ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Ep.7 เหตุเกิดจากมาม่า จนกลายเป็นประเด็นดราม่า
ก่อนจะเข้าเรื่องไรท์ขอมาเฉลยคำถามจากสเปเชี่ยลตอนที่แล้วก่อนนะคะ ไรท์แอบเสียใจนิดๆ ที่ไม่ค่อยมีคนตอบ T T แต่ไม่เป็นไร! แค่ไหนแค่นั้นค่ะ เราไม่ควรเรียกร้องอะไรมาก เพราะยังไงไรท์ก็จะเขียนไปเรื่อยๆ นี่แหละค่ะ! ยังไงก็ยังมีรีดมาช่วยเม้นอยู่ โอเคเริ่มออกทะเลอีกละ -_- คำถามแรกคือ
1.ไรท์เมนใครในบังทัน
คำตอบ:.....พี่จินค่ะ!! 555555 ยากล่ะสิคะ พี่แกน่ารักน่าหยิกจริงๆ โดยเฉพาะเหนียงนะคะ ฮื้มมมมมมมม //อิไรท์โรคจิตค่ะ
2.ไรท์เมนใครใน BLACKPINK
คำตอบ:เมนทั้งวงค่ะ! เพราะว่าน่ารักกันทุกคนเยย เค้าเลือกไม่ถูก ก็เลยเมนมันทั้งวงนั่นแหละค่ะ!555 แต่ที่ไรท์เห็นส่วนใหญ่จะบอกว่าลิซ่านะเนี่ย
3.เจนนี่คู่กับใคร
คำตอบ:อันนี้พีคแน่ๆ ค่ะบอกไว้ก่อน ที่บอกว่าทั้งตอนจะเป็นของเจนนี่ แต่ว่าเมื่อตอนก่อนหน้านี้มันค้างของจีซู ฉะนั้น จึงต้องเคลียเรื่องจีซูก่อนซักนิด แล้วค่อยต่อของเจนนี่ แต่ของเจนนี่ก็อยู่ในตอนนี้เหมือนกันนะคะ เฉลยเลยหรือว่าไปติดตามต่อดีน้าาาา โอเคเฉลยเหอะ คู่ของเจนนี่ก็คื้ออออออ.....!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปาร์ค จีมิน!! อ้ะๆ รีดอย่าเพิ่งมองบนค่ะ ไรท์เองก็งงๆ กับตัวเองอยู่เหมือนกัน นี่เราบ้าไปแล้วรึไง5555555 ตอนแรกไรท์จะจับคู่นัมจุนกับเจนนี่เนี่ยแหละค่ะ แต่อยู่ๆ วันดีคืนดี ไรท์ก็คิดอยากเขียน นัมจิน ในเรื่องนี้ขึ้นมา5555 มันออกนอกพล็อตไปไกลมาก แต่ไรท์ตัดสินใจไปแล้วอ่ะค่ะ ทีนี้เราลองตัดบังทันคนที่มีคู่แล้วออกดูนะคะ
จองกุก-ลิซ่า/วี-โรเซ่/ชูก้า-จีซู/นัมจุน-พี่จิน
แสดงว่าตอนนี้เหลือแค่ จีมิน,เจโฮป แล้วทุกคนลองคิดว่าเจนนี่กับเจโฮปคู่กันดูสิคะ -_- มันออกมาแบบไหน ไรท์เลยตัดสินใจว่า เออ! เอาจีมินนี่แหละ!! เพราะชิคๆ แต่บางมุมก็แสนจะขี้อายแบบเจนนี่น่าจะเหมาะกับคนน่ารักๆ อ้อนๆ แต่พึ่งพาได้แบบจีมิน ถึงแม้จะคิดแบบนั้น ไรท์ก็ยังว่ามันยาก และแลดูท้าทายมากๆ สำหรับมือใหม่แบบไรท์ ยังไงไรท์จะตั้งใจทำงานค่ะ
(รู้สึกข้อสามมันยาวแปลกๆ -_- //so far awayyyyyy~ (ใช่หรอ??).)
4.ไรท์เป็นคนแบบไหน
คำตอบ:ถ้าดูจากการเขียนที่มีเลข 5 เกือบทุกบรรทัดก็น่าจะเดาออกว่าไรท์เป็นคนอารมณ์ดี เผลอๆ เส้นตื้นด้วยนะ555 แล้วก็แน่นอนคือไรท์เป็นคนกวนตีน จากลักษณะการเขียนบางช่วงที่ออกแนวตลกๆ หน่อย แต่ไรท์ก็ไม่แน่ใจว่ารีดทั้งหลายจะขำไปด้วยหรือเปล่า555
5.เป็นคำถามเกี่ยวกับเรื่องปมต่างๆ ในเรื่อง
คำตอบ:ที่แน่ๆ อย่างแรกคือปมของจองกุก เกี่ยวกับความรักที่ไม่สมหวัง ใบ้ให้แค่นี้แหละค่ะ แล้วมันจะมีปมต่างๆ ตามมาอีกแน่นอน
เอาล่ะค่ะ เฉลยเรียบร้อยแล้ว เข้าเรื่องกันดีกว่า
-------------------------------------------------------------------------------------------
"โชคดี..."
อ่า...
หมดเวลาแล้วสินะ...ฉันจะไม่ขอมองภาพตรงหน้าของตัวเองหรอก
"จีซู!!! นี่เกล!! หยุดนะ!!"
เสียงหวานที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ร่ายกายสั่งให้เปลือกตาของฉันเปิดขึ้นอีกครั้ง และแล้วฉันก็พบกับใครบางคนที่ฉันอยากจะพบมากที่สุดตอนนี้ และอีกสิ่งที่ฉันพบคือ คนคนนี้ ที่กำลังจะฆ่าฉันให้ตาย หยุดชะงักการกระทำของเขา ทว่าเมื่อเด็กน้อยของฉันปรากฎตัว สมองของฉันก็เริ่มเต็มไปด้วยคำถาม
'เป็นไปได้ยังไง อีฟอยู่ตรงนั้น...แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าฉันล่ะ?'
ถึงแม้ฉันอยากจะลุกหนีมากแค่ไหน แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ตัวฉันตอนนี้ได้แต่นอนแผ่กระพริบตาปริบๆ มองร่างเล็กสองร่างที่เหมือนกันอย่างกับฝาแฝดสลับกันไปมา คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคืออีฟตัวจริง....แสดงว่านี่ตัวปลอมหรอ!! เกล...? เกลคือใคร? คนที่อยู่ตรงนี้คือใครกันแน่?
"อีฟ!! นี่เธอทำไมต้องห้ามฉัน!!?"เกลตะคอกออกมา
"เธอกำลังจะทำคนของฉันนะ!! คิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำอะไรก็ได้หรอ!!"เด็กน้อยของฉันตอกกลับคนคนนั้นไปพร้อมปัดมีดสั้นในมือของคนๆนั้นจนหลุดออกไป และมีดสั้นนั้นก็สลายหายไปในพริบตา
"แต่นั่นมันหน้าที่ของฉัน!! ฉันต้องจงรักภักดีต่อเขา!!"เขา? อะไรกันอีก
"งั้นหรอ!?"
"ใช่! ที่ฉันทำไปก็เพราะว่าฉันรักเขามากไงล่ะ!!"
นี่มีบุคคลที่สามอีกหรอ? 'เขา'คือใคร
"แล้วเธอไม่คิดบ้างหรอ ว่าเขารักเธอบ้างรึเปล่า!! สำหรับเค้าเธอมันก็แค่เครื่องมือ! แค่คนรับใช้ที่ไร้ค่า! เขามองเธอไม่ต่างจากขยะ! เธอยังจะโง่ให้เขาใช้งานเธอเล่นอีกหรอ!!"อีฟว่า
"ไม่จริง!! เขารักฉัน!! ไม่อย่างนั้นเค้าจะทำเพื่อฉันทำไม!!"
"ทำเพื่อเธอ? ที่เขาทำก็เพื่อตัวเองต่างหาก!! คนเห็นแก่ตัวแบบนั้นรักใครเป็นด้วยหรอ!!?"
"ก็ฉันนี่ไง คนที่เขารัก!"
"เธอกำลังหลอกตัวเอง เกล!!"
"พี่ต่างหาก!! ที่กำลังโกหกฉัน!! พี่หักหลังฉัน!! พี่ต่างหากที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองอีฟ!!"อะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว
เพี๊ยะ!!
"พอได้แล้วเกล"
"เหอะ!! รับไม่ได้หรอ!?"
"หยุดเดี๋ยวนี้!"
"ไม่! พี่อีฟ! พี่น่ะกล้าดียังไงมาว่าเขาต่อหน้าฉัน!! ทั้งๆ ที่พี่ต่างหากที่เป็นคนผิด!!"
คนที่คาดว่าเป็นน้องยังไม่หยุดพร่ำวาจา แต่ดีหน่อยที่อีฟพยายามสงบลงได้ ทำไมพี่น้องถึงได้ต่างกันขนาดนี้นะ? คนน้องเป็นอะไรกัน ทำไมถึงกล้าต่อล้อต่อเถียงพี่ของตนแบบนี้ อีฟคงจะเสียใจไม่น้อยที่น้องตัวเองกลายเป็นแบบนี้ รู้สึกเหมือนสะท้อนฉันกับเฮียยังไงไม่รู้แฮะ -_-
"เกล!! เธอเลิกทำตัวน่าสมเพชได้แล้ว!"
"น่าสมเพช? แหม...พี่ก็พูดไป แล้วพี่ล่ะ! พี่ไม่คิดสมเพชตัวเองบ้างเลยรึไง! เป็นถึงเจ้าหญิงสูงศักดิ์! แต่ต้องปลอมตัวเป็นตุ๊กตาไร้ค่าเป็นหนีความผิด!!"
"นี่เกล! ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!!"อีฟยืนกรานในคำพูดของตน
"ไม่ได้ทำอะไรผิดเหรอ?? แล้วพี่จะหนีไปเพื่ออะไรกัน!!"
"เธอไม่เห็นเหรอเกล! คนๆ นั้น คนของเธอน่ะ! พยายามจะทำร้ายฉัน! แต่เขาไม่ได้จ้องจะทำเพียงแต่ฉันคนเดียว!! คนรอบตัวของฉัน! คนที่ฉันรัก คนที่มีค่าสำหรับฉัน! ต้องหายไปทีละคน!! ต้นเหตุมันคือฉัน!! จะต้องไม่มีใครตายไปมากกว่านี้ ฉันเลือกที่จะหนีออกมาเพราะเช่นนี้!! แต่ตอนนี้ฉันอนุญาตให้ฆ่าฉันได้เลย!! มาฆ่าฉันสิ!! มาฆ่าฉันตอนนี้เลยก็ได้ ไหนล่ะ!! คนของเธอน่ะ!! เอเธียร์!! มาเอาชีวิตฉันสิ!! ฉันอยู่นี่! อยู่ตรงนี้ไง!!!"
"อีฟพอได้แล้ว!! พี่อย่ามานางเอกหน่อยเลย!!"
"นางเอก? คนอย่างฉันไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก!!"
"ใช่ไง เพราะงั้นเลิกทำตัวเป็นนางเอกได้แล้ว!!"
"เธอมากกว่า ฉันเป็นพี่เธอแท้ๆ นะเกล!! ทำไมเธอถึงเลือกคนๆ นั้น แทนที่จะเป็นพี่สาวของตน!!"เด็กน้อยของฉันกล่าวมาพร้อมน้ำตาที่เริ่มแทรกผ่านเข้ามาในเบ้าตากลมโต
"อีฟ..."ฉันพยายามที่จะเรียกชื่อของเธอ แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงของฉันเลยแม้แต่น้อย
"ฉันเชื่อว่าฉันคิดถูกอีฟ!! ฉันเชื่อว่าเขาคนนั้นพร้อม ดูแล และรักฉันได้มากกว่าพี่!!"
"ทำไม...?"
"อีฟ!! พี่น่ะมันเชื่อถือได้ที่ไหนกัน!! แสดงออกมาสิ! ตัวตนของพี่น่ะ!! เลิกปลอมตัวเป็นสิ่งของไร้ค่าเสียที!!"
"ฉัน... ฉันไม่จำเป็นต้องทำตามคำพูดของเธอ!!"
"เพราะพี่กลัวใช่มั้ยล่ะ!? พี่มันขี้ขลาด! เพียงความทรงจำที่เจ็บปวดเล็กน้อย! พี่ก็เลือกที่จะทิ้งตัวตนของตัวเอง!!"
"ฉันก็คือฉัน!! ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เกล! เธอต่างหากที่เปลี่ยนไป!!"
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือเล็กของคนน้องเหวี่ยงลงมากระทบกับใบหน้าของอีฟอย่างแรง ใบหน้าหวานเบือนไปตามแรงกระทบอย่างรวดเร็ว
"พี่มันเห็นแก่ตัว..."
วูบ~
ร่างของเกลค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เรือนผมสีทองค่อยๆ กลายเป็นสีดำสนิท จากชุดสีชมพูสดใสกลับกลายเป็นชุดสีดำ เวอร์วังอลังการล้านแปดกว่าอิป้ามาเลฟิเซน จากตุ๊กตาตัวๆเล็กกลายเป็นเด็กสาวอายุไม่เกิน 20 (แต่หน้าอก....ใหญ่กว่ากูอีก-..-) ใบหน้าเรียวสวย แต่ริมฝีปากกลับเป็นสีแดงสด ดูไม่เหมาะกับวัยสดใสของเจ้าตัว ร่างเรียวของเกล(?)แสยะยิ้มออกมา
"ก...เกล.."อีฟเปล่งวาจาออกมาด้วยอาการตกตลึง
...ตัวตนที่แท้จริงงั้นหรอ?... งั้นนี่ก็แปลว่าอีฟไม่ใช่ตุ๊กตาหรอ
"ถึงเวลาของพี่แล้ว พี่แสดงออกมาเสียทีสิ!! เลิกโกหกคนอื่นได้แล้ว!"
"ฉันไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น!"
"คนขี้ขลาดก็แบบนี้สินะ!!"
วูบ~
ความอดทนของอีฟขาดผึงไปในทันที ร่างเล็กของอีฟค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นเช่นเดียวกับเกลในก่อนหน้านี้ แต่กลับมีสิ่งที่แตกต่างกันอย่างลิบลับ อีฟของฉันกลับกลายเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม.....หน้าเหมือนกันเปี๊ยบเลย....อัฟกับเกล เป็นฝาแฝดกับจริงๆ ด้วย เรือนผมสีทองเปล่งประกาย ถูกประดับด้วยลูกไม้เล็กน้อย และชุดสีขาวลายลูกไม้ที่เหมือน........ 'เจ้าหญิง'??? มันยิ่งทำให้เวลามองไปยังตัวเธอยิ่งรู้สึกสบายตาและไม่สามารถละสายตาจากเรือนร่างสวยงามได้ แต่ทว่า อีฟกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จากคำพูดไร้น้ำใจของน้องสาวตนเอง
"หึ...!"
เปรี๊ยง!
สายฟ้าจำนวนมาก ปรากฎขึ้นไปทั่วบริเวณห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ ชีพจรของฉันเต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ
อ่า...
นิ้วมือของฉันเริ่มขยับได้เล็กน้อย
ฉันว่าฉันต้องทำอะไรซักอย่างกับไอ้ลูกดอกที่ปักอยู่ที่ขาของฉัน...เอาไงดีล่ะ ลูกดอกมันเล็กแบบเล็กมากๆ เลยล่ะ อืม.....ฉันกรอกตามองไปรอบๆเผื่อจะมีอะไรพอที่จะช่วยฉันได้....
เปรี๊ยะ!
สายฟ้าตรงดิ่งไปยังร่างของคนพี่ แต่โชคดีที่อีฟหลบทัน คนน้องดูขัดใจเล็กน้อยที่ไม่สามารถทำอะไรคนพี่ได้ แต่ถ้าต่อไป ถ้าอีฟหลบไม่ทันล่ะ? ฉันต้องรีบทำอะไรซักอย่าง!
"ไหนบอกอยากตายนักไงอีฟ...หึ"
ท..ทำไงดีล่ะ? อ่า...แขนเริ่มขยับได้แล้ว กล้ามเนื้อบริเวณร่างกายส่วนบนเริ่มผ่อนคลายขึ้นและขยับได้บ้าง ฉันโงหัวขึ้นเพื่อให้สามารถทอดสายตาไปยังรอบๆ ได้ง่ายขึ้น โงหัวจนเหนียงออกแล้วยัยซูเอ้ย
พู่ๆๆๆ
ฉันพยายามเป่าลมให้ลูกดอกมันหลุด แต่มันไม่ยอมหลุดออกมาน่ะสิ
"ใช่ แต่ฉันจะตายก็ต่อเมื่อเธอยอมขอโทษฉันเกล คำขอโทษที่จริงใจจากเธอ"
"อ้อ...งั้นพี่ก็คงยังไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก แต่ยังไง พี่ก็ต้องตาย..."ร่างบางของคนน้องเปล่งวาจาออกมา
&@/*&+34("!@&?/%!! ทำไงดีเนี่ย! .............................................................................หึๆๆๆ เจอละ ฉันเหลือบไปเห็นเศษก้อนหินเล็กๆ เล็กมาก จนแทบมองไม่เห็นหล่นอยู่แถวๆ มือฉันพอดี ฉันพยายามขยับมือ แต่ทำไมมันยากจังวะ อึบ!! อ่า ได้แล้ว ที่เหลือแค่ดีดให้มันแม่นๆ ก็พอยัยจีซู ย้ำนะ! แม่นๆเท่านั้น!
ฉันเล็งองศาของลูกดอกและไอ้ก้อนหินจิ๋วนี่ให้เหมาะเจาะกัน...จะรอดมั้ยวะ?
ฟิ้ว~(เสียงเบามากกกกกกก)
ย๊ากกกก ทำไม๊ ทำไมมันไม่โดน! เอาใหม่ๆ ฉันควานหาเศษหินที่พื้นอีกครั้ง
"เตรียมตัวตายได้เลยอีฟ..."คนน้องกดเสียงต่ำจนทำให้ฉันขนลุก
พอเจอก้อนหินฉันก็ไม่รอช้าเล็งงามๆ แล้วดีดพร้อมภาวนาขอให้มันหลุดๆ ไปซักที
ฟิ้ว~
เชรดดดดดดด! หลุดเว้ยยยยยย! (เอิ่ม! อิไรท์แกช่วยรักษาความบริสุทธิ์ของจีซูไว้ด้วย!)
ความเกร็งของกล้ามเนื้อหายเป็นปลิดทิ้ง ดีใจจนแทบจะเต้นสายย่อเป็นเพลงกาโว ฉันลุกขึ้นจากพื้นที่เต็มไปด้วยมหากาพย์ขี้ฝุ่นพร้อมปัดขี้ฝุ่นออกทันทีและวิ่งตรงไปยังอีฟ
"จีซู! อย่าเข้ามา!"
ฝีเท้าของฉันหยุดชะงักทันทีเมื่ออีฟกล่าวออกมาแบบนั้น น้องสาวของอีฟหันมามองฉันทันที ทำไมมันใจสั่นแปลกๆ เด็กนั่นคิดอะไรอยู่?
"เกล! เธอห้ามทำอะไรเค้านะ!"คนพี่กล่าวบอกน้องตนเอง
"..."
"พูดแล้วมันได้อะไรอีฟ...ยังไงตอนนี้เธอก็ไม่มีสิทธิมาออกคำสั่งกับฉัน"
ตึก ตัก ตึก ตัก
ทำไมต้องใจเต้นด้วยวะ
"^^;"ฉันยิ้มเจื่อนๆ ให้เกล แต่สิ่งที่ฉันได้กลับคืนมาคือรอยยิ้มเย็นและสายตาไม่เป็นมิตร มันทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ แขนขาอ่อนแรงไปหมด
ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...
ชีพจรของฉันเต้นแรงขึ้น เหมือนจะหลุดออกมาจากอกข้างซ้าย หยาดเหงื่อค่อยๆ ไหลออกมาจากตรงขมับ มือไม้ชาไปหมด หายใจลำบากขึ้นเหมือนมีอะไรมากั้นตรงคอหอย
"เกล!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"อีฟพร่ำออกมา
"หึ..."
พรึ่บ!!
ธนูดอกหนึ่งตรงดึ่งมาจากที่ไหนไม่รู้ ลอยเฉี่ยวใบหน้าของฉันไป ทำให้เกิดรอยแผลเล็กน้อยบริเวณแก้ม ปลายธนูแหลมแทรกผ่านเรือนผมของฉัน เส้นผมบางส่วนถูกตัดขาดออกไปและร่วงผลอยสู่พื้น ลูกธนูลอยไปปักอยู่บนกำแพงด้านหลังของฉัน ดวงตาคู่สวยของฉันค้างอยู่แบบนั้น
'เกล!! มาพบฉันตอนนี้เดี๋ยวนี้!!'
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นไปทั่วบริเวณ น้ำเสียงดูเป็นคนที่อายุไม่มาก...เสียงใครกัน หรือว่าคนๆนั้น คนที่อีฟพูดถึง...'เอเธียร์'??? ใครอีกล่ะ
".... หึ...แล้วเจอกันนะอีฟ...แล้วก็.....จีซู"
ยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว นี่เค้าปกติดีใช่มั้ย??
วูบ~
ร่างของคนน้องกลืนหายไปในความว่างเปล่า เหลือแต่ฉันกับอีฟที่อยู่ในห้องแห่งขี้ฝุ่น(?)นี้สองคน
"อ...อีฟ"
พรึ่บ!
ร่างของอีฟเข้ามาสวมกอดฉัน ฉันกอดตอบเธออย่างอัตโนมัติ
"ฉันขอโทษ จีซูเป็นอะไรรึเปล่า ฉันไม่น่าห่างออกมาเลย"เด็กน้อยถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก"
"ดูสิ เป็นแผลเลย"อีฟเงยหน้าขึ้นมา แล้วเอานิ้วหัวแม่มือนิ่มๆ มาสัมผัสที่แผลบนใบหน้าฉันเบาๆ สายตาของเด็กคนนี้ดูอบอุ่นมาก
"เธอคือตัวอะไรกันแน่"
"ก็...ก็อย่างที่เกลพูดนั่นแหละ"
เด็กน้อยหลุบตาต่ำ
"เจ้าหญิงน่ะหรอ"
เด็กน้อยพยักหน้ารับ
วูบ~
ร่างบางค่อยๆ หดลงกลายเป็นตุ๊กตาตัวเดิมเมื่อเราสองคนเจอกันครั้งแรก
"แล้วถ่านไฟฉายอยู่ในห้องนี้รึเปล่าอีฟ"ฉันเอ่ยถามเธอ
"อ่อ ถ่านไฟฉาย ตรงนี้น่ะ"อีฟเดินนำไปตรง ตู้ตู้หนึ่ง เธอเปิดมันออกมา แล้วหยิบถ่านไฟฉายมาเต็มมือน้อยๆ ของเธอ
"มีอีกเต็มเลยนะ เอาอีกมั้ย?"ร่างเล็กถามฉัน
"เดี๋ยวถ้าหมดแล้วค่อยมาเอาดีกว่า"
"อ่าๆ"
ฉันเดินออกมาจากห้องนั้นพร้อมอีฟ เราได้คุยเรื่องสัพเพเหระกันบ้างเล็กน้อย
ฉันเดินมาด้านในห้อง Save room ที่ทุกคนอยู่ด้านใน แล้วอิเฮียของฉันก็โหวกเหวกโวยวายในทันที
"ยัยซู!! นี่แกหายไปไหนมาตั้งนาน!! ทุกคนรอแกตั้งนาน แล้วทำไมถึงตัวเปื้อนแบบนั้น!"
เฮียวิ่งเข้ามาหาฉัน ปัดขี้ฝุ่นบนตัวฉันที่เหลืออยู่ แล้วหันขวับไปมองอีฟทันที
"เดี๋ยวค่อยเล่าน่ะเฮีย"
"เฮียเป็นห่วงแกจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!"
เฮียเปล่งคำพูดออกมาพร้อมดึงตัวฉันมากอดในทันที มือของเฮียลูบหลังฉันเบาๆ ใบหน้าของเฮียซุกลงบนหัวของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนมีน้ำเปียกๆ ไหลลงบนหัวของฉัน ถ้าให้เดามันคือน้ำตาของพี่ชายฉันเอง และสิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่ามันคือน้ำตาจริงๆ คือเสียงสะอื้นของเขา ไอ้พี่คนนี้มันเจ้าน้ำตาจริงๆ เลย
"ซูไม่เป็นอะไรหรอกน่าเฮีย"
"ฉันขอโทษนะ"เสียงเด็กน้อยดังขึ้นมา
"จีซู ไปอาบน้ำปะ เฮียขอคุยกับอีฟหน่อย"ชายตรงหน้าฉันพูดหลังจากคลายกอดจากฉัน
"คุยกันดีๆ นะคะ"ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป
เดี๋ยว!! ผ้าเช็ดตัว!! เกือบลืมแน่ะ
"อ่าว ยัยลิซ แกถอดเฝือกแล้วหรอ"ฉันทักมักเน่ของวงหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่
"อืม"ลิซ่าตอบปัดๆ แล้วหันเข้าไปคุยกับคนอื่นๆ ที่นั่งด้วยกันอยู่บนโต๊ะต่อ
"คุยไรกันอ่ะ?"ฉันแหวกบทสนทนาของพวกเขาทุกคน
"ยัยซู เฮียว่ามันเริ่มอันตรายขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ รอบๆ ตัวเรามีแต่อะไรแปลกๆ ไม่ปลอดภัย"
"แล้ว...ไง"
"เราคงต้องพยายามเก็บตัวอยู่ด้านในห้องนี่ให้มากที่สุดไง"
"บ้าน่า มันไม่น่าเบื่อไปหรอ"
"งั้นเธอก็ออกไปเลยก็ได้ ถ้าคิดว่ามันไม่น่ากลัว วันๆ เอาแต่จะหาเรื่องให้ปวดหัว"อิตาชูก้านี่ก็!
"ฉันจะทำอะไรแล้วนายมายุ่งอะไรเล่า ใครขอให้มาปวดหัวเรื่องของฉันหรอ"ฉันตอกกลับคนปากร้ายไป
"จีซู"
เฮียจินแกแย๊กเขี้ยวเตรียมจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ แล้ว
"ขอโทษชูก้าเดี่ยวนี้"
"เฮียทำไมชอบเข้าข้างชูก้าอ่ะ! ไม่ยุติธรรมเลย!"
งอนค่ะ! บอกเลยว่างอน นี่ครั้งที่สองแล้วนะ
"โอ๋ๆๆๆๆ เฮียขอโทษครับๆ มาๆๆมานี่มาหนูน้อย"
เหอะ เป็นไงล่ะ ฉันนี่แหละตัวจริง ยังไงเฮียก็ต้องรักฉันมากกว่าอิตาชูก้าบ้าบอคอหอยอะไรนั่นอยู่แล้ว
ว่าแล้วจีซูคนสวยก็เดินไปนั่งตักคนเป็นพี่อย่างพอใจ โฮ๊ะๆๆๆๆ ไงล่ะคะรีดทุกคน (Reader:ตบมัน!)5555
"แหวะ"
สะใจ555 ชูก้าถึงกับเลิกคิ้วเบ้ปาก
"เฮียยยย เค้าอยากกินข้าวผัดกิมจิอ่าาา นะๆๆ ตอนเย็นนะๆ"
ทำสายตาออดอ้อนกระพริบตาปริบๆ
"เอาสิ"
"เย้ จุ๊บ! เฮียน่ารักที่สุด ><"
รู้สึกถึงรังสีหมั่นไส้ แล้วไงใครสน555
ฟุบ
นายชูก้าอยู่ๆ ก็เอาหน้าฟุบโต๊ะ สงสัยคงรำคาญล่ะมั้ง แต่มันสะใจจริงๆถถถถ เสียมารยาทจริงๆ เลย
"แหม่ คนแถวนี้ นี่ชอบเอาแต่ว่าคนอื่นหาเรื่องปวดหัวให้ ตัวเองนี่ไม่เห็นจะช่วยอะไรใครได้เลย"
ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว
"ก็แค่...พูดลอยๆ นี่ ทำไมหรอ?"อีจีซูคนนี้ยังคงตีหน้าซื่อ
"เข้าเรื่องกันดีกว่า!! ฉันคิดว่าเราควรจะดูไปเรื่อยๆ ก่อนนะ! ถ้าเราเอาแต่อยู่นิ่งๆ ไม่ทำอะไร แล้วเราจะออกไปยังไง ถ้าไม่ทำอะไรเลยแล้วทางออกมันจะมาหาเรามั้ย!!"
ต...ตกใจเป็นบ้า หมอนี่อยู่ดีๆก็เงยหน้าขึ้นมาโวยวาย ทำเป็นคนบ้าไปได้ ขึ้นๆลงๆ เดาใจไม่ได้ เหนื่อยใจ นี่เมมเบอร์ทนอยู่กับหมอนี่มาหลายปีได้เยี่ยงไร
"นั่นสิเนอะ"บังทันร่วมใจกันเห็นด้วย
แหมมมมมมมมมม ใหญ่นักรึไง หมอนี่มันมีอะไรดี นี่แสดงว่าชอบใช้กำลังกับเมมเบอร์แน่ๆ เลย นิสัยเสีย หงุดหงิดๆๆๆๆ แค่ขึ้นเสียงอะไรนิดๆ หน่อยๆ ทุกคนก็เห็นด้วยไปหมด คนอะไรชอบวางอำนาจ นิสัยไม่ดี
"ฉันก็เห็นด้วยนะ"
แน่ะ นี่เพื่อนๆ ฉันต้องโดนหมอนี่ครอบงำแน่ๆ เลย หมอนี่มันไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ น่าสง
สัย หรือว่าเล่นคุณไสย อันตรายๆจริง (ไรท์: แกมันมโนหนักมาก)
"แล้วคุณหนู! จีซูล่ะครับ ว่าไง?"
เป็นไรมากป้ะ ทำไมต้องกระแทกเสียง เดี๋ยวฉันจะยอดรวบข้อหาที่นายเล่นของแถมมาพูดจาไม่ดีใส่ฉัน!
"พูดดีๆ เป็นป้ะคะ?"
"อ่อนี่ยังไม่ดีอีกหรอ"หมอนี่ทำหน้ายียวนกวนประสาท เดี่ยวเหอะ รอรับยาช่อง GMM ได้เลย //นี่มุขหรือเปลือกหอย "อ่า...งั้นเรียกอะไรดีล่ะ คุณจีซู? หรือว่าอองซานซูจี ดี55555555555555555555555555555555555555555555 โอ้ย กูขรรม"
"ย่าาาห์ มินยุนกิ!"ฉันจะฆ่าหมอนี่! ย๊ากกกกก
"เออ กล้าเล่นนะมึง55555"พี่จินยังจะสนับสนุนมันอีก! โอ้ยหงุดหงิด
"ว่าไงคะคุณ อองซานซูจี5555"
ยัยมักเน่ลิซ่าเดี๋ยวนี้ชักจะเหิมเกริมแล้วนะ ฉันแก่กว่าแกกี่ปีห้ะ! บุญคุณที่ฉันเคยซักปลอกหมอนเปื้อนน้ำลายของแก นี่แกลืมไปแล้วใช่มั้ย! ไหนจะค่าคาราโอเกะที่แกแอบไปร้องกัยโรเซ่อีก!
"ฉันชื่อจีซูเว้ยยยย ถ้าใครเรียกชื่อนี้อีกนะ แม่จะฆ่าให้หมดเลย"
"ยัยอองซานซูจี"
"ย๊าาาาาาาาาาาา ชูก้าาาาาา!"
"55555555555555555555555555555555555555 โมโหง่ายชิบหายเลย"
"เฮียอ่าาาาาา ดูเขาสิ!"
สิ่งสุดท้ายที่ฉันทำได้คืออ้อนเฮียให้จัดการไอ้คนกวนประสาทนี่ให้ ยังไง๊ยังไงเฮียก็ต้องจัดการหมอนี่ให้ฉันอยู่แล้ว เชื่อฉันสิ ถึงแม้ฉันมันจะไม่น่าเชื่อเท่าไหร่ก็เหอะ -_-
"ไม่ใช่เรื่องของเฮียนิ"
ฉันขอแก้คำด้านบนได้มั้ย รู้สึกขายหน้าอย่างบอกไม่ถูก มั่นใจซะเหลือเกินนะ เฮียก็ไม่คิดจะช่วยอะไรเลยรึไง
"ยัยอองซานซูจี~ ยัยเด็กขี้ฟ้อง~"
หืมมมมมมมมมมมมม มันน่านักหมอนี่! มันน่าเอาไม้หน้าสามมาฟาดๆๆ หัว แล้วลากเอาหัวไปทุ่มๆๆๆๆๆๆ ใส่พื้นอีกทีนึง อยากจะเอาเลือดหัวหมอนี่มาล้างเท้าซะเหลือเกิน ยัง ยังจะมาแลบลิ้นปริ้นตาอีก ไอ้หน้าแบบนี้มันน่าเอาน้ำกรดสาดซะเหลือเกิน ทำไมไม่รีบตายๆ ไปตอนเจอยัยเจ๊มาเลฟิเซนต์นั่นวะ ยังไม่หยุดยิ้มกวนๆอีก!
"โอ้ย! โอ้ยๆๆเจ็บ เล่นบ้าอะไรเนี่ย"
หมอนั่นโวยวายออกมาเมื่อโดนสารพัดสิ่งของบนโต๊ะล่อยลอยไปโดนตามร่างกาย ตอนนี้ฉันเห็นอะไรบนโต๊ะก็โยนๆ ใส่หมอนี่หมดแหละ แค่นี่มันยังน้อยไป
"ขอโทษดิ"
"ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย"
"เออ งั้นก็ไม่ต้องขอโทษหรอก"
"โอ้ยๆๆๆ ก็หยุดซักทีดิ๊ จินฮยองดูน้องมึงดิ๊!"
ของที่ฉันปาไปแล้วตกบนพื้น ฉันก็ยังมีความพยายามที่จะลุกจากตักเฮีย แล้ววิ่งไปเก็บมาปาใส่หมอนี่ไม่หยุด 555555555 เอาให้เป็นอัลไซเมอร์ เสียสติ หรือไฮเปอร์ไปเลย!
"โอ้ย! นี่เธอท้าทายอำนาจมืดใช่มั้ย!"
"กลัววววววว กลัวที่ไหนล่ะ! ตอเต่าหลังตุงตาตี่!" นี่ฉันพูดภาษาบ้าอะไรออกไป เดี๋ยวนี่ชักจะเสียสติเหมือนลิซ่าเข้าไปทุกวัน
"ไปเล่นกันไกลๆได้มั้ย"
เฮียถึงขั้นออกปากไล่ฉันให้ไปไกลๆ ความลำไยนี่แสดงออกมา
ได้ชัดเจนจริงๆ ไม่ใช่แค่พี่จินนะ ทุกคนในนี้ก็แทบจะระดมฝ่าเท้างามๆตะเพิดฉันออกไปจากวงสนทนาที่กำลังจริงจัง แต่กลับถูกทำลายบรรยากาศด้วยความปัญญานิ่มของน้องสาวพี่ใหญ่วงบังทัน
ฉันกำลังหันไปเถียงเฮียแต่เผลอไม่ได้ หมอนั่นก็เอามือขาวๆ เกินกว่าจะเป็นผู้ชายมาดีดที่หูของฉัน
"โอ้ย อิตาบ้า นี่แน่ะๆๆๆ"
"โอ้ย หยุดเล่นได้แล้วยัยอองซานซูจี"
"คิดว่าสั่งฉันได้หรอ"
"โอ้ยๆๆ ยอมก็ได้ ขอโทษๆ"
"เหอะ"
"โอ้ย ทำไมยังไม่หยุดอีกอ่ะ!"
"พูดดีๆ"
"ข..ขะขอโทษก๊าบบบ ผิดไปแล้วคร้าบบ หัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วคร้าบบบ โอ้ย พอเถอะคร้าบบ เอื้อออ จะเป็นลม"
"5555 ไหนขอมือหน่อยดิ"
-_- <<<< สีหน้าของทุกคน
แล้วสุดท้ายฉันก็ถูกเตะออกจากวงสนทนาจริงๆ55555
Jimin talk
-12.18 น.- @Save room
อะแฮ่ม! อะแฮ่มๆ!!! อะแฮ่ม!!!!!! โอ้ยย เจ็บคอ โอเช เทคสอง...แอคชั่น! ผมจีมินเองครัช แม้เราจะอยู่ในที่ที่น่ากลัวและไม่ปลอดภัย แต่ก็ไม่ได้ทำให้สติอันน้อยนิดของบังทันอย่างพวกเราเพิ่มขึ้นมาเลย ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าครัวเพื่อไปหาอะไรกิน แน่นอน อาหารคู่บ้านคู่เมืองของจีมิน(คนเดียว) นั่นก็ไม่ใช่อะไร มันก็คือ!........................................ มาม่าาาาา!! เจ้าเพื่อนยากกกกก มันทำจากกกกก แป้งสาลี(?)ไง มาม่าาาาา มึงอยู่ที่ไหนนนนนนนนนนน แต่แล้วทำไมกูหามึงไม่เจออออออออออออออออออออ~ กูนี่ทำเพลงบัวลอยเค้าเสียหมด55555555555 ว่าแต่รีดเดอร์เค้าจะรู้มุขกูรึเปล่าเหอะว่ามันเป็นเพลงนี้ นี่มันจะแป้กอีกมั้ยวะมุขกูเนี่ย
ผมรื้อค้นทุกซอกมุมของห้องครัวเพื่อหาสิ่งยังชีพเพียงสิ่งเดียว แต่ทำไมมันไม่มีวะ ใครแม่งเอาไปไปกินหมดนะ พ่อจะจับฆ่าหมกส้วมเลย เมื่อวานผมอุตส่าห์เขียนชื่อไว้แล้วนะ แล้วแม่งหายไปไหนวะ!
โอเคผมรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ความหิวแต่มันคือความอยาก มันคือต้นตอของน้ำหนักสาวหลายๆคน ซึ่งผู้ชายมาดแมนหน้าตาดีคนนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนนี้คงไม่มีใครสงสัยแล้วแหละว่าทำไมผมถึงได้อ้วนมาจนถึงทุกวันนี้
แจ๊บๆๆๆๆ
เสียง...เสียงเคี้ยวดังๆ แบบนี้มันมีไม่กี่คนหรอก นอกจากจินฮยอง ผม แล้วก็อีลิง ผมเดินไปตามต้นเสียง ปรากฎเป็นพลังงานบางอย่าง ลักษณะเหมือนเงามืดๆ ดำๆ ยืนพิงผนัง ตามองไปยังทีวีตรงหน้า ถือซองมาม่าอยู่ อีกมือจกมาม่าที่ถูกบี้จนเละในซองขึ้นมากินสบายใจเฉิบ -_-
มื้อเที่ยงกู!!! อีแทฮยอง อีชาติชั่ว อิสารเลว! นั่นข้าวเที่ยงกูนะ! โอ้วววววม่ายยยยยย กูอยากตายยยยยย นั่นมันมาม่าสูตรโปรดกูเลยนะ!! โถ่ มาม่ารสถั่วงอกกู!! ทำไมมันไปตกอยู่ในมือของสิ่งมีชีวิตสี่มิตินั่น!!
"อีวี! มึงเอามาม่ากูไปแดกทำไม!!"
"ก็มึงช้าเองอ่ะ"
"แต่กูเขียนชื่อจองไว้แล้วป้ะ!"
"ก็กูเสียดาย กลัวมึงไม่กิน"
"อย่ามาตอแหล! กูรู้มึงตั้งใจแดก มึงตั้งใจแกล้งกูช้ะ!!"
"เออ ก็กูอยากกินอ่ะ มึงจะทำไมอีหมู!!"
"โอ้โห พูดงี้มันหยามกันชัดๆ!"
"เออดิ! ตัวตันๆแบบมึงอ่ะ ลดความอ้วนซะบ้าง! ผู้หญิงคนอื่นเค้าแทบไม่กล้าจะเอามึงไปเป็นพ่อของลูกแล้วรู้ป้ะ!"
"อ้อหรออีเหี้ย!แล้วคิดว่ามืดๆดำๆแบบมึงมันจะมีใครกล้าเอาไปทำพ่อของลูกวะดูสารรูปตัวเองก่อนมั้ยแล้วค่อยมาเหยียดหยามคนหล่อแบบกู!!"
ผมรัวด่ากระทบหน้าอีลิงจนน้ำลายแทบหกมาเป็นสาย ไอ้เพื่อนเลวนี่มันน่าเอากระต่ายขูดมะพร้าวมาขูดๆๆๆๆ ให้หน้าแม่งลอกออกมาเป็นมอสซาเรลล่าชีสจริงๆเลย!
"เอ้ามึงพูดงี้หมายความว่าไง จะไฝว้กะกูช้ะ!!"
"แล้วคิดว่ากูกลัวอ่อ! คนแบบมึงมันมีอะไรน่ากลัววะ สติสตางค์ก็ไม่มี! คิดว่าหมาตัวไหนมันจะกลัวมึง!!"
"พูดเหมือนกูกลัวมึงเนอะ!! คนแบบมึงก็ได้แค่โชว์ซิกแพคโง่ๆ ที่ท้องนั่นแหละ ที่เหลือมึงก็ไม่มีอะไรดีด้วยซ้ำ!!"
"ก็ดีกว่าอีพุงย้วยๆ ของมึงและกัน รู้ถึงไหนอายแม่งถึงนั่น! บอยแบนด์เหี้ยอะไรแม่งลงพุงขนาดนั้นวะ! สงสารชิบหายเลยว่ะ!"
"ได้อีหมู มึงจะเอางี้ใช่ป้ะ!!'
"เออดิ กูจะฆ่ามึง ให้มึงตายโหงแบบไม่ได้ผุดได้เกิดไปเลย!!"
"เออ! Rov ตัว-ตัวป้ะล่ะสาสสสสสสส ถ้ามึงแน่จริง!!"
"เอาดิวะ! ยังไงไอ้คนกาก2017แบบมึงจะไปชนะกูได้ยังไง เหอะ!"
"โหหหห อีหมู มาบอกว่ากูกาก มึงอ่ะนะถึงกูจะกากแค่ไหนแต่ยังไงคนแบบมึงก็ไม่มีวันชนะกูหรอก!!"
"งั้นมาพนันกันมั้ยล่ะ!!"ผมเสนอการกระทำชั่วร้ายให้กับอีเพื่อนตัวดี
"ได้!!!! ถ้ามึงแพ้มึงต้องไปจีบเจนนี่!! เคป้ะ!!?"
"..."
กูนี่สตั้นไปเลยอ่ะ ขอคิดดีๆ ก่อนได้มั้ยวะ เจนนี่เลยนะเฮ้ย! แล้วไม่รู้เคยคุยอะไรกันไปกี่คำ! อยู่ๆ จะให้กูไปจีบเค้าอ่ะนะ!!
"ยังไงๆ หรือว่าไม่กล้า มึงจะยอมแพ้กูใช่ป้ะ!"
"ไม่!! กูไม่ยอมแพ้!!"
"หึๆๆๆๆ"
ปิ๊ง!
หึๆๆๆ อีแท มึงหัวเราะหึๆแบบนั้นแปลว่ามีแผนร้ายใช่มั้ย กูเองก็คิดได้เหมือนกัน!! หึๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆ ก๊ากกกกฮ่าๆๆๆๆๆๆ พอ!
"งั้น...ถ้ามึงแพ้ อีวี...!! มึงต้องไปจีบน้องโรเซ่!! โอเคมั้ย!!?"
"ห้ะ!! โรเซ่อ่ะนะ!! ไอ้บ้า!! คนอื่นไม่ได้อ่อ!!"
"ไม่ได้!! โรเซ่โอนลี่!!"
"ได้ๆ จำไว้จีมิน กูจะไม่มีวันแพ้เกมนี้ให้มึง!! กูจะต้องไม่ได้ไปจีบยัยเจ๊แชงนั่น!! แต่มึงต้องได้จีบเจนนี่!! จำคำของกูเอาไว้!!"
"เออจะจำให้ขึ้นใจเลย!!"
โอ้ยยยยยยยย จำขึ้นใจเหี้ยอะไรล้าาาาาาา กูขอย้อนเวลาได้มั้ยยยยยยยย อยากจะย้อนเวลาาาาาาาา ย้อนกลับปายยยย อยากถอนคำพูดแต่ด้วยเกียรติของความเป็นลูกผู้ชายก็ไม่ได้ แถมถ้ากลับคำอีวีมันต้องเอาไปล้อ ไปเผา นินทาสารพัด ให้คนอื่นฟังแน่นอน ฮรืออออออออออ ซีวิตแค่โดนทำร้าย นี่สินะ ความปาร์คจีมิน กูอ่านนิยายกี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ไม่ว่าจะนิยายแนวไหน ชาย-หญิง ชาย-ชาย คอมเมดี้ แฟนตาซี ไอ้จีมินคนนี้แม่งก็โดนทำร้ายตลอด ทำไมต้องกูววว ไม่เข้าใจ~ ดูสิ ขนาดอีไรท์มันยังจะเขียนให้ผมโดนทำร้ายอีกเรื่องอีก หนีไม่พ้นจริงๆ นี่ก็ดองมาไม่รู้กี่เดือนละ กว่าจะลุกมาปั่นได้นะ นิยายไม่รู้คืบหน้าอะไรตรงไหนบ้าง ดองไปสิ ซักวันถ้ามึงโดนรีดเดอร์ตามมาฆ่าหมกส้วมแล้วจะรู้สึก รีดเดอร์เค้าคงคิดว่าเทไปแล้วด้วยซ้ำมั้ง แล้วนี่กูมาบ่นอะไรวะเนี่ย!!
ผมกับวีใช้สร้อยที่ได้มาเปลี่ยนให้เป็นสมาร์ทโฟน พร้อมเน็ตฟรี หึๆๆๆ ได้ใช้ทั้งทีเหมาะแพ็คเกจแม่งให้หมดเลยดีมั้ย
ไม่รอช้า สองหน่อก็โหลด Rov เข้าเครื่อง พร้อมล็อคอิน ยังไงกูก็ต้องชนะมึง!! อิแทฮยอง!!
"เชี่ย...อีหมู กูลืมรหัสว่ะ..."เพื่อนรักของผมเอ่ย
"ฮ่าๆๆๆ มึงก็สมัครใหม่ไง เริ่มเลเวลหนึ่งใหม่ ง่ายๆ555555555"
"หึๆๆ"
"หึๆห่าไร! เดี๋ยวมึงจะโดนไอสัด!"
"..."
"เอ้านั่นมึงจะไปไหน!!"
ร่างดำลุกขึ้นจากพื้นที่เรานั่งด้วยกันแล้ววิ่งออกไปไหนไม่รู้ นี่มึงจะโกงกูรึเปล่าเนี่ย หรือว่ามึงสลักรหัสผ่านเอาไว้ที่ไหนซักแห่ง ไอ้เหี้ย ไปหนายยยยยยย ไอ้เหี้ยยยยยย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยวี
"ล้าลาล้าลา ลัลลัลลา~"
กลุ่มก้อนสีดำลักษณะสูง(กว่ากู)เดินพลางกระโดดโลดเต้นเดินมานั่งข้างๆ ผมดังเดิม สีหน้าสดใสที่ถึงแม้จะสดใสแค่ไหนก็ไม่สามารถกลบความมืดมน คล้ำหมองบนใบหน้ามันได้อยู่ดี นี่กูก็แซะคนอื่นจัง5555555
"เป็นเหี้ยไรของมึง"ผมถามคำถามที่สุภาพที่สุดเท่าที่จะสุภาพได้ในตอนนี้ เชื่อผมสิว่านี่แหละสุภาพที่สุดแล้ว
"คนหล่อถึงหล่อมาก"
ผมนี่เบะปากจนแม่งห้อยจนแทบลากพื้น กรอกตามองบนจนตาดำจะหลุดเข้าไปด้านในแล้ว
"เออๆๆ ช่างแม่ง มึงเข้าเกมยัง เชิญกูด้วย"
"เออว่ะ ทำเลตรงนี้เน็ตแรงดีเนอะ"
"เกี่ยว?"
ผมเข้ามาที่หน้าหลักเกม เช็คดูของและสกิลต่างๆ ไม่นานก็มีการแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา
'JK Kookie เชิญคุณเข้าร่วม ROV 1V1
ปฏิเสธ ตกลง'
.......
หืมมมมมม อีวี!!! ที่แท้มึงก็ใช้บัญชีไอ้กุกมาเล่นนี่เอง แม่งเอ้ยยยย แล้วอีมักเน่แม่งเติมทรูไว้เยอะชิบหาย นี่แม่งใช้บัญชีเทพทรูแข่งกะกูเลยเรอะ!! จะรอดมั้ยว้าาาาาาาาาเนี่ยยยยยยยยย!!
"ย่าาาาาห์ คิมแทฮยอง!!"
"กดเข้าสิจ้ะน้องสาว555555"
"มาให้กูกระทืบซะดีๆ!!"
"อ่ะกลัวหราาาาา"
"กลัวที่ไหน! ใครกลัว! ไม่มี๊!!"
นิ้วน้อยๆของผมสั่นยิกๆ อีกใจนึงก็กลัวโดนหาว่าป๊อด อีกใจนึงก็ต้องชนะมันให้ได้ เอาว่ะ! เล่นก็เล่น!!
"หึๆๆๆๆ"
มึงเลิกหัวเราะแบบนั้นซักที กูขนลู๊กกกกกกก
เอาล่ะครับ!! จังหวะนี้นะครับ!! ปาร์คจีมินนั้นได้ตายไปเป็นครั้งที่ 18 ของเกมแล้วนะครับ ส่วนแทฮยองนี่ตอนนี้...เฮ้ย! เฮ้ยๆๆ! เฮ้ยยย!! จังหวะนี้นะครับ!! แทฮยองตีป้อมกูแตกไปเรียบร้อยแล้วนะครับ!!
กูจะทำยังไงกับชีวิตกูดีครับ!! นี่ผมต้องไปตามจีบเจนนี่จริงดิ!!
It is true? ชินจ๊ะ!?? โอ้วม่ายยยย ฮรือออออออ //เอาหน้าซุกล้มกับพื้น //หยอดน้ำตาปลอม //กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเหมือนโดนมดกัดตีน ตอนนี้ใจผม...มันปวดใจ ปวดยิ่งกว่าโดนอีวีถีบหน้ามุดส้วม ฮือออออ ถ้ากูรู้ตั้งแต่แรกว่ามันจะเป็นแบบนี้...กูจะไม่....กูไม่ว่าอีลืงนั่นซักแอะ!! ไอ้เหี้ย! กูไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว เจนนี่นะเว้ยเฮ้ย!! ถ้าผมไปจีบเธอแล้วโดนด่าล่ะ เผลอๆโดนกระทืบซ้ำ หรือเธออาจจะยกพวกมารุมผมอีกก็ได้! กูขอย้อนเวลาเถอะ กูขอ...พระเจ้าโปรดเมตตาลูกด้วย! ให้ผมย้อนเวลา เอาจริงๆ แค่มาม่ารสถั่วงอก ผมยอมพลีให้อีวีมันก็ได้ ถ้าผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ผมจะยกมาม่าซองสุดท้ายให้มันอย่างไม่มีเถียงเลยจริงๆ ไม่นะ...ซาร่า ไม่...ให้ตายเถอะโรบิ้นน! ใครก็ได้ช่วยกูขุดดินหนีที! แงงงงงง
"ทำตามสัญญาด้วยนะครับคุณพัคจีมิน55555 กูขรรมได้อีก"
"ไอ้สัดจำไว้!"
"ฮึๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
เพี๊ยะ!
"โอ้ยไอ้เหี้ย!"
ร่างบาง...เอ่อ...ใช้คำนี้แม่งแปล่งๆ เจนนี่ดีกว่า เจนนี่นั่งฟังเพลงอยู่บนโซฟา สองหูถูกอุดด้วยหูฟังเส้นสีดำทั้งสองข้าง หัวของเธอโยกเล็กน้อยตามจังหวะเพลง มองๆดีก็น่ารักดีออก หรือกูจะจีบจริงจังดีว่ะ เดี๋ยวๆๆๆๆๆ มึงคิดดีๆก่อนนะอีหมู จีบๆไปก่อนเหอะว่ะ เอาด่านนี้ให้รอดก่อนเหอะ
ฟุบ
"ทำไรอยู่อ่ะ"
"ห๊ะ?"
เจนนี่ดึงหูฟังออก ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ก็แหงแหละ ใส่หูฟังสองข้าง เสียงนี่แม่งดังมาจนผมที่ลงไปนั่งข้างๆ เมื่อกี้ยังได้ยิน อีกอย่างอยู่ดีๆ ผมก็เข้าไปทักเธอแบบนั้น ทั้งๆที่แทบไม่เคยคุยกันเลย
"ท...ทำอะไรอยู่หรอ"
"ฟังเพลง...ทำไม"
"ฟัง...ด้วยสิ" ผมพูดออกไปแบบไม่มั่นใจเท่าไหร่ เฮ้ย ปาร์คจีมินคนนี้ไม่เคยโดนผู้หญิงปฏิเสธหรอกนะ ดูด้วยครับนี่ระดับไหน หล่อล้ำนำปฐพี รูปงามตามสมชายแบบนี้!! ลุงตู่นี่ยังต้องอึ้ง! อุ้ย! อีไรท์ เดี๋ยวมึงก็บินหรอก!!
ผมเหลือบเห็นเงาตะคุ่มๆ ดำๆ ขึ้นชื่อว่าดำก็ต้องเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนรักหักเหลี่ยมเลวของผมแบบคุณคิมแทวี นี่กูจะแซะเพื่อนไปถึงไหน กูเปล่านะอีไรท์ต่างหากกกกก
"...แล้วนายไม่มีหูฟังของตัวเองหรอ"
เพล้ง!
เสียงหน้าของผมเองครับ มันแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่เหลือชิ้นดี ผมนี่เก็บเศษหน้าตัวเองแทบไม่ทัน ฮือออออ ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ยยยยยยย์
"ก็ขอฟังด้วย...ไม่ได้หรอ"
"แล้วถ้าไม่ได้..."
"ก...ก็....ไม่เป็นไรหรอก ฮ่ะๆๆๆ"
ผมแสร้งหัวเราะแก้เก้อ ใจจริงอยากจะแทรกแผ่นดินหนี มุขเสี่ยวก็ไม่มีจะให้กูจีบยังง๊ายยยยยยยยย นี่กูต้องคิดสดหรอ อีบ้า! สมองแบบกูคงไปรอด! กูไม่ใช่จินฮยองนะเว้ย! ยิ่งเล่นแม่งยิ่งแป้ก โอ้ย กูปลง
"อ่ะเอาไป...อยากฟังเพลงอะไรล่ะ"
ห้ะ นี่กูฝันช้ะ ชินจ๊ะ!! โอ้วแม่เจ้า นี่เรื่องจริงหรอ
"ล...แล้วแต่เธอเลย"
มือป้อมๆ ของผมเอาหูฟังข้างนึงยัดหูตนเอง รอจนกว่าคนข้างๆ จะเปิดเพลง แล้วอีกนานมั้ยวะ นี่กูรอจนขี้ตาเป็นตะคริวละเนี่ย
เชี่ย...
อินโทรมาละ
ทำไมมันแปลกๆ วะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เพลง:ลาวดวงเดือน
ผู้ประพันธ์:พระองค์เจ้าเพ็ญพัฒนพงศ์
~โอ้ละหนออออ ดวงเดือนเอยยย~
~พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง~
~โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง~~อกพี่เป็นห่วงรักเจ้าดวงเดือนเอย~
~โอ้ละหนอดวงเดือนเอย~
~พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง~
~โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง~
~โอ้ว่าดึกแล้วหนอพี่ขอลาล่วง~
~อกพี่เป็นห่วงรัก เจ้าดวงเดือนเอย~
~ขอลาแล้วเจ้าแก้วโกสุม~
~เฮ้อเออเออเออเอยเฮ้อเออเออเออเอย~
~เฮ้อเออเออเออเอยเฮ้อเออเออเออเอย~
~พี่นี้รักเจ้าหนาขวัญตาเรียม~
~จะหาไหนมาเทียม โอ้เจ้าดวงเดือนเอย~
~จะหาไหนมาเทียมโอ้เจ้าดวงเดือนเอย~
~หอมกลิ่นเกษร เกษรดอกไม้~
~หอมกลิ่นเกษร เกษรดอกไม้~
~หอมกลิ่นคล้าย คล้ายเจ้าสูเรียมเอย~
~หอมกลิ่นกรุ่นครันหอมนั้นยังบ่เลย~
~หอมกลิ่นกรุ่นครันหอมนั้นยังบ่เลย~
~เนื้อหอมทรามเชยเอ๋ยเราละหนอ~
~หอมกลิ่นเกษรเกษรดอกไม้ หอมกลิ่นคล้ายคล้ายเจ้าสูของเรียมเอย~
~หอมกลิ่นเกษรเกษรดอกไม้ หอมกลิ่นคล้ายคล้ายเจ้าสูของเรียมเอย~
~หอมกลิ่นกรุ่นครัน หอมนั้นยังบ่เลย~
~เนื้อหอมทรามเชยเอ๋ยเราละหนอ~
ศัษ...
เพลงนี้แม่ง...เพลงที่แม่กูใช้กล่อมกูนอนตั้งแต่สมัยละอ่อน เชี่ย...กูมานั่งทำอะไรตรงนี่วะ นี่คือที่ไหน ทำไมมันถึง...แล้วผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมคนนี้คือใคร ใครก็ได้ให้คำตอบผมที ผมรู้สึกเหมือนโดนล้างสมอง แม่งหนักกว่ามานั่งฟังเพลงมาจีมักชอรอมเวอร์ชั่นพี่เอกอีก แม่ง...กูยอมไปแดกหอยดองตามที่พี่เอกชวนก็ได้ เพลงไทยเดิมนี่มันทำให้รู้สึกเหมือนย้อนวันวาน งั้นกูขอ ย้อนกลับไปได้มั้ย กูจะยอมประเคนมาม่ารสถั่วงอกของกูให้อีแทฮยองกินเลย
"เพลงเพราะดีเนอะ ^^"เจนนี่ว่า เหอะ กูจะด่าผู้หญิงก็ไม่ได้อีก เดี๋ยวเค้าหาว่าเป็นนากตัวเมีย ไอ้สัด ใครมันบอกว่าผู้ชายเกิดมาดี กูนี่แม่งเกิดมาได้แบบเหี้ยๆอ่ะ
####
อันยองงงงงงง ไรท์หายไปนานแต่ไม่เทแน่นอนน้าาาาาาา เค้าขอโทษจริมๆ ที่ดองไว้นาน แต่คราวนี้มาแบบจุใจ ไม้รู้รีดจะอ่านคืนนึงจบรึเปล่า5555555 หายไปนานแบบนี้จะคอมเม้นบ้างมั้ยน้าาาาาา คอมเม้นกันเยอะๆน้าเก๊าอยากอ่าน อีกอย่างไรท์ขอโทษจริงๆ มี่ตอนก่อนหน้าบอกว่าตอนนี้เป็นของเจนนี่ทั้งตอน แต่ไรท์ขอตัดแค่นี้เพราะมันยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
*ไรท์ขอปรับเรื่องการเว้นวรรค บรรทัดนิดหน่อยนะคะ เพื่อให้อ่านได้ง่ายขึ้น*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น