ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.1 ตัดสินใจ
Jennie talk
หลังจากที่พวกเราได้รับจดหมายแล้วฉันก็ให้ยัยแมวต๊องไปปลุกอีกสองคนที่นอนอยู่ เมื่อทุกคนมากันครบแล้วเราก็โทร.หาพวกรุ่นพี่ Bigbang แต่ปรากฎว่าเราโทร.หาใครไม่ติดสักคนเลย และแน่นอนว่ามันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไปแล้วล่ะ และตอนนี้พวกเราตัดสินใจกันเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ แน่นอนว่าพวกเราตัดสินใจที่จะไปตามที่คนพวกนั้นกำหนดมา เพื่อประธานหยางของพวกเรา เราก็ต้องยอมทำไปค่ะ ฉันก็ยังคิดอยู่ดีว่ามันดูแปลกๆ ทะแม่งๆ เพราะเราติดต่อรุ่นพี่ไม่ได้ หรือไม่แน่พวกเขาอาจจะโดนเหมือนพวกเราก็ได้ สำหรับฉัน ฉันรู้ว่ามันอันตรายมากๆ สำหรับพวกเรา แต่ยังไงก็เถอะ ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน
หอบังทัน
Rapmonster talk
เอาจริงๆนะครับ หลังจากที่พวกเราได้รับไอ้จดหมายบ้าๆ นั่นมาหอเราก็วุ่นวายจนไม่รู้จะวุ่นวายยังไง
แล้วล่ะครับ พวกเราก็แบ่งเป็นสองแบบนะ พวกขี้ขลาดกับสู้ชีวิต เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่ได้ ผมล่ะปวดหัวจริงๆ แต่ถ้าเป็นผม ผมก็เลือกที่จะไปตามนั้นนะครับ เพราะว่า PD เขาสำคัญกับผมมาก เขาใจดีกับผมมาตลอดตั้งแต่ผมมาเป็นเด็กฝึกของ Big hit และผมก็รู้ว่าทุกคนก็เป็นห่วงเค้าเหมือนกัน
"โห่ ฮยอง ทำไมป๊อดงี้วะ ฮยองไม่ห่วงเค้ารึไง"ไอ้กุกพูด
"กูก็ห่วง มันอันตรายออกจะตายไป"ไอ้โฮปมันตอบกลับ เหอะ ป๊อดก็บอกไปตรงๆ เถ๊อะไอ้โฮป
"ไอ้โฮป มึงจะกลัวอะไรนักหนาวะ มันไม่น่ากลัวอะไรขนาดนั้นหรอก...เนอะ"อันนี้ชูก้าฮยองว่าแล้วหันมาทางผม ผมก็ไม่แน่ใจหรอกนะ ผมก็ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ ให้ฮยองแกไป
"ผมว่าเราไม่ควรไปนะ มันอันตรายมากเกินไป"ไอ้วีว่า
"เหอะ มึงมันก็แค่ไอ้คนขี้ขลาดสินะ นั่น PD นะเว้ย!! เค้าสำคัญมากนะเว้ยไอ้วี!"ไอ้จีมินพูด
"กูว่ามันก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อนป้ะวะ"พี่จินพูดขึ้น
"แล้วเราจะทิ้งเค้าไว้เพียงเพราะความกลัวน่ะเหรอ"
"ทำไมพูดงี้วะ"
"ก็มันคือความจริงไง"
"เราก็ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อนป้ะวะ"
"เห็นแก่ตัวล่ะสิไม่ว่า"
"มึงอยากตายไง๊"
"แล้วสามัญสำนึกมันไปไหนหมดวะ"
"นี่มึงว่ากูหรอ"
"มันไม่ใช่เรื่องเลยนะเว้ย"
เอาและครับ เริ่มเถียงกันอีกละครับ ผมละเพลียจริมๆ ไมเกรนขึ้นได้ทุกวี่ทุกวัน โดยเฉพาะวันนี้ และตั้งแต่เรามานั่งรวมกันผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ
"ไอ้ม่อน มึงไม่คิดจะพูดอะไรเลยอ่อ"
ได้ยินดังนั้นผมจึงลุกขึ้นเพื่อให้มันดูยิ่งใหญ่ สมเกียรติลีดเดอร์แห่งบังทัน
"งั้น...ในฐานะที่กูเป็นลีดเดอร์!..." พอผมเริ่มพูดทุกคนก็มองหน้าผมเป็นตาเดียว "กูจะให้พวกเราไปตามที่ ที่ไอ้คนไม่เอ่ยนามนั่นกำหนดไว้!"
"วู้วววว ต้องงี้ดิฮยอง...ว่าแต่ทำไมฮยองต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นด้วยวะ"ไอ้จีมินว่า
"ก็นิดนึง...นิดนึง"
"แต่กูกลัวอ๊ะ กูไม่อยากไป"
"มึงอย่ามาทำเป็นป๊อดหน่อยเลย"
"ใช่ๆๆๆ Together we won't die"
"เราต้องเชื่อในบังทันดิ"
Jisoo talk
ตอนนี้เรากำลังจะไปตามสถานที่ ที่คนๆ นั้นได้นัดหมายพวกเราไว้ค่ะ เราอยู่บนรถยนต์โดยเจนนี่เป็นคนขับรถ ที่ๆ เขากำหนดไว้เป็นภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง และมันไกลจากหอของเรามาก เราไม่เคยมาแถวนี้กันเลยล่ะค่ะ พวกเราลองเปิด Global Positioning System ดูก็ไม่ขึ้นสถานที่นั้น เลยต้องขับไปตามซอยที่เขากำหนดไว้ก่อน เผื่อจะเห็นภัตตาคารนั้น เอ้า!! งงเด้ๆ Global Positioning system ที่ว่าก็คือ GPS นั่นแหละ ฮุๆๆๆๆ ใครงงสารภาพมาซะดีๆ วะฮ่าๆๆ
"พี่จีซู เรามาตามที่ ที่ว่าแล้วอ่ะค่ะ แต่ไม่เห็นมีภัตตาคารอะไรนั่นเลย"ยัยเจนว่า
"เราลองถามคนแถวนี้ดูมั้ย เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง"ฉันตอบไป
"นั่นไงๆ ลุงคนนั้นอ่ะ เค้าเหมือนรปภ.เลยอ่ะ ลิซว่าเราควรถามเค้าดูนะ"ลิซ่าพูด
ปี้น~ปี้น~
"คุณลุงคะ"เจนนี่เรียกลุงคนนั้น หลังจากที่เลื่อนกระจกลง
"จ้ะหนู"
"คือคุณลุงพอรู้จัก ภัตตาคารXXX มั้ยอ่ะคะ"
"อ๋อ ภัตตาคารนั้นมันปิดไปแล้วลูก"
"..."
"มีอะไรรึเปล่าหนู"
"แล้วตอนนี้มันอยู่ตรงไหนหรอคะ"
"ลุงว่าพวกหนูอย่าไปเลยดีกว่านะลูก"
"ทำไมหรอคะ"
"เถอะหน่า นะหนู อย่าไปลูก"
"คุณลุงคะ หนูขอเถอะค่ะ บอกหน่อยไม่ได้เหรอคะ?"
"เฮ้อ วัยรุ่นเนี่ยนะ ยังไงลุงก็ห้ามหนูไม่ได้ งั้นก็ได้"
"ขอบคุณค่ะ"
"หนูก็ตรงไปในซอยนะ และก็หนูจะเห็นทางแยก ให้หนูไปทางซ้ายนะลูก และพอเลี้ยวปุ๊บก็ให้ตรงไปอีก พอตรงไปเรื่อยๆ นะ หนูจะเห็นร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านนั้นเด็ดมากเลยหนู //โชว์นิ้วโป้ง. ให้หนูไปแวะกินก่อน กินกันให้อิ่มนะหนู พอกินเสร็จก็ขับรถต่อ ขับไปมันมีเป็นสี่แยก ให้หนูขับตรงไปอีกนะ ขับไปสักพักหนูบอกเพื่อนให้คอยมองด้านขวา นั่นแหละ!! ร้านเบเกอรี่!! มันมีของน่ารักๆ วัยรุ่นน่าจะชอบ นี่ๆๆๆ มันมีกาแฟอาราบิก้าด้วย โหหนู งานดีมาก ให้หนูซื้อกินกับขนมเค้กนะ คือฟิลมันใช่อ่ะ พอกินเสร็จนะ ขับไปต่อ อีกนิดนึงนะ ก็ถึงแล้ว"
"ถึงภัตตาคาร??"
"ถึงฟิตเนสลูก หนูไปกินขนมมา เดี๋ยวอ้วน ให้ไปเบิร์นไขมันในฟิตเนสลูก ไม่อ้วนแน่นอน ออกกำลังกายเสร็จนะ หนูขับไปอีก มันจะมีทางโค้ง ร้านเสต็กหัวโค้งนี่คือดีมากหนู จำไว้นะลูก ร้านลุงหนวด นั่นร้านน้องชายลุงเอง เอาบัตรส่วนลดมั้ยหนู.."
"คือลุงคะ หนูอยากรู้แค่ภัตตาคารอยู่ตรงไหนค่ะ"
"อ่าวหรอ ฮ่าๆๆ โทดทีๆ พอเลี้ยวโค้งแล้วตรงไป แล้วเลี้ยวขวาเข้าไปในซอย ในซอยนั้นมันจะมีเป็นเหมือนกับ... ร้านอาหารน่ะลูก มันเก่ามาก และก็ปิดไปแล้วด้วย พวกหนูระวังตัวกันหน่อยนะลูก"
"ค่ะ ขอบคุณมากๆ อีกทีนะคะ"
"จ้ะหนู โชคดีนะ เดินทางปลอดภัย"
"ค่ะ"
ว่าแล้วเจนนี่ก็เลื่อนกระจกขึ้นและขับรถออกมา
"ฉันว่าเราก็ขับมาตามนั้นนะ ทำไมมันไกลจัง นี่หรือว่าฉันขับมาผิดทาง?"
"ฉันก็คิดอยู่นะเจ้ ตอนแรกมันต้องเลี้ยวซ้าย แต่พี่เลี้ยวขวาอ่ะ"
"อ้าว ยัยโรส แกตื่นมาตอนไหนเนี่ย"ลิซ่าถาม
"ก็ตั้งแต่ลุงแกสาธยาย สารพัดสินค้าโอทอป(?) นั่นแหละ"
"เออ ฉันว่าเราแวะกินก๋วยเตี๋ยวกันหน่อยดีมะ แล้วซื้อเค้กน่ารักๆ ไปฝากคนที่ YG กัน"ฉันว่า
"มันใช่เวลามั้ยพี่"
"โถ่ววววว คนสวยอุตส่าห์มีน้ำใจแก่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน"
"เหอะ พี่จีซูคนสวยยยยยคะ"อืม พูดได้ดี "พี่คิดก่อนมั้ยคะว่าเราจะรอดกลับมาได้รึเปล่า"
โครกกกกก~
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เสียงอะไร ว่าแล้วฉันก็มองไปตามต้นเสียงนั่น รู้มั้ยคะฉันเจออะไร
ยัยลิซน่ะสิ
ทุกมองหน้ายัยแมวเป็นตาเดียว ยัยนั่นก็เลยยิ้มแหยๆ
"แหะๆ ลิซว่าเราแวะร้านก๋วยเตี๋ยวกันเถอะค่ะ"
Jungkook talk
เราอยู่บนรถกันครับ ซึ่งมันเป็นรถตู้และคนขับก็คือ...แรปมอนฮยองครับ!!!! เฮ่~~~ ปรบมือๆ วู้ววววว ถุ้ย! โอเคครับ ผมรู้ว่ามันไม่ตลก แล้วในรถก็แสนนนนนนนจะเฮฮาปาร์ตี้ แต่เอาเถอะ ผมชินแล้วล่ะครับ และแต่ละคนก็ทำกิจกรรมของตัวเองไป ไม่สนใจใครเลย
ยกตัวอย่างเช่น
"ไอ้วววววววววววววี มึงอยากตายอ่อ!! ห้ะ!!"จีมินฮยองว่า
"อะไรวะ อ่อนเองแล้วมาโทษคนอื่น"วีฮยองตอบไป ทั้งคู่คุย(?)กันโดยที่ตายังจ้องแต่จอโทรศัพท์ จิบร้าตาย
"หน็อยแน่!! มึงตาย!!"
โครมมม
เสียงดังมาจากโทรศัพท์ แค่ได้ยินผมก็พอเดาออกว่ามันเป็นเสียงอะไร
"เฮ้ยย!"
"วะฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ"จีมินฮยองหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ ผมเองยังไม่เคยเห็นการหัวเราะที่น่ากลัวขนาดนี่มาก่อนเลยครับ 'แต่ละคน' ผมคิดแล้วส่ายหัวไปมา
"ไอ้...ไอ้หมูขึ้นอืดดดดด!!! มึงนะมึง!!"
"ฮยองช่วยแหกปากกันเบาๆ หน่อยได้ป้ะ"ผมพูด
"แหกปากมันก็ต้องเสียงดังดิ ไอบ้า"วีฮยองตอบกลับมา
"งั้นก็พูดเบาๆ กันได้มั้ย"
"ไม่~~~"ถ้าไม่ติดว่าเป็นฮยองผมคงตบแกคว่ำไปแล้วล่ะครับ
"แจ้บ แจ้บ แจ้บ แจ้บ"
"จินฮยองอ่ะกินอยู่ได้ ไม่กลัวอ้วนรึไง"แรปมอนฮยองคงจะรำคาญไอ้เสียงเคี้ยวขนมของคนข้างๆพี่แกเต็มทนแล้วล่ะครับ เลยพูดออกมา
"ไม่ว่ากูจะอ้วนหรือผอมยังไงกูก็หล่อทุกสถานการณ์อยู่แล้ว"เฮียแกยกยอตัวเองไม่พอยังมาทำเป็นยิ้มหล่อไม่เกรงใจไอ้เหนียงที่ห้อยต่องแต่งอยู่ใต้คอตัวเอง แถมไอ้เศษขนมขบเคี้ยวทีี่ติดอยู่ที่ปากแกอีก มอมแมมชะมัดเลย
"คร้าบบบบบบบบ พี่จินคนหล่อ คนเก่งงงงง คนน่ารักกกกก เจ้าหญิงสีชมพู คนมุ้งมิ้งงงงง คนรักมาริโอ้อออออ"
"อืม มึงพูดได้ดี"พี่จินพูดแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ
"คนหน้าตาดี ศรีฮิปโปปปปปปปป"
"ไอ้เด็กบ้า!!"วันแดงเดือดป่าวนิ อารมณฺ์เปลี่ยนเร็วจังวะ
"โอ้ย ฮยอง!!"
"ไอ้บ้า!"
"ผมขอโทษคร้าบบบบบ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ"
"ชิ"พี่จินแกมีอะไรที่ไม่เหมือนผู้หญิงบ้างครับนอกจากเพศ
"แหนะ ขอโทษค้าบบ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโท..."
"เออ!!"
"จินฮยองคนหล่อค้าบบ พี่จินคนหน้าตาดีศรีโคเรียคร้าบบ ยกโทษให้ผมเถอะคร้าบบ"
"ฮึ!"โห ผมอยู่ไกลขนาดนี้ยังได้ยินเสียงพี่แกหลุดหัวเราะออกมาเลยครับ
"แน่ะ หายงอนแล้วอ่ะดิ"แรปมอนฮยองว่าแล้วปล่อยมือข้างนึงจากพวงมาลัยมาหยิกแก้มจินฮยอง เหอะ! จะอ้วกกก
"ให้มันน้อยๆ หน่อยนะไอ้ม่อน แหมมมมมม ไม่ขอจินฮยองแต่งงานเลยล่ะ"เจโฮปฮยองที่เพิ่งเอาหูฟังออกจากหูว่าให้แรปมอน ดีมากครับฮยอง ผมก็ว่าจะพูดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
"มึงอยากให้ฟันมึงทุเรศกว่าเดิมมะ เดี๋ยวกูจัดให้"แรปมอนฮยองว่า เหอะๆๆๆ ดีนะผมพูดช้ากว่าโฮปฮยอง
"มึงหันไปดูทางข้างหน้าก่อนเหอะ เดี๋ยวก็แหกโค้งตายห่ากันพอดี"
"มึงอ่ะฟังเพลงไอ้ขาเลาะอะไรของมึงไปเหอะ"แรปมอนฮยองตอบไปหลังจากหันกลับไปมองทางข้างหน้าต่อ
"ผู้สาวขาเลาะเว้ยยย มึงฮู้บ่ เพลงนี้มันของแม่ของลูกกูเลยนะเว้ยย ทั้งงาม ทั้งน่าฮัก โอ้ยย ซื่นใจหลายเพียงได้พ่อหน้าเจ้า คิกคิก >///<"ฮยองแกพูดแล้วตัวก็บิดไปบิดมา ว่าแต่ ฮยองแกพูดไรของเขาวะ
"พูดไรของมึงวะ มึงนี่นับวันยิ่งสติไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ กูว่าวันไหนกูว่างๆ กูจะพามึงไปเช็คสมองสักหน่อยดีกว่า"
"ถ้าพวกมึงยังไม่เลิกเสียงดัง กูจะฆ่าพวกมึง"ทุกคนในรถรวมถึงผมด้วยพร้อมใจกันสะดุ้งโหยงเพราะเสียงใครบางคนพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด ใครๆก็รู้ว่าการรบกวนเวลานอนของชูก้าฮยองเท่ากับการหาเรื่องตายดีๆ นั่นเอง
"แหะๆ ท่านชูก้าฮยองตื่นจากบรรทมตั้งแต่เมื่อใดกันขอรับ"เจโฮปฮยองว่า
"ก็ใครล่ะทำกูตื่น"
"แหมๆ ท่านชูก้าขอรับ นั่งบนรถตั้งนาน ท่านรู้สึกเมื่อยพระวรกายบ้างไหมขอรับ เหอะๆๆๆ"เจโฮปฮยองพูดแล้วรีบวิ่งไป บีบๆ นวดๆ ร่างกายชูก้าฮยอง น่าสงสารจริงๆ ครับ
"ตรงคอๆ ข้าเมื่อยตรงคอ แหม่ สงสัยข้าจะบรรทมนานไปหน่อยก็เลยเมื่อย เจ้านวดดีๆ นะ ไม่งั้นข้าผู้นี้จะเป็นผู้ประหารเจ้าเอง หึๆ" ถถถถถถถถ ใครจะนึกล่ะครับว่าชูก้าฮยองจะบ้าจี้เล่นตามเจโฮปฮยอง
"ฮึ!"เสียงใครข้างหลังวะ
"ไอ้วี มึงหัวเราะเสียงดังเดี๋ยวก็โดนฮยองเค้าฆ่ามึงตายหรอก"จีมินฮยองกระซิบวีฮยองที่พยายามกลั้นขำอย่างหนัก
"ฮึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ"และในที่สุดวีฮยองก็กลั้นขำไว้ไม่อยู่
"หัวเราะอะไรของมึง"ชูก้าฮยองหันมาพูด
"เอ่ออ...คือ..."วีฮยองกำลังคิดหนักว่าจะแถยังไงให้ไม่โดนจับได้ แล้วฮยองก็แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
"อะไร"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ชูก้าฮยองดูนี่ดิ โครตฮาอ่ะ"วีฮยองว่าแล้วโชว์โทรศัพท์ให้ชูก้าฮยองดู
"ฮึ! ฮ่าๆๆๆ"OMG ! มันคืออะไรกัน ทำไมถึงทำให้ชูก้าฮยองคนนี้ลั่นออกมาได้!!
"อะไรอ่ะฮยอง"ผมชักจะอยากรู้แล้วล่ะสิ
"ฮ่าๆๆ มึงอย่าดูเลยไอ้กุก"
"เอามา"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
พรึ่บ
ผมคว้าโทรศัพท์ในมือวีฮยองมา
ปรากฎว่า...
คิมมมมม!!แททททท!!ฮยองงงงงงง!!!
ไอ้ฮยองชั่วววววววววว
ไอ้ฮยองเลววววว
ไอ้ฮยองไร้สามัญสำนึกกก
ไอ้ฮยองที่สร้างแต่ความหายนะ#&*^(@%* (โทดทีครับลิ้นพันกัน)
"ฮยองว่างนักอ่อ!!"
"ฮ่าๆๆๆ"
"ฮยองอ้ะ!!"
ทุกคนครับ!! ดูความเลวของวีฮยองสิครับ!! ไอ้ฮยองบ้านี่มันแอบเอาปากกามาเขียนหน้าผมตอนหลับอยู่แล้วถ่ายรูปผมไว้ ไม่พอ!! ยังจัดท่าทางแปลกๆ ทุเรศๆ อีก!! โอ้ย!! กระต่ายเพลีย!! รู้มั้ยว่ามันส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ผม(ไรท์:เหรออแล้วที่แกทำๆ มาตลอดคือ??)
"ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆๆ"
ชิ้ง
ผมมองแรงใส่วีฮยองที่หัวเราะร่าอย่างมีความสุข ให้มันได้อย่างงี้ดิวะ!!
"โอ๋ๆๆๆๆ จองกุกน้อย ฮ่าๆๆๆๆ"
ผมโกรธจริงๆ นะ จำไว้เลยนะ ผมเกลียดมากครับ เวลาที่ผมถูกหัวเราะเยาะ ผมไม่ใช่ตัวตลกสักหน่อย!! ผมละสายตาจากฮยองและหันหน้าออกไปทางกระจกรถ จากนั้นผมก็หลับตาลงเพื่อระงับความโกรธเอาไว้
"ซ่อมเบิ้งอยู่เด้อถ้าหากว่าเธอ นั้นเลิกกันกับเขา~..."เสียงเพลงบ้าๆ นั่นดังขึ้น ไม่ต้องสงสัยว่าใครเป็นคนเปิด แต่ก็ดีเหมือนกัน ฟังเพลงแนวอื่นๆบ้างก็ได้ ต้องขอบคุณเจโฮปฮยองนะครับที่เปิดเพลงนั่น ตอนนี้ร่างกายของผมกำลังจะเริ่มทำงานช้าลงครับ ร่างกายของผมกำลังจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่สักที แอร์เย็นๆ และเพลงดีๆ(?) มันทำให้ผมเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยความราบรื่น เฮ้อออ จองกุก นายเหนื่อยมามากพอแล้ว พักผ่อนให้เต็มที่นะ
Rosé talk
หลังจากเราแวะร้านก๋วยเตี๋ยวเสร็จ พวกเราก็ตรงมายังภัตตาคารที่ว่า และตอนนี้เราก็มาถึงกันแล้วค่ะ มันเป็นภัตตาคารที่เก่ามากๆ และแน่นอน มันปิดไปแล้ว พวกเราสี่คนยังยืนแข็งเป็นก้อนหินกันอยู่ตรงหน้าภัตตาคาร
"เราจะเข้าไปในนั้นกันจริงๆ หรอคะ?"ลิซ่าพูด
"มาถึงขนาดนี้แล้วก็ถอยกลับไปไม่ได้แล้วล่ะ"เจนนี่ว่า
กริ๊ง~
เสียงกระดิ่งที่ติดไว้ตรงประตูร้านดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายตัวสูงโปร่ง ผิวขาว ในชุดสูทสีดำ และแว่นดำที่สวมใส่เอาไว้
"พวกคุณหนู Blackpink สินะครับ เชิญด้านในครับ"เขาคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ และผายมือประมาณว่าเชิญให้พวกเราเข้าไปด้านใน พี่จีซูเป็นคนเดินนำไปเป็นคนแรก ตามด้วยพี่เจนนี่ และฉันกับยัยลิซเดินเข้าไปพร้อมกัน
"ทางนี้ครับ"ชายในชุดสูทเดินนำพวกเราไปตรงทางด้านซ้าย เราเดินกันไปเรื่อยๆ ไม่นานชายคนนั้นก็หยุดอยู่ตรงประตูห้อง ห้องหนึ่ง ประตูบานนั้นเป็นประตูไม้ที่เก่าเอามากๆ เลยล่ะค่ะ เห็นแล้วมันสยองๆ พิกล
กรึก!
ชายคนนั้นเปิดประตูห้อง และพอเขาเปิดประตูบานนั้น ไอเย็นจากแอร์ก็ลอยออกมาตีหน้าพวกเราจนเมคอัพแทบจะหลุดออกมาจากหนังหน้า ในห้องมันมืดไปหมดเลยค่ะ มองไม่เห็นอะไรสักอย่างเลย "เชิญเลยครับ"ชายคนนั้นพูด พวกเราเดินเข้าไปพร้อมกัน โดยผู้ชายคนนั้นเดินตามหลังมา และปิดประตูลง จากนั้นไฟในห้องก็เปิดขึ้น
เฮ้ย! ท่านประธาน! รู้มั้ยคะทุกคนว่าฉันเห็นอะไร ประธานหยางถูกมัดเอาไว้ที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งตรงมุมห้อง ทำไมท่านประธานถึงไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ
"นี่มันอะไรกัน!!"เจนนี่พูดขึ้น
"คุณหนูๆ คุณหนูครับ ใจเย็นๆ กันก่อนนะครับ"ชายคนนึงรูปร่างท้วม ใส่แว่น เขาโผล่มาจากไหนไม่รู้วพูดขึ้น
"นี่มันคืออะไรคะ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย!"ลิซ่าพูดขึ้นบ้าง
"ท่านเป็นอะไรไปคะ! มันเกินไปรึเปล่า!"พี่จีซูว่างั้น
ถามว่าฉันควรจะพูดอะไรดี ตอนนี้ฉันหมดคำพูดแล้วล่ะค่ะ ทำไมชีวิตของฉันถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ เฮ้อ เหนื่อยใจ
Jungkook talk
"ไอ้กุกๆ ตื่นได้แล้วมึง ถึงแล้วโว้ย"เจโฮปฮยองมาสะกิดผม
"อืม~ อีกห้านาทีได้ป้ะฮยอง"
"ไม่! ตื่นๆๆๆ"
"ฮยองไปปลุกชูก้าฮยองก่อนเหอะ"
"รายนั้นเค้าตื่นตั้งนานแล้วโว้ย"
"บร้ะ! ชูก้าฮยองตื่นแล้ว!!"ผมนี่ตาสว่างเลยครับ ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องกลับตาลปัตรแบบนี้วะ
โลกนี้มันคาดเดาไม่ได้จริง นี่แหละครับ โลกเป็นสิ่งที่หาความแน่นอนไม่ได้
ว่าแล้วผมก็บิดขี้เกียจ 360 องศา
"เอื้ออ~"
โป้ก!
"โอ้ย! เจ็บชะมัดเลย"ผมผิดมั้ยครับที่ตัวสูงเกินไป ผมบิดขี้เกียจและยืดตัวตรงจนหัวผมไปโขกกับหลังคารถ ให้ตายเหอะ นี่มันวันอะไรวะเนี่ย (หรือว่าผมโง่เอง?) ผมเอามือไปกุมหัวตัวเองตรงที่มันไปโขกกับรถ
"มึงจะลงมาได้ยัง ถ้ายังไม่ลงมากูจะขังมึงไว้ในรถแล้วนะ"จีมินฮยองบอกผม
"ครับๆๆๆ"
"โห น่ากลัวจังวะ"วีฮยองพูด
ที่ๆ เรามามันเป็นบ้านเช่าหลังเล็กๆ ที่ทางเข้าบ้านมันจะเป็นทางลงไปชั้นใต้ดิน เพราะบ้านหลังนี้เป็นเหมือนห้องพักเล็กๆ ใต้ดิน สรุปคือมันมีทางที่เป็นบันไดลงไปชั้นใต้ดิน และที่ๆ พวกผมถูกเรียกมาก็คือห้องพักใต้ดิน ซึ่งมันปิดไปแล้วตั้งแต่ 20 ปีก่อน มันนานมากๆ เลยครับ แค่มายืนตรงนี้ก็สัมผัสได้ถึงรังสีความน่ากลัวแผ่ออกมาจากทางบันไดนั่น นี่ผมหลุดเข้ามาในหนังสยองขวัญรึเปล่าครับ
"เมื่อกี้กูดูใน Google เค้าบอกว่ามันมีตำนานด้วยนะเว้ย บรึ๋ย~ ขนลุก"เจโฮปฮยองว่าแล้วเอามือถูๆไถๆ แขนตัวเองไปมา
"มันก็แค่ตำนานน่ะ กูว่านะ ยำนานยังอร่อย น่ากินกว่าอีก ตึ่งโป๊ะ!"แรปมอนฮยองพูด เหอะ ผมอยากรู้จริงๆ ครับ ว่าฮยองแกไปเอามุขนี้มาจากเว็บไหน
=.,=<<<< หน้าของทุกคน
"ผมว่าฮยองควรไปเรียนคอร์ส มุขฮากับจินฮยองสักสามสี่คอร์สนะ"จีมินฮยองว่า
"จะบอกว่ากูเก่งระดับบรมจารย์ใช้มั้ยล่าา มันแน่อยู่แล้วไอ่น้อง"จินฮยองแกไปเก็บสะสมความมั่นหน้ามากมายขนาดนี้มาจากไหนครับ
"จ่ะ!"ทุกคนพูดพร้อมกัน
"อะ โฮ๊ะๆๆๆ"ฮยองแกเอามือป้องปากและหัวเราะออกมาอย่างภูมิใจ ... ฮยองไม่รู้หรอว่าเราประชด
เห้อออ
"มากันแล้วหรอคะ ขอประทานโทษจริงๆ นะคะที่ออกมารับพวกคุณช้า"สาวน้อยตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มที่เดินมาตอนไหนไม่รู้พูดขึ้น
"ไม่ๆๆๆ ไม่เป็นไรเลยครับ ^_^"เจโฮปฮยองพูดพร้อมส่งยิ้มหวานสาวสวยคนนั้น เอาจริงๆ นะครับ เค้าไม่กลัวฟันเจโฮปฮยองหรอครับ??
"งั้นเชิญด้านในเลยค่ะ"
"คร้าบบบ ^_ <"สาวคนนั้นเดินนำเข้าไปใน พวกผมไม่รอช้า เดินตามเธอเข้าไปทันที เราเดินลงไปเรื่อยๆจนสุดทางบันได ตรงหน้าเรามีประตูบานหนึ่ง และอีกสองข้างก็มีทางเดินเหมือนกันครับแต่มันเป็นทางตัน
"เชิญเลยค่ะ"เด็กสาวคนนั้นพูดกับพวกเราพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ 'น่ากลัวชะมัด'
พวกเราทุกคนเดินเข้าไปในห้องนั้น ในนั้นอากาศค่อนข้างอบอ้าวครับ หน้าต่างทุกบานปิดหมด แต่หน้าต่างนั้นทำด้วยกระจกใส จึงทำให้มีแสงลอดส่องมาทางหน้าต่างแต่ละบาน และทำให้ผมมองเห็นสิ่งต่างๆ ภายในห้อง ได้อย่างเลือนลาง และผมเองก็ไม่สามารถเดาได้เลยว่ามันมีอะไรบ้างอยู่ในห้อง
"มากันแล้วหรอ"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น แต่ผมมองไม่ค่อยเห็นเลยครับ
"..."
"งั้นก็ดี"
"..."
"นี่พวกนายจะปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวอีกนานมั้ย"
"..."
"นี่!!"
"..."
"มินยูจ๊ะ เปิดไฟให้หน่อยจ้ะ"
พรึ่บ~
ว้าวว ผู้หญิงคนนี้อายุประมาณ 25-30 ปีครับ แต่เธอสวยมากๆ เลยครับ เธออยู่ในชุดเหมือนกับพนักงานบริษัท และมัดผมรวบลงไปข้างหลัง แต่คนสวยแต่งตัวยังไงมันก็ดูดีหมดแหละครับ
"PD อยู่ไหน"ในที่สุดชูก้าฮยองก็มีปากสักที
"เขาปลอดภัยดี"
"แล้วเค้าอยู่ไหน"แรปมอนพูดขึ้นบ้าง
"พวกนายต้องทำตามเงื่อนไขของเราก่อน"
"เงื่อนไขอะไร"ผมว่า
Lisa talk
ฉันล่ะอยากจะเป็นลม นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องเป็นท่านประธานด้วยคะ
"พวกคุณหนูครับ"
"ว่า?"พี่จีซูถามผู้ชายคนนั้นแบบห้วนๆ
"คือเราจะปล่อยประธานไปก็ต่อเมื่อคุณหนูทำตามเงื่อนไขของเราครับ"
"เงื่อนไขบ้าบออะไรอีก"พี่เจนนี่พูด
"ก็..."
พรึ่บ!
อะไรอีกเนี่ย ตอนนี้ไฟในห้องดับลง
"ทุกคน! ได้ยินรึเปล่า"ฉันเรียกพวกพี่ๆ แต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาเลย
"เฮ้!! ได้ยินมั้ย!!"
"ทุกคน!!"
J-Hope talk
"เงื่อนไขที่ว่า.."
"..."ลุ้นครับลุ้น ถ้าเธอพูดจบเราต้องเฮเหมือนเวลาเชียร์บอลมั้ยครับ?
"..."โอ้ยยยย ลุ้นแท้หนอ เมื่อเหิงสิได่ฮู้จักเทื่อ หัวใจสิวายอยู่แล้ว
"..."หมู่เฮากะถ่าแม่นางเว้า แต่กะบ่เว้าจักเทื่อ เฮ้ออออ
"ก็แค่..."
พรึ่บ!!
"แว๊กกกกกกก อะไรเนี่ย งือออ น่ากลัว ทุกคนช่อยโฮปด้วยยย"
"..."
"มีใครอยู่มั้ย"ผมพูดและพยายามคลำหาคนอื่นๆ
"..."
"เฮ้ยยย หายไปไหนกันหมดเนี่ย"
"..."
"แงงงง อีพ่อ อีแม่ ช่อยข้อยแนนนน"
"..."
"เฮ้ยยย ไม่มีใครเลยจริงดิ T T"
####
Say Hi รีดทุกคน ไม่เจอกันนานเชียวนะ เมื่อวานเป็นวันเกิดไรท์นะ อวยพรให้สักข้อ(หรือมากกว่านั้นยิ่งดี)น้าาาาา เพื่อเป็นศิริมงคลแก่การต่อนิยายของไรท์(เกี่ยว?)และขอบอกว่าตอนนี้ไรท์เขียนมา 4-5 วันแล้วค่ะ แก้แล้วแก้อีก เหนื่อยยยยยย แต่ไม่เป็นไร แค่นี้จิ๊บๆ และอีไรท์คนนี้จะไม่มีวันเทนิยายเรื่องนี้เด็ดขาดดดด และก็อย่าลืมเม้นกันเยอะๆ นะ คอมเม้นนี่เป็นอะไรที่เสริมสร้างกำลังใจให้ไรท์ได้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เลยค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น