คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4: The Reason to Depart
..........................................................................................................................
"พวกเธอ... จะเลือกอะไร? คริสตัล ไมเดน" อิลฟาห์ในร่างสีขาว เอ่ยถามหญิงสาวทั้ง 4 ที่พึ่งได้รับการรักษาบาดแผลและความเหน็ดเหนื่อย
ท้องฟ้าแปรเปลื่ยนสี อาทิตย์ใกล้ลับตา ฟ้าแดงฉานแผ่ซ่านไปทั่ว เหมือนมีเทพองค์ไหนมาทำสีแดงหกใส่แม่น้ำแห่งสวรรค์
หญิงสาวในร่างสีขาว ขาวเนื้อขาวผมขาวผ้า ขาวหน้านัยน์ตาซีดสีขุ่นชา เกศาหลายวาลากพื้น ต้องแสงอัสดง
"อิลฟาห์?" เรอิสเริ่มงง
"นั่นเป็น... ชื่อที่ชั้นได้รับมาให้ถูกเรียก..." อิลฟาห์ตอบ
ทั้ง 4 ยังคงทำหน้างงอยู่ ถึงแม้จะสามารถเดาได้จากเหตุการณ์เมื่อวาน แต่ว่าอี่แบบนี้มันก็น่าตกใจอยู่เหมือนกันนะนี่...
"อาวล่ะ... ชั้นจะให้พวกเธอเลือก..." หญิงสาวสีขาวไม่รอช้า รีบเข้าเรื่องธุระของเธอทันที
"เลือก? เลือกอะไร?" เคย์ถามต่อ
"หากเธอยังคงดำรงอยู่ ณ ที่แห่งนี้ เจ้าพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้ก็จะยิ่งกรูกันเข้ามาในโลกนี้อีก..."
"ถ้าเราอยู่ที่นี่ยังไงเราก็สู้กับเจ้าพวกนั้นได้..." เลเวฟาห์ตัดบท เนื่องจากรู้ว่าอิลฟาห์กำลังจะพูดเรื่องอะไร
"หึ... แค่วันนี้พวกเธอก็ยังสู้ไม่ได้เลย... แล้ววันพรุ่งนี้จะเหลือเหรอ? ช่องรูที่ใช้ผ่านมาน่ะ มันกว้างขึ้นเรื่อยๆ ไม่ถึงสัปดาห์พวกระดับสูงๆ คงจะเข้ามาทำลายโลกแห่งนี้ได้แล้ว" อิลฟาห์กล่าวอยางดูถูก ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริงเสียด้วยสิ
"ถ้าเธออยู่ด้วย..."
"คงไม่ได้หรอก... ชั้นไม่ได้ว่างนักว่างหนาขนาดที่จะมาอยู่คอยกำจัดสัตว์ประหลาดพวกนี้เรื่อยๆ คนเดียวหรอกนะ..." สาวผมทองโดนย้อนต่อ...
"ถ้าอยู่ที่นี่ โลกนี้คงดับ... แต่ถ้า... พวกเธอไปกับชั้น... กลับไปหาแม่กับชั้น... ประตูสู่โลกนี้ก็จะถูกปิดผนึกได้ ปีศาจพวกนั้นก็ไม่อาจย่างกรายเข้ามาได้อีกเลย" อิลฟาห์เริ่มบอกข้อเสนอให้...
"แต่ว่า...? สินะ ชั้นว่ามันคงไม่ได้จบง่ายๆ แค่นี้แน่" เลเวฟาห์ย้อนบ้าง
"ก็..ถูก... ถ้าเธอจะไปจากที่นี่.......................................................... พวกเธอจะ............................................." ถึงตรงนี้อิลฟาห์เริ่มกระตุก... เธอนิ่งเงียบไปสักพัก
"ทำไม?" เคย์เริ่มหงุดหงิด
"พวกเธอ.... จะ.................................... หายสาบสูญไปจากโลกแห่งนี้..."
"หายสาบสูญ?" มิโกะถามขึ้น
"จะไม่มีใครบนโลกนี้ที่จะจำเรื่องของพวกเธได้อีกต่อไป... สิ่งของทุกสิ่งที่พวกเธอเคยมีอยู่ และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากการมีตัวตนอยู่ของพวกเธอ จะหายสาบสูญไป..." อิลฟาห์ตอบ
"หมายความว่า..." เลเวฟาห์เอ่ย
"...พวกเราจะหายไปจากที่นี่เลยสินะ...." เคย์ต่อสิ่งที่เธอกำลังจะพูดให้
"ถูกต้องแล้ว.........." อิลฟาห์ให้การยืนยันความเข้าใจ...
ทุกคนนิ่งเงียบกันอยู่สักพัก.......................................
"ระหว่างอยู่แล้วคนที่เรารักต้องตายไป กับ ไปแล้วทำให้เค้าจำเราไม่ได้อีกต่อไป....." เรอิสเริ่มขจัดความเงียบที่เกิดขึ้น...
"ชั้นขอไปดีกว่า.................." เด็กสาวตอบด้วยความมั่นใจมาก อย่างไม่น่าเชื่อ...
"นั่นสินะ... ชั้นก็จะไป" เคย์ก็ตอบด้วยความมุ่งมั่นเช่นกัน
"ถึงแม้ว่า... ไปแล้วเค้าจะลืมเรา แต่เราก็ยังไม่ลืมเค้า... ยังไงซะ ก็ยังดีกว่าที่เค้าต้องตายไปอย่างสูญเปล่า..." เคย์พูดอย่างมุ่งมั่น เธอดูเหมือนจะมั่นใจในคำตอบมาก...
"งั้นชั้นก็จะไปด้วย..." มิโกะเข้าร่วมขบวนการอีกคน
"ถ้าพวกนี้ไปหมดแล้วชั้นจะอยู่ไปเพื่ออะไรล่ะ?" เลเวฟาห์ก็ต้องหลิ่วตาตามสิ ซึ่งเธอเองก็คงจะมีความคิดแบบเดียวกันนั่นแหล่ะนะ
"งั้นเหรอ?..........................................." อิลฟาห์ก้มหน้าลง... เธอกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...
"งั้นก็... จะเอายังไง?" เคย์เริ่มหงุดหงิดอีกรอบ
"................................................." ยังไม่มีคำตอบใดๆ จากผู้ยื่นข้อเสนอ...
เคย์ชักจะทนไม่ไหว และก่อนที่เธอจะได้เริ่มระบายอารมณ์ออกมาด้วยคำพูดนั้น!
ตุบ!!
อิลฟาห์ล้มตัวลงนั่งกับพื้น... ขณะนั้นเอง ควันสีขาวก็ลอยออกจากตัวเธอไปเหมือนพาเอาเปลือกนอกออกไปด้วย.... อิลฟาห์กลับมาเป็นิลฟาห์อีกครั้ง... ท่าทางเธอเหมือนหมดอาลัยตายอยากมาก!? ความงุนงงเข้าครอบงำเหล่าคริสตัล ไมเดนอีกครั้ง....
"...............อย่าไป........................................................ได้มั้ย?" คำพูดที่น่าฉงนและน่าโมโหของเธอก็ออกมา
"ทำไม............. ทำไมล่ะ!!? ก็เธอให้เราเลือกเองไม่ใช่เหรอ!!?" ในที่สุด ไคเลนก็พลั้งปากออกมา
"บอกเหตุผลที่ไม่อยากให้เราไปมาหน่อยสิ..." เลเวฟาห์ก็ชักจะเริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน
"..............อย่าไปเลยนะ.... แต่ว่า...อุตส่าห์มาถึงขั้นนี้แล้ว.........................................." หญิงสาวผู้ที่นั่งอยู่บนพื้นนั้น เริ่มเอามือทั้งสองมากุมไหล่ของตนเองไว้ ร่างของเธอเริ่มสั่นเล็กๆ
".....ไม่นะ...........................หยุดเถอะนะ...........................ไม่..............ไม่................." อิลฟาห์บ่นอยู่คนเดียว ร่างของเธอสั่นด้วยความกลัวและความสับสน... มือของเธอย้ายมากุมอยู่ที่หัว!
"..........อ..........อิลฟาห์....................... งั้นเราไม่ไปก็ได้นะ...." มิโกะเริ่มกลัวแล้วเหมือนกัน
"...ไม่.....(แฮ่กๆ).............พวกเธอได้ตัดสินใจกันไปแล้ว........." ในที่สุดอิลฟาห์ก็หยุดสั่น เธอเหมือนรวบรวมสติมาได้ น้ำเสียงของเธอนั้นเฉียบขาดกว่าเมื่อกี้มาก
ทันทีที่พูดจบ... ร่างของเธอก็เริ่มฉีกออกอีกครั้ง เหมือนเปลือกนอกถูกฉีกออก เผยร่างของอิลฟาห์สีขาวอีกครั้งหนึ่ง!?
และที่หลังของเธอ......... บางอย่างกำลังจะออกมา!!
...............
.......................ปีก!!!??.........
มันเป็นปีกนกสีขาวที่ยาวเรียวแหลมมากๆ มันดูเหมือนว่า นกตัวที่มีปีกแบบนี้คงจะบินได้เร็วมากๆ เลยล่ะ
"ประตูเอ๋ย จงเปิด... ประตูสู่ดินแดนหลังเงานั่น... ประตูเอ๋ย จงพัดพาเหล่าเอารูโหว่แห่งมิติทั้งหลาย ไปสู่ต้นกำเนิดแห่งมัน... จงได้เปิดเพื่อพวกเรา... ในนามแห่งข้า..." นางสาวสีขาวได้เริ่มท่องคาถาบางอย่างขึ้น... ทั้งๆ ที่นั่งก้มหัวอยู่นั่นแหล่ะ...
"จงเปิดเป็นครั้งสุดท้าย และจงปิดตายไปชั่วนิรันดร์!!!! รีลีส(Release)!!!!!!!!!!!!" ตราเวทบังเกิดขึ้นที่บนฟ้า หมู่เมฆเริ่มบดบังท้องฟ้า
อิลฟาห์เริ่มขยับปีกขึ้น ตราเวทได้ปรากฎขึ้นที่พื้นล่างเช่นกัน! เหล่าคริสตัล ไมเดนทั้ง 4 คนได้ลอยตัวขึ้นด้วยพลังประหลาด!!
ปีกสีขาวยกขึ้นอย่างช้าๆ จนสูงสุด...
"เรากำลังจะออกไปแล้ว..." อิลฟาห์พูดขึ้นให้สาวเตรียมพร้อม ก่อนที่เธอจะออกตัว
ปีกของเธอตีลงพื้นอย่างรวดเร็ว และเธอได้พุ่งขึ้นไป!! ทะลุผ่านตราเวทบนฟ้าไปพร้อมกับสาวๆ ทั้ง 4!!!!!!!!!!!!
ตรานั้นคือประตู!! และทั้ง 5 ได้ทะลุไปอีกมิตินึงแล้ว!!!
มิติเวลาเหมือนถูกแบ่งเป็นสอง!! และหนึ่งในนั้นถูกดูดเข้าไปด้วย!!?
............................................................................................................
หลังจากนั้น.... ตราเวทก็ปรากฎรูปสัญลักษณ์รูกุญแจ แล้วก็หายไปจากฟากฟ้า.................
ทั้งนร. และครูทุกคน ที่หยุดมองดูนั้น กลับไปทำอิริยาบถดังเดิมต่อ... ทุกคนทำทุกอย่างเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!?
.....................................................................................................................
......................................................................................
...........................................................
.......................................
..........................
................
.........
.....
...
..
.
.
.
.
.
.
..
...
.......
...........
.....................
"นี่มันอะไรกันเนี่ยะ!!!!???" เคย์ร้องอย่างตกใจ พวกเธอกำลังถูกพลังบางอย่างดึงตัวไปอย่างรวดเร็ว!!
"แต่ก็ยังควบคุมการทรงตัวได้อยู่นิ่" เลเวฟาห์พูดขณะที่ยืนนิ่งธรรมดา ดูๆ ไปแล้วเหมือนฉากหลังได้เลื่อนไปเสียมากกว่า
"พวกเราอยู่ในช่องว่างระหว่างมิติเวลา..." อิลฟาห์พูดขึ้น... ทุกคนพึ่งสังเกตุว่าทั้ง 5 เหยียบอยู่บนตราเวทขนาดยักษ์ และอิลฟาห์ผู้ที่ปีกหายไปแล้วก็ยืนอยู่ตรงกลาง...
ตราที่พวกเธอเหยียบอยู่นั้น เหมือนพื้นเลื่อนได้ และรอบๆ ก็มีบาเรียที่มีขนนกของอิลฟาห์วนอยู่รอบๆ เป็นเหมือนเกราะบรรยากาศยังไงอย่างงั้น
"ชั้นน่ะ....... อิจฉาพวกเธอจังเลยนะ..." อิลฟาห์พูดขึ้น
"หือ?" เรอิสเดินเข้ามาใกล้ๆ
".....หน้าเหมือนกันจริงๆ เลยนะ..." และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นยิ้มของอิลฟาห์แบบนี้... มันช่างแฝงไปด้วยความรัก ความอบอุ่น... แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าและเหงาหงอย... และเรอิสรู้สึกเหมือนกับว่า...............................................
............................................................................................................................................
.............................................................
..............นี่.........เป็นคำบอกลา... ที่จะต้องจากกันไปตลดกาล...............................................
...........ยิ้มนั่นอาจจะเป็นยิ้มครั้งแรก...และครั้งสุดท้าย ที่เรอิสจะได้เห็นจากอิลฟาห์ก็ได้..................................
..................................................................................
....................................................................
...................................................
..................................
........................
................
.........
.....
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"โชคชะตาคือสิ่งที่ล้อเล่นกับชีวิต... บางที ชีวิตเรา มันก็ไม่ได้ยุติธรรมเลยนะ..." อิลฟาห์พูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอรู้สึกใกล้ชิดกันมากๆ
และแสงข้างหน้านั้นได้ส่องประกาย... เราใกล้จะถึงที่หมายแล้ว....................................................................
..............................................
"ดินแดน... แห่ง ลีฟาเรีย...."
.....................................................
พอพ้นจากอุโมงค์แห่งมิติเวลา พวกเธอก็พบว่า........
"พวกเรา..............." มิโกะเอ่ยขึ้น
".....กำลัง............." เลเวฟาห์ต่อประโยคให้
".............จะ........." เคย์เชื่อมให้อีกนิด
"........................................................................ตก....แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ในที่สุด เรอิสก็เป็นคนจบประโยค...
พวกเธอโผล่มาจากบนฟ้า ด้วยผลจากขนนกของอิลฟาห์ พวกเธอจึงต้องตกกระจัดกระจายกันไป... (ซวย...)
ส่วนเจ้าของขนนกน่ะเหรอ? บินหายไปแล้ว......................................................
..........................................................................................
..................................................................
...............................................
................................
......................
................
.............
.............
..............
.................
................
..........
.......
.....
.
.
.
.
"ชีวิตมันไม่ยุติธรรมเล้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เรอิสตะโกนทิ้งท้ายไว้...
..............................................................
.....................................................................
..........................................
................................
........
..
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น