มา! จู๊กไม่ได้ก็ต้องได้วะ!
"ยัยบ๊อง เธอเดินตามหลังฉันมา อย่าให้มันเห็นนะ"
คนที่ผมพูดด้วยพยักหน้าหงึกๆทันที โอเคๆ มาเล้ยยย มาเลยอีเบล กูจะจู๊กให้มึงดู อย่ามาลีลาด้วยนะเว้ย จะเดินมาก็เดินมาเลยครับพี่ ผมรออยู่ครับ รอชั้นรอเทออยู่ววววว แต่ไม่รู้เทออยู่หนใด~ เฮะๆ
เสียงๆๆๆ ฟังดีๆแล้วมันมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เอาล่ะ ผมค่อยๆย่องไปทางด้านซ้ายเพราะเสียงมันมาจากทางด้านขวา มันต้องแบบ รู้ทิศ องศา มุม นี่แทบจะเอากระดาษขึ้นมาวิเคราะห์เป็นสูตรฟิสิกส์ ต้องจับจังหวะดีๆแล้วหามุมหลบให้แม่น กูห้ามสติแตกเด็ดขาด มันต้องมีชั้นเชิงการหลบที่เหมาะสมเว้ย นี่แหละอัจฉริยะเค้าต้องวิเคราะห์กันแบบนี้!!
ผมดึงเด็กที่ชื่อคล้ายๆดอกกุหลาบให้ตามมา แล้วเจ๊แกก็ลุกลี้ลุกลนจริงๆ ค่อยๆก็ได้เจ๊ ผมอ่ะพึ่งพาได้ อยู่กับผมปลอดภัยหายห่วงแน่นอน ไม่ต้องกลัวมากมาย เพราะถ้าถึงแม้เจ๊จะไม่รอด แต่ผมต้องรอด555555555555555
เสียงนั่นใกล้เข้ามาอีกขั้น ผมตัดสินใจเขยิบไปช้าๆทางด้านซ้าย เหมือนกับว่ากำลังเล่นมอญซ่อนผ้าระหว่างคนกับผีโดยมีโต๊ะไม้อยู่ตรงกลาง ผมตัดสินใจล้มตัวลงคลานแมร่งเลย ง่ายกว่า จะแอบส่องว่ามันอยู่ตรงไหนค่อยชะโงกขึ้นมาละกัน ขี้เกียจละแม่งงงงงงงง
จู๊กเข้าไป จู๊กแม่งอย่าได้หยุด กูจะกลายเป็นจู๊กมาสเตอร์อยู่ละสัส! นี่กูจู๊กเพื่อชีวิตเลยนะเนี่ย! ขาแม่งตะคริวแทบแดก อีสัส ถึงหน้ากูจะเด็ก แต่กูก็แก่ๆแล้วป้ะ อ่อยยยยยยยยยยยย เบื่อโว้ย นี่กูกำลังทำอะไรอยู่กันแน่วะ จู๊กหรือเดินจงกลม จะบรรลุธรรมก็วันนี้แหละ เฮ้ออออออออออออ ถ้ามีวันไหนมีประกาศผู้ชนะเลิศการตั้งกระทู้ธรรมมะไม่ต้องสงสัยนะว่าใคร กูเองแหละครับท่านผู้ชม ถ้าให้กูไปตอบปัญหาธรรมะกูคงได้คะแนนเยอะกว่าปัญหาคณิตศาสตร์อีกมั้ง งอแงๆ หนูอยากออกไปจากโตรงงงเน้!!! หนุมั่ยเข้าจัย ทัมมัยหนุต้องมาเจอกะอิผีเบลลึนี่ด้วยคร้ะ ;-; เด่วแม่ตบไม่เลี้ยงเลย ทำมัยนุ้งเบลทัมแบบเน้คระ มีอัลไลก็คุยกัลดีๆสิคระ ทัมมัยต้องไช้กัมลังด้ะคระ หนุเปงคลสันติ ถ้าจะเปงปะชาชลที่ดี ต้องใช้สันติวิทีคร่ะนุ้งเบลลึ พรี่ม่ายต้องกานมีปันหาอัลไรมั๊กส์มัยคร่ะ กะรุนาอย่าทัมเรื่องง่ายหั้ยเปงเลื่องยากดั้วคร่ะ ;-;
“ยัยโรส ตามมาเร็วๆดิ”
“ย่าห์ รู้แล้วน่า”
เอาล่ะ ตอนนี้ด้านหลังเราเป็นตู้กระจกสีทองอันใหญ่ ผมวิ่งมาหลบหลังตู้นั้นพร้อมกระชากแขนเสื้อยัยนั่นให้วิ่งตามผมมา ดีนะมันไม่เห็น ให้ตายเหอะ เกือบแล้วมั้ยล่ะ จังหวะนั้นที่ผมวิ่ง
มาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีผีนั่นหันไปพอดีเลย
“เอาไงต่ออ่ะนาย”
“ก็เดินลัดเลาะหาที่หลบไปเรื่อยๆ แล้วก็หาห้องเข้าไปหลบต่อ”
พอโรเซ่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับเบ้ปากมองบน
รู้ว่าเบื่อ...
...กูก็เบื่อ!!! ฮ่วยยยยยยยยยยยย!! ทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้!! เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จึ้กๆๆ
มีอะไรบางอย่างมาสะกิดที่หัวไหล่ผม หันไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยดอกกุหลาบแห้งนี่แหละครับ จะสะกิดทำหอกอะไรวะ กูกำลังเครียดอยู่เว้ย ว่าแล้วก็เกาหัวแกรกๆ เอาไงต่อดีวะ มันอยู่ไม่ไกลด้วยดิ
ป้าบ
โดนตบหัวเบาๆ แต่โคตรเจ็บ!!! นี่มือหรือตีนครับเจ๊!! หัวกูแทบแหลกเม็ดทราย!!
“อัลไล๊!”
“ด้านหลังมีห้องอยู่อ่ะ เข้าไปป้ะ”
เออ เอาจริงๆมึงก็ตาดีเหมือนกันนะเจ๊ ถึงจะแก่ไปหน่อยแต่สมองใช้ได้เลย เผลอๆ สมองดีกว่ากูด้วยซ้ำเนี่ย (ไรท์:มันแน่อยู่แล้วป้ะ?)
“กุญแจมันแขวนอยู่ที่กลอนประตูนี่ เอางี้นะ เดี๋ยวฉันนับหนึ่งถึงสามแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู เธอหยิบกุญแจแล้วไขประตู ส่วนฉันจะกันไว้เอง”
ผมร่ายแผนอันแสนสมบูรณ์แบบถึงแม้จะเสี่ยงไปหน่อย แต่มันก็ต้องเสี่ยงว่ะ ชายชาติทหารอย่างผมต้องใจกล้าเข้าไว้ครับ นี่ซังนัมจาแมนเองไง จำได้มั้ยทุกคลลลลลล! ผมว่าคงหมดความน่าเชื่อถือตั้งแต่อิภาษาวิบัตินั่นแล้วแหละ T^T ไรท์ทัมแบบเน้กับนุดั้ยงัยคระ
“เคเลย”
เด็กกุหลาบพูดสั้นๆสองพยางค์พร้อมยกนิ้วโป้งให้ แหงแหละ เพราะถ้าตาย กูก็ตายก่อนมึงนี่! ยังไงมึงก็ปลอดภัยอยู่แล้วนี่เพราะมีกูกันอยู่ ฮือ กูเนี่ยสิ จะรอดมั้ยวะ กูตัดสินใจถูกรึเปล่าที่จะฮึดสู้กับอีเบล ถ้ากูโดนคัตเตอร์ปาดคอหอยหรือจ้วงลงคอขึ้นมาจะทำยังไงอ่ะ ไม่อยากคิดถึงตอนนั้นเลย T-T ว่าแต่คัตเตอร์มันขึ้นสนิมป้ะวะ ถ้าขึ้นกูไม่เอานะ มันไม่ถูกสุขอนามัย น้องแตเป็นคนสำอางคร่ะบอกเลย
“หนึ่ง สอง...เฮ้ย!”
เฮ้ย!! กูยังนับไม่ถึงสามเลย! มึงจะรีบไปแทะข้าวโพดรึไงวะยัยบ๊อง!! เรื่องแบบนี้มันพลาดไม่ได้นะเว้ยเฮ้ย เจ๊อยากตายรึไงคร้าบบบ แม่งงงงงงงงงงงง!
“วิ่งมาเร็วดิวี!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
แอ๊กกกกกกกกกกก มันกรี๊ดแล้ว มันเห็นกูแล้วววววว ฮืออออ ฟ้ฟากฟ่ร่าฟดหก่าห่กาฟหก่ฟ่กาฟ่า กูกลัววววว
ไม่ได้ๆๆๆ นี่คือศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย กูต้องปกป้องผู้หญิงดิวะ!!! กูว่าถ้ากูทำกูต้องหล่อมากแน่ๆเลย อิอิ
ผมวิิ่งไปเสียบชาร์จด้านหลังยัยเด็กนั่นที่ก้มหน้าก้มตาไขประตู มึงไม่กลัวโดนแทงรึไงวะสาสสสส
อ๊ากกก นี่แรงผีใช่มั้ยเพ่! แรงมึงจะเยอะไปไหนวะ พ่อมึงเป็นไททันหรอ
"ยัยโรเซ่!! ไขได้ยังวะ!! ฉันจะต้านไว้ไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!"
"แปปนึงดิ!! กุญแจมันขึ้นสนิม!! ไขยากเว้ย!"
เป็นสาวเป็นแส้หัดโวยวายนะยัยนี่ เดี๋ยวพ่อกระทืบให้เหอะ นี่กูใคร ริอาจมาขึ้นเสียงใส่กู!
ฉึก!
"โอ้ย!"
เหี้ยเอ้ยยยย กูไม่น่าพลาดท่าให้มันเลยแม่งงงงง เพราะผมพลาดเลยโดนคัตเตอร์บาดเข้าเต็มแขนเลย ซวยดิครับ ซวยมากด้วย!! เจ็บชิบหายเลยแม่ง
กึ้ก!
"เปิดได้แล้ว!"
"เข้าไปดิวะ!"
เราสองคนวิ่งเข้าไปในห้องนี้อย่างรวดเร็ว เชื่อป้ะว่าไม่ถึงสองวิกูสองคนก็เข้าไปได้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อและแหละ
ปึง!
ผมปิดประตูลงอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงเอาคัตเตอร์ขูดประตูและเสียงทูบประตู นี่มึงจะกำลังมหาศาลไปไหนวะ
ครืดๆๆๆ!!! ปึงๆๆๆ!!!!!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"
"นี่นาย! นายเลือดไหล!"
"เออช่างมันเหอะ"
"ช่างได้ไง ถ้าเป็นบาดทะยักขึ้นมาจะทำยังไงเนี่ย!"
"ไม่หรอก คัตเตอร์ไม่ได้ขึ้นสนิมสักหน่อย"
"เห้อ ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ"
"บ่นไรเจ๊!"
"แล้วนี่จะไปไหนต่อเนี่ย"
"ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวไปดูหน้าห้องก่อน เสียงมันเงียบไปแล้วนี่"
ผมตัดสินใจเดินไปดูตาแมวที่ประตูห้อง ปรากฎว่าแม่งยังอยู่ว่ะ แม่งยืนเฝ้าหน้าห้องเลยอ่ะ ทำไงดีวะ
"มันยืนเฝ้าเลยอ่ะ เอาไงดี"
"รอสักพักก่อน เผื่อมันอาจจะไป"
เออใช่ครับ กูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันพี่ ใครมันจะเดินออกไปโต้งๆล่ะวะ
10 นาทีผ่านไป...
"มันยังอยู่ป้ะ"
เด็กนั่นถามผม ผมเลยเดินๆไปดูที่ตาแมว ...แม่งก็ยังอยู่ว่ะ มึงไปเหอะเชื่อกู ในนี้ไม่มีใครอยู่หรอก กูวาร์ปไปที่อื่นแล้วจริงๆ
"ยังเฝ้าอยู่เลย"
"โหย ไม่เมื่อยบ้างหรอวะ"
กูนี่เมื่อย!! กูยืนมาตั้งนานละเนี่ย เจ๊อ่ะเอาเก้าอี้ไปนั่งคนเดียว ไม่เผื่อแผ่กูบ้างเล้ยยย เอาจริงๆกูนั่งกับพื้นก็ได้ป้ะวะ เออใช่กูควรนั่งพื้นตั้งนานละ
แต่กูไม่นั่งหรอก! กูต้องหาทางรอดก่อนเด้!!
"มันมีประตูไปอีกห้องนึงนี่"
ผมหันขวับหลังจากได้ยินเสียงพูดของอีกคน เออว่ะ ประตูแม่งอยู่ตรงนั้นตั้งนาน ทำไมกูมองไม่เห็นวะ
ผมเดินไปบิดกลอนประตู ซึ่ง... มันล็อค! มึงจะอะไรนักหนาวะ!! พ่อแม่มึงเป้นชาวร็อคหรออีพวกนี้!!
"ล็อคหรอก"
"อืม.."
ผมครางตอบพร้อมสีหน้าอยากฆ่าตัวตาย พร้อมแบล็กกราวน์เป็นเพลงธรณีกรรแสง กูอยากตาย กูอยากตายยยยยยยยยยย!!!!! ถ้าเกิดว่าอยู่ๆกูตื่นมาบนที่นอนแล้วปรากฎว่านี่เป็นความฝันนะ!! อิไรท์!!!! มึงเตรียมตัวตาย!!!!
ไรท์:รู้ ไม่ทำหรอกเว้ย!!
"พังได้มั้ย?"
"เธอจะบ้าหรอ! ประตูเหล็กแข็งแรงขนาดนั้น!"
"หากุญแจๆๆๆ"
ยัยนั่นตั้งหน้าตั้งตาหากุญแจอยู่ แต่ผมขี้เกียจอ่ะ ผมเดินไปใกล้ประตูนั่นมากขึ้น มือก็จับนู่นจับนี่ไปทั่วบานประตู เออ ลายมันสวยดีว่ะ ถ้าที่หอมี่ไว้ซักอันคงดี แต่มีหวังโดนผู้จัดการด่าเละแน่
ครืดดดดด...
"เหี้ย!!!"
เห้ยๆๆๆๆ นั่นๆๆๆๆๆๆ นั่น!! ประตู! มันเปิดได้ไงอ่ะ!! เหยดดดดดดดดดดดดดดดด งานดรีย์ว่ะ
"นายทำอะไร"
"จับประตูเฉยๆ"
"... -_- อืม"
ผมชะโงกออกไปในห้องข้างๆ เออมันโล่งดีว่ะ เอาไว้วิ่งเล่นได้เลย แถมมีเปียโนตั้งอยู่ด้วย วันหลังกูจะชวนพี่ก้ามาเล่นละกันนะ แต่วันนี้กูไม่ว่างจ้าาาาา
ในห้องนี้มันมีประตูออกไปข้างนอกอีกพอดีเลย แบบนี้ก็เหมือนเดินอ้อมออกมาอ่ะดิ ไรแว้
ผมเอาหูแนบกับประตูอีกบานที่จะพาเราออกไปด้านนอก เพื่อฟังเสียงว่ามันอยู่รึเปล่า เสียงเงียบไปแล้ว ไม่มีเสียงอะไรเลย ไม่มีอะไรเคลี่ยนไหวเลย ทุกอย่างเงียบมาก
"เอาไง"
โรเซ่ถามผม ผมว่ามันอาจจะไม่มีอะไรแล้วแหละ ตอนนี้ต้องรีบกลับไปที่ห้องเซฟรูมอย่าวเดียว
"เธอใช่วิทยุบอกพวกนั้นว่าให้มาช่วยเราด้วย ไม่งั้นเราอาจจะไม่รอดหรือไม่เหลือก็ได้"
อหหหหหหห อยากตบหัวตัวเองมากมาย! ทำไม! นี่กูพูดอะไรไม่เป็นมงคลอีกละ แม่งส่อเลยว่าต่อไปกูจะรอดรึเปล่า ให้มันรู้ไปเลยว่าคนแบบกูนี่แหละเทพตัวพ่อ
ขอเสียงเชียร์หน่อยเร๊วววววววว!!!
เอ้า! ลงสนามด้วยความสง่าเก่งกล้าเหนือใคร!! เราเอาจริงมาชิงเอาชัยไม่มีใครหาญสู้!! กูมโนเป็นแรงช่วย! ด้วยใจของเพิ่ลพร้อง!! กูนี่แหละจะได้ครองความเป็นหนึ่งเหนือไผ!!
เอ้า!เลือด!!! เลือด!! เลือดของกูสีแดง!!! คือก็ใช่ไงอิควัย-_- เลือดผียังสีแดง เลือดกูคงสีม่วงมั้งดรอกกกก
กูขอเหอะ กูแค่อยากจะรอดไปจากที่นี่ กูยังมีเป้าหมายสำคัญในชีวิตนะเว้ยยยย ไอจัสวอนนาโกทู อ่านจอย คือบับเมื่อก่อนกูก็อ่านแต่เด็กดีเว้ย มีไปเข้าธัญวลัยบ้าง แต่ตอนนี้แม่งจมอยู่แต่กับอิน้องจอยนั่น กูสารภาพเลยก็ได้ว่ากูติดจอยเรื่องขย่มวังหลัง แม่งวันนาวันเดมาปังชิบหายวายวอด วงกูคงจะสลายหายไปตามอากาศแล้วมั้งตอนนี้...รึเปล่า
(ไรท์:วงมึงน่ะไปถึงLAแล้วจ้า)
คือกูรู้เว้ย แต่ขอแซะวงตัวเองหน่อยไม่ได้ไง๊
"ฮัลโหลๆๆๆ นี่!! ตื่นกันได้แล้ว!!"
ดีหน่อยที่วิทยุยังใช้ได้ แถมยัยนี่ยังหัวไวหยิบมาด้วย มองกลับมาที่ตัวเอง เป็นแค่ไอ้โง่ตัวดำๆที่ไม่ได้หยิบมาแม้กระทั่งไฟฉาย ต้องพึ่งทั้งวิทยุ ไฟฉายคนอื่นเค้า เป็นไงล่ะ บอกชั้นสิว่าชั้นคือพระเอก T_T
"ไม่มีใครได้ยินเลยนาย"
"เดี๋ยวฉันเรียกให้"
"เอาจริง?"
ผมไม่ตอบยัยนั่นเพียงแค่คว้าอีวิทยุสื่อสารนั่นมาไว้ในมือ แล้วทำอะไรต่อล่ะ ก็แค่ต้องใช้ทริกนิดๆหน่อยๆเอ๊งงง
"เบเดๆ ทุกคนโปรดตื่นจากนิทรา แตแตเรียกเอเวอรี่บอดี้ พวกมึงตื่น!! ทราบแล้วเปลี่ยน!!"
'ตืด...................'
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก ซอรี่#$%^%#@
"ไม่เป็นไร แตแตจะร้องเพลงให้ทุกคนฟัง"
"ห้ะ?"
"แอนดายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! อี๊ยายยยยยยยยย!!!!!!!! ไอลฺอ่อเวยเลิฟยูววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!! อุหู้อุฮู้อูวววววววววววววว!!!!!!!! อุโว๊วววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!! หู้วววววววววว!!!!!"
'โอ้ชิท!!'
'โอยยยย อิหยั่งหว่ะหนิ!!'
'ตื่นแล้วๆๆๆๆ ตื่นแล้วโว้ยยยย'
'ทำเชี่ยไรของมึงอิลิง!!'
"นั่นง่ะ!! ตื่นแล้ว!!"
'มึงเล่นบ้าอะไรเนี่ย มีอะไร มึงหายไปไหนเนี่ย'
"เอ่อ...แหะๆ ผมอยู่ข้างนอกกับยัยโรเซ่ แล้วก็...โดน...เอ่อ...โดนผีตามล่า"
'ห้ะ!? นี่มึงสองตัวอีกแล้วอ่อ!!?'
"โห่วฮยอง มาช่วยผมก่อน"
'แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย'
"เอ่อ...ไม่รู้อ่ะ"
'เออช่วยได้มากอ่ะสัส"
"นั่นแหละ เดินๆมาเดี๋ยวก็เจอเองมั้ง"
'ไอสัส ถ้ากูเจอมึงนะกูจะถีบให้กระเด็นเลย'
"จ้าาาาา จุ๊ฟฟๆๆๆๆๆๆๆ"
'หยี๊!!!!!'
"แล้วเราสองคนจะเอาไงต่อ"
ยัยเด็กดอกกุหลาบเปิดปากพูดหลังจากไม่ได้พูดอะไรมานานมาก ซึ่งถ้าเป็นผมผมคงระเบิดห้องตายไปแล้ว บางทีบทก็ควรจะทำให้มันได้เท่าๆกันสิวะ
"ออกไปกันเหอะ จะเป็นลมตายแล้ว"
พูดแล้วก็อยากเอายาดมมายัดจมูก กว่ากูจะจู๊กหนีมาได้นี่ต้องก้มๆเงยๆโคตรเวียนหัว แค่คิดว่าต้องหมกตัวอยู่ในนี้ต่อก็ลมแทบจับแล้ว อิเหรี้ย ทำไมกูต้องตามเด็กนี่ออกมาด้วยวะ ถ้ากูรู้ว่าแม่งจะโซนรกขนาดนี้กูจะไม่แม้แต่ก้าวส้นตีนบานๆของตัวเองออกมาเลยแสรดด
แอด...
ผมเปิดประตูนั่นออกไป...
ถามว่าเจออะไรมั้ย?
ไม่....
...ก็เหี้ยละ
สัสวิ่ง!!!!!!!
อิสันขวานนนนน กูก็ไม่นึกว่ามันจะยังดักรออยู่ป้ะ กูอุตส่าห์คิดว่าตัวเองนี่ชาญฉลาดเฉกเช่นเฉินหลง เปิดประตูออกมาพร้อมวิ่งสู้ฟัดโดยไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด มึงเชื่อป้ะ กูวิ่งขนาดนี้ แม่งยิ่งกว่าโครงการก้าวคนละก้าวอีกอิสัส ถ้ากูวิ่งเพื่อสาธณประโยชน์ขนาดนั้น เชื่อป้ะพี่ตูนยังชิดซ้ายอิเหี้ย ตอนนี้แม่งเรียกวิ่งเพื่อชีวิต ดัดแปลงจากปั่นเพื่อพ่อ ความเร็วแม่งสามารถวิ่งจากเบตงไปแม่สายได้ภายในสิบวิอ่ะ จนกูลืมไปว่ามียัยโครงกระดูกอยู่ด้วย
เออว่ะ...
โทดทีเจ๊กูลืมสนิทเลย
"เฮ้ยยยยย วี!!! รอด้วยเด้!!!"
"เร็วๆดิวะ ขาสั้นแล้วยังวิ่งช้าอีก"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"เหี้ย!!!!!!!"
ผมกระชากตัวโรเซ่ออกมาอย่างเร็วก่อนจะโดนอีผีห่าอโยธยานั่นแทงเข้าให้ อีเชี้ยวิ่งโคตรเร็ว กูนึกว่าเปิดวาร์ป มึงจะวาร์ปมาแบบนี้ไม่ด้ายยยยยยยยย มันไม่ยุติธรรมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ครืดดดดดด
ฉึก!
โหยยยย เด็กนี่มันยังเกาะเสื้อผมอยู่เลย เอสงสัย ทำไมกูต้องไปกอดด้วยวะ แล้วทำไมกูปล่อยไม่ได้วะ แล้วทำไมมันรู้สึก...วูบๆ
โคตรเส้นแดงผ่าแปดยัยโรเซ่ไม่โดน
แล้วเสียงเมื่อกี้คืออะไรอ่ะ?
"เฮ้ย!!! ไอ้ลิง!!!!"
อหหหหห นั่นมันเสียงจีมินเพื่อนรักกูนี่หว่า แหม กว่ามึงจะโผล่มาได้นะอีพวกนี้
"เชี่ยแท มึง!!! ใจเย็นๆนะเว้ย"
จยย.เหี้ยไรวะฮยอง ผมไม่ได้เป็นอะร...
รึเปล่า?
ความรู้สึกเจ็บแปร๊บเพิ่งจะแล่นเข้ามาในเซลล์ประสาท แม่งเอ้ย กูนี่ความรู้สึกโคตรช้า กูผิดเองรึเปล่าที่ทำร้ายตัวเอง ที่เอาตัวเองไปบังไอ้เด็กเด๋อนี่ ไอ้เชี้ยแม่งโคตรเจ็บอ่ะ อิเบลมันทำอิท่าไหนวะ โดนตรงไหนไม่โดนมาบาดเอวกู แม่งขากูเปียกหมดละเพราะเลือดตัวเองเนี่ย
แต่ก็ดีแล้วแหละที่ยัยนี่ไม่เป็นอะไรเนอะ
"วีฮยอง!! อย่าเพิ่งเป็นไรนะเว้ย"
มึงจะบ้าหรอ เรื่องแบบนี้แม่งห้ามได้รึไงวะ กูล้มลงไปเรียบร้อยแล้วเว้ย กูจะไม่เป็นไรได้ไง
ทุกอย่างค่อยๆมืดลง...เหมือนจมดิ่งลงไปภายใต้มหาสมุทรเลยล่ะ มันน่ากลัวเหมือนกัน แต่ผมคิดอะไรอย่างอื่นมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วอ่ะ แม่งโคตรเหี้ย
"นี่นาย!! วี!! นายทับฉันอยู่นะเว้ย อย่าเพิ่งสลบสิ!! แท...แทฮยอง!! นี่แทฮยอง!!!"
ขอโทษที่ทับนะ รู้ตัวว่าหนัก แต่มันหมดแรงแล้วว่ะ ยัยบ๊อง
"พี่แทฮยอง..."
####
แฮร่~~~ ไรท์มาอัพแว้ววววววววว หายไปนานขอโทดนะคะ จริงๆไรท์ก็ปั่นอยู่เงียบๆนะคะ แต่ปั่นวันนึงได้น้อยมากกกกกกกก เพราะต้องแอบหนีงานมาปั่นเนี่ยแหละ อุ้ย55555555 เผลอพูด อิอิ ไหนๆไรท์ก็คัมแบคทั้งทีอย่าลืมมาเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าาาาาา งุ้ยยย คิดถึงจังง
ความคิดเห็น