คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 3: The Black and White
.........................................
วันแห่งความเปลื่ยนแปลงได้จบสิ้นไป เช้าวันใหม่ได้คืบคลานเข้ามา...
เรอิสค่อยๆ จำได้ทีละน้อยว่า "คริสตัล ไมเดน" คืออะไร... แล้วค้อนของเธอมีวิธีใช้อย่างไร...
ความทรงจำที่เธอไม่เคยพบเจอเริ่มไหลเข้ามาหยั่งสมองของเธอ
เรอิสเดินทางมาถึงโรงเรียนด้วยความปกติสุข แต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่า "วันนี้" จะต้องไม่เป็นวันปกติธรรมดาแน่ๆ
และความ "ไม่ปกติ" แรกที่เธอพบก็คือ... นักเรียนใช้ชีวิตอย่างปกติ ทุกคนต่างมีปฏิกิริยาต่อเธออย่างปกติ... ปกติมาก... ปกติเกินไป...
และสิ่งต่อมาคือ... ร่องรอยของการต่อสู้เมื่อวานนี้... ไม่มีแล้ว?
ทุกอย่างเหมือน....
เหมือนว่า... เรื่องเมื่อวาน ไม่เคยเกิดขึ้น?
ความกดดันแปลกๆ เกิดขึ้นกับสาวน้อยผมทอง... ทุกอย่างปกติเกินไป...
เมื่อเข้าเรียน... วิชาที่เรียนก็เป็นวิชาตามตารางของวันนี้ตามปกติ เนื้อหาก็เรียนต่อจากเมื่อวาน เพื่อนๆ ต่างคุยกันสนุกสนานเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน... แต่ไม่มีใครพูดคุย หรือแม้แต่รู้เรื่องการต่อสู้เมื่อวานเลย...
"เรอิส..." เคย์สะกิดเรียก
"เคย์จัง... เรื่องเมื่อวาน..."
"ชั้นยังจำได้อยู่..." เด็กสาวตอบตัดบท เพราะรู้ว่าคำถามที่ควรจะถามมาตอนนี้คืออะไร
"ทุกคนเหมือนจะลืมเรื่องเมื่อวานไปเลย..." เลเวฟาห์แทรกเข้ามา...
"มาช่วยจัดห้องชมรมหน่อยสิ..." เลเวฟาห์เอ่ยขึ้น
.........................................................................................
ทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่ห้องชมรม...
"มาแล้ว มาแล้ว..." เลเวฟาห์เปิดประตูเข้า เผยให้เห็นมิโกะที่มารออยู่แล้ว
"ต่อไปนี้เรามาคุยเรื่องนี้ที่นี่จะดีกว่า..." เลเวฟาห์พูดขณะส่งสายตาให้เคย์
"แล้วอิลฟาห์ล่ะคะ?" มิโกะถาม
"หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้..." เลเวฟาห์ผู้ได้รับมอบหมายให้ไปตามก็ตอบ
"สรุปว่า... มีแต่พวกเราที่จำเรื่องเมื่อวานได้สินะ..." เรอิสปิดประตูก่อนที่จะล้มตัวลงนั่ง
"ค่ะ... ทุกคนที่นี่เหมือนว่าจะไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องการต่อสู้เมื่อวานเลย..." มิโกะเสริม
"จริงสิ... แล้วเธอเป็นไงบ้างล่ะ?" เคย์หันไปหาเรอิส
"หือ?" เรอิสตอบด้วยความงงเชิงถามต่อ
"ก็เรื่องที่เธอต่อสู้เมื่อวานน่ะ... รู้สึกเป็นไงบ้าง?" เคย์ขยายคำถามตัวเองให้ชัดเจนขึ้นอีกหน่อย
"อ๋อ... ก็ไม่อะไรมากนะ..." เรอิสตอบ
"ก็ปกติน่ะ... แต่ว่า... หลังจากนั้นเรื่อง คริสตัล ไมเดน ก็เริ่มไหลเข้ามาในหัวของชั้น..." เรอิสเริ่มอธิบาย
"ตอนนี้ชั้นก็เริ่มเข้าใจวิธีการใช้ พริ้นเซส เครส บ้างแล้วด้วย..."
"พริ้นเซส เครส?" เลเวฟาห์ถาม
"ชื่อค้อนของชั้นน่ะ... อาวุธของทุกคนก็มีชื่อของมันไม่ใช่เหรอ?" เรอิสอธิบาย
"อื้ม...จริงสินะ เกือบลืมไปแล้วสิ..." เคย์แทรก
"แล้วทุกคนรู้เรื่องที่ตัวเองเป็น คริสตัล ไมเดน ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?" เรอิสถามต่อบ้าง
"ของชั้นตอน 7 ขวบ ที่เริ่มมีเรื่องกับพวกผู้ชาย... หลังจากนั้นก็เป็นแบบเรอิสแหล่ะ" เคย์ตอบ
"ส่วนชั้นก็เหมือนจะตั้งแต่จำความได้เลย" เลเวฟาห์ตอบ
"ชั้นเหมือนของเลเวฟาห์ค่ะ" มิโกะตอบต่อ
"อื้ม..."
"เอาเถอะ... ยังไงซะ เราก็น่าจะปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แล้วทุกคนไม่เคยรู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นอีกล่ะก็ น่าจะเป็นเรื่องแปลกๆ ได้เหมือนกันนะ..." เลเวฟาห์เสนอความคิด
การเรียนเหมือนเดิม พักกลางวันเดิมๆ ไม่มีอะไรเปลื่ยนแปลงไปเลย...
"อิลฟาห์จะพูดเล่นรึเปล่าน้า?" เรอิสยังคงสงสัยไม่เลิก... จนคำตอบมาถึง...
ณ ที่สนามแห่งเดิม... มีชายลึกลับคนหนึ่ง อยู่ในชุดโค้ทโกธิคสีดำสลับขาว เขามองมาที่เรอิส...
ตำแหน่งผู้ชมติดขอบสนามยังคงเป็นของอิลฟาห์อีกตามเคย... เธอนั่งอยู่ข้างสนามเกิดเหตุอยู่อีกแล้ว...
คริสตัล ไมเดนทัง 4 รู้ตัวดีว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ
พวกเธอลงมาถึงที่สนาม ไม่ทันไร... ไอมืดปรากฎขึ้นรอบข้างชายลึกลับคนนั้น!!?
เรอิสรู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่างในไอมืดนั้น...
และแล้ว..............................
สิ่งมีชีวิตประหลาดคล้ายเมื่อวานก็โผล่ออกมาอีก!!? แต่คราวนี้...มันดูแข็งแกร่งและน่าเกรงขามกว่าครั้งก่อนมาก...
"รูโหว่นั่นมันขยายกว้างขึ้นกว่าเดิมแล้ว..." มิโกะเอ่ย...
"หากรูเชื่อมประตูมิตินั้นถูกแหกกว้างขึ้น ช่องโหว่ที่พวกระดับสูงๆ จะเร็ดรอดมาได้ก็จะเยอะขึ้น..." ผู้ชมติดขอบสนามอธิบาย
"แต่สำหรับเจ้านั่นแล้ว มันผ่านมาจากประตูคนละแบบกัน..." อิลฟาห์เสริมต่อที่ตัวเองพูดอีกหน่อย
"หมายความว่าไงน่ะ?" เคย์ถาม
".........................." อิลฟาห์นั่งนิ่งเงียบ... เธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะตอบนัก...
ในเมื่อคำถามที่ถามไปดูท่าว่าจะไม่ได้คำตอบตอนนี้แน่ คนถามจึงต้องรีบทำหน้าที่ กำจัดสัตว์ประหลาดที่ทะลักออกมาจากไอมืดนั้น...
เคย์วาดลวดลายได้งดงามดังเดิม ไม่ว่าเป้าหมายจะหนักเพียงใด เธอก็จัดการได้อยู่หมัดจริงๆ
มิโกะก็ยังคงใช้ดาบของเธอได้อย่างคล่องแคล่ว และไม่ว่าเกราะจะแข็งแกร่งหรือหนาเพียงใด ดาบของเธอก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ สิ
คราวนี้เลเวฟาห์มาแปลก เธอยืนคอยให้ปีศาจเข้ามาเล่นงาน แต่ขณะนั้นเอง เงาของปีศาจเหล่านั้นก็เกิดลุกขึ้นมารัดเจ้าของ แล้วทั้งตัวปีศาจและเงา ก็แหลกสลายไปพร้อมๆ กัน...
เรอิสเริ่มรู้วิธีควบคุมค้อนของเธอ เธอทุบเป้าหมายอย่างเชี่ยวชาญ ถึงแม้ว่าจะเป็นครั้งที่สองของเธอ แต่ก็รู้สึเหมือนเคยทำมานานแล้วเหมือนกัน...
เรอิสจัดการสัตว์ประหลาดพวกนี้ไปเรื่อยๆ จนไปถึงชายลึกลับคนนั้น เธอกำลังตรงเข้ามาหา แต่.........
เขาก็กลับหายตัวไปในไอแห่งความมืด...
"เลเวฟาห์!! เจ้าพวกนี้ชักจะน่ารำคาญแล้วนะ!!!" เคย์บ่นพลางเตะศัตรูตรงหน้า เธอรู้สึกว่าเจ้าพวกนี้แข็งแกร่งขึ้นได้เรื่อยๆ และก็มีท่าทางว่าจะไม่ลดจำนวนลงเลย
"มิโกะ! ช่วยจัดการเรื่องประตูอีกทีได้มั้ย?" เลเวฟาห์ตะโกนถามมิโกะที่อยู่อีกข้าง
"ได้สิคะ!! ถ้าตอนนี้ว่างนะ!!!" มิโกะผลักสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งออกไป ถึงแม้ว่าดาบขงเธอจะแข็งแกร่ง แต่จำนวนของศัตรูมีมากมายนัก เธอรู้สึกเมื่อยมากๆ เลย
"ทุกคน! อย่าพึ่งล้มนะ!!" เรอิสตะโกนหาทั้ง 3 ที่อยู่คนละข้าง
"ชั้นว่าเรามาอยู่รวมกันดีกว่ามั้ย!!!?" เคย์เริ่มออกไอเดีย
"เอาสิ!!!" เลเวฟาห์เห็นด้วย แล้วทุกคนก็วิ่งฝ่าปีศาจมาอยู่รวมกัน...
ทุกคนประจำที่มั่น... เคย์อยู่แถวหน้า คอยจู่โจมสัตว์ประหลาดรอบๆ มิโกะและเรอิสช่วยกันโจมตีศัตรูเสริม ส่วนเลเวฟาห์อยู่เป็นฝ่ายซัพพอร์ตคอยใช้พลังเงาป้องกันพวกที่เข้ามาในระยะเกินไป
แต่ศัตรูก็ยังคงไม่มีว่าจะลดลงเลย มันค่อยๆ ออกมาเรื่อยๆ จนสาวๆ รับมือไม่ไหว...
"แล้วเมื่อไหร่มันจะหมดเนี่ยะ?" เรอิสฟาดค้อนไปด้วยเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า แล้วนั่งลงกับพื้นอย่างหมดหวัง
"ชั้นไม่ไหวแล้ว... อ่อย..." เคย์เริ่มหมดแรงล้มลงกองกับพื้น
"เคย์จัง!!" เลเวฟาห์พยายามจะใช้พลังเงาคลุมร่างของเคย์ไว้ แต่เธอก็เริ่มใช้พลังเวทต่อไปไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
"แฮ่กๆ... ทำไมมัแข็งแกร่งอย่างนี้นะ?" มิโกะใช้ดาบปักพื้นไว้เพื่อพยุงตัวเองไว้ ทั้งๆ ที่ขาตัวเองก็่อนล้า สั่นสะท้านเต็มที
ทุกคนเหนื่อยอ่อนมาก... พวกเธอล้มลงอย่างหมดหวัง จำนวนและความแข็งแกร่งของศัตรูมันมากมายเหลือเกิน...
พวกเราอาจจะไม่รอดแล้ว?
.........................................................................
ไม่นานนัก เสียงระฆังแห่งเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ ก็ดังขึ้น...
ผู้ชมติดขอบสนามของเราที่นั่งดูชมอยู่มาสักพักแล้ว ได้เริ่มก้าวเท้าเข้าสู่สนาม...
เกราะบาเรียรอบๆ ตัวของเธอนั้น ปลิดชีพของปีศาจทุกตนที่สัมผัสมัน... สัตว์ประหลาดต่างๆ ก็ต่างหลีกทางให้เธอ...
"ถึงเวลาแล้วล่ะ..." อิลฟาห์พูดกับทั้ง 4 ที่กองอยู่บนพื้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย
เกราะบาเรียของเธอก็สลายไป... แต่ ตราเวทก็ปรากฎที่ใต้เท้าของเธอ!!
เรอิสรู้สึกถึงกลิ่นแปลกๆ ที่ล่องลอยอยู่ในอากาศหลังจากที่ตราเวทปรากฎ
ผีเสื้อสีเลือดต่างโบยบินออกจากร่างของหญิงสาวหน้าตายตาสีชาซีดๆ ของเรา...
ผีเสื้อนั้นบินไปเกาะที่ปีศาจตัวละตนๆ ทำให้ปีศาจเหล่านี้นิ่งงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
แสงเป็นเส้นสายคล้ายเส้นด้ายหลากหลายเส้นก็พุ่งจากฟากฟ้าลงสู่พื้นที่อิลฟาห์ยืนอยู่... ก่อนที่แต่ละเส้นจะแตกกระจายไป
แสงประหลาดนับพันๆ เส้นพุ่งใส่ปีศาจที่ถูกผีเสื้อเกาะอยู่ ซึ่งทุกตัวก็ถูกผีเสื้อเกาะหมดเลย...
สัตว์ประหลาดเหล่านี้ สลายร่างไปเป็นผุยผง... ผีเสื้อสีเลือดบางตัวก็ยังคงโบยบินอยู่ก็หายกลายเป็นควันไป...
ร่างของอิลฟาห์เริ่มเปล่งแสงขึ้น!!
ทันใดนั้น ปรากฎเป็นหญิงผมสีขาวยาวเหยียด ดวงตาสีชาซีดๆ นั้นยังคงเป็นอิลฟาห์อยู่... แต่บัดนี้ เธอได้มีผมขาวที่ยาวสลวยลากพื้น สวมชุดคล้ายกิโมโนสีขาวตัวยาว...
...................................และเธอก็หันมาหา... คริสตัล ไมเดน ที่ล้มลงอยู่บนพื้นทั้ง 4 คน...
แสงสีขาวส่องสว่างจากร่างของพวกเธอ และไหลออกไปในอากาศ
ตอนี้พวกเธอไม่เหน็ดเหนื่อยอีกแล้ว เธอได้พลังกลับคืนมาดังเดิม...
ทั้ง 4 ยังคงมองภาพของหญิงสาวสีขาวตรงหน้าของพวกเธออย่างประหลาดใจ...
....................................
..............................
......................
...............
.........
.......
....
.
.
.
.
"ได้เวลาแล้วล่ะนะ... คริสตัล ไมเดน..."
........................................................................................................
......................................................................
........
....
..
.
.
ความคิดเห็น