คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 1: The Awakening
ณ ที่โรงเรียน...
"เคย์จัง!" หญิงสาวคนหนึ่งเรียก
"อ่าวไง! เรอิส" หญิงสาวอีกคนที่ท่าทางห้าวๆ ตอบ
เรอิสเป็นเด็กสาวที่มีนัยน์ตาสีเขียว ผมสีทองยาวแค่ไหล่ แต่เธอชอบมัดรวบไว้ แล้วยังติดกิ๊บไว้ตัวเดียวข้างเดียวอีก เธอยู่ในชุดนักเรียน เสื้อเชิ้ตขาวทั่วไปกับเน็กไทสีน้ำเงิน เสื้อกักสีครีม และกระโปรงสั้นเหนือเข้านิดหน่อยสีน้ำเงิน
ส่วนเคย์จังคนนี้ตาสีน้ำเงิน ผมยาวกว่าเรอิสไปสักหน่อยและก็มัดรวบไว้เช่นกัน แต่คุณไม่ชอบติดกิ๊บ ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกัน แต่กระโปรงยาวเลยเข่าไปเล็กน้อย
"วันนี้มากันแต่เช้าเลยนะคะเนี่ยะ" สาวน้อยใสๆ กับนัยน์ตาคนละสีในกรอบแว่นคนหนึ่งทักทายเพื่อนๆ ของเธอ แม้เธอจะตัวเล็กและดูเหมือนน้อง แต่ท่าทีและการวางตัวของเธอก็มักจะเป็นผู้ใหญ่กว่าทั้งสองคนซะอีก
"แหมมิโกะจังนี่แหล่ะนะ" เคย์ตอบแบบอายๆ ตัวเองเล็กน้อย
มิโกะดูเป็นคนที่มีภูมิฐานดีนะ มารยาทงาม ร่าเริงสดใส เรียบร้อย... ผมสีดำยาวที่ปล่อยตลอดเวลานั่น ดูเรียบและเนียบมากเลย จะแปลกอยู่ก็ที่ออดอาย(ตาคนละสี)นี่แหล่ะ ข้างซ้ายสีทองข้างขวาสีเงิน... ช่างคู่กันดีจริงๆ
"มากันได้แล้วสินะ" หญิงสาวดูอายุมากกว่าใครเพื่อนเดินมาพร้อมบรรยากาศแปลกๆ(เพราะผมมันสยายๆ) แต่จริงๆ ถ้านับตามเดือนเธอเด็กสุด... ผมของเธอสีดำขลับยาวเรียวสวยมาก แต่เธอไม่ค่อยได้ดูแลมันเท่าไหร่นัก(แปลก) ในโรงเรียนนี้มีกันไม่กี่คนที่เคยเห็นยัยนี่ผมยุ่ง
"ผมสวยเหมือนเดิมเลยนะเลเวฟาห์" เรอิสทักอย่างเคย
"เหรอ? ก็ดีนะ" ทำไมคนที่ไม่เคยสนใจผมตัวเองมากถึงได้......... น่าอิจฉาจริงๆ
"เอ่อ.. หวัดดีจ๊ะ อิล...ฟาห์..." เรอิสทักอย่างเฉื่อยๆ เล็กน้อย
"อ๋อ...เอ่อ... สวัสดีค่ะ เรอิส..." เธอหันมาทักแบบกล้าๆ กลัวๆ และเฉื่อยๆ (เป็นความรู้สึกที่เอามารวมกันยากแฮะ) จะว่าไปแม่นี่ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เคยเห็นตอนเลเวฟาห์ผมยุ่ง...
อิลฟาห์เป็นคนที่ดูติ๋มๆ หนิมๆ ไม่ค่อยกล้าสู้ใครเท่าไหร่ แต่นับตามเดือนยัยนี่แก่สุด... แต่อย่าให้ได้เจอเวลาโมโหจัดนะ... นัยน์ตาไม่เปิดกว้างนักเพราะไม่ค่อยนอนอิ่มเท่าไหร่(มัวอ่านการ์ตูนวาย) แต่นัยน์ตาสีเทาซีดๆ จางๆ ผมสีน้ำเงินเข้มแก่ๆ มัดรวบไว้อีกคน แต่ผมยาวมาก ขนาดมัดแล้วยังยาวถึงเข่า แต่ว่าถ้าเทียบจริงๆ ยัยนี่ไม่ค่อยสนิทมากที่สุด... เจอหน้ากันเฉพาะตอนเช้าแล้วก็ที่ชมรม
อยากรู้มั้ยล่ะว่าสาวๆ พวกนี้เกี่ยวข้องกันอย่างไร? ก็พวกเธออยู่ชมรมเดียวกัน...
"ว่าแต่... อย่าลืมส่งคอลัมน์ของต้นฉบับเล่มนี้นะ..." เลเวฟาห์เดินจากไปพร้อมคำที่เสียดแทงใจ...(ยกเว้นอิลฟาห์เพราะเธอยังทำหน้าเฉย)
พวกเธอเป็นสภาสูงแห่งชมรมวารสาร... แปลกดีนะ... ที่คนแต่ละคนนิสัยแปลกๆ คนละอย่างจะมารวมกันได้แบบนี้...
"เอาเป็นว่า ส่งก่อนเลิกเรียนก็แล้วกันนะ..." อิลฟาห์ผู้ดำรงตำแหน่งบก.อันดับสอง(จริงๆ คือผู้ช่วยบก. แต่...... เอาเป็นว่ามีเหตุผลที่น่ากลัวบางอย่างน่ะ...) เหน็บต่อแล้วจากไปเช่นกัน
"ชั้นทำมาแล้วล่ะ...งั้นขอไปแต่งนิยายต่อนะ" มิโกะก็จากไปอีกคน...
"อย่างน้อยก็มีเราที่ไม่ได้ทำมา..." เรอิสถอนหายใจเร็วไปนิด
"เราเหรอ? ชั้นทำมาแล้วย่ะ... โฮะๆๆๆๆ" แล้วก็จากไปอีกคน...
"นี่ชั้นยังไม่ได้ทำคนเดียวจริงๆ เหรอเนี่ยะ!!!!!?????"
"น่าสงสารเค้านะคะ..." มิโกะและคนอื่นๆ (ยกเว้นอิลฟาห์) ที่แอบอยู่ข้างๆ ก็กระซิบกันเล่นๆ
"ไม่เกี่ยว ยังไงก็ต้องรับผิดชอบกว่านี้อ่ะ" เลเวฟาห์ท้วง
อีกด้านอิลฟาห์ก็แอบดูอยู่เหมือนกันแฮะ...
--ตอนเย็น--
"ในที่สุดก็ปั่นเสร็จซะทีนะงานเนี่ยะ" เรอิสบ่นเล็กน้อย
"ถ้ารีบทำตั้งแต่แรกก็เสร็จไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ?" เลเวฟาห์เหน็บไม่เลิก
"โธ่!! ก็ชั้นเผลอหลับไปนิ่.. แถมาฝันแปลกๆ อีก..."
"ฝันแปลก?"
"เอ๊าะ!! ไม่มีอะไรหรอก..." และก็ดิ่งตรงกลับบ้านทันใด
ฝันนั่น...
ทำไมนึกถึงต้องปวดหัวทุกทีเลยนะ...?
"โอ้ย!!!! เจ็บ!!" เธอรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง.................................
และพอรู้ตัวอีกที เธอก็อยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้...
รอบกายของเธอ มันช่างมืดมัวไปหมด... มีแสงสว่างอยู่เพียงแหล่งเดียว นั่นก็คือ พื้น...
พื้นที่เธอเหยียบอยู่นั้น มันเรืองแสงออก แต่นอกจากตัวของเธอเองกับพื้น เธอก็ไม่เห็นบรรยากาศรอบๆ ใดๆ เลย...
พื้นเรืองแสงนี้นั้นลากเป็นทางเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ บนพื้นมีลวดลายคล้ายกระจกโมเสคในโบสถ์
เรอิสเดินตามทางไปเรื่อยๆ ด้วยสัญชาตญาณของตัวเอง...
เธอเดินตามทางนี่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอพื้นที่วงกลมกว้างๆ แห่งหนึ่ง ขนาดใหญ่กว่าสนามบาสฯ เล็กน้อย ตรงกลางมีโลงแก้วตั้งอยู่
ฝาโลงถูกสลักคำว่า "ไคเลน มาเจนติก้า" ซึ่งเป็นคำที่เธอคุ้นเคย... และเธอก็ต้องตกใจมากเมื่อเห็นผู้ที่หลับไหลอยู่ภายในโลง...
"เคย์จัง!!" เรอิสตกตะลึงกับหญิงสาวที่นอนหลับไหลอยู่ในโลงนี้มาก
เธอลองมองไปรอบๆ ก็พบว่ามีทางเดินแยกต่ออีกสามทาง ตรงไปต่อ ทางซ้าย และ ขวา... และเธอก็สังเกตุได้ว่า ท้ายโลงแก้วนี้หันชี้ไปทางข้างหน้า
เรอิสเดินไปข้างหน้า เพราะว่าพื้นที่เรืองแสง ทำให้เห็นว่าทางด้านซ้ายและขวาก็เชื่อมไปหยั่งพื้นที่วงกลมใหญ่ที่มีโลงแก้วเหมือนกัน และเธอก็ไม่อยากที่จะรู้ว่ามีใครอีก เพราะถ้าหากเจอคนที่เธอรู้จักอีกอาจจะทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปกว่านี้
ในขณะเดียวกันทางที่เธอเลือกเดินไปนั้นเป็นพื้นที่วงกลมขนาดใหญ่ที่กว้างเกือบเท่าสนามฟุตบอลเลย
หญิงสาวผมทองเดินมาถึงที่หมาย ที่นั่นเธอพบแท่นแปลกๆ ตั้งอยู่ 7 แท่น ตั้งอยู่ในทิศทางเดียวกับทางเดินที่เชื่อมกับพื้นที่วงกลมที่มีโลงทั้ง 7 พื้นที่
และในแท่นเหล่านั้น เธอก็พบแท่นอันหนึ่ง ที่ตราไม่ได้เรืองแสงเช่นแท่นอื่นๆ อีก 6 แท่นนั้น...
ด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นเธอจึงเดินตามทางของแท่นที่ไม่ได้เรืองแสงนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็กลับรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างแปลกๆ เช่นเดียวกัน...
เรอิสเดินมาจนถึงพื้นที่วงกลมอีกฝั่ง และพบกับโลงแก้ว... โล่งว่างๆ ที่ฝาโลงปิดอยู่
เธอลองดูที่ชื่อที่สลักอยู่ที่ฝาโลงและก็ได้ตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง...
"ร... เรอิส... เมโดเนีย..." เธออ่านด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว...
เด็กสาววางมือลงที่ฝาโลงทำให้โลงเกิดเปล่งแสงขึ้นครู่หนึ่ง แล้วฝาโลงก็เปิดออก... เหมือนเชื้อเชิญให้เธอลงไปนอนในนั้น
เรอิสรู้สึกกลัวไม่กล้าที่จะเดินไปข้างหน้า เธอพยายามจะก้าวเท้าหนี ออกห่างจากโลงนั้น... แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...
...
ภายในหัวเธอเริ่มว่างเปล่า... ความกลัวหายไป และเธอก็ไม่สามารถสั่งให้ร่างกายของตัวเองขยับได้เลยแม้แต่น้อย...
ในใจของเธอสับสนและมีความรู้สึกที่ไม่น่าจะเข้าไปเลย แต่ขาของเธอก็ขยับออกไปแล้ว... เธอไม่สามารถต้านทานอำนาจอันแรงกล้าของตัวเธอเองได้...
อีกใจของเธอนั้นเธอรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เธอได้โหยหามันมาตลอด... ใช่... สิ่งที่เธอได้ขาดหายไป...
ตอนนี้ไม่ว่าความรู้สึกใดๆ ก็มิอาจต้านทานความรู้สึกอันแรงกล้านี้ได้
เธอค่อยๆ หย่อนตัวลงไปนอนอยู่ในโลงแก้วนั้นอย่างเหม่อลอย...
วินาทีที่ฝาโลงแก้วได้ปิดลง แท่นที่พื้นที่วงกลมกลางก็ได้เปล่งแสงออกเหมือนแท่นอื่นๆ
เรอิสค่อยจมดิ่งสู่ห้วงแห่งการหลับไหล... จิตของเธอค่อยๆ ไหลไปกับกระแสแห่งความนึกคิด...
.....................
นี่มัน..เกิด....อะไร...ขึ้น.................กันแน่?
.......................................
........................
...............
.....
.
.
.
ในที่สุดเธอก็รวบรวมสติกลับมาได้อีกครั้ง... และลืมตาตื่นขึ้น...
ก็พบว่าร่างของตนเองนั้น ได้กองอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง...
......ฝัน?
แล้วเธอก็ลุกขึ้นไปห้องน้ำ...
ขณะที่เจ้าหล่อนกำลังล้างหน้าอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็น... นัยน์ตาของเธอเปลื่ยนสีไป!??
นัยน์ตาของเธอกลายเป็นสีเงิน!??
เธอเริ่มคิดว่าตัวเองคงตาฝาดและสติเลอะเลือนไป จากฝันเมื่อครู่...
แต่เมื่อเธอหันหน้ากลับขึ้นมามองที่กระจกอีกครั้ง มัน.....
กลับเป็นสีเดิมแล้ว!?
สีเขียวสีเดิมของเธอ มันเปลื่ยนกลับมาแล้ว...
เธอคิดว่าเธอคงจะตาฝาดไปเองจริงๆ นั่นแหล่ะ...
.......................................................
..........................
..........
....
..
.
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น