ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep.4 เอาเข้าไป
JinniePrincess(?) talk
วูบ~ ปั่ก!!"แว๊กกกกกกกก!!" ฮืออออ ผมกระเด็นออกมาจากมุมห้องเพราะว่า ไอ้เตียงลายอัลปาก้าสีชมพูที่โผล่มามันดันกระแทกผมจนปลิวมาชิดผนังทันที เพราะผมถือสร้อยเอาไว้ในมือไงล่ะ ไอ้สร้อยบ้าเอ๊ยยยยยย! เอ๊ะ!? รึกูโง่เอง!? ไม่ๆๆๆๆๆ คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด ฉะนั้น! คนที่ผิดคือ! ไอ้สร้อยนั่นต่างหาก!! อย่าว่าแต่คนอื่นสติไม่ดีเลย ไอ้ซอกจินคนนี้ก็ไม่ต่างกันหรอกครับ กลับมาเถอะครับ ผมไม่อยากออกทะเล เดี๋ยวจมน้ำ เพราะผมบอบบาง(?)เกินไป ว่าแต่ผมจะคอเคล็ดมั้ยเนี่ย?
"ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้ฮยองเอ๊ยยยย"ชูก้าหัวเราะเยาะผม เกินไปมั้ยห้ะ!?
"มึงมาโดนแบบกูมะ?"
"โถๆๆๆ ฮยอง เฮ้อออ"ไอ้มักเน่ว่าแล้วส่ายหัวไปมาอย่าปลงๆ
"จินฮยองก็ยังเป็นจินฮยองวันยังค่ำ"ไอ่วีก็อีกคน
"นี่หน้าหล่อๆ กูเกือบเสียโฉมแล้วนะเนี่ย เป็นห่วงกูบ้างป้ะ"ผมพูดออกไป
"เอะอะเสียงดังอะไรกันคะ"จีซูที่เพิ่งละจากการไปเฝ้าพระอินทร์เพราะเสียงของพวกเราพูดขึ้น
"จีซูครับ อีพวกนี้แม่งหัวเราะเยาะพี่อ่ะ ช่วยพี่หน่อย"ผมพูดพร้อมทำสายตาอ้อนวอนที่ไม่เคยมีสาวคนไหนรอดพ้นความหล่อเหลานี้ไปได้
"พวกพี่!!"จีซูตะคอกใส่ทุกคนยกเว้นผม หึๆๆๆ เป็นไงล่ะมึง"ฮ่ะๆๆๆ สุดยอดดดดดดด เลยค่ะ ทีหลังช่วยเรียกฉันด้วยนะคะ จะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย ฮ่าๆๆๆๆ"
เอิ่ม! ยัยเด็กเหลือขอนี่มันน่านัก!!
"ว๊ากกกกก ไงล่ะไอ้คนหน้าตาดี"ชูก้าล้อผม ฝากไว้ก่อนเถอะ!! ไอ้เผือกเอ้ยยย
.
จบเรื่องไร้สาระนี่เถอะครับ
.
.
.
เอาจริงๆ ผมสงสัยนะว่าจีซูเค้ากล้ามาปากดีใส่ผมทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันได้ยังไง และมันก็หลายครั้งแล้วด้วย อีกอย่างผมรู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยชอบผม ผมก็เลยจะไปคุยกับน้องเค้าดูครับ ไม่แน่ใจว่าผมไปทำน้องเค้าโกรธรึเปล่า ตอนนี้น้องเค้ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องพักของพวกเรา ส่วนคนอื่นมันก็ออกไปเดินเล่นแถวๆ นี้แหละครับ รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ปลอดภัยก็ยังจะออกไป ส่วนผมคนนี้ เรียกง่ายๆ ก็ไอ้ขี้ป๊อดนี่แหละครับ เพิ่งไปเข้าห้องน้ำมา โอเคๆ ผมต้องคุยกับน้องเค้า ไม่เป็นไรๆๆ มันไม่มีอะไรหรอก
เนอะ..
"น้องจีซูครับ"
"..."น้องเค้าไม่ตอบอะไรเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมาจากการอ่านหนังสือ และมองหน้าผม
"คือพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"(. .) (• •)"เค้าพยักหน้า ผมก็ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่เดิม ผมต้องไปหาที่ดีๆ นั่งคุยกับน้องสิ ผมเลยเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ เธอ
"พี่จินทำอะไรให้จีซูไม่พอใจรึเปล่าครับ?"ผมถามออกไป
"พี่ก็คิดเองสิ" แหนะ แปลว่ามี
"เรื่องอะไรเหรอ พี่ไม่รู้จริงๆ"
"ลืมกันได้ยังไง"เธอพูดออกมา ลืม? ผมเคยรู้จักเด็กคนนี้ด้วยหรอ?
"..."ผมนั่งพินิจเงียบๆ คิม จีซู?
อืม..... คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู คิม จีซู
ผมนั่งคิดอยู่นาน
คิม จีซู เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆๆ เมื่อกี้อะไรแวบๆ เข้ามาในหัว คิม จีซู จีซู? จีซู...... คิม จีซู..... (โอ้ยยย พอเถอะไรท์! เดี๋ยวคนอ่านเค้านอนละเมอคำว่าจีซูกันพอดี!!) จีซูงั้นหรอ?
ปิ๊ง!! (ทุกคนโปรด มโนว่ามีหลอดไฟดวงหนึ่งสว่างขึ้นในหัวจิน)
กรี๊ดดดดดดดดด โกหกใช่มั้ย!!!
"ยัยหนูซูของเฮีย!!!"ผมโพล่งออกมาหลังจากคิดได้ เอามือไปจับหน้าเด็กนี่แล้วพลิกไปพลิกมา ยัยชิชูจริงๆ ด้วย!!
"-__-"
"มาให้เฮียกอดหน่อยซิน้องรัก!!"ผมพูดแล้วทำท่าจะกระโจนเข้าไปกอดยัยเด็กนี่เต็มที่
"ซูโกรธอยู่นะ!! ไม่ต้องมายุ่งเลย"เธอว่าและผลักผมด้วยพลังทำลายร้างระดับสิบ
"โถ่ๆๆๆๆ เฮียขอโทษ เฮียลืมจริงๆ"
"ลืมแม้กระทั่งพี่น้องแท้ๆ ของตัวเองเนี่ยนะ! เกินไปป่าว!!"
"ไม่เอาน่าาา"
"ซูไปดีกว่า!!"
ฟุ่บ!
เด็กนั่นลุกขึ้นและกำลังเดินออกไป ผมต้องง้อใช่มั้ยครับ ดีนะผมสั่งสมประสบการณ์การง้อขั้นเทพมาจากไอ้ม่อน ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมงอนมันบ่อย มันก็เลยง้อผมบ่อย ก็ไม่รู้สิว่าทำไมผมถึงต้องงอนมันบ่อย ชั่งๆ มันเถอะ นี่กูคิดอะไรอยู่วะ. ... พอๆๆๆๆๆ
"จีซูวววววว"ผมวิ่งตามไป
"รำคาญชะมัดเลย"เธอบ่นเบาๆ แต่เบาแค่ไหนสายเสือกอย่างผมก็รู้อยู่ดี หึๆๆๆ
"ยัยซู เอางี้"ผมวิ่งไปจับไหล่เล็กๆ ของคนตรงหน้า "เดี๋ยววันนี้เฮียทำสุกี้ทะเล หมูกะทะด้วย ชุดใหญ่เลย โอเคมั้ย"
"จะทำก็ทำสิ"เธอตอบมา
"จะกินมั้ยครับ"
"กิน"เห็นมั้ยครับ ถ้าเราจะง้อเราก็ต้องรู้จุดตาย แน่นอนว่าน้องมันก็ไม่ต่างจากพี่มันเท่าไหร่หรอกครับ เพราะว่าเรื่องกิน ไม่!เคย!พลาด! และฝีมือทำอาหารระดับผมแล้วล่ะก็ หึๆๆๆๆๆ จิ๊บๆ
"งั้นก็ต้องหายงอนด้วย"
"เอาลูกชิ้นเยอะๆ เนื้อสดๆ แบบละลายในปาก น้ำซุปห้ามหวานเกินไป ขอผักอ่อนๆ ปลาดอรี่ด้วย และที่สำคัญ...ห้ามใช้น้ำมันงา"
"..."ผมนี่หน้าซีดเลยครับ ผมทำอาหารโดยขาดน้ำมันงาไม่ด้ายยยยยยยยยยย T T
"โอเคนะคะ"
"ยัยซูวววว ให้เฮียใส่น้ำมันงาเถอะนะ ถ้าไม่มีน้ำมันงาอาหารมันจะไม่อร่อยน้าาาา"
"ก็ได้ แต่ห้ามใส่เกิน 3/8 ของขวด"
"คร้าบบบบๆๆ ขอพระคุณเป็นอย่างสูงคร้าบบบบ"
"ไปละ เฮียต้องทำให้เสร็จภายในหกโมงเย็น ห้ามให้ใครช่วยด้วย"
"แต่นี่มันห้าโมงครึ่งแล้วนะ(ถึงจะไม่มีอะไรที่แสดงให้เห็นว่าเป็นตอนกลางวันก็เถอะ)"
"ไม่รู้แหละ"
Rapmonster talk
"มึงๆๆๆ ไอ้ม่อน"ไอ้โฮปมันทักผม
"หืม?"
"ไอ้ม่อน!!"
"ห้ะ?"
"ไอ้ม่อน!!"
"เออ! ก็กูได้ยินแล้วไง!!"
"อ่าวหรอ? ก็ตอนแรกมึงพูดหืมๆ ห้ะๆ กูก็นึกว่าไม่ได้ยิน ไอ้สัส"
"กูผิด?"
"เออ!"
"ไร้สาระชิบหาย สรุปมึงมีอะไร"ผมถามมันไป
"สองคนนั้นแม่งคบกันตอนไหนวะ"
"สองคนไหน?"
"ก็จินฮยองกับจีซูไง"
"..."ผมต้องหูฝาดแน่ๆ เลย จินฮยอง...คบกับจีซูงั้นหรอ ไม่จริง... นี่มึงคิดบ้าอะไรอยู่ไอ้ม่อน!! บ้าเอ้ย!! สงสัยผมคงอยู่ใกล้ไอ้โฮปมากไปแน่ๆ เลย
"มึงดูดิ นั่นไง"ไอ้เจโฮปชี้ไปทางจินฮยองกับจีซู จินฮยองกำลังเอาแขนคล้องคอจีซูอยู่ .......
"วี้ดวิ้ววว ฮยองไปคบกับน้องจีซูคนสวยตอนไหนเนี่ย"พอฮยองกับจีซูเดินมาใกล้ไอ้โฮปก็ออกปากแซวทันที ... มึงจะแซวทำม้ายยยย ..... แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของกูหนิ... แต่...
"คบพ่องงงงงงมึงดิ นี่น้องสาวกูเอง"หา?
"ทำไมฮยองไม่เห็นเคยพูดถึงเลยวะ"
"โอ้ยยย ก็กูลืม พอเถอะ กูอายจะตายห่าแล้วเนี่ย"
"ถ้าไม่อายก็หน้าด้านเกินไปละ"จีซูพูดพร้อมจิกสายตาชวนขนลุก สรุปคือฮยองแม่งจำน้องตัวเองไม่ได้หรอ เฮ้ออออ กูโล่งอก เดี๋ยวๆๆๆๆ ไอ้ม่อน ทำไมมึงต้องโล่งอก มึงเป็นอะไรของมึง!!
-18.05 น.-
เนื่องจากว่าวันนี้จินฮยองแกทำสารพัดเมนูเพื่อไถ่โทษน้องจีซู พวกเราก็เลยติดร่างแห เอ้ย!! พลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย พวกเรากินสุกี้อย่างเฮฮา เพราะนานๆ ทีเฮียคนนี้แกจะทำอะไรยิ่งใหญ่ๆ เห็นอย่างนี้เฮียแกก็ขี้เกียจนะครับ
JinniePrincess talk
หลังจากทานอาหารกันเสร็จผมคนนี้ พ่อบ้านเจ้าเก่าเจ้าเดิมก็ต้องมาเก็บกวาดเศษซากอาหารของพวกมัน แม่งไม่เคยคิดจะช่วยกันจริงๆ
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงเท้าของใครเดินเข้ามาใกล้ผมขณะที่ผมกำลังล้างจานอยู่ ผมหันไปตามเสียงทันที
"เชี่ย!! ไอ้ก้า กูตกใจหมด!!"ผมสบถออกมา
"เว่อร์ชิบหายเลยฮยอง"ชูก้าพูด
"มึงมีอะไร"
"ยัยจีซูเป็นน้องแท้ๆ มึงใช่มั้ย"มันถาม
"ก็เออดิ"
"ไม่มีอะไรเกินเลยใช่มั้ย"
"เอออออ"ผมตอบไปแบบปัดๆ
"แน่นะ"พูดอะไรของมัน
"ก็แน่ดิ กูอยู่กับจีซูตั้งแต่เด็กๆ แล้วมั้ย"
"อืมมมมม งั้นก็ดี"
"อะไร! มึงมีอะไร! นี่มึงคิดอะไรอยู่! พูด!!"
"เปล๊าาา"ดูมันตอบสิครับ มันจะกวนteenผมใช่ป้ะ แม่งพูดแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี อะไรวะ? น่าสงสัยจริงๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ ผมไม่ใช่นักเสือก เอ้ย!! นักสืบสักหน่อย ทำไมต้องไปสงสัยอะไรมากมาย เฮ้ย แต่มันเหมือนมีเลศนัยบางอย่างนะ แต่ก็ชั่งมันเถอะคงไม่มีอะไร เอ๊ะ! หรือว่ามีวะ?
Rosé talk
"ผมควรทำยังไงดี"เสียงใครน่ะ
"..."ฉันแอบฟังเสียงใครบางคนกำลังพูดอยู่ ขณะที่พวกเราทุกคนกำลังหลับ(ยกเว้นฉัน)
"ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"ใครวะ? คุยกับใคร?
"..."ฉันยังคงตั้งใจฟัง
"บอกผมที"
"..."หรือว่าฉันกำลังฝัน?
"ยานแม่ครับ...ผมจนปัญญาแล้ว...ผมจะทำยังไงดี..."เอิ่ม...นี่มันใครวะ
"..."ฉันยังคอยสังเกตการณ์อยู่นิ่งๆ เอ้อ ลืมอธิบายเลย ในห้องนี้มันมีทั้งหมดสามเตียงใหญ่ก็เลยทำให้เรานอนได้พอดี โดยพวกเราแบลคพิ้งก็นอนเตียงเดียวกัน ส่วนพวกบันทันก็นอนแยกกันเป็นสองเตียง
"ผมขอเถอะ...ช่วยผมที"ใครสักคนยังพึมพำไม่หยุด
"..."
ฟุบ
ฉันเห็นเงาคนลางๆ กำลังลุกขึ้นจากที่นอนและเดินตรงไปที่ประตู นี่เขาจะออกไปจากห้องนี้งั้นหรอ ถ้าละเมอเดินสะเปะสะปะแล้วดันไปเจอตัวอะไรแปลกๆ อีก ฉันยังไม่อยากเสียกำลังพลนะ ว่าแต่ คนอะไรวะ ขนาดละเมอยังเล่นใหญ่ขนาดนี้เลย เพลียจริงๆ
กรึก!
เฮ้ย! เค้าบิดลูกบิดแล้ว ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันควรออกไปจับเค้าไว้ดีมั้ย
เอี๊ยดดดดด
เค้าเปิดประตูแล้วววว เอาว่ะ!!
ฟุบ!
"นายทำอะไรเนี่ย!"ฉันพูดเบาๆ หลังจากที่ฉันไปคว้าตัวเค้าและปิดประตูลง
"!@#%&(#%#"ใครๆๆๆๆ ใครกันที่จะปัญญาอ่อนขนาดนี้ อยากเห็นหน้าจริงๆ
"นี่นาย"ฉันเขย่าตัวเค้าเพื่อให้เค้าตื่น
"...=.=" ฮ่าๆๆๆๆๆ เห็นหน้าชัดแล้วโคตรฮาเลย ขอขอบคุณแสงจากสร้อยคอฉันนะที่ทำให้ฉันเห็นหน้าหมอนี่ ก็รุ่นพี่วีสิคะ ฮ่าๆๆๆๆ โอ้ยขำ ทุกคนนึกหน้าเวลาคนละเมอออกมั้ยคะ แบบตาจะปรือๆ จะปิดก็ไม่ปิด จะเปิดก็ไม่เปิด ปากก็เจ่อๆ แหม ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ ฮ่ะๆๆ โอ้ย จะกลั้นขำไม่ไหวแล้วนะโว้ย
"ฮ่ะๆๆ นี่!"
"...ช่วยผมด้วย"
"ตื่นก่อน!"ฉันเขย่าตัวเค้าอย่างแรงเลยค่ะ เมื่อไหร่จะตื่นวะ
แปะ แปะ ฉันตบหน้าเค้าเบาๆ ไปสองที
"บุลโกกิ..."
"ตื่นเร็วๆ สิ"
"อะไรเนี่ยยย~"เค้าสลึมสลือ
"ชู่ววววว อย่าเสียงดัง เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นหรอก"
"เธอ...?"
"-_-"
"เฮ้ย โรเซ่ นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะทำมิดีมิร้ายฉัน!"หมอนี่ว่า เอามือมาป้องร่างกายตัวเอง แล้วทำหน้าดัดจริตเหมือนเด็กสาวที่เพิ่งเสียซิง
"บอกว่าอย่าเสียงดังไง"
"หนูกลัวแล้ว อย่าทำอะไรหนูเลย" ยังอีก ยังมาวงมาไหว้ขอชีวิต
"มโน!"
"เนื้อ..."ยัง! ยังไม่หยุดยานแม่อีก
"นายไปนอนเลยไป"ฉันพูด "คนบ้าอะไรละเมอโคตรเล่นใหญ่รัชดาลัยเธียเตอร์ เซอร์ไอแซกนิวตัน หมูหันบินได้ขนาดนี้"คิดสดค่ะ ถ้าจะใช้โปรดให้เครดิตด้วย
"ฉันได้ยินนะเว้ย"แน่ะ ยังไม่ไปนอนอีก
"ไปนอนเลย"ฉันไล่เค้า แล้วเตรียมตัวเดินออกไปด้านนอก
"แล้วเธอจะไปไหนน่ะ"เซ้าซี้จังวะ รำคาญจริงๆ เลย
"ไปขี้! จะไปด้วยกันมั้ยล่ะ"ฉันประชดเขา
"ก็ดีเหมือนกัน"อ้าว! ฉันประชดแต่หมอนี่ดันเอาจริงเว้ย โอ้ย ปวดหัว นี่เขาแยกแยะอะไรได้บ้างเนี่ย
5 นาทีต่อมา...
"ไหนเธอบอกว่าจะไปขี้ไง"เขายังจะมาถามอีก
"เห็นหน้านายแล้วขี้ไม่ออก"ฉันพูดออกไป
"นี่เธอ! ทำไม! หน้าฉันมันทำไม! ห้ะ!"
"เฮ้อ"น่าเบื่อจริงๆ เลยคนแบบนี้
"..."
"..."
"..."
"..."
"เฮ้ย จะไปไหนน่ะ"ทำไมอีก ฉันก็แค่ปีนหน้าต่างที่เปิดอยู่ออกไป ด้านนอกมันเป็นเหมือนสวนหย่อมธรรมดาๆ เอง เอาจริงๆในคฤหาสน์นี้มันก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก
.
.
.
ใช่มั้ย?
.
.
.
"ยัยบ้า มันอันตรายจะตายไป!"
"ดูสิ ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"..."เขากวาดสายตามาทางข้างนอกนี่
"..."ฉันกวักมือเรียกหมอนั่นให้ออกมา หมอนั่นก็ทำตาม แต่ว่า...
"อุ๊ย! แหก!"ดูคำอุทานหมอนี่สิ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ทันได้กระโดดออกมาหมอนี่ก็สะดุดล้มก้นคะมำซะก่อน ถถถถถถ
"ฮ่าๆๆ เป็นไงบ้างนายเด็กเหวอ"
"นี่เธอกล้าหัวเราะฉันงั้นหรอ"เขาลุกขึ้นแล้วข้ามออกมาด้านนอกอย่างง่ายดาย แหม แต่เดินธรรมดาดันสะดุดล้มเนี่ยนะ พวกบังทันนี่มีใครบ้างคะที่ปกติ (ไรท์:ขอตอบแทนเลยว่าไม่มี) ช่างเค้าเถอะมาดูท้องฟ้าดีกว่า พอฉันมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วนก็อดยิ้มไม่ได้
"เสียดายจังที่พระจันทร์ไม่เต็มดวง"หมอนั่นพูด
"นายจะรำวงวันลอยกระทงรึไง"
"เธอยิ้มทำไม?"
"พระจันทร์ยิ้มให้ฉัน ฉันก็ต้องยิ้มตอบสิ"
"( ' ' ).... นั่นสิเนอะ"หมอนั่นทำเป็นเก๊กเงยหน้ามองจันทร์ เหอะ หล่อตายแหละ!! พอมองหน้าเขามันก็นึกถึงภาพตอนที่หมอนี่ละเมอ 5555 ภาพติดตาที่ไม่มีวันลบออกไปได้ ถึงนายจะเก๊กยังไงฉันก็ยังไม่ลืมหน้าเหวอๆ ของนายตอนนั้นได้หรอก
"เจ๊แชง"เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ!!
"..."ฉันหันขวับไปหาเขาทันที
"มาแข่งนับดาวกันมั้ย"
"แข่งนับดาว??"
"ก็เออดิ เธอได้ยินเป็นอะไร นับแกะรึไง"
"หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่"
"เฮ้ๆๆๆ รอด้วยสิ"
"สิบห้า สิบหก สิบเจ็ด สิบแปด สิบเก้า..."
"นี่เจ๊!!"
"ยี่สิบ ยี่สิบเอ็ด ยี่สิบสอง..."
"...ยี่สิบสาม..."เดี่ยวๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ นั่นเสียงใคร ไม่ใช่เสียงบ่าววีแน่นอน ทันใดนั้นฉันกับหมอนั่นก็มองหน้ากันทันที
"อึก..."พร้อมกลืนน้ำลายไปตามสเต็ป
"เอาไงดีเธอ"เขากระซิบถามฉัน
"เผ่นเหอะ มีแค่สองคนคงไม่น่ารอด"ฉันเสนอ
"เออ นั่นดิ...ไป!!"ได้ยินดังนั้นก็โกยสิคะรอไร
ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!
นั่นไง๊ ว่าแล้ว
"อ๊ะๆๆ จะหนีไปไหนกันหนุ่มสาว"เสียงผู้หญิงดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เสียงดัดจริตอะไรเบอร์นั้น หมั่นไส้!
"โอ้ย! บ้าเอ้ย!"ฉันสบถออกมาเพราะกำลังรีบๆ ดันมาพลาดสะดุดหน้าต่างซะงั้น T T นี่หรือโชคชะตา
"เร็วสิเธอ!!"
"ไม่เห็นรึไงว่าฉันลุกขึ้นไม่ได้!!"
"จริงๆ เลย"เขาพูดออกมาอย่างหัวเสีย แล้ววิ่งกลับมาทางนี้ แล้ว อุ้ม!! ทำไมต้องอุ้ม!! ตอบ!!
"นาย!! ทำอะไร!!"
"ถ้าให้เธอขากะเผกแบบนี้คงไม่รอดทั้งคู่หรอก คิดว่าฉันอยากอุ้มนักรึไง ไม่ได้อยากอุ้มซักหน่อย!"
"ทำไม..."
ปึง!!
ทำไม...ทำไมมมมมมมมมมมม๊ โอ้ย รู้งี้ฉันไม่ออกมาข้างนอกก็ดีหรอก T^T อยู่ๆ ก็มีลูกกรงเหล็กเก่าๆ ผุดขึ้นมาจากพื้นแล้วขังฉันกับตานี่เอาไว้
"เอาไงต่อดีล่ะเธอ"เขาขอความเห็นฉัน
"ฉันก็กำลังจะถามนายเหมือนกันเนี่ย"
"แบมแบมล่ะ"นายนี่ก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะเอ๋อเป็นอย่างเดียว น่ะ ภาพหลอนผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว 55555
"แบมมมมมมมมมมมม!!"
ตืดดดดดดดดดดด...
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียก... Sorry,@%$#^($@&!!?
"แบมแบม นายช่วยพวกเราด้วยนะ"หมอนั่นพูด
ตืดดดดดดดดดดด...
"แบมแบม แบมมมมมมมมแบมมมมมมมมมม แบมแบม แบมแบม"หมอนั่นยังคงพยายามเรียกแบมแบม
"นังแบม จะออกมามั้ย"ฉันพูดออกไป
"แบมแบม ออกมาเถอะ"
"แบมแบม!!!!!!!"
'เอ้อๆๆๆๆๆ รู้แล้วๆ'นางตอบกลับมาแล้วค่ะ
"นี่มันอะไรกัน"ฉันถามนาง
'เออออออออ.... แปปนะ...'
"..."
'โอเค สิ่งที่พวกแกกำลังเจอคือ นางร้ายแห่งเงามืด เธอเกลียดผู้หญิงทุกคนที่โผล่มาให้เธอเห็น และจ้องจะกินวิญญาณของชายหนุ่มทุกคนเช่นกัน เธอจะฆ่าแกโดยการฉีกเป็นชิ้นๆ และดูดวิญญาณของพวกแก และพวกแกห้ามให้เธอจับตัวแกเอาไว้ได้ เพราะถ้าเธอจับพวกแกเอาไว้ได้ เธอก็จะฆ่าพวกแกได้อย่างง่ายดาย'
"หูยน่ากลัวอ่ะ..."
'วิธีจัดการก็คือ...ตัดผมของเธอ...และทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองขาดความงดงาม'
"แค่ตัดผมน่ะหรอ?"
'ใช่...แต่แกอย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ นะ'
"ฉันชักจะเมื่อยแล้วสิ"หมอนั่นบ่นออกมา
"แล้วใครใช้ให้มาอุ้มฉันแบบนี้ล่ะ"
'เลิกๆๆๆๆๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว แก ยัยโรส เค้าอุตส่าห์ช่วยไปว่าเค้า ใช่เรี่องมั้ย'
"เนอะๆๆๆ"นายวีก็สนับสนุนไปอีก
"งั้นลงก็ได้โว้ย"ก็ฉันหายเจ็บแล้วนี่ เมื่อยก็เมื่อย ลงดีกว่า เนอะๆๆๆ
"เอ๊อะๆๆ ระวังหน่อยดิ"หมอนั่นโวยวาย ใครสอนพูด เอ๊อะ กัน
วูบ~
"พวกเจ้าเป็นใคร ไม่รู้รึว่านี่เป็นที่ของข้า"
มีผู้หญิงรูปร่างผอมสูง ผิวซีดคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น คาดเดาจากหน้าตาก็อายุประมาณ 27-30 แต่บางทีหน้าก็เทาเกินไปนะ ไม่มีใครช่วยเลือกรองพื้นรึไง หรือว่าใช่รองพื้นผิดเบอร์? อืมๆๆ เป็นไปได้ แล้วดูปากสิคะ จะแดงไปไหน กลัวอุทัยทิพย์ที่บ้านไม่หมดรึไง หรือไปกินเลือดใครมา แต่งตัวก็เว๊อร์เว่อร์ จะคลอสเพลย์เป็นมาเลฟิเซนต์รึไง ถ้ามีเขาควายอีกสองข้างนี่ใช่เลยนะ เตรียมสันตะพายจมูกได้เลย ถุ้ยยยย!! ท่าทางก็ดูเหมือนผู้ดีนะ แต่จริตจะก้านโอเวอร์ไปหน่อยนะป้า
"ครับ?"หมอนั่นตื่นรึยังเนี่ย
"นายจะไปขานตอบเขาทำไม!"ฉันกระซิบบอกเขา
"อ่าว แล้วให้ทำไงอ่ะ"เขาถามฉัน
"นี่พวกเจ้ามาจากไหนกัน"ป้าแกถามฉันกับตานี่
"อ่อ แดกูครับ^^"หมอนั่นตอบไป โอเค ฉันรู้แล้วๆ ว่าไม่มีใครเซ่อไปกว่าหมอนี่แล้วล่ะ
'วีฮยองจะตอบเค้าทำไมคร้าบบบบ?'แบมแบมนางพูด
"ป้าคะ"ฉันว่า
ขวับ!
พอฉันพูดคำนั้นยัยป้านั่นก็หันมาทันที
"นังเด็กนี่!!"
"สวยใช่มั้ยล่ะคะ อะโฮ๊ะๆๆๆๆ"
"แก!!"
"โอ้ยๆๆๆ ป้า!"ฉันพูดออกมาเพราะยัยป้านี่มากระชากหัวฉันเนี่ย
"ไหนแกพูดใหม่ซิ!!"ป้าแกพูดกับฉัน
"ผมว่าเราคุยกันอย่างสันติเถอะครับ"นายวีว่า นี่นายเป็นหัวหน้าคณะคสช.รึไง ช่วยฉันก่อนดีม้ายยย
"ไม่!! แก!! ยัยเด็กเหลือขอ!! ไม่มีใครสั่งสอนรึ!!"
"โอ้ย!!"
วูบ~
"กรี๊ดดดดดดดด"อีป้านี่มันทำอะไรซักอย่าง ทำให้อยู่ดีๆ ตัวฉันก็ลอยสูงขึ้นมา ฮือออ ไม่พอ ยังรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาบีบอัดบริเวณคอและช่วงท้อง ทำให้แทบจะหายใจไม่ออก
"ยัยโรส!!"เสียงพี่จีซูนี่ แต่ไม่ใช่พี่แกคนเดียวหรอก มากันยกโขยงเลย
"ออนนี่!! ช่วยดะ...อ่อก"หายใจไม่ออกเลยค่ะ
"โร่เซ่!!"โอ้ยยย ยัยลิซ อย่าเพิ่งมาโวยวายตอนเน้ มาช่วยฉันก๊อนนนน
"ไอ้วี!! มึงช่วยน้องเค้าดิวะ!!"จีมินตะโกนมา ทำได้ดีนะคะ T T
"หา?"ยังงงอีก หมอนี่ควรยัดกาแฟเข้าปากบ้างนะ
"พวกเจ้าเป็นใคร!!"ยัยป้านั่นตะคอก
"เอาอะไรมาพังเข้าไปดิ้!! เดี๋ยวเค้าก็ตายพอดี!! ไอ้ห่าวีนี่ก็ไร้ประโยชน์จริงๆ"พี่จินสั่งทุกคน
"นี่คุณ!! ปล่อยยัยนั่นนะ!! ถ้ายัยนั่นตายคุณต้องจ่ายค่าเสียหายเป็นล้านเลยนะ ทั้งค่าประกัน ค่าชดเชย ค่าประกันตัว ไหนจะเงินที่ค่ายยัยนั่นเรียกร้องอีก อย่าไปทำอะไรยัยนั่นเลย เสียเวลาเปล่าๆ"นายวีพูด
"เงียบซะ!! ถ้านังเด็กนี่ไม่มาพูดจาเช่นนี้ ข้าก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก คนเช่นนี้สมควรถูกสั่งสอน!!"นางว่า
"นี่คุณ!! ถ้าคุณทำคนคนนั้นให้บาดเจ็บ!! คุณจะมีความผิดฐานทำร้ายรางกาย ตามมาตรา 295!! ว่าด้วย 'ผู้ใดทำร้ายผู้อื่นจนเป็ยเหตุให้เกิดอันตรายแก่กาย หรือจิตใจผู้อื่น ผู้นั้นกระทำความผิดฐานทำร้ายร่างกาย ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ'!!!!"(ไรท์:ขอเป็นกฎหมายของไทยนะคะ ง่ายดี) อยากจะก้มลงกราบแทบเท้ารุ่นพี่แรปมอนจริงค่ะ //เอามือทาบอกด้วยความปลื้มปริ่ม แต่เดี๋ยว เฮียแกลืมไปรึเปล่าว่าที่นี่มันที่ไหน แล้วกฎหมายแบบนั้นมันใช้ได้กับป้าแกด้วยหรอ เกือบดีแล้วเฮีย...
"..."ทุกคนในที่นี้เงียบกันไปตามๆ กัน
"มึงเอาขวานพังเข้าไปเร็วๆ สิวะ!! น้องเค้าจะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว"แรปมอนทำลายความเงียบลง
'รีบๆ.เถอะครับทุกคน ยัยโรสดูท่าจะไม่ไหวแล้วด้วย'แบมแบมว่า
"เอาล่ะนะ..."จองกุกว่าแล้วเตรียมจะเอาขวานในมือฟันเข้ามาในลูกกรงนี้
"ย่าาาาาห์.!!"
ปึง! ปึง! ปึง!
"ไอ้คนพวกนี้นี่!!"ป้าแกเริ่มเดือดหนักกว่าเดิมแล้วล่ะค่ะ แต่ตอนนี้มาสนใจฉันก่อนเถอะ จะตายอยู่แล้ว
"ฮยอง!! มาช่วยผมหน่อยดิ!!"
"เออๆๆๆ...มา!!"ชูก้ามาเป็นแนวร่วมอีกคน
ปึง! ปึง! ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!
"พวกเจ้า!!"
วูบ!! พรื่บบบบบบ!!
"เฮ้ย!!/แว๊กกกกกก!!"ทั้งคู่อุทานออกมา เพราะป้าคนนี้นางนำพายุพัดเค้าสองคนปลิวว่อนไปไกล จนทุกคนหันหลังไปมองตามสองคนนั้นไป
"อ่อก!!"อือหือ ดูท่าจะอาการหนักพอๆ กับฉันตอนนี้แหละค่ะ
"อีกนิดเดียวเอง!! ไอ้มอนมึงก็สั่งๆๆๆๆ อยู่ได้ พังเข้าไปเองดิวะ!!"พี่จินแกพูด
"คร้าบบๆๆๆ"
ปึง! ปึง!
"ได้แล้วเว้ย!!"
"ไอ้เด็กพวกนี้...!!"ป้าแกว่า
"เข้ามาเร็วทุกคน!!"
"หยุด!! ถ้าพวกเจ้าเข้ามา ข้าจะฉีกนังเด็กนี่ให้ไม่เหลือชิ้นดีเลย!!"
ปัง!
โคตรเท่เลย จีมินเค้ายิงปืนจากทางด้านหลังป้านี่
"อ่า..."ป้าแกร้องออกมา
ขวับ!
แล้วหันไปทางจีมิน นางวิ่งทะลุลูกกรงออกไปแบบเดอะแฟลช แถมยังล็อคคอจีมินไว้ ทำให้ฉันร่วงลงมากองกับพื้นอย่างแรง
ปึก!
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ็บเป็นบ้าาาาาาาาาาา
"อ้าวโรเซ่ เจ็บมั้ย ทำไมไม่พูดอะไรล่ะ...เฮ้ๆๆๆๆ เป็นไรป่ะเธอ...ยัยเจ๊แชง!!"นายวีว่า
"ไม่เป็นอะไรเว้ย!!!"ฉันนอนแผ่เป็นปลากระเบนหอบหายใจอยู่ที่พื้น
"อ่อก.."
"ความจริงเจ้าก็ออกจะดูดีนะ..."ป้าแกมองจีมินตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วกลืนน้ำลาย โรคจิตสุดๆ เลยจะบอกให้ หรือว่าป้าแกเคยโดนผัวทิ้งเลยกลายเป็นแม่ม่ายใจแตก?
ปัง!
"อีเจ๊!! มึงกล้าดียังไงมาแตะต้องน้องชายกู!!"เฮียม่อนแกโวยวายเสียงดังหลังจากที่ลั่นปืนใส่ป้าแก
ป้าแกตอนนี้โมโหจนแทบจะระเบิดคฤหาสน์นี่
"ยัยแบม...เอาไงดีอ่ะ...คนพวกนี้ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่างเลย"ลิซ่าพูดออกไปทางวิทยุ
'ยัยลิซ...(ซุบซิบๆ)' พูดอะไรของนาง
"ห้ะ?...(ซุบซิบๆ)"ลิซ่าเอามือป้องปากแล้วแล้วพูดอะไรซักอย่าง
'(ซุบซิบๆ)'
"แบบนี้ก็ได้หรอ?"ลิซ่าหมายถึงอะไร
'เออน่า...(ซุบซิบๆ)'
"ถ้าเกิดฉันตายกลายเป็นผีขึ้นมานะ ฉันจะไปเอาชีวิตแกคนแรกเลยยัยแบม"นางว่า
'ฉันไม่ได้รับรองความปลอดภัยซักหน่อย'
"คุณผู้หญิงคะ!!"ลิซ่าเรียกยัยแก่นั่น แหม เรียกซะดูดีเชียวนะ
วูบ~
"ว่าไงจ้ะ"
"อุ๊ย!!"ยัยลิซอุทานออกมาเพราะป้าแกจะเดินมาดีๆ ไม่เดิน แวบมาซะงั้น
"กรี๊ดดดด โฮปกลัวจุงเบย"รุ่นพี่เจโฮปกรี๊ดออกมาเพราะพี่จินปิดปากเค้าไว้ไม่ไหวแล้ว
"คือ..."ยัยลิซอ้ำอึ้งอยู่
"ยัยแบม! นี่แกให้ยัยลิซทำอะไรเนี่ย"พี่จีซูพูดทางวิทยุ
"ผมของคุณผู้หญิงสวยดีนะคะ"ลิซ่าพูดแล้วยิ้มแห้งๆ พวกบังทันตอนนี้อึ้งจนพูดไม่ออกเลยซักคน
'พี่จีซู...ผม'ยัยแบมมมมมมมมมม พูดดิเว้ยยยยยยย ลุ้นนนนนนนน
'ผมให้ยัยนั่นตัดผมคนๆ นั้น เพราะมันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้ว'ง่ายที่สุด!!? นี่แกใช้อะไรคิดดดดด
"ห้ะ!!! ยัยแบม!! นี่แกคิดว่ายัยเด็กอ่อนปวกเปียกอย่างลิซ่าจะทำได้เรอะ!!"จีซูว่าให้แบมแบม
"งั้นหรอ?? ผมพวกนี้น่ะ ข้ารักษามันอย่างดีเลยล่ะ"ป้าแกเอามือไปสัมผัสกลุ่มผมบนหัวเล็กน้อยแล้วพูดออกมาอย่างภูมิใจ
"อื้อหือ ยัยแบมมมมมมมมมมม!!"ฉันแหกปากออกมาอย่างโมโห เพื่อนเลิฟฉันมันจะตายหรือพิการมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยย ฮืออออ โธ่ ยัยแมวน้อยของฉัน T T
"ยัยโรเซ่! แกค่อยๆ ลุกดิ!"เจนนี่บอกฉัน
"มันมีอีกวิธีนะ เราต้องด่าๆๆๆๆ เจ๊แกเรื่องความสวยนะออนนี่ เค้าว่าเราเอาวิธีนี้เหอะ เดี๋ยวยัยลิซก็พิการพอดี"ฉันเสนอ
"ยัยลิซ!! แกออกมาก๊อนนน"ฉันเรียกยัยนั่น
ยัยลิซหันมาหาฉันทันทีกระพริบตาปริบๆ พร้อมทำสายตาประมาณว่า'ช่วยกูด้วยยย'
"เรื่องด่าไว้ใจจีซูคนนี้เถอะ ฉันร่ำเรียนวิทยายุทธ์จากพี่จินตั้งแต่เด็กๆ มาอย่างดี หึๆๆๆๆ"พี่จีซูว่า
"งั้นฉันขอลองจับเส้นผมของคุณดูซักเส้นได้มั้ยคะ?"ยัยลิซว่า
"หืม??"ป้าแกเริ่มสงสัยแล้วมั้งคะ"งั้น...ก็ได้"เห?
ป้าแกรวบเศษผมที่ไม่มากนักแล้วยื่นไปทางลิซ่า ลิซ่านางมือสั่นมากๆๆๆๆๆๆๆ แล้วในที่สุดนางก็จับเศษผมพวกนั้นได้สักที ลิซ่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"เอาล่ะนะ"พี่จีซูเตรียมพ่นคำด่าใส่ป้าคนนั้นเต็มที่
เป็นเวลาเดียวกันกับตอนที่ยัยลิซหยิบมีดขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วอีกนิดเดียวคมมีดก็จะสามารถตัดผมพวกนั้นได้แล้ว แต่...
"อ้ะๆๆๆ จะทำอะไรงั้นหรอนังเด็กเหลือขอ"ม่ายยยยยยย ป้าแกคว้ามือลิซ่าเอาไว้ได้ก่อนที่นางจะตัดผมพวกนั้นได้
โครมมมมม!!
"ลิซ่า!!/ยัยลิซ!!/เฮัย!! ลิซ่า!!"
####
ทำไมไรท์ถึงต้องตัดจบเวลาแบบนี้ทุกที 55555555 ตอนนี้ไม่มีการเขียนพล็อตอะไรทั้งสิ้น แต่งสดค่ะ เลยใช้เวลานาน และโรงเรียนใกล้เปิดแล้วด้วยยยยย T T
และสุดท้ายยยย
แถมรูปอีวีตอนละเมอค่ะ555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น