่องเที่ยว..." เรอิสเริ่มบ่นวิจารณ์เล็กน้อย
"มันก็จริงแหล่ะนะ... แต่ช่วงนี้ผู้คนต่างๆ ก็คงจะยังไม่ได้สนใจท่องเที่ยวพักผ่อนกันเท่าไหร่หรอก..." มีเนียกล่าว
"งั้นที่นี่คงจะสงบมากเลยสินะ ถ้าเทียบกับที่อื่นๆ น่ะ"
"ก็ที่นี่น่ะ มันเกาะบ้านนอกนิ่..." ลีฟพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายพอควร...
"อื้ม.......................... ลีฟาเรียเนี่ยะ เป็นดินแดนแบบไหนกันนะ?" เธออาจจะคิดดังเกินไปหน่อย... ซึ่งดึงความสนใจจากเด็กหนุ่มข้างๆ
"ก็วุ่นวายน่ะสิแม่คุณ... ทำไมต้องให้คริสตัล ไมเดนส่วนหนึ่งมาจากโลกอื่นด้วยฟร่ะ?" คำพูดของหมอนี่ทำเอาเธอสะดุ้งจนต้องหยุดกึก... คำเมื่อกี้...
"...คริสตัล ไมเดน... อัศวินหญิงทั้ง 7 ที่จะปรากฎตัวขึ้นเมื่อโลกนี้เสียสมดุล... สินะ"
"นั่นเป็นเรื่องราวที่คนทั่วไปรับรู้ไงล่ะ... เหมือนเป็นนิทานโบราณของลีฟาเรียไง" มีเนียเอ่ยขึ้น
"แต่พวกเธอก็รู้ว่าชั้นเป็น...ไม่ใช่เหรอ?" เรอิสถามขึ้น
"อื้ม... เรอิส เมโดเนีย... พวกเรารอเธอมานานแล้วด้วย..." คำตอบของเด็กหนุ่มที่ต่อเรื่องราวของเธอโดยคาดไม่ถึง เมื่อกี้เธอก็พูดออกไปเล่นๆ บ้างเหมือนกัน... และเธอก็เริ่มคิดแล้วด้วยว่า เรื่องนี้มันลึกล้ำกว่าที่เธอคิดมากนัก...
"ก็ดีเหมือนกันนะ... แบบนี้จะได้ไม่ต้องหลงๆ มั่วๆ อยู่คนเดียวในที่แบบนี้..." ใช่... ก็ดีเหมือนกันนิ่... จะไปคิดอะไรมากมายให้ปวดหัวทำไมล่ะ? นั่นคงเป็น สิ่งที่เคย์คงจะพูดในเวลาแบบนี้แหล่ะนะ...
"อ๊ะ!! คนอื่นๆ...." เธอก็พึ่งจะนึกเรื่องนี้ได้เหมือนกันนะ (แอบจะเฉื่อยแฮะ...)
"ยัยนี่ก็เหมือนจะเฉื่อยๆ อยู่เหมือนกันแฮะ..." ลีฟบ่นเล็กน้อย
"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก... ทั้ง 3 คนน่ะ... ก็น่าจะได้รับการดูแลอยู่เหมือนๆ กันแหล่ะนะ"
เหมือนๆ กัน? แล้วคนอื่นๆ จะตื่นมาเจอเด็กหนุ่มหน้าเคะคร่อมอยู่บนตัวตอนตื่นขึ้นมามั้ยเนี่ยะ?...
และเรื่องนี้ก็ทำให้เรอิสขำไม่น้อยเลย เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของเพื่อนๆ เธอเมื่อพวกเขาต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้...
ถ้าเป็นเคย์จังคงไม่ใช่แค่ถีบหรอกม้าง? ถ้าจะดุเด็ดเผ็ดมันฮา.. อาจจะงอนกันอยู่ก็ได้นะตอนนี้
แล้วถ้าเป็นเลเวฟาห์นะ... คงจะเอามีดมาจี้คอตานั่นไปแล้วม้าง? อาจจะกำลังทำอะไรโรคจิตอยู่จนหมอนั่นขวัญผวา?
แต่ถ้าเป็นมิโกะล่ะก็นะ อาจจะร้องหนักอยู่เหมือนกันมั้ง? ไม่สิ... อาจจะหน้าแดงจนสงบไป ไม่ก็ได้งอนตุ๊ปป่องๆ ไปซะเลยล่ะนะ...
ทำไมเธอคิดถึงเพื่อนๆ จังเลยนะ... จริงสิ................. แล้วยัยอิลฟาห์ล่ะ?
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยเวลานึกถึงแม่คนนี้...
"อาวล่ะ... เราไปกันได้แล้ว.." เสียงของเขาก็เข้ามาขัดตังหวะความคิดเล็กๆ ของเธอ...
"ไปไหน?" เรอิสถาม
"ไปที่ๆ เราจะได้คุยกันได้สะดวกกว่านี้..." และเธอก็รู้สึกได้เลยว่า สองคนนี้ทำตัวลับๆ ล่อๆ ดีจริงๆ
.....................................................................................................................................................
.................................................................................
ทั้ง 3 เดินมาถึงที่วิหารแห่งหนึ่ง...
"หืม......... เราจะมาทำอะไรที่วิหารเร๊อะ?" เรอิสหันไปถาม...
"ไม่ใช่วิหาร... ตามมา..." เด็กหนุ่มชี้ทางอ้อมไปด้านหลัง...
และเรอิสก็ยิ่งมั่นใจเลยว่า สองคนนี่ เป็นพวกชอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ
ทั้งสามเดินอ้อมมาด้านหลังของวิหาร... ก็ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่มากมาย
"แล้วข้างหลังนี่เหรอ? ที่เราจะคุยอะไรกัน" เรอิสถามด้วยความงงและแอบรำคาญนิดๆ
"ยังหรอก..." มีเนียกล่าวพร้อมชี้ไปยังกำแพงที่มีลายแปลกๆ เต็มไปหมด
"กราฟิตี้?(ศิลเปอะข้างกำแพง)" เรอิสถามอย่างสงสัย
"ตามมาสิ..." มีเนียเอาตัวแนบติดกับกำแพงนั่น...
"หา?" เรอิสกำลังงงค้าง เอ๋อกิน ในขณะที่ลีฟเอาหลังพิงกำแพงพร้อมกับเอามือทั้ง 2 ข้างมากุมรองหลังหัวของเขา
"ปัญญาอ่อน..." ลีฟด่าเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าหนีไปที่อื่น (เขินอายรึ?)
"เอ่อๆ" เรอิสบ่นเชิงประชดก่อนจะเอาหลังแนบกำแพง เธอพยายามเอาแขนและขา และอวัยวะทุกๆ ส่วนด้านหลังแนบกำแพงให้ได้...
"เวีย น็อกซ์, ลุกต้า เอ็นล็อกแคร่า[Via nox, lucta enlockaera]" มีเนียใช้นิ้วถูตรงสัญลักษณ์บางอย่างที่กำแพง
พร้อมพูดภาษาแปลกๆ ขึ้นมา...
และนี่เป็นสัญญาณที่บอกให้เธอเตรียมพร้อม... ต้องมีอะไรเกี่ยวกับกำแพงแน่ๆ เรอิสเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นด้านหลังเธอไว้แล้ว!! แต่....
พรึบ!!
ทันใดนั้น!! พื้นก็เกิดเป็นรูโหว่!!? ด้วยความผวาและตกใจ เรอิสไม่สามารถควบคุมสติและการทรงตัวได้!!
โครม!!!!!!!!!!!!!
และร่างของเธอก็แตะถึงพื้น... เธอไม่ค่อยจะเจ็บเท่าไหร่ เพราะจากพื้นตรงนี้ถึงรูด้านบนก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่นัก...
ไม่นาน รูก็หายไป...
"เมื่อกี้?" เรอิสกำลังรวบรวมคำพูด แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าผู้ที่ถูกถามเข้าใจในความหมายของสิ่งเธอกำลังจะถามแล้ว เธอก็อาจจะไม่ต้องคิดมากมายก็ได้
"เป็นคาถาน่ะ" มีเนียตอบ
"แล้ว ที่นี่?" เธอยังคงรวบรวมสติมาไม่ได้ดังเดิม
"ห้องลับใต้วิหาร..." ลีฟเป็นคนตอบ แต่เขาตอบด้วยสีหน้าแบบที่ไม่อยากจะพูดอะไรถึงมันมาก
"รู้อยู่หรอกน่า..." เรอิสพยายามลุกขึ้น ในขณะที่ลีฟปลีกตัวโดยการเดินล่วงหน้าไปก่อนในความมืด
"ห้องลับนี้น่ะเคยใช้เป็นห้องพิธีกรรมในสมัยที่ก่อนน่ะ" มีเนียอธิบายเสริม
"งั้นเหรอ?" เรอิสพยายามมองข้ามเรื่องรายละเอียดเล็กนอยเหล่านี้ไป... เธอรู้สึกเป็นห่วงลีฟอย่างบอกไม่ถูก... ถึงแม้เธอพึ่งจะได้เจอเขาครั้งแรกก็ตาม...
ครั้งแรก... คำๆ นี้ได้แล่นเข้ามาในหัวของเธอ... มันเหมือนลิ่มแหลมที่แทงทะลุความคิดของเธอไป เหมือนดั่งกุญแจที่ไขไปสู่ดินแดนแห่งคำตอบ...
เด็กสาวผมทองนึกถึงคำพูดของเพื่อนเธอได้...
ต่อจากนี้ไปคำว่าครั้งแรกอาจจะใช้กับเธอไม่ได้แล้วก็ได้มั้ง?
เรอิสตามลีฟไป...
"ลีฟ...ฟาเรีย..." เรอิสพยายามจะไม่เรียกชื่อของเขา แต่ปากของเธอมันเรียกออกไปแล้ว เธอเลยต้องหาอะไรมาแก้ขัดก่อน...
"ลีฟาเรียเนี่ยะ... เป็นที่แบบไหนเหรอ?" เรอิสพยายามจะหาคำถามขึ้นมา เพียงแต่ว่า เธอก็พึ่งจะมานึกได้หลังจากที่เผลอพูดออกไปว่า... เคยถามไปแล้ว...
"บอกแล้วไง... เป็นที่ๆ วุ่นวาย... ไม่มีใครควบคุมชีวิตของตัวเองได้ ไม่มีใครมีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง... พวกเราเป็นเหมือนแค่... ตุ๊กตาที่ไร้ตัวตน... จะเป็นเทพหรือปีศาจก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ..."
ความเหงา ความเศร้า ความแห้งกร้าน ความปวดร้าว ความโกรธกริ้ว ความหวาดกลัว ความลำบาก ความจืดชือชินชา ความปลงตก และก็.........ความสะใจ... มันรวมอัดแน่นอยู่ในน้ำเสียงของเขา มันอัดแน่นเต็มเปี่ยมล้นและพร้อมที่จะระเบิดออกมาจากคำพูดเหล่า...
เรอิสแทบช็อก... เด็กคนนี้เป็นใครกัน? ความวุ่นวาย ความโกลาหล ความเชื่อมั่นที่จางหาย ความแปดเปื้อน ความน่ากลัว ความทุกข์ระทม ความปลดเปลื้อง ความบ้าคลั่ง มันกำลังเสียดแทงเข้ามาในหัวของเธอ...
เรอิสเริ่มรู้สึกปวดหัว! เหมือนกับตอนนั้น... เธอรู้สึกเหมือนนึกภาพอะไรได้!!?
.................เด็กชายคนหนึ่ง... เงาของเขาค่อยๆ เลือนลางไป... มันกำลังจะฉีดขาด... ร่างของเขากำลังฉีดขาด!!?
.......ร่าง.................ร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งนอนอ้าปากเหวอด้วยตกใจและหวาดกลัวอย่างสุดฤทธิ์... มันจมอยู่ในกองเลือด.... นัยน์ตาที่ไร้ซึ่งชีวิตใดๆ นั้นจ้องมองมาที่เธอ!!
...ไม่...........ไม่.............ไม่...........ไม่.............ไม่..........ไม่......ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!!!! ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา!!!!!!!! ไม่....................... หยุดนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ ขอร้องล่ะ!!!
................
...กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
........................................................................................................................................
...............................................................................
..........................................
.................
..
ท่ามกลางทะเลที่ไหลเวียนไปอย่างสงบ... เด็กสาวล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย..........
...มิอาจรู้ได้ว่าปลายทางของเธอจะไปอยู่ที่ไหน... แต่ใครสนล่ะ?
.....................เธอไม่ได้สนอะไรอีกแล้ว...............................................................................................
...ฝน............................ฝนเริ่มตกลงมาเรื่อยๆ........................
..........ราวกับว่ามันกำลังประชดเธออยู่... สีของมันแดงฉานดั่งเลือด........ กลิ่มของมันเหม็นคาวดั่งเลือด... แม้แต่รสชาติของมันที่ไหลเข้าปาก... ก็ยังเป็นรสชาติ แห่งเลือด.................. โลหิตเล้าโลมกาย...เด็กสาวได้แต่จ้องมองท้องฟ้านั่น... ท้องฟ้าที่ไร้ดาวดวงใดจะส่องประกายได้... ฟ้าที่ถูกเมฆอันดำทมิฬ... ปกคลุมทั่วไป...
ขอ..........................ขอให้ร่างนี้ได้จมลงไปสู่ก้มทะเลได้มั้ย?.............................................
...........................................................................................................................................................................
...........................
เรอิสตื่นขึ้น ณ ห้องแห่งหนึ่ง...
ดูเหมือนว่าเธอจะสลบไป... แล้วเมื่อกี้นี้ คงจะเป็นความฝัน?
"เป็นยังไงบ้าง?" ลีฟถาม
"ชั้นเป็นอะไรไปเหรอ?" เรอิสถามต่อ
"เธอ... สลบไปน่ะ..." มีเนียตอบด้วยสีหน้าแบบแปลกๆ
ทั้งสามจ้องหน้ากันอยู่สักพัก... เรอิสสังเกตุเห็นว่ามีเนียใส่ผ้าพันคอและก็ถุงมือ... จากที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ใส่ ส่วนลีฟก็ใส่หมวก...
"ใส่กันทำไมเหรอ? ไม่ร้อนตายรึไง?" เรอิสถามก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นยืน
"งั้นเราไปกันต่อเถอะ..." ลีฟเอ่ยขึ้น แล้วเดินต่อไปด้วยความเซๆ เล็กน้อย...
"ป่ะๆ (แค่กๆ)" มีเนียพูดขึ้นพรอ้มไอเล็กน้อย
"เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?" เรอิสถาม
"ไม่... ไม่เป็นไรหรอก" มีเนียรีบเดินเหมือนกัน
และทั้ง 3 ก็เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึง ณ ห้องแห่งหนึ่ง...
"ห้องแห่งพิธีกรรม...ไงล่ะ" มีเนียเอ่ยขึ้น
ลักษณะคล้ายห้องใต้ดินโบราณ บนพื้นตกแต่งด้วยลวดลายวงตราเวียนคดสู่จุดศูนย์กลางห้องซ้อนกันอย่างสวยงาม
แต่บนกำแพงกลับเป็นอักษรรูปร่างประหลาดเขียนไว้อย่างมีมนต์ขลัง มันเป็นเหมือนประโยคหลากหลาย มาซ้อนทับกันมั่วไปหมด
"ตามมา..." ลีฟเดินไปที่กลางห้องพร้อมกับมีเนีย เรอิสก็ต้องเดินตาม ทั้ง 3 ยืนอยู่เหนือจุดศูนย์กลางของวงลวดลายที่วนสู่จุดศูนย์กลางนั้น
"โรซันเด โอ, การ์ดา พาเรม เอ็นล็อกแค, โน ลักซ์ เน น็อกซ์ เอ็นทราเลเซ็ธ[Rozande o, garda parem enlockae, no lux ne nox entraleseth]" มีเนียพูดภาษาแปลกๆ อีกแล้ว... แต่คราวนี้เป็นประโยคยาวเลยทีเดียว
และทันใดนั้นเอง!! อักษรบนกำแพงบางตัวก็เรืองแสงออกมา!!
ลวดลายหนึ่งในลวดลายหลากหลายที่ถูกวาดลงบนพื้นนั้นก็ส่องสว่างขึ้น เป็นรูปกุหลาบอันงดงาม!!
"เรากำลังจะไปไหนกันอีกเหรอ!!!!??" เรอิสตะโกนถาม เพราะเกิดลมตีขึ้นมาอย่างรุนแรง (ได้ไง?)
"เอาเถอะน่า!!!!" ลีฟตะโกนตอบ
และแล้ว!! แสงของลวดลายบนพื้นที่สว่างออกมาเป็นรูปกุหลาบ ก็ถูกดูดเข้าไปที่จุดศูนย์กลางของห้อง!!
เด็กทั้ง 3 ก็หายไปจากห้องพิธีกรรมแห่งนั้นในทันที!!!
.........................................................................................................
....................................................................................
.........
....................
"น่ารักจังเลยนะ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดกับเด็กสาวอีกคน
"นี่ๆ เธอชื่ออะไรเหรอ?" เด็กหนุ่มถาม
"ชั้นชื่อ.............." เด็กสาวกำลังจะตอบ..
........................................
"...เรอิส" เด็กสาวผู้ถูกเรียกค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จากเสียงเรียกของใครบางคน...
"เรอิส ตื่นแล้วเหรอ? ในที่สุดก็มาถึงจนได้นะ" เสียงที่เธอคุ้นเคย... เรอิสยิ้มให้กับสาวผมน้ำตาลมัดรวบไว้ ตาสีน้ำเงินนั่นช่างดูไม่เคยเปลื่ยนเลยสินะ
"แล้ว... ชั้นมาอยู่ที่ไหนเนี่ยะ? เคย์จัง?" เรอิสถาม
"ตอนนี้เธออยู่ที่ สำนักงานองค์กร กุหลาบเงิน ยังไงล่ะ" เคย์ตอบ
"กุหลาบเงิน?"
"พวกเราเป็นองค์กรที่ตั้งขึ้นมาเพื่อสนองตามคำทำนายแห่งอิลฟลีเรียยังไงล่ะ" มีเนียอธิบายขณะที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ
"สรุปก็คือว่า องค์กรนี้ตั้งเพื่อคริสตัลไมเดนโดยเฉพาะ..." ลีฟอธิบายเสริมในขณะที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง
"นี่ๆ มีอะไรอยากให้ดูเยอะแยะเลยล่ะ!! มาเร็ว!!" เคย์จังดึงแขนเรอิส ฉุดเธอไปมาในสำนักงาน... ประตูปิดลง ในห้องอันมืดมิด แสงแห่งเดียวคือแสงที่เป็นเส้นลวดลายรูปกุหลาบที่อยู่บนพื้น...
"ปล่อยไว้แบบนี้จะดีเหรอ? ลีฟ?" มีเนียนั่งกอดเข่าอยู่ในความมืด
"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน..." ฝ่ายลีฟซึ่งหันไปคนละทางนั้นกำลังนั่งแบบปลงตกก็ไม่วาย..
....................................................................................................
..............................................................................
"คริสตัล ไมเดน..."
.............................................
.....................................................
.................................
...............
.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น