เจ้าเล่ห์ (ให้) เจ้ารัก

ร้านอาหารขนาดเล็กแห่งนี้ตกแต่งประดับประดาได้อย่างลงตัว มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน ดูแล้วสบายตา กลิ่นหอมของเบเกอรี่และกาแฟที่โชยเอื่อยเชิญชวนให้ทุกคนที่เข้ามาหันไปเมียงมอง พนักงานแต่งกายในชุดเข้ารูป สวมผ้ากันเปื้อนคลุมทับไว้อีกชั้นหนึ่งเอ่ยทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนเดินนำไปที่โต๊ะ

เมื่อถึงโต๊ะ พนักงานขยับเก้าอี้ให้แฝดผู้พี่ด้วยกิริยาที่นุ่มนวล นายวิทย์รีบแทรกตัวเข้าไปนั่งด้านใน ตรงข้ามกับเหมียว แล้วกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ข้างๆ ตัวออก ส่งสัญญาณบอกให้กฤตินนั่งลงข้างๆ

หนุ่มอารมณ์ดียิ้มขอบคุณในน้ำใจ แต่กลับก้าวฉับเข้าไปข้างๆ มาลินี พนักงานผู้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีรีบเลื่อนเก้าอี้ออกมาเพื่อให้เขาเข้าไปได้สะดวก ก่อนบรรจงสอดกลับคืนตามจังหวะพอดีกับการทรุดกายลงนั่ง เจ้าของร้านนวดแผนโบราณพยักพเยิดหน้าพร้อมยิ้มบางๆ เป็นเชิงขอบอกขอบใจพนักงานผู้นั้น

“พี่นั่งข้างๆ เหมียวดีกว่า เราตัวใหญ่ทั้งคู่จะได้ไม่ต้องนั่งเบียดกัน”

กฤตินตีหน้าซื่อบอกกับนายวิทย์ อมยิ้มเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มไม่พอใจแม้จะยังเก็บอารมณ์ได้ดีก็ตาม แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปช่วยสาวนักแม่นปืนเลือกรายการอาหารที่จะสั่ง

เพียงไม่นาน อาหารถูกนำมาจัดเรียงอย่างสวยงาม กฤตินเห็นแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก อยากจัดการอาหารตรงหน้าให้เต็มที่ แต่การที่นายวิทย์คอยตักโน้นตักนี่ให้คนข้างๆ พร้อมทั้งพูดจาเอาอกเอาใจสารพัด ทำให้ริมฝีปากของเขาเริ่มกระดุกดิกๆ

ฉากที่พระรองคอยตักอาหารบริการนางเอก กฤตินเคยเห็นอยู่บ่อยๆ ในโทรทัศน์ เขาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นพระรอง แต่ตอนนี้นึกสนุกอยากลองทำดูบ้าง เลยกลายเป็นทั้งเขาและนายวิทย์แข่งตักอาหารใส่จานเหมียวกันจ้าละหวั่น

คนนึกสนุกยิ้มแป้น แต่ขณะกำลังจะตักอาหารเข้าปากตนเองบ้างกลับรู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นขา พอก้มลงไปดูปรากฏว่านิ้วน้อยๆ ของคนข้างๆ กำลังบิดม้วนเป็นวงไปมาอย่างเมามัน ยิ่งเจ็บหนักเมื่อเจ้าตัวคนบิดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยิ้มแป้นอยู่กับนายวิทย์

กฤตินซูดปาก หน้าตาเหยเก “อูย...”

“พี่กฤตเป็นอะไรคะ” ลูกพี่สี่สาวผลไม้ถามหน้าตาเฉย

เขาเหลือบไปมองนายวิทย์ ก่อนปั้นหน้าปั้นตาเคลิบเคลิ้ม 

“แหม่... ต้มยำร้านนี้รสชาติจัดจ้านจริงๆ”

“อ๋อ... เหรอคะ” มาลินียิ้มหวานชนิดน้ำตาลเรียกพี่  

.

.

.