[Blackpink X BTS] The dark castle ผจญคฤหาสถ์ลับ

ลำดับตอนที่ #14 : Ep.12 ในตอนนั้น (40%)

------------------------------------------------------

     เศษเสี้ยวความทรงจำนั่น คิมแทฮยอง ตอนนั้นก็แค่เด็กผู้ชายอายุหกขวบใช้ชีวิตบ้านนอกๆ แต่แล้วก็มีครอบครัวหนึ่งย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านของเขา ครอบครัวนั้นมีลูกสาวด้วยล่ะ น่ารักซะด้วย และด้วยความเป็นมิตรกับเอเวอรี่ธิงบนโลกนี้ของแทฮยอง ทำให้เขาเข้าหาเด็กคนนั้นแบบหน้าไม่อายหรือหน้าด้านๆนั่นเอง เด็กนั่นถ้านับตามปีก็คงอ่อนกว่าเขาสองปีละมั้ง 

แล้วไงใครแคร์ นี่แทแทคนไม่สนโลกไง

"หวัดดี ชื่ออะไรหรอ"

เด็กชายเดินตรงไปถามสาวน้อยในชุดเดรสกระโปรงดอกไม้ ร่างกายน้อยๆนั่งอยู่บนชิงช้าขนาดใหญ่กว่าตนเอง ขาสั้นๆนั่นห้อยลงมา เท้ายังแตะไม่ถึงพื้นเลยด้วยซ้ำ ดูก็รู้ว่าต้องพยายามกระโดดขึ้นขนาดไหนถึงจะขึ้นไปนั่งบนนั้นได้

"เราชื่อแชยอง แล้วเธอล่ะ"

"เราแทฮยอง เธอเป็นน้องเราต้องเรียกเราว่าพี่นะ"

"พี่แทฮยอง?"

"ใช่แล้ว"

เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆให้กับเพื่อนใหม่ของตัวเอง

"แชยองไปนั่งตากแดดตรงนั้นเดี๋ยวก็ตัวดำหมดหรอก"

เด็กชายชี้นิ้วไปที่เพื่อนใหม่ เพราะว่าอยากให้นั่งใต้ต้นไม้กับตนเอง 

เขายังสงสัยในตัวเองอยู่เลย ทั้งๆที่มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ทำไมต้องเข้าหาเด็กคนนี้ด้วย?

"พี่แทฮยองชอบตากแดดหรอ?"

"เอ่อ..."

จะตอบยังไงดีล่ะ พอดีแม่ให้มาได้แค่นี้อ่ะ พูดแล้วก็เจ็บกระดองใจ //กุมอกช้างซ้าย

5 วันต่อมา

"พี่แทฮยองงงง มาถ่ายรูปให้น้องหน่อย"

"ถ่ายอะไรหรอ?"

"ดอกกุหลาบไง นั่นไงเต็มเลย น้องอยากได้ภาพไกลๆ พี่ช่วยถ่ายหน่อยได้มั้ย"

"โอเคๆ"

สาวน้อยยื่นกล้องถ่ายรูปอันใหญ่กว่ามือเล็กน้อยให้คนพี่ คนพี่รับไว้แล้วปีนขึ้นไปบนต้นไม้ตันใกล้ๆตัวเพื่อจะเก็บภาพมุมกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาให้แชยอง

คิมแทฮยองยกกล้องในมือขึ้นมาระดับสายตา ตาข้างขวาปิดลงเพื่อให้ตาซ้ายมองเฟรมกล้องได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น 

ทว่าก่อนนิ้วเล็กจะกดชัตเตอร์ตัวเขากลับรู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไป หัวกลมๆของเด็กชายหันลงไปมองเด็กผู้หญิงที่ยืนมองออกไปยังสวนดอกกุหลาบกว้างใหญ่ระหว่างรอเขาให้ถ่ายรูปเสร็จ แชยองน่ะเหมาะกับดอกกุหลาบที่สุดแล้ว

"แชยอง น้องไปยืนใกล้ๆดอกกุหลาบได้มั้ย"

"เอ๊ะ ทำไมล่ะ"

"เถอะน่า"

เด็กตัวน้อยใช้ขาสั้นๆวิ่งดุ๊กดิ๊กตรงไปยังสวนกุหลาบนั่น ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่โอบคลุมร่างกายเล็ก เมื่อเด็กน้อยวิ่งไปถึงสวนกุหลาบสีชมพูยิ่งทำให้เด็กสาวดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น

สาวน้อยเมื่อยืนในจุดที่พอใจแล้วก็ยกมือขึ้นสองข้างโพสท่าอย่างรู้งาน

แชะ! แชะ!

และแล้วก็เหมือนว่าแทฮยองจะได้ภาพถ่ายที่สวยที่สุดในโลกมาอยู่ในมือแล้วล่ะ

4 เดือนต่อมา...

"จะไป...จริงๆหรอ"

เมื่อได้ยินคำถามของคนพี่ตัวดำ สาวน้อยก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ เธอเองก็ไม่ได้อยากไปนี่นา แชยองเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานเอง แต่กลับต้องย้ายไปไกลถึงออสเตรเลียเพราะคุณแม่ไปได้งานที่นั่นซะได้

"น้องไม่อยากไปเลย"

"พี่ก็ไม่อยากให้น้องไปเหมือนกัน"

เด็กสองคนยืนสบตากันอยู่นานจนต้องมีคนทำลายความเงียบที่เกิดจากความผิดหวัง

"เราจะได้เจอกันอีกมั้ย?"

เด็กสาวเอ่ยถามคนตัวสูงกว่าอย่างมีความคาดหวัง แทฮยองเองก็รู้ตัวว่าไม่สามารถคาดเดาอะไรกับอนาคตที่ไม่แน่นอนได้ เขาทำได้เพียงยิ้มบางๆให้แชยองพร้อมคำตอบที่ดีแต่กลับทำให้อยากร้องไห้

"เจอสิ สักวันเราจะต้องได้เจอกันอีก สักวัน...พี่แทฮยองคนนี้จะไปหานะ"

หยาดน้ำตาไหลกลิ้งลงมาจากดวงตากลมสวยของเด็กสาว แทฮยองเห็นดังนั้นจึงลูบหัวปลอบประโลมอีกคน

"น้องมีอะไรจะให้...ฮึก แบมือนะ..." 

เขาทำตามสิ่งที่แชยองพูดอย่างว่าง่าย... มือน้อยๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโพลาลอยที่เป็นรูปตนเองกับเหล่าดอกกุหลาบใส่มือแทฮยอง

"แชยอง ไปได้แล้วลูก"

"เก็บเอาไว้ดีๆนะ แล้วเจอกัน ฮึก...ฮืออ"

เด็กนั่นใช่แชยองของพี่จริงๆหรือเปล่านะ...

V talk

เฮือก!!!

ฝันนั่น...อ่า...ทำไมอยู่ดีๆถึงผุดขึ้นมาได้นะ 

"โอ้ย!"

เพราะผมขยับตัวมากไปหน่อย ลืมดูสังขารตัวเอง ตอนนี้เลยรู้สึกเจ็บแปร๊บๆตรงบริเวณนั้น

"นาย! อย่าเพิ่งขยับตัวสิ!"

เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆนั่นผมก็ใจกระตุกวูบทันที ทำไมกันนะ?

ทำไมผมถึงหยุดมองใบหน้านั่นของยัยโรเซ่ไม่ได้ ทำไมรู้สึงเหมือนสายตาของผมมันไม่สามารถโฟกัสอย่างอื่นได้เลยนอกจากผู้หญิงคนนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่ามันมีอะไรข้างในที่มากกว่านั้น เหมือนกับว่าทุกสิ่งในตอนนั้นย้อนกลับมา...

"วี"

"แท!"

"คิมแทฮยอง!"

"แทฮยอง!!!!"

"ห...ห้ะ?"

"นั่งเอ๋ออยู่ได้ เป็นอะไร"

"ป...เปล่า"

เปล่าหรอก ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรจริงๆ ไม่มีอะไรจนต้องนั่งขมวดคิ้วเป็นปมที่ไม่เคยเรียนในเงื่อนวิชาลูกเสือเลยล่ะ

--------------------------------29.99999%--------------------------------

Jimin Talk

สงสัยจัง... ทำไมกูต้องมาแอบดูทุกการกระทำของคนๆนึงเป็นครึ่งชั่วโมงด้วยวะ เออเอาจริงๆอาจจะเป็นเพราะผมปลื้มเจนนี่ก็ได้ ซัมไทม์ผมก็สงสัยในตัวเองนะว่ากูเป็นเชี้ยไรกับคนค่ายวายจีมากป้ะ ติ่งเค้าไปทั่วเลยกู แทยังโอปป้ามึงล่ะ

"จีมินเพื่อนรัก!!!!!!! มึงอยู่นี่นี่เอง!!!!"

"ไอสัส! มึงจะพูดเสียงดังทำไม!"

ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย นั่นไงงงงงง กี๊ดดดดดดดดด เจนนี่หันมาแล้วอิดอก เค้าต้องมองว่ากูโรคจิตแน่ๆ กี้ดดดด  ม่ายยยย อิแท อิลิง อิคนตัวดำไม่พอยังใจดำ อิเพื่อนไม่มีสมอง มึงไม่เห็นหรือไงว่ากูกำลังส่องอยู่ อิสารเลว อิชั่ว อิมหากาพย์ความต่ำตม มึงนะมึง

ได้แค่ก่นด่าในใจอันบอบบางของน้องจีม เกิดกูเผลอพูดไอ้เพื่อนดำนี่มันคงจับกูทุ่มลงพื้นหลังหักก่อนได้ไปดูคอนปีนี้แน่ ฮือ อีลิงชั่ว!

"มีอะไรกัน"

ชะอุ่ย...

"ก็เมื่อกี้ฉันหาไอ้จีมไม่เจอ แล้วมาเจอมันกำลัง...โอ้ย!"

ไงล่ะมึง เจอกูเหยียบตีนเข้าไป มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ! พอเหยียบตีนบานๆของมันไปก็มองหน้าแบบรู้ๆกันอ่ะนะ

มึงพูดดีๆนะ ไม่งั้นมึงเจอกู

"อะ...เอ่อ.."

"???"

"มะ...มันมาหาต่างหูมันน่ะ เห็นบ่นหายไปตั้งแต่เมื่อเช้าละ ไงล่ะมึง เจอมั้ย"

"^^ เจอละ"

พูดจบก็ลากคอเพื่อนสุดที่รักออกไปอย่างสมใจ

วันนี้มึงเป็นเพื่อนรักกูวันนึงละกันเนอะ^^

"อะไรของคนพวกนี้นะ"

อห คนพวกนี้คือไรอ่าเจนนี่ ปากร้ายไม่เบาเลยนะ

@หน้าจอคอม

"อิหมู"

กูลดน้ำหนักแล้วอีลิง มึงนั่นแหละยังดำเหมือนเดิม ชิชะ!

"อ่ะร่ะ"

"มึงจะจีบเจนนี่จริงจังเหรอ"

ป้าบ!

"พูดเสียงดังอิสัส! อย่าเด๋อให้มากได้ป้ะ เจออิเบลไปเอ๋อกว่าเดิมไง๊?"

"เปลี่ยนเรื่องนะมึง"

แหน่ะ แม่งรู้ทัน ให้ตายเถอะ มีเพื่อนแบบนี้แม่งเหนื่อยจิตชะมัด

"อ่า...คงงั้นมั้ง"

"คงเปลี่ยนเรื่องมั้ง?"

"กูพูดเรื่องเจนนี่"

พูดพร้อมยกนิ้วกลางงามๆ ใส่หน้าดำๆของมัน  นี่แหละ แทฮยอง เพื่อนพาเหนื่อยจิต of the year ถ้ากูสูงกว่ามึงป่านนี้กูเตะก้านคอมึงไปแล้ว จรัม!

เอาจริงๆก็เกือบไม่เก็ตมุขมันแล้วอ่ะ

--------------------40%-------------------

####

คือบั่บ... เค้าพยายามปั่นละน้า แต่มันตันจริงๆเพราะไม่ได้เขียนนาน ยังไงก็ขอเวลาหาแรงบันดาลใจต่อสักนิ๊ดดดดด นะคะ ฮือออออ ล้าคคคคทุกคน เม้นด้วยๆๆๆๆ หงึ

CR.S