คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Part 9: The United Maiden
................................................................
สายตาอันน่าพิศวงดั่งแมวนั้นจ้องเขมงมาที่เรอิส... มันทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรเลย
"อ่ะ... หวัดดีจ๊ะ..." เรอิสพยายามทักทาย... ถึงจะรู้ว่าตอนนี้ไม่ค่อยเป็นเวลาเหมาะที่จะทักทายกันสักเท่าไหร่...
แกร๊ก!!
เอธินจ่อปืนไปที่เรอิส! เธอเองก็ตกใจจนไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรผิดไว้รึเปล่า?
"เอธิน... เขาเป็นคริสตัล ไมเดน เหมือนกันน่ะ..." ซัลเวรีนจิกสายตาเล็กน้อยไปที่สาวผมแดง เอธินเองก็ทิ้งน้ำหนักของมือให้ร่วงเหวี่ยงลงมาตามแรงโน้มถ่วง... เธอมองเรอิสอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เธอจะเดินไปห้องอื่นอย่างค่อนข้างรวดเร็ว
"ไม่ต้องห่วงหรอก... เขาไม่ค่อยชอบพูดเท่าไหร่... โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้าน่ะ..." ซัลเวรีนหันมายิ้มให้กับเรอิสที่กำลังงงๆ กับท่าทีของเอธินอยู่...
"งั้น... เราไปไหนต่อดีเนี่ยะ?" เรอิสเดินไปทั่วห้องโถงใหญ่
"ไปหาคนอื่นกันต่อเถอะ..." ซัลเวรีนพูดพลางเดินออกไปอีกทางหนึ่งกับทางที่เอธินได้เดินออกไป
..........................................................................
ซัลเวรีนนำเรอิสมาในห้องแลทางเดินที่เธอไม่เคยเดินมาก่อน... แต่ก็คงจะมีเยอะเหมือนกัน เพราะเธอเองก็พึ่งมาที่นี่ได้ไม่นานนัก
ขณะที่พวกเธอกำลังวิ่งตามทางเดินที่มีกองเพลิงเป็นหย่อมๆ เจ้าเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ เจ้าของผมยาวถึงคางสีน้ำเงิน ก็กำลังวิ่งผ่านตัดหน้าพวกเธอไป...
"ลีฟ!!" เรอิสโน้มตัวไปข้างหน้า หันขวาแล้วตะโกนไปหาผู้ที่วิ่งผ่านไป... แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินซะนี่... เรอิสทำหน้าเอือมๆ พร้อมถอนหายใจ ก่อนจะวิ่งตามลีฟไป... ซัลเวรีนผู้อยู่ข้างๆ ยิ้มแปลกๆ ก่อนที่จะเดินตามเรอิสไปอย่างรวดเร็ว...
"รอเดี๋ยวสิ ลีฟ!!" เรอิสตะโกนเรียก พ่อหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะได้ยินเลย เหมือนว่าเขาวิ่งออกไปไกลเรื่อยๆ และเมื่อเขาออกไปอีกห้องหนึ่ง และเรอิสก็รีบวิ่งตามเข้าไป... เธอเกาะที่ขอบกำแพงที่เป็นช่องประตูอย่างเหนื่อยหอบ... ไม่ว่าจะมองไปทางไหน... ก็ไม่เจอลีฟอีกแล้ว... เธอคลาดกับเขาซะแล้ว..............
"หมอนั่นก็วิ่งเร็วเหมือนกันนะ... เหมือนหนีอะไรสักอย่างมาเลยแฮะ..." ซัลเวรีนพูดขึ้น เธอยืนอิงกำแพงข้างประตูอยู่อีกฝั่งของขอบประตูที่เรอิสเกาะอยู่...
"เร็ว... รีบกำจัดเจ้าพวกในห้องนี้กันเถอะ..." ซัลเวรีนเดินออกมาแล้วเข้าห้องนั้นไป... ซึ่งห้องนี้ก็เป็นห้องโถงอีกห้องหนึ่ง ซึ่งยั้วเยี้ยไปด้วยพวกสัตว์ประหลาดเงาดำ
"...แบบนี้น่ะ... มันน่ารำคาญ... รู้มั้ย!!" เรอิสกระโดดเรียกค้อน ขยายขนาดมันแล้วกระแทกค้อนลงใส่เจ้าสัตว์ประหลาดผู้โชคร้ายตัวหนึ่ง! แล้วดวงไฟสีขาว หรือ เอสเซ้นท์ ก็โพยพุ่งออกมาจากเจ้าสัตว์ประหลาดสีดำตัวนี้!! จนมันแห้งเหี่ยว สลายหายไปในที่สุด...
"เอสเซ้นท์ สตรีม แบบย่อสินะ..." ซัลเวรีนเอ่ยขึ้น... ก่อนที่เธอจะดีดนิ้วดังเป๊าะ! กลุ่มเขม่าควันที่เกิดจากการกระแทกพลังจากค้อนของเรอิสค่อยๆ จางลง... เหล่าสัตว์ประหลาดต่างรายล้อมอยู่รอบๆ ค้างนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่พวกมันทั้งหมดจะตะลุมบอน โดดเข้าหาเรอิส!!!
เรอิสเหวี่ยงค้อนอันยักษ์ของเธอไปมา หมุนรอบตัวไปหลายองศา พลังงานที่ติดมากับค้อนบวกกับแรงเหวี่ยงและน้ำหนักของมัน ทำให้ตะลุมพุกฝูงสัตว์ประหลาดกระเด็นออกนอกวงไปตามๆ กัน
ทางด้านของซัลเวรีนเองนั้น ก็กำลังยืนเหมือนชาร์จพลังอะไรบางอย่างอยู่ และก็มีตราเวทปรากฏที่ใต้เท้าของเธอด้วย และเมื่อมันพร้อมแล้ว เธอก็ปล่อยมันออกไป! มันเป็นดวงพลังสีชมพู... มากมาย และดวงไฟพลังงานเหล่านี้ ก็พุ่งไปมา รอบห้อง ก่อนที่จะฝังตัวมันเองเข้ากับกำแพง เพดาน และพื้นห้อง... ดวงพลังเหล่านั้นก่อกำเนิดเป็นตราเวทสีชมพู... แล้วก็มีลำแสงพลังงานพุ่งออกมาใส่สัตว์ประหลาดมากมาย!!
"เรอิส... ถ้าเธออยากจะตามหมอนั่นไปต่อก็ได้นะ..." ซัลเวรีนพูดกับเรอิส... ใบหน้าของสาวผมทองคนนี้... ช่างดูจะงวยงงอย่างไร้เดียวสาเสียเหลือเกิน... ซัลเวรีนค่อนข้างจะรู้สึกแบบนั้นน่ะนะ...
"ได้เธอช่วยสกัดเอสเซ้นท์จากเจ้าพวกนี้ออกมาก็ช่วยได้เยอะแล้วล่ะ... ที่เหลือชั้นจัดการเองต่อได้... เธอไปตามเค้าเถอะ..." ซัลเวรีนยิ้มที่มุมปากเล็กๆ อธิบายให้เรอิสฟัง พร้อมชี้นิ้วไปที่ประตูบานหนึ่ง...
"อื้ม ขอบใจ...น้า..." เรอิสกำลังงงๆ อยู่บ้างเหมือนกัน แต่เธอก็ฝ่าดงไปที่ประตูบานนั้น พร้อมๆ กับซัลเวรีนที่ช่วยเปิดทางให้... ประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกด้วยมือของเรอิส...
"ไปเถอะ..." ซัลเวรีนยังคงนิ่งอยู่ในน้ำเสียงโทนเดิมของเธอได้อย่างไม่ขาดสาย... ประตูค่อยๆ ปิดลงตามท้ายของเรอิส... ภาพที่เธอได้เห็นสุดท้ายคงจะมีแค่ ยิ้มเล็กๆ ของซัลเวรีนที่ต้องอาศัยการจ้องมองพอสมควร กับ เสียงปรบมือ 1 ครั้ง ของแม่ตุ๊กตาสีม่วง ที่อยู่ในห้องนั้นต่อ...
"ลีฟ!!" ไม่รอช้า เธอรีบวิ่งไปต่อตามทางเพื่อตามหาลีฟ...
"สวัสดีจ๊ะ..." ไม่ทันไร บุคคลคนหนึ่งก็วิ่งมาโผล่ที่หน้าเธอ พร้อมทักทายอย่างสบายใจ... บุคคลที่เธอคุ้นเคย... มีเนีย... เจ้าของผมแดงมัดแกละและนัยน์ตาสีม่วงก่ำ
"ม...มีเนีย... แล้วเอลเฟล่ะ!?" เรอิสรีบถามเรื่องเอลเฟ ดูเหมือนมีเนียจะรู้สึกโล่งใจผิดปกติ
"อ๋อ... เค้าปลอดภัยแล้วน่ะ... เธอไม่ต้องห่วงหรอก... เธอก็รีบไปตามหาคนที่เธอกำลังตามหาอยู่ด้วยละกันนะ..." ว่าแล้ว... มีเนียก็วิ่งจากไปอีกทางหนึ่ง... ทำไมเรอิสถึงรู้สึกแปลกๆ กับมีเนียอย่างนี้นะ? แต่ความรู้สึกนี้ก็เหนี่ยวรั้งเธอไว้ได้ไม่นาน เธอรีบวิ่งไปต่อทางข้างหน้า จนเธอวิ่งออกมาสู่ระเบียงแห่งหนึ่ง...
...ช่างเป็นระเบียงที่เงียบสงบจริงๆ ....มันเงียบ..... เงียบเกินไป.... เงียบจนน่าขนลุก.... เหมือนกาลเวลาและความวุ่นวายถูกหยุดไว้ ณ ตรงนี้.... และใครบางคนก็กำลังนอนฟุบอยู่ที่พื้นข้างหน้าเธอ... มันยิ่งทำให้บรรยากาศหดหู่ลงไปอีก...
"ลีฟ!!" เธอก้มนั่งลงเพื่อเขย่าลีฟให้ตื่น... เด็กหนุ่มเมื่อได้ยินเสียงเรียก ก็พยายามที่จะขยับร่างกาย... แต่ด้วยบาดแผลอันฟกช้ำอันมากมาย เขาคงไม่สามารถที่จะขยับได้เหมือนคนปกติอีกแล้ว... เขาไร้เรี่ยวแรง แม้แต่ที่จะลืมตาให้กว้างเท่าที่เขาลืมได้ปกติ...
"......................................................" ลีฟพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง... แต่เสียงของเขาเบามาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยินเลย... แต่เขาก็พยายามขยับปาก... เรอิสจึงพยายามอ่านปากที่ขยับอย่างไร้เรี่ยวแรงของลีฟ
"ลีฟ...." เรอิสพยายามเขย่าลีฟต่อ และพยายามแกะคำที่ลีฟขยับออกมา... ลีฟพยายามที่จะพูดต่อ... แต่มนุษย์ก็ย่อมมีขีดจำกัดของตนเอง... ลีฟขยับต่อไม่ไหวมากแล้ว......... เรอิสกลับรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวและพลังอันมหาศาลตรงหน้าของเธอ... ความเย็นยะเยือกนี้มันคืออะไรกัน?
"คริสตัล ไมเดน..." ชายหนุ่มหน้าตาอายุประมาณ 20 ต้นๆ ผิวซีด อยู่ในชุดเสื้อคลุมสีดำ... เสื้อเชิ้ตดำ เสื้อโค้ทดำยาว กางเกงดำ รองเท้าบู้ทดำ แว่นตากลมๆ รีๆ เล็กๆ สีดำ แต่ผมกลับเป็นสีขาวเทาสั้น ซึ่งดูตัดกับต่างหูรูปกางเขนสีดำที่หูทั้ง 2 ข้งนั้นมาก และยังมีผ้าพันคอเส้นเล็กสีดำ ที่ตัดกับผืนใหญ่สีขาวอย่างได้ใจมากๆ นัยน์ตาเห็นเป็นสีดำสนิท คงเพราะใส่แว่นตาดำ และยิ่งเป็นตอนกลางคืนด้วย... เขายืนอยู่บนขอบราวระเบียงที่ใหญ่และสูงถึงแค่สะโพก มือล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทดำ ดวงตามองลงมาที่เรอิส ...........มันช่าง.......ไร้อารมณ์ได้อย่างน่าอัศจรรย์...
"นายเป็นใครกัน?" เรอิสพยายามจิกสายตากลับใส่
"...เรอิส เมโดเนีย... อายุ 17 ปี... อายุที่เหลืออยู่... หมดไปแล้ว..." เขาพูดอะไรบางอย่างออกมา... ข้อมูลของเรอิส... น้ำเสียงที่เยือกเย็นสร้างความขุ่นมัวในหัวของเธอ... หมดอายุขัยแล้ว!? แล้วเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้จะเป็นอะไรล่ะ?
"จะบ้าเหรอ!? ชั้นยังไม่ตายนะ!" เรอิสเรียกค้อนของเธอออกมาเตรียมพร้อมไว้
"คริสตัล ไมเดนเอ๋ย... เจ้า ผู้ที่ได้หมดอายุขัยลงไปแล้ว... เหตุใดเจ้าจึงไม่ไปสู่ ณ ที่ๆ เจ้าควรจะอยู่?" ชายคนนั้นถามเธอด้วยน้ำเสียงดังเดิม... ไอ้เจ้าบ้านี่มันใหญ่มาจากไหนกัน!? คำๆ เดียวที่โผล่ขึ้นมาในหัวของเรอิสตอนนี้.... "ยมทูติ"...
"ก็บอกไปแล้วไงว่า ชั้นยังไม่ตายเลยนะย่ะ!!!!!!!" เรอิสแหกปากด้วยความหงุดหงิด
"งั้น... ชั้นจะเป็นคนพาเธอไปเอง..." เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับเอามือข้างขวาออกมาจากกระเป๋าโค้ท เผยให้เห็นถุงมือสีดำ... มันค่อยๆ ยกสูงขึ้นเรื่อยๆ...... และเรอิสเองก็จับค้อนของเธอ เตรียมพร้อมกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิด................................................ แต่แล้ว... เสียงๆ หนึ่ง ก็ทำให้ทุกๆ สิ่งชะงักลง...
แกร้ง....................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงใบมีดที่ลากกับพื้น... มันค่อยๆ เข้ามาใกล้เรื่อยๆ...... แสงจันทร์นวลส่อง ฉายสะท้อนให้เห็นเจ้าของใบมีดนั้น... อีกใบหน้าหนึ่งที่เธอคุ้นเคย... แต่เธอคิดว่า เธออาจจะกำลังเริ่มไม่คุ้นเคยกับมันในตอนนี้แล้วก็ได้...
"ชั้น... ยังไม่ให้ไป..." ผมสีดำยาวเรียบเนียนที่ตอนนี้เริ่มยุ่งๆ ขึ้นบ้าง เจ้าของตาสีออดอายสลับเงินและทอง... มิโกะ... เธอค่อยๆ เดินออกมาที่ระเบียง... บรรยากาศอันเงียบสงัดและเยือกเย็นกลับถูกกลบด้วยแรงกดดัน... ใบหน้าที่น่ารักของเธอ เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดง... ดาบอันยักษ์ของเธอ ที่เธอลากมาอย่างหมดเรี่ยวแรงใดๆ ก็แทบจะถูกฉาบด้วยเลือด...
"มิโกะ..." เรอิสรู้สึกเป็นห่วงมิโกะมากๆ
"มีคน... จ่าย... ไปแล้ว..." มิโกะพูดคำเว้นคำ... แสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า... หรือว่าปิดบังอะไรกันแน่?
".................................................งั้น... ไว้จะมาเยี่ยมใหม่ก็แล้วกัน..." ชายคนนั้นชะงักสักพัก ก่อนที่จะหยิบหมวกทรงสูงสีดำจากไหนไม่รู้มาสวม... ส่วนตาก็มองลงมาที่ลีฟที่กำลังนอนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่ข้างๆ
"........................ลูเฟรย์............... เรียกชั้นด้วยชื่อนั้นก็แล้วกัน..." เขากล่าวแนะนำตัวเองอย่างสั้นๆ พลางจับปีกหมวกทรงสูสีดำนั่น ก่อนจะกลายเป็นสายเงาหายไป
"ลีฟ!!!" เมื่อหมดตัวปัญหาไปแล้ว เรอิสล้มลงมาหาลีฟต่อ...
"เขาจะต้องไม่เป็นไร.... พวกเราจะต้องไม่เป็นไร..." มิโกะก้มหน้าแล้วพูด... เสียงของเธอเย็นและเศร้าขึ้นจากปกติเล็กน้อย...
"พวกเรา........... งั้นเหรอ?" เรอิสอดไม่ได้ที่จะหันขึ้นไปมองมิโกะ... พวกเราจะต้องไม่เป็นไร... เธอพูดว่างั้น... พวกเราต้องเป็นอะไรไปงั้นหรือ?
มิโกะก้มหน้าลง ยกแขนเสื้อทั้ง 2 ข้างขึ้นโปะ เช็ดหน้าตัวเอง ถูไปถูมา... เรอิสนั่งอึ้งนิ่งและงงกับพฤติกรรมของมิโกะอย่างแรง...
"ก็แค่ความคาดหวังน่ะนะ!" มิโกะเอาแขนเสื้อของเธอออก เผยให้เห็นหน้าตาที่ใสสะอาดและน่ารักของเธอ เธอยิ้มให้กับเรอิสอย่างอินโนเซ้นท์มากๆ
"อื้ม... ชั้นก็อยากให้พวกเราไม่เป็นอะไรเหมือนกันนั่นแหล่ะ..." เรอิสยิ้มอย่างฝืนๆ พลางกุมมือของลีฟไว้แน่น
"แต่............................................." เรอิสเริ่มมีสีหน้าที่หว้าวุ่นกังวลใจขึ้น... ซึ่งก็สามารถชักให้มิโกะดูเศร้าลงไปตาม...
"............................ทำไม.................................." สาวผมทองเริ่มถามขึ้น... เพียงแค่คำนั้นหลุดออกจากปากเท่านั้น มิโกะก็เริ่มหน้าซีดลง...
"........................ทำไม....................." เรอิสถามซ้ำ... มันช่างรู้สึกเหมือนการตอกย้ำความรู้สึกซะจริงๆ
.........................................................
............................
.
.
.
.
.
..........
........................................
...............................................................................
"...........................ทำไมตัวมันถึงได้หนักอย่างนี้!!!!??" เรอิสพยายามที่จะพาลีฟไปรักษาตัวในที่ปลอดภัย... แต่ เธอถึงกับดึงลากไป ร่างของลีฟก็ยังไม่ขยับ... ซึ่งทำให้มิโกะเหงื่อตก และหายจากอาการซึมของเธอ... เธอถึงกับแอบหัวเราะออกมาเบาๆ
"!!" เรอิสเกิดความรู้สึกแปลกๆ เธอรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังอะไรบางอย่าง... แผ่ซ่าน ออกมา... มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ... ความรู้สึกแปลกๆ ที่ทำให้เธอสั่นสะท้าน... คลื่นพลังบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาจากลีฟ.... มันช่าง... เปล่าเปลี่ยว เสียเหลือเกิน...
"ล......ลีฟ..." เธอค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปหาลีฟ...
"เรอิส!" มิโกะพยายามเรียกเรอิส... แต่เธอกลับไม่สนใจ... เรอิสค่อยๆ ยื่นมือเข้าไป... เธอรู้สึกเหมือนความคิดทั้งหมดถูกกวาดทิ้งไปจากหัวของเธอ เธอรู้สึกเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีคนมายกออกไปจนเธอรู้สึกว่าตัวเองเบาขึ้นมากๆ และในวินาทีนั้น... นัยน์ตาเริ่มแปรเปลื่ยน สะท้อนแสงวาววับกับแสงจันทร์... ตาสีเงินคู่นั้นของเรอิส...
"เรอิส.....!!!" มิโกะพูดในน้ำเสียงที่แหบแห้ง และเฉือดเฉือน เฉียดหัวใจ... น้ำเสียงที่ไม่ว่าใครก็ต้องได้ยินเธอทำเสียงแบบนี้เป็นครั้งแรก... และนั่น ทำให้เรอิสรู้สึกหนาวถึงไขสันหลัง... และขณะเดียวกันนั้นเอง ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาในเวลาเดียวกัน...
"ล...ลีฟ..." เรอิสเอามือขวาขึ้นมากุมศีรษะของตน... ตอนนี้นัยน์ตาของเธอกลับมาสู่สีเขียวดังเดิมของมันแล้ว... คลื่นพลังแปลกๆ ที่เธอรู้สึกได้จากลีฟ ก็หายไปแล้ว... ลีฟเองก็ได้สะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมๆ กับที่เรอิสพูดเมื่อกี้...
"ร....เรอิส...." ลีฟมองเรอิสอย่างตกใจ...และในขณะเดียวกัน.... กลัว.... ความกลัวที่แทรกเข้ามาในดวงตาของลีฟ... ตาสีเหลืองๆ ของเขาดูหมองลงไปเยอะทีเดียว...
"พวกเราก็น่าจะรีบไปหาคนอื่นๆ กันก่อนนะ..." มิโกะยื่นหน้าเข้ามายิ้มแป้น เพื่อทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดลง... จะว่าไป มันก็ช่วยได้เยอะเหมือนกันนะ...
...ความสงสัยที่เกิดขึ้นในจิตใจเหมือนดั่งเศษตะกอนที่ก่อเกิดขึ้นใต้น้ำ... ภายในหัวของเรอิส ตอนนี้มีเรื่องมากมายที่อัดแน่นอยู่... และก็อยากที่จะระเบิดออกมา... แต่เธอก็ยังคงทำไม่ได้ เพราะมีบางสิ่งบางอย่างมากดทับไว้ บางสิ่งบางอย่างที่ปิดกั้นประตูไว้กันความคิดทั้งหลายที่จะทะลักออกมาได้ทุกเมื่อ...
...หนักหัว หนักใจ...แต่นอกจากนี้ เรอิสคงจะต้องหนักกายด้วยแหล่ะนะ... เพราะต้องพยุง(แบก)ลีฟมาด้วย... พร้อมทั้งมิโกะที่เดินนำ และด้วยอะไรสักอย่างหนึ่ง... เธอรู้สึกเหมือนว่า... เจ้าความคิดในหัวเมื่อกี้ มันก็ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ สงบลงเรื่อยๆ อย่างช้าๆ... คงจะเป็นเพราะบรรยากาศในตอนนี้ ที่ค่อนข้างจะ...สงบล่ะมั้ง?
...จะว่าไปแล้ว... ไอ่ทางเดินที่พวกเธอกำลังเดินอยู่นี่... ไม่เหมือนกับมีสัตว์ประหลาดบุก หรือไฟไหม้ลุกโชนหรืออะไรแต่อย่างใดเลย... เหมือนทางเดินเงียบๆ ตอนกลางคืน ที่ไม่มีใครออกมาเดินกันแล้ว... แต่ออกจะเหมือนทางเดินร้างซะมากกว่านะ... เพราะมันเงียบมากๆ เลย... นอกจากเสียงฝีเท้าของทั้ง 3 แล้ว ก็จะมีแต่เสียงเหล่าต้นไม้ พุ่มไม้ ใบหญ้าเท่านั้นแหล่ะนะ ที่ส่งเสียงต้านกับลมที่พัดโชยมาในยามค่ำคืน...........
"นิ่... ชั้นเดินเองได้แล้วล่ะ..." ลีฟบอกกับเรอิสเบาๆ ซึ่งเรอิสก็รู้สึกทึ่งเหมือนกัน... ลีฟเอามือที่พาดเรอิสออก แล้วเดินต่อไปอย่างปกติ...
"แผลนายน่ะ... หายดีแล้วเหรอ?" เรอิสถามลีฟดู... แต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรกลับมา...
"ว่าแต่... มิโกะน่ะ... เป็นยังไงบ้างล่ะ? หลังจากนั้นน่ะ..." เรอิสหันไปหามิโกะแทน
"ก็เป็นยมทูติแหล่ะ..." มิโกะตอบสั้นๆ
"แล้ว... เป็นไงต่อล่ะ?" เรอิสถามต่อ
"ก็... คุยกันนิดหน่อย... แล้วก็มีสัตว์ประหลาดโผล่ออกมาเยอะแยะเลย! แล้วคุณยมทูติก็หายไปเลยล่ะ!" มิโกะตอบด้วยน้ำเสียงที่สูงใส และอินโนเซ้นท์มากๆ
"เหรอ.................. !!!!!!!!" เรอิสพูดออกมาแบบเหนื่อยๆ แต่ว่า เธอก็กลับรู้สึกอะไรแปลกๆ... ด้านหลัง... และวินาทีที่เรอิสหันกลับไป...
เปรี๊ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ที่ปลายทางเดินฝั่งข้างหลังนู้น ก็ระเบิดออก!!!!!!!!!!!! แล้ว...!!
โครมๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทางเดินที่ดูจะเงียบสงบนั้น... บัดนี้ มันได้ระเบิดและถล่มลงไปเรื่อยๆ!!! ไล่หลังเรอิสมาเรื่อยๆ!!!!!!!!!!!!!!!!
ทั้งเรอิส มิโกะ และลีฟ ต่างก็รีบวิ่งหนีไปที่อีกฝั่งของทางเดินอย่างตาลีตาเหลือก!!!
"รู้สึกว่าจะแรงไปหน่อยแฮะ..." เคย์จังที่ยืนอยู่กลางอากาศมองลงมา... เธอคงจะฟาดใส่เหยื่อตัวนี้รุนแรงไปสักหน่อย...
"ระวังหน่อยสิ... เดี๋ยวก็ไปโดนใครเข้าหรอก..." เลเวฟาห์ที่บินอยู่กลางอากาศด้วยปีกค้างคาวสีดำเรียวแห้งกร้านนั้น เตือนไคเลน
"เหอะๆ เอาเถอะ... ตัวนั้นเป็นตัวที่ 57 ละนะ!!" แม่สาวห้าวผมน้ำตาล พุ่งตัวไปข้างหน้าเพื่อมุ่งไปหานกยมทูติต่อ
"งั้นเหรอ?" เลเวฟาห์ใช้มือขวาของเธอ ที่ตอนนี้ถูกเวทเสกเข้าไปกลายเป็นมือแห่งเงาดำมืดที่เรียวหยาบแห้งกร้านได้ไม่แพ้ปีกของเธอ และกรงเล็บอันแหลมคมนั้น พุ่งเข้าไปคว้าหัวนกยมทูตินั้นออกมาถือในมือ...
"ของชั้น...ตัวที่ 99..." เธอพูดพลางบีบหัวของนกยมทูติตัวนั้น แหลกสลายกลายเป็นผุยผง
"แล้วนั่นก็... ตัวที่...." เลเวฟาห์พูดพลางเลื่อนมือมาที่นกอีกตัว ...แต่ไม่ทันที่จะได้พูดจบ...
"ตัวที่ 11 ของชั้นยังไงล่ะ!!" เสียงที่คุ้นเคย... แสงจันทร์เผยให้เห็นใบหน้าของผู้ที่มาตัดหน้าตัวที่ 100 ของเลเวฟาห์...
"อ้าว!! มาจากไหนน่ะเรอิส!!" เคย์จังโบกมือตะโกนทักทายเรอิสที่พุ่งโผล่มาจากไหนไม่รู้มากำจัดนกยมทูติเมื่อกี้ไป...
"ทักทายกันอย่างนี้เลยเหรอย่ะ!?" เรอิสตะโกนตอบหาเคย์จัง... ก่อนที่จะค่อยๆ...................................ร่วงลงไปสู่พื้นดินตามแรงโน้มถ่วง.............................................
"ฮ่ะฮะๆๆ" เรอิสหัวเราะเจื่อนๆ แล้วปักหัวแหลมๆ ของค้อนลงเฉียงกับพื้น แล้วยืดด้านจับของมันให้ยาวออก... มันยาวออกมามากๆ
"555+" เรอิสหัวเราะอย่างสนุกสนานปนสะใจ นั่งที่ปลายด้านจับค้อนโบกมือบ๊ายบายเคย์จัง กับเลเวฟาห์ที่กำลังอยู่กลางอากาศ แต่ก็คงนั่งได้ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นักหรอก...
แต่ทันใดนั้นเอง!! เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากที่ไกลออกไป... จากบนพื้น... เสียงฝีเท้านี้เบาเล็กและค่อนข้างซอย... เสียงนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ... มีใครบางคนกำลังวิ่งขึ้นค้อนของเรอิสขึ้นมาข้างบน... แสงจันทร์ส่องสะท้อนใบมีดแวววับมาแต่ไกล......... มิโกะ...ได้เข้ามาร่วมในสนามนี้แล้ว...! เธอวิ่งเข้ามาใกล้เรอิส ง้างดาบยักษ์ของเธอ แล้วโดดที่ปลายด้านค้อน ก่อนจะถึงจุดที่เรอิสนั่งอยู่ 3 ซม. แล้วฟันเฉียงผ่านกยมทูติออกเป็น 2 ส่วน
"งั้นของชั้นก็... 28!" หลังจากที่ฟาดดาบออกมา มิโกะก็ค่อยๆ ร่วงอย่างเช่นที่เรอิสร่วงเมื่อกี้... แต่... คราวนี้... มิโกะไม่ได้มีปีกบินได้... ไม่มีอะไรรองรับมากมายเว้นแต่ต้นไม้ที่มีกิ่งก้านค่อนข้างแหลมคม... ไม่มีอาวุธหรืออะไรที่สามารถยืดๆ หดๆ ได้อย่างเรอิส... ทุกๆ คนก้มลงอย่างตื่นตระหนก! เรอิสพยายามจะยื่นมือลงไปหา แม้จะรู้ว่าไม่ถึงก็ตาม... แต่!!!
"ระวังหน่อยสิจ๊ะ!!" เมย์ สไลด์ตัวบนพื้นอากาศดั่งเช่นมันเป็นพื้นน้ำแข็งหรืออะไรที่จะให้เธอสไลด์เคลื่อนตัวไปได้อย่างราบเรียบ ราบรื่น เข้ามารับมิโกะไว้ทัน.... หลังจากพูดจบ เมย์ก็ไถลตัวพามิโกะมาจอดไว้ที่ระเบียงเงียบๆ ที่สูงๆ ขององค์กร ที่ไฟยังไม่ลามมาถึง... แต่จริงๆ ถ้าจะพูดให้ถูกๆ ก็คือ... ไฟดับหมดแล้ว...
"เจ๋งไปเลยนะเมย์!!!" เรอิสยกมือโบกตะโกนเชียร์เมย์จังอย่างสนุกสนาน...
"ขอบใจมากจ๊ะ!" มิโกะยิ้มหน้าใสซื่อให้เมย์ บวกกับเสียงเชียร์จากเรอิส(ที่เหมือนคนเมา)ทำให้เมย์เขินเหมือนกัน... เธอหน้าแดงใหญ่เลย...
"จะลอยละนะนี่!" เมย์ตะโกนไปหาเรอิส
"ก็ลอยได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!!?" เรอิสตะโกะตอบอย่างสนุกสนาน
"555+ นั่นสิเนอะ!!!!" แล้วเมย์จังก็สไลด์ตัวออกจากระเบียงขึ้นไปบนผืนนภากว้างยามราตรี อย่างสนุกสนาน... เมย์เข้าร่วมสนามอีกคนแล้ว...
"เอ้อ! จริงสิ... ไฟดับแล้วเหรอ?" เรอิสเองก็พึ่งสังเกตุเหมือนกัน...
"ก็ดูเหมือนว่าจะมีคนบงการข้างในน่ะ... แต่ตอนนี้หมอนั่นคงไม่อยู่แล้วล่ะ... พวกสัตว์ประหลาดข้างใน ก็ดูเหมือนว่าจะหายไปหมดแล้วด้วย..." เลเวฟาห์อธิบายเหตุการณ์จากที่พวกเธออยู่ด้านนอก...
"อื้มๆ ด้านในน่ะเงียบขึ้นเยอะเลยจริงๆ แล้วไฟจู่ๆ ก็ดับไป... ทีละนิดๆ คงมีใครดับจากด้านในมาน่ะ..." เคย์จังเสริม พลางตบเจ้านกยมทูติสีดำๆ ไปอีกตัว
..........................
................................
อีกด้านหนึ่ง ที่ระเบียงแห่งหนึ่งในองค์กร มิโกะกำลังมองการต่อสู้กลางอากาศอยู่ห่างๆ และประตูที่มาที่ระเบียงนี้ก็เปิดออก... เผยร่างของเอธินและซัลเวรีน...
"ดับไฟน่ะ... ไม่ค่อยยากเท่าไหร่เลยสินะ..." แม่สาวตุ๊กตากอดอกเดินไปรอบระเบียง... สีผมของเธอช่างดูงดงามมาก เมื่อยามได้ต้องกับแสงจันทร์
"...เพราะเธอนั่นแหล่ะ..." เอธิน หมาป่าสาวก็เดินอ้อมอีกฝั่งกับซัลเวรีน กลายเป็นว่า ทั้ง 2 นั้นก็เดินวนรอบเด็กสาวที่เอธินพึ่งกล่าวชมเชย
"ไม่หรอก... เพราะว่าเค้าด้วยนั่นแหล่ะ..." มิโกะหันหน้ามองไปยังเด็กสาวผมทองผู้ที่นั่งอยู่บนด้านค้อนอันยาวเหยียดของเธอ อยากจะบอกว่าเป็นเรอิสที่... "รั่ว" มากๆ เลย...
"เดี๋ยวชั้นอาจจะกลับเข้าร่วมในสนามนี้ต่อ... เอธิน... ช่วยหน่อยนะ..." มิโกะหันไปยิ้มให้เอธิน...
"แหม... น่าสนุกดีนะ... งั้นชั้นก็เข้าไปบ้างดีกว่า..." ซัลเวรีน ค่อยๆ ถอยหลังจากขอบระเบียงมาอย่างช้าๆ ขณะที่พูดไป... และเธอก็หยุดยืนอยู่สักพัก................. ก่อนที่จะวิ่งไปข้างหน้า กระโดดออกจากขอบระเบียงไป!!!
......................แต่!! ร่างของเธอ กลับหายไปในพริบตา!! และเธอก็ไปปรากฏอยู่กลางอากาศ!!
"ของชั้นก็ตัวที่ 33 สินะ..." ทันทีที่ร่างของเธอโผล่ออกมาในอากาศนั้น ร่างของซัลเวรีนพุ่งตรงไปที่นกยมทูติตัวหนึ่ง แล้วดึงมันไปด้วย และทันทีที่เธอเหมือนจะชนต้นไม้ ทั้งร่างของซัลเวรีนและนกยมทูติ ก็หายไปทันที!! ราวกับว่า เธอได้พาเจ้านกที่แสนจะโชคร้าย เข้าประตูไปยังมิติพิศวงบางอย่าง....... และ ณ ที่ยอดต้นไม้ต้นนี้... มีเท้าของใครบางคนโผล่ออกมาจากกลางอากาศที่ว่างเปล่า... ปลายเท้าซ้ายข้างนั้น จิกวางลงบนยอดไม้อย่างสง่า... และร่างของเจ้าของเท้าข้างนั้น ก็โผล่ออกมาให้เห็นจากกลางอากาศที่ว่างเปล่า ราวกับว่าเธอได้แสดงตนออกมาจากการหลบซ่อนอยู่ในเงามืดแห่งยามราตรี... ซัลเวรีนปรากฏกายอีกครั้งบนยอดไม้ด้วยมือเปล่า... เธอทำอะไรกับนกตัวนั้นซะแล้วล่ะ?........... แต่ที่แน่ๆ นกตัวนั้น คงไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติสุขของมันแล้ว หรือแม้แต่อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วก็ได้...
.....................
กลับมาที่มิโกะ... เธอปักดาบยักษ์ของเธอไว้ข้างกาย ก่อนจะบรรจงนั่งขัดสมาธิลงอย่างช้าๆ แล้วหลับตาทำสมาธิ... คลื่นไอพลังงานแผ่ออกมาจากร่างของเธอ... มันเรืองแผ่ออกมาอย่างเอื่อยๆ..................... เพียงครู่เดียว ดาบยักษ์ของเธอ... ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมา!! และมันก็เคลื่อนที่กลางอากาศด้วยตัวของมันเอง ราวกับว่ามันมีชีวิตด้วยตัวเอง... ไม่สิ... ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ... เหมือนมีใครบางคน... กำลังถือมันอยู่.........
ดาบยักษ์ พุ่งออกไปใส่เจ้านกยมทูติตัวดำ ร่างของมันแหลกสลาย กระจัดกระจายเป็นผงสีดำ...
ตัวเลขปรากฏขึ้นที่ใบมีด... "29" ตัวเลขตัวต่อไปจากตัวที่ 28 ที่มิโกะได้ปลิดชีพมันไปเมื่อกี้นี้
เหล่านกน้อยใหญ่เริ่มรู้ตัว เจ้าพวกที่อยู่ใกล้ตึกองค์กร ต่างก็แห่กันมาเพื่อโจมตีร่างของมิโกะที่ไร้อาวุธใดๆ ปกป้อง... เจ้านกพวกนี้ช่างฉลาดจริงๆ... เพียงแต่ว่า... ถ้าพวกมันฉลาดกว่านี้ คงจะรู้ว่า... ยังมีสาวนักล่าอีกคน... ที่จ่อปืนคู่พอพวกมันอยู่บนระเบียงแห่งนั้น...
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังลั่น... กระสุนแต่ละนักยิงได้ไม่พลาดเป้า แม่นยำ ทะลุทะลวงถึงจุดตาย... นักล่าผู้ไร้ที่ติ... นัยน์ตาคู่นั้น มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อแสงจัทร์ ขยายออกกว้างในความมืด... ดั่งเช่นตาของแมว...
"42... 43... 44... 45..." เอธินนับจำนวนสัตว์ประหลาดที่เธอกำจัดไปในครั้งนี้ และมันก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะมือของเธอ ก็ยิงกระสุนออกไปเรื่อยๆ และนั่นก็คือ 4 ตัวสุดท้ายของชุดแรก...
.................................................................................................................................
................................................................................................
..........................................
....................
..........................................................
.....................................................................................
.......................................
......................................................................
...............................................
.............
........คริสตัล ไมเดน ทั้ง 7........... ได้เข้าสู่สนามแห่งฟากฟ้ายามราตรีแล้ว..........................
............
.................................................
.........................................................................
...พวกเธอ.........................................................................
............................
................
......
................ได้ตื่นขึ้นแล้ว.......................
...........................................
................................................................................................
......เหล่าคริสตัล ไมเดน...........................................
...................
.............................................
.......................................................................
..........................................................................................................ได้รวมตัวกัน..........
.......................................................
........
................"ครบ" แล้ว........
.........................................................................................
...............................................................
............................
.............
..................
....................................
......................
.........
......................................................................................................................
............................................................................................
...................................................................
...............................................
........................
...........
....
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...
....
..
.
.
ความคิดเห็น