คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 6: The Silver Rose
.......................................................
"เคย์จัง รอด้วยสิ!!" เรอิสวิ่งตามเพื่อนสาวของเธอ
"นี่ไง!! องค์กร กุหลาบสีเงินล่ะ!" เคย์จังพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นและค่อนข้างภาคภูมิอย่างแปลกๆ
มันเป็นห้องโถงที่ใหญ่มากๆ และทั้งห้องก็เป็นสีดำมืดสนิท... ทั้งบนพื้นและบนผนัง มีแสงคล้ายนีออนสีเงินเป็นเส้นลวดลายที่วนเวียนเลี้ยวลด.... เส้นเหล่านั้นเหมือนมีแหล่งมาจากเส้นแสงนีออนสีเงินที่ทำเป็นรูปลวดลายของกุหลาบขนาดใหญ่ที่กลางผนังของห้อง... เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในผับหรือเทคยังไงยังงั้น...
"เจ๋งใช่ม้า? แล้วสมาชิกขององค์กรนี้น่ะนะ! จะมีเครื่องแบบสีเงินด้วยล่ะ!" เมื่อเคย์พูดแบบนี้เธอพึ่งก็สังเกตุเห็นผู้พูดที่สวมเสื้อนอกสีเงิน และมีตรากุหลาบเงินอยู่ที่อกเสื้อ
"แล้วเธอ?"
"พวกเราคริสตัล ไมเดนถือเป็นสมาชิก วีไอพี น่ะนะ" เสียงที่คุ้นหูของเธอก็ได้กระทบหูของเธออีกครั้ง... สาวผมดำที่ตอนนี้มันยาวสลวยสะท้อนแสงนีออนได้อย่างงดงาม...
"เลเวฟาห์ก็อยู่ด้วยเหรอ?" เรอิสถามเลเวฟาห์ขณะที่กำลังตื่นตาด้วยเสื้อนอกสีเงินตัวยาวที่ผิดกับของเคย์จังมาก ของเคย์จังจะออกแนวแจ็กเก็ตมากกว่า... ส่วนเลเวฟาห์ใส่แล้วดูเหมือนพวกนักวิยาศาสตร์...
"แล้วมิโกะล่ะ?" เด็กสาวถามต่อ
"ยังไม่มาเลย... แต่เธอไปเปลื่ยนชุดก่อนเถอะ..." เลเวฟาห์ชี้ทางไปเปลื่ยนชุดให้เรอิสก่อนจะนำทางเธอไป...
เลเวฟาห์แตะมือไปที่เส้นแสงนีออนที่เป็นรูปวงกลมบนผนัง แล้วผนังส่วนหนึ่งก็หายไปกลายเป็นเหมือนประตูทางเข้าห้อง...
ทั้งสามเดินเข้าไป... และพอก้าวเข้ามาจนหมด ผนังก็กลับมาอีกครั้ง ทางเดินที่เคยมืดมิดถูกส่องสว่างอีกครั้งด้วยแสงไฟ แต่คราวนี้ทั้งห้องสว่างจนสามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้หมด... และเผยให้เห็นว่าที่จริงแล้วชุดฟอร์มของสมาชิกนั้นเป็นสีดำ?
"เปลื่ยนสีได้เหรอ?" เรอิสถามอย่างงงๆ แล้วลองเอานิ้วไปจิ้มๆ ที่เสื้อนั่นดู...
"ที่จริงแล้วสีดำน่ะ... แต่ในสำนักงานใหญ่ขององค์กรจะมีห้องที่เป็น แบล็กเอาท์โรส(Blackout Rose)" เลเวฟาห์อธิบาย
"แบล็กเอาท์โรสก็คือห้องแบบเมื่อกี้แหล่ะ... ห้องมืดๆ และสีแสงนีออนเป็นเส้นๆ คดไปมาจนตาลายพวกนั้นน่ะ... เวลาเครื่องแบบของสมาชิกอยู่ในห้องนั้นจะเป็นสีเงินไง..." เคย์จังอธิบายเสริม
"เหรอ?"
ทั้งสามก็มาถึงห้องๆ หนึ่ง... เป็นห้องแปดเหลี่ยมขนาดพอประมาณห้องหนึ่ง... และก็มีกระจกบานหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้าพวกเธอ...
"ส่องกระจกนั่นดูสิ..." เลเวฟาห์ให้เธอส่องกระจกที่ดูมีมนต์ขลังนั่น ซึ่งมันก็ส่องภาพได้เหมือนกระจกปกติทั่วไป...
"โรแซร์เคว ฟอเร็ม[Rozaerque forem]" เลเวฟาห์พูดภาษาแปลกๆ อีกแล้ว...
ห้องเริ่มมืดลง แล้วเส้นนีออนสีม่วงก็ปรากฏขึ้นทั่วห้อง แล้วทุกเส้นก็เชื่อมต่อไปที่กระจก... ชุดของเพื่อนๆ กลายจากสีดำเป็นสีเงินแล้ว ตอนนี้ห้องนี้คงเปลื่ยนเป็น แบล็กเอาท์ โรส แล้ว...
แต่ไม่ใช่แค่นั้นที่เปลื่ยนแปลงไป... ภาพในกระจกก็ด้วย!
เรอิสเห็นตัวเธอเองในชุดขององค์กร ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ใส่เลย... และแล้ว...
...กลีบกุหลาบก็กระจายออกมาจากตัวของเรอิส แสงสีเงินเริ่มส่องประกาย... ตอนนี้สาวน้อยผมทองคนนี้ได้อยู่ในชุดยูนิฟอร์มขององค์กรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว... ชุดสีเงินแขนยาวตัวไม่ใหญ่มาแต่ไม่ถึงกับพอดีตัวนัก(สรุปคือใส่พอสบายๆ)
ห้องกลับสู่สภาพเดิม... กลีบกุหลาบก็จางหายไป ชุดของเรอิสกลับกลายมาเป็นสีดำดั่งเช่นที่คนอื่นเป็น...
"เป็นคำที่เอาไว้ใช้สำหรับชุดฟอร์มน่ะ ถ้าเกิดชุดขาดหรืออะไรก็สามารถมาเปลื่ยนเอาใหม่จากกระจกนี่ได้ตลอดเลยล่ะ..." เคย์จังบอก
"แต่บางทีเธอก็อาจจะเห็นพวกที่ไม่ยอมใช้กระจกนี่เป็นครั้งที่สองเหมือนกัน เพราะพวกนั้นคงอยากทดสอบตัวเองล่ะมั้ง? บางทีก็มีเกมไร้สาระอย่างใครเปลื่ยนชุดจากกระจกได้น้อยที่สุดบ้างก็มี... อย่าหลงเข้าไปในวัฏจักรแปลกๆ พวกนั้นล่ะ" เลเวฟาห์เตือนด้วยความหวังดีพร้อมด้วยสีหน้าอันเคียดแค้นเล็กน้อย... สงสัยเธอคงจะไม่ชอบล่ะมั้ง?
พวกเธอจึงกลับออกไปที่ห้องอื่น...
"ไปดูห้องส่วนตัวต่อดีมั้ย?" เคย์จังถาม
"ไปสิ ไปๆ" เรอิสก็อยากรู้เหมือนกัน
ทั้งสามก็เดินมาจนถึงโซนหอพัก... พวกเธอทั้งสามอยู่ในที่ๆ เป็นเหมือนหอคอยที่สูงมากๆ... มีบันไดวนที่มีทางเดินเป็นช่วงๆ (นึกไม่ออกนึกถึงบันไดที่บางขั้นจะยาวเป็นทาง) เป็นช่วงทางเดินที่สั้นๆ เป็นส่วนโค้งของวงกลม... ซึ่งตรงช่วงที่เป็นทางเดินนี้จะมีประตูตั้งอยู่ 3-4 บาน ขั้นบันไดบางขั้นยังยาวนิดๆ และมีประตูตั้งอยู่ติดกับกำแพง 1 บาน ก็มี และขณะที่เรอิสและเพื่อนๆ เดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ พวกเธอก็พบทั้งประตูบางบานที่ใหญ่กว่าปกติ บางบานก็สูง บางบานก็เตี้ย บางบานลูกบิดประตูก็อยู่อีกข้าง...
"ได้ยินมาว่า ที่หอพักส่วนนี้ หากมีสมาชิกมาเข้าองค์กรใหม่ ประตูห้องก็จะออกมาเองเลยล่ะ..." เคย์จังบอก
"แล้วก็... ประตูน่ะจะเปลื่ยนแปลงรูปร่างของตนเองให้สะดวกแก่การใช้ของเจ้าของห้องด้วยนะ..." เลเวฟาห์เสริมอีกหน่อย
"หา?" เรอิสฟังเพื่อนผมดำสลวยของเธอคนนี้พูด พลางจ้องประตูบานใหญ่ๆ บางบาน...
"คือ... ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่จะใช้ประตูขนาดปกติน่ะนะ ประตูก็จะยังอยู่ขนาดเดิม แต่บางคนตัวใหญ่เกินไป หรือบางทีก็เตี้ย เพราะองค์กรนี้ไม่จำกัดอายุด้วย หรือบางคนอาจจะถนัดมืออีกข้าง เลยปิดลูกบิดธรรมดาไม่สะดวกก็มี" เลเวฟาห์เสริมที่ตนเองพูด...
"แล้วประตูนี่ มันติดกันเกินไปรึเปล่าเนี่ย? บางห้องมันเหมือนมีประตู 2 บานไว้เข้า-ออกเลยนะ" เรอิสเริ่มถามอีก
"ถึงจะติดกันแบบนี้แต่ห้องก็ใหญ่นะ..." เป็นคำตอบที่ชวนงง ดีเหลือเกินนะ...
"แล้วเมื่อไหร่จะถึงห้องของชั้นล่ะ?" เรอิสถาม
"อยู่บนนู้น..." เคย์จังชี้ขึ้นไปข้างบน... ซึ่งโดยปกติทางด้านล่างบันไดจะติดอยู่กับกำแพง แต่พอใกล้ถึงเพดาน บันไดก็จะค่อยๆ เลี้ยวลัดม้วนออกจากกำแพงเข้าหากันคล้ายหอยสังข์ สกรู น๊อต (แนวๆ นั้นแหล่ะ จิ้นๆ กันไป...)
"อ่า...เอ่อ... ว่าแต่เราจะขึ้นไปยังไง?" เรอิสถามขึ้นมาทั้งสามเดินมาถึงที่ประตูบานใหญ่บานหนึ่ง ที่ตั้งขวางทางบันไดไว้ และดูเหมือนว่าจะเป็นปลายสุดขั้นบันไดซะด้วย เพราะด้านหลังประตู ไม่มีขั้นบันไดขึ้นไปต่อแล้ว? แต่มันกลับมีประตูอยู่ที่ปลายล่างสุดของบันไดช่วงด้านบนที่ไม่มีบันไดเดินเชื่อมต่อขึ้นไปเลย
"เหอะๆ ตรงนี้เป็นประตูกั้นเขตน่ะ... ชั้นที่พวกเราอยู่นี่เป็นชั้นของสมาชิกระดับธรรมดา หางแถว..." เคย์จังพูดได้แทงใจใครบางคนมากๆ
"จะผ่านประตูบานนี้ไปได้ต้องมี สตาร์คีย์(Star Key) ขึ้นไป" เลเวฟาห์พูดพร้อมวางมือที่บานประตูที่อยู่ปลายบันไดชั้นนี่ แล้ว ตรารูปดาวก็ปรากฏขึ้น... ประตูก็เปิดออก...
และภาพด้านหน้าที่เธอเห็น ซึ่งก็คือภาพที่อยู่หลังประตูนั้น... ก็คือขั้นบันไดต่อ? มันมาจากไหน? แต่ถึงขั้นนี้แล้ว เธอสงสัยไปคงไร้ประโยชน์ ทุกสิ่งมันเป็นไปได้แล้ว...
ทั้งสามเดินขึ้นผ่านประตูบานนั้นไป... และประตูก็ปิดเองตามหลังพวกเธอ...
เรอิสลองมองกลับไปและมองไปด้านล่าง... พบว่า... ประตูเมื่อกี้ กับประตูด้านหลังเธอมันเชื่อมกันอยู่... และทั้งสองประตูเหมือนเชื่อมกันด้วยบันไดล่องหน เพียงแต่ว่าตรงนั้นมันไม่มีบันไดจริงๆ ก็เป็นเครื่องขั้นเขตที่ใช้ได้แหล่ะนะ...
"และบนนี้เป็นชั้นเขตของพวกที่ระดับสูงจากเมื่อกี้นี้มาหน่อย..." เคย์จังพูดต่อ...
ทั้งสามก็เดินขึ้นบันไดกันต่อไป ซึ่งประตูก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเขตเมื่อกี้มากมาย จริงๆ ก็ไม่ต่างกันเลยด้วยซ้ำล่ะมั้ง?
และทั้งสามสาว ก็มาถึงที่ประตูแบบเดียวกับเมื่อกี้อีกบาน
"ประตูนี้ต้องใช้ เฮเวนคีย์(Heaven Key) ขึ้นไปเพื่อเปิด... สำหรับเฮเวนคีย์นั้น สามารถใช้เปิดประตูที่ต้องใช้สตาร์คีย์ได้" เลเวฟาห์กล่าว และเอามือไปวางที่ประตู ตรารูปดวงอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้น... และประตูก็เปิดออก...
"เลเวฟาห์มีคีย์ทุกอย่างเลยเหรอ?" เรอิสถาม
"ปล่าวหรอก... ในโซนนี้พวกเราที่เป็นคริสตัล ไมเดนจะมีกุญแจเขตเฉพาะของวีไอพีคือ ซิลเวอร์โรสคีย์(Silver Rose Key) ซึ่งเป็นชั้นเกือบบนสุดน่ะ ใช้เปิดได้ตั้งแต่ล่างสุดจนถึงแต่ชั้นที่เป็นเขตของพวกเรา ส่วนชั้นนี้เป็นชั้นของสมาชิกที่มีความสามารถพิเศษด้านวิทยาศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง ชั้นวีไอพีจะอยู่ชั้นต่อไปแล้วล่ะ..." เลเวฟาห์พูด
ชั้นนี้ก็ดูปกติดี... จนถึงประตูไปสู่เขตต่อไป
"ประตูนี้จะใช้ โรสคีย์(Rose Key) ชั้นบนต่อไปนี้จะเป็นสมาชิกตำแหน่งสูงๆ ทั้งสิ้น..." เลเวฟาห์กล่าวพร้อมวางมือที่ประตูอย่างเดิม คราวนี้ตรารูปกุหลาบแดงปรากฏขึ้น แล้วประตูก็เปิดออก...
"ไปกันเถอะ ใกล้ถึงเขตของพวกเราแล้วล่ะ..." เคย์จังให้กำลังใจเรอิสเล็กน้อย แล้วทั้งสามก็เดินต่อไป...
ในเขตนี้ บันไดและทางเดินถึงกับปูพรมแดง... (เว่อร์) และประตูก็ดูดีกว่าชั้นล่างๆ มาก(ถึงมากที่สุด)
ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆจนถึงประตูเก่าแก่โบราณที่มีลวดลายแลดูงาม(เว่อร์)ยิ่งนัก ตั้งอยู่คนละฝั่งกับกำแพง (ตั้งอยู่อีกข้างของบันไดที่มันไม่ใช่ด้านกำแพง และมันจะว่างๆ) และดูเหมือนจะมีประตูลวดลายแบบเดียวกันตั้งอยู่ที่บันไดส่วนที่โค้งเข้าหาจุดศูนย์กลางหอคอยด้านบน
"อย่าบอกนะว่านี้คือประตูเขตเรา?" เรอิสชี้ไปที่ประตูบานนี้
"มันไม่ต้องบอกอยู่แล้วล่ะเธอ... เพราะมันไม่ใช่..." เลเวฟาห์พูด
"อันนี้เป็นประตูเข้าเขตพวกระดับซุปเปอร์บิ๊ก ต้องใช้ โกลเด้นคีย์(Golden Key) และมันสูงกว่ากุญแจที่เรามี เราเลยเข้าไม่ได้ แย่เลย..." เคย์จังเสริม...
"ประตูเข้าเขตของพวกเราอยู่ทางนี้..." เลเวฟาห์ก็เดินตามทางต่อไป... ตามด้วยเพื่อนทั้ง 2 ของเธอ
ทั้งสามเดินมาจนสุดทางเดิน มีประตูสีเงิน ตกแต่งด้วยลวดลายกุหลาบที่เป็นสีเงินเช่นเดียวกัน อันนี้แน่ๆ
"นี่แหล่ะ... ที่ต้องใช้ ซิลเวอร์โรสคีย์(Silver Rose Key) เปิด..." เลเวฟาห์พูดพลางเอามือวางบนบานประตูดังเดิม ตรารูปกุหลาบสีเงินก็ปรากฏ แล้วประตูบานนี้ก็เปิดออก...
"ก็ยังดีที่มีที่ๆ เราไปไม่ได้... ไม่งั้นพวกเราคงกลายเป็นซุปเปอร์วีไอพีเกินไปแล้วล่ะนะ..." เรอิสพูด... เธอคงจะไม่ค่อยชอบอยู่สูงๆ นัก...
"พวกที่ใช้ โกลเด้นคีย์ก็เข้ามาหาเราไม่ได้เหมือนกันนะ" เคย์จังบอก
"รู้รึเปล่าว่าในลีฟาเรียแห่งนี้ ถึงแม้ว่า ทองจะแข็งแกร่งละมีค่ามากกว่าเงิน แต่เงินมีพลังเวทมนต์สูงกว่าทองหลายเท่าตัวเลยนะ..." เลเวฟาห์กล่าว
"แล้วพวกทองคำขาวกับเพชรล่ะ?"
"พวกนั้นมีค่ามากกว่าเงินกับทองมาก และยังมีคุณสมบัติสูงกว่าอีกด้วย... แต่ไม่เป็นที่นิยมเท่าไหร่หรอก..." เลเวฟาห์ตอบ
...ทำไม... เรอิสกำลังจะหลุดคำถามนี้ออกไปแล้ว... เพียงแต่เรื่องพวกนี้มันเป็นสัญชาติญาณส่วนตัวที่ไม่จำเป็นต้องถาม... เพราะเธอดูออกว่าเลเวฟาห์ก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมคนถึงไม่นิยม...
พวกเธอทั้งสาม เดินผ่านประตูเงินมา เธอมาอยู่ที่เขตช่วงบันไดด้านบน ซึ่งตรงนี้คงจะเป็นที่พิเศษ
เรอิสเห็นและรู้เลยว่าตัวเธออยู่ที่ไหน จากที่เธอยืนอยู่หน้าประตูเงินนั้น เธอเห็นบันไดที่เลี้ยววนเข้าหาจุดศูนย์กลางคล้ายก้นหอย และทางบันไดที่พวกเธออยู่ก็วนเชื่อมไปที่วนชั้นๆ หนึ่งของบันไดก้นหอยที่ไม่ได้เชื่อมกับวงหอยอื่นๆ (แปลก...) ซึ่งมีประตูตั้งอยู่ที่ขอบทางบันไดฝั่งด้านในนั้น 4 บาน... แต่เธอก็เดาได้ว่านั่นคงไม่ใช่ห้องของพวกเธอหรอก...
เพราะว่า... ในช่วงทางเดินที่เดินเข้าไปเชื่อมที่ชั้นวงหอยวงนั้น มีประตูสีเงินตั้งอยู่ที่ขอบทางแล้ว 7 บาน... ตาม คริสตัล ไมเดนทั้ง 7 คน...
"นี่ไงห้องของเธอ..." เคย์จังชี้ไปที่ประตูสีเงินบานหนึ่ง ที่มีสัญลักษณ์รูปผลึกหยดน้ำสลักอยู่ที่บานประตู
"แปลกๆ แฮะ..." เรอิสมองเห็นประตูบานอื่นๆ มีสัญลักษณ์อื่นๆ ที่ไม่ใช่หัวใจ แล้วก็บ่นอย่างแปลกๆ
"นี่มันสัญลักษณ์ของเธอนิ่..." เลเวฟาห์บอก...
"เข้าไปกันดีกว่า..." เคย์จังเริ่มรำคาญแล้วเปิดประตูเข้าไป... แต่ก็หยุดก่อนที่จะเปิด เหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง
"เอ่อใช่... เธอต้องเป็นคนเปิด..." เคย์จังเกาหัวเล็กน้อย...
เรอิสงง แต่ก็พอจะเดาเหตุผลได้บ้าง เธอก็เปิดประตูเข้าไป....
ห้องสีขาวประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีเงิน แลดูสวยหรู เตียงสีขาวลายดอกกุหลาบสีเงินนั้นดูนิ่มสบายมากๆ เลย เครื่องมือทุกอย่างอุปกรณ์พร้อมครบครัน... มีม่านสีเงินที่ดูแล้วเหมือนจะแข็ง แต่ถ้าลองสัมผัสจริงๆ น่ะนะ นุ่มลื่นสบายมาก มีกุญแจสีเงินหัวกุหลาบดอกหนึ่งวางไว้บนโต๊ะสีขาวๆ นั่น...
ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนแขกวีไอพีจริงๆ แล้วสิ...
"โห!! ห้องเว่อร์ได้ใจจริงๆ" เรอิสชมในเชิงประชดเล็กน้อย...
"นี่ๆ ห้องคริสตัล ไมเดนน่ะ... เหมือนกันหมดทุกคนเลยนะยะ..." เคย์จังบ่น
"ว่าแต่... กุญแจห้องชั้นสินะ..." เรอิสเดินไปหยิบกุญแจบนโต๊ะเตี้ยๆ ตัวนั้นมา เธอลองดูลักษณะกุญแจทั่วๆ ดู ก็พบกับชื่อของเธอ สลักอยู่ที่ข้างกุญแจ... เธอเงียบและจ้องมันอยู่สักพัก...
"...........เว่อร์.................." เรอิสพูดออกมา พร้อมทั้งเพื่อนทั้ง 2 ของเธอทำสีหน้าเหมือนรู้ว่าเธอต้องพูดแบบนี้...
"ห้องของชั้นจะเป็นประตูที่มีรูปหน้ากาก ส่วนเคย์จังเป็นประตูที่มี่รูปขนนก" เลเวฟาห์บอก...
"ของมิโกะเป็นผีเสื้อล่ะ..." เคย์จังบอก
"ท่านมิโกะจะมาแล้วล่ะนะ..." เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น...
"เฮ้ย!!! ไอ่เคะ ลีฟ!!!" เรอิสตะโกนด้วยความตกใจ!
"จะบ้าหรือไง? ยัยบ๊องนี่! ตะโกนซะดังลั่นเลยนะ..." ลีฟบ่น...
"ปัดทะ... แล้วนายเข้ามาได้ยัง!!!??" เรอิสยังคงตกใจต่อ...
"ชั้นมีซิลเวอร์ คีย์(Silver Key) โว้ย!! เข้าได้ทุกแอเรีย!" ลีฟตะโกนเถียงบ้าง
"ก็อยากจะมาบอกแค่นี้แหล่ะ..." เด็กหนุ่มผมน้ำเงินเข้ม พูดทิ้งท้ายไว้ แล้วเจ้าตัวก็เดินดุ่ยๆ ไปที่ประตูบานหนึ่งใน 4 บานที่อยู่ตรงกลาง แล้วเปิดมันเข้าไป
"เอาเถอะ... เมื่อกี้หมอนั่นบอกว่ามิโกะจะมาแล้ว... เราก็ไปกันเถอะ..." เลเวฟาห์พูด
"เดินกลับเนี่ยนะ!!?" เรอิสทำหน้าหมดอาลัยตายอยากมาก...
"ก็ใช้ลิฟท์สิ!!..." ลีฟกลับประตูกลางบานที่เขาเข้าไปเมื่อกี้ออกมาแล้วตะโกนบอกด้วยความรำคาญ...
"ลิฟท์....?" เรอิสหันไปหาเพื่อนทั้ง 2 ของเธออย่างสยดสยอง...
"ค...แค่อยากให้รู้เกี่ยวกับระบบประตูเท่านั้นแหล่ะ...!!" เลเวฟาห์และเคย์จังรีบเดินหนีไปที่ประตูที่ลีฟยืนรออยู่... ซึ่งเธอก็ตามไป
เมื่อเรอิสเดินผ่านประตูบานนั้นเข้ามา... เธอก็พบตัวเองอยู่ตรงช่องว่างตรงกลางระหว่างประตู 4 บาน และเธอก็เหยียบบนตรารูปกุหลาบ... ทำให้นึกถึงตอนที่อิลฟาห์พาพวกเธอมาที่นี่มาก... และเธอก็รู้สึกเหมือนมีชั้นกระจกบางๆ กั้นในส่วนช่องตรงกลางนี้ไว้กับข้างนอก ตอนที่เธออยู่ข้างนอกนั้นเธอมองไม่เห็นตากุหลาบและก็ตอนที่ลีฟเข้าประตูมา เธอก็ไม่เห็นเขาเหมือนกัน จึงสรุปได้ว่า กระจกนี้เป็นเวทมนต์กั้นการมองเห็นเจ้าลิฟท์ตัวนี้ไว้...
"ไปชั้นล่างสุดที..." ลีฟพูด แล้วตราเวทรูปดอกกุหลาบที่พวกเธอเหยียบก็เลื่อนลงไปเหมือนลิฟท์... เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในลิฟท์แก้วมากๆ จนถึงชั้นล่างสุดที่เป็นทางเข้า...
"ไปกันเถอะ..." เลเวฟาห์บอก... แล้วก็เดินหนีรังสีอำมหิตจากใครบางคน...
ทั้ง 4 คนเดินไปที่ห้องเดิมที่เรอิสเข้ามา... ห้องมืดๆ ที่มีแสงสว่างมาจากลวดลายกุหลาบบนพื้น... มันเป็นห้องมืดที่ไม่ได้เป็นแบล็กเอาท์ โรส...
"ท่านมิโกะจะมาถึงในอีก... 7... 6.... 5... 4... 3... 2... 1......." ทันทีที่ลีฟนับถึงหนึ่ง แสงบนพื้นก็ส่องสว่างขึ้นเจิดจ้า!!! แล้วร่าง 3 ร่างก็ปรากฏขึ้นบนพื้น...
เป็นมิโกะ กับหญิงสาวอีก 2 คนนอนอยู่...
เด็กสาวผมดำค่อยๆ ลืมตา 2 สีนั้นขึ้น บรรยากาศรอบๆ เธอนั้นช่างดูกดดันมาก นัยน์ตาข้างหนึ่งของเธอหันมาที่เรอิส... ส่วนที่ตาควรจะเป็นสีขาว กลับมืดสนิท... นัยน์ตากลับเป็นสีแดงดั่งเลือด... ก่อนที่มันจะกลับเป็นสีเงินอีกครั้ง....
"อ่าว... เรอิส..." มิโกะลุกขึ้นยืน แล้วยิ้มให้เรอิสอย่างเคย... แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวในท่าทีเมื่อกี้...
"ไปเปลื่ยนชุดก่อนมั้ยครับ ท่านมิโกะ..." ท่านอีกแล้ว... ลีฟนำหน้าชื่อมิโกะด้วยคำว่าท่าน... ไม่พอ เข้ายังดูสงบเสงี่ยมและก้มหน้าด้วยความยำเกรงมิโกะอย่างมาก...
"ก็ดีจ๊ะ!" มิโกะยิ้มให้ลีฟ ก่อนจะเดินเข้าไปมองหน้าลีฟ
"จำที่บอกไม่ได้เหรอ? เธอไม่ต้องเรียกชั้นแบบนั้นก็ได้นะ..." มิโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ระรื่นหูมากๆ
"อ่ะ... ขอโทษครับ..." ลีฟหันหน้าหนีไปทางอื่น... ส่วนมิโกะตลกกับท่าทีนี้เล็กน้อย เธอรู้สึกเหมือนทั้ง 2 คนนี่รู้จักกันจากที่ไหนมาก่อนแล้ว...
มิโกะเดินนำเพื่อนๆ ของเธอไปที่ห้องเปลื่นยชุดอย่างช่ำชอง... ขนาดเคย์จังและเลเวฟาห์เองก็ทึ่ง
"โห... เธอรู้จักทางในองค์กรนี้ได้ยังไงอ่ะ?" เคย์จังพูด
"ก็... ชั้นจำได้ล่ะนะ... หลับตาเดินยังได้เลย!" มิโกะบอก
"พวกเราเคยมาที่นี่มาก่อนเหรอ?" เรอิสถาม... ทำให้เพื่อนทั้ง 3 ต้องหยุดกึก
"ไม่เคยนะ..." เลเวฟาห์ตอบขั้นไว้
"ชั้นก็ไม่เคย..." เคย์จังตอบ...
"แต่ชั้นเคยล่ะ..." คำตอบของมิโกะดึงความสนใจจากอีก 3 คนมาก
"..................ในฝันล่ะนะ..." เด็กสาวผมดำตอบ ก่อนจะไปเปลื่ยนชุด
"โรแซร์เคว ฟอเร็ม[Rozaerque Forem]"
มิโกะมาในชุดสีดำแขนยาวคล้ายกิโมโน ชายเสื้อยาวแทบขา มีเข็มขัดสีดำมัดที่รอบเอวด้านนอกคล้ายโอบิ
และพวกเธอก็กำลังจะเดินกลับไปที่โซนห้องของตัวเอง ก่อนที่จะมีใครบางคนเข้ามาขวางทางไว้...
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ในที่สุดก็เจอแล้ว!!!" มีเด็กสาวผมสั้นสีดำที่ใส่ผ้าคาดหัวคนหนึ่ง กระโดดเข้ามากอดเรอิส!!
"สวัสดีจ๊ะ!" มิโกะทักทายเด็กสาวคนนี้ ซึ่งเธอก็หันไปเกาะมิโกะแทน...
"ในที่สุดก็เจอพี่แล้ว!!" คำพูดของเธอทำเอาเด็กสาวทั้ง 3 งง เป็นไก่ตาแตก...
"เดี๋ยวสิ!" เคย์จังดึงเด็กสาววัยพอๆ กับเธอนี้ ออกมาจากตัวมิโกะ...
"อ่า... ขอโทษค่า!" เด็กสาวคนนั้นขอโทษก่อนที่จะแนะนำตัวเอง
"ฟูริน เมย์ คริสตัล ไมเดนลำดับที่ 6 ยินดีที่ได้รู้จักค่า!" เด็กสาวแนะนำตัวเอง เรอิสและเพื่อนๆ (ยกเว้นมิโกะ) ตกใจเล็กน้อย...
ชุดเครื่องแบบของเธอเป็นเสื้อกั๊กสีดำแขนกุดตัวสั้น
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ..." มิโกะพูดนำแทนทุกคน... (จริงๆ แล้วทุกคนกำลังเหวอและมีแต่มิโกะคนเดียวที่พูดออกไปก่อน ทุกคนเลยถือว่ามันเป็นอย่างงั้น)
"ลำดับที่ 6 เหรอ? คริสตัล ไมเดนคงจะมีลำดับด้วยสินะ..." เคย์จังถาม
"ใช่แล้วล่ะ! แต่ว่า ชั้นก็จำได้แค่ของตัวเองเท่านั้นแหล่ะ..." เมย์ตอบเหมือนจะรู้ว่าคำถามต่อมาคืออะไร...
"ดีจังเลยนะ... ชั้นชื่อเรอิสน่ะ... เรอิส เมโดเนีย" เรอิสบอกชื่อตามมารยาท
"ไคเลน มาเจนติก้า... แต่เรียกสั้นว่า เคย์ ได้เลยนะ!" เธอชู 2 นิ้วขณะที่พูดด้วยแหล่ะ
"เลเวฟาห์..............มิสควาร์ฟิลาซ" เลเวฟาห์ตอบอย่างใจเย็น
"เซย์โจ มิโกะจ๊ะ" มิโกะยิ้มให้
"นี่ๆ แล้วกำลังจะไปไหนกันเหรอ?" เมย์ถามด้วยความตื่นเต้น เธอคงจะอยากไปด้วย
"....กลับ.............ห้อง.............น่ะ" เลเวฟาห์ตอบให้...
และสุดท้าย เมย์ก็ตามมาอยู่ดี... จนมาถึงที่หน้าห้องของทุกๆ คน
"เมย์... ห้องของเธอห้องไหนเหรอ?" เคย์ถาม
"ห้องที่มีรูปดาว 7 แฉกอ่ะ..." เธอตอบ
และทุกคนก็สังเกตุได้ถึงประตูที่มีรูปดาว 7 แฉกอยู่เป็นบานที่ 6 พอดี...
"บังเอิญไปป่ะ?" เรอิสหันไปหาเลเวฟาห์
"เหอะๆๆ อาจจะใช่ก็ได้นะ..." แล้วเลเวฟาห์ก็หันไปหาเคย์ต่อ
"งั้นลองมาดูกันดีกว่า..." เคย์จังก็หันไปดูว่าประตูของใครอยู่อันดับที่เท่าไหร่ใน 7 บาน
ถ้าเมย์เป็นลำดับที่ 6...
ประตูของเคย์อยู่ลำดับที่ 5
ประตูของเลเวฟาห์อยู่ลำดับที่ 4
สาวนประตูของเรอิสอยู่ลำดับที่ 3
และ....................................................................................
.....................ประตูของมิโกะ............ อยู่ลำดับที่... 1...
เมื่อทั้ง 3 เห็นประตูของมิโกะจึงหันอย่างพร้อมเพรียงกัน และทำหน้าอารมณ์แบบเดียวกันโดยมิได้นัดหมาย...
"บังเอิญเกินไปป่ะ?" เรอิสหันไปหาเลเวฟาห์ต่อ
"ถ้านับเรื่อง 'ท่าน' แล้วล่ะก็ เป็นไปได้..." เลเวฟาห์หันไปหาเคย์ต่อ
"...อ่า.....อื้ม" เคย์จังพูดไม่ออก แล้วหันกลับไปหาเลเวฟาห์ที่หันกลับไปหาเรอิสเช่นกัน... เรอิสเผลอหันไปต่อ โดยพบว่าไม่มีใครอยู่ต่ออีกข้างของเธอแล้ว... (โห... ดูมุขคนแต่งมันดิ๊)
แต่ก็ไม่ทันไรที่พวกเธอจะได้พักผ่อนหย่อนใจอะไรกัน ก็มีหน้าจอปรากฏขึ้นกลางอากาศ... เป็นรูปมีเนียอยู่ในนั้น
"อยู่นี่เองเหรอ? มีงานให้ทำ ไปที่ห้องของเอลเฟ หน่อยสิ" เด็กสาวผมแดงพูดขึ้นผ่านจอ
"ชั้นนำทางให้เอง..." เคย์จังบอก
แล้วทั้ง 5 สาวก็ไปยังห้องของเอลเฟ หญิงผู้ที่ถูกกล่าวถึง...
ที่บานประตูมีภาพกุหลาบแดง หัวลูกบิดทำจากทองคำทั้งดุ้น เรอิสจ้องที่ลูกบิดด้วยความเอือมระอาเล็กน้อย พร้อมเดาได้เลยว่าเอลเฟ คนนี้ตำแหน่งขนาดไหน...
"เข้ามาได้เลย!" เสียงมีเนียตะโกนบอกพวกเธอ ทั้งๆ ที่พวกเธอยังไม่ได้เคาะประตูหรืออะไรแต่อย่างใด
ทั้ง 5 เปิดประตูเข้าไป ก็พบกับ...
ห้อง... ห้องที่ไม่ใหญ่มาก ซึ่งมีเอกสารมากมายกองเรี่ยราดอยู่บนพื้นที่เป็นพรมแดง แต่ว่าชั้นหนังสือนั้น ได้ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบและอัดแน่นกันเต็มเอียด หลายตัว
และพวกเธอก็พบกับมีเนียในห้องนี้ที่ยืนอยู่ ข้างๆ มีหญิงสาวผู้มีหน้าตาสวยงาม จมูกโด่ง ปากใหญ่สีแดง ตาใสๆ เล็กๆ ผิวพันขาวเนียน ผมยาวสีน้ำตาลสลับทอง หยักศกเล็กน้อย (สรุปว่าสวย)
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่นุ่มใหญ่สีเลือดหมูตัวหนึ่ง
"สวัสดีจ๊ะสาวๆ ชั้นก็คือเอลเฟ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ เรอิส" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบปนหวานเล็กน้อยและนิ่งเย็น
"ส...สวัสดีค่ะ" เรอิสรู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูก...
"อาวล่ะ... ที่ชั้นเรียกพวกเธอมา ก็อยากจะขอให้ช่วยทำงานอะไรหน่อยน่ะ" ไม่รอช้า สาวใหญ่ตรงหน้าเข้าเรื่องทันที
เอลเฟยกนิ้วขึ้นมา แล้วตวัดไปเล็กน้อย แล้วห้องทั้งห้องก็มืดลง... เอกสารต่างๆ ที่กองอยู่บนพื้นอย่างเรี่ยราด ก็ลอยขึ้นมากลางอากาศประมาณ 10 กว่าแผ่น ในแนวระดับเดียวกัน เหมือนมีใครมาหยิบขึ้นมา
"ชั้นอยากให้พวกเธอลองไปที่เมืองนารัคหน่อยนะ ที่นั่นเกิดเหตุ 'แย่งพื้นที่' กันน่ะ... ในฐานะของคริสตัล ไมเดน นี่ก็ถือเป็นหน้าที่ของพวกเธออยู่แล้วล่ะนะ..." เอลเฟบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
"ไม่ต้องห่วงหรอก เอลเฟ! เดี๋ยวชั้นจะช่วยจัดการเรื่องอื่นๆ ให้เอง..." เมย์พูดด้วยความมั่นใจ
"แหม... ขอบคุณมากๆ เลยนะจ๊ะ... แต่ก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี..." เมย์พยายามหัวเราะกลบเกลื่อนที่เอลเฟพูด แต่มันไม่ค่อยจะกลบเกลื่อนอะไรได้สักเท่าไหร่
"ชั้นจะช่วยเรื่องนี้ก่อนก็แล้วกัน..." มีเนียเสนอตัว
"งั้นก็! โชคดีนะจ๊ะ!" เอลเฟพูด ก่อนที่ 6 สาวจะเดินออกจากห้องมา
"แย่งพื้นที่เหรอ?" เรอิสเริ่มถาม
"สัตว์แย่งพื้นที่น่ะ... สัตว์เลี้ยงข้ารับใช้ของเทพ แย่งพื้นที่กันและกัน..." เมย์อธิบาย
"แล้วพื้นที่ที่ได้เนี่ยะ เอาไปทำอะไรเหรอ?" เคย์ถามต่อ
"เป็นแหล่งพลังยังไงล่ะ..." มีเนียตอบให้
"แหล่งพลังงั้นเหรอ? พวกเทพคงจะแก่งแย่งชิงดีในอำนาจอันสูงสุดของกันและกันอยู่สินะ" เลเวฟาห์วิเคราะห์สถานการณ์ดู
"ถูกต้อง... เพื่ออำนาจสูงสุด... เมื่ออัครเทพผู้ปกครองดินแดนแห่งสวรรค์หายตัวไป... ลิขิตของท่านคาออส ที่ได้กำหนดไว้ก็สำแดงผลขึ้น..." คำกล่าวของมีเนียทำให้คริสตัล ไมเดนทั้ง 3 นี้สับสนยกเว้นเมย์ที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว คงเพราะเธออาจจะเป็นคนจากดาวดวงนี้ ส่วนมิโกะอยู่ในท่าทีที่ปลงตก เหมือนเข้าใจในสิ่งที่มีเนียพูด...
"เทรัคเซีย อวาลิเจนท์[Teiraxia Avalijent]..." สาวผมดำยาว เอ่ยขึ้น
"คุณมิโกะก็คงจะจำได้บ้างสินะ เกี่ยวกับ อวาลิเจนท์..." มีเนียหันไปหามิโกะ
"อื้ม... ชั้นยังจำปริมาณความแปรปรวนของกระแสวิญญาณตอนนั้นได้ดี..." มิโกะพูด
"ผลึกอัญมณีอันล้ำค่า ตกผลึกมาจากน้ำตาแห่งเทพและผู้ปกป้อง" มีเนียอธิบายต่อ...
"บนโลกนี้มี อวาลิเจนท์ อยู่ด้วยกัน 16 ผลึก" เมย์เสริม
"หากใครได้ครอบครองก็จะมีพลังมหาศาล... มันสามารถเป็นแร่ที่แข็งแกร่งที่สุด หรืออาจจะเป็นอาวุธสงครามชั้นเยี่ยมเลยก็ได้..." มีเนียอธิบายต่อ
"ดังนั้นพวกเทพจึงอยากที่จะรวบรวมมันเพื่อเป็นใหญ่ งั้นเหรอ?" เคย์ถาม
"คิดว่าใช่แล้วล่ะนะ... มหาเทพที่เป็นคนกักพลังของอวาลิเจนท์ไว้เองก็หายตัวไป ตอนนี้ผนึกที่อยู่กับอวาลิเจนท์ก็หายไปด้วย..." มีเนียตอบ
"งั้นเราก็ต้องไปสงบศึกแย่งพื้นที่เหรอ?" เรอิสเปิดปากถาม
"เปล่าหรอก... ไปแย่งมาอีกทีน่ะ..." มีเนียยิ้มหวาน
"ก็โอเคเหมือนกันนะ..." เรอิสตอบ
"แล้วเทื่อไหร่เราจะได้ไปเมืองนารัคซะทีเหรอ?" เคย์ถาม
"โทษที... เดี๋ยวเราจะมีรถไปส่งให้..." มีเนียบอก
"หรือว่ารถนั่น?" เมย์ถาม
"ของตาย..." มีเนียตอบ แล้วเดินนำทางไป...
"เย้! ได้นั่งรถนั่นด้วยล่ะ!!" เมย์เดินตามไป
"รถนั่น?" เรอิส เคย์ เลเวฟาห์ มิโกะ หันหน้ามามองกัน... จากจินตานาการที่ล่องลอย... ทั้ง 4 ก็ต้องเดินตามเมย์และมีเนียไป...
......................................................................
......................................................
....................................
..................
.........
....
"ยินดีต้อนรับนะ คริสตัล ไมเดนทั้ง 4..." เสียงของหญิงคนหนึ่งดังขึ้น...
"ใครน่ะ?" เรอิสถาม
"ต้องขอโทษด้วยก็แล้วกัน..." แล้วภาพของเธอก็เลือนลางไป
"แหม... เธอคือคริสตัล ไมเดนสินะ..." เสียงของชายอีกคนดังขึ้น
"ใกล้ถึงที่แล้วนิ่... รีบๆ ตื่นได้แล้วน่า!" เสียงของเขาก็จางหายไปพร้อมกับภาพ...
เรอิสค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นในท้ายรถบรรทุกคันหนึ่งพร้อมกับคริสตัล ไมเดนคนอื่นๆ ที่กำลังหลับอยู่...
เรอิสมองหน้าพวกพ้องของเธอ... พวกนั้นจะฝันเหมือนเธอรึเปล่านะ?
...ไม่นาน เรอิสก็พบว่ามีแต่เลเวฟาห์ที่ไม่ได้หลับจริงๆ...
"ไม่หลับเหรอ?" เธอถาม
"นอนไม่หลับน่ะ..." เลเวฟาห์ตอบ
เรอิสยิ้มด้วยความเหนื่อยใจปนสงสาร...
"ถ้ามีเรื่องอะไรก็... คุยให้ฟังบ้างก็ได้นะ..." เด็กสาวผมทองพูดขึ้น
เลเวฟาห์มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเชิงสงสัย... แต่เธอก็ยิ้มกลับมาให้เหมือนเป็นการตอบตกลง...
"ใกล้ถึงมืองนารัคแล้วล่ะนะ..." มีเนียยื่นหน้าเข้ามาบอก
"นี่ๆ เคย์ เมย์ มิโกะ ตื่นได้แล้ว..." เรอิสปลุกเพื่อนของเธอ
เคย์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างหน่ายๆ
ส่วนเมย์ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนมีใครไปกระตุกเส้นเอ็น แล้วค่อยๆ ลืมตาตื่น
มิโกะนั้นลืมตาขึ้น แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง
"ถึงแล้วเหรอ?" เคย์จังขยี้ตาเล็กน้อย
"จะถึงแล้วล่ะ..." เลเวฟาห์ตอบ
"กำลังจะดิ่งลงพื้นแล้วนะ... หาที่จับไว้ดีๆ ล่ะ" มีเนียบอก
"ลงพื้น?" เคย์จังงงๆ กับคำพูดของมีเนีย
"เอ้อ! ลืมไป! อันนี้มันรถเหาะนิ่..." ถามเองตอบเอง... สะดวกเหมือนกันนะ
พวกเธอกำลังนั่งอยู่ในรถที่บินบนท้องฟ้าได้ล่ะ แปลกมั้ยเนี่ยะ?
แต่ไม่นาน.... คลาสโอเปร่าในรถเหาะคันนี้ก็เริ่มขึ้น เมื่อมันดิ่งลงพื้น...
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แว๊ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โน่ว์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
รถพุ่งลงพื้นด้วยความเร็ว ราวกับว่ามันเป็นเครื่องบินที่ร่วงตกลงมาจากฟ้า (อ่าว... บรรยายไม่เป็นมงคลเลยนะนี่)
แต่เมื่อมันใกล้ถึงพื้น................................................................................................... มันก็ยังคงพุ่งลงต่อไป...
การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วหยุดลงในที่สุด... รถเหาะค้างอยู่กลางอากาศ... อีก 2 ซม. จะถึงพื้น...
ตึง!!!
รถเหาะก็กระแทกพื้น กลับมาเป็นรถธรรมดาเดินดิน...
"ใครช่วยเตือนชั้นด้วยนะ ว่าเราจะไม่ขึ้นรถคันนี้อีกเป็นอันขาด..." เคย์จังพูด พร้อมกับเรอิสที่พยักหน้าเห็นด้วยแบบสุดๆ
..................................
...........................
....................
.............
.........
.......
....
...
...
...
....
.
.
.
.
.
.
.......................ฝัน...............
.......................................................................ความฝัน..................................
"คริสตัล ไมเดน... กำลังจะมาถึงแล้ว..."
เด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งห้อยขาอยู่ที่ขอบดาดฟ้าของคฤหาสน์แห่งหนึ่งในเมืองนารัค
...กับเด็กสาวอีกคนที่ยืนพิงเสาอยู่ข้างๆ
..................รอคอยการมาของ คริสตัล ไมเดน...
...............................................
...............................................................................
...........................................................
.......................................
.......................
............
.......
...
.
.
.
.
ความคิดเห็น