ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Ep.6 สิ่งที่พบเจอ (100%)
Suga talk
"จีซู"พอผมเรียกชื่อเธอไอ้จินฮยองก็หันมาจ้องหน้าผม
"ห้ะ?? มีอะไรหรอ?"จีซูถาม ผมแค่จะบอกเธอว่า... เดี๋ยวนะ เมื่อกี้กูจะพูดว่าอะไรวะ!! โอ้ยย นึกไม่ออก พูดอะไรวะ คิดดิมึงไอ้ยุนกิ! คิดๆๆๆๆๆ กูจะพูดอะไรวะ!!? เฮ้ออ แล้วทำไงดีวะเนี่ย ขายหน้าชิบหายเลย เอาไงดีล่ะทีนี้
"ห้ะ?? มีอะไรหรอ?"จีซูถาม ผมแค่จะบอกเธอว่า... เดี๋ยวนะ เมื่อกี้กูจะพูดว่าอะไรวะ!! โอ้ยย นึกไม่ออก พูดอะไรวะ คิดดิมึงไอ้ยุนกิ! คิดๆๆๆๆๆ กูจะพูดอะไรวะ!!? เฮ้ออ แล้วทำไงดีวะเนี่ย ขายหน้าชิบหายเลย เอาไงดีล่ะทีนี้
"เอ่อออออ..."ตายๆๆๆๆๆๆ กูตาย
"มีอะไรรึเปล่า?"
"คือ...นี่ฉันจะพูดอะไรนะ?"ผมหลุดปากพูดสิ่งที่ผมครุ่นคิดมานานออกไป ขายหน้าเค้ามั้ยล่ะอิก้า
"อ่าว...อะไรของนายเนี่ย"เดี๋ยว เมื่อกี้ยัยเด็กนี่เรียกผมว่าอะไรนะ นายหรอ นี่รู้มั้ยว่าผมเป็นใคร มาเรียกผมแบบนี้มันไม่ให้เกียรติเอาซะเลย ผมอายุน้อยกว่าเฮียยัยนั่นแค่ไม่กี่เดือนเองนะ นี่มันดูถูกกันชัดๆ
"นี่เธอ เธออายุเท่าไหร่"ผมถามไป
"ยี่สิบสอง ทำไม?"ยัยนั่นตอบมา
"ฉันอายุมากกว่าเธอสองปี เธอก็ต้องเรียกฉันว่าพี่สิ"ผมพูด
"ก็ฉันไม่อยากเรียกนี่"
"เธอต้องเรียก"
"ยัยจีซูแกเรียกไอ้ก้าว่าพี่เดี๋ยวนี้"จินฮยองมาช่วยพูดให้
"อ้าว ทำไมอ่าเฮีย!?"ยัยนั่นดูจะไม่พอใจ
"เพราะว่าเธอเป็นเด็ก เธอก็ต้องเรียกฉันว่าพี่สิ"ผมบอกยัยนั่น
"เห้อ...พี่ชูก้า เคนะ"ยัยนั่นพูดห้วนๆ เหมือนมะนาวไม่มีน้ำ ยัยเด็กนี่มันน่าตีจริงๆเลย ผมยอมหรอ ระดับนี้ต้องเอาเหมือนโรงเรียนดัดนิสัย ในที่สุดกูก็ได้แกล้งคนซักทีเว้ยยยยย
"ทำไมพูดห้วนๆ กับพี่เค้าห้ะ!?"แต่ไอ้ฮยองมันก็ชิงพูดก่อน คราวนี้แม่งเข้าข้างกูว่ะ ฮิๆๆๆๆๆ
"โห่เฮีย!! มันมากไปป้ะ!"
"มากไปยังไง!? ไอก้ามันแก่กว่า แกก็ต้องเคารพมันดิ!!"จินฮยองบอกน้องตัวเอง
"อะไรวะ!"ยัยจีซูเหลือบมองมาทางผมแล้วพูดว่า"ค่ะ...พี่ชูก้า"
ผมควรสะใจมั้ย ดูสายตายัยนั่นดิ ช่างเขาเหอะ ผมว่ายัยนี่คงจะสั่งสอนไม่ได้หรอก อีกอย่างผมมันคงไม่น่านับถือจริงๆ แหละ //หยอดน้ำตาปลอม
ตอนนี้เราทุกคนกลับมาอยู่ในห้อง....แบมแบมบอกว่าห้อง....ห้องไรนะ...อ่อ Save room ขอโทษจริงๆ ครับ ช่วงนี้สมงสมองผมมันค่อนข้างเบลอๆ น่ะครับ สงสัยจะแก่แล้วจริงๆ กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนนี้ผมลำไย๊ลำไยไอ้พี่ใหญ่ของเราแทนยัยจีซูจริงๆ พอกลับมา นาฬิกาก็บอกเวลาเป็นตีห้ากว่า ทุกคนพอมาถึงก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว พอทุกคนจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วไอ้ฮยองก็เริ่มเกริ่นบ่นน้องตัวเอง จนตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเป็นหกโมงครึ่งแล้ว -_- พวกสาวๆ ก็หนีไปดูอาการลิซ่าทีีห้องข้างๆ เหลือแต่จีซูและพวกผมในห้องนี้ ทิฟฟานี่บอกว่าหลังหกโมงเช้า ด้านนอกจะปลอดภัยกว่าตอนกลางคืน ผมออกไปตอนนี้ได้มั้ยวะ แม่งเอ้ย ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนแล้วกู
"ยัยจีซู นี่แกออกมาอยู่คนเดียวแล้วแกเปลี่ยนไปมากเลยนะ เฮียไม่เคยสอนให้แกไม่มีความอดทนนะ! แกคิดบ้างมั้ยถ้าแกไปทำแบบนี้ให้แฟนคลับเห็นเค้าจะรู้สึกยังไง ห้ะ!?"
"นี่เฮียพูดแบบนี้มากี่รอบละ พูดวกไปวนมาอยู่ได้ น่าเบื่อว่ะ"ยัยนั่นบ่นกลับ
"น่ะ! เป็นสาวเป็นแส้ ทำไมพูด ว่ะ !!"
"..."
"แกไปด่าเค้าว่า 'สมองของแกมีไว้ใช้ทำอะไรกันแน่!!? เอาแต่มาคิดโกรธเกลียดคนอื่น เอาแต่มาโมโหคนอื่น' แกไม่คิดว่ามันกระทบตัวเองรึไง!!? ดูตัวเองหน่อยดิยัยหนูซู ไปด่าเค้าแบบนั้นทั้งๆ ที่แกเองตอนนั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเค้าหรอก!"
ผมมุดอยู่ในผ้าห่มอย่างกะกบจำศีล แม่ง รำคาญชิบ ไอ้ฮยองนี่แม่งอย่างกะแม่ ไม่ดิ ยิ่งกว่าแม่อีก บ่นๆๆๆๆๆ ได้ทุกวี่ทุกวัน ดีนะไม่มีประจำเดือน ถ้ามีนี่ผมจะถอนตัวออกจากวงจริงๆ นะครับ ค่อยๆ พูดค่อยๆจากันไม่เป็น รึไงวะ
"ที่แกพูดไปว่า 'แกเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย เอาแต่โมโห เอาแต่โกรธคนอื่นเค้า' แกลองเอาคำพูดพวกนั้นมาบอกตัวเองสิ แกมันก็แค่คนเสียสตินั่นแหละ!! แกใช้อะไรคิดคำพูดแบบนั้นออกมา ห้ะ!!!"
"แล้วแกเป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมไม่รู้จักเคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ห้ะ!!? ไอ้ก้าถึงแม้ว่ามันจะไม่น่านับถือแค่ไหนแต่มันก็แก่กว่าแกนะ อีกอย่างมันเป็นเพื่อนเฮียด้วย!! แกต้องมีความเกรงใจบ้างสิ!!"
เอาเหอะ!! ผมไม่หลับแม่งละ นอนเสือกเรื่องชาวบ้านดีกว่า พยายามนอนแค่ไหนแม่งก็ไม่หลับ นี่แหละ นอนเสือกไป มีสาระกว่าเยอะ เนอะ!! และผมก็เชื่อว่าคนอื่นๆ ก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่...รู้สึกผิดแฮะ
"อย่าให้เฮียเห็นแบบนี้อีกนะยัยจีซู"
"ค่าาาาาา"
"แล้วก็นะ ถ้าเฮียเห็นอีก เฮียจะตีให้เลือดซิบเลย"โห แม่งโหดว่ะ เห็นแบ๊วๆ แบบนี้แม่งอย่างกะยมทูต
"เชอะ!"
"จะไปไหนก็ไปเลยไป"ฮยองแม่งไล่น้องตัวเอง ผมแอบมองลอดผ่านผ้าห่มออกไป
ยัยนั่นก็ลุกขึ้นจริงๆ จะไปไหนละนั่น ยัยนั่นเดินออกไปจากห้องนี้ จะไปไหนวะ
"จะไปไหน?"พี่จินถาม
"ไปไหนก็ได้โตแล้ว"
"จีซู..."จินฮยองกดเสียงต่ำ
"โห่เฮียยยย แค่ไปหายัยลิซ"
"ไปเลยไป"
เห้อออออ หมดเวลาเสือก กูนอนต่อแปป
Jisoo talk
ในตอนนี้เราอยู่กับลิซ่าคนเดิมเพิ่มเติมคือเผือกคอค่ะ เอาง่ายๆ เลยคือนางคอเคล็ด น่าสงสารนางนะ แต่ฉันสิ น่าสงสารกว่า T Tทำอะไรก็ผิด ผิดๆๆๆๆๆๆ ไปหมดทุกอย่าง นี่ฉันยังเป็นน้องพี่จินอยู่รึเปล่าคะเนี่ย นางเอาแต่เข้าข้างชูก้า นายชูก้าก็เวอร์จริงๆ เลย นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ได้ จุ้นจ้าน!!! ฮึ่ย! ขอด่าหน่อยเหอะ
!!!!#$%^%@%@#$%^$@&*^&$%!!!!
.
.
.
.
.
.
โอเค สบายใจละ
--22.07 น.--
'ทุกคนควรไปนอนได้แล้วนะครับ ยัยลิซมันอยู่ในที่ปลอดภัย ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกครับ'แบมแบมบอกพวกเราสามคนทางวิทยุ
"อ่า งั้นเดี๋ยวฉันอยู่เก็บของให้แล้วกันนะ"ฉันเสนอออกไปเพราะเห็นว่าทุกคนดูเหนื่อยล้า ประเด็นคือฉันไม่อยากกลับไปห้องนั้น...-..-
ยัยลิซหลับไปแล้วล่ะค่ะ ว่าแล้วฉันก็เก็บสรรพสิ่งในห้องให้เข้าที่เข้าทาง ว่าแต่ชูก้าเค้าจะบอกอะไรเรานะ หรือว่าจะแกล้งเรา อืมมมมมมมมม... แต่คงไม่ใช่หรอก คนแก่ก็งี้แหละ ความจำเลอะเลือนเป็นเรื่องธรรมดา อย่าไปสนใจเลย ตอนนี้ฉันเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังเดินออกไปจากห้องนี้
"ออนนี่ อยู่กับลิซก่อนนะ"
นี่ยังไม่หลับเรอะะะะะ!?
"ไม่หลับไม่นอนนะแกยัยลิซ"
"โหยยยยย น้าา อยู่กับเค้าก่อนนะออนนี่"
"อ่าๆๆ ก็ได้ๆ"
"ออนนี่น่ารักที่สุดเลย >_<"
"นอนไปเลย"
ลิซ่าหลับตาลง เวลาผ่านไปสักพักนางก็เริ่มหายใจเป็นจังหวะแสดงให้เห็นว่ายัยลิซหลับสนิทแล้ว ฉันลุกขึ้นพร้อมจะเดินออกไปจากห้องนี้อีกครั้ง..
"นี่..."
อะไรอีกเล่า!! แต่เดี๋ยว...นั่นไม่ใช่เสียงยัยลิซนี่ ฉันหันขวับไปตามต้นเสียงนั้นทันที แล้วสิ่งที่ฉันประสบพบเจอก็คือ!!
.
.
.
.
.
ป๊าดดดดดดดดด ตุ๊กตาพูดด้ายยยยยยยยย OMG!! =[]= เอื้อออ เป็นลมแปป
"นี่เธอน่ะ ชื่ออะไรหรอ??"ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในชุดเอี๊ยมสีชมพูน่ารักสดใสถามฉัน
"ชื่อ..จ..จีซู ว่าแต่เธอคือตัวอะไรกันแน่!"ฉันบอกเด็ก(?)คนนั้นไป
"แล้วเธอเห็นฉันเป็นตัวอะไรล่ะ?"
"ต...ตุ๊กตาไง!"
"อื้มมมม ฉันก็คือตุ๊กตาไง"
"แต่ทำไมเธอถึง..."
"ช่างมันเถอะน่า อย่าไปสนใจเลย เธอก็รู้นี่ ว่าที่นี่อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น" อืม ที่พูดก็ถูก
"..."
"มาเล่นเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"
"เห? ที่ไหน"
"ห้องข้างๆ นี่เอง น้าาาาา"เด็กน้อยออดอ้อนฉัน
"แล้วฉันจะเชื่อใจเธอได้รึเปล่า?"ฉันถามเธอ
"อื้มๆ ได้สิ สัญญาเลยก็ได้นะ"เด็กน้อยชูนิ้วก้อยเล็กๆ ยื่นมาตรงหน้าฉันพร้อมรอยยิ้มสดใส ดวงตาหวานคู่นั้นหยีจนกลายเป็นสระอิ
"สัญญาแล้วนะ"ฉันพูด พร้อมนำนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วเล็กๆ นั้น
"แน่นอน ^_^"
เราสองคนตอนนี้อยู่ในห้องข้างๆ ห้องของยัยลิซ ซึ่งห้องนี้เป็นเหมือนห้องเก็บของ แต่ไม่ได้รกมาก และฝุ่นก็มีไม่มาก เอาจริงๆ เด็กคนนี้ดูร่าเริงจนฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในที่แบบนี้ได้? อีกอย่าง...เด็กคนนี้ทำให้ฉันนึกถึงตุ๊กตาตัวโปรดตอนเด็กๆ ของฉัน...
"ว่าแต่เธอล่ะ ชื่ออะไรหรอ?"ฉันถาม
"ฉันน่ะหรอ...ฉันชื่ออีฟน่ะ"
"อีฟหรอ?"
"ใช่แล้ว"
"มันแปลว่าอะไรหรอ?"
"มันแปลว่าผู้ให้ชีวิตน่ะ"
"ผู้ให้ชีวิต?? ความหมายดีจัง"
"แน่อยู่แล้วล่ะ นี่ จีซูมาเล่นซ่อนแอบกัน"เด็กคนนั้นพูด
"ห้องเล็กแค่นี่จะซ่อนแอบยังไงล่ะ"
"อืมมมมมมม..งั้นเอาของไปซ่อนดีมั้ย? เอาอะไรดีล่ะ?"
"เอาอะไรดีนะ งั้น...เอาไอนี่แล้วกัน"ฉันพูดแล้วปลดกิ๊ปสีชมพูบนหัวออกมาไว้บนมือ
"ว้าว สวยจัง ฉันไม่ทันสังเกตเลยว่าเธอมีของแบบนี้ด้วย"
"งั้นหรอ ฮ่ะๆๆ"
"นี่ ฉันก็มีนะ เหมือนของจีซูเปี๊ยบเลย"เด็กคนนั้นพูดแล้วหยิบกิ๊ปแบบเดียวกับฉันออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเอง มันเหมือนกันมากเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อเลย
"งั้นเดี๋ยวฉันเอาไปซ่อนก่อนนะ เธอน่ะหลับตาสิ"ฉันบอกเด็กคนนั้น
"อื้มๆ หลับแล้วๆ เร็วๆนะ ฉันกลัว"
"ไม่นานหรอก"ฉันบอกเค้าไป
"เสร็จรึยังอ่า"
"แปปนะ"
"..."
"อ่า เสร็จละ"
เด็กคนนั้นเอามือที่ปิดตาตัวเองอยู่ออกแล้วพบเจอฉันที่ยืนเอามือไขว้หลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอดูตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งได้มีเพื่อนคนแรก
"เอาสิ หาเลย"ฉันบอกเธอ
"อืมมมมมม ตรงไหนน้าาาา"
เด็กคนนั้นพูดแล้วมองไปรอบๆ ห้อง
"ไม่มีทางเจอแน่ๆ ฮ่ะๆๆๆ"
"ฉันต้องเจอสิ จีซูน่ะไม่มีทางชนะฉันหรอก ฮ่าๆๆ"เด็กคนนั้นพูดแล้วเดินหากิ๊ปไปทั่วห้อง ยังไงก็ไม่มีทางหาเจอหรอก โน๊ โน๊ โหน่ น๊อตทูเดย์! รู้สึกอยากเต้นประกอบมาก5555
"อืมมมม ต้องอยู่ที่ไหนซักที่สิ เอ๊ะ!? หรือว่าจีซูโกงฉัน?"เด็กคนนั้นพูด
"ฮ่าๆๆๆๆ ฉันไม่ได้โกงซักหน่อยนะ"
"แล้วอยู่ไหนกันนะ??"
"จีซู!! จีซูแกอยู่ไหนเนี่ย!!"เสียงใครบางคนดังแว่วๆ มาจากด้านนอกห้องนี้ เสียงเฮียรึเปล่า เสียงเหมือนเฮียเลยใช่แหละเสียงพี่ชายฉันเอง
"เสียงใครกัน?"เด็กคนนั้นพูด
"เอ่อ เสียงพี่ชายฉันเองน่ะ"ฉันตอบเธอ
"งั้นหรอ ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ แล้วมาเล่นกันใหม่นะ บ๊ายบาย~"เด็กคนนั้นวิ่งหายไปในซอกมุมของห้องเก็บของนี้ สำหรับคนอื่นมันอาจจะน่าตกใจ แต่สำหรับฉันตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วล่ะค่ะ -_-;;
"จีซู อยู่หนายยยยยยย!"เฮียนี่ก็แหกปากจัง
แอ๊ดดดดดดดด
"อะไรของเฮีย ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย ออกมาทำไม"
"ก็ออกมาตามหาแกนั่นแหละ รู้มั้ยคนอื่นเข้าหาแกกันให้วุ่น"เฮียพูด
"ซูก็แค่...."เออว่ะ แล้วจะอ้างว่ายังไงล่ะทีนี้ หรือว่าบอกความจริงไปดี มันจะดีหรอ
"แค่อะไร?"
"แค่...แค่ๆๆๆๆ แค่มาหาถ่านไฟฉานอ่า แบตเตอรี่มันใกล้หมดแล้ว"จะว่าไปมันก็จริงนะ แบตเตอรี่มันใกล้หมดแล้ว แล้วทำไงดีล่ะเนี่ยถ้ามันหมด
"หรอ แล้วทำไมมาคนเดียว"จะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ย
"ก็ไม่อยากรบกวนคนอื่น เค้าคงนอนกันหมดแล้วอ่า"
"อืม งั้นก็กลับได้ละ"เฮียว่าแล้วลากฉันออกมาจากห้องนั้นไม่ลืมปิดประตูเสร็จสรรพ
วันต่อมา...
หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จแล้วฉันก็ตรงไปห้องที่ฉันไปเล่นกับอีฟทันที โดยอ้างว่าฉันลืมของไว้ในห้องนี้ และฉันก็กลัวว่าอีฟจะรอนาน
แอ๊ดดดดด
"ไง ^_^"พอฉันเปิดประตูเข้ามาก็พบกับอีฟ เด็กน้อยที่มักจะส่งยิ้มสดใสมาให้ฉันตลอดทุกครั้งที่เราได้สบตากัน
"มารอนานมั้ย?"ฉันถามเพราะกลัวว่าจะทำให้เธอจะรอนาน
"ก็...สักพักนึงน่ะ..."
"แล้วหาเจอรึยัง?"
"ยังเลยอ่าาาาา ทำไมมันยากจังนะ งึ่ย"เด็กน้อยย่นจมูกเล็กน้อยอย่างไม่พอใจนิดๆ
"งั้นเดี๋ยวฉันเฉลยให้มั้ย?"
"ไม่ๆๆๆๆๆๆ ไม่เด็ดขาด ฉันต้องหาให้เจอให้ได้"เด็กคนนี้ดูมีความมุ่งมั่นดีนะคะ
"งั้นก็แล้วแต่นะ ฮิๆๆๆ"
"ฮึ่มมมมมม อยู่ไหนกันนะ"
"~♪~♪~♪^3^ "ฉันผิวปากเป็นเพลงฮวีพารัมหลังจากที่นั่งลงกับเก้าอี้ตัวเล็กๆ ในห้อง
กึกกักๆ
เด็กคนนั้นยังคงรื้อของในห้องไม่หยุด ฉันก็ผิวปากไปเรื่อยๆ
"~♪~♪~♪~♪~♪~♪~"
"เฮ้อออออออ~ นี่จีซูโกงรึเปล่าเนี่ย?"
"เปล่านะ ตอนนี้กิ๊ปก็อยู่ในห้องนี้แหละ"
"แน่ใจนะ?"
"จริงๆ ถ้าโกหกขอให้ฟ้าผ่าเลย!"
ครืน~ โครม~
โอ๊ะๆๆ ทำไมฟ้าฝนถึงทำร้ายฉันอย่างงี้ล่ะ ฉันไม่ได้โกงน้าาาา ฮรือออ (ไรท์:หรือว่าแกนั่นแหละโกงจริงๆ =.=)
"ม...มันอาจจะแค่บังเอิญมากกว่านะ ฮ่ะๆๆๆ"ฉันพูดแก้ขัด
"จีซู...โกหกฉันหรอ...?"เอาแล้วไง งานเข้าแล้วไง ฉันเปล่าน้าาาาาา ทำไม๊ ทำไม ฉันต้องมาเจอเรื่องแบบเน้น้น้ #ชีวิตแค่โดนทำร้าย นี่อีฟจะโกรธรึเปล่าเนี่ย แต่ๆๆๆ แต่ฉันก็ไม่ได้โกงนี่....
"ฉันเปล่านะอีฟ ฉันพูดจริงๆ นะ"
"เธอโกหก..."
"อีฟ...ฉันเปล่า...ตอนนี้มันอยู่ในห้องนี้จริงๆ"
"อะไรกัน นี่เธอเอากิ๊ปไปไว้ไหนเนี่ย?"เด็กน้อยเริ่มงอแง
"มันอยู่ในห้องนี้นะ"
"อืมมมมม...มันอยู่ในห้องนี้ตลอดรึเปล่า?"อีฟถามฉัน ...เอาแล้วไง แล้วจะตอบยังไงให้มันไม่ดูน่าสงสัยดี
"คือ...กิ๊ป...มัน"
"ทำไม? อันแน่ๆ ต้องมีอะไรแน่เลย"อีฟเริ่มจับสังเกตได้จากอาการอ้ำอึ้งของฉัน
"...เอ่ออ..."
"หมายความว่าตอนนี้มันอยู่ในห้อง แต่ก่อนหน้านี้มันไม่อยู่ในห้อง? ก่อนที่เธอจะออกจากห้องนี้มันอยู่ในห้อง แต่พอเธอออกไปมันก็ไม่อยู่ในห้อง? ใช่มั้ย??"โอ้โห นี่สมองหรอคะ อะไรจะฉลาดขนาดน้านนนน เด็กคนนี้ไม่ธรรมดาแล้วสิ
"ม...มันก็ไม่เสมอไปมั้งงงงง"
"ทำไมเธอไม่ตอบว่าไม่ใช่ล่ะ?"
"..."
"ที่เธอไม่ปฏิเสธเพราะว่า เธอไม่อยากโกหก ฉะนั้น จึงหมายความว่าที่ฉันพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง"
"..."นี่เราโง่หรือเค้าฉลาดวะ?
"ความจริงแล้วเธอต้องบอกว่ามันอยู่ในห้องนี้ตลอด แต่เธอไม่อยากโกหก เธอจึงฉลาดพอที่จะเลือกบอกว่าตอนนี้มันอยู่ในห้องแทน"(ไรท์:ทุกคนพอเข้าใจมั้ยคะ??)
"..."
"สรุปคือ กิ๊ปอยู่กับเธอตลอดเวลาไงล่ะ เพราะเมื่อเธอออกไป กิ๊ปที่เธอซ่อนไว้ก็ไม่อยู่ในนี้ ฉะนั้น กิ๊ปต้องอยู่กับตัวเธอแน่นอน"เด็กพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมั่นใจ เหอะแหงล่ะ ฉันน่าจะหาที่ซ่อนให้ดีกว่านี้สินะ T T
"งืออออ แพ้ได้ไงอ่าาาาาา"ฉันร้องโหยหวนพร้อมหยิบกิ๊ปอันน้อยในกระเป๋าออกมา
"เย่ๆๆๆๆ ฉันชนะแล้ววว ฮ่าๆๆ ฉันชนะแล้วล่ะ"อีฟกัวเราะดีใจเหมือนเด็กน้อยที่ เป่ายิงฉุบ ชนะเพื่อนๆ นี่มันยังไม่เนียนพอรึงายยยย ฉันคิดว่ามันยากสุดๆ แล้วเชียว
"เก่งจัง เธอนี่ฉลาดใช่ย่อยเลยนะ"ฉันเอ่ยพร้อมลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู
"ใช่มั้ยล้าาาาา ต่อไปฉันซ่อนบ้างนะ หลับตาสิ"
3 วันต่อมา...
สามวันมานี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยค่ะ ประเด็นคือฉันหากิ๊ปที่อีฟเอาไปซ่อนไม่เจอ -_-;; และอีกประเด็นสำคัญคือไฟฉายสุดที่รักของฉันดันหล่นลงไปในซอกตอนที่ฉันไม่รู้ตัว แถมยังไปโดนสวิตซ์ทำให้ไฟฉายถูกเปิดทิ้งไว้ทั้งคืนจน...แบตเตอรี่หมด...T^T แล้วทำไงล่ะคะทีนี้ ก็ต้องหากิ๊ปไปด้วย หาถ่านไฟฉายไปด้วย แต่ไม่มีวี่แววของสองสิ่งนี้เลย ฉันไปผูกคอตายตอนนี้ได้มั้ยคะ ว่าแล้วฉันก็เดินหา รื้อค้นของไปทั่วห้องเดิม ห้องที่ฉันมาเล่นกับอีฟทุกๆ วัน ฉันว่าฉันหามันหมดทุกที่แล้วนะ ฉันเดินวนหาไปเรื่อย หาแต่ที่เดิมๆ ก็มันไม่มีที่ให้หาแล้วนี่ -..-
"จีซู ยอมรึยังเอ่ยยยย"เด็กน้อยถามเสียงใส เหอะ! ฉันต้องยอมแพ้แล้วสินะ ฉันหาไอ้กิ๊ปนั่นมาเป็นวันที่สามแล้ว ปลงเถอะยัยซูเอ้ย
"เห้ออออ...ยอมๆ ยอมแล้ว ยอมก็ยอม"ฉันพูดออกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ เพลีย..
"แทแด๊น!!"
เฮือกกกกกก นี่ฉันลืมตระหนักถึงที่นี้ไปได้อย่างไร ถามว่าที่ไหนน่ะหรอ? เหอะๆๆ เสียบอยู่ตรงบานหน้าต่างน่ะสิ ถ้าไม่สังเกตมันก็จะไม่สามารถเห็นได้เลย
"ม่ายยยยยยยยยยยยย"ฉันกรีดร้องอย่างโหยหวน เอาง่ายๆ อาการหนักกว่ายัยป้ามาเลฟิเซนคราวก่อนอ่ะค่ะ
ตอนเย็น...
"ฉันว่าฉันต้องกลับแล้วล่ะ"ฉันกล่าวบอกเด็กคนนั้น
"...อ่าว กลับแล้วหรอ..."
"อือ เดี๋ยวฉันมาหาใหม่นะ"ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้เธอ ฉันเดินไปลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะเดินออกมา ฉันลืมอะไรรึเปล่านะ..? ไม่สิ ฉันไม่ได้ลืม...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นี่...ยัยจีซู ทำไมแกต้องไปไอ้ห้องนั้นทุกวันด้ะ?"เฮียถามฉันด้วยความสงสัย ในขณะที่เราทุกคนนั่งทานอาหารมื้อสุดท้ายของวันด้วยกันด้วยกัน
"ก็ทำไมอ่ะ ไปไม่ได้หรอ"แทนที่ฉันจะตอบคำถามแต่ฉันกลับถามแกกลับ ก็ทำไมอ่ะ? ไปไม่ได้หรอ
"ฉันก็แค่อยากรู้เหตุผล นี่แกอย่ามากวนประสาทฉันได้มั้ยยัยหนูซู"
"แล้วเฮียจะรู้ไปทำไมอ่ะ?"
"แกก็แค่ตอบเฮียมา มันจะตายรึไง?"
"..."ฉันนั่งเงียบเบะปากกรอกตามองบน
"เอ่อ...จีซู...เธอทำนาฬิกาตกไว้ในห้อง...."เฮือกกกก อีฟ! โผล่มาทำไมเนี่ย!
"เฮ้ย!! นั่นอะไรน่ะ!!/เชี่ย! ตัวไรวะ!!/น่ะๆๆ นั่นมันตุ๊กตาไม่ใช่หรอ!!/กรี๊ดดด โฮปกลัววว"คนอื่นที่นั่งเงียบมานานออกอาการตื่นกระหนกกับผู้มาใหม่ โอ้ยยย ชิชูปวดหัววว!
.
.
.
"อ๋ออออ! ที่แท้ก็ไปเล่นเป็นเพื่อนเอ่อ...เอ่อ..อีฟ..? อีฟเนอะ"เฮียแกยังคงสับสนกับชื่อเด็กน้อยของฉัน
"อือ ก็ตามนั้น"ฉันตอบไปแบบชิคๆ คูลๆ มีการยักไหล่เล็กน้อยพร้อมลอยหน้าลอยแบบไม่สนใจความผิด
"อื้อ! ฉันอยากรู้จักพวกเธอทุกคนน่ะ พวกเธอชื่ออะไรกันบ้างหรอ?"
"ยัยซู นี่แกไม่คิดกลัวความผิดบ้างเลยรึไง"
.
.
.
"นี่รู้มั้ย วันนึงฉันอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำดีๆ สบู่ก็ดันหล่นลงไปในชักโครกซะงั้น ฮ่าๆๆๆๆ วันนั้นโคตรซวยเลยอ่ะ ฉันนี่ต้องยืนทำใจอยู่นานเลยนะกว่าจะเอื้อมมือลงไปหยิบมันขึ้นมาได้อ่ะ แถมเอามาอาบต่อด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ"
"จริงหรอ? ฮ่าๆๆๆๆ ฉันก็เหมือนกันนะ เดินๆ อยู่ดีๆ เก้าอี้ก็ตั้งอยู่ตรงนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่รู้ไปเดินอิท่าไหน เท้าไปชนขาเก้าอี้เข้าให้ ฮ่าๆๆๆ เดินลำบากไปหลายวันเลยล่ะ"
"รู้สึกว่าจะสนิทกันเร็วจังนะคะ-_- "ฉันแซวคนพวกนี้ นั่งเม้าท์มอยกันไม่หยุดตั้งแต่อีฟเข้ามา ฉันไปนอนดีกว่า ชักจะเบื่อๆ แล้วสิ
"อ้าว จีซูจะไปนอนแล้วหรอ?"
"อืม วันนี้เหนื่อยๆ น่ะ"
เช้าวันต่อมา...(รู้สึกอิไรท์มันตัดเร็วจริมๆ)
"งืออออ เช้าแล้วหรอเนี่ย ห้าววววว * [ ] *~~"
"ปากน่ะปาก อ้าให้มันน้อยๆ หน่อยก็ได้ออนนี่"ยัยลิซเดี๋ยวนี้ตื่นเช้านะเนี่ย
"หืมมม อีฟล่ะ"
"กลับไปตั้งนานแล้วววว"
"อ่อหรอ"
"หวัดดีทุกคน"นั่นๆ อีฟโผล่มาแล้ว
"ตายยากแท้หนอ"ยัยลิซพึมพำ
"นี่ๆ ใครรู้บ้างว่าถ่านไฟฉายมันอยู่ตรงไหน"ฉันถามรวมทุกคนที่ตื่นแล้ว ถึงจะมีบางส่วนที่ยังหลับเป็นตายอยู่ก็เหอะ
"ฉัน...ฉันรู้นะ"เด็กน้อยพูดขึ้น พร้อมยกมือน้อยๆ ของเธอ เธอช่วยฉันได้มากเลยล่ะค่ะ
"งั้นหรอ พาฉันไปหน่อยสิ"ฉันว่า
"แล้วพี่ไม่อาบน้ำก่อนหรอ?"ยัยเจนถามฉันพร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
"ไปไม่นานหรอกมั้ง"ฉันตอบนางแล้วหันไปพูดกับอีฟว่า"ปะอีฟ ไปกัน"
"อื้ม ^_^"
"เดี๋ยวฉันเอามาเผื่อนะ"ฉันบอกทิ้งท้ายทุกคนในห้องแล้วเดินออกมาพร้อมอีฟ
"..."
"..."ขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปที่ไหนซักแห่งเพื่อไปเอาถ่านไฟฉาย เราสองคนไม่ได้เปิดปากพูดกันเลย วันนี้มันดูเงียบแบบแปลกๆ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่เหมือนเดิม...
กรึก! แอ๊ดดด
ในตอนนี้เราสองคนมาถึงห้อง ห้องหนึ่ง เราเดินมาไกลพอสมควรเลยล่ะค่ะ ห้องนี้เรียกได้ว่าเต็มไปด้วยขี้ฝุ่น ทุกอย่างมันดูเก่าไปหมด เก่าจนน่ากลัว เหมือนกับว่าความน่ากลัว โศกเศร้าทุกอย่าง มันมารวมอยู่ในห้องนี้ เอาเป็นว่ารีบมาเอารีบไปแล้วกัน
"จีซูเห็นหีบนั่นมั้ย? ถ่านไฟฉายมันอยู่ในนั้นน่ะ"นิ้วมือเล็กๆ ของอีฟชี้ไปทางหีบเก่าๆ ที่ตั้งอยู่ใต้หน้าต่างบานที่เก่าแสนเก่าตรงหน้าเราสองคน
ฉันเดินตรงจากหน้าห้องที่เราสองคนยืนอยู่ด้วยกันตอนแรก ขณะที่เท้าของฉันก้าวเข้าไปหาหีบนั้นเรื่อยๆ ฉันก็รู้สึกถึง...บางอย่าง...
"เห็นมั้ยว่าหีบนี่มันไม่ได้ล็อค จีซูเปิดสิ"เด็กน้อยบอกกับฉัน ฉันไม่รอช้าเอื้อมมือของตัวเองไปที่หีบกล่องนั้นทันที แต่ก่อนที่มือของฉันจะสัมผัสเข้ากับหีบที่ว่า มันก็หยุดชะงักทันที...ทำไมมัน...รู้สึก...แปลกๆ มันปลอดภัยรึเปล่านะ ไม่สิ เราต้องเชื่อใจอีฟ...คง...ไม่มีอะไร
"ทำไมไม่เปิดล่ะ?"เด็กน้อยเอ่ยขึ้น
"...."นั่นสินะ เราต้องเชื่อ...เชื่อใจอีฟสิ
"...."
ฉันเอื้อมมือไปจับหีบกล่องนั้น
เปรี๊ยะะ!!
"กรี๊ดดด"ฉันสบถออกมาทันทีเมื่อมีพลังงานไฟฟ้า(แรงสูง)มาช็อตที่มือของฉัน...ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้ อีฟ...
"หึ.."
ฟิ้ว!
"อ๊าย! อะ..อะไรกัน!"ลูกดอกไม่ทราบที่มาลอยมาปักที่ขาของฉัน ส่งผลให้ฉันเสียหลักล้มทันที
"...เธอ...คงไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย..."ร่างเล็กกล่าวออกมาพร้อมแสยะยิ้ม...ยิ้มที่ฉันไม่อยากให้มันปรากฎบนใบหน้าของเด็กคนนี้
"อีฟ..."
"..."
เฮือกกก...ทำไม...? ทำไมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังแผ่ซ่านมาจากบริเวณที่โดนลูกดอกเสียบ มันค่อยๆ ขยายและคลืบคลานไปทั่วร่างกาย ทั้งตัวของฉันล้มลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
"เกิดอะไรขึ้น...อ...อีฟ"ฉันพยายามเปิดปากพูดกับคนตรงหน้า
"ก็นะ...แค่เป็นอัมพาตไม่นาน จะเป็นอะไรไป ไหนๆ แกก็จะไม่รอดอยู่แล้วนี่"คำพูดและรอยยิ้มแบบนั้น มันกำลังทิ่มแทงลงมาบนหัวใจที่เปราะบางของฉัน อีฟ...อีฟของฉัน...ทำไม ฉันไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะอะไรก็แล้วแต่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ นี่ฉันกำลังฝันอยู่หรอ ใครก็ได้ บอกฉัน...บอกฉันสิ!!
"..."
"จีซู ไม่ต้องกลัวหรอก แปปเดียวเอง ^^"
เด็กคนนั้นยังคงยิ้มให้ฉัน ยิ้มที่ไม่น่าอภิรมณ์ใจเลยสักนิด
"..."
วูบ~
มีดเล่มสั้นปรากฎในมือของคนตรงหน้าฉัน ใจของฉันที่สั่นไหวหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม เธอกำลังจะทำอะไรอีฟ?? คิดอะไรอยู่หรอ? ฉันไม่เข้าใจ...
'แล้วฉันจะเชื่อใจเธอได้รึเปล่า?'
'อื้มๆ ได้สิ สัญญาเลยก็ได้นะ'
'สัญญาแล้วนะ'
'แน่นอน'
'สัญญาแล้วนะ'
'สัญญาแล้วนะ'
คำสัญญาของเราสองคน คำพูดเหล่านั้นลอยเข้ามาในโสดประสาทของฉัน คำพูดจากปากของเด็กน้อย มันเป็นเพียงแค่คำโกหก... คำพูดที่ไร้ความหมาย ทั้งๆ ที่ฉันยอมไว้ใจ ยอมเชื่อ แต่ทำไมคนๆ นี้ถึงกลับทำลงมาได้ลงคอ เธอไม่ใช่เด็กน้อยของฉัน เธอไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก เธอไม่ใช่อีฟของฉัน...
"โชคดีนะ"
หยาดน้ำตาเริ่มเข้าครอบคลุมไปทั่วดวงตาของฉัน ความรู้สึกต่างๆ เข้าโจมตีมาที่ฉันอย่างไม่ยั้งมือ สายน้ำใสๆ พลันไหลออกมาจากดวงตาออกมาเป็นทาง และหยดลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรก น้ำตาร่วงหล่นอย่างไร้ความหมาย ร่วงลงไป ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น ไม่ได้ช่วยให้พื้นแห่งนี้สะอาดขึ้น ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้น มีแต่จะสร้างความปวดร้าวไปทั่วจิตใจที่แสนไร้เดียงสาของฉัน ร่างเล็กขึ้นคร่อมร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของฉัน เธอประสานมือไว้กับมีดสั้นในมือ และยกมันสูงขึ้น คมมีดสะท้อนแสงที่ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ความรู้สึกเฉยชามันทำให้ฉันอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ อยากไปหาใครบางคนที่รออยู่ด้านบน
"โชคดี...."
ร่างเล็กเตรียมพร้อมออกแรงทุ่มคมมีดลงมาบนร่างกายฉัน
อ่า...
หมดเวลาแล้วสินะ...
####
นี่ไรท์กว่าจะสละเวลามาอัพนี่มันยากมากจริงๆ ขอโทษจริงๆ ที่ช้า งานเยอะมากค่ะ TT รีดทุกคนช่วยกันเม้นหน่อยน้าาาาาา ต้องการกำลังใจหนักมากกกกกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น