คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 2: The Intruding
ยามเช้าที่หนาวเย็น แดดที่ส่องลอดผ่านหมู่เมฆ...
ถึงมันจะเป็นเช้าที่ปกติดี... แต่ว่าเด็กสาวคนหนึ่งคงไม่...
เรอิสรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย... เธอเริ่มรู้สึกถึงการเปลื่ยนแปลงไปของวันนี้...
ถึงแม้ว่าวันนี้จะเหมือนกับทุกๆ วัน... แต่ อย่างไรก็ตาม ทั้งสมอง กลิ่นไอของธรรมชาติ และสัญชาติญาณกลับแตกต่างไปจากเดิม...
และในที่สุด...
"โย่! เรอิส!!" เคย์จังและเพื่อนพ้อง ต่างก็โบกมือทักทายเธอเช่นเคย...
"เรอิส... เป็นอะไรไปเหรอคะ? รึว่าไม่สบาย?" มิโกะสังเกตุได้จากสีหน้าของเรอิสที่ไม่สู้ดีนัก...
"อื้ม... คงจะเป็นอย่างนั้นแหล่ะ... ปวดหัวด้วย..." เธอยิ้มแหยๆ ในขณะที่พยายามลากสังขารไปหยั่งที่นั่งของตนเองให้ได้
"ดัใจนะที่เธอกลับมาได้น่ะ..." เคย์พูดขึ้น...
"แช่งกันรึเปล่าเนี่ยะ?"
"เปล่าหรอก... ในที่สุดเธอก็กลับมาได้แล้วสินะ..." เคย์ย้ำที่ความหมายเดิมนี้ ทำให้เรอิสรู้สึกแปลกๆ
เรอิสมาถึงที่นั่งของเธอจนได้ ตอนนี้เธอรู้สึกกลัว และกังวลมาก... และก็เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองกำลังโดนฉากละครอันดำเนินไปอย่างปกติ บังหน้าความจริงบางอย่างอยู่...
"วันนี้สีหน้าเธอแปลกๆ ไปนะ?" และคนที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนเข้ามาทักแบบนี้ก็เข้ามา... ยัยอิลฟาห์ยังคงมีสีหน้าที่เฉยๆ เฉื่อยๆ แบบปกติ...
"เป็นเธอนี่ก็ดีเหมือนกันนะ... ทำหน้าตายๆ แบบนั้นได้ทั้งวันทั้งคืนน่ะ อิจฉาจังเลยน้า... ไม่เบื่อบ้างเหรอ?"
"นานๆ ไปก็เบื่อล่ะนะ... แต่..." ในคำนั้นน้ำเสียงและบรรยากาศก็เริ่มเปลื่ยนไป ซึ่งดึงควยามสนใจจากเรอิสได้ไม่น้อยเลย
"วันนี้น่ะ มันก็ไม่น่าเบื่อแล้วนิ่... แล้วก็... พรุ่งนี้ ก็จะได้เวลาแล้วด้วย..." คำที่ฟังดูน่าฉงน จากน้ำเสียงที่แปลกๆ ไปของเธอ เรอิสรู้สึกว่าเธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้จากอิลฟาห์เลย...
"พรุ่งนี้แล้ว... ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วอย่างนี้นะ..." น้ำเสียงของสาวหน้าตาย กลับกลายเป็นน้ำเสียงที่เศร้าสลดลงทันใด... ไม่นานนักเธอก็เริ่มร้องไห้...
"ขอโทษนะ..." อิลฟาห์ทิ้งท้ายไว้ด้วยคำว่า ขอโทษ... ก่อนที่จะจากไปอย่างรวดเร็ว... เรอิสเริ่มสับสนขึ้นกว่าเดิมมากๆ
วันนี้... มันจะเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ?
แล้วพรุ่งนี้... หมายความว่าไงน่ะ?
....................................................
.......................................
...........................
...............
........
..
.
เวลาก็ล่วงเลยมาถึงเที่ยงวันแล้ว... ความรู้สึกของเธอยังไม่หายไปไหน... เธอเริ่มหวาดระแวงเล็กน้อย...
"เรอิส! เดี๋ยวตามมาหน่อยสิ" เคย์เข้ามาเรียกเธอ
"อะไรเหรอ?" เรอิสพยายามทำสีหน้าให้ปกติ...
"ก็อิลฟาห์น่ะ เค้าขอร้องให้ไปที่สนามหน้าตึกเรียนหน่อยน่ะ"
และแล้ว เธอก็มาถึงที่จุดนัดหมาย...
"อ้าว... มากันแล้วเหรอ?" เลเวฟาห์ที่มารออยู่ก่อนแล้วกับเรย์กะก็ทักขึ้น...
"อื้ม... ว่าแต่... อิลฟาห์... เธอมีเรื่องอะไรเหรอ?" เคย์ถามกับหญิงสาวผู้ที่เรียกตัวทุกคนมา... เธอนั่งอยู่ที่ม้านั่ง ด้วยความรู้สึกที่ เหมือนทำใจจากอะไรสักอย่างได้แล้ว?
"มาแล้ว... มันมาแล้ว..." อิลฟาห์ตอบ... คำถามที่เกิดขึ้นจากคำตอบนี้ ก็ถูกเฉลยไม่นาน ด้วยเสียงกรีดร้องของนร. บางคนแถวนั้น
มี... สิ่งมีชีวิตหน้าตาแปลกๆ ปรากฎตัวขึ้นที่นั้น... มันดูแปลกๆ ตาดี... และก็เหมือนจะน่ารักเล็กน้อย...
แต่ความน่ารักก็อยู่ได้แป๊ปเดียวเท่านั้น... ท้องฟ้าเริ่มมืดมัว... และก็ได้เกิดรูโหว่ขึ้น!?
สิ่งมีชีวิตแปลกๆ ได้เริ่มทะลักออกมาจากรูโหว่นั้นมากมาย... เหมือนสายน้ำแห่งปีศาจ... พวกมันเริ่มทำร้ายผู้คน!!!
"ในที่สุด... วันนี้ก็มาถึง..." เคย์พูดขึ้น
"เรอิส... เธอพึ่งกลับมา... พลังของเธอคงจะถูกฝังอยู่ลึกพอควร... พวกเรามาช่วยกันปลุกมันหน่อยสิ..."
"เธอก็นำไปเลยเด่ะ!!" เลเวฟาห์ชี้นิ้วสั่งอย่างเจ้าแม่...
"ก็ได้..."
"พลัง...อะไร?" เรอิสถามด้วยความสงสัย
"ก็พลัง... คล้ายๆ แบบนี้ไง..." เคย์จังเริ่มแฮปปี้ขึ้นมาแบบแปลกๆ
วินาทีนั้นเอง ไคเลนพุ่งตัวเข้าจู่โจมสัตว์ประหลาดพวกนั้นกระจุย หมัดของเธอ ลูกเตะของเธอ ทำเอาเจ้าสัตว์พวกนั้น กระเด็นกระดอน ดิ้นสะท้านด้วยความเหวอ... บางตัวก็ถึงกับสลายไปในที่สุด...
ไม่พอ... เธอปล่อยลูกพลังประหลาดสีมืดๆ ออกไป... สิ่งมีชีวิตที่โดนไป ก็ลอยค้างอยู่บนอากาศ ก่อนจะเละ แตกสลายเป็นผุยผง... ไม่เว้นแม้แต่สัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างใหญ่โต
"เชอะ... กะอี่แต่นี่จะมาเทียบอะไรย่ะ? เรื่องน้ำหนักน่ะไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว..." เคย์อวดเล็กน้อยแล้วเข้าไปซัดกับสัตว์ประหลาดต่อ...
และนี่คือภาพที่ช็อค(วงการ)ของเรอิสเป็นที่สุด...
"พลังวิเศษแบบนั้น... เธอก็ทำได้นะ..." เลเวฟาห์พูดขึ้น
"โหย! ยืนดูอยู่ได้! พวกที่บินอยู่บนโน้นช่วยจัดการหน่อยสิ!!!" เคย์หันกลับมาสั่ง...
"ลำบากกันดีแท้ๆ" ว่าแล้วเลเวฟาห์ก็ลงสนามกับเค้าบ้าง...
แกร๊กๆ
"เฮ้ย!!!!" เคย์แอบอึ้งทึ่งเสียวและสะดุ้งที่เห็น...
"ล็อคเป้าหมาย..."
เปรี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ไปเอาบาซูก้านั่นมาจากไหนฟร่ะ!!!!???" เคย์ตะโกนลั่นด้วยความตกใจ
"ของเอริจังเค้าน่ะ... ยืมมา..."
แล้วเอริมันใครล่ะนั่น?
"ประตูมิติถูกเปิดซะอ้าแบบนี้ซะแล้ว... ขอตัวไปปิดมันก่อนนะคะ..." มิโกะดึงดาบออกมาจากอกของเธอ!!? มันเป็นดาบที่ใหญ่สำหรับร่างเล็กๆ ของเธอ(เหมือนอีโต้ยักษ์)
"วิญญาณทั้งหลาย... จงมารวมที่ดาบเล่มนี้ด้วย..." มิโกะรวบรวมสมาธิ แล้วดาบก็เปล่งแสง...
สาวน้อยผมดำพุ่งตัวอย่างรวดเร็วฝ่าฝูงสัตว์ประหลาดเข้าไป เธอฟาดฟันดาบด้วยความเด็ดเดี่ยวมาก(เจ๊แกมั่นฯ)
พอถึงใต้รูโหว่บนท้องฟ้า เธอก็กระโดดเหยียบหัวพวกศัตว์ประหลาดที่ทะลักเข้ามาขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณรู
"วิญญาณทั้งหลายเอ๋ย... จงช่วยข้า ปิดรูนี้ด้วย" พอพูดจบ ก็ฟาดดาบออกไปตัดขนานกับปากรู ทำให้เกิดม่านตราเวท ปิดปากรูไว้
"นั่นน่าจะเอาไว้กันชั่วคราวล่ะนะ" มิโกะร่อนตัวลงดิ่งมาบนพื้นดินได้อย่างนุ่มนวล ไร้บาดแผลใดๆ อย่างไม่น่าเชื่อ...
"อะไรกัน?" เรอิสเริ่มงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรง
"แล้วเธอ... จะเลือกอะไรล่ะ?" ตำแหน่งผู้ชมติดขอบสนามอย่างอิลฟาห์ ที่นั่งเงียบๆ ดูอยู่อย่างมีมารยาท ก็ได้ถามขึ้น
"จะเชื่อ... หรือไม่เชื่อ?"
ตอนนี้เรอิสรู้สึกกดดันมาก เธอเหมือนถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ที่ชื่อว่า "จินตนาการ" และ "ความจริง"... และก็ขยับไปไหนไม่ได้เลย...
มีกุญแจเพียงสองดอกเท่านั้น... สองดอก ที่จะปลดปล่อยเธอได้... แต่เธอจะเลือกดอกไหนดีเล่า?
จะไขด้วย "เชื่อ" หรือ "ไม่เชื่อ" ดีล่ะ?
"เธอน่ะ เป็น คริสตัล ไมเดน ไม่ใช่เหรอ?" เสียงใครบางคนดังขึ้น...
หลังจากนั้น มือปริศนา ก็ออกมาจากห้วงแห่งความมืด... มันได้หยิบเอากุญแจดอกนึงไป... มันได้ขโมยกุญแจที่จะ "ไม่เชื่อ" ไปจากเธอแล้ว...
ในความมืดนั้น... เธอรู้สึกถึงเพื่อนๆ ของเธออย่างแปลกๆ
เข้าใจแล้ว... ขอโทษนะ... ทุกคน...
เรอิสหยิบกุญแจ "เชื่อ" ขึ้นมาไขความข้องใจต่างๆ....
ตอนนี้ เธอเชื่อแล้ว... เชื่อมั่นในเพื่อนของเธอ... ความรู้สึกกังวลและปวดหัวต่างๆ ก็หายไป... และเธอ... ก็จะเชื่อเพื่อนของเธอ อีกครั้ง...
"ถ้าพวกเธอบอกว่าชั้นทำได้... ชั้นก็จะต้องทำได้สิ..." เรอิสพูดด้วยความมั่นใจ และนัยน์ตาของเธอ ก็เปลื่ยนเป็นสีเงินไป...
แสงแสว่างส่องออกมาจากตัวของเธอ และบางสิ่งบางอย่างก็ได้ก่อตัวขึ้นที่มือของเธอ!
มันคือ... ค้อน!? ค้อนที่ดูเหมือนค้อนของเล่นที่ตีได้สองข้าง...
แต่ว่าตอนนี้เธอไม่คิดอะไรมากแล้ว เรอิสปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมดไปเป็นพลังให้กับค้อนอันนี้...
เด็กสาวพุ่งตัวเข้าไปฟาดค้อนของเธออย่างสุดแรงเกิด!!! กระแสไฟฟ้าเริ่มปรากฎขึ้นที่ค้อน!! และสัตว์ประหลาดก็มอดไหม้ไปหลายตัวเลยทีเดียว...
"...........ช......ชั้น.... ทำได้แล้ว!!!!"
"อย่าพึ่งดีใจไปหน่อยเลย!! ยังเหลือเจ้าพวกตัวใหญ่นี่อีกนะ!!" เคย์พูดถึงเจ้าสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่โตตรงหน้าพวกเธอ... ตัวมันใหญ่มากๆ ใหญ่เท่าบ้านจัดสรรสองชั้นหลังหนึ่งเลยล่ะมั้ง?
"ไม่เป็นไร! พวกเธอน่ะสู้มาเยอะแล้ว... ขอชั้นแสดงฝีมือหน่อยสิย่ะ!" เรอิสพูดด้วยท่าทีที่มั่นใจมากๆ พลังงานมหาศาลกำลังมารวมกันที่ค้อน
เรอิสกระโดด เธอพุ่งตัวขึ้นไปสูงทีเดียว... และแล้ว...............................
"เตรียมรับแรงกระแทกหน่อยเป็นไง?" ทันใดนั้นเอง! ด้ามจับของค้อนก็เริ่มยาวขึ้น ค้อนของเธอก็ใหญ่ขึ้นมาก จนแทบจะใหญ่กว่าร่างของเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเสียอีก!!
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงค้อนทุบฟาดลงที่ตัวสัตว์ประหลาดนั่น... เจ้าสัตว์พวกนั้น แหลกสลายแทบไม่เหมือนซาก(แต่สุดท้ายซากก็สลายไปอยู่ดี)
"โอ้โหแฮะ... เชื่อเค้าเลย..." เลเวฟาห์ถอนหายใจเฮือกนึง
"ชั้นก็ทำได้เหมือนกันนะนี่! เห็น...............ม...ะ........" เรอิสพูดยังไปทันจบ เธอก็ล้มตัวลงไปกองกับพื้นเลย...
.................
.................
.................
.................
...............
...............
...............
"คริสตัลไมเดน..." เสียงของหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา จากความมืด
"ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ" เสียงของชายหนุ่มอีกคนก็ดังขึ้น เขาอยู่ในชุดคลุมสีขาว...
".........ผู้ที่จะไปนำทาง..." ภาพเริ่มสลับกันไปมา คราวนี้เป็นหญิงสาวผมแดง
"บางที... มันก็น่าสงสารนะ..." เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งพึมพำอยู่ที่ห้องมืดๆ แห่งหนึ่ง
..............
..............
..............
..............
..............
.............
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้น... ภาพเมื่อครู่นี้คงจะเป็นความฝัน เตียงห้องพยาบาลนี่ช่างมีสัมผัสที่เป็นเอกลักษณ์ดีจังเลยนะ...
"เรอิส..." เสียงของมิโกะดังขึ้น
"อ้าว... ทุกคน..." เธอพบเพื่อนทั้ง 3 ของเธอที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ
"เกิดอะไรขึ้นล่ะ?" เรอิสถามขึ้น
"ก็... หลังจากที่เธอฟาดค้อนยักษ์นั่นเสร็จ เธอก็สลบไปเลยน่ะ... แล้วมันเป็นตัวสุดท้ายพอดี มิโกะเลยอุดรูถาวรไปเลย" เคย์อธิบาย
"คลี่จังบอกว่า เป็นผลจากการแปลงขนาดของค้อนน่ะ การใช้เวทแปลงขนาดของอาวุธจำเป็นต้องใช้พลังเวทที่สูงทีเดียว..." เลเวฟาห์อ้างชื่อใครไม่รู้อีกแล้ว
"แล้วเอริจัง กับ คลี่จัง นี่.. คือใครกันเหรอ?" เรอิสถาม
"ความ............................ลับ..................................จ๊ะ!" เป็นคำตอบที่ปลุกความใคร่รู้ได้ดีจริงๆ
"เรอิสเดินไหวมั้ยคะ?" มิโกะถามขึ้น
"เอ่อใช่! เกือบลืมแหน่ะ!" เคย์พึ่งนึกอะไรบางอย่างได้
"อิลฟาห์ให้ไปเจอกันที่ห้องชมรมน่ะค่ะ" มิโกะตัดบท...
"เดินไหวสิ แค่นี้เอง..."
และแล้วก็เคลื่อนพลกันมาที่ห้องชมรม...
"อิลฟาห์ มีเรื่องอะไรอีกล่ะ?" เคย์เปิดคำถามแรก
"ชั้นคิดว่า ถ้าเป็นที่นี่ คงจะพูดเรื่องคริสตัลไมเดนได้ง่ายกว่าน่ะ..."
"ก็เลยมารอเฝ้าเนี่ยนะ!!?" เคย์ตกใจในคำตอบมาก
"เปล่าหรอก เผอิญมีเรื่องต้องทำด้วยแหล่ะ..."
"อื้ม จริงสิ... แล้วคริสตัล ไมเดนคืออะไรเหรอ?" เรอิสเริ่มถาม ในขณะที่ทุกคนเริ่มหาที่นั่ง
"คริสตัล ไมเดนก็คือ อัศวินหญิงทั้ง 7 ที่คอยปกป้องและรักษาสมดุลของโลกไว้... พวกเธอคือผู้ที่โลกได้เลือกมาเพื่อปรับสมดุล เมื่อมันเสื่อมเสียลงไป" เลเวฟาห์เริ่มอธิบาย ในขณะที่แสงอาทิตย์ยามบ่ายจับกับเส้นผมอันดำสลวยของเธอ(หมายความว่า?)
"แต่ไม่ใช่โลกนี้นะคะ แต่เป็นอีกโลกหนึ่ง ที่ปีศาจพวกนั้นอยู่น่ะค่ะ" มิโกะเสริม
"แล้วพวกเราก็คือคริสตัล ไมเดนยังไงล่ะ" เคย์จังเสริมต่อ
"อ่า... งั้นอิลฟาห์...ก็เป็นด้วยเหรอ?" เรอิสถาม แต่กลับไม่ได้รับคำตอบใดๆ เพราะอิลฟาห์ หายไปแล้ว...
"หนีไปไหนอีกล่ะ?" เรอิสบ่น
"จากที่ชั้นเคยตรวจดู ก็ไม่มีคลื่นวิญญาณของคริสตัล ไมเดนจากอิลฟาห์เลยนะคะ" มิโกะจึงทำหน้าที่ตอบคำถามแทน
"จริงสิ เลิกเรียนพอดีเลยนิ่ งั้นขอตัวนะ ต้องรีบกลับ" เคย์บอกลาเพื่อนๆ แล้วเก็บของกลับบ้านไป
"อิลฟาห์พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพรุ่งนี้น่ะ..." เรอิสเริ่มเปิดหัวข้อใหม่
"วันพรุ่งนี้ ก็จะได้เวลาแล้ว..." เรอิสทวนคำพูดของอิลฟาห์เมื่อเช้า
"ชั้นชักจะมีลางสังหรณ์แปลกๆ แล้วสิ" และลางสังหรณ์ของมิโกะมักจะแม่นทุกเรื่องเลย
..........................................
และบทสนทนาของพวกเธอ ก็จบลงเพียงเท่านี้... แต่ละคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน...
..........................................
..............................
.....................
...............
..........
.......
....
..
..
..
..
.
.
.
.
ความคิดเห็น