ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ep.3 สู้โว้ยยยย
Lisa talk
โครม!!!
"อะไรเนี่ย!!"
ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด! ตี้ด!
เสียงสัญญาณเตือนว่าบางอย่างกำลังจะมาทางนี้ดังขึ้นมาจากวิทยุสื่อสารของทุกคน
"ฉันต้องไปแล้วนะ พวกแกถือวิทยุเอาไว้ ฉันจะคอยช่วยพวกแกอยู่ห่างๆ เอง โชคดีนะ บายยยย"แบมแบมพูดแล้ววิ่งออกไป
"ฉันก็ต้องไปแล้ว พวกนายก็ทำตามที่แบมแบมบอกด้วยนะ ฉันกับแบมไม่หนีไปไหนหรอก กู๊ดบายยยย"ทิฟฟานี่พูดขึ้นอีกคน "ยัยแบมมมมมมมม รอด้วยยยย!"และวิ่งตามแบมแบมไป
"อาวุธๆ ในกระเป๋า"พี่จีซูบอกพวกเรา พวกเราไม่รอช้ารีบรื้อของในกระเป๋าเพื่อหาอาวุธ ฉันหยิบได้ปืนล่ะ
โครม!!
นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ติดอยู่ตรงฝาผนังหล่นลงมาและแตกไม่เหลือชิ้นดี
"ทุกคนไปอยู่ที่ปลอดภัยกันก่อนนะ"
โครม!!
ทุกอย่างเริ่มพังทลายลงเรื่อยๆ
"ไปเร็ว"แล้วทุกคนก็พากันวิ่งไปหลบที่ห้องห้องหนึ่ง
"ฮัลโหล ฮัลโหลๆๆๆ แบม ได้ยินมั้ย"ฉันพยายามติดต่อแบมแบมทางวิทยุนั่น
ตืดดดดด~~
ไม่มีสัญญาณตอบกลับมาเลยค่ะ
"อีนังแบมมมมม!!"
'เอ้อๆๆๆ ได้ยินแล้ว โอเค ฉันจะอธิบายแล้วนะ ไอ้เจ้าตัวนี้มันเรียกว่าเจ้ากีลาส(กี-ล๊าส) มันเป็นนกยักษ์ตัวสีดำ ดวงตาของมันเป็นไฟสีแดง และมันสามารถพ่นไฟออกมาทางดวงตาของมันหากเราสบตากับมัน ฉะนั้นพวกแกจะจะต้องทำลายมันให้ได้ โดยห้ามสบตากับมัน'แบมแบมร่ายยาว
"เป็นไปไม่ได้ เราจะสู้กับมันโดยไม่ได้สบตากับมันได้ยังไง!?"ชูก้าโวยวายเบาๆ
"อืม...."ทุกคนพยายามช่วยกันคิด
แปะ!
"ฉันคิดออกแล้ว!"ฉันพูดออกมาหลังจากที่ปรบมือเบาๆ
"ยังไง?"ทุกคนถาม
"เรามีสร้อยคนละเส้นใช่มั้ยคะ?"
"สองเส้นมั้ง"ฉันหันถลึงตาโตใส่ไอ้คนที่พูดกวนประสาทฉัน ก็นายจองกุกสิคะ พอฉันหันไปเข้าก็สะดุ้ง ขนาดนั้นเลย? แล้วเขาก็ยิ้มแหยๆมาให้ ประมาณว่า 'ล้อเล่นๆ' แต่พวกบังทันทุกคนถึงกับอึ้ง อึ้งทำไม? ปกติเขาก็กวนตีนไม่ใช่หรอ(ได้ข่าวมา)
"เอ้าๆๆ สรุปยังไง"พี่เจนนี่ถาม
"เราก็เรียกใช้แว่นตากันแดดที่มีไฟฉายติดอยู่มาใช้สิคะ แบมนางบอกว่าสามารถเรียกใช้อะไรก็ได้ตามจินตนาการ แบบนี้จะได้ไม่ต้องสบตากับมันไง"ฉันพูด
"สุดยอดดดดด สมกับเป็นน้องสาวฉัน"พี่จีซูว่าแล้วเอาฉันมากอด
'สุดยอดเลยลิซ่า'ทิฟฟานี่พูดออกมาทางวิทยุ
"ใครมีตาข่ายบ้าง?"จีมินถามทุกคน
"กูๆๆๆ กูมี"แรปมอนบอก
"เอามาทำอะไรวะ"จินถาม
"ก็จับมันไง"
"ตาข่ายอันแค่นี้เนี่ยนะ!?"แรปมอนถาม
"ก้ใช้ไฟฉายขยายส่วนไง พอใช้ไฟฉายเสร็จก็ค่อยเปลี่ยนมาเป็นแว่นตา"จีมินคิดได้ไงคะ ฮ่าๆๆๆๆ ฉันก็ยอมรับนะว่ามันเป็นความคิดที่ดี แต่มันสุดยอดจริงๆค่ะ
"โอ้ มายเฟรน! มึงฉลาดมาก"
'ฉลาดจริงๆ เลยนะครับ'แบมแบมนางพูดผ่านวิทยุ
Jungkook talk
เมื่อกี้ผมตกใจหมดเลย อยู่ดีๆผมก็หลุดปากพูดแบบนั้นออกมา ลิซ่าจะโกรธผมรึเปล่าเนี่ย ผมเป็นคนที่ค่อนข้างกลัวผู้หญิงน่ะครับ กลัว...เพราะเรื่องบางอย่างมันฝังใจ... โอเคๆๆๆๆ อย่าไปสนใจมันเลยครับ มันก็แค่เรื่องไร้สาระ...
"แล้วมันใช้ยังไงนะ?"วีฮยองถาม
"ก็อย่างงี้ไง"เจโฮปฮยองพูดแล้วยกสร้อยคอในมือขึ้นจนสุดแขน"ไฟฉายขยายส่วนนนนน!!"
วูบ~
"นี่งะ"แล้วเจโฮปฮยองพูดแล้วยื่นไฟฉานขยายส่วนในมือให้พวกเราดู
"ฮ่าๆๆๆๆ พี่ไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่กำเอาไว้แล้วพูดธรรมดาก็พอ"โรเซ่บอกเจโฮปฮยอง
"อ่าวหรอ?"
โครม!!
'ไม่มีเวลาแล้ว! ทุกคนต้องจัดการมันให้ได้ก่อนที่มันจะพังเข้ามา!!'แบมแบมบอกพวกเรา
"เอางี้นะ แก! ยัยลิซ จองกุก แล้วก็พี่แรปมอน พวกแกขึ้นไปด้านบนแล้วเอาตาข่ายจับมันไว้ เดี๋ยวพวกฉันล่อให้มันลงมาข้างล่างเอง"เจนนี่พูด
"โอเคค่ะ"
"จีมินและก็จินมาช่วยฉันล่อมันหน่อยนะคะ"เจนนี่บอกทั้งคู่
"โอเค๊ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ คนหน้าตาดีทำได้อยู่แล้ว"จินฮยองแกยังไม่หยุดมั่นหน้าอีก
ผมสังเกตเห็นบางอย่างนะครับ จีซูเค้ามองบนแทบจะ 180 องศา
"ทุกคนเตรียมตัวนะ"ทุกคนพยักหน้า "ใส่แว่นตาครบแล้วใช่มั้ย?" ทุกคนพยักหน้าอีกครั้ง
"ฉันจะนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง...สอง...สาม..."
พลั่ก!
"วิ่ง!!"
ผม ลิซ่า และแรปมอนฮยองรีบวิ่งขึ้นไปบนบันได ผมจะอธิบายคร่าวๆ นะ คือมันจะมีบันไดให้ขึ้นไปได้สองทาง และบันไดก็จะอยู่ล้อมรอบห้องโถงขนาดใหญ่นี้ ดังนั้น ห้องโถงนี้จะอยู่ด้านล่าง และบันไดก็วนล้อมรอบห้องโถงนั้นเป็นครึ่งวงกลม และพอขึ้นมาสุดบันไดชั้นสองก็จะมีทางเดินล้อมรอบห้องโถงเป็นวงกลม และมีระเบียงกั้นไว้ไม่ให้คนตกลงไป แบบนี้...
แต่ที่แน่ๆ คือมันเก่า มืด ใหญ่ และน่ากลัวกว่าในรูปมากกกกกก เลยครับ
เอาล่ะ ผม ลิซ่า และแรปมอนฮยองตอนนี้กำลังรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดโดยเร็ว
"เร็วสิ!!"ลิซ่าเร่งผมกับแรปมอนฮยอง
พวกเราสามคนวิ่งไปถึงด้านบนแล้ว
"นายจับดัานนี้นะ"ลิซ่าบอกให้ผมจับปลายด้านในด้านหนึ่งของตาข่าย"ส่วนพี่ จับด้านนี้" แล้วหันไปบอกแรปมอนฮยอง จากนั้นพอผมกับแรปมอนฮยองจับด้านของตัวเองได้แล้วก็พากันวิ่งไปอยู่คนละมุมกันโดยลิซ่ายังอยู่ที่เดิม ทำให้ตาข่ายอันใหญ่นี้แผ่ออก
"ถ้าฉันบอกให้ปล่อยก็ปล่อยนะ"ลิซ่าบอกผมกับฮยอง
"โอเค"
กากกกกก
เสียงไอ้นกตัวนั้นร้องแล้วพ่นไฟออกมาทางดวงตาไปทั่วบริเวณ ตอนนี้พวกเจนนี่กำลังพยายามล่อไอ้นกตัวนั้นให้ลงมาด้านล่าง แล้วที่เหลือก็ซุ่มยิงมันอยู่
โครม!!
ทุกอย่างพังทลายลงเรื่อยๆ
ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ!
ง่อวววว จีมินฮยองไปฝึกยิงธนูมาจากไหนวะ ถึงจะได้บ้างไม่ได้บ้างก็เหอะ-_-
กากกกกก
ไอ้นกตัวนั้นเล็งเป้าหมายมาทางจีมินฮยองแล้วครับ มันพุ่งตรงมาทางฮยองอย่างไม่ลังเล
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เจนนี่ยิงปืนใส่ไอ้นกตัวนั้น ทำให้มันเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาเป็นเจนนี่แทน
ไอ้นกตัวนั้นเล็งเป้าหมายมาทางจีมินฮยองแล้วครับ มันพุ่งตรงมาทางฮยองอย่างไม่ลังเล
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เจนนี่ยิงปืนใส่ไอ้นกตัวนั้น ทำให้มันเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาเป็นเจนนี่แทน
ฟิ้ววว ตุบ
จินฮยองปาของต่างๆ ไม่ว่าจะสมุด หนังสือ ก้อนหิน รองเท้า นาฬิกา ฯลฯ แต่รู้สึกว่ามันจะเบาเกินไปเพราะเจ้านกตัวนั้นมันแทบจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ฟิ้ววๆๆๆ!! ตุบๆๆๆๆ!!
คราวนี้ฮยองแกเอาจริง แกปาไปอย่างแรงเลยครับ พอไอ้ปีศาจนั่นรู้สึกตัวมันก็หันขวับมาทางจินฮยองทันที จินฮยองเห็นดังนั้นก็เลยวิ่งออกมาทางกลางห้องโถงเพื่อล่อให้มันตามมา ตอนนี้พี่แกวิ่งมาถึงตรงกลางแล้วครับ
"พี่จินกระโดดออกมาเร็ว!!"เจนนี่บอกฮยองเค้า
พึ่บ! ตุบ!
"โอ้ยย เจ็บเป็นบ้า" พี่แกออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว และไอ้นกนี่ก็มาอยู่กลางห้องโถงแล้วด้วย
"ตอนนี้แหละ!! ปล่อยเลย!!"ลิซ่าตะโกนบอกพวกผม ทันทีที่เธอพูดเราทั้งสามคนก็ปล่อยตาข่ายนั่นลงไปพร้อมกัน และตาข่ายนั้นก็จับมันได้พอดีเลยครับ
"เยสสสส!!"ลิซ่าพูดออกมาด้วยความดีใจ
"ทุกคน!! จัดการมันเลย"โรเซ่บอกเราทุกคน ผมวิ่งตรงไปหาแรปมอนฮยองกับลิซ่า
"เราทำได้! สุดยอดเลย"ลิซ่าพูดยิ้มๆ อย่างดีใจแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้น แท็กหรอ? แล้วผมก็เลยเอามือไปตบแปะกับลิซ่า
แปะ!!
"เฮ่~~"หน้าตายิ้มแย้มของเธอทำให้ผมเผลอยิ้มไปด้วย
"คิกๆๆ ฉันนี่เก่งนะเนี่ยยย"...แต่...เอ๋? ผมยิ้มให้กับผู้หญิงงั้นหรอ? พอผมนึกได้ผมก็หุบยิ้มทันที
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจ? ทำไมล่ะ? ทำไมถึงเต้นแรงกัน?
"ไอกุก...?"แรปมอนฮยองเรียกชื่อผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น
"คือ...ผม...ไปช่วยพวกเค้าก่อนนะฮยอง!!"ผมพูดแล้วรีบวิ่งลงมา
'จอน จองกุก เลิกคิดๆๆๆๆๆ เลิกคิดเดี๋ยวนี้!'ผมบอกตัวเองในใจ ผมควรสนใจไอ้สัตว์ประหลาดนี่มากกว่า 'ใช่ๆๆๆ ไอ้กุก มึงต้องสนใจไอ้นี่ก่อน'
ผมหยิบหน้าไม้ที่หล่นอยู่ขึ้นมา พร้อมเล็งเป้าดีๆ เดี๋ยวก่อน ในกระเป๋าผมมีแรร์ไอเทมอยู่นี่ ใช้เลยดีมั้ยนะ? ใช้เหอะดูท่ามันคงไม่ตายง่ายๆ และเดี๋ยวเหวี่ยงกระเป๋าไปเหวี่ยงกระเป๋ามาก็แตกอีกเสียดายจะตาย แถมยังมีตั้งเยอะ ใช้ๆไปเถ๊อะ ผมหยิบ 'ผงวิเศษ' อ้ะๆ อย่าพึ่งคิดว่ามันเป็นผงแต้มสิวนะครับ 5555 ผมเปิดจุกขวดแก้วออกมา เอาน้ำลายป้ายลูกดอกนิดหน่อย แล้วเอาผงวิบวับนี้โรยลงไป ผมขอเรียกมันว่าผงเรนโบว์แล้วกันนะ ผมใส่ลูกดอกเข้าไปใหม่ ฮึบ!..ทำไมมันใส่ยากจังวะ
"ฮึบ!..."
"มันไม่ได้ใส่แบบนั้น"อุ๊ยแม่!! ลิซ่าโผล่มาตอนไหนครับ ผมนี่สะดุ้งเลย
"ตกใจขนาดนั้นเลย?"
"หืม...เปล๊าา"ผมตอบไป แล้วยักไหล่ขึ้น
"นี่...มันใส่แบบนี้"ลิซ่าใส่ลูกดอกให้ผมใหม่ มือของเราสัมผัสกันด้วย...
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เอื้อออ ใจเต้นอีกแล้ว
"แบบนี้...จำไว้นะนายจองกุก"
"อ..อื้ม"
"แล้วก็เวลาเล็งตาของเราจะต้องมองไปตามทิศทางที่ปลายลูกดอกหันไป และที่สำคัญ...ระวังดีดหน้าล่ะ ฮ่ะๆๆ"
"แบบนี้หรอ"
"ใช่ๆๆๆ แบบนั้นเลย"
กากกกกก
มันร้องออกมาอย่างเจ็บปวดจากการที่พวกคนอื่นเค้าทำร้าย(?)มันสารพัด และถึงตาผมแล้ว ผมเล็งอย่างตั้งใจ และเอาลิ้นเลียริมฝีปาก เอาล่ะนะ!!
ฟิ้ววววว!!
ก๊ากกกกกกกกกกกกกก!!
มันร้องโอดครวญเพราะพิษของผงเรนโบว์(?)ที่ผมใส่ลงไป แหม่ๆๆ แค่ครั้งแรกผมก็เป็นฮีโร่แล้วสิ ถ้าผมไม่ใช้ผงเรนโบว์ก็คงยาวแน่ กูนี่ฉลาดจริงๆ ฮิๆๆๆๆ จากนั้นไม่นานร่างกายของนกตัวนั้นก็แตกสลายไปในพริบตาาาาา และก็มีควันลอยเข้ามาปกคลุมพื้นที่ตรงนี้ไปทั่วบริเวณ
วูบ~
ไฟฉายของทุกคนดับลง
"อ่าวเห้ย กูยังใช้ไม่ถึงสิบสามชั่วโมงเลย"เจโฮปฮยองพูด
'ทุกคนอยู่นิ่งๆ ก่อนนะ อย่างเพิ่งขยับไปไหน'เสียงแบมแบมดังออกมาจากทางวิทยุ
"อะไรอีกล่ะเนี่ย?"เสียงจีซูพูด
'ห้ามขยับกันนะ'ทิฟฟานี่พูดย้ำอีกครั้ง
พรึ่บ!
ไฟฉายของทุกคนสว่างขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่ผมเห็นคือทุกอย่างในคฤหาสน์...กลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนก่อนหน้านี้เป๊ะเลย เกิดอะไรขึ้นอีก หรือว่าผมฝันอยู่? ทุกอย่างมันกลับคืนสภาพเดิม นาฬิกาที่หล่นแตกจนแทบกลายเป็นเศษทรายกลับมาติดอยู่ที่ผนังดังเดิม ตู้หนังสือที่ล้มลงตรงมุมห้องก็กลับมาตั้งอย่างสวยงามดังเดิม บางส่วนของตึกที่พังทลายลงมากลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...
ได้ไงวะ?
"เชี่ยยยย แม่งเจ๋งว่ะ"วีฮยองพูด
"ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้วะ"จีมินฮยองพูดขึ้นอีกคน
"กูก็อยู่กับมึง มึงถามกูแล้วกูจะถามใคร"เจโฮปฮยองว่า
"เออดิ กูก็ได้แค่ งงเด้ๆ นึกไม่ออก นึกไม่อ๊อก เอ้างงเด้ๆ"จินฮยองก็อีกคน
"เหอะๆๆ ฮยองอย่าแรปเลย"แรปมอนฮยองบอกจินฮยอง
"พี่พูดถูกค่ะ! พี่จินมันกาก!"จีซูเสริม
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้จินโดนเด็กด่าว่ะ"ชูก้าฮยองว่า
"...→_→"จินฮยองมองชูก้าฮยองแบบเอือมๆ
'พวกแกต้องไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะบอกทางไปห้องพักนะ มันเป็นที่ ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว'แบมแบมพูดแทรกก่อนที่พวกเราจะออกทะเลไปกว่านี้
"จริงดิๆ ฉันล่ะอยากพักจะแย่อยู่แล้ว"โรเซ่พูดขึ้น
5 นาทีผ่านไป
"ฮู้~"ลิซ่ากระโจนลงไปที่เตียงสีดำที่ไม่เก่ามาก แปลก ทุกอย่างในห้องนี้มันไม่ดูเก่าเหมือนที่อื่นในคฤหาสน์นี้
"เฮ้อ~~"สาวๆ ร่วมใจกันลงไปนอนพักผ่อนบนเตียงใหญ่อย่างสบายใจ โดยไม่แคร์พวกผมเลย
"กูอยากนอนบ้างง่ะ"จินฮยองพูดพร้อมเบะปากเหมือนถูกขัดใจ
"สร้อยไง แต่หาที่วางเตียงดีๆ ก่อนนะ"ชูก้าฮยองบอก
"ตรงนี้ๆ"จินฮยองพูดแล้วชี้ไปทางอีกด้านนึงของห้อง
"เอาเลยๆ ผมก็อยากนอน"แรปมอนฮยองว่า
"แต่กูขอบาย กูจะไปฟังเพลง"เจโฮปฮยองว่า"สร้อยจ๋าาา เฮียขอโทรศัพท์แบบเติมเน็ตหน่อย"
วูบ~
'นี่ฉันให้เอามาใช่เป็นอาวุธนะ ไม่ใช่ให้เอามาอะไรไร้สาระ'เสียงทิฟฟานี่ที่ดังมาจากวิทยุพูด
"นี่สาระล้วนๆ เลยนะจะบอกให้"เจโฮปฮยองยังเถียง
"เหรออออออออ"พวกผมร่วมใจกับประสานเสียง
"เตียงสีชมพูลายอัลปาก้า..."จินฮยองว่า
วูบ~ ปั่ก!!
"แว้กกกกกกกก!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น